Μα μένα δε με νοιάζει…
Μου φέρεται τρυφερά έμένα ο χρόνος, είναι δικός μου ….
Τον εχω δωροδοκήσει με μπόλικες αναμνήσεις και κείνος μου έδωσε σε αντάλλαγμα άσπρες τρίχες για τη δύσκολη μύηση στην Τέχνη της ζωής και ρυτίδες που’ναι από γέλιο και γκριμάτσες πειράγματος…
Δε με πειράζει…
Ποτέ άλλωστε δε με σταμάτησε ένα κραγιόν από το να φάω ή να φιλήσω...
Ποτέ ένα μέϊκ απ από το να κλάψω και ποτέ μια βροχή από το να περπατήσω.
Πάντα έκανα αυτό που ήθελα όσο τρελλό κι αν ήταν...
"...Είχα πάντα την "τρέλλα" μου…
Πρόσεχε όμως όταν περιτριγυρίζεσαι από σώφρονες.
Στην έχουν στημένη! Καλύτερα μη λες πολλά…
Μην ξεχνάς στο φινάλε πως η τρέλλα σου είναι υπόθεση αυστηρά προσωπική.
Kαι μη φοβάσαι καλέ! Μην άγχεσαι τόσο με τα γηρατειά.
Σου λέω εγώ και να το ξέρεις: Οι τρελλοι δε γερνανε!!
Δεν έχει ημερομηνία λήξεως η τρέλλα.
Πρόσεξε μόνο. Πρόσεξε πολύ. Αν χάσει τη φρεσκάδα της γίνεται αφάνταστα βαρετή.
Και τότε φιλαράκι μου χίλιες φορές γέρος παρά μπαγιάτικος τρελλός!"
Αλκυόνη Παπαδάκη
Oι αναμνήσεις λειτουργούν τελικά πολύ περίεργα…
Κάποιες φορές έρχονται στο νου ευχάριστες και όμορφα πράγματα, κι άλλες τόσες έρχονται συναισθήματα άσχημα και αναμνήσεις που πονούν και τρυπάνε την καρδιά μου, πράγματα που θέλω να ξεχάσω μα που δυστυχώς η μνήμη επαναφέρει σαδιστικά και δε μ’αφήνει να το κάνω.
Οι αναμνήσεις έχουν κι αυτές, όπως πολλά άλλα πράγματα, δυο πρόσωπα:
To όμορφο πρόσωπο, φορτωμένο με ζεστές γλυκειές θύμησες αλλά και το άσχημο γεμάτο με συναισθήματα που θέλω να σβήσω και να ξεχάσω επειδή με πονάνε. Αυτές είναι και οι αναμνήσεις που ευθύνονται για το μούδιασμα που νοιώθω κάθε φορά που θυμάμαι ανθρώπους που δεν είναι πια εδώ, πρόσωπα που με απογοήτευσαν και με πρόδωσαν και πικρά γεγονότα που με λύπησαν.
Εχω πια μάθει πως σημασία δεν έχει να σκαλίζω το παρελθόν και να ψάχνω απαντήσεις στα «γιατί» που με βασανίζουν επειδή απλούστατα αυτά τα «γιατί» δεν οδηγούν πουθενά.
Σημασία λοιπόν έχει το τώρα, το σήμερα.
Οι πράξεις του σήμερα είναι αυτές που θα καθορίσουν άλλωστε και το αύριο αλλά και το πόσο όμορφο θα είναι αυτό. Η ζωή είναι τόσο σύντομη που δεν υπάρχει χρόνος μα ούτε και χώρος για πολλά «γιατί» και δυσάρεστες σκέψεις. Χρειάζεται μόνο θετική αντιμετώπιση και άπλετη καλοσύνη…
Χρειάζεται ΦΩΣ και όχι σκοτάδι…
"...Μάζεψε τα ψίχουλά σου και τάϊσε τ’αγριοπερίστερα στη βεράντα σου.
Βάλε τους και μια λεκάνη καθαρό νερό.
