Από τον βίο του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου
Κατά την εποχή που ζούσε ο Άγιος Σάββας, έπεσε πείνα μεγάλη και ακρίβεια πολύ σ’ όλη την Παλαιστίνη επί 5 χρόνια και κατά το διάστημα αυτό δεν έβρεξε καθόλου. Γι’ αυτό στην Παλαιστίνη υπήρχε στεναχώρια μεγάλη στους κοσμικούς αλλά και στους Μοναχούς που ήταν σε κελιά και Μοναστήρια. Ο Άγιος Σάββας διηύθυνε τότε 7 μεγάλα Μοναστήρια, που είχαν μεγάλη στέρηση των αναγκαίων, όμως εκείνος δεν μεριμνούσε για τίποτα, αλλά μόνο στον Θεό είχε εναποθέσει τις ελπίδες του, ζητώντας απ’ Αυτόν βοήθεια. Καλούσε και τους Ηγούμενους των Μοναστηριών και τους συμβούλευε να μην μεριμνούν, ούτε να στενοχωρούνται για τα δεινά, αλλά να ελπίζουν στον Κύριο και Εκείνος θα δώσει σ’ αυτούς τα χρειαζούμενα.
Μετά από λίγες ημέρες, η Λαύρα του Αγίου Σάββα ήρθε σε μεγάλη στέρηση, και δεν είχαν ούτε αλεύρι, ούτε κάτι άλλο βρώσιμο. Ερχόμενος τότε ο διακονητής είπε προς τον Άγιο ότι την ερχόμενη Κυριακή δεν θα είχαν άρτο ούτε για να λειτουργήσουν. Ο Άγιος, χωρίς να απελπισθεί του απήντησε ότι Εκείνος ο οποίος μας είπε να μην μεριμνούμε για το αύριο, Αυτός έχει και την φροντίδα μας και θα μας στείλει βοήθεια, ώστε να μην στερηθούμε την Θεία Λειτουργία.
Καθώς προφήτευσε ο Άγιος, πριν έρθει η Κυριακή, κατέφθασαν στο Μοναστήρι κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι, σαν να τους έστειλε ο Θεός και έφεραν 30 υποζύγια φορτωμένα με σιτάρι, κρασί, λάδι και διάφορα άλλα αναγκαία τρόφιμα. Ευχαριστώντας τότε ο Άγιος τον Θεό, επιτίμησε τον κελάρη που έπεσε μετανοημένος στα πόδια του ζητώντας δακρυσμένος συγχώρεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου