Μια ευχή…

Είναι γεγονός πως μερικοί άνθρωποι δεν μπόρεσαν ποτέ ν’απλώσουν τα ρούχα τους στον ήλιο, να τα στεγνώσουν.

Πάντα βρεγμένα τα φορούν.

Δεν είναι η ζωή που φταίει γι’αυτό κι ας της ρίχνουν όλα τα βάρη.

Ούτε οι ίδιοι βέβαια φταίνε.

Φταίει το ότι δεν τους χάρισε ποτέ κανείς έναν ήλιο.

Εναν όλοδικό τους ήλιο.

Ν’ανατέλλει, να δύει και πάλι ν’ανατέλλει λαμπερός μέσα τους.

Να τους φωτίζει και να τους στεγνώνει τα ρούχα… να τους ζεσταίνει την καρδιά…

Αυτή εδώ η ευχή είναι για αυτούς τους ανθρώπους… Είθε το 2012 όλοι να βρούνε τον δικό τους προσωπικό ήλιο… που θα φωτίζει για πάντα ψυχή και πνεύμα και θα καθοδηγεί τα βήματά τους σε ασφαλή μονοπάτια…

Για τους υπόλοιπους θα ευχηθώ ένα παραγωγικό , ερωτικό , γεμάτο ευτυχία 2012!

Είσαι τ'αέναο ταξίδι μου...

Ταξίδι στις εσχατιές του μυαλού μου...
Στις πιο μύχιες σκέψεις μου...
Στα πιο τρελλά μου "θέλω"...
Στις πιο υγρές γωνιές του κορμιού μου...
Στα πέρατα της ψυχής μου...

Είσαι η μάχη που δίνω...
Είμαι η μάχη που ποτέ δεν έδωσες...
Μπορείς να δραπετεύσεις από το πάθος σου?
Μπορώ να σε κρατήσω όμηρο κοντά μου?

Τα χείλη σου δώσε μου απαλά τον έρωτα ν'αγγίξω
2 φιλιά για σένανε εγώ θα ζωγραφίσω...
Ανθισε καταχείμωνα η Ανοιξη στο κορμί μου
απόψε ονειρεύτηκα πως ήσουνα μαζί μου...
Κρέμασα απ'το πρωί τον ήλιο στα μαλλιά μου
Ντύθηκα φλόγα του τζακιού για να'ρθεις πιο κοντά μου
Τ'αρωμα του κορμιού μου έσταξα για σένα να μυρίσεις
και του μυαλού σου τις σκιές μονος σου να νικήσεις...

Το πιο ομορφο χαμόγελο έβγαλα προς τα έξω και
στάθηκα στον καθρέπτη μου μπροστά να σε καλέσω...

"κοίτα λοιπόν καθρέπτη μου, να το το είδωλό σου...
όταν εσένανε κοιτάς θα βρίσκομαι εμπρός σου..."

.............................................

Υ.Γ Μη σταματήσεις να με ταξιδεύεις στον κόσμο των ονείρων (σου-μου) και των αισθήσεων (μου-σου) γιατί όταν είμαι μόνη μου επισκέπτομαι συχνά την χώρα των δακρύων...

Xρόνια πολλά σε όλους!
Με Αγάπη, Υγεία, Ευτυχία και εσωτερική Γαλήνη και Φως!
Ειδικά Φως...!
Φως μέσα μας... και έξω μας...
Φως στην άκρη του τούνελ που έχουμε μπει...
Ας βρούμε τη φώτιση μέσα μας για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες που έρχονται...
Μια μεγάλη αγκαλιά αφήνω εδώ για τους φίλους μου... αλλά και για κείνους που εξακολουθούν να μπαίνουν και να μην λένε ούτε χρόνια πολλά μια μέρα σαν κι αυτή...
Δε πειράζει! Καλή καρδιά... Και την έχουμε...! :)

Ποιος σκότωσε τον Αη Βασίλη?

