PIECES OF A DREAM

And when it hurts like a son of a bitch just before apathy sets in, you realize that you took the right decision for everyone else but yourself.  And then you know that it’s gonna be ok. One day.  Eventually.

And there will be moments when there will be pieces of the dream coming back to you.  But by then, it’s going to be like a flash of light. The ache will be so distant, so foreign.. it won’t be able to touch you.. You will feel it soaring through your soul, trying to find a way out but it won’t.  You will not let it.  You will convince yourself by then, that you don’t need it to make you feel alive.  You’ll even smile at the occasional memory of it, and a small voice deep inside will tell you that you’ve done well.  You  succeeded in putting the unintended behind you. You moved on. 

But at what cost? 

FACE OFF

Τελικά είναι πολύ εύκολο να χαρίζεις  μικρά κομμάτια απ’τη ψυχή σου κρυμμένος μέσα στις σκιές. Χωρίς πρόσωπο.  Εκ του ασφαλούς.

Έπεσαν οι μάσκες.  Καλώς ή κακώς.  Το πώς, είναι μια άλλη ιστορία .  Αν ήμουν μοιρολάτρης άνθρωπος θα έλεγα ότι ήταν γραφτό.   Επιλέγω όμως να πιστεύω ότι ήταν τυχαίο.. Κωμικοτραγικά τυχαίο.

Και εγώ είμαι ακόμα εδώ.  Το ίδιο άτομο.  Πάντα.

Το ίδιο άτομο που ένιωθες όμορφα να μοιράζεσαι  αυτά τα μικρά κομμάτια μαζί του. Μικρές στιγμές.  Ασήμαντες κάποτε.  Και άλλοτε σημαντικές.  Δικές σου.  Που αλλιώς θα κράταγες μόνο για τον εαυτό σου. 

Ίσως νιώθεις ότι σε πρόδωσα.  Και ίσως να έχεις και δίκαιο.  Δεν σκέφτηκα.  Αιφνιδιάστηκα.  Νίκησε ο αυθορμητισμός μου.

Αν μετάνιωσα;… Δεν ξέρω ακόμα.   

Ξέρω ότι μου λείπεις.  Πολύ. Και δεν μου είναι ευχάριστο ούτε να το νιώθω ούτε να το παραδέχομαι.  Μέσα από τον κυνισμό και το split personality που με χαρακτηρίζουν,  το αποδίδω στην πανσέληνο,  στην διακύμανση των ορμονών μου λόγω PMS και στην ηλίθια ρομαντική τάση που έχω να εξιδανικεύω καταστάσεις και ανθρώπους  - για την οποία παρεμπιπτόντως   είμαι πλήρως aware of και ρίχνω την ευθύνη  σε irrational thinking σύνδρομα για τα οποία ίσως ήρθε ο καιρός να αρχίσω intensive cognitive therapy.. 

Whatever the case, με το που έπεσαν οι μάσκες,  μπήκαν στη μέση χάσματα κοινωνικών «πρέπει και μη».  Και ο φόβος .  Και η καχυποψία.  Και το optical reality versus virtual reality.  Τελικά  δεν παίζει ρόλο το που ζει κάποιος, τα πόσα έχει δει και έχει μετρήσει στη ζωή και το πόσο σκληρά έχει προσπαθήσει να ξεφύγει από τα κατεστημένα.   Το γαμημένο  mentality made in Cyprus είναι αποτυπωμένο στα αρχέγονα κύτταρά μας μάλλον...

Κατά κάποιο περίεργο μαζοχιστικό λόγο αυτό με ανακουφίζει..  

Με τρομάζει η πιθανότητα για το αντίθετο.  Προτιμώ  την απομυθοποίηση από  την εξιδανίκευση - όσο και αν μια ζωή τρώω τη μούρη μου being delusional. .  Αλλιώς  δεν θα είχα λόγο να είμαι πλέον κυνική.  Θα ήταν πολύ όμορφο και τέλειο για να μπορέσω να το αντέξω. Και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω να ζω χωρίς τον κυνισμό μου.

Αυτό δεν αλλάζει το πόσο μου λείπεις γαμώτο.. 

In a split of a second...

