πόλεμος.. ιερός..

η εκκλησία μισογεμάτη..

το φως τεντωνόταν..σε ευθείες..παίζοντας με τη σκόνη..

το αυστηρό βλέμμα των Αγίων στις εικόνες

εξερευνούσε τα πρόσωπα..και τις σιωπές..

η φωνή των ψαλτών 

εξιστορούσε την ύπαρξη..

η μικρή..είχε γείρει νυσταγμένα στην αγκαλιά μου..

η μυρωδιά των φρεσκολουσμένων της μαλλιών

με έκανε να νιώθω.. ακόμα πιο οικεία..

βυθιζόμουν σε σκέψεις..

τις έδιωχνα συνεχώς..

αυτές εκεί... επίμονες..

ενοχλητικές..

προσπαθούσα να προσευχηθώ..

να Του πω όλα αυτά 

που περίμενε.. να ακούσει..

όχι..όχι.. δεν το παίζω καλή χριστιανή..

έχω πολλές "εργατοώρες" ακόμη.. έστω να πλησιάσω..

και ο συχνός "εκκλησιασμός" αδύνατο σημείο..

η ματιά μου πέφτει.. σε ένα πιτσιρίκι..

γύρω στα 8.. 

το μαλλί του σαν τον ήλιο και ανάκατο..

στα πόδια φορούσε παντόφλες καλοκαιρινές..

ένα σορτσάκι αθλητικό... και ένα ταλαιπωρημένο αμάνικο μπλουζάκι..

έπιασα τον εαυτό μου να "επικρίνει"..

αλλάζω αμέσως..ματιά.. σκοπιά..

ε..και;

εντάξει..ήταν ένα θέαμα ασυνήθιστο..για τους πολλούς..

αλλά ήταν ένα παιδί.. τι σημασία έχει τι φορούσε...

ένα υπέροχο..αληθινό..ζωντανό παιδί...

με μάτια που βγάζαν σπίθες..

πηγαινοερχόταν συνέχεια..μέσα στην εκκλησία..

μπρος..μέχρι την Ωραία πύλη..

κοντά στα άλλα.. παιδιά..

που έμοιαζαν σαν να βγήκαν από σελίδα περιοδικού..

φροντισμένα.. όμοια..στρατιωτάκια..σωστά..

ξανά πάλι πίσω..

στους διαδρόμους... 

το χαμόγελό του ζεστό.. η ικανοποίησή του έκδηλη..

η περηφάνια ..ταϊσμένη..

ξαφνικά.. μια ηλικιωμένη κυρία..σηκώνεται..

το αρπάζει απ'τη μπλούζα..και αρχίζει να του μιλάει..

ήμουν μακριά δεν μπορούσα να ακούσω..

μόνο παρακολουθούσα..την εικόνα..

το ένα χέρι..γραπωμένο στην μπλούζα.. και το άλλο 

με τεντωμένο..το δείκτη..να πηγαινοέρχεται..με μανία..

το στόμα της πολυβόλο..

λέξη και σφαίρα...

και οι σφαίρες..βροχή..

σίγουρα στα μάτια του παιδιού..

φαινόταν  σαν μάγισσα παραμυθιού..

με μυτερά νύχια..και πηγούνι..

το γουρλωμένο βλέμμα του παιδιού

άρχισε σιγά σιγά.. να σκοτεινιάζει..

να συρρικνώνεται.. να σβήνει..

το κεφάλι του..σαν να μαράθηκε και αυτό..

 έγειρε.. ταπεινωμένο καταγής..

το χαμόγελο.. έγινε.. δυο χείλη σφιγμένα..

τρεμόπαιζαν.. 

τα μάτια του βούρκωσαν..

 κρατιόταν με νύχια..και με δόντια.. να μην κλάψει..

όταν η περιποιημένη "κυρία" 

με την εξωφρενικά...απεριποίητη..ψυχή..

τελείωσε τον "εξάψαλμο"..

το αγόρι..έτρεξε ..πίσω..

στην είσοδο της εκκλησία..πάνω στην αγκαλιά της μαμάς του..

η μαμά..συζητούσε με τη διπλανή της..

δεν είχε οπτική επαφή... με το κλαμένο πρόσωπο του παιδιού ..

δεν έδωσε καμιά σημασία.. 

όπως δεν έδωσε σημασία.. ούτε στο ντύσιμό του..

ούτε.. στο να το κρατήσει γλυκά.. δίπλα της

στην ώρα του εκκλησιασμού..

μάλλον δεν έμαθε ποτέ..τι έγινε..

 το παιδί..φορτωμένο με τύψεις και ντροπή..

