αναμνήσεων..υφαντά..

πολύχρωμα κουβάρια στις παλάμες κρατώ..

αναμνήσεις..υφαίνω..

να'χω να ανασαίνω..σε καιρούς χαλεπούς..

με τη ρόκα..τ'αδράχτι ..γνέθω..τα νήματα του χρόνου

κάνω χτένι το νου..γυρεύοντας..κόμπους.. λυγμούς..

την καρδιά..σαϊτα.. στολίζω με θηλιές..αναφιλητά..

τα χέρια μου παίρνουν φωτιά..

σχέσεις ζωής.. δεσμούς συμπαντικούς..

να τους φορώ..πάνω μου κατάσαρκα..μαντήλι..μεταξένιο..

γιατί.τι άλλο να'ναι οι άνθρωποι..

αν όχι ενωμένοι..με τα υλικά των άστρων..

σε αναμνήσεις.. κατοικούν..

με αυτές ταξιδεύουν..

και αυτές τους δένουν..μέχρι..την ζωή την άλλη..την επόμενη..

και σιγοτραγουδούν..

ως γνώση πολύτιμη..η ανάμνηση αποκτιέται..

και χρόνο..δε φοβάται..σαν είναι αληθινή..

ούτε απόσταση.. 

ούτε φθορά..

ούτε κρίση..

αντίθετα..στο άπειρο...

πλανιέται..

ακόμη και το θάνατο..νικά..

σε  φίλους καρδιακούς..

σε αδέρφια ..

σε συντρόφους...

στους ανθρώπους της ζωής μας..

κομμάτια της καρδιάς μας..

που με μια λέξη ή ένα βλέμμα μπορεί..

να μοιραστούμε ..ταξιδεμούς μυστικούς..

χωρίς..κανείς άλλος 

να μπορεί..

να νιώσει..

το πως..

το γιατί..

να χαμογελάς!

Ιω

Σπίτι..είναι..εκεί που η ιστορία σου..ξεκινά..

τελειώνοντας τη δουλειά..

πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής..

περπατούσα στους δρόμους τις Θεσσαλονίκης..

κατέβαινα την Κατούνη

διέσχιζα τα λαδάδικα..

έφτανα παραλία στο λιμάνι..

χάζευα..το υπέροχο ηλιοβασίλεμα..

και ψιθύριζα στον εαυτό μου..

"Αυτήν την πόλη..δεν θα την αφήσω..

για τίποτε στον κόσμο.."

Χα!.. τι μας λες...

λένε πως..όταν εσύ κάνεις σχέδια..

"Το Αφεντικό"...επάνω.. γελάει..

και στην περίπτωσή μου...

ξεκαρδιζόταν..

στέλνοντας..μπόλικες..

ακτίνες φωτός..

να γαργαλήσουν..και εμένα..

έτσι τα έφεραν...η μοίρα..και τα χρόνια..

να γίνω.. και εγώ..

οικονομική μετανάστρια..

εσωτερικού..

πως..λέμε..

"παίρνω το καπελάκι.. μου..

και φεύγω"..;;

έτσι ακριβώς...

παρατηρούσα.. τους ανθρώπους..

χωρίς ησυχία..και ύπνο..

να βυθίζονται..στα προβλήματά τους..

 και..

η κατάθλιψη.. να ελλοχεύει..

να χώνεται στα βάθη..

των ματιών τους..

και από..εκεί..στη ψυχή..

όχι κοπελιά..

όχι εγώ..δε θα σε "παίξω"..

 μαύρα..δεν τα βάφω..

και ας μου πάνε..

άντε τα βάφω μπλε..απ'τις θάλασσες..

και φύγαμε..

λεμόνια..πετούσε ο Θεός.;

εγώ..θα έφτιαχνα.. λεμονάδα..

κρύα..δροσερή..

νησιώτικη..

απ'αυτή που τα λεμόνια..

τα κόβεις απ'τον κήπο σου..

και τα στύβεις..

να μοσχοβολήσει το Σύμπαν..

ήδη μετρούσα 4 μετακομίσεις..στο ενεργητικό μου..

