Εν υπάρχει "καλή βία"...

 

Εξ΄αφορμής της εκτόξευσης ρουκετών εναντίον πόλεων του Ισραήλ εχτές,έγραψα το εξής στο facebook:

"Tο παλαιστινιακόν εν έναν που τα πιο δύσκολα, αν οϊ το πιο δύσκολον πολιτικόν/ οικονομικόν/ κοινωνικόν πρόβλημαν ανά το παγκόσμιον (υπάρχουν δυστυχώς ακόμα πολλά που βασανίζουν τον άθρωπον παρά την πρόοδον που έσΐει πετύχει σε πολλούς τομείς). Μάλιστα εν έναν πρόβλημαν που με "παρηγορεί" κάπως (τύπου, "υπάρχουν τζ̆αι σ̆ειρόττερα που μας"), αφού η παράνοια του κυπριακού τουλάχιστον εν παράγει νέον αίμαν τζ̆αι νέα θύματα. 

Μεγάλον μέρος της δυσκολίας του, όπως τζ̆ιαι στο κυπριακόν, έγκειται στο ότι πάει πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα, με την ανάδυσην των νέων "εθνών/κρατών" μέσα που την διάλυσην των παλιών αυτοκρατοριών όπως η Οθωμανική τζ̆αι την σταδιακήν "αποαποικιοποίησην" μεγάλων περιοχών όταν δυνάστες όπως η Μ. Βρετανία τζ̆αι η Γαλλία εκαταλάβαν ότι εν τες έπαιρνεν να απομυζούν αθρώπους στην άλλην πλευράν της γης. Έννεν περίεργον ότι ο καθένας που ασχολείται μαζίν του, επιλέγει το ιστορικόν κομμάτιν που εξυπηρετεί το αφήγημαν τζ̆αι τες θέσεις που θέλει να προβάλει. Τούτον εν αλλάσει το ότι ουσιαστικά αποτελεί μιαν εθνικο-θρησκευτικήν παράνοιαν που τροφοδοτεί ανεξάντλητα το μίσος ανάμεσα σε αθρώπους που θα εμπορούσαν να έβρουν σ̆ιήλιες φόρμουλες για να ζήσουν μαζίν σε μιαν που τες κοιτίδες του πολιτισμού, που μάλιστα εν έσ̆ιει να ζηλέψει τίποτε που άλλες, ευημερούσες, περιοχές του πλανήτη.

Σήμερα ως "τρίτοι", το πιο εύκολον πράμαν είναι να είμαστεν εναντίον του Ισραήλ, που υποτίθεται εν "μεγάλον", εν "δυνατόν", τζ̆αι στηρίζουν το οι "κακοί, ιμπεριαλιστές Αμερικάνοι", ενώ οι "καημένοι Παλαιστίνιοι" εν τα "μόνιμα θύματα". Εν κάτι παρόμοιον με μας τους Ε/Κ εναντίον της "μεγάλης, δυνατής, ευνοημένης που τους Αμερικανούς", Τουρκίας. 

Έλα όμως που η ιστορία έννεν "αποσπασματική". Ξέρουμεν, όσοι την μελετούμεν αμερόληπτα, ότι στην Κύπρον, που μας αφορά άμεσα, οι Ε/Κ έννεν ούτε "αθώοι", ούτε "μόνιμα θύματα". Εκάμαν τζ̆αι οι Ε/Κ, τζ̆αι η Ελλάδα πιο γενικά, τεράστια λάθη, ενίοτε τζ̆αι εγκλήματα, τα οποία είχαν σημαντικήν επίδρασην στο ότι η Κύπρος, αντί να εν παράδεισος, εν έναν παρανοϊκά, εθνικά διχοτομένον τζ̆αι στρατοκρατούμενον μέρος του κόσμου.

Κάτι αντίστοιχον συμβαίνει τζ̆αι στο παλαιστινιακόν. Οι Παλαιστίνιοι, που σήμερα υποφέρουν, έχουν σημαντικήν ευθύνην, όπως τζ̆αι τα αραβικά κράτη γυρόν, για τα χάλια της περιοχής, που υπό προϋποθέσεις είναι ένας επίγειος παράδεισος. Τζ̆αι όσον πρώτιστα οι ίδιοι αδυνατούν να αντιληφθούν τούτον το απλόν γεγονός, ουδέποτε, όπως τζ̆αι στην Κύπρον, θα κάμουν χαϊριν, είτε τζ̆είνοι, είτε οι Ισραηλινοί. Όσον δε επιλέγουν να χρησιμοποιούν βίαν, ασχέτως του μεγέθους της, εγώ δύσκολα μπορώ να τους στηρίξω εν λευκώ. Η βία εδοκιμάστηκεν, επανειλημμένα, τζ̆αι το μόνον που επαρήξεν, εν παραπάνω βίαν. Συνεχίστε..."

Όταν αποφάσισα να το βάλω δαμέ στο blog, ήμουν σίουρος ότι κάτι έχω γράψει για το παλαιστινιακόν γενικώς, τζ̆αι όντως εντόπισα την σχετικήν ανάρτησην, πριν εννιά ολόκληρα χρόνια (!):

Κόστος ευκαιρίας

Ήταν μια πολλά ενδιαφέρουσα ανάρτηση, με ακόμα πιο ενδιαφέρων σχολιασμόν. Τζ̆αι έχοντας την ξανά μπροστά μου, εδιαπίστωσα με σχετικήν χαράν ότι σήμερα διατηρώ τες ίδιες, περίπου, απόψεις. Οϊ πως εν κακόν να αλλάσσεις άποψην, ειδικά υπό το φως νέων δεδομένων, αλλά τόσον στο κυπριακόν όσον τζ̆αι στο παλαιστινιακόν, η παράνοια συνεχίζεται με την ίδιαν έντασην όπως πριν εννιά χρόνια. Τζ̆αι απέναντι σε παρανοιϊκές καταστάσεις, εν ανακουφιστικόν να διαπιστώνεις ότι τουλάχιστον το μυαλόν σου εκρατήθηκεν νηφάλιον τζ̆αι ορθολογιστικόν, κόντρα στον εύκολον συναισθηματισμόν τζ̆αι τα λογής λογής συνθήματα.

Ώσπου να αρθεί η παράνοια τζ̆αι να συζητούμεν για πιο ευχάριστα πράματα, stay cool and keep rocking!

Αποκρυσταλλωμένη βία

 

Κάπου είχα θκιαβάσει ότι η τρέχουσα στάθμη ηθικής, όπως εκφράζεται μέσα που την τρέχουσαν εθνικήν, διεθνήν τζ̆αι παγκόσμιαν νομοθεσίαν, είναι μια μορφή "αποκρυσταλλωμένης βίας". Εν διαμορφώνεται δηλαδή η στάθμη ηθικής που κάποιον αόρατον σ̆έριν που κάπως αντιλαμβάνεται ορθά τι εν πιο δίκαιον, αλλά που μιαν συνεχήν ζύμωσην τζ̆αι σύγκρουσην συμφερόντων, η οποία πολλάκις απαιτεί αίμαν.

Το Ουκρανικόν, όπως τζ̆αι το Κυπριακόν, εν πολλά καλά παραδείγματα τούτης της κατάστασης. Η αντίληψη του "δικαίου" εν έρκεται που τα πάνω, σαν μια πανθομολογούμενη κατάσταση, αλλά που τα κάτω, ως μια υπαγόρευση κυνικών συμφερόντων τζ̆αι στάσεων.

Όσοι προσπαθούν να "αιτιολογήσουν" το γιατί η Ουκρανία υπόκειται μιαν βίαιην εισβολήν τζ̆αι μιαν προσπάθειαν να αποσχιστούν τμήματα της, ουσιαστικά κάμνουν τούτον που σε άλλες περιπτώσεις, για χάρην "πολιτικής" ορθότητας, αποκαλούν "victim blaming". Όταν δηλαδή γίνεται έναν "έγκλημαν", η παραμικρή απόπειρα "εξήγησης" του γιατί έλαβεν χώραν, εκλαμβάνεται ως απόπειρα απόδοσης ευθυνών στο θύμαν. Οφείλεις να καταδικάσεις τον θύτην, ασχέτως αν στην ανάλυσην της υπόθεσης, εντοπίζεις "ανεύθυνην συμπεριφοράν" που το θύμαν. Ούτε καν πρέπει να μιλάς για "ευθύνες του θύματος", εν κάτι που η κοινωνία σήμερα καταδικάζει αυτόματα.

Επειδή όμως τόσον το ουκρανικόν, όσον τζ̆αι το κυπριακόν, εν αποτελούν "νομικές υποθέσεις", που παν στο δικαστήριον, αλλά πολιτικά προβλήματα, που μόνον στην αντίστοιχην κονίστραν μπορούν να έχουν ελπίδαν επίλυσης, οι "αιτιολογητές" της εισβολής Πούτιν μπορεί να νιώθουν λλιόττερον "ένοχοι" για victim blaming. Ως πολιτικόν πρόβλημαν, το ουκρανικόν μπορεί κάλλιστα να αναλυθεί πολιτικά. Εξάλλου, τζ̆αι ο πόλεμος, κατά κάποιους, εν συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα.

Ώσπου να φκάλουμεν τον πόλεμον που την μεθοδολογίαν μας, stay cool and keep rocking!

"Κι όμως, σήμερα έχουμε λιγότερη βία από ποτέ"

Κάποιος μπορεί να πει "μα επαλάβωσεν ο Γούφης οξά εν επικοινωνεί;" Μετά την κατάρριψην του ρωσσικού αεροπλάνου τζιαι το ξεχαρμάνιασμαν κάθε πολεμοκάπηλου στα social media ότι ήρτεν η ώρα του Γ' Παγκόσμιου, τον εμφύλιο στη Συρία με τες εκατοντάδες shιηλιάες νεκρούς, τα πτώματα προσφύγων που ξεβράζει η θάλασσα τζιαι - πιο ιδιαίτερα - μετά την σφαγήν τριών αθρώπων στη Λεμεσόν με κουζινομάshαιρον, όντως ο τίτλος ακούεται εκτός πραγματικότητας.
Κατ'ακρίβειαν, έννεν εγώ που λαλώ τα λόγια του τίτλου, αλλά ο Steven Pinker, μέσα που έναν βιβλίον που έγραψεν 3-4 χρόνια πριν. Εν έχω θκιαβάσει το βιβλίον, αλλά επειδή ως άθρωπος αρπάσσουμαι που την κάθε θετικήν θεώρησην των πραμάτων, διώ του μιαν άλφα προσπάθειαν εγκυρότητας τζιαι τεκμηρίωσης. Παράλληλα θέλω να ποστάρω το σχετικόν άρθρον (δαμέ η πηγή) για να το βρίσκω άμα το ξαναχρειαστώ, ενώ πιθανότατα θα αγοράσω τζιαι το βιβλίον προς μελέτην. Ιδού, καλήν ανάγνωσην:

"Σε μια εποχή που στη χώρα μας και σε κάθε σχεδόν χώρα του πλανήτη υπάρχει διάχυτη η αίσθηση στην κοινή γνώμη ότι η κάθε μορφής βία βρίσκεται σε άνοδο, αν όχι σε έκρηξη, έρχεται ο διάσημος ψυχολόγος του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Στίβεν Πίνκερ, με το νέο βιβλίο του, να ανατρέψει αυτή την εντύπωση, υποστηρίζοντας με πληθώρα στατιστικών στοιχείων και παραδειγμάτων ότι τελικά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: οι άνθρωποι είναι σήμερα λιγότερο βίαιοι από ποτέ.

Με τον εύγλωττο τίτλο "Οι καλύτεροι άγγελοι της φύσης μας: Γιατί η βία έχει μειωθεί", ο Πίνκερ, που δημοσίευσε και σχετικό άρθρο στο επιστημονικό περιοδικό "Nature", επιμένει ότι, αν δει κανείς τα πράγματα ψύχραιμα και σε βάθος χρόνου, ο κόσμος μας είναι πιο ειρηνικός από κάθε άλλη εποχή και σήμερα στον πλανήτη μας σκοτώνονται λιγότεροι άνθρωποι σε περιστατικά βίας (πόλεμοι, τρομοκρατία, εγκληματικότητα, ενδοοικογενειακή βία κλπ.) από κάθε άλλη εποχή. Όπως αναφέρει, οι διαχρονικές στατιστικές αποκαλύπτουν πως σταδιακά έχουν μειωθεί οι αριθμοί θανάτων και άλλων μορφών βίας λόγω πολέμου, ρατσισμού, φόνου, βιασμού κ.α.

Ο Πίνκερ χαρακτηρίζει την υποχώρηση της βίας "ως την πιο σημαντική και λιγότερο αναγνωρισμένη εξέλιξη στην ιστορία του είδους μας", παρόλο που, όπως αναγνωρίζει, κάτι τέτοιο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την εντύπωση που διαχέεται μέσω των μέσων ενημέρωσης, καθώς και όσων αισθάνεται ή βιώνει η πλειονότητα των πολιτών.

Ο Αμερικανός ψυχολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων, που έχουν επίσης προκαλέσει αίσθηση στο παρελθόν, αναφέρει ότι η μείωση της βίας οφείλεται κυρίως στο ότι ο μέσος σύγχρονος άνθρωπος είναι πιο μορφωμένος και ευαισθητοποιημένος, άρα και πιο πρόθυμος για ειρηνικές διευθετήσεις των προβλημάτων, σε ατομικό, κοινωνικό ή διεθνές επίπεδο.

Μεταξύ άλλων, το βιβλίο -που βασίζεται σε πολλές έγκριτες επιστημονικές έρευνες- αναφέρει ότι ο αριθμός όσων πέφτουν στο πεδίο της μάχης έχει μειωθεί κατά τουλάχιστον 1.000 φορές σε σχέση με το παρελθόν. Πριν την ύπαρξη οργανωμένων κρατών, οι μάχες σκότωναν κατά μέσο όρο πάνω από 500 ανά 100.000 ανθρώπους, ενώ στον εικοστό αιώνα -παρά την μεσολάβηση δύο παγκοσμίων πολέμων και μερικών γενοκτονιών- ο αριθμός μειώθηκε σε 60 και σήμερα πια η αναλογία θανάτων στο πεδίο της μάχης είναι περίπου ένας σκοτωμένος άνθρωπος ανά 100.000 πληθυσμού. Οι θάνατοι από γενοκτονίες ανά 100.000 κατοίκους ήσαν 1.400 φορές περισσότεροι το 1942 από ό,τι το 2008.

Ο Πίνκερ τονίζει ότι η αύξηση του αριθμού των δημοκρατικών κρατών έχει παίξει μεγάλο ρόλο σε αυτό. Το 1946 δεν υπήρχαν ούτε 20 δημοκρατίες, ενώ σήμερα είναι περίπου 100, με παράλληλη μείωση του αριθμού των αυταρχικών -και κατά τεκμήριο πιο βίαιων- καθεστώτων από 90 το 1976 σε περίπου 25 σήμερα.

Η μείωση της βίας έχει συμβαδίσει με τη σταδιακή αύξηση της νοημοσύνης. Σύμφωνα με το βιβλίο, ο δείκτης νοημοσύνης (IQ) του μέσου εφήβου έχει αυξηθεί σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες. Το μέσο σημερινό παιδί θα εθεωρείτο σχεδόν μεγαλοφυία πριν από ένα αιώνα και αυτή η παραπάνω εξυπνάδα έχει "μεταφραστεί" σε ένα πιο ευγενικό κόσμο, κατά τον Πίνκερ, καθώς όλο και περισσότερο γίνεται ευρέως αντιληπτό ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πολύτιμη.