Αν έχεις όρεξη για παραπάνω υπάρχουν και τ’αδέσποτα.
Παιδιά, γατιά, σκυλιά, τόσο ψωμί σου περισσεύει.
Τι μανία κι αυτή τι επιμονή ν’αρέσκεσαι στις πεινασμένες τίγρεις!
Αφού δεν ξέρεις να χειρίζεσαι μαστίγιο.
Πως παριστάνεις το θηριοδαμαστή τρομάρα σου!
Αυτό δεν είναι προσφορά αγόρι μου…Βίτσιο είναι!..."
Τελευταία βλέπω ανθρώπους να πληγώνουν ανθρωπους για το τίποτα...
Η μήπως για τη χαρά του παιχνιδιού και της αυτοεπιβεβαίωσης?
Ισως πάλι και για την κάλυψη της ανασφάλειας του καθενός...
Μέχρι πότε όμως?
Μήπως θα έπρεπε να ασχοληθούμε και λίγο με τον εαυτό μας?
Φίλη μου ψυχολόγος λέει πως σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι μόνο ο θύτης που βγαίνει κερδισμένος αλλά και το θυμα γιατί ικανοποιει μέσα απ'αυτή την κατάσταση μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη...
Είναι όμορφο να δίνεσαι για τον έρωτα και να κάνεις πράγματα τρελλά καταστέλλοντας κάθε ίχνος εγωϊσμού όμως είναι εξίσου άσχημο να σέρνεσαι στα πατώματα για κάτι που δεν αξίζει ή που δεν βρίσκει ανταπόκριση...
Και καλά εμείς οι γυναίκες λόγω φύσης πέφτουμε πιο εύκολα στα 4
οι άντρες δεν είναι καθόλου φτιαγμένοι γι'αυτό... Κάθε γυναίκα που ευνουχίζει έναν άντρα με αυτό τον τρόπο να είναι σίγουρη ότι θα το βρει μπροστά της μέσω του του συμπαντικού Νόμου της ανταπόδωσης.
Να αναγνωρίσεις τα λάθη σου,
Να τα αντιμετωπίσεις…
Να ζήσεις!
Όταν γελάς διακινδυνεύεις να περαστείς για ηλίθια.
Και λοιπόν? Χιλιάδες “γνωστικοί” πεθαίνουν από ανία.
Οταν κλαις κινδυνεύεις να περαστείς για συναισθηματική.
Σκασίλα μου... καλύτερα συναισθηματική παρά αναίσθητη...
Οταν θες να το παλέψεις περνιέσαι για ρομαντική...
Δεν φοβάμαι να κλάψω. Κλαίω συχνά. Από χαρά… από απελπισία…
Δεν με νοιάζει μήπως φανώ συναισθηματική ή ρομαντική.
Μ’αρέσει.
Μου καθαρίζει τα μάτια. Kαι ελαφραίνει την ψυχή…
Οταν λες τα πράγματα με το όνομά τους κινδυνεύεις να θεωρηθείς ωμή.
Μα τι πρέπει να κάνω? Να χρυσώσω το χάπι? Δεν έχει νόημα…
Το τριαντάφυλλο όπως και να το πεις το ίδιο άρωμα θα έχει… το ίδιο βέβαια και το σκατό…
Όταν ανοίγεσαι στους άλλους κινδυνεύεις να μπλεχτείς.
Και τι πιο σημαντικό υπάρχει στη ζωή?
Όταν δείχνεις τα συναισθήματά σου κινδυνεύεις να αποκαλύψεις την ανθρωπιά σου, για την ακρίβεια μπορείς να αποκαλύψεις πολύ "χειρότερα" πράγματα από την ανθρωπιά σου. Γίνεσαι τότε γραφική ή αφελής…
Οταν εκθέτεις τις ιδέες σου και τα όνειρα σου στον κόσμο κινδυνεύεις να τα χάσεις.
Τι να γίνει δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα.
Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην έχει ανταπόκριση η αγάπη σου.
Δεν είναι κακό …αγαπάς για να αγαπάς και όχι
για να πάρεις ανταπόδοση αυτή δεν είναι αγάπη.
