Θαλασσομπερδεμένη

Το blog που σε φλερτάρει σαν την ξεμυαλίστρα θάλασσα, προτείνει να δοκιμάσετε γυναικείους χυμούς καινα θαυμάσετε απίστευτες καραβοεικόνες

κυρίες και κύριοι
υποδεχτήτε την Θαλασσομπερδεμένη

Οι Υαινες της Θείας Δίκης

τον θυμάστε τον Δουρή?
ναι.. αυτόν τον "πατέρα" που χτυπιότανε με δάκρυα πάνω από το μικρό μνήμα του παιδιού του όταν το κατεβάζανε στο χώμα. Αυτόν που τον είχε συμποπνέσει όλη η Ελλάδα .
...αυτό το τέρας που λίγο αργότερα αποδείχτηκε φονιάς του παιδιού του με τον πιό απαίσιο τρόπο, το βασανιστήριο του βασανισμού του αθώου ανέγγιχτου κορμιού του και της σεξουαλικής κακοποίησης κατ'εξακολούθηση.
Ναι! πως να το ξεχάσει κανείς!! δεν ξεχνιούνται δυστυχώς τα κακά εύκολα. Μένουν εκεί καρφωμένα στο μυαλό να στοιχειώνουν την κοινωνία μας!
Η δικαιοσύνη έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Εριξε του τέρατος την ανώτερη των ποινών. Αν μπορούσε θα τον εκτελούσε δημόσια. Η πραγματική τιμωρία όμως ήρθε από αλλού:

Εγώ δεν θα ξεχάσω πιό πολύ την άλλη εικόνα, την ώρα που με χειροπέδες τον τσουβαλιάζουν στο ανακριτικό της αστυνομίας μαζί με άλλους βαρυποινίτες, για την μόνιμη απο εδώ και πέρα κατοικία του. Εκείνη ακριβώς την στιγμή πρέπει να κατάλαβε τί τον περίμενε. Δεν προλάβαινε να μετράει από που του έρχότανε το ξύλο. Ηταν σαν αυτοί ακόμα οι άθλιοι να μην μπορούσαν να δεχθούν το έγκλημα αυτού του ανθρώπου!! Και έδειξαν από την αρχή τις προθέσεις του. Σαν το κλουβί με τα λιοντάρια, σαν τις ύαινες που πρόκειται να κατασπαράξουν έναν ήδη νεκρό.
Λίγο καιρό αργότερα ο Δουρής βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, αν θυμάμαι καλά. Αυτοκτόνησε είπαν, ή τον αυτοκτονήσανε (τα τσακάλια)

αυτά!!Με αφορμή τα άγρια εγκλήματα των ημερών, έρχονται στο νου οι στοιχειωμένες αυτές εικόνες έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.... απανταχού τέρατα!!! ότι δεν πρόκειται να τελειώσει το θέμα έτσι απλά, άντε φάγαμε 20,30 χρόνια ή ισόβια και τελειώσαμε!! κα μετά τα 10,15 την ψάχνουμε με καμμιά καλή διαγωγή και με καμμιά έφεση. η Θεία δίκη παραμονεύει και την ενσαρκώνουν οι ύαινες!!!!

Ποιός Καβάφης?!!....

-Ποιός Καβάφης μωρέ! Ο Χ ευεργέτης μετράει αυτός που τόσα έδωσε εκεί τόσα εδώ κτλ.
-Μα! ο καθένας με την αξία του αγαπητέ και φίλτατε κε Καθηγητά
-Μα με συγχωρείτε σε τελική ανάλυση τί πρόσφερε ο Καβάφης, που τον έχουν τόσο περί πολλού, από το να αραδιάζει λέξεις σε χαρτί, λέξεις πολλές φορές δυσνόητες σε πολλούς ακόμα και σε Ακαδημαικούς όπως εγώ.
-Ε, κάτι έκανε και αυτός, στο κάτω κάτω δεν πρέπει να μετράμε όλα με το πόσα έχει να προσφέρει κάποιος. Ολοι μπορούν να προσφέρουν,όχι κατ'ανάγκη με το πορτοφόλι αλλά και με το πνεύμα τους.
-Τέλος πάντων αγαπητέ, μιά και μιλάμε για τον συγκεκριμένο ποιητή, εγώ την περίφημη "Ιθάκη" ποτέ μου δεν την κατάλαβα. Συγκλονίστηκα όμως όταν άκουσα να την απαγγέλουν από μετάφραση!
-Θέλετε να πείτε ότι τότε μπορέσατε και την κατανοήσατε?
-Βέβαια γιατί η απαγγελία ήταν στα Αγγλικά!! απόλυτα κατανοητή!
-Α!! Χμ! βέβαια!!
(πολιτισμικό σοκ)!!

