Εν τον εψήφισα...

...για να "σώσει την οικονομίαν" (sic). Ούτε για να "εκσυγχρονίσει τη δημόσιαν υπηρεσίαν" (ξανά sic). Ούτε για να "εφαρμόσει το ΓεΣΥ" (ξανά μανά sic). Παρά τες καυγαλέα έκδηλες ιδεολογικές μου διαφορές με τον Νίκον Αναστασιάδην, ο κύριος, αν οϊ ο μόνος, λόγος που τον εψήφισα το 2013 ήταν γιατί εθεωρούσα ότι εμπορούσεν να πετύχει συμφωνίαν στην αιώνιαν μας παράνοιαν, το "κυπριακόν πρόβλημαν". Τζιαι ότι είshεν μιαν στοιχειώδην συναίσθησην της ζημιάς που προκαλεί η παρέλευση του χρόνου στο "ανεπίλυτον". Είχα κάμει τζιαι σχετικήν ανάρτησην τότε, όπου ανέλυα το σκεπτικόν μου, στην οποίαν έγινεν τζιαι μια πολλά ζωηρή συζήτηση με άλλους μπλόγκερ (οι οποίοι δυστυχώς πλέον εν διούν το παρόν όπως τότε).

Μπορεί τα διαδοχικά σοκ του 2013 να εφέραν αναπόφευκτην καθυστέρησην, αλλά εν ετέλει, σε συνδυασμόν με την εκλογήν Ακκιντζί, εφάνηκεν για 1-2 χρόνια μια συγκυρία τουλάχιστον το ίδιον ευνοϊκή για επίτευξην συμφωνίας, με την περίοδον Χριστόφια - Ταλάτ (η οποία περίοδος ήταν νομίζω η κορυφαία ευκαιρία μετά το 2004, εξ'ου τζιαι η απογοήτευση μου με τον Χριστόφιαν που εν τα εκατάφερεν τότε). Τα δε διαπλεκόμενα συμφέροντα μικρών τζιαι μεγάλων "παικτών" ουδέποτε νομίζω ήταν τόσον "ευθυγραμμισμένα" προς μιαν κατάληξην του προβλήματος όσον την διετίαν 2014-2016. 

Τζιαι όμως, ο Αναστασιάδης απέτυχεν. Σήμερα δε, συμπεριφέρεται αισχρά, για να το πω ήπια, διότι αντί να παραδεχτεί τες ευθύνες τζιαι την αποτυχίαν του στον μέγιστον στόχον που έβαλεν ως πρόεδρος, εφόρησεν τσαρούχια τζιαι έπιασεν καριοφύλια, λες τζιαι απευθύνεται σε ηλίθιους. Αμ δε.

Εμέναν εν με κόφτει ούτε τι έκαμεν ο Ακκιντζί, ούτε τι έκαμεν ο Ερτογάν, ούτε αν ο Αϊντε θωρεί αν θα εκλεγεί στη χώραν του, ούτε αν φταίει το σιριβίδιν, ο ωχαδερφισμός τζι'η λειψυδρία. Εγώ εψήφισα τον συγκεκριμένον άθρωπον, τζιαι απέτυχεν σε τζιείνον που έβαλεν στόχον να υλοποιήσει.

Εννά μου πεις, όπως μου είπαν παλιά για τον Χριστόφιαν, "τι επερίμενες δηλαδή να κάμει ο πρόεδρος, εν θωρείς νάμπου κάμνουν οι τούρτζιοι, οι αμερικανοί, οι οηέδες κλπ. κλπ.;". Τζιαι φυσικά η απάντηση μου εν η ίδια όπως τότε: "έπρεπεν να κόψει το λαιμόν του να το λύσει!".

Τότε, είχα την ψευδαίσθησην ότι αν στες επόμενες εκλογές δεν έβρισκα κάποιον να ψηφίσω, θα εκατέβαινα ο ίδιος. Αλλά τα χρόνια που περνούν παγιώνουν μέσα μου την αίσθησην του τι κάμνει η εξουσία στον άθρωπον. Οπότε έχω αποκλείσει που τη σκέψη μου το να εμπλακώ σε μιαν τέθκοιαν διαδικασίαν. Επίσης, εν θεωρώ πλέον την αποχήν η το λευκόν "ανήθικες" επιλογές. Απλά δυστυχώς ακόμα εν μπορούν να επηρεάσουν δραστικά την κατάστασην.

