Περίεργη η μορφή του…
Κάτω από το φως μικρών κεριών, έδειχνε κόκκινος.
Κάτω από το φως του ήλιου έδειχνε ροζ
Άλλαζε χρώματα και διαθέσεις, όνειρα transformers
Έγινα και εγώ πριγκίπισσα, αλήτισσα…
Κάτω από το φως μικρών κεριών, έδειχνε κόκκινος.
Κάτω από το φως του ήλιου έδειχνε ροζ
Άλλαζε χρώματα και διαθέσεις, όνειρα transformers
Έγινα και εγώ πριγκίπισσα, αλήτισσα…
Σου έφτιαξα βραχιόλι. Με μαύρα κορδόνια και σου είπα ότι αυτό θέλω να κάνω.
Και να φυτεύω ντομάτες να τρώω. Και να είναι πράσινα όλα. Σε ποιο φως γίνεσαι πράσινος σε ρώτησα… Και γέλασες. (δεν κατάλαβες).
Μου έφτιαξες πίτσα ένα βράδυ που είχε κόκκινες ντομάτες και πράσινες πιπεριές. Αυτό δεν αλλάζει. Κάποια στιγμή μας άρεσε και το ίδιο τραγούδι. Ναι κάνω χαζές σκέψεις… Απλά ο χώρος που κινούμαι μου φαίνεται μεγάλος. Όχι άδειος, δεν μου αρέσει αυτή η λέξη. Απλά μεγάλος.
Να ας πούμε τώρα θα ήταν πιο ωραίο το δωμάτιο αν καθόσουν εκεί και χάζευες τα βιβλία μου. Θα μου έκανες και 2-3 ερωτήσεις και θα πέρναγε η ώρα.
Μπορεί να σου έφτιαχνα και άλλο ένα βραχιόλι. Άλλα τώρα έχεις και γύψο στο χέρι και θα γελούσες αν προσπαθούσα να στο δέσω κάπου. Και σίγουρα θα τα κατάφερνα στο αυτί.
Αντικανονικά. Μετά θα βαριόσουν και θα μου έδειχνες μία ακόμα φωτογραφία του σκύλου με το τελευταίο του λάφυρο. Τα γυαλιά σου.
Και τώρα τι κάνεις εκεί. Έπρεπε να βάλεις ένα σκασμό χιλιόμετρα. Ναι δεν θα σε δω αφού δεν θες. Δεν θα ψάξω. Έτσι έγραψα κάτι χαζό… Αλλά σήμερα σε σκέφτηκα πάνω από 3 φορές… Και μάλλον θα πετάξω την άδεια καρέκλα και δεν θα σε κατηγορήσω.
Θα μπορούσα, να ξέρεις, να σου φτιάξω ένα όνειρο και να το κρεμάσω στις μέρες σου τις αβέβαιες…
………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Ναι τα σεντόνια μου είναι πάντα γαλάζια και οι τοίχοι άσπροι
Το παράθυρο βλέπει τον πεζόδρομο πάρκινγκ
Το πρωί σηκώνομαι στις 6.45 και πίνω πάντα το ίδιο γάλα
Δεν κοιτάζομαι στον καθρέφτη (μόνο για να δω αν έφυγε όλη η οδοντόκρεμα)
Πάντα έχει φύγει όλη. Καμία αλλαγή. Ούτε μία πινελιά.
Το απόγευμα περπατάω 4 χιλιόμετρα δίπλα στη θάλασσα και προγραμματίζω να σκέφτομαι πάντα τα ίδια πράγματα. Τα μικρά και ανώδυνα.
Τα μαλλιά μου μακραίνουν και δεν τα ισιώνω πια. Να μια αλλαγή.
Διαβάζω ακόμα εκείνα τα βιβλία με τα ‘κομμένα’ όπως αποκαλείς τα ποιήματα.
Αγαπημένο χρώμα παραμένει το λευκό, το ψυχρό.
Το ψυγείο έχει πάντα κρασί που δεν πίνω και τυρί light. Αγαπάω ακόμα τη δουλεία μου.
Μόνο που σήμερα ξέρω ότι θα περιμένω τις ευχές σου. Και θα ζήσω αυτό το ένα μοναδικό λεπτό σιωπής, των ευχών που δεν θα έρθουν. Που θα με ξεχάσουν.
Και αύριο θα σηκωθώ θα βάλω πλυντήριο, θα καθαρίσω, θα κάτσω να δω ένα dvd με βρεγμένα μαλλιά και κάπου εκεί θα σε δικαιολογήσω, θα σε συγχωρέσω, θα σε ξεχάσω.
