Πτῶσις Συρίας : Ἕνα βῆμα πιό κοντἀ στὀ « μεγάλο Ἰσραήλ»

φωτό

Γράφει ὁ Alan Sabrosky

Η κατάρρευση της κυβέρνησης Άσαντ στη Συρία είναι βέβαιο ότι θα χαιρετιστεί με μεγάλη ικανοποίηση στην Ιερουσαλήμ και στην Ουάσιγκτον. Και οι δύο πρωτεύουσες της Σιωνιστικής Κυριαρχίας βλέπουν εδώ και καιρό τους Άσαντ όπως έβλεπαν τον Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ και τον Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης. Όλα ήταν εμπόδια στα σχέδια του Ισραήλ στην περιοχή.

Και οι τρεις ήταν επίσης στόχοι εκείνης της αισχρής πολιτικής της «αλλαγής καθεστώτος» που επισημάνθηκε από τις ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου , όπως και τέσσερις άλλες χώρες της περιοχής. Τώρα το τελευταίο από τα τρία έπεσε, αν και πολύ αργότερα από ό,τι περίμεναν το 2001 οι κυρίως Εβραίοι νεοσυντηρητικοί «γεράκια κότες» (ονομάζονται έτσι επειδή όλοι υποστήριζαν τον πόλεμο, αλλά πολύ λίγοι υπηρέτησαν στον στρατό).

Τι προκάλεσε λοιπόν την κατάρρευση;

Η εσωτερική δυναμική εντός της Συρίας που έπαιξε σίγουρα το ρόλο της, αλλά θα επικεντρωθώ εδώ στους εξωτερικούς παράγοντες. Ένας σημαντικός λόγος ήταν η αδυσώπητη πίεση και οι σημαντικοί πόροι που διοχετεύθηκαν στις διάφορες πολιτοφυλακές και τους τζιχαντιστές που προσπαθούσαν να ανατρέψουν το καθεστώς της Συρίας. Το χρήμα μιλάει, και μιλούσε πολύ δυνατά εδώ. Το ίδιο έκαναν και οι συχνές ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές και το πυροβολικό στη Συρία. Προστετευμένες από τις ΗΠΑ, οι ρωσικές δυνάμεις στη Συρία δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά για τον σύμμαχό τους.

Στη συνέχεια, επίσης, η αριθμητικά μικρή αλλά πολιτικά σημαντική, ανοιχτή στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο έδαφος της Συρίας είχε τον δικό της αντίκτυπο, το ίδιο και οι περιορισμένες αλλά στρατηγικά σημαντικές άμεσες στρατιωτικές επιθέσεις από τις ΗΠΑ και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ στις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις και εγκαταστάσεις . Η εικόνα μετράει και εδώ είχε μεγάλη σημασία.

Ο Άσαντ της Συρίας δεν θα μπορούσε ποτέ να ανταποκριθεί σε αυτό. Μόνο η Ρωσία (σε πολύ περιορισμένο βαθμό) και το Ιράν (σε ακόμη μικρότερο) έκαναν πραγματικά πολλά. Αλλά η Ρωσία έχει πιαστεί με το ουκρανικό «μωρό πίσσας» ( πρόβλημα που στην προσπάθεια νά τό ἀντιμετωπίσῃς ἐπιδεινώνεται περισσότερο)  και το Ιράν αντισταθμίζει τα στοιχήματά του εν αναμονή της «αλλαγής καθεστώτος» της ίδιας της Αμερικής. Η έλλειψη ισχυρών, εύλογα αξιόπιστων συμμάχων μετράει επίσης, και μετρούσε εδώ, αλλά όχι με καλό τρόπο.

Δεύτερον, η Συρία έχασε τον πόλεμο ενημέρωσης και προπαγάνδας, με πολύ μεγάλο και πολύ αποφασιστικό τρόπο. Τα εβραϊκά συστημικά ΜΜΕ στις ΗΠΑ και στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης φρόντισαν ώστε σχεδόν κάθε ισχυρισμός, όσο γελοίος κι αν είναι, των τζιχαντιστών και άλλων αντικυβερνητικών στοιχείων στη Συρία να αντιμετωπίζεται ως ευαγγελική αλήθεια. Ελάχιστοι στα συστημικά μέσα ενημέρωσης αμφισβήτησαν τους ισχυρισμούς τους, αν και πολλοί το έκαναν στα εναλλακτικά μέσα και στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης.