βυθίστηκε..στη σιωπή..

έμεινε.. πετρωμένο.. και  πικραμένο

για κάτι που μόνο το ίδιο...δεν ευθύνεται... 

δε θα με εκπλήξει.. αν δε ξαναπατήσει... το πόδι του εκεί..

εύχομαι μόνον να αγαπά το Θεό..

άσχετα με ανθρώπους..

Θεέ μου..ήμουν τόσο θυμωμένη..

υποτίθεται..έπρεπε..να είμαι..ήρεμη..

να προσευχηθώ...

όχι να περνούν απ'το μυαλό μου όλα 

τα "κοσμητικά" επίθετα του λεξικού..

ήμουν τόσο θυμωμένη...

όχι με την "καθωσπρέπει  κυρία"... όχι..

αυτή και οι πράξεις..της είναι "δουλειά" Αλλουνού..

ήμουν θυμωμένη με μένα..

με τον εαυτό μου.. με τη δειλία μου.. 

με αυτήν την καταραμένη..διακριτικότητα..

"τους τύπους".. τα πρέπει...

έπρεπε..να σηκωθώ..

να αγκαλιάσω το αγόρι ..

και να βάλω την "κυρία" στη θέση της..

στο ποτισμένο ναφθαλίνη..ταγεράκι της..

"τη κατάντια  μου..μέσα"..

έπρεπε να προστατεύσω..την αθωότητα.. 

την ελπίδα..

και όχι .. 

το σεβασμό.. στο χώρο..στην ηλικία.. στη σήψη..

η ανάγκη για προσευχή.. πιο επιτακτική..από ποτέ..

"Κύριε.. καταλάγιασε το θυμό μέσα μου..

δώσε μου δύναμη.."

δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου..

αυτό σημαίνει.. "πόλεμο"..

με οτιδήποτε στερεί..

απ'το παιδικό πρόσωπο..

το χαμόγελο που του πρέπει..

και εφόσον δόθηκε σε χώρο ιερό..

και ο πόλεμος μου.. θα είναι ιερός.. 

Αυτοί παιδί μου δεν -στίχοι  Μ.Γκανάς - μουσική Μ. Καλογεράκης 

ερμηνεία Μ&Π. Καλογεράκης

είχε πει ο Μαχάτμα Γκάντι...

"Μου αρέσει ο Χριστός σας.. δεν μ'αρέσουν οι χριστιανοί σας..

είναι τόσο διαφορετικοί απ΄τον Χριστό.."

να πολεμάς..

να αντιστέκεσαι

να μένεις "πιστός"..

Ιω

Υ.Γ. ευχαριστώ τον φίλο μου ταξιδευτή Γιάννη Π.για τη φωτογραφία..

και για τη μοναδική.."ματιά" του.

βγάλε με έξω.. απόψε

"βγάλε με έξω απόψε.."
- σου ψιθύρισα.. -
"πήγαινέ με οπουδήποτε.. δε με νοιάζει.."

The Smiths - There is a light that never goes out

"οπουδήποτε..θέλω να χορέψω.."
και εσύ με έπιασες απ'το χέρι..
και με πήγες .. εκεί που θα τριγυρνώ πάντα..
στους δρόμους του Λονδίνου..

λίγο το σκηνικό του καιρού.. λίγο οι εικόνες απ'την ταινία του Χάρι Πότερ..
λίγο οι τύψεις του Μορφέα.. που με "έστησε" ακόμη ένα βράδυ..
μου χάρισαν.. ένα μαγευτικό όνειρο..
δεν ήθελα και πολύ..

ντυμένοι ζεστά..
τυλιγμένοι στα πλεκτά.. μέχρι πάνω..
με περπατησιές άνετες..
ξεγελούσαμε έναν παγωμένο Νοέμβρη..
χέρι..χέρι..
βλέμμα .. βλέμμα..
μια συνωμοσία Συμπαντική..
ανάμεσα.. σε στεριές.. και Ωκεανούς.

προχωρούσαμε δίπλα στον Τάμεση..
στο ύψος της πινακοθήκης Tate Britaine..
με κοιτάς στα μάτια..
μου λες..
"Όλα καλά θα πάνε senorita .. θα δεις"..

γελάω.. με σφίγγεις περισσότερο..
-το τελευταίο βαρκάκι.. για Tate Modern... το χάσαμε
"είδες..όλα καλά θα πάνε..ουυυ".. σε κοροϊδεύω..
με τραβάς..
-"έλα.. με τα πόδια.. κερνάω καυτό "αμερικάνο".. στο κοινοβούλιο"

ο ήχος της καμπάνας από το ρολόι του πύργου του κοινοβουλίου ..
 μας υποδέχτηκε.. κάνοντας τη σιωπή χίλια κομμάτια..
όπως αξίζει.. σε μια στιγμή "γενναία"  που θα περάσει στην αιωνιότητα..