Οπότε, ανευ συγκλονιστικού απροόπτου, στο οποίον ο Αναστασιάδης φέρει τον κόσμον ανάποδα τζιαι καταλήξει σε συμφωνίαν για δημοψηφίσματα, θα φάει "μαύρον". Είμαι πολλά περίεργος να δω τι θα κάμει το ΑΚΕΛ. Αν επιλέξει μιαν "δυνατήν" υποψηφιότηταν, με επανενωτικήν πολιτικήν τζιαι ερίσματα στην ευρύτερην "προοδευτικήν" κοινωνίαν (συμπεριλαμβανομένων των φιλελευθέρων που για την ώραν εν "πολιτικά άστεγοι"), θα το υποστηρίξω. Αλλιώς, είτε θα κάμω όπως ο φίλος ο Αγρινός, τζιαι θα ρίξω μιαν "χαμένη ψήφον" για το γαμώτο, ή θα ρίξω λευκόν. Γιατί το να πάω ως την κάλπην, εν το ελάχιστον που νιώθω ότι πρέπει να κάμω, ως πολίτης που θέλει να έshιει λέγειν για τα πολιτικά πράματα.

Ώσπου να κόψει το λαιμόν του ο Αναστασιάδης (για να φέρει συμφωνίαν), stay cool and keep rocking!

Η ψήφος (ως ένδειξη πίστης)...

Ομολογώ ότι στεναχωρκούμαι λλίον, στην σκέψην ότι ακόμα τζιαι να πάω τελικά φέτος να ψηφίσω, εννά ρίξω λευκό. Εν τζιαι τούτον έναν θέμα, ποια η διαφορά του λευκού ή άκυρου που την αποχήν; Φιλοσοφικά, υπάρχει. Πρακτικά, καμμιά, νομίζω. Μέρος της στεναχώρκας είναι ότι παλαιότερα ήμουν θιασώτης της άποψης ότι η αποχή ενδυναμώνει τους κατόχους εξουσίας. Διότι υπάρχει πάντα τζιείνη η μάζα που τους ακολουθεί, είτε λόγω εκούσιας λοβοτομής είτε λόγω εξυπηρέτησης συμφερόντων τζιαι αλισβεριshού. Που την άλλην, όποιος εν ανίκανος να αλλάξει γνώμην υπό το φως νέων δεδομένων, εν πιο προβληματικός εν τέλει που τον "ασυνεπήν" στες απόψεις του.

Ψήφος, ετυμολογικά, ως έννοια, εν το "πετραδάκι", εξ'ου τζιαι το "ψηφιδωτόν". Ουσιαστικά με τη ψήφο, βάλλουμεν ο καθένας το "λιθαράκιν" του σε τούτον που λέμεν "δημοκρατία". Για να είμαστεν πιο συγκεκριμένοι, στην αστικήν, έμμεσα αντιπροσωπευτικήν, δημοκρατίαν, στην οποίαν η μεγάλη πλειοψηφία απέχει που την καθημερινήν λήψην σημαντικών αποφάσεων που την αφορούν. Αναθέτει την σε "μη ανακλητούς" αντιπροσώπους (εκτός τζιαι αν πιαστούν στα πράσα να παρανομούν, όπως ο Βέργας ή ο Λουρουτζιάτης), εκτός τζιαι αν έχουμεν την ψευδαίσθησην ότι μια τετραετία ή πενταετία "εντολής" εν "επαρκής δύναμη ανάκλησης". Ακόμα τζιαι αν το πιστεύκεις τούτον (η ένδειξη πίστης που λαλεί τζιαι ο τίτλος), εν αρκετόν να δεις πόσοι που τους υποψηφίους των εκλογών έχουν "γνωστά επίθετα", κοινώς εν οι "διάδοχοι" κάποιων που ήδη εκορτατζιάσαν όντας "εκπρόσωποι του λαού", επανειλημμένα, για τετραετίες τζιαι πενταετίες, για να δεις την πλάνη σου. Είχαμεν παλιά τους αριστοκράτες, τωρά έχουμεν τους "πολιτικούς καριέρας" τζιαι τα παραπούλια τους. Παπαδόπουλους, Κληρίδιες, Κυπριανού, Χριστόφιες κλπ. Τζιαι την αυταπάτην ότι τούτοι ούλλοι θέλουν το "κοινόν καλόν", ή πιο συγκεκριμένα, το καλόν οποιουδήποτε άλλου εκτός που τον εαυτόν τους.