μια ως παιδί.. μια ως έφηβη..

δυο ως ενήλικη..

τραβήξαμε..για τα νησιά..

άλλες δυο.. εκεί..

και βλέπουμε..

το είδα έτσι...το είδα αλλιώς..

τελικά.. μου άρεσε..

κάθε τι που σου δίνεται..είναι ευλογία..

είναι ευκαιρία..

ευκαιρία..για ταξιδεμούς..

δύσκολοι καιροί..ναι

αλλά... νέες ομορφιές..

εξερευνήσεις..σε ήθη..έθιμα...παραδόσεις..μουσικές..

καινούργιοι άνθρωποι..

εικόνες..αρχής..

χρώματα..ανανέωσης..

νέα τοπία..

όνειρο..ζωής να ζήσω σε νησί..

μακρινό ίσως..

αλλά..να ..που τα όνειρα..

αν τα ποθείς αληθινά..

καμιά φορά..βγαίνουν..

-"Πώ, πω..σε λυπάμαι...

πάλι..μετακόμιση..;

λέγανε.."εμψυχωτικά"..οι καλοθελητάδες..

- Ναι ωρέ..γιατί..;;;

εσύ..θα τα κουβαλήσεις.. και κόπτεσαι έτσι..;

..μείνε εσύ.. βιδωμένος..

στον μικρόκοσμό σου..

"στα όρια που σ'έχουν φυλακίσει"

χωρίς..να ξεμυτίζεις..ρούπι..

απ'όσα..έχεις μάθει..

και σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής..

και άσε με εμένα..

-Τι..όλα αυτά θα τα πάρεις μαζί σου...;

τι τα θες..δε σου χρειάζονται..

πάρε μόνον τα απαραίτητα..

αφού θα ξαναγυρίσεις...

-Και να ζω..σαν φοιτήτρια..

σε έναν χώρο..που δεν είμαι εγώ...;

μπααα.. όλα θα τα πάρω..

όλα..

όλα όσα αγαπώ..

όλα όσα.. με γεμίζουν..

όλα όσα...μου θυμίζουν...

όλα όσα.. με φυλάνε..

και με προστατεύουν

και ας φύγω..όποτε φύγω..

κάθε σπίτι είναι

ένας ζωντανός οργανισμός..

παίρνει από σένα..

και δίνει σε σένα..

θέλει..αγάπη...

θέλει..μεράκι..

θέλει τη φροντίδα σου..

να το στολίσεις..

να το γεμίσεις..με στιγμές σου..

με σένα..

να το γεμίσεις από σένα..

κι όσο το αγαπάς..

τόσο καλόκαρδο..και ανοιχτόκαρδο..

θα είναι αυτό μαζί σου...

θα σε προσέχει..

στην αγκαλιά του..

θα σου χαρίζει..

όμορφες..εικόνες..

μνήμες..που κάποτε..

θα ξαναζείς..

χαμόγελα..

που θα φωτίζουν το πρόσωπό σου..

να στέκεσαι να το αφουγκράζεσαι..

να νιώθεις..τι χρειάζεται..

αέρα..φως.. ζεστασιά..

θόρυβο..φασαρία..

ζωντάνια..

ηρεμία..

άσε να σου μιλήσει..

το αποπαίρνεις..συνεχώς..

μια το κατηγορείς..ότι είναι μικρό..

και δε χωρά τίποτα..

μια ότι είναι μπελάς..

και σκοτώνεσαι..να το καθαρίσεις...

μια ότι έγινε...φυλακή..

και σε έκλεισε..μέσα..

τι θέλεις.. επιτέλους..;

ξέρεις;;

συνεργάσου μαζί του..

αγάπησέ το...

είτε είναι δώμα..

είτε..ανάκτορο..

είτε..ερείπιο..

είτε..δανεικό..

είναι η φωλιά σου..

το καταφύγιο...

η θαλπωρή..

το κάστρο σου.

το κουκούλι...

που τυλίγει..

με προστασία..

το σώμα...και τη ψυχή σου..