πήραμε τον καφέ στο χέρι.. και περάσαμε τη γέφυρα Westminster..

τα λόγια πολλά... εγκάρδια..θερμά..
σαν τον καφέ που μας έκανε..παρέα..
καίγοντας τα ακροδάχτυλα..

η ματιά μας συνάντησε.. τη "ματιά "του..
το βλέμμα γέμισε χρώματα..
το London Eye..

- ανεβαίνουμε;
-πού;
-στους 7 Ουρανούς..
- μα νόμιζα ότι ήμασταν ήδη..

η θέα του Λονδίνου από ψηλά μαγική..
η τύχη μας ακόμη περισσότερο..
ήταν η βραδιά του Γκάι Φωκς..
πυροτεχνήματα  και κροτίδες
καρφωνόταν στην καρδιά
της νύχτας..
και κάναν το στερέωμα..γιορτή

- τι σκέφτεσαι;
-τον χρόνο..
-γιατί;
-είναι κλέφτης.. άδικο
ένα πυροτέχνημα.. είναι.. παφ.. και τέλος..
-γιατί;
-3 μέρες μόνο.. και μετά;
-δεν υπάρχει μετά..
3 μέρες .. μια αιωνιότητα..
γελάς..

τώρα οι Smiths δώσαν τη θέση τους
στους Foals.
"late night"..

δικό μου το όνειρο..
δικές μου οι μουσικές..
συνεχίζω..

περιπλανηθήκαμε στο Σίτυ..
φωτογραφίζοντας.. το κτίριο αυγό..

επισκεφθήκαμε την Tate Modern..
θαυμάζοντας τα έργα των Warhol,
 Πόλοκ, Ματίς,Νταλί ,Πικάσο

Andy Warhol



"ακολούθησέ με" .. σου φωνάζω..
και τρέχω μπροστά..
"θα περάσουμε απέναντι
απ΄τη γέφυρα της Χιλιετίας..
θα δούμε τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου..
θα αφήσουμε τις "υποσχέσεις" μας
στον "τρούλο των ψιθύρων"..

θα κατηφορίσουμε την Strand street..

θα σου δείξω το μοναδικό κτίριο  της Strand που επιβίωσε
της μεγάλης πυρκαγιάς του Λονδίνου..

θα  συνεχίσουμε στην Fleet street..
εκεί θα σου φανερώσω το κτίριο
που ο δαιμόνιος κουρέας Sweeney Todd
κούρευε για στερνή φορά την κόμη και τα όνειρα των θυμάτων του..

το κρύο διαπεραστικό..
σαν το βλέμμα και τη λεπίδα που θυμάμαι..
απ'την ταινία..

- το βασίλειό μου για λίγο αλκοόλ..

-πάμε να το πουλήσουμε.. ξέρω μια καλή παμπ..στο νούμερο 145!
αν είσαι καλό παιδί θα σου πω ιστορίες για τους διάσημους θαμώνες της..
τον Βολταίρο, τον Μπόσγουελ.. και τον  Κάρολο Ντίκενς.. που τα έπιναν εκεί..

"Ye Olde Cheshire Cheese.."

ιστορική και δαιδαλώδης..
σκοτεινή και μυστηριώδης ..
σαν τα ξενύχτια που άφησαν αποτυπώματα στον αέρα της..
έχουν "ποτίσει" τους τοίχους..
και κάνουν μάρτυρες..τα ρουθούνια σου..

ανάβεις τσιγάρο και με κοιτάς.. μου προσφέρεις το πακέτο..
(πάρε χαζούλα.. όνειρο είναι .. ας το έκοψες χρόνια τώρα..)
η πρώτη ρουφηξιά.. καίει το λαιμό..
κάνει τους πνεύμονες.. να επαναστατούν..
πνίγεσαι και βήχεις..
- μια μαύρη Guiness..για μένα..παρακαλώ..
εσύ επιλέγεις ένα malt ιρλανδέζικο..

-θέλω να χορέψω..
- μόνο;
-και να μεθύσω..
-μόνο;

-..και να μην ξυπνήσω..

η νύχτα γίνεται μέρα..
ο χρόνος τρέχει..
κλέφτης.. που τον κυνηγούν οι στιγμές..
να τον φυλακίσουν εκεί..
στο όνειρο.. για πάντα..
πάνω από υπαίθριες αγορές

στο Spitafields .. στο Camden..στο Portobello..

