Μη γκρεμίζεις ποτέ έναν φράχτη αν πρώτα δεν έχεις καταλάβει το λόγο που αρχικά τοποθετήθηκε...

Μιλώ εκ πείρας...

Μπορεί να βρεθείς μπροστά σε μια πολύ δυσάρεστη εκπληξη...

Είναι στιγμές που οι λέξεις αιωρούνται στο κενό… Χάνουν το νόημά τους…όσες και αν αρθρώσεις το νόημα κρύβεται σε ένα άγγιγμα,  μια σιωπή... ένα βλέμμα (αν μπορείς να το δώσεις…)
Σου χαρίζω ένα βλέμμα για να βρεις την αλήθεια μου.
Αν θα το κρατήσεις ή αν θα μείνεις στις λέξεις δεν το ξέρω…
Μπορεί ούτε το ένα ούτε το άλλο…Μάλλον εχεις φτιάξει ήδη στο μυαλό σου την δική σου εκδοχή…
Η ζωή δεν κυλάει ούτε με διαταγές ούτε με παρακλήσεις.
Αλλωστε δεν είμαι αρχόντισσα να διατάζω και ούτε εσύ Θεός να σε παρακαλώ. 
Σου χαρίζω τα μάτια μου να το δεις απ’τη δική μου πλευρά…
Αν ξεγυμνώσεις την "αλήθεια" σου από τα "πρέπει" και τα "θέλω" σου ίσως δεις καθαρότερα το βλέμμα μου.

Κι αν κουράστηκα να μιλάω είναι γιατί πια δεν μπορώ να βρω καμμιά λέξη αρκετή να εκφράσει τα δικά μου "θέλω".
Είναι και γιατί όσα κι αν πω κάτι θα μείνει κρυφό. Κι ίσως αυτό που θα μείνει κρυφό να’ναι και το πιο σημαντικό.
Ανάμεσα στα χαμόγελά μου και στις λέξεις μου να κοιτάς… Μα είναι κι αυτό δύσκολο…
Τρέχει ο λόγος μου να προλάβει τι νοιώθω και οι σιωπές ενδιάμεσα χάνονται… Το νόημα απουσιάζει.
Μοιάζει σα να θέλω να πείσω μα δεν είναι έτσι…
Θέλω απλά να με δεις όπως ΠΡΑΓΜΑΤΙ είμαι…Πολλά ζητάω?
Οχι όπως με βλέπεις εσύ…χωρις να μου έχεις μιλήσει…
Θέλω να ακούσεις και μένα πριν με καταδικάσεις…πριν στήσεις το "λαϊκό" σου δικαστήριο…
Τις σωστές λέξεις ψάχνω! Υπάρχουν όμως άραγε?
Μέχρι να το ανακαλύψω θα σου χαρίσω άπειρες σιωπές…
Θα είμαι εκεί κι ας μην το ξέρεις… Θα περιμένω εκεί κι ας μην το αντέχεις…
Κι όποιος ορίζει τα θέλω μου και τα πρέπει μου ίσως μου δείξει και το φως να προχωρήσω.
Να πάψω να παραπατάω στην σκοτεινιά του παρελθόνος…εκείνου που μου χρέωσες…
Να πάψουν να με μαχαιρώνουν οι σκιές που απρόσκλητες τρυπώνουν στα όνειρά μου αλλά και εκείνες οι αληθινές που στοιχειώνουν το ξύπνιο μου.
Να γίνει μέρα αυτή η αιώνια νύχτα που βαδίζω… να βρω ψυχή να προχωρήσω…
Να ερθει επιτέλους η στιγμή που οι λέξεις θα σταματήσουν να κρατάνε δεσμώτη την αλήθεια μου!
Να έρθει η ώρα που να μη χρειαστεί να μιλήσω ποτέ ξανά!
Μέχρι τότε θα τριγυρνώ εδώ γύρω…ανάμεσα στο πριν και το μετά … στο ποτέ και στο κάποτε…
Προσπαθώντας να σβήσω τους μαύρους κυκλους που φιμώνουν τις αλήθειες μου.
Δε θα σου ζητήσω τίποτα παρα μόνο να κοιτάξεις προς τα εκεί που κοιτάζει το βλέμμα μου…
Και γω σου υπόσχομαι ότι θα το κρατήσω στεγνό… για να μην σου κρύβει την πορεία.
Μπορώ να αφήσω και τα δικά σου όνειρα να παρασύρουν τα δικά μου…
Οσες λέξεις μου κι αν κούρασαν την ακοή σου μπορώ να τις πετάξω στο κενό…
Σου χαρίζω ψυχή… μόνο δώσε μου λίγο από τον χρόνο σου να δεις ως που μπορώ να φτάσω…