Σημάδια των καιρών ή τι άλλο?
Πως να μεταφράσω αυτό που βλέπω αυτές τις μέρες γύρω μου?
Μαθαίνω τελευταία πως πολλοί γονείς απομυθοποιούν τον Αη Βασίλη στα μάτια των παιδιών από πολύ νωρίς!
Ο λόγος? Ποιος άλλος βέβαια από την οικονομική κρίση που μας έχει χτυπήσει.

Προκειμένου λοιπόν οι γονείς να μην χρεωθούν άλλη μια οικονομική υποχρέωση μιλούν για το "ψέμμα" του Αη Βασίλη σε μια πολύ τρυφερή ηλικία που τα παιδιά έχουν ανάγκη να πιστέψουν...
Γιατί το κάνουν αυτό? Θα ήταν πολύ πιο εύκολο να γράψουν ένα γράμμα και να αφήσουν ένα μικρό δωράκι ή ζαχαρωτά κάτω από το δέντρο δώρο από τον Αη Βασίλη. Ενα γράμμα που θα τους εξηγούσε ότι ο Αη Βασίλης φέτος δεν μπορούσε να τους κάνει δώρο αυτό που ζητήσανε αλλά αφού είναι καλά παιδιά δε τους ξέχασε και ότι ίσως τους το κάνει του χρόνου. Εναλλακτικά σε πιο μεγάλα παιδάκια θα μπορούσε ο Αη Βασίλης να γράψει ότι υπάρχουνε πιο φτωχά ή ορφανά παιδάκια που έχουνε περισσότερη ανάγκη από εκείνο το παιχνίδι... Ετσι τα παιδιά ευαισθητοποιούνται κιόλας!

Τόσο δύσκολο είναι βρε παιδιά να βρούμε το μέτρο?
Γιατί τα παιδιά θα πρέπει από τόσο νωρίς να χάνουνε την παιδικότητά τους?
Γιατί θα πρέπει να πληρώνουν τα λάθη των "σοφών" ενηλίκων?
Τόσα χρόνια τώρα οι ενήλικες σκοτώνανε το πνεύμα των Χριστουγέννωσν με κάθε τρόπο, κάθε χρόνο,συστηματικά με τον υπερκαταναλωτισμό και την αναλγησία τους σε κοινωνικό επίπεδο.
Τώρα σβήνουν τα χαμόγελα των παιδιών..σκοτώνουν την αθωότητα των παιδιών και όχι μόνο...
Γιατί όλοι μας έχουμε ανάγκη από έναν Αη Βασίλη...
Ολοι μας έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε κάπου έστω κι αν είναι ψέμμα...

Let it snow!

Πολλές καλημέρες!!
Από πολύ καλή πηγή μαθαίνω ότι δε θα χρειαστεί να ρίξουμε γιαούρτια για να δούμε μια άσπρη μέρα (κρατείστε τα για καμμιά διαδήλωση)... έρχονται χιονάκια!!!
Και όταν λέω έρχονται, έρχονται για τα καλά!
Ολη η Ελλάδα από βόρεια μέχρι νότια που θα είμαι εγω (σε χωριό της ορεινής Αρκαδίας) θα ντυθεί στα λευκά τις μέρες των Χριστουγέννων.!!
Και ναι μεν δεν είμαι φίλος στα κρύα (καλοκαιρινό παιδάκι γαρ)... και δεν τρελλαίνομαι για χιόνια (ειδικά τη στιγμή που αρχίζουν και λιώνουν και γίνονται λάσπες) παρόλ'αυτά δεν μπορώ παρά να απολαύσω όπως όλοι τη στιγμή που βλέπω το χιόνι να πέφτει... ειδικά εκείνη η ησυχία που φέρνει γύρω μας... τη λατρεύω!
Το λαλάκι σήμερα μας βάζει στο κλίμα αυτό.
Αφιερωμένο σε όλη την παρέα.

Final Countdown...