Δεν ήταν αρκετό. Το Ισραήλ μπορεί να διαλύσει τη Γάζα και να σκοτώσει δεκάδες χιλιάδες αμάχους, αλλά οποιαδήποτε κριτική για τα πραγματικά εγκλήματα πολέμου του καταδικάζεται σχεδόν καθολικά στα μέσα ενημέρωσης και στις δυτικές πρωτεύουσες ως «κακός αντισημιτισμός» που πρέπει να κατασταλεί και να τιμωρηθεί. Αυτή η κριτική δεν ήταν τίποτα τέτοιο, αλλά καταδεικνύει τον εξαιρετικό βαθμό της εβραϊκής επιρροής σε ολόκληρη τη Δύση. Υπογραμμίζει επίσης την ακρίβεια του αξιώματος ότι «η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα του πολέμου», τουλάχιστον όποτε εμπλέκονται το Ισραήλ ή τα συμφέροντά του.

Τρίτον, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το γεγονός είδε αντάρτικες πολιτοφυλακές και ντόπιους τζιχαντιστές να κάνουν στις συριακές κυβερνητικές δυνάμεις ό,τι έκαναν οι υποστηριζόμενοι από τις ΗΠΑ μουτζαχεντίν στην αφγανική κυβέρνηση και τους Σοβιετικούς συμμάχους τους, και αργότερα στους Ταλιμπάν (οι γραμμικοί επιχειρησιακοί απόγονοι των αρχικών μουτζαχεντίν )  σε μια άλλη αφγανική κυβέρνηση και τον Αμερικανό προστάτη της. Φαίνεται ότι οι τοπικές κυβερνήσεις έχουν πολύ μεγάλη δυσκολία να αντέξουν τους αντάρτες που έχουν εξωτερική συμπαράσταση, εξωτερική βοήθεια ή και τα δύο.

Και στις τρεις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω, οι εξεγερμένοι είχαν και τα δύο. Στη Συρία, οι κυβερνητικές δυνάμεις έπρεπε επίσης να αντιμετωπίσουν άμεσες στρατιωτικές επιθέσεις από το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ. Αυτό που τους έκανε πιο δύσκολο ήταν ότι ουσιαστικά πολέμησαν αυτές τις εξωτερικές δυνάμεις με το ένα χέρι γερά δεμένο πίσω από την πλάτη τους.

Εκτός από την άμυνα, οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις μπορούσαν να συμμετάσχουν μόνο σε περιστασιακές μονομαχίες πυροβολικού με τους Ισραηλινούς, αλλά όχι να απαντήσουν σε αεροπορικές επιθέσεις. Ούτε οι Ρώσοι μπορούσαν να τους βοηθήσουν, εκτός από αμυντικά. Οποιαδήποτε προσπάθεια άμεσης απάντησης σε επιθέσεις των ΗΠΑ, του Ισραήλ ή άλλων σήμαινε μια άμεση αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ που καλύπτεται από την αμερικανική μαριονέτα του ή το ΝΑΤΟ. Οι Σύροι δεν μπορούσαν να το κάνουν αυτό μόνοι τους, και η Συρία απλά δεν άξιζε αρκετά για τη Ρωσία ώστε να ρισκάρει τέτοιου είδους εμπλοκή.

Αντανακλάσεις

Θα χρειαστεί λίγος χρόνος για να γίνουν πιο σαφείς οι συνέπειες όλων αυτών (ίσως θα ήταν πιο ακριβές το «λιγότερο θολό»). Περιμένω ότι οι σημερινοί αξιωματούχοι της συριακής κυβέρνησης και οι ανώτεροι στρατιωτικοί διοικητές αναρωτιούνται αν θα είναι ακόμα ζωντανοί την επόμενη εβδομάδα. Δεν είμαι ειδικός στις συριακές υποθέσεις, αλλά το ιστορικό σε αυτές τις καταστάσεις δεν είναι καθησυχαστικό.