Κλείνω τις λέξεις για λίγο…για να ξεκουραστούν οι ψυχές μας.
Κι ως τη στιγμή που θα διαβάσεις αυτές εδώ τις ανείπωτές μου αλήθειες θα είμαι κάπου εδώ γύρω να προσέχω να μην πάρουν φωτιά τα όνειρά σου. Κι ας μη με βλέπεις … εγώ θα σου στέλνω αγγέλους να φυλάνε τη χαρά σου.
Και αν δεν είμαι ο τέλειος άνθρωπος είναι γιατί τέτοιος δεν υπάρχει. 
Και αν δεν είμαι ο κανόνας παρά μόνο μια εξαίρεση ενα παράδειγμα προς αποφυγή μπορώ να σου μάθω πως να μην φτάσεις ποτέ εδώ που είμαι. 
 Κι αν είπα πολλά είναι γιατί είναι οι τελευταίες μου λέξεις. Προσπαθώ να τις διώχνω από το νου μου. Ντύνουν την οθόνη μου χωρίς να βγάζουν νόημα … το ξέρω… Λέξεις ασύνδετες χωρίς ειρμό που κρυβόντουσαν στην σιωπή…λέξεις που λέρωσαν τα βράδια μου σαν ερχόντουσαν στο μυαλό μου. Λέξεις ανούσιες ή και σημαντικές, χρήσιμες ή άχρηστες, σωστές ή λάθος… όλες όμως τώρα πια πεταμένες εδώ…να γλιτώσω απ’τα δεσμά τους.

Στέρεψα! Σιωπή καλώς όρισες!

Οι αλητείες του κορμιού... ρωγμές βαθιές  αφήνουν στην ψυχή...........

Way down the hole...

Μόλις συνειδητοποίησα γιατί ότι οι περισσότεροι απ'τους ανθρώπους τις νύχτες δεν μπορούν να κλείσουν μάτι. Φοβισμένοι κι ανήσυχοι μπορούν και ακούν μονάχα το θόρυβο που κάνει η ζωή, καθώς κυλάει και φεύγει μέσα απ'τα χέρια τους...
Κι είναι αυτός ο εκκωφαντικά βουβός θόρυβος που καλύπτει τα  κενά της μνήμης και οδηγεί το μυαλό στο κενό των αισθήσεων εκεί που γεννιούνται  και πεθαίνουν τα όρια του κάθε συναισθήματος... way down the hole...
Kαλή σας νύχτα...

Tην κατανόησή σας...

Οσοι με ξέρουν, όσοι με διαβάζουν καιρό τώρα ξέρουν καλά την επίδραση που'χει η πανσέληνος πάνω μου... Με κάνει να σέρνομαι και να απογειώνομαι την ίδια αυτή στιγμή... και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους...
Βάλτε σε όλο αυτό το πακετάκι και το ότι ζω την αγαπημένη μου εποχή, το καλοκαίρι και θα καταλάβετε πως όλο αυτό γιγαντώνεται λες και περνάει μέσα από ένα μεγενθυτικό φακό...
Για την Πανσέληνο του Αυγούστου έγραψα κάτι αλλά αυτή τη φορά θα το κρατήσω για τα μάτια μου μόνο γιατί υπάρχει πολύ κακία και κατινιά εδώ γύρω και δε θέλουν πολύ μερικές να μου κρεμάσουνε κουδούνια...
Βελτιώνομαι...
Συρρικνώνομαι... να έλθω στα μέτρα (τους)
Για να μη στάξει φαρμάκι η γλώσσα τους...
Πέρσυ σε κάποια άλλη καλοκαιρινή πανσέληνο έγραφα αυτό .
Φέτος θα μιλήσω με τη σιωπή μου επιδεικνύοντας τη σοβαροφάνεια που τόσο πολύ θέλουν μερικοί.
Να'στε όλοι καλά και να περάσετε όμορφα απόψε...

Είναι φορές που όσο κι αν του γυρνάς την πλάτη, το ξορκίζεις ή του κρύβεσαι το σκοτάδι σε βρίσκει... 

Και δεν είναι πάντα βέβαια για κακό...

Γιατί εκεί στο σκοτάδι ακόμη και η μικρότερη αχτίδα φωτός μεγενθύνεται... και τότε μπορείς να ανακαλύψεις πολλά...

Εκεί στο σκοτάδι με τη σωστή παρέα, ενιωσα σαν έφηβη ξανά...

Γελια, μοιράσματα, δωρα φτιαγμένα από χέρια με πολύ αγάπη (ευχαριστώ πολύ... )

κι εκείνη η έφηβη που μάταια προσπαθούσα ν'αποδιώξω ως παρείσακτη... 

Πειράγματα, πονηρά γελάκια, και αναμνήσεις...

Χαμόγελα σκόρπια παντού στο χώρο...

Ουσίες κ'οινοπνεύματα... μοιράσματα...

Το πήρα απόφαση. Δε θα την ξεφορτωνόμουνα εύκολα αυτή τη μικρή...

To πήρα απόφαση πως ήταν γραφτό να'μαστε μαζί κι έτσι συνθηκολόγησα.

Ετσι άρχισα να συνηθίζω την παρουσία της και μάλιστα κάποιες στιγμές την απολάμβανα κιόλας.