Περίπου αυτή η στιχομυθία ανταλλάχτηκε μεταξύ ενός φίλου μου και ενός Καθηγητή Πανεπιστημίου στα παραλειπόμενα μιάς συνάντησης
Τα σχόλια δικά σας.

ΔΑΚΡΥ ΣΤΟ ΓΥΑΛΙ (tears on glass)

Ο τίτλος του δεύτερου δίσκου της τρομερής ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑΣ !!! Κατεβάστε
Τι να πει κανείς για αυτό σύνολο. Παίζω και ξαναπαίζω το δίσκο από το μεσημέρι, ακούω και ξανακούω τα δυνατά τραγούδια τους, και όσο τον ακούω τόσο πιό πολύ μου αρέσει. Σπάνιο στις μέρες μας να πετύχεις τέτοια έργα.
Εχοντας στη δισκοθήκη μου και τον πρώτο δίσκο τους και αφου πρώτα τους είχα δει ζωντανά ένα καλοκαίρι στον Λυκαβητό, σε μιά συναυλία για την Σμυρνη μαζί με την Γλυκερία και τον Παντελή Θαλασσινό, αγόρασα και τον δεύτερο με κλειστά μάτια, αλλά περιμένοντας το ίδιο ύφος τον έβαλα κάπου στην άκρη για την κατάλληλη διάθεση να τον ακούσω.
Ακούω μουσική δουλεύοντας στον υπολογιστή μου τόσα και τόσα διαφορετικά πράγματα και στην πορεία του κατεβάσματος από το διαδύκτιο ελέγχοντας καλλιτέχνες, ήχους ποιότητες κλπ όλα πρέπει να γίνονται βάσει της στιγμιαίας διάθεσης. Ετσι κατά την γνώμη μου απολαμβάνεις καλύτερα και τα αυτιά και το μυαλό είναι πιό δεκτικά σε αυτό που πρόκειται να ακούσουν. Η ώρα για την Εστουδιαντίνα ήλθε σήμερα το απόγευμα. Εκπληξη. Ευχάριστη αν μη τι άλλο.
Χωρίς να χάσουν το παραδοσιακό ήχο τους δίνουν χώρο σε πιό λαικές πινελιές και όργανα να χρωματίσουν το έργο, και μάλιστα όπως αναφέρει στο ένθετο ο Γιώργος Νταλάρας (ο οποίος είναι και συμμετέχων) δίνεται ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το συνθετικό ταλέντο και να το παρουσιάσουν εδώ οι ίδιοι οι μουσικοί της Εστουδιαντίνας. Με αυτό τον τρόπο καταδεικνύεται πόσο σημαντικές συνθετικές ικανότητες μπορεί να έχουν οι μουσικοί διαφόρων σχημάτων, αυτοί οι αφανείς ήρωες και που τις πιο πολλές φορές σημαντικότατες συνθέσεις τους παραμένουν στο συρτάρι.
Το αποτέλεσμα όπως προείπα είναι μια απόλαυση και για μένα σήμερα μιά ευχάριστη μουσική έκπληξη. Εκτός του Γιώργου Νταλάρα έχουμε και άλλους σημαντικόυς ερμηνευτές όπως η Γλυκερία, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Δημήτρης Μπασης, ενώ κάνουν αισθητή την παρουσία τους όμορφες φωνητικές παρουσίες όπως η Ελεονώρα Ζουγανέλη, ο Γιάννης Χαρούλης, η Ανδριάνα Μπάμπαλη, και η Αρετή Κατιμέ που ερμηνέυει συγκονιστικά ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου το ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ. ερωτικότατο, σπαραχτικό μιάς πονεμένης καρδιάς που ψάχνει και βρίσκει το χαμένο μονοπάτι να οδηγήσει πίσω το ταίρι που έχει δυό φεγγάρια να φανεί, ενώ οι νύχτες είναι γεμάτες από μοναξιά και στέρηση.