Αναμένω, ωστόσο, ότι μια σημαντική εκτίμηση από την πλευρά των νικητών θα είναι ο ρόλος που προορίζονται για αυτούς από τους ξένους προστάτες τους. Θέλουμε η νέα συριακή κυβέρνηση να είναι μια άλλη Αίγυπτος, τουλάχιστον όσον αφορά το Ισραήλ; Ή μήπως είναι κάτι άλλο;

Ό,τι κι αν είναι, οι εξεγερμένες δυνάμεις –ακόμη και οι ισχυρά διεισδυμένες– έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθούν ή να ελεγχθούν, ή ακόμα και να επηρεαστούν, από τη στιγμή που βρίσκονται στην εξουσία. . Θυμηθείτε ότι οι άνθρωποι που όπλισαν οι ΗΠΑ για να πολεμήσουν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν μετατράπηκαν σε Ταλιμπάν που χρησιμοποίησαν μερικά από αυτά τα όπλα και τεχνικές για να εξαναγκάσουν μια ακόμη ταπεινωτική αμερικανική καταστροφή.

Η ισραηλινή εμπειρία με αυτά τα πράγματα είναι ακόμη πιο προβληματική. Μου είπαν ότι πίσω στη δεκαετία του 1980 ένας ανώτερος Ισραηλινός αξιωματικός ότι είχε διεισδύσει επιτυχώς σε κάθε αραβική κυβέρνηση και κίνημα , βασιζόμενοι κυρίως στους Σεφαραδίτες Εβραίους. Έτσι, όταν το Ισραήλ ίδρυσε τη Χαμάς τη δεκαετία του 1980 ως αντίβαρο στην PLO, υποθέτω ότι πίστευαν πως είχαν κάνει μια καλή συμφωνία. Κι όμως,με τα χρόνια άλλαξε. 

Η περίπτωση του ISIS και των Σύριων τζιχαντιστών είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Τώρα, οι «ψευδείς σημαίες» (το να επιτίθενται σε κάποιον αλλά να κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι το κάνει κάποιος άλλος) είναι κάτι σαν ισραηλινή ειδικότητα. Το σύνθημα της Μοσάντ , της πιο γνωστής ισραηλινής οργάνωσης πληροφοριών, είναι εύστοχα «Με εξαπάτηση, θα κάνεις πόλεμο.»

Η Mossad και οι αδελφές της οργανώσεις έχουν τηρήσει αυτό το σύνθημα από την ίδρυση του Ισραήλ. Έχουν υποστηριχθεί παγκοσμίως από διπλούς Ισραηλινούς υπηκόους ή Εβραίους χωρίς ισραηλινή υπηκοότητα, ορισμένους Χριστιανούς Σιωνιστές και καθαρούς μισθοφόρους.

Τα παραδείγματα πολλά. Τρεις με ιδιαίτερη σημασία για τις ΗΠΑ, για παράδειγμα, είναι η υπόθεση Lavon στην Αίγυπτο (1954), η επίθεση στο USS Liberty (1967) και οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου (2001). Αξίζει να τα ψάξετε (ΜΗΝ εμπιστεύεστε ούτε τη Wikipedia ούτε τη μηχανή αναζήτησης Google!. ( Πελασγ. γι᾿αὐτό βάλαμε τίς δικές μας δημοσιεύσεις ) 

Η περίπτωση του ISIS είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Υποτίθεται ότι είναι μια μαχητική ισλαμική οργάνωση, φαίνεται να έχει εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία να χτυπήσει ισραηλινούς ή αμερικανικούς στόχους οπουδήποτε στον κόσμο. Αυτό ήταν ένα πρόβλημα που προφανώς δεν μοιράστηκε η Αλ Κάιντα του Οσάμα Μπιν Λάντεν, με λιγότερα περιουσιακά στοιχεία.

Παρά τους πόρους για να πάρουν στόλους λευκών pick-up φορτηγών Toyota με βαριά όπλα στα κρεβάτια τους και άλλα σύνεργα, βρήκαν ότι ήταν μια «σχεδόν» ανυπέρβλητη πρόκληση να χτυπήσουν αυτούς που θα έπρεπε να είναι οι κύριοι εχθροί τους. Περίεργο, έτσι δεν είναι; Αναρωτιέμαι πόσοι ηγέτες του ISIS έχουν πιεί αντάμα τα ποτά τους με τις επαφές τους στη Μοσάντ και τη CIA.

