Με βλέπει κανείς;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

κλικ κλικ κλικ ... :)

 



κλειστό παράθυρο

Μία μικρή μονοκατοικία στην Αθήνα, κατοικημένη, αλλά με ίχνη εγκατάλειψης ιδιαίτερα εμφανή στον κήπο. Ίσως λόγω ηλικίας των αγνώστων ενοίκων του σκέφτηκες.  Ένα κουνέλι κούρνιαζε σε μια γωνιά, κάποιες καρέκλες πλαστικές σκόρπιες, μία μπάλα σε μία άκρη.

 Όμως την προσοχή σου τράβηξε το περβάζι ενός κλειστού παραθύρου.  Εκεί, κάποια παιχνίδια αφημένα (ή με προσοχή τοποθετημένα;) και κάποιοι κάκτοι…  Όσες φορές ξαναπέρασες η εικόνα του παραθύρου ήταν ίδια.  Στάθηκες κι έβγαλες μία φωτογραφία με το κινητό πίσω από τα κάγκελα.

 

Ήθελες ν’ αποτυπωθεί  το κόκκινο αυτοκίνητο, ιδιαίτερα όμως εκείνο το άσπρο καρουσέλ.  Ξαναφωτογράφισες  για σιγουριά:  να φαίνεται καθαρά το άσπρο καρουσέλ.

 

 

 

Δεν ήξερες την ιστορία του παραθύρου, αλλά δεν ήθελες και να υποθέσεις. Ήταν κάτι μεταξύ της διακριτικότητας και του σεβασμού που πρέπει να δείχνεις στα πάντα κλειστά παραθυρόφυλλα, αλλά κυρίως ή ενδόμυχη επιθυμία να μείνει η ιστορία του άγνωστη: τυχόν  χαρές και πίκρες, στα ψέματα και στις αλήθειες, τότε που άνοιγε στον αέρα και στο φως.

Όμως μετά, παίζοντας, έδωσες στο παράθυρο και στα αντικείμενα διάφορα  χρώματα, φώτα και σκιές, όπως έχουν τα συναισθήματα. 
  



    

 

 

 

 

 

Ίσως σαν νά 'θελες να ξαναζωντανέψουν εκείνα τα αφημένα παιχνίδια, όπως σε κάποια παραμύθια…

 

 

 

 

 

υγ. Βέβαια, ίσως απλά, για εξοικονόμηση πολύτιμου χώρου, ή και για λόγους ασφαλείας από τυχόν διαρρήκτες, πίσω από το κλειστό παράθυρο να βρισκόταν μια ντουλάπα, ένας καθρέφτης... Όπως και νάναι, το παράθυρο σίγουρα θα θυμάται πάντα πως ο ρόλος για τον οποίο φτιάχτηκε, ήταν για να μπορεί ν’ ανοίγει και να επικοινωνεί με το έξω,  χαρίζοντας φως και  ανάσα στο μέσα:)

Φωτογραφίες από κινητό και παίζοντας μαζί τους στην τύχη με το photoshop. Κάντε κλικ πάνω εάν θέλετε να δείτε τις διαφορές στα συναισθήματα.