Aπό σήμερα και μέχρι τέλος της μισητής αυτής χρονιάς η Λιακάδα θα ακροβατεί και θα παρα(πέη :-p) ανάμεσα σε χριστουγεννιάτικα τραγούδια του σήμερα και του χθες.

Μπορεί να μη στόλισα ανάλογα τον χώρο μου αλλά θα μπω με το δικό μου τρόπο στο εορταστικό κλίμα... (αλλωστε το σημαντικό είναι να είμαστε μέσα μας έτοιμοι)
Και επειδή είμαι πολύ ακουστικός τύπος τι καλύτερο από νότες και ακούσματα που θα μας ταξιδέψουνε και θα μας φέρουνε στο μυαλό νοσταλγικές θύμησες?

Θερμή παράκληση: Aυτές τις γιορτές ας είμαστε καλοί στους γύρω μας. Ολοι μας έχουμε πληγεί με τον Α ή τον Β τρόπο... άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο... Ας δώσουμε χείρα αλληλεγγύης όπου μας ζητηθεί... όπου μπορούμε...
Για να είναι με κάποιο τρόπο επικοδομητικά αυτά τα Χριστούγεννα ας κάνουμε μια ενδοσκόπηση κι ας καθήσουμε να συζητήσουμε και να στοχαστούμε με τους φίλους μας για το τι έφταιξε... για το μερίδιο της ευθύνης μας. Γιατί όλοι μας έχουμε...
Μόνο έτσι - μέσα από τη συνειδητοποίηση - θα μπορέσει να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα για τη χώρα μας κι ένα καλύτερο μέλλον για μας!
Καλή μας μέρα!

All I want for Christmas

Φέτος Αγιε μου Βασίλη δεν θα ζητήσω κατι για μένα ...Δεν έχει νόημα πια...

Eσύ όλο γκάφες κάνεις και γω δεν έχω πια γερά νεύρα να τις αντέξω...

Οπως πέρσυ που άφησες αυτό που σου ζήτησα στη πόρτα της γειτόνισσας (λες και δεν είδες τ'ονομά της στο κουδούνι!) Θυμάσαι..? Οσο σου χτυπάει εσένα το Αλτσχάιμερ την πόρτα τόσο δε χτυπάει τη δικιά μου ο Αη Βασίλης.

Τεσπα...Αυτή τη φορά λοιπόν για να μη σκάσω πάλι από τη ζήλια μου θα ζητήσω κάτι για όλους τους άλλους εκτός από μένα...Αλλωστε εγώ ξέρω... είμαι χαμένη από χέρι... καμμένο χαρτί πια που οι στάχτες του σκορπίσταν στα 4 σημεία του ορίζοντα...αντε βρες με να μου παραδώσεις δώρο...

Θέλω λοιπόν φέτος να αγκαλιάσεις όλα τα ζώα που πεθαίνουν οδυνηρά από ανθρώπου χέρι... όλα τα παιδιά που πεθαίνουν από πείνα...και όσους πεθαίνουν από έρωτα... Δε τους αξίζει άλλος πόνος...

Θέλω να πεις στον φίλο σου το χρονο να φανεί γλυκός με τους φίλους μου...

Θέλω να μετατρέψεις όλα τα σκυθρωπά πρόσωπα σε χαρούμενες γελαστές φάτσες.

Θέλω έναν ήλιο για όσους έχουν βραχεί μέχρι το κόκκαλο από τη βροχή...

Και θέλω να τρατάρεις κουραμπιέδες και μελομακάρονα με φόλα σε όλους αυτούς που καθημερινά υποβάλλουν τα αδέσποτα σε αυτό το φριχτό θάνατο...Μπορείς?

Αυτά... Είναι απλά...οικονομικά και δε θα σου στοιχίσουνε τίποτα... άλλωστε μερικά πράγματα στη ζωή δεν έχουν τιμή, έχουνε μόνο αξία!

Rabiosa...