σε παμπς .. σε θέατρα.. σε τζαζ μπαρ..

στους δρόμους του..
σε ό,τι  κόκκινο.. πιάνει η ματιά σου..

σε αυτό.. που δεν μπορείς..να έχεις..

- χα! ώστε εδώ είναι η φωλιά τους..
σου φωνάζω και αρπάζω τη φωτογραφική μηχανή..

-είσαι όνειρο.. το ξέρεις; ..

-ναι.. κλείσε τα μάτια.. σε λίγο ξημερώνει..




καλημέρα

Ιω

βασανίζοντας το χαρτί..

το παρελθόν σε βρίσκει έξω.. στο δρόμο..

"Ενεος & παραμυθιού" γωνία..

να ανασαίνεις λέξεις.. και παύσεις.. και σιωπές..

στο κάλεσμα ενός καιρού βροχερού..

σαν Ουρανός που ρουφά τα σύννεφα

αλλάζεις διαθέσεις και μορφές..

αίφνης σηκώνεσαι.. "σιάζεις" τα ρούχα σου..

και γίνεσαι βέλος.. 

στο τεντωμένο τόξο του χρόνου..

εκτινάσσεσαι ψηλά.. και ταξιδεύεις..

στο Σύμπαντο*..που έλεγε μια ψυχή..

προσγειώνεσαι.. και καρφώνεσαι στο έδαφος..

παίρνεις την πένα σου..

ν'αποτυπώσεις όσα είδες.. εκεί πάνω..

βασανίζεις το χαρτί..

με μουτζούρες..βελάκια..υπογραφές.. κουκκίδες..

τίποτε..

μόνο η σιωπή σου ψιθυρίζει..

υποτάσσοντας..την πένα..

να χαράξει γραμμές..

σαν τη μοίρα σε απλωμένη παλάμη..

"μην τις μειώνεις.. δε θα' χω αναπνοές

φύγε γρήγορα.. έτσι πρέπει.."

αφήνεις κάτω την πένα..

δένεις τα κορδόνια απ'τα αθλητικά σου..

φοράς τη θήκη στο μπράτσο.. 

κινητό ..κλειδιά..ακουστικά..

και γίνεσαι αγέρας..

τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς..

απομακρύνεσαι.. για λίγο..

απ'τα "έτσι πρέπει..και τα μη"..

μη στεναχωριέσαι.. είναι για λίγο..

επιστρέφοντας..

πάλι εκεί θα τα βρεις στο χαλάκι..

να σε περιμένουν και να σ'ακολουθούν πιστά..

σαν τον Άργο..

ναι..

χρόνια τώρα..

Μάσκες - Σαν Όνειρο, στίχοι-μουσική Νίκος Ιωακειμίδης

να ξεφεύγεις..

να ονειρεύεσαι..

να επιστρέφεις..

σαν τα κύματα στην άκρη του γιαλού..

έτσι..πρέπει..

καλημέρα

Ιω

Υ.Γ. * Σύμπαντο..έτσι αποκαλούσε ο Καζαντζάκης το Σύμπαν..

θεωρία της πράξης..

κλείσαμε τις πράξεις.. στα κλουβιά..

απαιτώντας .. το τελειότερο κελάηδισμα..

μόνο σιωπή.. και φτερά σπασμένα ..

αφήσαμε τις θεωρίες.. λεύθερες.. ανεξέλεγκτες..

γέμισε ο τόπος.. κουτσουλιές..

λες.. και μας ανήκουν όλα..

Το πέταγμά σου - στίχοι-μουσική Γιώργος Καζαντζής. ερμηνεία Δημήτρης Ζερβουδάκης

μη ξεχάσεις πως πετούν..

ίσως κάποτε..ξεχαστεί..το πορτάκι.. ανοιχτό..

Ιω

της γης το μυστικό..

ψάχνεις..

ξεκινάς ψάχνοντας..

και .. ξεκινώντας .. ψάχνεις...

στην κοιλιά της μάνας σου την "ηρωική" .. έξοδο..

στο στήθος της.. την τροφή σου..

στην πορεία.. τα παιχνίδια σου..

αργότερα.. την πορεία σου..

όλοι κάτι ψάχνουν..

οι πειρατές σεντούκια θησαυρού..

οι καλλιτέχνες την  ιδέα..

οι αστυνομικοί αποτυπώματα..

οι συλλέκτες.. σπανιότητα..

οι φιλόσοφοι.. το νόημα..

οι πιστοί τη σωτηρία..

οι αφηρημένοι.. τα κλειδιά τους..

από μικρά.. παίζουμε παιχνίδια 

που μας εκπαιδεύουν στο ψάξιμο..