Ok…Ερωτεύτηκα. 

Το να ερωτεύεται κάποιος είναι ένα physical & psychological process.  Επιστημονικά αποδεδειγμένο.  Μεσολαβούν οι φερομόνες,  το νοητικό, συναισθηματικό και κοινωνικό  compatibility , το αρχέγονο ζωώδες ένστικτο,  κλπ, κλπ.  Ερωτεύεσαι αυτό που βλέπεις ή αυτό που νομίζεις ότι βλέπεις. Ή αυτό που θέλεις να βλέπεις..  Κι’ εδώ είναι που την πατούμε οι πιο πολλοί.  Επάνω στην ανάγκη –ή την απόγνωση μας-  να ερωτευτούμε, δημιουργούμε ψευδαισθήσεις  και ερωτευόμαστε αυτές. 

Και φυσικά ο πόθος..Η λέξη κλειδί. Χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει έρωτας ανθρώπινος.

 Εγώ όμως ερωτεύτηκα χωρίς να μεσολαβήσει τίποτα απ’ όλα αυτά.

Δεν είμαι ανασφαλείς. Και πάνε χρόνια που σταμάτησα να πιστεύω στο φτερωτό μαλακισμένο. Όχι λόγω απογοήτευσης. Αυτά ήρθαν, πέρασαν. Το μελέτησα το θέμα και το εμπέδωσα. Όχι πως δεν ερωτεύτηκα και μετά την απογοήτευση.  Αντίθετα.  Άπειρες φορές.  Και δυνατά. Και σοβαρά, και επιπόλαια.  Όμως ποτέ ανεπιφύλακτα. Πάντα κρατούσα τις άμυνες μου.  Εθελοτυφλούσα στον έρωτα. Όμως πάντα ήξερα ότι θα ερχόταν η μέρα που θα έσβηνε, έτσι ποτέ δεν ήμουν off guard.  Γνωρίζω πολλά για  την ανθρώπινη φύση και έτσι ξέρω ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Έτσι αγαπούσα ανθρώπινα.. Κρύβοντας το μεγαλύτερο μέρος απ’ την  ψυχή μου.  Πάντα αναμένοντας την  ημερομηνία λήξης..

Και για να καλυφτώ από τα πυρά των ερωτευμένων και ρομαντικών ψυχών τονίζω το εξής: ΤΙΠΟΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΕΝ ΔΙΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.And no one can contradict me on that. Γιατί κανείς από εμάς δεν έφτασε ακόμα εκεί.  Στο «για πάντα»..Δεν λέω πως δεν έτυχε.  Σίγουρα σε κάποιους, κάπου, κάποτε έτυχε.  Κάποιους πολύ τυχερούς,  που βρήκαν  την ψυχή που η ψυχή τους γύρευε.   Ή κάποιους άλλους, που συμβιβάστηκαν με πιο λίγα γιατί δεν είχαν την ατυχία να γεννηθούν με τη δική μου ανήσυχη, ασυμβίβαστη και απαιτητική ψυχή..

Όπως είπα ερωτεύτηκα.. Δεν το επιδίωξα. Δεν το κυνήγησα. Αντίθετα .  Είχα κλείσει οριστικά όχι μόνο το κεφάλαιο, αλλά το βιβλίο ολόκληρο.  Μόνο που η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια…

Μπήκε στη ζωή μου απροσδόκητα.  Άγνωστος.  Τον πρωτοείδα σε ένα χώρο καινούργιο. Βρέθηκα  εκεί «τυχαία».. Δεν πιστεύω στα τυχαία, σας το είπα;  - Κοίταξα γύρω μου βαριεστημένα.  Ήμουν σε  strange mood  εκείνη τη μέρα.  Κοίταζα αλλά δεν έβλεπα.  Αυτόν τον είδα. Τον ξεχώρισα από την μοναχικότητα του. Μου αρέσουν οι μοναχικοί άνθρωποι.  Είχε μια τραχύτητα, μια αγριάδα παράξενη.  Αλλόκοτη.   Λες και μόνο έτσι μπορούσε να κρατήσει τις αποστάσεις.  Δεν πρόσεξα τα  χαρακτηριστικά του.  Δεν με απασχόλησαν οι γραμμές του προσώπου του ή το ανάστημά του γιατί  μόλις κοίταξα στα μάτια του ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε άλλο.  Δεν μπορούσα να σκεφτώ.  Δεν ήταν η πρώτη φορά που κοίταζα κάποιον στα μάτια και έβλεπα τη ψυχή του.  Έχω αυτό το «χάρισμα».  Ήταν όμως η πρώτη φορά που έβλεπα τη δική μου ψυχή μέσα στα μάτια κάποιου.  Κάποιου άγνωστου.  In a split of a second…

Ξέρω τι προσπαθεί να κρύψει. Ξέρω τι φοβάται.  Ξέρω τι τον κάνει ευάλωτο. Ξέρω ότι  έχει γίνει κομμάτια μέσα του πολλές φορές . Ξέρω ότι προσπαθεί να κάνει την καρδιά του πέτρα. Και κάποτε νομίζει ότι τα καταφέρνει.  Ξέρω ότι  δεν τρέφει αυταπάτες.  Ξέρω ότι πολλές φορές φέρθηκε σκάρτα για να αποφύγει τον πόνο.  Ξέρω ότι απογοητεύτηκε από έρωτες και ανθρώπους.. Ξέρω ότι βίωσε την απώλεια και την απόγνωση. Ξέρω ότι πίσω από την επιφυλακτικότητα του, διψά να δοθεί ολοκληρωτικά, χωρίς όρους και όρια .  Ξέρω ότι στο παρελθόν το  έκανε κιόλας, αλλά ποτέ δεν πήρε αυτά που του άξιζαν..Ξέρω ότι  πίσω από την μάσκα του κυνισμού και του θράσους, βρίσκεται η πιο όμορφη ψυχή που είδα ποτέ μου. Ξέρω ότι νιώθει πως είναι misfit.  Διαφορετικός απ’ τους άλλους.  Και όντως είναι. Φυσικά και είναι. Τέτοια ανήσυχη και όμορφη ψυχή δεν μπορεί παρά να είναι διαφορετική και προορισμένη για κάποιο σκοπό.  Και αυτό τον συγχύζει.  Τον τρομοκρατεί.  Γιατί νιώθει υπεύθυνος για κάτι.  Για κάτι που δεν γνωρίζει ακόμα.  Κάποιες φορές θα έδινε τα πάντα για να μην είναι τόσο διαφορετικός.  Για να σταματήσει να νιώθει τόσο μόνος..   Έχει φίλους  τους οποίους αγαπά και τον αγαπούν.  Δεν ξέρω όμως  αν ακόμα και αυτοί, οι πιο κοντινοί  και αγαπημένοι του άνθρωποι  μπόρεσαν ποτέ να τον δουν όπως πραγματικά είναι..  Εγώ όμως τον είδα.  In a split of a second..

Τον κοίταζα επίμονα. Αχόρταγα.   Κάποια στιγμή με πρόσεξε και αυτός.  Δεν ξέρω γιατί. Δεν ρώτησα. Ίσως γιατί ήταν αδύνατο να αγνοήσει το επίμονο βλέμμα μου.  Ίσως γιατί κατάλαβε ότι έβλεπα κάτι που δεν έβλεπαν οι άλλοι.  Μου χαμογέλασε.  Ήταν ένα μικρό, στραβό, κυνικό χαμόγελο. Επιφυλακτικό.  Τον ένιωσα να μετανιώνει γι’ αυτό το χαμόγελο, να υψώνει τις άμυνες του και να ετοιμάζεται να τραπεί σε φυγή.  Σφίχτηκε η καρδιά μου στην σκέψη αυτή, αλλά  του χαμογέλασα.  Αβίαστα, χωρίς καμιά άμυνα, χωρίς κανένα φόβο.  Όλες οι άμυνες που κουβαλάω πακέτο τόσα χρόνια, έπεσαν.  Έτσι απλά.  Αποσυντονίστηκα λίγο.  Αλλά, τόσο με συνεπήρε η καθαρή αύρα του που δεν ήθελα να το χαλάσω με σκέψεις της λογικής.  Αυτή η γαμημένη η λογική που χαλά τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή… 

Τον πλησίασα.  Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Με τραβούσαν σαν μαγνήτης.  Άλλωστε το ήξερα απ’τη στιγμή που τον είδα ότι θα ήταν μια μάχη άνιση, ακόμα και αν ήθελα να το παλέψω. Δεν ήθελα όμως. Ξαφνιάστηκε αλλά δεν τελικά δεν  τραβήχτηκε μακριά.  Με κοίταξε εξεταστικά στα μάτια. Σαστισμένος. Κατάλαβα ότι ένιωσε άβολα με την ψυχή τόσο εκτεθειμένη, τόσο γυμνή.  Δεν του άρεσε και πολύ το γεγονός ότι μια περίεργη άγνωστη, προσπαθούσε να μπει κάτω απ’ το πετσί του. Αλλά απ’ την άλλη, κατάλαβα ότι με ένιωσε περίεργα οικία.  Πώς να του εξηγήσω ότι και για μένα ήταν πρωτόγνωρο και  ότι ήμουν τρομοκρατημένη με την αντίδρασή μου;   Που να βρω λέξεις ικανές να περιγράψουν την παράλογη και άνευ όρων παράδοση μου;  Πώς να τον πείσω πως δεν είμαι μια τρελή παρανοϊκή με υπερκινητική φαντασία.. Δεν εξηγούνται αυτά τα πράγματα με λέξεις.  Ούτος ή αλλιώς ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στα λόγια.  Έτσι δεν είπα κάτι το συγκλονιστικό. 

 Ξανά το μικρό, στραβό, χαμόγελο. Λιγότερο κυνικό αυτή τη φορά. Λιγότερο επιφυλακτικό.  Δεν μιλήσαμε πολύ. Ήταν αχρείαστο άλλωστε γιατί κάποιες φορές όταν μια κομματιασμένη ψυχή συναντήσει ένα κομμάτι της, τα λόγια δεν χρειάζονται.  Λίγα λόγια και απλά.  Και χαμόγελα ψυχής. 

Όσο παράλογο και αν ακούγεται ερωτεύτηκα την ψυχή κάποιου που δεν γνώριζω.  Και δεν ζητώ να τον γνωρίσω - ίσως να μην έχω και το δικαίωμα.. Don’t get me wrong… Πεθαίνω να μάθω τα πάντα γι’αυτόν.  Να μάθω τις μικρές καθημερινές συνήθειές του.  Να μάθω το αγαπημένο του φαγητό. Το αγαπημένο του χρώμα. Τους  έρωτες του... Τις σκανδαλιές που έκανε μικρός.  Όλες τις φορές που πόνεσε, που έκλαψε, που χάρηκε, που γέλασε... Αναρωτιέμαι πως κοιμάται..πως είναι όταν ξυπνά το πρωί… Πως είναι όταν χαμογελά στους ανθρώπους που αγαπά… Πως φιλά..Πως κάνει έρωτα..  Όλα.. Τα πιο σημαντικά και τα πιο ασήμαντα…

Και όσο κι’ αν αυτά που γράφω με κάνουν να ακούγομαι σαν ερωτοχτυπημένο 15χρονο, δεν είναι έτσι.  Αυτό που βιώνω δεν είναι  το συνηθισμένο “girl falls madly in love with boy”  harlequin story… Εν μέρει μακάρι να ήταν.  Έτσι θα υπήρχε ένας τρόπος εκτόνωσης  αυτού του τυφώνα που σαρώνει την ψυχή μου.  Αλλά φοβάμαι.  Φοβάμαι ότι αν μάθω την ανθρώπινη πλευρά του θα τον χάσω. Φοβάμαι ότι αν μπούμε στον κόσμο της λογικής, εκεί που βασιλεύουν ο εγωισμός,  η αμφιβολία, η καχυποψία,  οι εντυπώσεις και οι κανόνες, τότε οι ψυχές μας θα σταματήσουν να μιλούν..  Και δεν αντέχω αυτή τη σκέψη.. Δεν μπορώ, δεν γίνεται να τον χάσω…  Το τίμημα θα ήταν πολύ βαρύ..Η υλική υπόστασή μου μπορεί να αντέξει αυτή την απώλεια.. Η ψυχή μου όχι. 