Σε αυτό το πλαίσιο, όπως αναφέρει, οι φόνοι λόγω εγκληματικότητας στις ευρωπαϊκές χώρες έχουν σταθερά μειωθεί, από περίπου 100 ανά 100.000 κατοίκους στο τέλος του Μεσαίωνα, σε περίπου ένα φόνο ανά 100.000 σήμερα. Το ίδιο έχει συμβεί και με τη βία μέσα στις οικογένειες, καθώς και με τον αριθμό των βιασμών, ενώ άλλες μορφές βίας, κάποτε συνηθισμένες, όπως το λιντσάρισμα, έχουν ουσιαστικά εξαφανισθεί. Οι ρατσιστικές διακρίσεις έχουν υποχωρήσει, η θανατική ποινή βρίσκεται σε υποχώρηση, όπως επίσης η κακοποίηση των παιδιών, που κάποτε ανθούσε σε σπίτια και σχολεία.

"Εύκολα ξεχνάμε πόσο επικίνδυνη ήταν κάποτε η ζωή, πόσο βαθιά η κτηνωδία ήταν κάποτε συνυφασμένη με τον ιστό της καθημερινής ύπαρξης", γράφει χαρακτηριστικά. Δεν παραλείπει να επισημάνει ότι στην ίδια την Παλαιά Διαθήκη μετριούνται συνολικά 1,2 εκατ. θάνατοι, καθώς επίσης να θυμίσει τα βασανιστήρια των παλαιότερων εποχών, αλλά και τη βία που ξεχειλίζει από τα παιδικά παραμύθια και τους μύθους.

Όπως δήλωσε ο Πίνκερ στο New Scientist, η ανθρώπινη φύση είναι διφυής, καθώς ένα μέρος της ρέπει προς τη βία και ένα άλλο απομακρύνεται από αυτήν. Η ιστορία δείχνει, όπως εκτιμά, ότι ευτυχώς σιγά-σιγά επικρατεί το τμήμα της φύσης μας που απορρίπτει τη βία. Κεντρικό ρόλο για αυτό έπαιξε ότι σταδιακά, μετά τη δημιουργία των κρατών, οι κυβερνήσεις απόκτησαν το μονοπώλιο στη βία. "Οπουδήποτε συγκρίνει κανείς τη ζωή υπό καθεστώς αναρχίας και τη ζωή υπό καθεστώς μιας κυβέρνησης, η ζωή με την κυβέρνηση είναι λιγότερο βίαιη", τόνισε.

Παράλληλα, όπως υπογράμμισε, βοήθησε η εξάπλωση του εμπορίου και των οικονομικών συναλλαγών. "Το εμπόριο κάνει τους άλλους ανθρώπους να είναι πολύτιμοι ως ζωντανοί παρά νεκροί, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να προσπαθούν να προβλέψουν τι χρειάζονται και τι θέλουν οι άλλοι. Έτσι, ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί του αμοιβαίου αλτρουισμού, αντί για αυτούς της κυριαρχίας, όπως λένε και οι βιολόγοι".

"Ο καπιταλισμός είναι μια 'βρώμικη' λέξη για πολλούς διανοούμενους, όμως πολλές μελέτες δείχνουν πως οι ανοικτές οικονομίες και το ελεύθερο εμπόριο μειώνουν τις γενοκτονίες και τον πόλεμο", επεσήμανε και τόνισε ότι όσο και αν κανείς υποτιμά τη σημασία θεσμών όπως η κυβέρνηση και τα δικαστήρια, η εναλλακτική λύση είναι πολύ χειρότερη.

Στην μείωση της βίας, κατά τον Πίνκερ, έχει επίσης συμβάλει η εξάπλωση του αλφαβητισμού, της δημοσιογραφίας και της ενημέρωσης, της ιστορίας και της επιστήμης, δηλαδή όλοι οι τρόποι που βοηθάνε τους ανθρώπους να δούνε τα πράγματα όχι μόνο από τη δική τους άποψη, αλλά και από των άλλων. Επίσης, έχει βοηθήσει ο φεμινισμός και η ενίσχυση του ρόλου και των αξιών των γυναικών, που έχουν "φρενάρει" την ανδρική βία.

Η απομάκρυνση από τη βία, κατά τον Πίνκερ, είναι συνεπώς περισσότερο θέμα πολιτισμικών και κοινωνικών επιρροών, χωρίς πάντως να αποκλείει την πιθανότητα γενετικών μεταβολών που έχουν γίνει, σε διάστημα πολλών χιλιάδων ετών, στην ανθρώπινη φύση, υπέρ της ειρηνόφιλης πλευράς της. Ο Πίνκερ κάνει ακόμη λόγο για "ιστορική μυωπία", προκειμένου να εξηγήσει γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ζούμε σε πιο βίαιη εποχή: σήμερα, χάρη στα μέσα ενημέρωσης, μαθαίνουμε το παραμικρό περιστατικό βίας, ενώ όσο μακρύτερα χάνεται το παρελθόν, τόσο εμείς είμαστε "τυφλοί" και αγνοούμε τη βία που τότε επικρατούσε. Όπως τονίζει, "ο ανθρώπινος νους αγαπάει να μαθαίνει για τη βία, το αίμα πουλάει", αλλά μόνο αν υπολογίσει κανείς τους βίαιους θανάτους ως ποσοστό όλων των θανάτων, αποκτά μια πιο σαφή εικόνα του πώς έχει μειωθεί η βία διαχρονικά.

Στην Ελλάδα, έχουν μεταφραστεί τα βιβλία του Πίνκερ "Το γλωσσικό ένστικτο" και "Το υλικό της σκέψης" από τις εκδόσεις Κάτοπτρο. Περισσότερα για τη βία μπορεί να βρει κανείς στο site του συγγραφέα www.stevenpinker.com, καθώς επίσης στα επιστημονικά άρθρα στις διευθύνσεις:

http://edge.org/conversation/mc2011-history-violence-pinker

και http://www.nature.com/nature/journal/v478/n7369/full/478309a.html."