Οταν ελπίζεις κινδυνεύεις να πονέσεις.
Οταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις να αποτύχεις.
Οταν δουλεύεις κινδυνεύεις να κάνεις λάθος…
Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις! Η μεγαλύτερη
ατυχία στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις για τίποτα.
Το να κρατάς κρυμμένο τον εαυτό σου, το να τον χάνεις με τις αυτομειωτικές σου ιδέες ή να τον κρύβεις από την κρίση των άλλων είναι θάνατος.
Μην αφήσεις να σου συμβεί αυτό!
(Αυτό το λένε, βέβαια, όσοι δεν έφτασαν ως το τέλος)
Λένε επίσης πως όταν δώσεις τη βουτιά από την άκρη του γκρεμού φταίει το κεφάλι σου που δε σε κράτησε.
Φταίει ασφαλώς το κεφαλάκι σου αλλά κάποιος σου την κατάφερε την τελική σπρωξιά.
Κι αυτός ο κάποιος δεν ήταν ένας τυχαίος. Ενας απλός περαστικός.
Δικός σου καλεσμένος ήταν. Παρεάκι σου.
Είσαι για ένα ταξίδι στ’ανοιχτά κι όπου μας βγάλει?
Είσαι για ένα ρίσκο?
Θέλω να μου υποσχεθείς όμως πως δε θα πάρεις μετεωρολογικό δελτίο!
Πως δε θα’χεις μαζί σου προμήθειες κι αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας το πιο τρελλό δελφίνι.
Θα κάνουμε ερωτα κάθε μέρα στη θάλασσα.
Θα σου χαρίσω όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Ολο το χρυσάφι του ήλιου.
Δε φοβάμαι τόσο τις ανοιχτές θάλασσες, τους ωκεανούς τα’άγρια κύματα, τα πεινασμένα σκυλόψαρα…Πιο πολύ με φοβίζει η πλήξη των λιμανιών … και η αβάσταχτη απειλή των κάβων…
Για σένα κλειδώνομαι...
Μας λένε οτι είμαστε μια κουκιδίτσα άμμου στο αχανές σύμπαν.
Είμαστε λέει αναλώσιμοι, παράπλευρες απώλειες, ασήμαντα όντα.
Ακόμα και εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καμία πίστη στις δυνατότητές μας, στις ικανότητές μας στα ταλέντα μας.
Είμαστε, νομίζουμε προϊόντα της τύχης, της μοίρας, ενός χιουμορίστα Θεού.
Επίσης σε μια πιο αγαπησιάρικη έκδοση που κυκλοφορεί την τελευταία εικοσαετία και βολεύει περισσότερο τους αγνωστικιστές και τους άθεους, είμαστε «ένα» (Εν το Παν) που έλεγε και ο Ερμής ο Τρισμέγιστος βοήθειά μας...
Περιέχουμε το καλό το κακό και την επιλογή τους.. Αυτό είναι!
Οι μισοί μας λένε “είσαι ένα τίποτα”, και οι άλλοι μισοί “είσαι τα πάντα”.
Πολλές φορές μάλιστα τα λένε και ανάποδα.
Ετσι, για να σιγουρέψουν όλες τις πιθανότητες.
Καλά είναι όλα αυτά.
Για συζητήσεις γενικής κατανάλωσης στους καναπέδες της ανυπαρξίας μας.
Καλά όλα αυτά για κοκτέιλ πάρτυ διανοούμενων εσωτεριστών με μυήσεις στο Ρέϊκι και στο JOHREI.
Καλά όλα αυτά για το beauty salon της Ρίτσας με μάσκα φύκια και έλαια μαστιχόδενδρου στη μούρη.
Εχω ένσταση όμως!
Αλήθεια έχω, και είναι και σοβαρή.
Με έχεις δει τώρα τελευταία?
Μόνο για το χρόνο που θα σου πάρει να με κοιτάξεις απο άκρη σε άκρη αξίζω κάτι παραπάνω φίλε.