Εφόσον λοιπόν, καταθέτεις το λιθαράκιν σου, σε έναν ψηφιδωτόν που ενδεχομένως να μεν γουστάρεις, ουσιαστικά είσαι "μέτοχος" στην "σύστασην" του. Εν όπως η θρησκεία, άλλον έναν εξουσιαστικόν οικοδόμημαν, τζιαι ο "εκκλησιασμός". Όσον γεμώνουν οι εκκλησιές, τόσην δύναμην παίρνει το εν λόγω οικοδόμημαν. Τζιαι εν η αποχή που τείνει τα τελευταία χρόνια, ακόμα τζιαι σε κοινωνίες οπισθοδρομικές τζιαι επαρχιώτικες όπως η Κυπριακή, να το αποδυναμώσει. Στο Βέλγιον, είχα θκιαβάσει κάποια στιγμήν, εν τόσον όφκερες οι εκκλησιές που κόσμον που τες μετατρέπουν σε μουσεία ή χώρους εστίασης. Τζιαι η τοπική "θρησκευτική ιεραρχία" εν μπορεί να κάμει τίποτε για τούτον. 

Το θέμαν είναι, σε ποιον ύψος "αποχής", καταρρέει το "ψηφιδωτόν"; Πότε η εικόνα που αντιπροσωπεύκει, το νόημαν της ύπαρξης του δηλαδή, καταντά μια άχρηστη καρικατούρα; Πάνω που 60, 70, 80%; Κάποιοι μιλούν για 77% πρόθεσην αποχής στους νέους. Τζιαι άτε πες μια κάποια αποχή αναγκάσει τους τρέχοντες "παίκτες" να την κάμουν με την ουράν στα σκέλια. Ποιος μπορεί να αρνηθεί την πιθανότηταν να αντικατασταθούν απλά που τζιαινούρκους; Με τα κοπελλούθκια τζιαι τα εγγόνια τους;

Εν όπως την παράνοιαν να στηρίζεσαι στο κράτος, για να πατάξει ποιου τη διαφθοράν; Του κράτους....

Τέσπα, εν περίεργη η διάθεση της ανάρτησης, μπορεί να μεν φκάλλει πολλύν νόημαν. Εννά το σκεφτώ καλά τι εννά κάμω. Αν έshιει μιαν ευλογίαν η "ψήφος" εν το ότι εν "μυστική" (sic).

Ώσπου να το σκεφτώ, stay cool and keep rocking!

Πόσον αντίφαση εν η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ;

Πριν αναφέρω θκιό κουβέντες δικές μου, παραθέτω ορισμένες κάποιων άλλων οι οποίες έχουν έμμεσην σχέσην με το όλον πνεύμαν της ανάρτησης:

"All forms of politics are dirty my friend. Democracies, dictatorships, variations on one theme: please the mob"
Σκηνή που το πρώτον επεισόδιο της σειράς "Winds of War"

- "Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ομολογεί πως «ο ηγέτης είναι έμπορος ελπίδας»."
- "Ο φιλόσοφος Bertrand Russel διαπιστώνει πως «κανένας άνθρωπος ούτε ομάδα ούτε έθνος δεν μπορεί να ενεργήσει ανθρώπινα ή να σκεφθεί σωστά υπό το κράτος ενός μεγάλου φόβου.»"
- "«Το όνειρο που βλέπουμε ξυπνητοί είναι η ελπίδα», είπε ο Αριστοτέλης." - "«Είναι το χειρότερο κακό», είπε ο Νίτσε, «διότι παρατείνει τα βάσανα των ανθρώπων»."
- "όπως λέει μία γερμανική παροιμία «Οι δυνατοί έχουν θέληση, οι αδύναμοι έχουν ελπίδα»."
- "Ολοκληρώνοντας την ανάλυσή του για το φόβο ο Αριστοτέλης αποκαλύπτει πως, για να καλλιεργηθεί ο φόβος, «δεῖ τινα ἐλπίδα ὑπεῖναι σωτηρίας, περὶ οὖ ἀγωνιῶσιν.» Πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει μία ελπίδα, κάτι για το οποίο να αγωνιούν, γιατί αυτός που δεν ελπίζει, δεν φοβάται!"
- "«Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος!»"