Ώσπου να εξαφανιστεί η βία, stay cool and keep rocking!

Βία

Κατά καιρούς, ειδικά αν περνώ φάσην αγχώδην για κάποιο λόγο (έshιει τζιαιρόν ευτυχώς να συμβεί) θωρώ έναν συγκεκριμένον όνειρον. Ξυπνώ, ανασηκώνουμαι στο κρεβάτι τζιαι τζιαμέ κοντά μου, με την πλάτη στο φως ώστε δεν βλέπω τα χαρακτηριστικά του, στέκεται ένας άγνωστος άντρας. Η αντίδραση μου όσες φορές το είδα τούτον το όνειρον εν σχεδόν πάντα η ίδια. Κάποιες φορές φωνάζω του "φύε!!!" αλλά τες παραπάνω φορές σηκώννουμαι πάνω τζιαι μουνταρίσκω τον. Κάποιες δε που τούτες τες φορές, εν το κάμνω απλά στο ύπνο μου, σηκώνουμαι πραγματικά που το κρεβάτι τζιαι τρέχω πάνω στο σημείον που θεωρώ ότι υπάρχει κάποιος, απλά για να διαπιστώσω ότι ήταν εφιάλτης, τζιαι να ακούσω την ανήσυχην ερώτηση της αγάπης μου, πριν η ανησυχία της μετατραπεί σε ενόχληση γιατί την εξύπνησα. Ευτυχώς έshιει τζιαιρόν να το δω, άρα για την ώραν η βοήθεια ειδικού έννεν επιτακτική. Θωρούμεν ως πάρατζιει.

Ποια η σχέση τούτου ούλλου με τον τίτλον; Έννεν προφανής σίουρα. Επειδή όπως είπα είδα το συγκεκριμένο εφιάλτη αρκετές φορές (τζιαι δακάτω τζιαι στην Ελλάδα), το αίσθημαν που με πλημμυρίζει εν καθαρός, ατόφιος, ενστικτώδης φόβος. Ούτε γενναίος νιώθω, ούτε σίουρος για τον εαυτόν μου. Τα χημικά του σώματος μου πέφτουν με το λίτρον, οι καρδιακοί μου χτύποι πολλαπλασιάζουνται κλπ. Αλλά σχεδόν πάντα, οϊ απλά παίρνω επιθετικήν στάση (φωνές) αλλά κάμνω τζιαι επίθεσην. Εγώ, που στη ζωήν μου εν ζήτημαν να ενεκατώθηκα πάνω που 2-3 φορές σε καυκάν άξιον λόγου τζιαι που ποττέ δεν εδέχτηκα, ούτε έδωσα καν μιαν ππουνιάν ή κλωτσιάν (εξαιρείται η μάππα όπου έχω φάει τζιαι δώσει πολλύν - ακούσιον - ξύλον).

Φυσικά ούλλη η ιστοριούλα μου αναφέρεται στην σωματικήν βίαν. Διότι όπως εν γνωστόν, η βία έshιει πολλές μορφές. Κάποιες το ίδιον άshιημες αν οϊ shιειρόττερες. Λόγω χάρην βία είναι να φωνάζεις κάποιου. Βία είναι να μειώνεις την προσωπικότηταν του με κάποιον τρόπον. Βία είναι να απειλείς με βία, ασχέτως αν τελικά εν θα την ασκήσεις.

Θέλω να συσχετίσω τα πράματα με μιαν προηγούμενην μου ανάρτηση την οποίαν μπορεί κάποιος να δει δαμέ. Μια αρκετά σύγχρονη μορφή βίας, την οποίαν έshιει φαντάζομαι βιώσει κατά καιρούς όποιος ασχολείται συστηματικά με το διαδίκτυον, τα blogs τζιαι τα κοινωνικά δίκτυα, εν η βία που μπορεί να υποστεί η/ τζιαι να ασκήσει κάποιος σε συζητήσεις. Βία που αρχίζει κάποτε που απλήν ειρωνίαν τζιαι καταλήγει σε απειλές πραγματικής βίας. Προσωπικά σε αρκετές περιπτώσεις της εν λόγω ενασχόλησης μου ένιωσα συναισθήματα οΪ πολλά πιο ήπια που τζιείνα που μου προκαλεί ο εφιάλτης που επερίγραψα, απλά συζητώντας/ ανταλλάσσοντας απόψεις με άλλους. Εν λες τζιαι είshιεν δημιουργηθεί μια προβολή του εαυτού μου σε ψηφιακή μορφήν τζιαι κάθε επίθεση σε τζείνην έκαμεν το βιολογικό μου μέρος να αντιδρά σε καθαρά ενστικτώδες επίπεδον.