το σπίτι σου.. σου μοιάζει..λένε..

"σπίτι..είναι εκεί..που η ιστορία σου ξεκινά.."

και θα είναι..σπίτι σου...

όσο..έχει..να σου πει..μια ιστορία..

όταν..δε θα'χει πλέον..τίποτε να σου πει..

όταν θα στέκει..βουβό..

θα ξέρεις.. ότι ήρθε ο καιρός..

να ξαναγράψεις...

νέες ιστορίες..

ίσως.. σαν κι αυτές..

για  "τζίντες"..

που δε μένουν σταθερές..

που μετακινούνται συνεχώς..

με φλέβα από τζίντες...

και εγώ..

θα ξαναφτιάχνω..

το σπιτικό μου..

εκεί..

όπου..έχω..μια ιστορία..να πω..

να χαμογελάς..

Ιω

ταλαντώσεις.. και όρια..

έλυσα τα κορδόνια και έβγαλα τα παπούτσια μου

αφήνοντας τα δίπλα στη σκάλα..

προχωρούσα αργά στο μονοπάτι του κήπου

απολαμβάνοντας το κάθε τι..

τα χρώματα.. τις μυρωδιές..

τον διάλογο.. με τη γη..

η αίσθηση του χώματος στα πέλματά μου

 απολαυστική..

δροσερό.. οικείο.. ιαματικό..

γλιστρώ με μια κίνηση πάνω στην κούνια

τεντώνω τα πόδια μου..

τα λυγίζω..

επαναλαμβάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση

παίρνω φόρα..

ξανά..πάλι..

πιο δυνατά..

οι νόμοι της φυσικής σε όλο τους το μεγαλείο..

ο αέρας έπαιζε με τα μαλλιά μου..

μπροστά.. στο άγνωστο...

πίσω.. στα αναχώματα..

είχα γίνει ένα εκκρεμές.. 

στα χέρια.. του χρόνου..

το γέλιο..έβγαινε αβίαστο.. στο πρόσωπό μου..

η έξαψη.. έκανε τη καρδιά να καλπάζει..

έφτασα.. ψηλά.. ψηλότερα δεν γίνεται..

ή όχι..

που είναι τα όρια.. αναρωτιέμαι..

οι σκέψεις ακροβατούσαν..

στις κορυφογραμμές  των δικών μου ορίων..

μπορούσα να δω.. πέρα απ'τον φράχτη..

θα μπορούσα να δω πέρα..απ'το Αιγαίο..

πέρα..απ΄τη γη..

πέρα απ΄τη σελήνη..

πέρα απ'το Σύμπαν...

"στο άπειρο..και ακόμα παραπέρα.."*

σκέφτηκα δυνατά..

η γάτα με κοιτούσε απορημένη..

"πάει το αφεντικό τρελάθηκε".. θα σκέφτηκε..

τι ξέρεις.. εσύ.."χαζούλα".. τα όρια σου.. είναι 

τα όρια του κήπου.. τίποτα περισσότερο..

άραγε.. το να γνωρίζεις και να αποδέχεσαι τα όριά σου..

είναι πραγματική ευτυχία..;

ή μήπως τα όρια.. περιορίζουν τις δυνατότητές μας..;

οι σκέψεις..πηγαινοέρχονταν.. μαζί μου..

κάνοντας φασαρία...

αυτό είναι το δικό σου οπτικό πεδίο κυρία μου ορίστε..

να.. τα όριά σου.. 

είναι..όμως..και τα όρια του κόσμου..;

τα ξεπέρασες..ποτέ..; 

έκανες καμιά υπέρβαση..;

τα προέκτεινες ποτέ..;

έφτασες στο αδύνατο..;

ο θόρυβος.. από την τριβή των σχοινιών..πάνω στο δέντρο..

έντονος..

το θρόισμα των φύλλων της μουσμουλιάς..

εντονότερο..

τα κλαδιά της..είχαν γίνει..δυο τεράστια χέρια..

και κουνιόταν πέρα δώθε..

σαν φίλος που έρχεται να σε προειδοποιήσει..