Πιο Rabiosa από ποτέ... :)

"One"

"Τους έχεις όλους στα πόδια" της είπε... "Ποιος σε πιάνει...τι ανάγκη έχεις"?
Αυτό που δεν ήξερε είναι ότι δεν την ενδιέφερε καθόλου αυτό.
Γιατί εκείνη ήθελε απλά μόνο έναν...

Oυκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος…

(ή ο 11-λογος του καλού φίλου μιας και οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους)

Kι εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι:

1oν) Είμαι αλλού…

2ον) Είμαι και αλλουνού…

3ον) Δεν ψάχνω, ούτε και ψάχνομαι…

4ον) Δεν δίνω φωτογραφίες μου…

5ον) Δεν δέχομαι δώρα ( αλλά πεθαίνω για μια σοκολάτα …)

6ον) Δεν ανοίγω κάμερα

7ον) Επίσης δεν είμαι γλυκιά και τρυφερή όπως κάποιοι πιστεύετε ότι είμαι αλλά είμαι γυναίκα δηλητήριο όταν χρειάζεται...

8ον) Ξεχειλίζω από κυτταρίτιδα και έχω πολύ χαλάρωση…
9ον) Δεν κάνω διαδικτυακό σεξ (όχι από συστολή ή από ταμπού απλά δεν είναι το στυλ μου...)
10ον) Είμαι straight...
11ον) Κλει-δώσαμε.. Δώσαμε…

Ολα αυτά προς γνώση και συμμόρφωση του αντρικού πληθυσμού… (και όχι μόνο)
Και τώρα που τα ξεκαθαρίσαμε ας ακούσουμε κι ένα λαλά να χαλαρώσουμε!
Καληνύχτα και καλή βδομάδα να έχουμε!

Follow the river ...

Πολλοί από μας έχουμε ζήσει για αρκετό καιρό σε ένα κόσμο πολύ μικρότερο απ'αυτόν που μας προσφέρεται... (μη λέτε όχι σας βλέπω...). Αλλοτε από συστολή... άλλοτε από φόβο διαλέγουμε πάντα την πεπατημένη οδό... το γνωστό μονοπάτι... το οικείο... για να βολευτούμε σε μια σχέση ρουτίνας, προσπαθώντας έτσι να νιώσουμε την ασφάλεια κοντά στο γνωστό.
Οσο βυθιζόμαστε σε τέτοιες σχέσεις, όσο υπνωτιζόμαστε στη ραστώνη της θαλπωρής αυτής χάνουμε αυτό που θα μπορούσε να υπάρξει...
Για σκέψου λίγο... Υπάρχει ένας ολόκληρος ανεξερεύνητος κόσμος που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου και συ δεν είσαι διατεθιμένος να βαδίσεις ούτε ένα βήμα μακριά από το οικείο...
Πόσο αξιολύπητο είναι αλήθεια αυτό?
Ακούστε τη φωνή μέσα σας...
Ακολουθείστε το ποτάμι εκείνο που ρεει μέσα σας και θέλει κάπου να σας οδηγήσει...
Αν διευρύνουμε την συνείδησή μας το σύμπαν θα σπεύσει να μας απαντήσει δείχνοντάς μας το δρόμο...

Fade...

Τα δάκρυα της λιακάδας...

Κλαίνε οι λιακάδες?
Αν ναι πως φαντάζεστε τα δάκρυά τους?
Για να δούμε... θα το βρείτε?

H αβάσταχτη ελαφρότητα του τίποτα…

Είναι απίστευτο πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει τελικά ένα «μικρό» τίποτα ένα τιποτάκι όταν πέσει πάνω σε κάποιον…

Μπορεί να’ναι τόσο βαρύ που να τον λυγίσει…

Η τόσο ελαφρύ που να το παρασύρει το πρώτο φύσημα τ’ανέμου μακριά…

Σαν μια αχτίνα φωτός που ξέφυγε από τα σύννεφα και έπεσε στη γη.

Αν τύχει και πέσει σε κάποια επιφάνεια θα απορροφηθεί και θα την ζεστάνει…

Μ’αν είναι άτυχη και πέσει σε καθρέπτη εκείνος θα τη διώξει μακριά…κι αν είναι και σπασμένος θα σπάσει και κείνη σε τόσα κομμάτια όσα κι ο καθρέπτης…

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε την υποκειμενικότητα των πραγμάτων.

Γιατί όπως το «μικρό» είναι σχετικό γιατί κάποιος μπορεί να το δει «μεγάλο» έτσι και το «τίποτα» μπορεί για κάποιον να είναι «κάτι» και για κάποιον τρίτο να είναι «πολλά». Το «τίποτα» μπορεί να μην έχει «τιμή» έχει όμως αξία…

Μην υποτιμάτε λοιπόν τα μικρά και τα τίποτα της ζωής σας!

Καλή μέρα να έχουμε… με περισσότερες αξίες στη ζωή μας .

Καθρεφτιζόμενη στη λίμνη Πλαστήρα...

Τελευταία βλέπω πολλά κριάρια γύρω μου να εγκλωβίζονται... (τυχαίο?Δε νομίζω!)
Μια βδομάδα πριν από την Coula την εκανα και γω με ελαφρια...
Και που καλύτερο μέρος για να ταξιδέψω τη θλίψη μου και τις σάπιες μου σκέψεις από τη φύση?...
Είπα λοιπόν να τις βγάλω να πάρουνε καθαρό αέρα στη λίμνη πλαστήρα.

Είχα από καιρό κάποια απωθημένα σχετικά μ'αυτό το μέρος...
Βλέπετε είχα ξαναπάει παλιότερα με παρέα αρκούντος ξενέρωτη ώστε να μην μπορέσω να κάνω ούτε ιππασία, ούτε ποδήλατο, ούτε βαρκάδα.(αυτό ομολογώ ήτανε πλήγμα για μένα)
Του πστη...! Αυτή τη φορά θα πήγαινα μόνη μου με άγριες διαθέσεις να τα κάνω όλα... (και το εννοω ΟΛΑ!)
Κατέστρωσα το σχέδιό μου μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Εκλεισα μια ωραία σουϊτα με τζάκι και υδρομασσαζ... (υπερβολή? Από τη στιγμή που ήμουν μόνη αν μη τι άλλο έπρεπε να έχω ένα καλό δωμάτιο να απολαμβάνω τις στιγμές μου)
Εριξα στην τσάντα μου ένα τζιν και 2 ζευγάρια παπούτσια (ή 3 τώρα που το θυμάμαι?)
Φόρτισα το i-pod μου... πήρα το βιβλίο μου... και όλα τα γυναικεία μποτέ που θα ήθελα να κάνω στην Αθήνα αλλά που σε καθημερινή βάση αδυνατώ και κίνησα να βρω την ηρεμία μου.
Ααα! Πήρα μαζί μου και τον καθρέπτη μου... Το αγαπημένο μου καθρεπτάκι που δεν με νοιάζει καθόλου να καθρεπτίζω πάνω του τις ρυτίδες μου και την κυτταρίτιδά μου κι ας είναι ώρες ώρες μεγενθυτικός ...

