Πολιτική Ανυπακοή

"Την 1η Δεκεμβρίου του 1955 μια μαύρη γυναίκα, η Ρόζα Παρκς, συνελήφθη εντός λεωφορείου επειδή αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό άνδρα, όπως απαιτούσε ο διαβόητος Νόμος Τζιμ Κρόου που προέβλεπε ποινή ως και 10 ετών φυλάκιση για «παράβαση ανθρωπίνων και θεϊκών αρχών». Η αντίδραση του μαύρου πληθυσμού υπήρξε έντονη. Η κατάσταση έλαβε νέες διαστάσεις όταν τρεις μήνες αργότερα συνελήφθη για τον ίδιο λόγο η 15χρονη μαθήτρια Κλοντέτ Κάλβιν. Οι μαύροι αποφάσισαν – και σε αυτό πρωτοστάτησε ο Κινγκ – να κηρύξουν μποϊκοτάζ στις συγκοινωνίες. Ηταν το πρώτο μαζικό κίνημα οργανωμένης διαμαρτυρίας στην Αλαμπάμα το οποίο έμεινε στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ ως «μποϊκοτάζ λεωφορείων της Αλαμπάμα». Διήρκεσε 381 ημέρες και έληξε με θρίαμβο. Το Ανώτατο Δικαστήριο, στο οποίο είχαν προσφύγει οργανώσεις πολιτικών δικαιωμάτων της Νέας Υόρκης και της Μινεσότα, με μια ιστορικής σημασίας απόφαση έκρινε αντισυνταγματικά τα μέτρα απαγόρευσης των μαύρων στα μέσα συγκοινωνίας. Ηταν η αρχή."
Πηγή

Τι είναι επί της ουσίας ο "νόμος"; Κατ' εμέναν είναι έναν εργαλείον, το οποίον που μόνον του δεν είναι "καλόν" ή "κακόν". Καλή ή κακή εν η χρήση του, κάτι που ισχύει επίσης για το χρήμα τζιαι γενικά ούλλα τα εργαλεία που ως είδος εφηύραμεν σε τούτην την συνεχή προσπάθειαν μας να ευτυχήσουμεν. Είναι τζιαι κάτι άλλον ο νόμος: αποκρυσταλλωμένη "βία". Για να τεθεί ένας νόμος, υπήρξεν μια σύγκρουση θελήσεων, συνήθως αρκετά δυνατή για να συντρίψει σώματα τζιαι πνεύματα, τζιαι το απόσταγμαν της σύγκρουσης εν οι πρόνοιες του νόμου.

Στην καθημερινότητα μας, πολλοί αντιλαμβάνονται το νόμο ως κάτι το "ιερό", ως τροποντινά κάτι ανώτερον που τον απλόν άθρωπον, στο οποίον οφείλουμεν να "υποκύπτουμεν", τζιαι το οποίον, ποικιλοτρόπως, ορίζει τες ζωές μας. Η αλήθκεια όμως κατ' εμέναν εν ανάποδη: εμείς, ο απλός άθρωπος, τζιαι η ζωή μας είναι που ορίζουμεν το νόμο, τζιαι είναι ο νόμος "υπηρέτης" μας, ως κοινωνικό σύνολον τζιαι ως μονάδες, τζιαι οϊ το ανάποδον. Ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι.

Έτσι αφού η κοινωνία του αθρώπου εν είναι κάτι το στατικόν, αλλά είναι σε διαρκήν κίνησην τζιαι αλλαγήν, έτσι τζιαι ο νόμος πρέπει να συμβαδίζει με την εποχήν του, τόσον στο γράμμαν του αλλά - κυρίως - στο πνεύμαν του. Σε τούτην την αλλαγήν φυσικά υπάρχει πάντα "αντίσταση", η λεγόμενη συντήρηση. Εν είναι πάντα κακή η συντήρηση, ενίοτε λειτουργεί ως "χαλινάριν", το οποίον κρατά το άλογον της αλλαγής μέσα στο σωστό διάδρομον, τζιαι ενδεχομένως λειαίνει τες συγκρουσιακές ορμές σε επίπεδον που η αλλαγή να γίνει πιο ανώδυνα.

Υπάρχει φυσικά πάντα η περίπτωση ο νόμος να είναι παράλογος, ετεροχρονισμένος, άδικος. Η δε κατάσταση τούτη γίνεται πιο αφόρητη όταν τα αντανακλαστικά της εκάστοτε κοινωνίας εν τέθκοια που οϊ μόνον γίνεται θιασώτης του αδίκου (όπως καλή ώρα στην περίπτωση του νόμου Τζιμ Κρόου στες Η.Π.Α.) αλλά δεν μπορεί καν να αντιληφθεί την πλάνην της, με αποτέλεσμαν η "πλειοψηφία" να αντιστέκεται της όποιας προόδου τζιαι της αλλαγής που επιτάσσει. Τζιαι επειδή στα σύγχρονα αστικά κράτη, ο μόνος "παίκτης" με δυνατότηταν "νόμιμης βίας" εν το κράτος, τότε το ίδιον το κράτος γίνεται ο δυνάστης εναντίον του οποίου υποτίθεται ανέλαβεν να προστατέψει τον πολίτη. Επικαλούμενον μάλιστα την "νομιμότητα", ως εκφραστήν της "καθεκύστιας ηθικής".

Τι άμυνες έshιει ο πολίτης εναντίον του κράτους, της "συντηρητικής πλειοψηφίας", ή ακόμα πιο δύσκολα, της "αδιάφορης, απρόσωπης μάζας"; Ουσιαστικά μόνο θκιό: την πολιτική ανυπακοή τζιαι την προβολήν των επιχειρημάτων του στα δημόσια φόρα, ώστε το ρεύμαν της αλλαγής που αναζητά στο νομικό πλαίσιον να γίνει "πλειοψηφικό", τζιαι ως τέθκοιον να επικρατήσει.

Φυσικά, κάθε πράξη πολιτικής ανυπακοής αποτελεί προσωπικόν κίνδυνον με εξαιρετικά δυσμενές πολλές φορές τίμημα, ενώ το όφελος μπορεί συχνά να φαίνεται ζοφερόν τζιαι απόμακρον. Κατ'εμέναν μόνον έναν κίνητρον μπορεί να ωθήσει έναν απλόν άθρωπον σε έτσι μονοπάθκια: να νιώθει πραγματικήν ευτυχίαν όταν το πράττει. Τζιαι επειδή το να νιώθεις ευτυχής να τοποθετείς τη ζωή σου στη διελκυστίνδα θεωρώ το εξαιρετικά σπάνιο, όσοι το επιχειρούν έχουν τουλάχιστον το θαυμασμό μου.

Ώσπου να γίνουμεν πολιτικά ανυπάκουοι σε ότι μας αδικεί, stay cool and keep rocking!