Confessions

Πάντα όταν πλησιάζουν οι γιορτές με πιάνει μια χαρμολύπη άνευ προηγουμένου.
Ναι, χαίρομαι με τα γλομπάκια και τα δωράκια.
Χαίρομαι αναμνηστικά για όλα τα χρόνια που περιμέναμε τις γιορτές για να μην πάμε σχολείο.
Χαίρομαι που είμαι με τους δικούς μου ανθρώπους.
Χαίρομαι στη σκέψη της κρεατόσουπας που φτιάχνουμε με τη Μα.
Χαίρομαι στη σκέψη του τσακωμού ως προς το ποιος έφαγε κιόλας τους κουραμπιέδες κι άλλη φορα θα τους φτιάχνουμε την παραμονή για να αντεχουν μεχρι την Πρωτοχρονιά.
Χαίρομαι στη σκέψη της αντίστροφης μέτρησης που θα διώξει μακριά το 2012.
Χαίρομαι που θα βάλω το καλό μου κόκκινο φουστάνι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ακόμα κι αν κάτσω σπίτι, εγώ θα το βάλω.

Από την άλλη, λυπάμαι που δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι γλομπάκια και δωράκια και κρεατόσουπα, και ζεστές κουβέρτες και τη μάνα μου να τους ταίζει μέχρι σκασμού.
Λυπάμαι που βλέπω κόσμο στο δρόμο να μη χαμογελάει γιατι τον έπιασε η κατάθλιψη των γιορτών. Ή έχασε τη δουλειά του. Ή νιώθει μόνος.
Λυπάμαι λοιπόν που νιώθω μόνη. Και ξέρω πως είναι άδικο να το λέω έχοντας δίπλα μου μια οικογένεια που με υπεραγαπάει και κάμποσους φίλους που με υπερανέχονται. Αλλά ισχύει.
Δε σταματώ βέβαια να χαμογελάω.
Δε χάνω το κέφι μου.
Δεν πτοούμαι.
Αλλά είναι μεγάλη μαλακία!

Αυτά.
Στήβ