Αυθορμητη, αγνή και παρορμητική αυτή η μικρή τρελλή είναι που τρέχει όλο ζωντάνια πάνω στο πληκτρολόγιο... άλλοτε μόνη της, άλλοτε ιππεύοντας τις λέξεις κι άλλοτε σέρνοντάς τες από το χαλινάρι με τη βία για να περάσουν μέσα από φλεγόμενα στεφάνια και σκοτεινά τούννελ...

Είναι στιγμές που μου φέρνει απόγνωση η ευκολία με την οποία παίρνει σβάρνα ότι βρίσκει στο πέρασμά της... Γείωση το λεει εκείνη... Επικίνδυνο το λέω εγώ...

Με λυπεί ο τρόπος που προσπερνάει κάποια πράγματα που ως κόρη οφθαλμού τα'χα πάντα θαμένα βαθιά...

Φορές που δεν την πρόσεχα απολάμβανε να σπάζει πολύτιμα πράγματα που με κόπο είχα συλλέξει, θέλοντας να βρει τι κρύβουν μέσα τους, από τι είναι κατασκευασμένα, γιατί έχουν φτιαχτεί κι από ποιον και όποια άλλη ερώτηση δημιουργούσε η ακόρεστη περιέργειά της...

Οι σκέψεις τούτες, τα πειράγματα, τα χαμόγελα βγήκαν από δυο ταυτόχρονα ανθρώπους που κατοικούν στο ίδιο σώμα.

Και μ'αρέσει...

Δε θέλω να τη διώξω αυτή τη μικρή που τα βλέπει όλα όμορφα.

Θέλω να την βλέπω πάντα όταν κοιτάζω τον καθρέπτη...

Και η απορία μου μεγαλώνει όταν σκεφθώ ότι νέος είναι ο παλιός μου εαυτός κι αυτός που είναι καινούργιος έχει ήδη παλιώσει........

Always the sun...

Eπίκαιροι όσο ποτέ οι stranglers...
Βιώνουμε έναν κοινωνικό και πολιτισμικό μεσαίωνα.
Μια δικτακτορία. Και οταν η δικτακτορία και ο φασισμός γίνονται πραγματικότητα τότε η επανάσταση δεν είναι απλά ανάγκη. Είναι καθήκον!
Αλλά όσο υπάρχει ήλιος...
Αναπνέουμε...
Παλεύουμε...
Ελπίζουμε...

Η απόλυτη πρόκληση...

Ολες αυτές τις μέρες μόνη στο σπίτι το'ριξα στον κινηματογράφο και στα ντοκυμαντέρ... εννοείται δωρεάν μέσα από το Tv - therapy.
Ενα από τα πιο ενδιαφέρονται ντοκυμαντέρ που 'χω δει τελευταία είναι αυτό της κατασκευής της γέφυρας Ρίου Αντιρριου.
Είχα ακούσει βέβαια για τις δυσκολίες που προκύψανε στην κατασκευή της αλλά είναι άλλο να ακούς και άλλο να βλέπεις βήμα βήμα την κατασκευή της μεγαλύτερης στον κόσμο καλωδιωτής γεφυρας. Κάθε πρόβλημα που προέκυπτε ηταν μια νέα πρόκληση για την ομάδα που'χε αναλάβει την κατασκευή της που ξεπερνιόταν πάντα με μια νέα πατέντα... μια νέα τεχνική... μια νέα τεχνολογία...
Η παρακολούθηση αυτού του ντοκυμαντέρ είναι για γερά νεύρα, για ανθρώπους που τους αρέσουν οι προκλήσεις, η αδρεναλίνη και οι κατασκευές.
Ομως ακόμη και αν δεν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία αξίζει να το δείτε. Θα σας κάνει να νιώσετε περηφάνεια που αυτό το επίτευγμα υπάρχει στη χώρα μας...
Μπείτε στο λινκ που σας έδωσα πιο πάνω και στο πεδίο αναζήτησης βάλτε

Η κατασκευή της γέφυρας Ρίου Αντιρρίου [National Geographic]

και θα σας βγάλει στο ντοκυμαντέρ.
Καλή διασκέδαση!

 

Wait for me!

Στο λυκαυγές της νέας μέρας μ'ένα κρασί στο χέρι εύχομαι να είστε όλοι καλά και Χρόνια πολλά σε όσους - όσες γιορτάζουν... Wait for me... αγαπημένε μου Μορφέα... έρχομαι να κουρνιάσω στην αγκαλιά σου..............................

On the top of the world

Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι είσαι στην κορυφή του κόσμου.

Την έχεις όλη και ακαταχώρητη δική σου.

Κοιτάς τον ήλιο και χαμογελάς σε ότι πρόκειται να έρθει.

Γιατί νιώθεις δυνατή και έτοιμη.

Γιατί αγαπάς και σε αγαπούν με ένα τρόπο που σε καλύπτει, χωρίς λόγια και εντυπωσιασμούς.

Γιατί το μέσα σου έχει κοιμηθεί για λίγο, και έχει σταματήσει να ψάχνει ανταριασμένο τα γιατί. 
Παίρνεις την ημέρα έτσι όπως είναι, χωρίς περιττές προσδοκίες, με την απλότητα της ανάσας.

