Πολλές φορές έχω ακούσει να λέγεται το εξής:"Η ομοφυλοφιλία είναι επιλογή του, τη σεβόμαστε..."
Μάλιστα, οι κάθε λογής συντηριτικοί κατηγορούν τους γκέι για το ότι επιλέγουν σεξουαλική ζωή ενάντια στις αξίες της οικογένειας, της θρησκείας, της ηθικής κλπ...Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι δε μου πάει σε αυτή την τόσο συνηθισμένη ατάκα.
Κι αυτό, γιατί η σεξουαλική προτίμηση έχει να κάνει με ένα άλλο θεμελιώδες ερώτημα:
" Τι μου αρέσει;"
Κι εδώ θέτω ένα άλλο ερώτημα:
¨Μπορώ να έχω επιλογή στο τι μου αρέσει;"
ή αλλιώς:
"Επιλέγω τι μου αρέσει; Ή απλά επιλέγω αυτό που μου αρέσει;"
Μπερδευτήκατε;
Κακώς! Το πράγμα είναι απλό! Μου αρέσει το τζατζίκι! Τρώω τζατζίκι επειδή μου αρέσει.
Άλλα δεν επιλέγω να μου αρέσει το τζατζίκι... Απλά μου αρέσει, χωρίς να ξέρω το γιατί και χωρίς καν να το σκέφτομαι. Το βλέπω, το μυρίζω, το γεύομαι και μου αρέσει. Αλλά δεν κάνω απολύτως καμία επιλογή στο αν θα μου αρέσει! Απλά μου αρέσει!
Βλέπω, λοιπόν, και ένα άντρα και με εξιτάρει! Δεν κάθομαι να κάνω λογικούς συνειρμούς και επιχειρηματολογία. Απλά με εξιτάρει. Βλέπω, ομοίως και μια γυναίκα και παρατηρώ ότι μου είναι ερωτικά αδιάφορη. Το μάτι μου πάει αλλού. Δε με αφορά το θέμα. Πάλι δε μπαίνω σε καμιά λογική διαδικασία να σκεφτώ αν θα πρέπει να μου αρέσει ή όχι.
Για να μιλήσουμε ,όμως, για επιλογή, υποτίθεται ότι πρέπει να έχουμε τουλάχιστον δύο ισοπίθανα και υλοποιίσιμα σενάρια από τα οποία θα επιλέξουμε το καλύτερο με βάση κάποια κριτήρια.
Είναι, όμως, ισοδύναμη η έλξη που αισθάνεται ο γκέι από το αντρικό και το γυναικείο κορμί; Είναι ισοπίθανο το να κάνει επιτυχή σχέση με άντρα και με γυναίκα ο γκέι;
Κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο αυτό δεν είναι ισοπίθανο, αλλά κρίνοντας εξ ιδίων αλλά και από την πλειοψηφία των γκέι που γνώρισα ως τώρα, η σχέση ενός γκέι με γυναίκα θα γίνει επειδή το επιβάλλουν κοινωνικοί λόγοι και ο γκέι θα καταπιέσει (ως πότε αραγε;) την πραγματική του επιθυμία.
Στις περισσότερες, μάλιστα, των περιπτώσεων, οι γκέι δε λειτουργούν καν με γυναίκες, ή λειτουργούν σπάνια και για να " κανουν το καθήκον τους¨.
Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω, βλέπετε να υπάρχουν επιλογές; Εγώ, πάντως, βλέπω μονόδρομο. Κι αλίμονο στους υποκριτές. Κάποια στιγμή οι φούσκες σκάνε! Κι όταν σκάνε παίρνουν πολλά κεφάλιααα πολλά κεφάλιααα πολλά κεφάλιααα, που θα έλεγε και ο Χρόνης Εξαρχάκος στη "Γκαρσονιέρα για δέκα" :)