Είμαι – ας μου επιτραπεί ο όρος – Θεϊκό Ον.
Μοναδική.
Αξεπέραστη.
Ακοπιάριστη έκδοση του "εγώ" μου τη δεδομένη στιγμή με τις υπάρχουσες συνθήκες.
Αν με κοιτάξεις έστω και λίγο θα ξεχάσεις τους κόκκους της άμμου και λοιπές μλκες.
Θα ξεχάσεις το «ένα» τουλάχιστον όσο αφορά την προσέγγιση της ύπαρξης του ατόμου μέσα στο σύμπαν.
Μερικές φορές θυμάμαι τότε που πιτσιρίκι στην πλατεία, έκανα ποδήλατο με τ’αγόρια της γειτονιάς….
Κι όχι οποιαδήποτε στιγμή, αλλά τότε που δεν υπήρχε κανείς μπροστά μου.
Εκανα τότε μανιασμένα πετάλ, και μετά άφηνα τα χέρια απ’ το τιμόνι, τέντωνα το κορμί και μισόκλεινα τα μάτια.
Τότε που όλη η πλατεία ήταν δική μου, που οι πιθανότητες να γκρεμοτσακιστώ ή να στρίψω τελευταία στιγμή πριν τελειώσει το κράσπεδο ήταν δικές μου.
Τότε που βρισκόμουν είτε πάνω στη σέλα, είτε κάτω απο αυτή με ένα καρούμπαλο στο κεφάλι και με ασορτί γδαρμένα γόνατα.
Δεν ήμουν τότε ένας κόκκος μέσα στο σύμπαν.
Ήμουν όλο το σύμπαν.
Και δεν ήμουν ένα με τους άλλους που καθόντουσαν στο παγκάκι.
Ήμουν ένα μόνη μου εγώ!
Και δεν ήταν εγωιστικό.
Ηταν απόλυτα καθαρή η συνείδηση της πραγματικότητας.
Δεν είχα ανάγκη κανέναν να αναλύσει για μένα εμένα.
Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία μέσα στην αθωότητά μου ή μέσα στη βλακεία μου αν θες.
Πόσες τέτοιες στιγμές θυμάμαι?
Απόλυτης χωρίς ενοχές ευτυχισμένης ύπαρξης… περήφανα δηλώνω αρκετές!
Και τις θυμάμαι μια μια.
Τις θυμάμαι για ένα και μοναδικό λόγο.
Κάθε φορά που ένοιωθα τέτοια πληρότητα τέτοια τέλεια εναρμόνιση με το μέσα και το έξω μου, υπήρχε πάντα εκεί κοντά ένα άτομο για να με συγκρατήσει, να με νουθετήσει, να μου κόψει τα φτερά.
Απο αγάπη κι ενδιαφέρον πάντα, δε λέω, έβρισκαν πάντα τρόπο να τρυπώνουν στις πιο ιερές στιγμές της τρέλας μου και να δηλώνουν τη ματαιότητα της πράξης.
Και τις θυμάμαι όλες τις φορές γιατί άσχετα του αποτελέσματος, θλιμένα χαμογελούσα και αναρρωτιόμουν…
«Μα δεν το βλέπουν?
Δεν βλέπουν τί προσπαθούν να σταματήσουν?
«Πως το κάνουν?»
Κι ενώ αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις έκανα πάντα για όλα τα θέματα που συναντούσα, αυτές τις στιγμές δεν τις μετάνοιωνα. Ακόμα και όταν γύριζα με ξεχαρβαλωμένα γόνατα και ποδήλατο, ακόμα και αν η στιγμή της πτώσης ήταν τσουχτερή, δεν υπήρχε χώρος να μετανιώσω. Ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη!!
Δεν ξέρω αν είμαι ένας δύο ή πεντακόσιοι τρείς κόκκοι άμμου σ’ αυτή την απέραντη παραλία. Και για να είμαι ειλικρινής δεν μου καίγεται καρφάκι. Αναζητήσεις του είδους τις βρίσκω ευχάριστο χάσιμο χρόνου μεταξύ δεύτερου και τρίτου ποτού.