"εεε... που πας.. δεν ακούς..

πρέπει να σταματήσεις... έφτασες στα όρια.."

η ψυχή είχε βγει.. και πετούσε και αυτή..

ήθελα.. κι άλλο ..

σαν τα μωρά παιδιά.. 

πιο ψηλά.. να δω που θα φτάσω..

η καρδιά..και αυτή ταξιδιάρα..

ο χτύπος..είχε γίνει..

ενέργεια...

μια επανάληψη στο μοτίβο του Ουρανού.. 

το μυαλό έδωσε εντολή στα πόδια..

να σταματήσουν..

διακοπή κίνησης.. λέμε.. κίνδυνος..

αλλαγή φύλλου πορείας..

στοπ..

το μυαλό ήταν το μόνο..

σε εκείνη τη μαγική στιγμή..

που μπορούσε να με κρατήσει ασφαλή..

η εντολή εδόθη..

την έλαβε..και η ψυχή και η καρδιά..

η κίνηση πιο αρμονική...

ξεκίνησε την αντίστροφη μέτρηση..

για να ενωθούν..τα πόδια με τη γη..

άραγε.. αυτή η πλήρης συμμόρφωση..

η υπακοή..

είναι μειονέκτημα..;

 όταν ένα ανήσυχο.. και ανυπόμονο πνεύμα

 αναγνωρίζει.. τα όρια.. 

και τα αποδέχεται...

πασπαλίζοντάς τα με γενναίες δόσεις υπομονής..

είναι δειλία..;

ή το ένστικτο.. επιβίωσης..

ασφάλειας..

αυτοσυντήρησης...

είναι πιο ισχυρό..;

τις σκέψεις μου διέκοψε..μια φωνή..

-Έλα μαμά.. κατέβα..τόση ώρα περιμένω

να κάνω και εγώ..

άντε ..η κούνια είναι για τα παιδιά.. όχι για μεγάλους..

το "σκασμένο".. είχε ήδη βάλει.. τα "όρια"...

στην έννοια μεγάλος.. και στην κούνια μας..

-Ο.κ. κοπελιά.. έλα να κάνεις...

αλλά το βράδυ.. που θα θελήσεις.. να κάτσεις..

πιο αργά.. γιατί "είσαι μεγάλη"..

να το θυμηθείς.. εντάξει..;

μιας.. και μιλάμε.. για όρια.. 

να χαμογελάς..

να "προεκτείνεσαι"..

Ιω

Υ.Γ. *από την ταινία Toy story (η ιστορία των παιχνιδιών)

βγάλε με έξω.. απόψε

"βγάλε με έξω απόψε.."
- σου ψιθύρισα.. -
"πήγαινέ με οπουδήποτε.. δε με νοιάζει.."

The Smiths - There is a light that never goes out

"οπουδήποτε..θέλω να χορέψω.."
και εσύ με έπιασες απ'το χέρι..
και με πήγες .. εκεί που θα τριγυρνώ πάντα..
στους δρόμους του Λονδίνου..

λίγο το σκηνικό του καιρού.. λίγο οι εικόνες απ'την ταινία του Χάρι Πότερ..
λίγο οι τύψεις του Μορφέα.. που με "έστησε" ακόμη ένα βράδυ..
μου χάρισαν.. ένα μαγευτικό όνειρο..
δεν ήθελα και πολύ..

ντυμένοι ζεστά..
τυλιγμένοι στα πλεκτά.. μέχρι πάνω..
με περπατησιές άνετες..
ξεγελούσαμε έναν παγωμένο Νοέμβρη..
χέρι..χέρι..
βλέμμα .. βλέμμα..
μια συνωμοσία Συμπαντική..
ανάμεσα.. σε στεριές.. και Ωκεανούς.

προχωρούσαμε δίπλα στον Τάμεση..
στο ύψος της πινακοθήκης Tate Britaine..
με κοιτάς στα μάτια..
μου λες..
"Όλα καλά θα πάνε senorita .. θα δεις"..