THAT DAY..

Κάποτε έρχεται μια μέρα που δεν υπάρχουν αρκετές λέξεις σε καμιά γλώσσα για να πεις αυτά που σε καίνε.  Έτσι μένεις βουβός να κοιτάζεις τις φλόγες να καταβροχθίζουν την ύπαρξή σου.  Και το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να ελπίζεις να τελειώσει γρήγορα  για να έρθει το τέλος,  να μαζέψεις τις  στάχτες σου και να τις σκορπίσεις στους πέντε ανέμους.

Και είναι κάποιες φορές, που όσο και αν πονάς νιώθεις ανακούφιση που ήρθε αυτή η μέρα, γιατί ξέρεις πως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Γιατί ξέρεις ότι μέχρι εδώ που έφτασαν τα πράγματα, μόνο μέσα από τις στάχτες σου θα μπορέσεις να λυτρωθείς και να βρεις ξανά τον εαυτό σου…

Loosing to apathy..

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.  Και δεν το λέω εγώ. Το λένε οι άλλοι. Η πιο συνηθισμένη ερώτηση που ακούω είναι το : “Πως μπορείς να είσαι πάντα τόσο θετική ;”.  Όχι πως δεν με πιάνουν μέσα-μέσα τα low μου αλλά δεν κρατούν πολύ.  Δεν αντέχω την μιζέρια του negativity.  Έτσι το πολύ-πολύ να είμαι down για 1-2 μέρες. Έπειτα, είμαι και πάλι το τρελό παιδί χαρά γεμάτο, ready to conquer the world .

 Εδώ και κάτι βδομάδες όμως κάτι άλλαξε. Και με τρώει. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν απλά η κούραση από τους ξέφρενους ρυθμούς του καλοκαιριού.  I was burned out.  Ίσως να ήταν ένα αυτόματο σύστημα shut-down,  σωματικό και πνευματικό.  Μια προειδοποίηση ότι χρειάζομαι ένα διάλειμμά.  The post summer blues..  Αλλά όχι. Δεν είναι ούτε κατάθλιψη, ούτε απαισιοδοξία, ούτε μιζέριασμα..  Αυτά δεν κολλούν πάνω μου για πολύ.

Είναι απάθεια.

Απάθεια... Μισητή λέξη.  Που δεν με χαρακτήρισε ποτέ. Δεν θυμάμαι να έζησα ποτέ μια μέρα απ’τη ζωή μου χωρίς  πάθος.  Έτσι είμαι.  It’s my fuel. It’s what keeps me ticking.  Σε όλες τις πτυχές της ζωής μου.  Και εκεί που δεν μου έβγαινε απλά έφευγα.  Χωρίς ίχνος μεταμέλειας.  Γιατί ήταν απλά τα πράγματα για μένα.  Ζωή χωρίς πάθος απλούστατα δεν ήταν ζωή για μένα.  Ακόμα και τις πιο μίζερες καταστάσεις μου τις αντιμετώπιζα παθιασμένη.. Έτοιμη να παλέψω με θεούς και δαίμονες.  Και να νικήσω φυσικά.

Ξαφνικά σταμάτησα να θέλω να βγαίνω.  Αποφεύγω τις προσκλήσεις ακόμα και από τους πιο κολλητούς μου; σπάνια απαντώ τα τηλέφωνα και όταν το κάνω,  έχω πάντα έτοιμη τη δικαιολογία.  Έχω δουλεία, είμαι καλεσμένη αλλού, πρέπει να ξυπνήσω νωρίς, έχω πονοκέφαλο κτλ. Βγαίνω μόνο που και που  – με μια φίλη που δεν καταλαβαίνει αλλά και δεν ρωτά - σε μέρη απόμερα που κανείς δεν θα προσέξει το αμακιγιάριστο πρόσωπό μου ή την ατημέλητη εμφάνισή μου.   Όχι πως με νοιάζει τι θα πουν αλλά δεν θέλω να με κοιτάζουν πια. Με ενοχλεί.  Και εμένα και την απάθειά μου.

