ΤΙ ΧΑΜΠΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ;: Δεκεμβρίου 2012

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Η Ωραία του Πέραν

Τούτη είναι η 100ή ανάρτηση και γι'αυτό επέλεξα να μοιραστώ κάτι ιδιαίτερο μαζί σας. Έπειτα από ατελείωτες ώρες επεξεργασίας μα αστείρευτο μεράκι, σας παρουσιάζω το αποτέλεσμα των κόπων μου.
Γιά μήνες παιδευόμουν με τον συγχρονισμό των κειμένων και την μετάφραση (παρεμπιπτόντως οι γνώσεις μου στην τουρκική γλώσσα παραμένουν πενιχρές).
Πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Ωραία του Πέραν και μέσα από την ματιά της ξετυλίγεται το κουβάρι των αιώνων με ιστορικά γεγονότα, ανεπανόρθωτες καταστροφές, απλές καθημερινές απολαύσεις μα και ανθρώπινες σχέσεις. Η Ωραία του Πέραν έχει να πεί για όλα όσα είδε και έζησε.
Δείτε την ιστορία της και είμαι σίγουρος πως θα καταλάβετε τις εναλλαγές που με συνεπήραν καθώς επεξεργαζόμουν το θαυμάσιο αυτό υλικό. Θαυμασμός, περιέργεια, λύπη, νοσταλγία, χαρά, θυμός, χαμόγελα, δάκρυα και συγκίνηση. Όλα αυτά και ίσως ακόμα περισσότερα πιθανόν να αισθανθείτε και εσείς παρέα με την Ωραία του Πέραν. Καλή παρακολούθηση λοιπόν φίλοι μου.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Το δίδυμο της απόλυτης περιποίησης

Θα περάσω αύριο το βραδάκι, να σας δω και να περάσω λίγο χρόνο μαζί σας. Αυτή και μόνο η φράση μου έφερε σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού το σπιτικό της πεθεράς μου. Ο γαμπρός έρχεται για επίσκεψη και όλα οφείλουν να είναι στην εντέλεια. Πλέον η πεθερά μου γνωρίζει πολύ καλά τις συνήθειες και προτιμήσεις μου.Για τα δικά της δεδομένα είναι αδιανόητο η επίσκεψή μου να μην συνοδευτεί από ένα καλό τραπέζι. Τι κι αν δεν έχει χρόνο, τι κι αν έχει άλλες υποχρεώσεις....η περιποίηση του γαμπρού μπαίνει ψηλότερα απ'όλες τις άλλες προτεραιότητες. Όταν δε...ο χρόνος δεν επαρκεί, επιστρατεύεται το άλλο "βαρύ πυροβολικό" που ακούει στο όνομα της κουνιάδας μου. Πεθερά και κουνιάδα λοιπόν αποτελούν το δίδυμο της απόλυτης περιποίησης.
Το τηλέφωνο του σπιτιού της ήχησε και στην άλλη γραμμή ήμουν εγώ. Είμαι στο Mado και σε 5 λεπτά θα είμαι σπίτι, της είπα και απ'την φωνή της κατάλαβα πως είχε αγχωθεί. Ήμουν εκεί νωρίτερα απ'ότι υπολόγιζε. Κουνιάδα και πεθερά με υποδέχτηκαν με αγκαλιές και φιλιά και έπειτα σχεδόν προστακτικά μου είπαν να κάτσω στο σαλόνι και να μην κουνηθώ καθόλου. Κάθισα στην αναπαυτική πολυθρόνα και άκουγα τους κατσαρολικούς ήχους απ'την κουζίνα και τις ομιλίες των δύο γυναικών. Δεν άντεξα τον πειρασμό και αφού πήρα την φωτογραφική μηχανή, πλησίασα αθόρυβα την κουζίνα. Κουζινικά σκεύη, ήχοι και μυρωδιές παντού και στην μέση πεθερά και κουνιάδα να επιδίδονται με προσύλωση στις τελευταίες μαγειρικές πινελιές.

Κουνιάδα και πεθερά επί το έργον

Σε σύντομο χρονικό διάστημα στρώθηκε το τραπέζι, τούτη την φορά και με την συμβολή μου καθώς δεν μπορούσα να τις αφήσω να τα κάνουν όλα μόνες τους. Ο αρχικός μου ενθουσιασμός μετατράπηκε σε προβληματισμό καθώς γι'ακόμη μία φορά οι ποσότητες του φαγητού υπερκάλυπταν την μεγάλη μου πείνα.

Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Οι εγκληματίες της Ίστικλαλ

Στην Πόλη η ζωή μου κυλά ονειρεμένα. Αυτό οφείλεται αποκλειστικά στον τρόπο σκέψης μου και στις αρχές που έχω θέσει ως άνθρωπος. Είναι σαν να ΄χω δημιουργήσει έναν δικό μου μικρόκοσμο και μέσα σε αυτόν επιτρέπω να μπούν μόνο διαλεκτά πρόσωπα και καταστάσεις. Ότι δεν αρμόζει στα όρια που εγώ έχω θέσει απλά δεν υπάρχει. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις που ενώ δεν αφορούν πολύ τον προσωπικό μου κόσμο, με κάνουν να θυμώνω και να οργίζομαι πάρα πολύ. Με μία τέτοια κατάσταση ήρθα αντιμέτωπος πρίν μερικές νύχτες σε μία απ'τις βραδινές μου εξόδους στο Πέρα.

