James Bowen i jego kociak Bob znani są czytelnikom już dzięki dwóm poprzednim książkom - Kot Bob i ja oraz Świat według Boba - które bardzo szybko wspięły się na listy bestsellerów w Wielkiej Brytanii i wielu innych krajach. Chociaż o serii słyszałam, nie byłam szczególnie przekonana, żeby po nią sięgnąć. Jestem jednak wielką amatorką wszelkiego co świąteczne, nie mogłam więc przejść obojętnie obok trzeciej części przygód Boba i Jamesa. Było to moje pierwsze spotkanie z rudym futrzakiem i jego właścicielem.

Ku mojej radości tę część spokojnie można czytać jako zupełnie osobną książkę. Wcale nie trzeba znajomości poprzednich części, by połapać się o co chodzi - wręcz przeciwnie. Kot Bob i jego podarunek opisuje historię Jamesa i jego kota-znajdy w pigułce, skupiając się głównie na świętach Bożego Narodzenia. Święta Jamesa praktycznie nigdy nie były radosne ani przepełnione rodzinnym ciepłem, dlatego też raczej nie cieszył się na ich nadejście. Podbramkowa sytuacja materialna w jakiej się znajdował po wyjściu z nałogu, serdeczność ludzi jakiej nieoczekiwanie doświadczył i puszysty przyjaciel na ramieniu pozwoliły mu jednak dostrzec wiele sensu w tym krótkim bożonarodzeniowym czasie.

Jako czytelniczka, która kota Boba poznała dopiero w tej krótkiej, gwiazdkowej historii, muszę przyznać, że opowieść o tej bezwarunkowej przyjaźni człowieka ze zwierzęciem wydała mi się ogromnie urocza, jednak chyba nie na tyle, żebym mogła się oficjalnie nazwać jej fanką. Szczere wyznania człowieka, który odbił się od dna i z dnia na dzień walczył o przetrwanie, wspomnienia z samotnego dzieciństwa, które winno być pełne poczucia bezpieczeństwa i zakorzenienia w ciepłym środowisku, a do tego wszystkiego wszechobecne na londyńskich ulicach świąteczne szaleństwo i małe, codzienne cuda - to pewna "odrobina" cukru chwytająca za serce niemal każdego, kto po książkę sięgnie. Jak większość pozycji tego typu i ta również została opracowana we współpracy z ghost writerem, który - jak mi się wydaje - starał się jak najwierniej i najprościej oddać wspomnienia Jamesa, choć przy tym wszystkim styl jest dość przyjemny, a opowieść pochłania się szybko.

Jest jedno ale... dlaczego nasze polskie wydanie nie jest tak świąteczne jak wydania zagraniczne? Przy innych, ozdobionych śnieżynkami i błyszczącym tytułem, nasze wypada po prostu blado... choć może to tylko mój wewnętrzny Grinch (już po przemianie, ma się rozumieć!).

Jeżeli jesteście fanami kota Boba to pozycja obowiązkowa dla Was. Jeżeli dopiero o nim usłyszeliście - to chyba dobra i wręcz świąteczna :) okazja by go poznać. Nie zaszkodzi też sięgnąć po tę pozycję jeżeli po prostu szukacie lekkiej, podnoszącej na duchu, bożonarodzeniowej historii. Kot Bob naprawdę podbija serca - już niedługo na ekrany kin wejdzie film na podstawie wspomnień Jamesa. Może nie poczułam aż takiej mięty do tych dwóch przyjaciół, by za moment sięgać po poprzednie części - na pewno zrobię to jednak w wolnym czasie, a film z przyjemnością obejrzę.

6+/10

Książka - jak sam tytuł wskazuje - jest bardzo bogato ilustrowana, a rysunki Phillipa są wprost fenomenalne. Niektóre z nich fani znają już chociażby z materiałów promujących płytę +.  Po krótkim wstępie od autorów rozpoczynamy naszą magiczną wycieczkę - jak to się w ogóle stało, że Ed pokochał muzykę i to ona została jego życiową drogą; jakich wyborów musiał dokonać, jak trudne do przeskoczenia bariery musiał obejść, kto go zainspirował, kto pomógł, a kto żałuje, że tego nie zrobił, gdy miał okazję?

Historia jest opowiedziana z typową dla Eda prostotą i szczerością, bez owijania w bawełnę. Odniosłam jednak wrażenie, że nie przyszedł jeszcze czas na przełomowy wywiad rzekę, gdzie Sheeran odkryje przed nami wszystkie karty. To, co może powiedzieć - mówi; reszty kwestii nie dotyka. I dobrze.

Czytanie (i oglądanie) Graficznej Podróży to dla miłośnika muzyki rudego Brytyjczyka czysta przyjemność. Ja nigdy nie mam dość jego piosenek, teledysków, coverów, koncertów, tym bardziej połknęłam książkę w jeden wieczór i pewnie będę do niej wracać nie raz. To wydanie dopracowane w każdym szczególe. Po części z opowieścią Eda znalazło się miejsce na historię od tego, bez którego Podróż byłaby totalnie bezbarwna, czyli Phillipa. A tuż po niej spis wszystkich ilustracji wykorzystanych w książce, opis tego kiedy powstały i jaką techniką.

Po wspaniałej przygodzie opisanej przez Sofię Caspari w pierwszym tomie sagi argentyńskiej, W krainie kolibrów, miałam naprawdę duże oczekiwania.  Podczas tej krótkiej, egzotycznej wyprawy autorka przyzwyczaiła mnie do dobrego i solidnego stylu narracji, wielowymiarowości fabuły i zróżnicowanych bohaterów. Tego samego spodziewałam się po tomie drugim. Od razu Wam zdradzę, że się nie zawiodłam.

Do znanych nam z poprzedniej części bohaterów dołączają nowi, a opowieść jest niezwykle świeża i zaskakująca, co nie zawsze udaje się na etapie kontynuacji. Znów oprócz uroków Argentyny autorka ukazuje również jej mroki, nie stara się niczego wygładzić, a przedstawia dosadnie przekrój społeczeństwa - zetkniemy się z bohaterami do szpiku złymi i niewinnymi, z ludźmi biednymi, chorymi, a także bogatymi i wysoko postawionymi. Z tymi, którzy poszukują bezpieczeństwa i z tymi, którzy starają się je zakłócić. I znów osią powieści jest wielowymiarowo pojęta miłość, przyjaźń, walka o ideały i o przetrwanie w bardzo głębokim znaczeniu tego słowa.

Powieść jest obszerna, a styl niemieckiej autorki nieco surowy, jednak nie ujmuje jej to uroku, ciepła i niepowtarzalnej atmosfery - takiej jaką potrafi stworzyć tylko Caspari.

Na Targach Książki w Krakowie miałam przyjemność autorkę spotkać i poprosić o podpisanie pierwszego tomu. Powiedziałam jej, że już nie mogę się doczekać kolejnej części argentyńskiej przygody. Niech samo to będzie dla Was moją jak najszczerszą rekomendacją tej serii. Nie jest najłatwiejszym kawałkiem literatury, ale jej lektura daje ogromną przyjemność poznania zupełnie innej kultury i śledzenia losów bohaterów z krwi i kości, które wzbudzą cały wachlarz silnych emocji we wrażliwym czytelniku.

8/10