γελάω.. με σφίγγεις περισσότερο..
-το τελευταίο βαρκάκι.. για Tate Modern... το χάσαμε
"είδες..όλα καλά θα πάνε..ουυυ".. σε κοροϊδεύω..
με τραβάς..
-"έλα.. με τα πόδια.. κερνάω καυτό "αμερικάνο".. στο κοινοβούλιο"

ο ήχος της καμπάνας από το ρολόι του πύργου του κοινοβουλίου ..
 μας υποδέχτηκε.. κάνοντας τη σιωπή χίλια κομμάτια..
όπως αξίζει.. σε μια στιγμή "γενναία"  που θα περάσει στην αιωνιότητα..

πήραμε τον καφέ στο χέρι.. και περάσαμε τη γέφυρα Westminster..

τα λόγια πολλά... εγκάρδια..θερμά..
σαν τον καφέ που μας έκανε..παρέα..
καίγοντας τα ακροδάχτυλα..

η ματιά μας συνάντησε.. τη "ματιά "του..
το βλέμμα γέμισε χρώματα..
το London Eye..

- ανεβαίνουμε;
-πού;
-στους 7 Ουρανούς..
- μα νόμιζα ότι ήμασταν ήδη..

η θέα του Λονδίνου από ψηλά μαγική..
η τύχη μας ακόμη περισσότερο..
ήταν η βραδιά του Γκάι Φωκς..
πυροτεχνήματα  και κροτίδες
καρφωνόταν στην καρδιά
της νύχτας..
και κάναν το στερέωμα..γιορτή

- τι σκέφτεσαι;
-τον χρόνο..
-γιατί;
-είναι κλέφτης.. άδικο
ένα πυροτέχνημα.. είναι.. παφ.. και τέλος..
-γιατί;
-3 μέρες μόνο.. και μετά;
-δεν υπάρχει μετά..
3 μέρες .. μια αιωνιότητα..
γελάς..

τώρα οι Smiths δώσαν τη θέση τους
στους Foals.
"late night"..

δικό μου το όνειρο..
δικές μου οι μουσικές..
συνεχίζω..

περιπλανηθήκαμε στο Σίτυ..
φωτογραφίζοντας.. το κτίριο αυγό..

επισκεφθήκαμε την Tate Modern..
θαυμάζοντας τα έργα των Warhol,
 Πόλοκ, Ματίς,Νταλί ,Πικάσο

Andy Warhol



"ακολούθησέ με" .. σου φωνάζω..
και τρέχω μπροστά..
"θα περάσουμε απέναντι
απ΄τη γέφυρα της Χιλιετίας..
θα δούμε τον καθεδρικό ναό του Αγίου Παύλου..
θα αφήσουμε τις "υποσχέσεις" μας
στον "τρούλο των ψιθύρων"..

θα κατηφορίσουμε την Strand street..

θα σου δείξω το μοναδικό κτίριο  της Strand που επιβίωσε
της μεγάλης πυρκαγιάς του Λονδίνου..

θα  συνεχίσουμε στην Fleet street..
εκεί θα σου φανερώσω το κτίριο
που ο δαιμόνιος κουρέας Sweeney Todd
κούρευε για στερνή φορά την κόμη και τα όνειρα των θυμάτων του..

το κρύο διαπεραστικό..
σαν το βλέμμα και τη λεπίδα που θυμάμαι..
απ'την ταινία..

- το βασίλειό μου για λίγο αλκοόλ..

-πάμε να το πουλήσουμε.. ξέρω μια καλή παμπ..στο νούμερο 145!
αν είσαι καλό παιδί θα σου πω ιστορίες για τους διάσημους θαμώνες της..
τον Βολταίρο, τον Μπόσγουελ.. και τον  Κάρολο Ντίκενς.. που τα έπιναν εκεί..

"Ye Olde Cheshire Cheese.."

ιστορική και δαιδαλώδης..
σκοτεινή και μυστηριώδης ..
σαν τα ξενύχτια που άφησαν αποτυπώματα στον αέρα της..
έχουν "ποτίσει" τους τοίχους..
και κάνουν μάρτυρες..τα ρουθούνια σου..