Περπατώντας στην Ίστικλαλ σήκωσα την ματιά μου προς τα πάνω και άρχιζα να βγάζω αφρούς από οργή. Η ιστορική και μαγευτική Ίστικλαλ αλλάζει φυσιογνωμία και μετατρέπεται σε ένα απρόσωπο έκτρωμα. Η αλλαγή αυτή συμβαίνει αρκετά αργά και ύπουλα έτσι ώστε να μην τραβάει την προσοχή της μάζας. Μόνο ένα μικρό κομμάτι του πλυθυσμού αντιδρά αποφασιστικά και συντονισμένα. Το υπόλοιπο βρίσκεται σε λήθη, με το περιτύλιγμα των φανταχτερών φωτών, του υλισμού-καταναλωτισμού και πλουτισμού.

Έχουν περάσει μονάχα κάτι περισσότερο από 2 χρόνια απ'όταν πάτησα το πόδι μου στην Πόλη. Τότε ήταν που για πρώτη φορά μαγεύτηκα απ'το Πέραν, την Ίστικλαλ και τα πανέμορφα νεοκλασσικά της. Ένας δρόμος, σαν άρτηρία, μήκους περίπου 3 χιλιομέτρων που διακοσμείται σε ολάκερο το μήκος του από κτίρια μοναδικού κάλλους και απίστευτης τεχνογνωσίας και ποιότητας. Ορισμένα καθάρματα έχουν βαλθεί να καταστρέψουν την ταυτότητα του σπουδαίου τούτου μέρους...

Κτίρια με καταπληκτικό, καλλιμάρμαρο διάκοσμο όπως εδώ...

...γεμάτα καλαισθησία και ποιότητα. Πραγματικά έργα τέχνης....

...δίνουν την θέση τους σε "ανακαινισμένα" σύγχρονα εκτρώματα

"Αναμορφωμένο" κτίριο! Η ξεφτίλα σε όλο της το μεγαλείο

Καλλιμάρμαρη διακόσμηση κτιρίου...

...που μάλλον δεν αρμόζει στην νέα καλαισθησία που επιβάλει η νέα εποχή

Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Καλώς ήρθατε ζουζουνάκια

Για μερικά σχολεία της Πόλης έχω ήδη γράψει κάμποσες αναρτήσεις (Σχολεία της Πόλης). Σε ένα μόνο όμως απ'αυτά φιλοξενείται μία ομάδα παιδιών που ξεκινούν τώρα μόλις τα πρώτα τους βήματα κοινωνικοποίησης και επαφής με προσχολικά ερεθίσματα όπως γραφή, ανάγνωση και άλλα πολλά. Αναφέρομαι στο νηπιαγωγείο του Ζαππείου, που είχα την χαρά να επισκεφτώ και να θαυμάσω από κοντά γι'ακόμα μία φορά.
Η διευθύντρια του Ζαππείου με περίμενε ήδη στο γραφείο της και προχωρώντας προς τα εκεί, ήταν αδύνατον η ματιά μου να μην μαγευτεί ξανά από το γύρω περιβάλλον. Μπαίνοντας στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο, καταλαβαίνεις πως δεν πρόκειται απλά για ένα σχολείο. Παράλληλα είναι ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, ένα παλάτι γεμάτο έργα τέχνης και καλαισθησίας, ένα μέρος γεμάτο ιστορίες και μόχθους ανθρώπων και αστείρευτη κοιτίδα ελληνικής παιδείας!

Η κεντρική σκάλα του Ζαππείου.Οργασμός καλαισθησίας,τέχνης και κομψότητας

Κάθε γωνία δείχνει την ποιοτική υπεροχή του σχολείου

Ένδοξη στολή Ζαππίδας

Το ταβάνι στην είσοδο του κτιρίου. Τα σημάδια των 127 ετών είναι εμφανή. Πόσες χιλιάδες ψυχών να έχουν περάσει από κάτω όλα αυτά τα χρόνια!

Το να μοιράζεται κανείς στιγμές με την κυρία Δέσποινα Φιλίππου είναι κάτι το απίστευτα όμορφο. Έχει αμέτρητα πράγματα να πεί και είναι τόσο αξιόλογος άνθρωπος που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Η συζήτηση εναλλάσονταν ανάμεσα σε απλά θέματα της Πόλης, προσωπικά ζητήματα, πράγματα που αφορούν τα σχολεία της Πόλης και την Ρωμιοσύνη. Σε κάποια στιγμή η κουβέντα μας έφερε γύρω από τον Κωνσταντίνο Ζαππα και τις μεγάλες ευεργεσίες του προς τον Ελληνισμό.
Γυρίζει τότε η κυρία Δέσποινα και μου λέει: -Αλήθεια, ξέρεις τι έχει προσφέρει ο Ζάππας στην Πόλη με το σχολείο και τα έργα του; Το έχεις διανοηθεί ποτέ;

Διαβάστε περισσότερα »