Ελα όμως που κάποιος φεύγοντας με είχε μουτζώσει!
Γιατί βλέπετε καθημερινές που είχα τη φαεινή ιδέα να πάω για να έχω ησυχία υπολειτουργεί το μέρος και όχι βαρκάδα δεν έκανα... αλλά ούτε και ποδήλατο! Με αποζημίωσε όμως η βόλτα με το άλογο και η ξενάγηση που μου έκανε ο ευγενικός οδηγός μου.... :)
Τι άλλο θα μπορούσε να πάει στραβά? Οταν έφθασα ανακάλυψα ότι δεν είχα πάρει τη φωτογραφική μου μηχανή κι έτσι αρκέστηκα στο κινητό μου.
Το θέμα είναι ότι χαλάρωσα... Περπάτησα ατελείωτες ώρες (αφού δεν είχα τι άλλο να κάνω)... έφαγα του σκασμού (αφού δεν είχα τι άλλο να κάνω), απόλαυσα το τζάκι μου και την παρέα της φωτιάς... και γύρισα πίσω δυστυχώς όχι πιο ελαφριά αλλά εξίσου βαριά μιας και τα προβλήματα με ακολούθησαν πίσω στην Αθήνα.

Υ.Γ Στο γυρισμό έκανα και το μοιραίο λάθος να γυρίσω με τρένο! Τόσο μαζόχα! 5 ώρες μου πήρε!!

Deep Purple

Μη με κοιτάς έτσι...

Δεν είμ'εγώ ο έρωτας, μάτια μου...
Ερωτας είναι τ'άλικο το κόκκινο του πάθους...που ποτέ δε ξεθωριάζει...η φωτιά που ποτέ δε σβήνει... το βαθύ κόκκινο εκείνου του κρασιού μπροστά στο αναμένο τζάκι...
Καυτές σταγόνες οι σκέψεις μου πέφτουνε πάνω σου...

Χείλη που στάζουνε λόγια αγαπης κινέζικο μαρτύριο πάνω σου...
Λόγια γραμμένα πάνω στο σκούρο καμβά της νύχτας...
Της στιγμής που σε νιώθω πάνω στο κορμί μου...

Της ώρας που γίνομαι τόξο πάνω σου και φανερώνω όλα τ'άδηλα και τα αφανέρωτα του κορμιού και της ψυχής μου...
Του λεπτού εκείνου που απ'τ'αγκάλιασμά μας βγαίνει το πιο βαθύ μαβί...

Ενα υπέροχο πραγματικά μαβί,
Κόκκινο & Μπλέ
Εγώ κι εσύ... Μωβ....

Υ.Γ(από τη δική μου "παλέττα")

Γράμμα στον άγνωστο αναγνώστη................

Οταν γδύνομαι μπροστά σ'έναν άντρα αναμένω κάποιες αντιδράσεις...
Λογικό δεν νομίζεις?
Οταν απεκδύομαι την ψυχή μου μέσα εδώ δεν δικαιούμαι να περιμένω καμμία?
Το γδύσιμο της ψυχής κοστίζει λιγότερο?
Η εκπόρνευση της ψυχής δεν έχει μεγαλύτερο αντίτιμο?

Μετά από 3 blog... μετά από τόσα βραβεία, εκδηλώσεις θαυμασμού κι αγάπης κουράστηκα...
Κάηκα θα έλεγε κάποιος φίλος... και ναι... θα συμφωνούσα και γω...
Επαναπροσδιορίστικα και επέλεξα αυτό το δρόμο το μοναχικό...
Μακριά από διαδικτυακές συναθροίσεις... και συναντήσεις...
Μακριά από ψεύτικες αγάπες... κι από παλιές "φιλίες"...
Μακριά από τον βασανιστικό εκείνο πόνο που σε κρατάει δέσμια σε μια μάλλον μαζοχιστική κατάσταση...


Εχω ζητήσει επανειλημένα να μη με βάζεις στις λίστες των αγαπημένων σου ιστολογίων...
Δε θέλω να βρίσκομαι... Θέλω να χάνομαι στον ωκεανό του ίντερνετ... κι όπου το κύμα με ξεβράσει...