Και την μοναξιά μου.

Απολαμβάνω την μοναξιά μου. Πάντα είχα τις στιγμές μου που ήθελα να είμαι μόνη με τον εαυτό μου. Όσο και αν ήμουν η ψυχή της παρέας στα άγρια ξεσαλώματα,  υπήρχαν πάντα στιγμές που εξαφανιζόμουν για λίγο. Μόνη εγώ και ο εαυτός μου.  Έστω και για λίγο, για να βρω τις ισορροπίες μου. Να κάνω πράγματα που είχα καιρό  να κάνω.   Απλά πράγματα.  Όπως το να διαβάσω ένα βιβλίο, να δω τηλεόραση, να καθίσω μόνη στη βεράντα μου με ένα ποτήρι merlot  ή να ξυπνήσω κάτι άγριες ώρες και με ένα καφέ στο χέρι να χαζεύω την αυγή.

Τώρα όμως είναι μια μοναξιά αλλιώτικη.  Εγώ και ο εαυτός μου δεν τα βρίσκουμε πια.  Μπήκε αυτή η γαμημένη η απάθεια μεταξύ μας .

 Σκέφτομαι πράγματα…  Πράγματα που απέφευγα τόσο καιρό.  Τα λάθη μου. Κυρίως αυτά.  Και τις επιλογές που έκανα στη ζωή μου.  Δεν ήταν άσχημες επιλογές.  Αλλά έκανα στην πορεία άσχημα λάθη.  Που δεν διορθώνονται ακόμα και αν δεν τα μάθει κανείς.  Που άλλαξαν δεδομένα και καταστάσεις. Που έφεραν ανισορροπίες σε συμπαντικές ενέργειες, στιγματίζοντας με κακό κάρμα τις καλές μου επιλογές.  Δεν θα προσπαθήσω καν να δικαιολογήσω τον εαυτό μου γιατί οι δικαιολογίες είναι για τους δειλούς.  Οποιαδήποτε δικαιολογία,  ξεθωριάζει μπροστά στις επιλογές που μας δίνει η ελεύθερη βούληση. Μπορούσα απλά να σηκωθώ και να φύγω. (Κάπου εδώ κάνει πάντα παρεμβολές μια μικρή φωνή,  που με ρωτά αν πραγματικά μπορούσα έτσι απλά να φύγω, αλλά την αγνοώ).  Το έκανα στο παρελθόν.  Άρα θα μπορούσα ξανά.  Δεν το έκανα όμως.  Και ακολούθησαν τα λάθη. Και ξέρω ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα. Και ξέρω να συγχωρώ. Ακόμα και τον εαυτό μου.  Τα συγκεκριμένα όμως έχουν ανοίξει μια τρύπα στη ψυχή μου.  Και πρέπει να αντιμετωπίσω τις συνέπειες…  Και την απάθεια..  (Και πάλι η ίδια φωνή να μου λέει ότι οι συνέπειες  θα υπήρχαν όποιες αποφάσεις και αν έπαιρνα, με ή χωρίς τα λάθη.. Της απαντώ ότι μπορεί οι συνέπειες να υπήρχαν, αλλά δεν θα υπήρχε η γαμημένη η απάθεια που μου πηδάει την ύπαρξη)

…Ναι..κάτι έχει αλλάξει όπως είπα. Και αυτή τη φορά ίσως πάρει παραπάνω από λίγες μέρες να περάσει. Αυτή τη φορά η συνείδησή  μου αρνείται να σκουπίσει όλες τις άλυτες καταστάσεις  (ή μάλλον ακαταστασίες)  κάτω από το χαλάκι της  «αισιοδοξίας». Αυτή τη φορά δεν θα πω στον εαυτό μου ότι όλα θα πάνε καλά.  Δεν θα του δώσω την εύκολη λύση.

Eventually  φυσικά θα πάνε όλα καλά. Πρώτα όμως θα αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου, τις αλήθειες μου, τα ψέματά μου  και τις συνέπειες…   

And I will… Because I refuse to lose to apathy…. 

Glimpse to a naked soul...