"πουν΄το πουν'το το δαχτυλίδι"..

"το μαντηλάκι πέρασε..κι η  κόρη το γυρεύει.."

τυφλόμυγα...κρυφτό..

μεγαλώνοντας πλέον.. γίναμε τόσο καλοί στο ψάξιμο..

που δεν μπορούμε.. να ζήσουμε χωρίς αυτό..

ιχνηλάτες.. παραμυθιών..

ο καθένας με ένα χάρτη του δικού του "θησαυρού" στο χέρι..

κάτι ψάχνει..

άλλος τα μυαλά του.. 

άλλος τη τσέπη του..

άλλος τα αστέρια..

τη χαμένη μνήμη..

και εγώ μια α-νόητη.. τις λέξεις.. 

ψάχνω..

μπροστά.. πίσω ..ανάμεσα..

σε σελίδες παλιές.. σε μουσικές του απείρου..

ψάχνω ..

τον ήλιο.. σαν τις γάτες.. τη μέρα..

το Φως.. σαν τον τυφλό..

τα όνειρα .. τη νύχτα..

τον Σείριο.. τον μακρινό..

και που και που.. την ησυχία μου.. 

τη σιωπή..

σαν αλλοπαρμένη ψυχή..που κατάπιε το αμίλητο νερό..

απαντήσεις.. δεν έχω βρει.. χρόνια τώρα..

ίσως δεν τις "ζήτησα" .. με το σωστό τρόπο..

ίσως δεν είπα.. "παρακαλώ" .. στο τέλος...

ίσως δεν είμαι ακόμη έτοιμη.. γι'αυτές..

βρήκα.. όμως πολλές ερωτήσεις..

ναι.. χρόνια τώρα..

ερωτήσεις.. πολλές.. 

να ξεσκουριάζουν το μυαλό.. να ξεκουνούν τη σκέψη..

να ανακινούν.. τα νερά.. στις θάλασσες που κολυμπώ..

να κάνουν το ταξίδι.. ενδιαφέρον.. ανεκτό..

γεμάτο.. αστέρια..λέξεις.. χρώματα..

 βήματα μικρά.. 

και μυστικά μεγάλα..

Της γης το μυστικό - στίχοι Γιώργος Γκώνιας - μουσική Βαγγέλης Καζαντζής,

ερμηνεία - Βαγγέλης Καζαντζής- Μαρία Δακανάλη

να ψάχνεις..

πάντα το παιδί μέσα σου..

να χαμογελάς

Ιω

Υ.Γ. ευχαριστώ τον καλό μου φίλο - ταξιδευτή Γιάννη Π. για την "ψαγμένη".. φωτογραφία.

καλή ψαριά..

όχι.. όχι ..αποκλείεται..

μα όχι σου λέω κατηγορηματικά..

το σκέφτηκα ..πολύ..

αποκλείεται οι σκέψεις να γεννιούνται στο μυαλό..

είναι τόσο στενάχωρα εκεί μέσα..

γεμάτο αγκάθια.. γεμάτο σκοτεινές γωνιές..

δεν μπορεί εκεί.. να πάρει τις πρώτες ανάσες της μια Μεγάλη Ιδέα..

κάπου αλλού ..πέφτει ο σπόρος...

κάπου .. μεγαλόπρεπα.. ευρύχωρα.. αγνά..

ας.. πούμε..κάπου ψηλά.. στο Σύμπαν.. λόγου χάρη..

φαντάσου..μια μεγάλη δεξαμενή.. εκεί πάνω...

τεράστια.. διαφανή..γεμάτη αιθέρα..

εκεί μέσα.. "κολυμπούν".. μικρές φλόγες.. φωτός..

άλλες φέγγουν αχνά.. άλλες τυφλώνουν..

διάφορες ιδέες.. αξίες..σκέψεις απ'αρχής του κόσμου..

"πετούν"..ειρηνικά.. απλά.. μαγικά...

τα καλά.. και τα κακά..

τα θετικά.. μαζί με τα αρνητικά..

αναλόγως ..τα συναισθήματά που νιώθεις..

τις δονήσεις... που εκπέμπεις..

το "υλικό"..που κυκλοφορεί.. μέσα σου...

αρχίζεις να ελκύεις..

αρχίζεις να έλκεσαι...

στη δεξαμενή..υπάρχει μια μικρή αναταραχή..

σαν κυματάκι.. όταν περνά.. μια βάρκα ανοιχτά..

και τότε.."ψαρεύεις".. ..

την ιδέα..σου... τη σκέψη σου..