Τελευταίοι είναι οι Σύροι τζιχαντιστές , εύκολα η πιο συναρπαστική πτυχή του συριακού παζλ. Μας λένε συνεχώς ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι φανατικοί ισλαμιστές που περνούν τις νύχτες τους ονειρευόμενοι πώς να σκοτώσουν αλλόθρησκους και τις μέρες τους προσπαθώντας να το κάνουν (ή μήπως το αντίστροφο ;). Αλλά προφανώς υπάρχουν «καλοί» τζιχαντιστές και «κακοί» τζιχαντιστές . Οι πρώτοι είναι εκείνοι που εκτελούν τις προσφορές των δυτικών κυβερνήσεων (συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ) και επιτίθενται σε μουσουλμανικές χώρες. Οι άλλοι είναι αυτοί που προφανώς δεν το κάνουν.

Προβλέποντας

Είναι παράτολμο στην καλύτερη περίπτωση να προβλέψουμε τι θα προκύψει μετά την ήττα της συριακής κυβέρνησης. Τουλάχιστον, θα περίμενα από τους νέους κυβερνώντες να διατάξουν τους Ρώσους να βγουν έξω. Φυσικά, οι Ρώσοι μπορεί να μην φύγουν, όπως οι ΗΠΑ αγνόησαν τις απαιτήσεις, πολλών πιο αδύναμων κυβερνήσεων, να φύγουν. Οι αυτοκρατορικές δυνάμεις, ακόμα κι αν εξασθενούν και σε έναν χαοτικό κόσμο, λειτουργούν συχνά έτσι.

Ίσως μάθουμε περισσότερα για το ISIS και αυτούς τους «καλούς» τζιχαντιστές στη Συρία. Τι ακριβώς θα κάνουν στην εξουσία; Θα είναι σαν τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν; Εάν όχι, τι θα σήμαινε αυτό για τον πραγματικό τους χαρακτήρα και τούς ηγέτες τους; Στιγμές που προκαλούν σκέψεις, στην καλύτερη περίπτωση.

Αυτό που είναι πιο ξεκάθαρο είναι ότι αυτό που συνέβη στη Συρία θα ενθαρρύνει τους Ισραηλινούς να αντιμετωπίσουν τους Παλαιστίνιους εντός και με τον Λίβανο και τη Χεζμπολάχ εκτός, ειδικά όταν ο Τραμπ είναι Πρόεδρος και αναγνωρίσει την ισραηλινή κυριαρχία στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη. Ο Τραμπ είναι ακόμη περισσότερο υπόχρεος στο Ισραήλ από τους περισσότερους προέδρους των ΗΠΑ και το Ισραήλ θα επωφεληθεί από αυτό. ( Πελασγική. Αὐτό θά τό ᾿δοῦμε. Γιατί ποτέ κανείς δέν ξέρει τί μπορεῖ νά πράξῃ ἐν τέλει ὁ Τράμπ μέ τούς ἑβραίους. Ἴσως νά ἐκπλαγεῖτε ἀπό τίς ἐπιλογές του, ἐν τέλει. Γιά τούς ἐχθρούς του τό λέω...) 

Επιπλέον, με τη Συρία του Άσαντ να απομακρυνθεί από το παιχνίδι, το Ιράν θα περάσει στο περιφερειακό μέτωπο. Κανένα άτομο στις ΗΠΑ δεν μπορεί πλέον να είναι σοβαρός υποψήφιος για Πρόεδρος χωρίς να είναι στην τσέπη του Ισραήλ, πολύ περισσότερο να εκλεγεί σε αυτό το αξίωμα, αλλά οι δύο αμερικανικές πολιτικές φατρίες έχουν διαφορετικές προτεραιότητες.

Αυτό σημαίνει ότι οι νεοσυντηρητικοί που συσσωρεύονται στην κυβέρνηση Τραμπ είναι μια βεβαιότητα για να το δούμε ως μια χρυσή ευκαιρία για να ολοκληρώσουν την ατζέντα τους το 2001 και να εξουδετερώσουν το Ιράν. Γνωρίζοντας τους, αυτοί και τα εβραϊκά χρήματα θα ωθήσουν (ίσως θα έπρεπε να πω «ώθηση») τον Τραμπ να κάνει ένα από τα τρία πράγματα: (1) να υποστηρίξει το Ισραήλ στην επίθεση στο Ιράν, (2) να συμμετάσχει με το Ισραήλ για να το κάνει αυτό, ή (3) να επιτεθεί στο Ιράν χωρίς το Ισραήλ.