Μια ανάσα τη φορά.

Ένα βήμα πιο πέρα.

Mε σύμμαχο το χρόνο…

Υπάρχουν κι άλλες στιγμές, αλλά δε θα πω γι αυτές τώρα.

Δεν θέλω να ξέρω ποιες είναι.

Αυτή τη στιγμή λιάζομαι πάνω στην καυτή άμμο….

Σηκώνω το κεφάλι και χαμογελώ.

Ξέρω τι έρχεται.

Και θα το αντιμετωπίσω όταν έρθει.

Tώρα το μόνο που αφήνω είναι πολύ γαλάζιο να εισχωρήσει από τα μάτια στην ύπαρξή μου, να φωτίσει τις σκοτεινές γωνιές μου, να διώξει φόβους και αναμνήσεις και να ξορκίσει το κακό και τα φαντάσματα.

Ειδικά τα φαντάσματα…

Ζωή στο κόκκινο

Μια ζωή στο κόκκινο!
Μια ζωή στο φουλ της...
Δε έφταιγε εκείνη... Ετσι ήταν...
Από ένα σφάλμα της φύσης είχε βγεί "ελαττωματική"...
Από μικρή ήταν μες στην υπερβολή...
Λουσμένη τόσο στο φως όσο και βυθισμένη στο σκοτάδι..
Δραστήρια πολύ...
Μαθήτρια πολύ καλή...
Αγαπητή πολύ...
Τσαντιζόταν πολύ... Χτυπιόταν πολύ (συνήθως με αγόρια)
Βαριόταν πολύ...Ολα στο "πολύ"...

Και έπειτα μεγάλωσε... και είδε ότι δεν είναι καθόλου εύκολη η ζωή στον υπερθετικό της βαθμό....
Το αντίθετο μάλιστα... Ολη αυτή η extravaganza την κούραζε... και είχε μεγάλο τίμημα η άτιμη που πολλές φορές το είχε πληρώσει ...και μάλιστα πολύ ακριβά...

Συναισθηματική πολύ ... δινόταν πάντα πολύ και πάντα πληγωνόταν πολύ...
Αγαπούσε πολύ... και έτρωγε τα μούτρα της πολύ...
Εργαζόταν πολύ...Eκανε έρωτα πολύ
 Αρπαζόταν πολύ εύκολα και πολύ εύκολα κόλλαγε κάποιον στον τοίχο... (στην πορεία είδε ότι είναι πολύ επικίνδυνο να κολλάς κάποιον στον τοίχο...)
Χόρευε στους γκρεμούς και δε την ένοιαζε το επόμενο βήμα...αν θα πηδήξει ή αν θα πετάξει... (θα το έκανε μάλιστα ανα πάσα στιγμή με την ίδια ευκολία αν είχε ένα καλό λόγο)
Και φλέρταρε με τον θάνατο...έτρεχε με το αμάξι... έκανε extreme πράγματα και σπορ... οτιδήποτε αρκεί να ένοιωθε το αίμα να κυλά καυτό στις φλέβες της ... να ένοιωθε ζωντανή...
Επρεπε γρήγορα να διορθώσει το κακό... να καμουφλάρει το ελάττωμα... να κρύψει το πάθος... να φιμώσει το συναίσθημα...να αλλάξει!

Η πορεία από το πολύ στο λίγο δεν ήταν διόλου εύκολη...
Μα το προσπάθησε... Εριξε τους τόνους... άλλαξε το φόντο στον καμβά της ζωής της ... έγινε πιο εσωστρεφής και πιο κλειστή, έπαψε να χορεύει με το χάρο και να ακροβατεί πάνω στη λεπτή κόκκινη γραμμή... Εσφιξε τις γροθιές της όταν θέλανε να ρίξουνε χαστούκι, κράτησε τη γλώσσα της όταν ήξερε ότι αν την άφηνε θα τη λέγανε γλωσσοκοπάνα και έκατσε επιτέλους στη ρημάδα την ξαπλώστρα να απολαύσει τον ήλιο αντί να τρέχει σαν την τρελλή κυνηγώντας μια μπάλλα πάνω στην άμμο...
Επαψε να δίνει και να δίνεται...

Ολα τα μπόρεσε... Αλλαξε ακόμη και τον τρόπο που έβλεπε πια την ζωή!
Ενα πράγμα δε μπόρεσε: τον τρόπο που αγαπούσε... Αυτός δυστυχώς δε θα άλλαζε ποτέ όσες αλλαγές και αν γίνονταν στο ελαττωματικό αυτό "προϊόν". Ηξερε ότι μπορεί περιθώρια βελτίωσης να υπάρχουν πάντα, η τελειότητα όμως δεν υπάρχει ποτέ!Και αυτό την παρηγορούσε...και νανούριζε τους φόβους της...