ανάβεις τσιγάρο και με κοιτάς.. μου προσφέρεις το πακέτο..
(πάρε χαζούλα.. όνειρο είναι .. ας το έκοψες χρόνια τώρα..)
η πρώτη ρουφηξιά.. καίει το λαιμό..
κάνει τους πνεύμονες.. να επαναστατούν..
πνίγεσαι και βήχεις..
- μια μαύρη Guiness..για μένα..παρακαλώ..
εσύ επιλέγεις ένα malt ιρλανδέζικο..

-θέλω να χορέψω..
- μόνο;
-και να μεθύσω..
-μόνο;

-..και να μην ξυπνήσω..

η νύχτα γίνεται μέρα..
ο χρόνος τρέχει..
κλέφτης.. που τον κυνηγούν οι στιγμές..
να τον φυλακίσουν εκεί..
στο όνειρο.. για πάντα..
πάνω από υπαίθριες αγορές

στο Spitafields .. στο Camden..στο Portobello..

σε παμπς .. σε θέατρα.. σε τζαζ μπαρ..

στους δρόμους του..
σε ό,τι  κόκκινο.. πιάνει η ματιά σου..

σε αυτό.. που δεν μπορείς..να έχεις..

- χα! ώστε εδώ είναι η φωλιά τους..
σου φωνάζω και αρπάζω τη φωτογραφική μηχανή..

-είσαι όνειρο.. το ξέρεις; ..

-ναι.. κλείσε τα μάτια.. σε λίγο ξημερώνει..




καλημέρα

Ιω

βασανίζοντας το χαρτί..

το παρελθόν σε βρίσκει έξω.. στο δρόμο..

"Ενεος & παραμυθιού" γωνία..

να ανασαίνεις λέξεις.. και παύσεις.. και σιωπές..

στο κάλεσμα ενός καιρού βροχερού..

σαν Ουρανός που ρουφά τα σύννεφα

αλλάζεις διαθέσεις και μορφές..

αίφνης σηκώνεσαι.. "σιάζεις" τα ρούχα σου..

και γίνεσαι βέλος.. 

στο τεντωμένο τόξο του χρόνου..

εκτινάσσεσαι ψηλά.. και ταξιδεύεις..

στο Σύμπαντο*..που έλεγε μια ψυχή..

προσγειώνεσαι.. και καρφώνεσαι στο έδαφος..

παίρνεις την πένα σου..

ν'αποτυπώσεις όσα είδες.. εκεί πάνω..

βασανίζεις το χαρτί..

με μουτζούρες..βελάκια..υπογραφές.. κουκκίδες..

τίποτε..

μόνο η σιωπή σου ψιθυρίζει..

υποτάσσοντας..την πένα..

να χαράξει γραμμές..

σαν τη μοίρα σε απλωμένη παλάμη..

"μην τις μειώνεις.. δε θα' χω αναπνοές

φύγε γρήγορα.. έτσι πρέπει.."

αφήνεις κάτω την πένα..

δένεις τα κορδόνια απ'τα αθλητικά σου..

φοράς τη θήκη στο μπράτσο.. 

κινητό ..κλειδιά..ακουστικά..

και γίνεσαι αγέρας..

τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς..

απομακρύνεσαι.. για λίγο..

απ'τα "έτσι πρέπει..και τα μη"..

μη στεναχωριέσαι.. είναι για λίγο..

επιστρέφοντας..

πάλι εκεί θα τα βρεις στο χαλάκι..

να σε περιμένουν και να σ'ακολουθούν πιστά..

σαν τον Άργο..

ναι..

χρόνια τώρα..

Μάσκες - Σαν Όνειρο, στίχοι-μουσική Νίκος Ιωακειμίδης

να ξεφεύγεις..

να ονειρεύεσαι..

να επιστρέφεις..

σαν τα κύματα στην άκρη του γιαλού..

έτσι..πρέπει..

καλημέρα

Ιω

Υ.Γ. * Σύμπαντο..έτσι αποκαλούσε ο Καζαντζάκης το Σύμπαν..