Εν ήταν πολλά έννεν; Πάμεν στα δικά μου τωρά, όσον πιο σύντομα μπορώ.

Σαν άθρωπος που αυτοπροσδιορίζομαι πλέον ως "αριστερών πεποιθήσεων", "προοδευτικός" κλπ. κλπ. (αν τζιαι οι ταπέλλες εν μου αρέσκουν), ευχαριστήθηκα εν μέρει που το αποτέλεσμαν των εκλογών στην Ελλάδα, καθαρά διότι για πρώτη φοράν ήρτεν πρώτη δύναμη μια (φαινομενικά) αριστερή πολιτική παράταξη. Εδυσαρεστήθηκα παράλληλα που η ΧΑ επαρέμεινεν στα ποσοστά της, δείχνοντας το σαφές έλλειμαν πολιτικής μνήμης τζιαι νοημοσύνης των σύγχρονων Ελλήνων. Συνολικά επίσης, εν δυσάρεστον ότι τα ποσοστά της "συντήρησης" στην χώραν επαραμείναν αρκετά ψηλά ώστε ο νικητής των εκλογών να μεν μπορεί να είναι αυτοδύναμος. Με αποτέλεσμαν να είναι οι συνεργασίες απαραίτητες.

Σαν παρένθεσην, πρέπει να επαναλάβω ότι το σύστημαν εν σαθρόν τζιαι πρέπει να αλλάξει. Υπάρχουν θκιό κυρίως τρόποι να αλλάξει το σύστημαν: η βία, τζιαι η αποχή. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι μπορεί να αλλάξει τζιαι "εκ των έσω", ειρηνικά. Η ιστορία ως σήμερα εν τους δικαιώννει, αν τζιαι εύχομαι να έχουν τελικά δίκαιον, διότι απεχθάνομαι τη βίαν. Η δε αποχή εν μια αφηρημένη έννοια, τζιαι θέλει πολύν τζιαιρόν να δουλέψει (όπως δείχνει ας πούμεν η σταδιακή απαξίωση της θρησκείας, του κατ'εξοχήν εξουσιαστικού συστήματος).

Επίσης, αν τζιαι βλέπω πως λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τεράστια ελλείμματα ως προς τα διεθνιστικά οράματα των εμπνευστών της, εξακολουθώ να την θωρώ ως την πρώτην συγκροτημένην διεθνιστικήν προσπάθειαν στον πλανήτην, η οποία μπορεί να αποτυγχάνει οικτρά σε αρκετούς τομείς (λόγω των εθνικιστικών αντιστάσεων στα κράτη-μέλη τζιαι φυσικά τους κεφαλαιοκράτες που τα μανιπιουλάρουν) αλλά δείτε μόνον πόσον μακρινή φαντάζει μια πολεμική σύγκρουση ανάμεσα σε μέλη της. Έτσι θεωρώ πιο μεγάλον στοίχημαν τζιαι ρίσκον (άρα τζιαι πιο γενναίον) να παλαίψει η Ελλάδα μέσα στην Ε.Ε. παρά να αποχωρήσει. Αφενός γιατί οι συνέπειες για την ίδιαν εν απρόβλεπτες, αλλά τζιαι για την Ε.Ε. ως "πείραμαν" διεθνισμού.

Κλείοντας την παρένθεσην, επανέρχομαι στον τίτλον της ανάρτησης. Εν ξέρω τι κινήσεις έκαμεν ο Τσίπρας, ούτε πόσον "μονόδρομος" ήταν η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, αλλά όποθεν τζιαι να το πιάσεις, υπάρχει αντίφαση. Επανειλημμένα στην Κύπρο υπήρξα θιασώτης της συνεργασίας ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ, θκιό ιδεολογικά αντίπαλων χώρων, για επίτευξην συμφωνίας στο κυπριακόν. Που τούτην την άποψην έθθα επερίμενεν κάποιος να με ενοχλεί η εν λόγω συνεργασία. Πρέπει να σημειώσω όμως ότι ουδέποτε εθεώρησα εφικτήν πολιτικά μιαν διακυβέρνηση ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ. Μπορεί να εν ποσώς πιο επιθυμητή που τες κολοβές ιδεολογικά διακυβερνήσεις με το ΔΗΚΟ τζιαι την ΕΔΕΚ (θκιό ανύπαρκτα που ιδεολογικής άποψης κόμματα) αλλά είναι εξόχως αντιφατική. Πως θα λειτουργούσεν αρμονικά με τόσες διαφορές στο πολιτικόν επίπεδον;