Αλλωστε δε την ένοιαζε...
Ποτέ η τελειότητα δεν ήταν το ζητούμενο για κείνη... Απορίας άξιο αν σκεφτεί κανείς πόσο τελειομανής ήταν...
Μια ζωή κυνηγούσε στη δουλειά της, στο χόμπυ της, σε οτιδήποτε καταπιανόταν την τελειότητα...
Ποτέ δεν αναζήτησε αυτή σε ένα πρόσωπο... Σε κάποιον άνθρωπο... Και οι άνθρωποι θα ΄πρεπε να πάψουν να την ζητούν από κείνη!

Σήμερα, για ακόμη μία φορά συνειδητοποίησα πόσο κακός μπορεί να γίνει ο κόσμος…
Υπάρχει τόση κακία εκεί έξω, που ώρες ώρες τρομάζω…
Δε μπορούμε να μην ξεσπάμε την κακία μας και τα κόμπλεξ μας στα ανυπεράσπιστα ζώα?
Δε μπορούμε να δείξουμε λίγη συμπόνοια στους αδύναμους?
Δεν μπορούμε να χαρούμε με τη χαρά του άλλου?
Γιατί πρέπει να κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα?
Εμείς είμαστε τέλειοι?
Νομίζω πως όλα μπορώ να τα αντιμετωπίσω.
Όλα, εκτός από δύο, την αχαριστία και την κακία.
Με γονατίζουν… :(


Y.Γ. Με αφορμή το σημερινό βιασμό μιας αδέσποτης σκυλίτσας από κάποιο δίποδο κτήνος... Η σκυλίτσα μεταφέρθηκε με τρομερή αιμοραγία και ρήξη τραχήλου στον κτηνίατρο και η ζωή της είναι σε κρίσιμη κατάσταση... 

ΒΟΟΚ ... !!

Φυσάει νεύρα...

Αγαπημένο μου ιστολόγιο,
Τις τελευταίες μέρες ξέρουμε καλά τι έχει συμβεί...
Το γράψαμε και στο ποστ της Joan Petra... σιχαινόμαστε αυτό το συνεχές βουητό του ανέμου...!
Τα' παμε...!
Το αεράκι μ'αρέσει αλλά καμμία σχέση με το summer breeze αυτό που ζω τις τελευταίες μέρες...
Απορώ πως αυτός ο δυνατός αέρας αρέσει σε μερικούς!
Αυτό το διαρκές "βουυυυυυυυυ" του ανέμου κοντεύει να με τρελλάνει...! (βου και ξερός μλακα! Φυσα να δω τι θα καταλάβεις!)
Νιώθω ότι κάποιος έχει βγάλει το μυαλό μου και το έχει κρεμάσει με μανταλάκι για να στεγνώσει!
Σα τα χταποδάκια που κρεμάνε οι ψαροταβέρνες ένα πράγμα...μη σου πω και χειρότερα...

Ασε που είμαι διαρκώς στην τσίτα με τα κυάλια στο χέρι να κοιτώ από την ταράτσα μην ξεσπάσει καμμιά φωτιά στο βουνό... (με το κεφάλι περισκόπιο δε το γλιτώνω το αυχενικό)
Αυτό που το πας?
Προς το Δρομοκαϊτειο?
Ε, ναι ... και γω μάλλον για εμμονή το κόβω, αλλά τι να κάνουμε? Αγάπα το φίλο σου με τα ελλατώματά του...

Οι παρενέργειες πολλές και έντονες...

Λιακάδα: Πετάει ο γάϊδαρος?
- Πετάει... (ότι πεις Λιακάδα μου... οι άλλοι που με ξέρουν καλά και ξέρουν τι υπομένω τις μέρες αυτές...)

Επειτα βλέπω καθημερινά να μεταλάσσομαι σε κάτι που δεν είμαι...
Η μάλλον μπορεί και να είμαι... κάτι σαν Dr. Jekyll και Mr. Hyde ένα πράγμα...
Πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται ένα κακομαθημένο, αλλαζονικό παιδί.
Να θυμώνει με βλακείες, να πωρώνεται με μηδαμινότητες, να αντιδρά με βία.
Πιάνω τον εαυτό μου να συγκρίνεται και να ανταγωνίζεται.
Να κλείνεται και να κλείνει απ’ έξω.
Να κατεβάζει πατζούρια προς την αλήθεια του άλλου και να ερμηνεύει κατά το
δοκούν.
Ή το επιθυμείν…
Πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να μειώσει ό,τι νοιώθει πως τον μειώνει.
Αλλά και να καταστρέφει ό,τι τον κρατάει ζωντανό.

Πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να σπάσει τον καθρέφτη.
Μα ταυτοχρόνως να κρυφοκοιτάζεται στο τζάμι απ’ τις βιτρίνες.
Πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται λίγος.
Λιγότερος απ’ ό,τι θα του άρμοζε, λιγότερος απ’ ό,τι θα του άξιζε, λιγότερος απ’ ό,τι θα μπορούσε.
Και είναι κρίμα…
Γιατί εγώ σαν παιδί ποτέ δεν επεδίωξα το κακό κάποιου, δεν πλήγωσα επίτηδες, δεν έσκαψα τάφους φιλίας, δεν υποκρίθηκα…
Και γιατί το χαστούκι από ένα φίλο πονά πολύ περισσότερο από κάθε άλλο χτύπημα κάτω από τη μέση… πολύ περισσότερο από μια δυνατή γροθιά στο στομάχι…

Μάλλον στέγνωσε τόσο το μυαλό μου που οι νευρώνες του έχουνε πάψει να κάνουν τις σωστές διαδρομές... τι να πω?
Κι έχω και τη Λεβίνα που χθες της υποσχέθηκα ότι θα ξεκινήσω πάλι να ζωγραφίζω...
Τζάμπα καίει η λάμπα... (κλείνω το φως για να κάνω οικονομία)
Αν δε σταματήσει ο μλκας που φυσάει, δε με βλέπω...
Βρίσκω παρηγοριά και πάλι στη μουσική.
Αυτή είναι η ανάσα μου, η ελπίδα μου...
Καλημέρα είπαμε? 

Loser.............

Πάρτε το χαμπάρι επιτέλους! Δεν υπάρχει μέλλον...
Οι κυβερνώντες ανα τον κόσμο έχουν σχέδιο να μειώσουν τον πληθυσμό της γης με τον έναν ή τον άλλον τρόπο... και θα το καταφέρουν.
Μη το παίρνετε προσωπικά... Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα έτσι τα πράγματα... Το κακό είναι γενικό... Το μεγαλύτερο κακό όμως είναι ότι εδώ στην Ελλάδα δεν βλέπουμε πιο πίσω ... πιο μέσα... και νομίζουμε ότι είναι μόνο εναντίον της Ελλάδας κάποιοι.
Οχι... Κάποιοι έχουνε στραφεί εναντίον της πλειοψηφίας...
Ποιοι είναι αυτοί?
Αυτοί που έχουνε στα χέρια τους το χρήμα... Αυτοί που κινούν το χρήμα.
Και ξυπνείστε πια! Δεν είναι οι κυβερνήσεις που τα κινούν! Αυτές είναι απλά οι μαριονέτες!
Οι μεγάλες πολυεθνικές είναι! Πότε θα το καταλάβετε πιά?

Πάρνηθα ώρα μηδέν...

Δίχως λόγια...

 Μόνο με δάκρυα...

Ωρα 4.00

το μέτωπο έχει φανερά διπλασιαστεί... :(

7 χρόνια φαγούρα...

7 χρόνια χωρίς διακοπές... (εκτός αν θεωρείται ένα τριήμερο που πήγα για πρώτη φορά φέτος διακοπές...)
7 χρόνια χωρίς ψώνια στις εκπτώσεις...
... δίχως χειμωνιάτικες εκδρομούλες...
.... μακριά από τη βραδινή ζωή και τις κοσμικές εξόδους... (βλ.Μέγαρο, Λυρική,Badmington, συναυλίες, θέατρα και ταβερνάκια)

... δίχως τα μεγάλα εκείνα τσιμπούσια που συνήθως έκανα πιο πριν ανα τακτά διαστήματα...
... χωρίς ανταλλαγή δώρων σε γιορτές και επετείους...
7 χρόνια στερήσεων σε κάθε επίπεδο της ζωής μου... μόνο και μόνο γιατί αγόρασα ένα σπίτι...
Ολο αυτό το διάστημα έβλεπα τα φιλαράκια να συνεχίζουν τη ζωή τους κι εγώ απλά να είμαι "σταθμευμένη" σε τούτο το σπίτι... και να βλέπω τη ζωή να με προσπερνά...
Επιλογή μου θα πείτε... Δε λέω όχι... Ομως επιτρέψτε μου λίγο να αφήσω την ανθρώπινη, ευάλωτη πλευρά μου να ζηλεύει, ναι?

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες... (λέγε με και ΔΝΤ)

