Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να περπατώ στα σοκάκια της Πόλης και να εξερευνώ σπιθαμή πρός σπιθαμή όλες τις πτυχές της. Όταν μάλιστα ανακαλύπτω μία καινούρια γειτονιά που παραμένει ακόμα αυθεντική, τότε η χαρά μου είναι διπλή. Περιπλανόμενος στην ιστορική χερσόνησο, έφτασα ως τις Βλαχέρνες. Πέρασα κοντά από την Παναγιά των Βλαχερνών (δες εδώ) και αποφάσισα να εξερευνήσω τις γειτονιές που υπάρχουν ανάμεσα από τις όχθες του Κεράτιου ως την Μονή της Χώρας. Μετά από μόλις μερικά λεπτά περπάτημα ήταν σαν να βρέθηκα σε έναν άλλο μικρόκοσμο. Σαν μια Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων έκανα την παράφραση σιγοψιθυρίζοντας: Ο Θοδωρής στην γειτονιά των χρωμάτων. Ήταν ένας μικρόκοσμος γεμάτος χρώματα.

Εικόνα από την γειτονιά με τα πολύχρωμα φτωχικά σπίτια

Απολαμβάνοντας τον περίπατό μου στα ανατολικά παράλια της Πόλης, βρέθηκα στην περιοχή ανάμεσα στο Harem και στο Kadıköy. Είχα περάσει κάμποσες φορές από'κεί κατά το παρελθόν, μα ευτυχώς τούτη την φορά ήμουν πιο παρατηρητικός. Αναζητώντας ένα σημείο για να απολαύσω το τσάι ή καφεδάκι μου, βρήκα την ιδανική τοποθεσία. Παράλληλα για πολλοστή φορά θαμπώθηκα απο την ομορφιά της Πόλης και πείστηκα προσωπικά για την ορθότητα αρχαίων προφητειών.

Η ομορφιά και μαγεία της Πόλης, διαχρονική στα βάθη των αιώνων

Η Πόλη είναι μία από τις πιό ζωντανές πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Γεμάτη μελωδίες, μυρωδιές και πλήθος κόσμου να περπατά και να ζει πάνω σε αυτήν. Επιπλέον η ομορφιά της, η ιδιαιτερότητα και η διαχρονική της ακτινοβολία είναι μοναδική. Ταυτόχρονα όμως η Πόλη έχει στιγματιστεί και από μαύρες σελίδες στην ιστορία της. Μία από τις πιό πικρές στιγμές στην ιστορία της Πόλης μα και του Ελληνισμού συνέβη στις 6 Σεπτεμβρίου πρίν από 57 χρόνια. Τότε που κατά και την δική μου ταπεινή άποψη συνέβη η πραγματική Άλωση της Πόλης.
Θα μπορούσα να γράφω σε τούτο εδώ το μπλόγκ μόνο για ανάλαφρα θέματα όπως φαγητό και βόλτες. Εξάλλου η ζωή μου κυλά γεμάτη αισιοδοξία, χαρά και ευτυχία. Λογικό λοιπόν να σας περιγράφω τέτοιες στιγμές από την καθημερινότητά μου. Μέρες όμως σαν την σημερινή η καρδιά μου σκοτεινιάζει και ο νούς μου βαραίνει από πικρές σκέψεις.
Κλείστε την μουσική του Μπλόγκ στα δεξιά και δείτε τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών σε τούτη την δημοσίευση, η οποία είναι κάτι σαν καθήκον ιστορικής μνήμης απέναντι στους Ρωμιούς της Πόλης γιατί κάτι τέτοιες μέρες τους συλλογιέμαι διπλά.

Η Πόλη έχει την μοναδική ικανότητα να σε κάνει να μην πλήττεις ποτέ και διαρκώς να σου προσφέρει ιδιαίτερες στιγμές και καινούριες συγκινήσεις. Όλα αυτά και άλλα πολλά είδα και ένιωσα τούτο το πρωινό, όταν επισκέφτηκα την εκκλησία της Παναγίας και το ομώνυμο Άγιασμα στο Βεφά. Είχα διαβάσει κάτι σχετικά για την διασημότητα και την προσέλευση των πιστών μα δεν μπορούσα να φανταστώ την έκταση και τον όγκο των επισκεπτών.

Η είσοδος του ναού

Η ουρά του κόσμου φτάνει έξω από τον ναό εώς και πολλά μέτρα έξω στον δρόμο

Τα κεριά ανάβουν κατά εκατοντάδες. Σπάνια έχω δεί σε εκκλησία στην Πόλη τόσα πολλά κεριά αναμμένα

Καρτερικά προσμένουν οι προσκυνητές...