τσουπ.. τη βάνεις καλά.. μέσα στο μυαλό σου...

τότε.."φωτίζεσαι"..ή "σκοτεινιάζεις"...

και αρχίζεις να την επεξεργάζεσαι..

της συστήνεσαι.. την περιεργάζεσαι..

την αναλύεις.. της δίνεις όνομα..

σάρκα ..και οστά..

νομίζεις ότι είναι κατάδική σου...

.. είναι εν μέρη...

την επέλεξες.. ανάμεσα σε εκατομμύρια.. άλλες..

συνέπεσε..η κατάλληλη χρονική στιγμή..

οι δονήσεις.. η επιθυμία σου..

-Πω πω τύχη.. αναφωνείς..!

μόνον τύχη δεν είναι..

"τα πάντα εν σοφία εποίησε"..

τίποτε δε γίνεται τυχαία..

ούτε μιαν ανάσα.. δε ξοδεύεται ανώφελα..

"ψαρεύεις.. τρέφεσαι..ταϊζεις.."

"μεγάλα.. ή μικρά ψάρια... γεμάτα βαρέα μέταλλα, δηλητήρια...

ή αγνά θρεπτικά.. "αιγαιοπελαγίτικα"..

από ανάγκη.. ή από χόμπι...

η "πηγή" υπάρχει..

το δόλωμα.. και τη ψαριά.. 

την επιλέγεις.. εσύ..

χρόνια...τώρα...

"Έχω μια σκέψη - Ψαραντώνης - Στρατάκης - Ζερβάκης

καλή ψαριά.. λοιπόν..!!!

Ιω

σσσσσςςςς... καληνύχτα..

το έχω ξαναπεί.. μ'αρέσει η νύχτα..
μ'αρέσει η ησυχία της ..
η σιωπή .. που απλώνεται στον αέρα..
σαν ιστός αράχνης.. παγιδεύοντας με μαεστρία..
κάθε λέξη..που έχεις να μιλήσεις..
για να τραφεί...
αλίμονο στη λέξη..που πιάνεται στα δίχτυα της..
παλεύει  ν'αντισταθεί.. για να ξεφύγει..
κι όσο παλεύει.. τόσο.. μπερδεύεται..
ώσπου ξέπνοη.. να παραιτηθεί..
να θυσιαστεί στο βωμό της..
να περάσει στη λήθη..
μόνο κάτι.. παρεξηγημένοι ήχοι.. γλιτώνουν..
αρχέγονοι..
κοινοί απ'άκρη σ'άκρη..
στον κόσμο ολάκερο..
ένα χασμουρητό.. ένα ροχαλητό..
μετρούν τη νύστα..
δίνοντας  σήμα..
στη ψυχή..
να φύγει από το σώμα..
και να ταξιδέψει..
σε έναστρους ουρανούς..
σε κόσμους φανταστικούς..
σε όνειρα πολύβουα..πολύχρωμα
όπου όλες οι λέξεις έχουν τόσο μεγάλη δύναμη..
που ακούγονται χωρίς να ακουστούν..
από χείλη "ηθοποιών"..
ενός θιάσου.. που παίζει μόνο νύχτες..
στο μεγαλειώδες θέατρο του Ουρανού..
κάπου παραπέρα..στις κερκίδες...
η Σελήνη παρέα με πασατέμπο..
 περνά... τις Ώρες της..
 γελά.. και όσο πιο πολύ..γελά..
τόσο πιο πολύ  φεγγοβολά..

"σα να κάνει πάρτι"..

για να μπορείς εσύ..να τη χαζεύεις...
να ερωτεύεσαι... να δακρύζεις..
να κάνεις ευχές..
να σκαρώνεις στιχάκια..
μέχρι να σε πάρει ο ύπνος...

Το πάρτι -Μανώλης Μητσιάς, στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική Kiki Lesendric

να "ονειρεύεσαι"..

καληνύχτα

Ιω

"με κάτι το άπιαστο.."

"Όλα γνώριμα και ήσυχα. Κάθε ήχος, κάθε φτερούγισμα, κάθε θρόισμα των φύλλων, που πέφτουν, σου φαίνεται βροντερό, σε συνταράζει από κάποιο φόβο, μα αμέσως πάλι βουλιάζει στη σιγαλιά, που έχει απλωθεί κι έχει αγκαλιάσει όλη τη γη και σου γεμίζει τα στήθια.