Αν ήξερα ότι τα πράγματα θα είχαν φτάσει εδώ, σαφέστατα δε θα είχα κάνει την επιλογή αυτή.
Κάθε χρόνο όλα αυτά τα χρόνια είχαμε επιστροφή από την εφορία 1.800 ευρώ.(!)
Οταν τα 2/3 του εισοδήματος ενός νοικοκυριού πάνε σε στεγαστικό και μένει ένα πολύ μικρό ποσό για την επιβίωση μιας τριμελούς οικογένειας είναι εύλογο να υπάρχει τέτοια εκκαθάριση.
Κάθε καλοκαίρι περιμέναμε αυτά τα χρήματα για να πληρώσουμε ασφάλειες και να πάμε διακοπές.
Μέχρι πέρσυ...
Πέρσι όχι μόνο δεν είχαμε επιστροφή αλλά ήταν ή πρώτη φορά που μας ζητήθηκε να πληρώσουμε 2.000 ευρώ (!) Απορίας άξιο από που προκύπτει αυτό το ποσό αφού 1+1=2 και από τα δεδομένα που έχουνε στα χέρια τους ξέρουν ότι δε μας περισσεύουν αυτά τα χρήματα.
Οταν έχεις πάρει απόφαση ότι η ζωή από δω και μπρος θα είναι "κάπως έτσι" με παραφύση βιασμό... το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αφεθείς να το απολαύσεις.
Ετσι σκέφτηκα και αποφάσισα να καλέσω τα φιλαράκια που όλο αυτό το διάστημα με καλούσανε και δε μπορούσα να ανταπωδώσω... (ναι... μιλώ για τα τυχερά τα φιλαράκια μου που έχουνε σπιτάκια από τους γονείς τους και δε χρειάστηκε να πάρουν στεγαστικό ή που μένουν στο ενοίκιο κι όλα καλά...) Ολο αυτό το διάστημα της οικονομικής μας στενότητας τα φιλαράκια σταθήκανε δίπλα μας, μας στηρίξανε... και μαζί ανάγαμε τα ρεφενέ πάρτυ σε must της μετά ΔΝΤ εποχής!
Κάλεσμα σε μπάρμπεκιου λοιπόν... Με τα κρέατα και τα ποτά δικά μου, εκείνοι ανέλαβαν να φτιάξουν από ένα πιάτο ο καθένας... Ετσι το τραπέζι εμπλουτίστηκε με την υπέροχη σπανακόπιτα της Βούλας, ο Γιώργος έφτιαξε τη φοβερή του σαλάτα, η Χαρά μια υπέροχη τάρτα και η Κική το φοβερό της γλυκό ψυγείου.
Πόσο όμορφη είναι η ζωή όταν την κάνουμε απλή... δίχως τυπικά και πρωτόκολλα... μακριά από "είθισται" και "πρέπει"... Πόσο πραγματικά όμορφη όταν μπορούμε να την απολαύσουμε με καλούς φίλους... Κάτι μου λέει ότι αυτό το καλοκαίρι δε θα είναι τόσο βαρετό... :)

Εβαλα λοιπόν τα δυνατά μου να μετατρέψω το σπιτάκι μου σε ένα μικρό παράδεισο... αφού τουλάχιστον 360 μέρες το χρόνο περνώ εδώ τον καιρό μου.
Πετάχτηκα μέχρι το Jumbo γύρισα με φαναράκια και κεράκια αντικουνουπικά...
Πρώτη δουλειά του Fluffy να δει τι έφερα...
Με το που ακούμπησα την τσάντα κάτω στο πάτωμα τσουπ! Μπήκε μέσα!

Και αν δεν έμπαινε με φόρα από τη βεράντα αυτό το ξεραμένο φυλαράκι ακόμη εκεί θα ήτανε ο χαζούλης!
Κοιτάζω το ρολόι...

.... με τούτα και με κείνα η ώρα πέρασε και γω πρέπει να αρχίσω γρήγορα τη φασίνα... να κάνω όλες τις βεράντες και την ταράτσα με το πιεστικό... μετά να μαρινάρω τα κρέατα... να ξεσκονίσω γιατί με όλες τις μπαλκονόπορτες ανοιχτές το σπίτι κάθε μέρα γεμίζει σκόνη... Βάζω αντηλιακό, φοράω το σορτσάκι μου και ξεκινώ για μεγάλα πλατσουρίσματα... :)
To πλάνο για το βράδυ ήταν ρομαντζάδα στην ταράτσα... Ομως φυσούσε αρκετά ... και αν και το Free Meteo έλεγε ότι οι αερηδες θα κοπάσουν το βράδυ ως καλή οικοδέσποινα και διοργανώτρια της βραδιάς έπρεπε να έχω και ένα Plan B...

 PLAN A

PLAN B... 

H αλλιώς η έσχατη περίπτωση... Ετοίμασα και την βεραντούλα μου προσθέτοντας ένα παγκάκι για να'μαι σίγουρη.
Χαίρομαι που δεν καταλήξαμε εκεί γιατί 8 άτομα θα δυσκολευόμασταν πολύ να στριμωχτούμε...
Ευτυχώς το Free Meteo συνομώτησε με το σύμπαν για να μη με απογοητεύσει και όλα εξελίχθηκαν όχι απλώς ομαλά αλλά υπέροχα!

Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ όμορφη και πολύ χαλαρή με υπέροχη μουσική σαν αυτή που ακούτε εδώ και που άρεσε σε όλους και μετά το φαγητό έγινε ΚΑΙ ρομαντική με το άναμα των κεριών και των φαναριών... Το διαλύσαμε στις 4(!) και την επόμενη με τα χίλια ζόρια σηκώθηκα τελευταία στιγμή να πάω στη βάπτιση που με είχανε καλέσει.
Αξιζε όμως τον κόπο, τι λέτε?

Καλά να περνάτε παιδιά!

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την περνάμε μιζεριάζοντας...

Αν έχεις γύρω σου φίλους... δεν έχεις ανάγκη τίποτα... 

Αυτοί είναι το φως στο σκοτάδι  των καιρών που διανύουμε...

Ξέρεις τις σωστές κινήσεις?

