Πολλές φορές,από λάθος ή από κεκτημένη ταχύτητα φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε τα πολυτιμότερα ως δεδομένα και αυτονόητα.

Είναι φορές που αυτό μας οδηγεί σε φόβο, απόγνωση και κρίσεις ανασφάλειας.

Ετσι κι εγώ, σ’εκείνες τις στιγμές ξεσπάω. Μόνο σε σένα. Πάντα σε σένα. Γκρινιάζω. Απαιτώ. Οπως εκείνο το βράδυ... Αποκορύφωμα.
Νιώθω ένα δυνατό πόνο μέσα μου, σε κοιτάζω και βουρκώνω.
Με ρωτάς τί έχω, και τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό μου. Γίνονται θάλασσες μανιασμένες. Λυγμοί. Θυμώνω και βροντώ το τηλέφωνο…Κλείνω εσένα έξω από την καρδιά μου… όχι γιατί δε σ’αγαπώ αλλα για να μη δεις πόσο πληγώθηκε..
Δεν είναι πως δεν καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω και έχω περίσσια υπομονή.
Απέραντη αγάπη. Απέραντα συναισθήματα έρωτα, αγάπης και τρυφερότητας για σένα με κατακλύζουν.
Κι εκεί, μπλέκεται και το παράπονο.
Ξεφυτρώνουν "γιατί" που απαιτούν απάντηση, ικανοποίηση, διέξοδο.
Τα δάκρυα είναι το ξέσπασμα, όπως στη φύση ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί, εκτονώνονται τα σύννεφα σε βροχή, και θολώνει για λίγο το τζάμι…Μα και τότε ησυχία δε βρίσκω γιατί σε βλέπω στα δάκρυά μου…
Μόνη λύτρωση, η αγκαλιά σου, το άγγιγμά σου, τα χείλη σου, το βλέμμα σου. Μόνη διέξοδος. Μόνη χαρά. Εσύ και εγώ.
Ενας κόμπος η χαρά μου, κι όμως, σαν θα’ρθείς, στάλα-στάλα θα σ’τη δώσω, για να δροσιστείς… Καρδιά μου…