Ηθικό δηλιμμα...

Σήμερα σας έχω κάτι δύσκολο...
Μη βιαστείτε να απαντήσετε.
Θέλει σκέψη, σύνεση και ωριμότητα.
Η μικρή είχε ένα ατύχημα πιο παλιά και χρειάστηκε να κάνει κάποια εγχείριση στη μέση...
Ο γιατρός είπε ότι αυτές σε τέτοιες εγχειρήσεις είναι επικίνδυνο να γινει ιατρικό λάθος και η ασθενής να μείνει παράλυτη...

Όταν το άκουσα ανασύρθηκε από τη μνήμη μου ένα παλιό φιλοσοφικό - θρησκευτικό - ηθικό ερώτημα, δήλιμμα, ή έστω θέμα για συζήτηση.
Αγαπάς ένα άνθρωπο. Του το έχεις πει χίλιες φορές . Του το έχεις δείξει με ποικίλλους τρόπους. Ίσως πάτε και για γάμο... Και ξαφνικά! Συμβαίνει ένα ατύχημα, μία ασθένεια, μια αναπηρία, που αλλοιώνει εντελώς την ποιότητα ζωής του ανθρώπου σου.

Και σας ερωτώ... Τι πρέπει να κάνει κανείς σε μια τέοιτα περίπτωση; Και πολύ περισσότερο, άσχετα από πρέπει, τι θα έκανε ο καθένας απο μας σε κάτι τέτοιο.
Θεωρητικά, η αγάπη λέει ότι πρέπει να θυσιάζεσαι για ό,τι / όποιον αγαπάς και να σηκώσετε μαζί το σταυρό που σας έτυχε...
Πρακτικά όμως; Πόσο έτοιμοι είμαστε να αντέξουμε δίπλα μας τον άνθρωπό μας με ειδικές ανάγκες; Κι αν δεν είμαστε; Είναι σωστό να πούμε με ειλικρήνεια "δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο... συγγνώμη αλλά δε μπορώ να το αντιμετωπίσω" και να φύγουμε;

Περιμένω τα σχόλιά σας.

Δόξα τω Θεώ ,πάντως, η μικρά βγήκε από το χειρουργείο και είναι μια χαρά.
Παρόλα αυτά, το ερώτημα παραμένει...