Αθθυμούμαι μόλις ανακάλυψα το facebook, είχα σχεδόν αμέσως ανακαλύψει μιαν ομάδαν αθέων, η οποία επροσέγγισεν με αφού είχα βάλει στο προφίλ μου την εν λόγω λέξη. Έγινα μέλος τζιαι είχαμεν πολλές τζιαι πολλά ενδιαφέρουσες συζητήσεις αρχικά ανάμεσα μας, τζιαι σταδιακά, καθώς εμεγάλωνεν η ομάδα, τζιαι με "αντιφρονούντες", δηλαδή τούτους που λαλώ εγώ "θεϊστές" παντός είδους. Ένα μέλος της ομάδας, το οποίον εκτιμούσα αρκετά, είshεν επιλέξει για τες συζητήσεις τούτες έναν στυλ τζιαι ύφος που προσωπικά θα το εχαρακτήριζα militant, δηλαδή αφού η συζήτηση δεν εφαίνετουν να οδηγεί σε κάποιου είδους συναίνεση, επέλεγεν να "κατακεραυνώνει" τους συνομιλητές του, θεωρώντας ότι η ώρα των "επιχειρημάτων" είshιεν παρέλθει. Παρόλον που εσυμμερίζουμουν πολλές φορές τη διάθεση του για το "μάταιον" να πείσεις έναν βαθκιά θρησκευόμενον με τεκμήρια κλπ., έβλεπα ξεκάθαρα ότι το αποτέλεσμαν της στάσης του ουσιαστικά εκαθάριζεν την ομάδαν που κάθε αντίθετην άποψην, που κάθε ενδιαφέρον στο τέλος να υπάρξει ανταλλαγή απόψεων. Όταν του το υπόδειξα (εγώ τζιαι αρκετοί άλλοι) φυσικά εξέλαβεν το ως κάποιου είδους έλλειψη κατανόησης τζιαι εν ολίγοις προδοσία. 

Τούτον τον φίλον, τον οποίον πραγματικά εξακολουθώ να εκτιμώ διότι εν βαθκιά μελετημένος τζιαι ανήσυχος, αθθυμίζει μου τον ένας άλλος "διαδικτυακός φίλος" (?), o OSR. Τόσον ο Papzy (έτσι εν το διαδικτυακόν του προφίλ), όσον τζιαι ο OSR εν αθρώποι που με έχουν σαφώς επηρεάσει που τον τζιαιρόν που τους εγνώρισα. Ίσως γιατί ακριβώς έχουν έναν τσαμπουκκάν τζιαι μιαν σιουρκάν για την άποψην τους που εμέναν εν με χαρακτηρίζει, ή τουλάχιστον δεν μπορώ να την εκφράσω με τον ίδιον τρόπον. Που την άλλην, τζιαι οι θκιό τους επιλέγουν στη διαλεκτικήν τους την στάση του militant, δηλαδή εν ολίγοις "ο συζητητής μου είτε θα ενστερνιστεί τα επιχειρήματα που εγώ θεωρώ ακράδαντα, είτε θα τον κατακρημνίσω/ απωθήσω/ εκμηδενίσω μπροστά στα μάθκια των "τρίτων". Χαρακτηριστικά ο Papzy ήταν η πρώτη περίπτωση που έμαθα τι σημαίνει το "stfu" - "shut the fuck up!!!" (όπως ας πούμεν το lol σημαίνει laughing out loud κλπ.).

Τζιαι με τους θκιό εφρόντισα τζιαι εσυναντήθηκα, τζιαι μπορώ να σημειώσω το εξής. Ενώ ο Papzy κατ' ιδίαν δεν μου έφερεν μπροστά μου τον militant τύπον των διαδικτυακών συζητήσεων, ο OSR ήταν εξόχως τζιείνον που επερίμενα. Δηλαδή άθρωπος που δεν φαίνεται να διστάζει να φέρει τζιαι δια ζώσης την militant διάθεση του παρόλον που πλεόν ο συνιμιλητής του εν μπροστά του.

Όταν επρωτοβρεθήκαμεν με τον OSR, έναν που τα θέματα μας είshιεν να κάμει με τη βία. Η δική μου διατύπωση ήταν ότι η βία είναι κάτι που πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία, ότι αν ασκείς εκουσίως βίαν γίνεσαι ο ίδιος με τον δυνητικό θύτη σου. Τζιαι χάννεις το δικαώμαν να τον επικρίνεις ειδικά για τούτον, την άσκηση βίας. Έφερα τα παραδείγματα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ τζιαι του Γκάντι σαν παραδείγματα "αντίστασης" σε κάτι, χωρίς άσκησην βίας (βέβαια τζιαι τους θκιό επαίξαν τους τελικά, στοιχείον που υποσκάπτει μερικώς την όλην στάσην). Ο OSR έδειξεν μου τη φανέλα μου (είχα φορήσει μιαν φανέλαν της St. Pauli που έγραφεν "No nations, no borders") τζιαι ερώτησεν με τι θα έκαμνα αν έππεφτα σε μιαν παρέαν ελαμιτών τζιαι εγωνιάζαν με. Ήταν καλή ερώτηση...

Ομολογώ ότι η ως τωρά ενασχόληση μου με την πολιτικήν δεν περιλαμβάνει ιδιαίτερη ακτιβιστικήν δράσην (συμμετοχή σε πορείες, διαδηλώσεις, παρεμβάσεις κλπ.). Τούτον οφείλεται σε θκιό κυρίως στοιχεία: το έναν εν ο χρόνος τζιαι το δεύτερον εν ακριβώς τούτη η απειλή της βίας οποιασδήποτε μορφής (στον εαυτούλη μου αλλά τζιαι τους αθρώπους που αγαπώ). Εσκέφτουμουν το ξανά προχτές με τούτην ούλλην την ιστορίαν της δολοφονίας του Φύσσα στην Ελλάδα. Εθκιάβασα τζιαι κάτι που μου έστειλεν ένας καλός φίλος για το θέμαν, που νομίζω ταιρκάζει γάντιν με το σημερινό θέμα (όποιος θέλει εν δαμέ). 