Έτσι τζιαι με τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Άλλον να επιδιώξεις συνεργασίες σε κοινά αποδεκτές πολιτικές (π.χ. εναντίον των μνημονίων) τζιαι άλλον να κάμνεις κυβέρνησην όπου συνυπάρχουν "προοδευτικοί" (εφ'όλης της ύλης) τζιαι "συντηρητικοί". Υπάρχει μεν το θετικόν ότι πρόκειται για θκιό πολιτικούς σχηματισμούς που δεν έχουν ξανακυβερνήσει, αλλά πολλά φοούμαι ότι η κατάληξη δεν θα είναι θετική, λόγω ακριβώς τούτης της θεμελιώδους αντίφασης. Είδαμεν το τζιαι δακάτω εξάλλου. Καλλίττερα να εξεκαθαρίζαν που τα τωρά τα πράματα, να αποτείνετουν ο Τσίπρας καθαρά σε αριστερούς σχηματισμούς τζιαι αν δεν ανταποκρίνονταν να ξαναγίνουν εκλογές ώσπου να καταστεί κάποιος αυτοδύναμος. Πως θα προωθήσεις "διεθνιστικές" πολιτικές με εθνικιστές υπουργούς; Πως θα βελτιώσεις τες κοινωνικές συνθήκες (υγεία, παιδεία κλπ.) με στρατόκαυλους τζιαι ρατσιστές; Πως θα προχωρήσεις σε ριζοσπαστικές ενέργειες τζιαι προοδευτικές τομές όταν η συντήρηση εν μέσα στους "κολπους" σου; Ιδού η απορία...

Ώσπου να καταστεί η προοδευτικότητα αυτοδύναμη, stay cool and keep rocking!

"Εγιώνι φίλε μου τούντην στράταν εννά ψηφίσω το Μεγάλον..."

Ο φίλος εν γονιός μιας συμμαθήτριας του ενός που τους γιούες μου (εχωρίσαμεν τους φέτι που επήαν προδημοτικήν) αλλά έκοψεν τζιαι γείτονας δακατω στην Καλλιθέαν του Δαλιού. Είχα τον γνωρίσει σε έναν πάρτυ γενεθλίων τζιαι εσυζητούσαμεν για το κυπριακόν, τα οδοφράγματα τζιαι τους πολιτικούς μας. Την περασμένην εφτομάν ήταν τα γενέθλια της κόρης του τζιαι εκάλεσεν μας έσσω του.

Οικογένεια στα δύσκολα, πολύτεκνοι, μεροκαμαθκιάρηες. Τζιείνος χτίστης αυτοεργοδοτούμενος με φαληρημένην εταιρίαν, μάσιεται να τα φέρει βόλταν σε μιαν δύσκολην εποχήν για τον κλάδον των κατασκευών. Εκράταν την κόρην του την μιτσιάν, νήπιον, τζιαι εμίλαν μου για την ούλλην κατάστασην του. Που την μιαν οι δουλειές του που εν μετρημένες στα δάκτυλα, που την άλλην τα πεθερικά του στο Ριζοκάρπασον εγκλωβισμένοι τζιαι οι Τούρτζιοι συνέχεια δυσκολεύκουν τους όποτε καταφέρουν να πασιν να τους δουν (ο πεθερός έσιει ζώα τζιαι εν μπορεί να φύει να τα αφήκει).

Μεσ'τες κουβέντες μας ήρτεν τζιαι το θέμαν των προεδρικών, μετά που αποφάσισεν ότι είμαι πολλά αιθεροβάμων ως προς τες προοπτικές λύσης του κυπριακού (μάλλον έσιει δίκαιον).