Σε τέτοιες στιγμές, γεννιούνται εξαιρετικά καθαρές, ανάλαφρες σκέψεις, μα λεπτές, διάφανες, 

σαν αράχνη, από ασύλληπτα λόγια. Ανάβουνε και σβήνουνε σαν τα πεφταστέρια 

στον ουρανό, φλογίζοντας την ψυχή, θλιμμένα, με κάτι το άπιαστο,

 την χαϊδεύουνε, τη νανουρίζουνε, τη διεγείρουν, 

και, ξαφνικά αυτή βράζει και λειώνει, σα μέταλλο,

 και παίρνει το σχήμα της για όλη σου τη ζωή,

 εδώ δημιουργείται το πρόσωπό της."

απόσπασμα από "Τα παιδικά χρόνια" - Μαξίμ Γκόργκι  

River Flows In You (orchestral version) - Yiruma

πόσο μοιάζει η ψυχή με το νερό..

να ξεδιψάς..

Ιω

"μικρό"...

καλημέρα, καλή εβδομάδα

"Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε
Ήλιο και φιλί με κέρασε
Μια μικρή φωλιά θα χτίσω
Χελιδόνι γύρνα πίσω

Κι άλλο καλοκαίρι πέρασε
Ήλιο και φιλί με κέρασε
Μια μικρή φωλιά θα χτίσω
Χελιδόνι γύρνα πίσω..."

"Μικρό" - στίχοι μουσική ερμηνεία Βαγγέλης Γερμανός

τι γίνεται στην περίπτωση.. 

που ανακαλύπτεις μέρη μαγικά.. 

και το "μικρό" μεταμορφώνεται σε "μεγάλο"..;

μπαίνεις στο τριπάκι  .. να αναρωτηθείς αν τελικά το"μέγεθος" μετράει..;

ή συνεχίζεις να υποστηρίζεις..

ότι αυτό που μετράει είναι η ένταση.. η εφευρετικότητα..το πάθος..

ο χρόνος που διαθέτεις.. σε αυτό που αγαπάς..;

εδώ λοιπόν στα νησιά..

ανακαλύπτεις μιαν άλλη χώρα..

 που αν και Φθινόπωρο ..ο ήλιος συνεχίζει με την ίδια ένταση

 να χαϊδεύει το κορμί σου..

να τρέφει την ψυχή σου..

ακόμη και μια βιαστική βουτιά στη θάλασσα.. αρκεί

να φυλακίσει το καλοκαίρι..

εφευρίσκεις τρόπους.. να κάνεις τη μέρα μεγαλύτερη..

τη στιγμή.. ά-χρονη..

ξεμυαλισμένοι..όλοι τριγυρνάμε

κρύβοντας μακριά τα ρολόγια..

και μετράμε το χρόνο..

αναποδογυρίζοντας τα παπούτσια μας να τρέξει η άμμος..

σαν κλεψύδρα..

το βλέμμα συνεχίζει να κοιτά ψηλά στον αιθέρα..

δε βρίσκει εμπόδια στα σύννεφα..

μόνο γαλάζιο..

και σταγόνες νερού.. δε πέφτουν από τον Ουρανό..

αλλά από μάτια κλαμένα.. για ό,τι τους λείπει..

το μόνο παράταιρο στα σοκάκια..

είναι κάτι παράξενα πλάσματα..

που πλέον σηκώνονται νωρίς.. 

και όλο τρέχουν.. 

φορτωμένα με μια σάκα..

να προλάβουν το χρόνο....

να τη γεμίσουν.. με κάτι που ονομάζεται.. "γνώση"..

λες και από μόνα τους δεν κρύβουν μέσα τους όλην τη γνώση του κόσμου..

φωνές.. ζωντανές.. ματιές σπινθηροβόλες...

κάνουν τα πρωινά.. μελίσσι πολύβουο..

- Τι έχει μέσα της η σάκα καρδιά μου και είναι ασήκωτη..;

- Τα γνωστά μαμά.. .Γλώσσα, Μαθηματικά, Ιστορία... αντηλιακό, πετσέτα, μαγιό..

έχουμε τετράωρο και μετά θα πάμε κατευθείαν για μπάνιο με τα παιδιά..:pp

σας λέω .. ότι εδώ.. γίνεται κάτι μαγικό..

αν υπάρχει τελικά οδηγός αισιοδοξίας..

βάλτε πρώτο στη λίστα..

μιαν νέα αρχή.. σε ένα...μικρό..ή μεγάλο.. νησί...

εκεί.. θα το νιώσεις..

το μέγεθος δε μετράει... είναι μύθος..

να χαμογελάς

Ιω

Υ.Γ. ευχαριστώ τον καλό μου φίλο-ταξιδευτή Γιάννη Π.για την "φωτεινή" φωτογραφία.

μικρός..γλυκός.. παλιός.. σαν το καλό κρασί.. Σεπτέμβρης..