Προσέξετε το εξής απόσπασμαν:

"Άκουσα τον πατέρα του νεκρού να δηλώνει σε βίντεο πως τα τελευταία λόγια του ευαίσθητου αντιφασίστα Παύλου Φύσσα ήταν «και τελικά έγινε μεγάλη μαλακία…». Αυτή είναι η περιγραφή της κατάστασης από τον νέο άνδρα που ψυχορραγούσε: για ασήμαντη αφορμή, για κάποιες λέξεις που ειπώθηκαν στην καφετέρια όπου παλιοί αντίπαλοι παρακολουθούσαν ποδοσφαιρικό αγώνα, ίσως για κάποιο σχόλιο για τις ομάδες που η λεκτική αντιπαράθεση το πολιτικοποίησε, βρισκόταν στο πεζοδρόμιο μαχαιρωμένος. 

Όπως συνέβαινε κατά τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής και στα χρόνια που ακολούθησαν, πριν ξεκινήσει ο εμφύλιος επίσημα. Δεν αισθανόταν ήρωας, δεν φώναξε πύρινο αντιφασιστικό σύνθημα – μαλακία ήταν αυτό που συνέβη, δεν άξιζε, δεν έπρεπε να γίνει. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη προσφορά του στον αντιφασισμό μετά την αποκάλυψη του προσώπου της Χρυσής Αυγής: ας μην κάνουμε οι αντιφασίστες και άλλες μαλακίες…"

Ο Φύσσας επέλεξε συνειδητά να εκτεθεί, να δράσει για τα πιστεύω του. Τζιαι ο θάνατος του σίουρα επηρέασεν όσους που μας είμαστεν ακόμα ζωντανοί. Τζιείνος όμως εν νεκρός. Τζιαι όπως έχω ξαναπεί, εγώ δεν πιστεύκω ότι έshιει καλόν τζιαι κακόν θάνατον. Έshιει απλά θάνατον. Τζιαι η βία, όποθεν τζιαι να προέρχεται, κάμνει τον πιο πιθανόν, πιο χειροπιαστόν.

Ώσπου να μεν επιλέγουμεν τη βία, stay cool and keep rocking!

Όταν φκαίννει μαshέριν μπροστά σου...

Γράφω ελαφρώς ταραγμένος ακόμα που ένα σημερινό συμβάν. Με τα κοπέλια επήαμεν στο κολυμβητήριο για μπανάκι το απογευματάκι τζιαι ούλλα ήταν μέλιν όταν θκιό τύποι, ο ένας τζιαι καλά εκ των υπευθύνων της πισίνας (όχι του ομίλου), εδερτήκαν μπροστά στα μάθκια μας για παντελώς ηλίθιον τζιαι επουσιώδην λόγον. Ο ένας αποχώρησεν για να επιστρέψει μετά που κάποιαν ώραν, τζιαι ενώ υποτίθεται είσιεν κληθεί η αστυνομία, με ένα μαshέριν στο shέριν για να σκοτώσει τον άλλον.

Ο ξυλοδαρμός έγινεν δίπλα μου, την κίνησην του δαρμένου με το μαshέριν προς τον άλλον είδα την ενώ ήμουν μέσα στο νερό, με τα κοπέλια ευτυχώς δίπλα μου. Το κολυμβητήριον ήταν γεμάτον οικογένειες, γυναικόπαιδα αλλά τζιαι αρκετούς άντρες, ορισμένοι τζιαι καλά σφίκτερμεν.

Ως τα σήμερα έζησα μια σχετικά προστατευμένη ζωήν, εγώ ο ίδιος ποττέ εν έχω εμπλακεί σε σοβαρόν καφκάν, ενώ εν μετρημένοι στα σιέρκα τζιείνοι που έχω δει "ζωντανά". Ετρομάξαν με οι ίδιες μου οι αντιδράσεις, οι οποίες μεταφράζουνται σε μιαν αδράνειαν τζιαι μιαν παγωμάραν που δεν έχω πρόβλημαν εκ των υστέρων να μεταφράσω παραπάνω ως φόβον/ δειλίαν να παρέμβω παρά ως φρόνηση. 

Το πιο μεγάλο shοκ όμως ένοιωσα το όταν επαρακολούθησα την πορείαν του μαshεροβγάλτη μέσα που το πλήθος των σταδιακά πανικοβαλλόμενων γυναικόπαιδών, χωρίς κανένας που τους τζιαι καλά μάτσιο άντρακλες (συμπεριλαμβανομένου τζιαι εμού) να τολμά να κοντέψει, να μπει στην πορείαν του αποτρεπτικά πριν κοντέψει αρκετά τον άλλον, ο οποίος που τες κινήσεις του εφαίνετουν ότι δεν επίστευκεν ούτε ο ίδιος ότι κανένας δεν έκαμνεν τίποτε. Ευτυχώς, ενώ αρχικά έκαμεν να αμυνθεί (με μιαν πλαστικήν καρέκλαν) έφεξεν του να βουρήσει να φύει, διότι ο άλλος εν αμφιβάλλω καθόλου (που τες κινήσεις τζιαι το ύφος του) ότι θα τον εσκότωνεν. Ακολούθησεν κυνηγητόν γυρόν που την πισίναν, εν μέσω υστερικών κραυγών πανταχόθεν (εγώ εκράτουν τα μωρά μέσα στο νερόν πάντα παγωμένος τζιαι τρέμοντας την ιδέαν ότι ο μανιακός με το μαshέριν θα έφτανεν τον άλλον τζιαι θα είχαμεν ματζιελιόν μπροστά μας), τζιαι πρέπει να επεράσαν 3-4 λεπτά ώσπου μια ομάδα αντρών  (εγώ στην πισίναν πάντα) να περικυκλώσει τον μαshεροφκάλτην τζιαι να προστατεύσει τον άλλον. Στην πορείαν επροέκυψεν ότι ο ένας (ο "στόχος") εν παλιός θαμώνας των κεντρικών φυλακών τζιαι ο άλλος αλκοολικός με ιστορικόν βίας, ενδο- τζιαι έξω-οικογενειακής. Πως εβρεθήκαν έτσι αθρώποι να κάμνουν τα δικά τους σε κολυμβητήριον με οικογένειες εν έναν θέμαν αλλά, πέραν του ότι εν θα ξαναπάμεν ώσπου να αρχίσουν τα μαθήματα (αναλαμβάνει ο όμιλος τζιαι κλείει το κιλικείο, με το οποίον εμπλέκεται ο παρέας που την εγλύππαρεν), εμέναν επροβλημάτισεν με η δική μου συμπεριφορά τζιαι αντίδραση.

