Υπάρχουν κάποιες φορές που λατρεύω να περιπλανιέμαι τα μεσημέρια στην καυτή επιφάνεια της Πόλης, αψηφώντας τον ζεστό αέρα που σχεδόν κόβει την ανάσα και τις καυτές αχτίδες του ηλίου που μου ζεματάνε τον σβέρκο. Ειδικά αν πρόκειται να κυκλοφορήσω κοντά στις γειτονιές του Μοδιού, τότε αντέχω τον καύσωνα εις διπλούν. Μπορεί αυτή η συνοικία να βρίσκεται σχετικά σε πολύ κεντρικό σημείο στην Πόλη, μα ταυτόχρονα παραμένει ένα ήσυχο προάστιο. Ακόμα κι αν έχει πλέον χάσει αρκετή από την ειδυλλιακή του ατμόσφαιρα, αυτό δε σημαίνει πως έπαψε να παραμένει ιδιαίτερα γοητευτικό και να συνεχίζει να συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό από την αφρόκρεμα της Πόλης.
Για να μπώ για τα καλά στο πνεύμα της ατμόσφαιρας του Μοδιού, άφησα για λίγο το περπάτημα και επιβιβάστηκα στο νοσταλγικό τράμ του Kadıköy και άρχισα να παρατηρώ τριγύρω μου σημάδια από παλιές εποχές. Οι ηλικίες των συνεπιβατών μου ήταν αρκετά μεγαλύτερες από την δική μου, μα και το ίδιο το τράμ παρέπεμπε σε νοσταλγικές περασμένες δεκαετίες.

Τα όργανα στο μαύρο πλαίσιο στ'αριστερά αποτελούν την καρδιά του τράμ. Χάρις σε αυτά καταφέρνει και κινείται

Οι πόρτες παραμένουν μή αυτόματες, με το χαρακτηριστικό πόμολο. Αρκετές φορές έπρεπε να το χρησιμοποιήσω για να ανοίξω την πόρτα στις γιαγιούλες

Το παρελθόν αντιμέτωπο πρόσωπο με πρόσωπο με το παρόν. Πείτε με όσο ρομαντικό θέλετε...μα εγώ προτιμώ το τράμ!

Όταν αποβιβάστηκα στο Μόδι, αρχικά θαύμασα το όμορφο πάρκο που βρίσκεται σε ολάκερη την παραλιακή πλευρά. Λουλούδια, όμορφα τοποθετημένα, εναλλάσονται με το πράσινο του γκαζόν, προτού δώσουν την θέση τους στο μπλέ της θάλασσας του Μαρμαρά. Στην αντίκρυ πλευρά η ιστορική χερσόνησος με την Αγιά-Σοφιά με κάνει να γαληνιάζω ακόμα περισσότερο.

Το υπέρτατο θέαμα της Αγιά-Σοφιάς επισκιάζει σχεδόν τα πάντα στην Πόλη

Την Πόλη δεν την αλλάζω με τίποτα, μα στην ζωή όλα απαιτούν εναλλαγή και ποικιλία. Εξάλλου είμαι μεγάλη ''ταξιδιάρα'' ψυχή και θέλω διαρκώς να γνωρίζω καινούριους τόπους. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάτι το μοναδικό όπως η περιοχή της Καππαδοκίας. Εκεί που η φύση μεγαλουργεί και συνυπάρχει αρμονικά με διάφορα μείγματα πολιτισμών και ανθρώπων. Το ταξίδι στην Καππαδοκία είναι για τους περισσότερους κάτι το ανεπανάληπτο και πολύ ιδιαίτερο. Για 'μένα δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Είναι λίγο δύσκολο να σας παρουσιάσω τις εικόνες που αντίκρισα εκεί. Θα προσπαθήσω πάντως να σας παρουσιάσω αντιπροσωπευτικές στιγμές από την φημισμένη Καππαδοκία.
Αφού αφήσαμε την Πόλη τα μεσάνυχτα και οδηγώντας ολάκερη την νύχτα, φτάσαμε την άλλη μέρα στην περιοχή της Καππαδοκίας που καλύπτει μια τεράστια γεωγραφική περιοχή. Η πρώτη στάση μας ήταν στο İlhara, ένα πανέμορφο φαράγγι όπου εκτός των άλλων βρίσκονται πολλές εκκλησίες των πρώιμων χριστιανικών χρόνων. Ήταν τόσο ενδιαφέρον για 'μένα να δώ ελληνική γραφή στις σκαμένες μέσα στα βράχια εκκλησίες.

Πρώιμη χριστιανική τέχνη

Οι τοιχογραφίες μακρυά από τις βλαβερές ακτίνες του ηλίου παραμένουν σε καλή κατάσταση

Υπάρχουν σημεία στην Πόλη που όλοι μας τα γνωρίζουμε ή τα έχουμε δεί από μακρυά, όμως ποτέ δεν έχουμε βρεθεί κοντά τους. Ένα από αυτά τα σημεία, είναι οι φάροι που βρίσκονται διασκορπισμένοι στα τόσα πολλά σημεία της ονειρεμένης Πόλης. Εκμεταλλεύτηκα τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που είχα σήμερα και βρέθηκα κοντά στους φάρους του Kadiköy. Εκεί, δίπλα στους φάρους, η Πόλη φαντάζει πιό γαλήνια και μου δείχνει απλόχερα την ακαταμάχητη γοητεια της.

Στην άκρη της Πόλης, δίπλα στους φάρους

Απέναντι η Αγιά-Σοφιά λειτουργεί σαν πυξίδα που πάντα κρατά την ματιά μου  μαγνητισμένη

Στον φάρο του Καντικιόι συνήθως συχνάζουν ζευγαράκια που λόγω της τουρκικής νοοτροπίας κρατάνε τον έρωτα τους μακρυά από τα μάτια της οικογενείας. Επίσης ''εραστές'' της φωτογραφίας έχουν το κατάλληλο χώρο για να αποθανατίσουν της ομορφιές της Πόλης. Κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκομαι και εγώ. Λάτρης, εραστής και περπατητής της τόσο εθιστικής Πόλης.

Υπάρχουν ορισμένα δρομάκια που γιά μερικούς είναι εντελώς ασήμαντα, για κάποιους άλλους όμως αναγεννούν αναμνήσεις μιάς ολάκερης ζωής. Ανάμεσα σε αυτές τις δυό κατηγορίες ταλαντεύτηκα καθώς είδα την πινακίδα με την ονομασία του δρομάκου κάθετα στην Ίστικλαλ. Bekar Sokağı,
σε τούτο το δρομάκι ζούσε για τόσα πολλά χρόνια ο Ρωμιός αναγνώστης του μπλόγκ και φίλος Γιώργος. Έχοντας ξεριζωθεί από την Πόλη με προορισμό την Αθήνα εδώ και πολλές δεκαετίες, μου είχε αναφέρει σε μια συζήτησή μας τις πατρικές του γειτονιές. Βλέποντας την πινακίδα με την οδό, ήταν αδύνατον να μην τον σκεφτώ. Όπως και είναι αδύνατον να μην φέρω στο μυαλό μου όλες τις ξενιτεμένες Ρωμέικες καρδιές που αναγκάστηκαν να αναζητήσουν καινούρια σπιτικά και πάτρια εδάφη, κάθε φορά που περπατώ στα ιστορικά σοκάκια του Πέραν. Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο σε αυτόν μα επίσης και σε όλους τους Πολίτες που εξαναγκάστηκαν να φύγουν, αφήνοντας πίσω τους την Πόλη ορφανή.

Το δρομάκι όπως φαίνεται από την είσοδο της İstıklal

Την ορφάνια αυτή την είδα αποτυπωμένη στα κτίρια και στα παρακμιακά σοκάκια πίσω από το Σισμανόγλιο Μέγαρο. Τίποτα δεν έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια μα και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Εκεί που στα νεοκλασσικά αριστουργήματα κατοικούσαν προκομένες οικογένειες, στις μέρες μας έχουν κυριευτεί από καφετέριες και μπάρ μέχρι οίκους ανοχής για τρανσέξουαλ προτιμήσεις. Δεν κατακρίνω τίποτα απ'όλα αυτά, απλά δε μένω μόνο στο σήμερα, κοιτάω και την ιστορία που έχει πίσω του ο χρόνος. Έκανα έναν μακρύ περίπατο εξερευνώντας κάθε σπιθαμή του Bekar Sokağı μα και τον γύρω δρόμων.

Οι καφετέριες και τα μπάρ έχουν αντικαταστήσει τις εισόδους των κτιρίων

Όμορφη διακόσμηση εισόδου με τους μαρμάρινους κίονες

Στον αριθμό 19 στάθηκα λιγάκι παραπάνω. Ήταν το σπίτι του εκεί. Μου είχε μιλήσει για την ξύλινη διακόσμηση που κάλυπτε την εξωτερική πρόσοψη του κτιρίου. Δεν υπήρχε πιά. Είχε αντικατασταθεί από άλλα υλικά. Ο οίκος ανοχής που είχε ανοίξει στο νούμερο 17 σαν σφήνα ανάμεσα στις Ρωμέικες οικογένειες την δεκαετία του '70, είχε δώσει την θέση του σε καφετέρια και γραφεία.

Κάθε φορά που βρίσκομαι στο Kadıköy, κάνω έναν μικρό περίπατο και στην παλιά αγορά του. Εκεί όπου οι ψαραγορές διαδέχονται τα φοβερά μπακάλικα και τα άκρως περιποιημένα μανάβικα. Όταν λοιπόν βρεθώ στα γαστρονομικά εκείνα σοκάκια, δύσκολα ξεκολλάω. Από την μιά το στήσιμο των προιόντων και από την άλλη η θαυμάσια ποικιλία με εμπνέει στην δημιουργία απλών μα ταυτόχρονα πεντανόστιμων πιάτων. Σήμερα η ματιά μου έπεσε σε μερικά όχι και πολύ καθημερινά υλικά. Παρ'όλα αυτά η μεγάλη μου γαστρονομική εμπειρία και η λαχτάρα μου για κάτι διαφορετικό, με ενέπνευσε να ενώσω αρμονικά προιόντα από την Πολίτικη κουζίνα με υλικά από άλλες μακρινές θάλασσες.

Η αγορά του Καντικιόι στην ανατολική πλευρά της Πόλης

Οι τούρκοι πωλητές παρουσιάζουν την πραμάτεια τους με πολύ μεράκι