σαν τα φύλλα που πέφτουν..διώξε καθετί περιττό μακριά..

κάνε μια νέα αρχή..

Ένας μικρός γλυκός παλιός Σεπτέμβρης

"Ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάματα

που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα

θέλει να παίξει ακόμα με τ'άστρα τ' ουρανού

πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου

πρωτάκι, σχολιαρούδι, του κλέβουν το τραγούδι,

του κλέβουν το τραγούδι...

Ένας γλυκός Σεπτέμβρης στάζει το μέλι του

σωστό παλικαράκι τρυγάει τ' αμπέλι του

στα Σπάτα λινοβάτης, στο Κορωπί γαμπρός

να τρέμουν τα κορίτσια στα βλέφαρά του μπρος

φυσάει ο απηλιώτης, ο ζέφυρος της νιότης

φυσάει ο απηλιώτης...

Ένας παλιός Σεπτέμβρης φίλος αχώριστος

καθώς περνούν τα χρόνια γίνεται αγνώριστος

το κόκκινο ραγίζει στα μήλα της Ροδιάς

κίτρινα πέφτουν φύλλα στον κήπο της καρδιάς

Η νύχτα μεγαλώνει, δίχτυα στο φως απλώνει,

η νύχτα μεγαλώνει..."

στίχοι Ηλίας Κατσούλης, μουσική, ερμηνεία Παντελής Θαλασσινός

αν μπορούσα... να σχεδιάσω τον Σεπτέμβρη

θα ζωγράφιζα μια στροφή σε έναν δρόμο..

με χρυσοκίτρινα φύλλα πεσμένα..

και μια κοπέλα με μια σάκα στον ώμο..

να προχωρά..αργά.. 

καθώς επιστρέφει απ'το σχολείο..

επιλεκτικά...θα κινείται στα σημεία με τα περισσότερα φύλλα

θα τα πατάει δυνατά.. για να ακούει 

αυτόν τον απολαυστικό θόρυβο..

θα τα σκορπάει ψηλά.. παιχνιδιάρικα..

οι ψιχάλες της βροχής μόλις θα ξεκινούν..

γεμίζοντας το δρόμο..μικρές λιμνούλες..

ποτίστρες...για μικρές ψυχές...

εξαγνισμός για τις "μεγάλες"..

η μυρωδιά της βροχής..άρωμα ακριβό..

οι σκέψεις στο μυαλό..

σκέψεις.. νέας αρχής..

ένας κύκλος έκλεισε ..

για να ανοίξει ένας άλλος..

νέες περιπέτειες..

νέες ανακαλύψεις..

νέες εμπειρίες..

σαν μια στροφή... του δρόμου..

γεμάτη νεανικό ενθουσιασμό...

για όλα όσα..

καινούργια θα φέρει..

όπως τη μυρωδιά.. των καινούργιων 

σχολικών στη σάκα...

κάθε τι καινούργιο.. έχει τη μαγική ιδιότητα...

τη δύναμη.. να ενισχύει... αυτό που άξιζε στο παρελθόν..

είναι αλληλένδετο με την ανάμνηση..

το καινούργιο είναι.. 

η ανάμνηση του μέλλοντος..

καλό μήνα..

καλή αρχή..

ύψωσε το σταυρό σου..

λέγοντας ευχαριστώ..

αποδέξου αυτό που σου δόθηκε..

κουβάλησέ το αγόγγυστα στις πλάτες σου..

δε ξέρεις.. τι θα φέρει η στροφή του "δρόμου"..σου

μύρισε το βασιλικό.. φύτεψε έναν.. χάρισε έναν..

πιες γλυκόπιοτο κρασί..παρέα με καλούς φίλους..τρυγητές..

πες είμαι εδώ.. σε αυτούς που σε χρειάζονται πραγματικά..

μοίρασε το βάρος..του σταυρού..

είτε είναι δικός σου ..είτε του άλλου..

μη ξεχνάς να χαμογελάς

να μιλάς γλυκά..

να εκπέμπεις..καλοσύνη..

φτάνει τόσο κακό ολόγυρα..

κάνε την αρχή..

σαν..το παλιό κρασί..

να μεθάς.. από αγάπη..

Ιω

Υ.Γ. Για να είμαστε εντός εποχής τον Σεπτέμβρη πρέπει να τρώμε..

σταφύλια, σύκα, αχλάδια, μήλα, δαμάσκηνα, καρπούζια, πεπόνια, κολοκυθάκια, ντομάτες, μπάμιες, κρεμμύδια ξερά, καλοκαιρινή πατάτα, φρέσκα καρύδια, φιστίκια Αιγίνης.