Εντάξει πάντα είχα το γνώθι σ'αυτόν ότι είμαι "κότα" στους καφκάες, ότι όπου εμυρίζουμουν φασαρίες έκοφκα λάσπην τζιαι νοιώθω τυχερός που εν εστριμώχτηκα ποττέ στα όρια μου για να ρισκάρω τον εαυτούλλην μου. 

Εν περίεργον αλλά σε άλλες περιπτώσεις σωματικού κινδύνου, π.χ. αθλήματα όπως η μάππα ή το μπάσκετ, εν είμαι έτσι, παίζω αρκετά δυναμικά χωρίς να φοούμαι να βάλω τα shέρκα ή τα πόθκια μου στη "φωθκιάν". Είμαι αρκετά γυμνασμένος, θεωρώ έχω γερό "σκαρί" τζιαι έναν που τα συνηθισμένα μου ατού εν το "τζιατζιάρισμα", δηλαδή η θεμιτή εκτόπιση του αντιπάλου στες διεκδικήσεις. Προφανώς τζιαμέ η απειλή εν αδιόρατη τζιαι έshει το ενδεχόμενον "ατυχήματος" τζιαι οϊ εσκεμμένης βίας.

Αλλά στον καφκάν τρέμω τζιείνον το ενδεχόμενον κυρίως της κακοποίησης, του ακρωτηριασμού, της παραμόρφωσης. Νομίζω θα επροτιμούσα να πεθάνω παρά να επιζήσω παραμορφωμένος ή ακρωτηριασμένος. Ακόμα τζιαι στην τηλεόρασην εν τα αντέχω τούτα, ακριβώς γιατί φαντάζουμαι τα πάνω μου.

Το ερώτημαν είναι λοιπόν: γιατί νοιώθω άshημα με τον εαυτόν μου; Εν είναι καλλίττερα να αποφεύκεις τες κακοτοπιές; Εν δειλία; Η απάντηση έννεν άσπρον - μαύρον τζιαι νομίζω υπάρχουν θκιό στοιχεία που διούν πλεονέκτημαν σε κάποιον αν δεν μπορέσει να αποφύγει την "εμπλοκήν". Το έναν εν η γνώση του τι να κάμει αμυντικά/ επιθετικά. Το άλλον εν η αποφασιστικότητα να εφαρμόσει όσα ξέρει, με σιουρκάν, χωρίς δισταγμόν. Διότι συνήθως τούτα τα πράματα διαρκούν δευτερόλεπτα.
Άρα, το σημερινό συμβάν κάμνει με να σκέφτομαι σοβαρά να ψάξω τζιαι να ακολουθήσω μαθήματα αυτοάμυνας. Εν μπορώ να φκάλω που το νου μου την σκηνήν που μέσα που τόσον κόσμον ο μαshεροφκάλτης εκόντεψεν του άλλου χωρίς να κάμει τίποτε κανένας. Τζιαι οϊ αδίκως αν με ρωτάτε, γιατί να ρισκάρει κάποιος να φάει μαshερκάν για έναν άλλον, αν μεν του είναι κάτι, παιδίν, συγγενής, φίλος. Αλλά πάλε νομίζω κάποιοι που τους παρευρικόμενους πρέπει να ήταν φίλοι του υπό απειλήν τύπου. Τζιαι αν εξαρτάτουν που λλόου τους ο παρέας θα εποσπάζετουν.
Στην ορατήν, χειροπιαστήν προοπτικήν της βίας, πιστεύκω είσαι μόνος σου, τουλάχιστον στην αρχήν, ώσπου να σπάσει το φράγμαν του φόβου των τρίτων για να παρέμβουν, αν μπορούν. Τζιαι ακόμα τζιαι αν ως άθρωπος είμαι κατά της βίας, εν αποκλείεται μιαν ημέραν να είμαι εγώ μπροστά της. Τζιαι έθθα ήθελα να κρεμμαστώ που την αλληλεγγύην κανενός. Ειδικά αν μεν κινδυνεύκω μόνον εγώ αλλά η αγάπη μου, τα παιθκιά μου, κάποιος δικός μου άθρωπος.
Δύσκολον με έτσι συμβάντα τζιαι σκέψεις να stay cool, αλλά κανένας τζιαι τίποτε εν θα μου κόψει το keep rocking!