"Εγιώνι φίλε μου είμαι φανατικός ομονοιάτης, είμαι αριστερός με Α κεφαλαίον! Αλλά να σου πω κάτι ρε φιλούίν; Εβαρήθηκα! Εκόψαν μας τα ούλλα. Βοήθεια μηδέν. Πάω στον έναν τζιαι πέμπει με στον άλλον. Αλλά αφού έτσι ένει, είμαι καλός για λλόου τους. Εγιώνι φίλε μου τούντην στράταν εννά ψηφίσω το Μεγάλον..."

Υποψιάστηκα ποιον εννοούσεν αλλά έσπευσεν να μου το επιβεβαιώσει.

"Ο Νίκαρος φίλε μου, μόνον τζιείνος εννά μας σώσει."

Η αλήθκεια είναι ότι αιφνιδιάστηκα. Οϊ τόσον λόγω της επιλογής του (έχω μιλήσει τζιαι με άλλους αριστερούς που σκέφτουνται Νίκαρον), αλλά που την δική μου αντίδρασην.

"Μα ρε Ηράκλη καρτεράς που τον Αναστασιάδην να ελαφρύνει το βάρος στους εργαζομένους; Αφού ξέρεις ότι έννεν τούτη η πολιτική του. Εν δεξιός, όσον τζιαι να μεν είναι ακραίος. Αν με ρωτάς, μια αριστερή κυβέρνηση μάλλον ήταν να είναι πιο "φιλική" για τους εργαζόμενους, τζιαι λόγω ιδεολογίας τζιαι λόγω πολιτικού συμφέροντος. Εγώ υποστηρίζω τον Αναστασιάδην μόνο για το θέμαν του κυπριακού, αλλιώς θα είχα μεγάλο δίλημμαν τι εννά ψηφίσω, ειδικά αν είσιεν βάλει το ΑΚΕΛ κανέναν Κατσουρίδην ας πούμεν" λαλώ του.

Εσύγχισα τον, η αλήθκεια γιατί ήξερεν τες απόψεις μου γεννικώς (σε άλλον πάρτυ είχα "πλακωθεί" με Τασσικούς υπερασπιζόμενος το Νίκαρον για το 2004). Είχα του πει τζιαι για τες "δεξιές καταβολές"μου που λαλεί τζιαι ο Άνευ.

"Ναι ρε φίλε μου, εφκάλαμεν κυβέρνησην αλλά τι εκαταλάβαμεν; Σιείρου σιειρόττερα! Εν εκουμαντάραν φιλούδιν μου. Ως τζιαι την Ομόνοιαν εχαντακώσαν την. Ας έρτει ο δεξιός που καταλάβει τζιαι ήνταλως δουλεύκει το σύστημαν".

Έσουσα την κκελλέν μου χωρίς να συμφωνώ απαραίτητα. Εξάλλου αν εξαιρέσω το κυπριακόν τζιαι την ψήφον που έχω τάξει του Αναστασιάδη λόγω του 2004 τζιαι του 2008 (στήριξη Χριστόφια με πολιτικόν κόστος), η συμπεριφορά του, ειδικά που την έναρξην της προεκλογικής τζιαι μετά εν με εκφράζει ποσώς (συναγελασμός με απορριπτικούς, δεσμεύσεις προς δηκο, φλερτ με είσοδο στο ΝΑΤΟ κλπ.).

Που την άλλην, εν έχω ακόμα κάτσει να κάμω μιαν αναδρομήν της πενταετίας Χριστόφια. Προσωπικήν αναδρομήν εννοώ, τζιαι οϊ το τι του σούρνουν οι αντιπολιτευόμενοι ή του πιστώννουν οι αυλοκόλακες του. Είμαι σίουρος ότι ούτε ούλλα μαύρα ένει, ούτε ούλλα ρόδινα.

Αλλά ο γείτος ο Ηράκλης ο μεροκαμαθκιάρης, ο πολύτεκνος, ο ομονοιάτης, με την όλην στάσην του προχτές έδωκεν μιαν ένδειξην. Τζιαι όσον τζιαι αν δεν με επηρεάζει επί της ουσίας, εν ήταν θετική για τον πρόεδρον τζιαι την κυβέρνηση του. Διότι τι πιο αρνητικόν τεκμήριον για σέναν που την απογοήτευσην των δικών σου αθρώπων;

Ώσπου να κάμω την αναδρομήν τζιαι - το κατά δύναμην - την αξιολόγηση μου, stay cool and keep rocking!