Παρόλ'αυτά δε σεβάστηκες αυτή μου την επιθυμία...
Οκ φίλε μου... να το καταπιώ κι αυτό... (αν και κάποιοι πήρανε ήδη κόκκινη κάρτα)
Μπορείς τουλάχιστον εσύ που μπαινοβγαίνεις νυχθημερόν και παίρνεις μάτι το στριπτιζ της ψυχής μου να αφήνεις ένα σχόλιο?
Γιατί αν σε αφήνουν τόσο αδιάφορο αυτά που διαβάζεις γιατί έρχεσαι ξανά και ξανά?...
Για σένα το λέω... τον επισκέπτη της μεταμεσονύχτιας ζώνης... Εσύ που βαράς γερμανικό συχνά πυκνά... και τη βγάζεις όλο στη μούγκα...
Ναι κουράστηκα... !
Κουράστηκα τα αδηφάγα στο σώμα ή στην ψυχή βλέμματα και τους ανθρώπους που παίρνουν δίχως ποτέ να δίνουν... (γιατί δεν είναι να μπαίνουν καθημερινά 25-28 αναγνώστες και μόνο 3-4 να έχουνε να πούνε κάτι!)

Και όχι... μην μπερδεύεσαι...!
Δεν φάσκω κι αντιφάσκω...
Αλλο μοναχικότητα κι άλλο μοναξιά...
Την πρώτη την απολαμβάνω την δεύτερη την ξορκίζω...

Φιλικά,
Τhe red thin line... ή μια Λιακάδα που δεν έμαθε ποτέ της να ακροβατεί...

Whishful thinking

Αυτό που 2 κορμιά γίνονται 1....

Aναδρομή...

Και έγινε αυτό που φοβόμουνα ...
Μια βουτιά στο κενό ...
Δε φταίω εγώ... Ηταν τόσο προκλητικός ο βράχος στην άκρη του γκρεμού...
Κι από κάτω τόσο δελεαστικό το απέραντο γαλάζιο που ήτανε αδύνατο να αντισταθώ...
Βήματα αργά διστακτικά με οδήγησαν ως εκεί...
Χρώματα κι αρώματα... σκέψεις νοσταλγικές του χθες.
Μια βουτιά βαθιά μέσα στο είναι μου και μια αναδρομή στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν...
Κι όμως την ύστατη στιγμή έκανα το μοιραίο λάθος...
Σκέφτηκα με την καρδιά κι όχι με το μυαλό... (πάντα έτσι μήπως δεν κάνω η χαζή?)
Πότισα τις αναμνήσεις με συναίσθημα κι ετσι οι μνήμες με πνίξανε πριν ακόμη πέσω στο γκρεμό.
Καθρεπτίστηκα στη γαλάζια θάλασσα και το είδωλό μου δε μ'αναγνώρισε...
Και το αόρατο νήμα που τόσο καιρό με κρατούσε σε ισορροπία όρθια στην άκρη του γκρεμού έσπασε... κι εγώ μαζί μ'αυτό πέφτοντας στο κενό σε μια αέναη βουτιά που δεν έχει τελειωμό μα ούτε και άλλη ανάσα...

Εντάξει έφυγε...!

Και να κλαις και να υποφέρεις και να μαστιγώνεσαι έφυγε!

Δεν ωφελεί να μένεις στο ίδιο σημείο και να χτυπιέσαι!

Δημιουργείς δίνη γύρω σου και υπάρχει κίνδυνος να σε καταπιεί…

Κάνε λίγο πιο πέρα. Λίγο πιο κει.

Καθόλου δε βούλιαξε το σύμπαν όπως νομίζεις.

Όλα εξακολουθούν να’ναι το ίδιο μαγευτικά όπως και πριν.

Απλώς εσύ έχασες το καθρεφτάκι που μέσα του καθρέφτιζες όλο τον κόσμο…

Λες να μην υπάρξει άλλο? Λες να ήταν το μοναδικό?

Μήπως δεν πρόσεξες στην ταραχή σου πως σε ψάχνει η ζωή?

Πως σου χτυπά την πόρτα απεγνωσμένα?

Πως γυρεύει πεισματικά να καθρεφτιστεί στα μάτια σου?

Ξέρεις τι σκέφτομαι?