Μου λείπει.
Δεν λέει πολλά αυτό από μόνο του, γιατί γενικώς και αορίστως μου λείπουν πολλά πράγματα.
Και έχοντας γνώθι σ’αυτόν -είμαι ένας συναισθηματικός «βούζουνος»- γνωρίζω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που λέω ότι μου λείπει κάποιος, παρακινούμενη είτε από την αυταπάτη των φερομονών, ή των make believe personas και του wishful thinking.

Αυτόν όμως δεν τον ξέρω με αυτό τον τρόπο. Δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει καμιά γνωριμία. Δεν γνωρίζω την εμφάνιση του, την ηλικία του, την ταυτότητά του, τον τόπο διαμονής του. Φυσικά και αναπόφευκτα, η φαντασία μου ταξιδεύει. Ιt’s the curse of being a woman ή το φαινόμενο του σαχλο-harlequin που διέπρεπε μέχρι τα 90’s. Τον φαντάστηκα μελαχρινό, λυγερό, με θεληματικό πηγούνι και διαπεραστικό βλέμμα –αυτό σίγουρα αποτελεί harlequin syndrome symptom- μεταξύ 25-30, μοντέρνο, με ένα δικό του ανέμελο chill out look.
Και ύστερα θυμήθηκα τις πτώσεις χωρίς αλεξίπτωτο, με τη μούρη στο κρύο μπετόν και συνέτισα τον εαυτό μου. Έθεσα σε λειτουργία το emergency self control system και αντέστρεψα το process.
A bit on the chubby side με κύφωση, λίγο αλλήθωρο με ανύπαρκτο πηγούνι, γύρω στα 50. Το μόνο που δεν κατάφερα να αλλάξω ήταν το style. Σε αυτό επιμένω . (Συγνώμη καλέ μου αλλά με κάλτσα ττόρενη, και dolphin παντόφλα δεν μπορώ να σε φανταστώ. Είναι πάνω από τις ανθρώπινες δυνάμεις μου…) Εν ολίγοις, κάτι σαν Quasimodo in Notre-Dame de Paris αλλά more stylish.

Και όμως ακόμα και έτσι συνεχίζει να μου λείπει. Ανυπομονώ για τις λίγες και παράξενες επαφές μας. Απλές κουβέντες. Λίγα λόγια. Κάποιες φορές σοβαρά. Άλλες χιουμοριστικά. Κάποτε μόνο δικά μου και κάποτε μοιρασμένα με άλλους. Να μου δίνει θάρρος . Να τον κάνω να γελά με τις χαζομάρες μου μήπως και ξεχαστεί λίγο. Κάποτε ουσιώδη και κάποτε απλά για να πούμε ένα «γεια». Χωρίς να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες. Χωρίς τα περιττά faux φτιασίδια. Και πάνω απ’όλα χωρίς να μπαίνει στη μέση το physical attraction (or unattraction), η ηλικία, το social status, τα πρέπει και τα μη της κοινωνίας, ο εγωισμός..Έτσι απλά… Γινόμαστε φίλοι… Χωρίς όρους… Αλλά με σεβασμό στα όρια.

Πιάνω τον εαυτό μου –στις πιο παράξενες στιγμές- να αναρωτιέμαι τι κάνει, αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένος, αν τον αγαπούν, αν τον έχουν πικράνει.. Να χαμογελώ με τη σκέψη ότι περνά καλά και είναι χαρούμενος ή να σφίγγεται η καρδιά μου όταν υποψιάζομαι ότι περνά τη φάση του, μόνος, απογοητευμένος, μίζερος.

Δεν θέλω να μπω σε self psychoanalysis. Δεν έχει σημασία αν έχω ψυχοτραυματικά παιδικά βιώματα, προβλήματα κοινωνικής προσαρμογής, ψυχολογικά σύνδρομα ή αν είμαι εντελώς κου-κου. Δεν θέλω να ακούσω για το τι είναι «λογικό» ή ψυχικά υγειές. Δεν με νοιάζει. Απλά.

Το μόνο που ξέρω είναι αυτός ο άγνωστος μου έδωσε κάτι που ήθελα πολύ..Κάτι που έψαχνα απεγνωσμένα με μανία ...A glimpse to a naked soul…