Eϊ ψιτ φιλενάδα! Εσύ εκεί έξω… Η κυρία με το χαλασμένο δοντάκι…ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγουμε αλλά…ΜΟΛΟΓΑ ΤΟ!!

Τόσο καιρό μάλλον δεν έκανες το σωστό…

Αλλά κι αν ακόμα έκανες το σωστό μάλλον δε το έκανες σωστά…

Πόσοι από σας ξέρουν τις σωστές κινήσεις?
Για να τσεκάρω...

 Oυά ουά!! (μφρ: μαμάααα!!)
Μαμά γιατί με ξέχασες όλο το βράδυ στην ταράτσα?
Γιατί καλέ δε μου δίνεις σημασία που σου μιλάω?? Ε ψιτ... εδώ είμαι... κουνάω το χεράκι μου για να με δεις... Ουά ουάααα! Ελα επάνω!!

Τον τελευταίο καιρό που τη χάνεις που τη βρίσκεις κάθε πρωί μετά τις δουλιές η μαμά μου ανεβαίνει στην ταράτσα... Mε το που ανοίγει την πόρτα ξεχυνόμαστε όλη η παρέα μπροστά από κείνη στα σκαλοπάτια... Πάντα πρώτος ο Μπίλυ και από πίσω εγώ με τον Fluffy... (μόνο που χθες με ξέχασε στην ταράτσα... ευτυχώς που μας έχει κι εδώ ταίστρα και ποτίστρα και την έκανα "ταράτσα" :))
Bάζει το μαγιουδάκι της, φοράει αντηλιακό και γυαλιά ηλίου, παίρνει ανα χείρας το ipod και το τρυπάνι και ξεκινά... Για που?... Οπου τη βγάλει... Ο γείτονας από τη διπλανή ταράτσα την κοιτάει και γελάει... Εδώ που τα λέμε είναι πολύ αστείο φαινόμενο μια γυναίκα με μπικίνι να δουλεύει το τρυπάνι και να σιγοτραγουδάει... Μπορεί και να γελά όμως για άλλο λόγο: H μαμά έχει πάρει μερικά κιλάκια... αλλά ποιος τολμά να της το πει?   :))

Λες κι ένα απόστημα έχει σπάσει και όλη η συσσωρευμένη της από καιρό ενέργεια, ξάφνου βρήκε διεξοδο σε διάφορες δημιουργικές απασχολήσεις... Ζωγραφική, κεραμική, κατασκευές... όλα τα'χει το εργαστήρι της. Σα παιδάκι κάθε πρωί απλώνει χαρούμενα τα εργαλεία της στο τραπέζι κάτω από την καλαμωτή και πιάνει δουλειά.
Σήμερα έφτιαξε ένα διακοσμητικό τοίχου... κάτι που θα κοσμεί την ταράτσα μας από δω και μπρος και που μπορεί κάποια στιγμή να αποτελέσει και παιχνίδι για μένα αν συνεχίσει να κουνιέται έτσι μα το Θεό σας το λέω θα του επιτεθώ...

Η μαμά έβαλε κάτω όλα τα αφρόξυλα που έφερε από το ταξίδι της, τους αστερίες και τις πίνες που έπιασε με την μάσκα και τα κοχύλια που αγόρασε, έφτιαξε και μερικά κεραμικά στοιχεία με ψαράκια που πολύ τα λιμπίζομαι σας τ'ομολογώ και τα σύνδεσε όλα μαζί σε ένα σύρμα.
Ολες αυτές οι μυρωδιές της θάλασσας κρεμασμένες μου γαργαλάνε τη μυτούλα...και δε σας κρύβω πως πολύ το λιμπίζομαι...
Τα χρώματα που διάλεξε είναι παστέλ για να δένουν καλύτερα λεει με τον χώρο... Εγώ θα ήθελα να είναι πιο παρδαλά σαν τον Νέμο και λέω να της ζητήσω το επόμενο να το φτιάξει έτσι ... πολύχρωμο σαν τσίρκο με πολλά ψαράκια Clown σα τον Νέμο.

 

Την ακουγα που έλεγε σε κάποιον ότι έβαλε ενδιάμεσα και κάποιες χάντρες σε χρώματα όπως είπε συμβολικά: Εκρού για την αμμουδιά, τυρκουάζ και μπλε του κοβαλτιου για τη θάλασσα και εμβόλιμα χρυσές για το χρώμα του ήλιου... Στο τέλος στο ξεκάρφωτο πέταξε και μια καρδούλα... γιατί όπως είπε καλοκαίρι δίχως έρωτα δε γίνεται...
Ουα ουά... αν υποψιαστώ ότι υπάρχει άλλος έρωτας στη ζωή σου από μένα ... τον Τόμμυ σου...

Καλό καλοκαίρι!

Δροσερό ή καυτό, 

χαλαρωτικό ή ερωτικό,

ξεκούραστο και διασκεδαστικό ή όπως αλλιώς το θέλετε!

Να'στε όλοι καλά, να περάσετε τέλεια και μην χανόσαστε!

Φιλάκια πολλά 

η ουα ουα Λιακάδα! :)