Το σίγουρο συμπέρασμα είναι ένα 2025 πολύ πιο επικίνδυνο, από ό,τι έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, και δεν ήταν ό,τι καλλίτερο. Αντιμετωπίζουμε εμφύλιες αναταραχές στο εσωτερικό και περισσότερο πόλεμο στο εξωτερικό, εάν ο Τραμπ εφαρμόσει πραγματικά την ατζέντα του. Για το Ισραήλ, η ήττα της Συρίας και η προεδρία του Τραμπ προμηνύουν κμια καλή πορεία προς ένα «Μεγάλο Ισραήλ». Για τους Παλαιστίνιους. Λιβανέζους και τόσους άλλους, τα πράγματα έχουν πάει από το κακό σε ένα σχεδόν αφάνταστα χειρότερο. Για τους Αμερικανούς, δύσκολοι καιροί, πράγματι.

Ἀπό : unz.com

Ἐγώ πιστεύω πώς ὅσο ἀφορᾷ τόν Τράμπ, θά πέσουν τόσο πολύ ἔξω στίς προβλέψεις τους, πού θά ἐκπλαγοῦν κυριολεκτικῶς ! Καί ξέρετε πού τό βασίζω αὐτό ; Στό γεγονός ὅτι γινόμαστε μάρτυρες τρελλῶν καταστάσεων, μέ "πολεμικές φωτιές" ἔνθεν κακεῖθεν, μέ ἕναν τρόπο πού ἄν μή τί ἄλλο ἀποδεικνύει π α ν ι κ ό ! Γιατί ἄρα γε ; Ἐάν ὁ Τράμπ εἶναι τό δικό τους ὑποχείριο πού θά τούς κάνῃ ὅλα τά χατήρια καί θά τούς στρώσῃ τόν δρόμο γιά τό πολυπόθητο ὄνειρο, ποιός ὁ λόγος νά τρέχουν νά προλάβουν τόν χρόνο ; Τόν χρόνο πού ὅσο πιό κοντά ἔρχεται στήν ἀλλαγή φρουρᾶς στίς ΗΠΑ, τόσο πιό μεγάλες "φωτιές" ἀνάβουν, κυρίως στόν χώρο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. 

Ἐπίσης ἔνας ἀκόμη παράγων πού θά μπερδέψῃ τό πρᾶγμα περισσότερο εἶναι ἡ Τουρκία καί ὁ ῥόλος πού θά παίξῃ στήν ὑπόθεσιν Συρίας. Ὁ Ἐρντογάν πάντα "φώναζε" γιά νά ἀκούσουν ἅπαντες, πώς εἶναι φιλαράκια μέ τόν Τράμπ. Χμμ... Πόσο φιλαράκια θά εἶναι ὅταν ὁ Σουλτάνος ἐπιτύχει νά κάνῃ πραγματικότητα μία ἕνωσιν ἰσλαμικῶν κρατῶν ; Καί μία τέτοια συμμαχία ἔχει συγκεκριμένο στόχο ἀκριβῶς ὅπως τό ἔθεσε ὁ Ταγίπ : «Ἰσλαμική Συμμαχία » κατά τῆς Ἰσραηλινῆς τρομοκρατίας

Τότε ὁ Τράμπ θά ἀναγκαστῇ μᾶλλον νά στηρίξῃ μία ἄλλη Συρία, ἀπαλλαγμένη ἀπό τζιχάντια καί φανατικούς ἰσλαμιστές πού ἀνεμίζουν μαζύ μέ τήν 3άστερη σημαία τους καί τήν κόκκινη ἡμισέληνον. Καί ἡ πλάκα θά εἶναι νά προωθήσουν μία ἐπιστροφή Ἄσσαντ ! Χά,χά,χά ! Πάει τό ὄνειρο...

Ὅλα εἶναι πιθανά. Καί πάντα ὁ ἀπρόβλεπτος παράγων εἶναι τό πιό σημαντικό στοιχεῖο πού καθορίζει τό μέλλον. Μήν τό ξεχνᾶτε ποτέ. Τίποτε καί κανένας δέν εἶναι δεδομένος ὅταν τά συμφέροντα μπορεῖ νά ἀνατραποῦν μέσα σέ μία ἀπρόβλεπτη στιγμή...

Ἡ Πελασγική