Φαντάσου λέει να μπορούσες σ’όλους αυτούς που δηλητηριάζουν τη ζωή σου να τους κολλούσες μια ταμπέλα στη ράχη, όπως αυτή που έχουν κολλήσει στα τσιγάρα.

«ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΑΥΤΟ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΕΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΣΑΣ !»

Ε ρε γέλια που θα κάναμε! Αυτή κι αν ήταν προειδοποίηση

......................

Ο ορισμός της ευτυχίας

Τo κυνήγι της ευτυχίας είναι πρωταρχική και ενστικτώδης ανάγκη του ανθρώπου, που τον διακρίνει από όλα τα υπόλοιπα ζώα, από τα πρώτα του βήματα στον πλανήτη γη.

Η ευτυχία – μας διδάσκει ο Κομφούκιος- είναι θυγατέρα του ανθρώπου και βρίσκεται δίπλα του στο ύψος της καρδιάς μας… Πόσο πραγματικό είναι αλήθεια αυτό! Πόσες μικρές και μεγάλες πράξεις καθημερινά γεμίζουν τις καρδιές των ανθρώπων με ευτυχία! Και αλήθεια πόσο διαφέρουν οι πράξεις αυτές από άνθρωπο σε άνθρωπο…Κι αυτό γιατί κάθε άνθρωπος έχει άλλη άποψη για την ευτυχία. Καθένας μας έχει διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικό τρόπο για να τις πετύχει. Ετσι λοιπόν υπάρχουν πολλά μονοπάτια για την ευτυχία και κάθε άνθρωπος ακολουθεί τη δική του ατραπό προς αυτή…

Και όμως! Υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας και αυτός είναι η αυτογνωσία. Καθώς δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη συνταγή για την επίτευξη της ευτυχίας είναι απαραίτητο καθένας μας να έχει επίγνωση της προσωπικότητάς του. Με αυτό τον τρόπο μπορεί να βρει και να χαράξει εύκολα το προσωπικό του μονοπάτι γιατί ξέρει τι πραγματικά επιθυμεί και σε ποια κατάσταση θα αισθάνεται υπαρξιακά ολοκληρωμένος.

Ενας γιόγκι μπορεί να σας πει ότι ευτυχία είναι η Νιρβάνα.

Κάποιος άλλος ότι ευτυχία είναι τα πολλά παιδιά…

Για μένα το μυρμήγκιασμα των αχτίνων του καυτού καλοκαιρινού ήλιου στο δέρμα μου.

Για μένα ευτυχία είναι το πάθος.

Πάθος για τη ζωή, για τον έρωτα.

Τι νόημα έχει μια ζωή ημίμετρη?

Προτιμώ ένα μουδιασμένο από την «ταλαιπωρία» σώμα από μια μουδιασμένη ψυχή…Oταν με το καλό θα έλθει η ώρα να φύγω από τον μάταιο τούτο κόσμο δεν θέλω να κλάψω για το δίπλωμα ανοιχτής θαλάσσης που ποτέ δεν κατάφερα να πάρω και για τα μαθήματα scuba diving που ποτέ δεν έκανα…Δεν θέλω να μετανιώσω για κείνο το φιλί που κράταγα μέσα μου τόσο καιρό και δεν το έδωσα ποτέ ή για κείνο το "σ'αγαπώ" που έπρεπε να πω και δεν το είπα…Η για εκείνο το email που έγραψα και μετά πάτησα Delete. Θέλω μόνο να πω: Hρθα, έζησα και τα έκανα όλα! Και να φύγω γεμάτη και ευτυχισμένη… Ζήστε! Αγκαλιάστε τη ζωή σε κάθε της μορφή και ΜΟΝΟ τότε θα είστε ευτυχισμένοι…

Y.Γ. Και μην ξεχνάτε... Μετά τη βροχή βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο... κι έπειτα αναλαμβάνει η λιακάδα! Καλό μήνα να'χουμε!!