Oταν χορεύει η καρδιά στα περασμένα δεν είναι πάντοτε ευτυχισμένη.
Η νοσταλγία αρχίζει και πονάει πιο ενοχλητικά απ’ όσο μπορείς να αντέξεις.
Η απογοήτευση κι η θλίψη επιστρέφουν επικίνδυνα, έτοιμες να παλέψουν με την ισορροπία του μυαλού σου.
Που έτσι κι αλλιώς δεν στέκει πάντα καλά στη θέση του…
Κουράζεσαι να θυμάσαι κάποτε…
Σταματάς να ελπίζεις… κι ας συνεχίζεις να πονάς...
Είναι τότε που παραιτείσαι και σκέφτεσαι ότι θα ‘τανε καλύτερα ένα αξιοπρεπές τέλος, παρά η μόνιμη αναμονή του τίποτα.
Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί για κάποια πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας…κάποιες περίεργες συμπτώσεις…σαν όλο το σύμπαν να συνομωτεί για να μας τραβήξει την προσοχή σε ένα συγκεκριμένο θέμα… σε ένα συγκεκριμένο άτομο…
Εχετε αναρωτηθεί με πόσους ανθρώπους έχουμε διασταυρωθεί σε κάποιες φάσεις της ζωής μας για να χαθούμε μετά από λίγο? Μετά από τόσο λίγο όσο ακριβώς χρειαζότανε για να νοιώσουμε το θεραπευτικό τους χάδι… Πόσους αγγίξαμε και πόσοι αφήσανε ανεξίτηλα τα σημάδια τους πάνω μας? Πόσοι απ’αυτούς μπήκανε εντελώς ξαφνικά στη ζωή μας σαν από κάποιο παιχνίδι της μοίρας όταν απλά έπρεπε να μπουν?
Και σίγουρα πολλοί από μας γνώρισαν κάποιον όταν ήδη ήταν πολύ αργά… 
Μια πόρτα ανσασέρ που έκλεισε στη μούρη μας μπορεί να είναι η αιτία να γνωρίσουμε ή να μην γνωρίσουμε κάποιον… Ένα δρομολόγιο τραίνου που χάσαμε ίσως είναι η αιτία να απομακρυνθούμε από αυτή μας τη δουλειά και στην πορεία να βρούμε μιαν άλλη… καλύτερη… Παιχνίδια της τύχης ή σενάρια επιστημονικής φαντασίας που πλέκει κάποιος εκεί ψηλά? Η μήπως ο καλός Θεούλης ανταποδίδει απλά τα καρμικά μας χρωστούμενα?
Οι εσωτεριστές λένε ότι η συγχρονικότητα ταυτίζεται με τη ροή του σύμπαντος…
Ετσι λοιπόν όσοι έχουν καταλάβει έστω και μέρος της Αλήθειας, όσοι έχουν συμπληρώσει κάποια κομμάτια από το παζλ και ζουν σε αρμονία με τη Φύση και τη ροή του σύμπαντος το σύμπαν τους προσφέρει απλόχερα αυτή την «υπηρεσία»
Αρκεί λοιπόν να είσαι εκεί με ανοιχτές τις κεραίες για να πιάσεις τους οιωνούς, τα σημάδια που σου στέλνει το σύμπαν και που καλείσαι ΕΣΥ μόνος σου να αποκωδικοποιήσεις και να κατανοήσεις… και όποιος έχει το κλειδί για αυτό…είναι σίγουρο ότι θα έχει μια πετυχημένη και ευτυχισμένη ζωή.
Πόσο τυχαίες είναι τελικά οι συμπτώσεις? Μήπως υπόκεινται σε διάφορες κρυφές αιτίες ή άγνωστους νόμους για μας? Μήπως τελικά πέρα απ’ τον φυσικό κόσμο που αντιλαμβανόμαστε υπάρχει και ένας «νοητικός» κόσμος κινεί τα νήματα του φυσικού?