Χωρίς να αδικήσω και τα άλλα τραγούδια θα σταθώ και στα οργανικά, όπως το πρώτο που είναι μιά Αρμένικη Σουίτα, ανατολίτικα μελαγχολική, όπως είναι πάντα οι Αρμένικες μελωδίες, αλλά και το ADAPAZAR FUSION που είναι μιά επίδειξη κράμματος ανατολικών στοιχείων με την σύγχρονη τζαζ. Σκέτη απόλαυση που πρέπει να παίζεται από την Εστουδιαντίνα στα ζωντανά τους και που προσφέρεται για πολλά σόλα και αυτοσχεδιασμόυς, για τους μουσικούς να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ τον ΠΡΩΤΟ (ΣΜΥΡΝΗ)

ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
Μουσική.Ζωή Τηγανούρια
Στίχοι.Σταμάτης Μεσημέρης

Εχω να σε δω δυό φεγγάρια
δυό φεγγάρια έχω να σε δω
Εχω να χαρώ τόσα βράδια
τόσα βράδια έχω να χαρώ

Μάτια μου γλυκά μου μάτια
μ'έχεις κάνει δυό κομμάτια
Δεν αντέχει άλλο η καρδιά να'σαι μακρυά
μάτια μου γλυκά μου μάτια
σου'χω βρει τα μονοπάτια
να σε φέρουν πλάι μου ξανά.

Πώς να σ'αρνηθώ που'σαι χώρια
που'σαι χώρια πώς να σ'αρνηθώ
Εχω στο μυαλό στενοχώρια
στενοχώρια έχω στο μυαλό

Μάτια μου γλυκά μου μάτια.......
.............................................................

Ενα πρωτότυπο πείραμα ιδιοφυίας και άλλα σκακιστικά

Η στήλη του Ρούσσου Βρανά στα ΝΕΑ είναι από τις αγαπημένες μου. Η θεματολογία του είναι έξω από τις καθημερινότητες ψαγμένη άκρως πολιτισμική και εγκυκλοπαιδική. Αξίζει κάθε προσοχής.
Πάρτε έδω ένα δείγμα στο οποίο αναφέρεται εκτός των άλλων ενδιαφερόντων και η περίφημη αθάνατη παρτίδα με την οποία έχω ασχοληθεί.

Βάλλια Κάλντα, Γιάννενα, Αραχθος, Κίσσαβος, Βωβούσα

Δέχθηκα από την καλή μου φίλη Αναστασία που ζεί στη Θεσσαλονίκη, κάποιες πολύ όμορφες φωτογραφίες που κατόπιν αδέιας της μοιράζομαι μαζί σας. Τα σχόλια είναι μόνον δικά της.
Να'σαι καλά Αναστασία να ταξιδεύεις πάντα.

Γιάννενα.Πάσχα 2006. Στη πλατεία της πόλης, στη μέση μιάς ηλιόλουστης (ναι!)μέρας.δεν είναι ομίχλη, είναι καταρρακτώδης βροχή και χαλάζι-για μιά ολόκληρη ώρα!!


Αραχθος.Πάσχα 2006. στα άγρια Τζουμέρκα, στις όχθες του ποταμού.Απίστευτη παλέτα χρωμάτων-μόνον η φύση τολμάει τέτοιους συνδυασμούς.

Αραχθος-Πλάκα.Πάσχα 2006.Στο χωριό Πλάκα, παλαιότερα μεθοριακό σταθμό μεταξύ Ελληνικού και Τουρκικού κράτους.Από τα καλύτερα διατηρημένα τοξωτά γεφύρια.

Κίσσαβος.Μάιος 2006.Τα τελευταία χιόνια στην κορυφή του βουνού, περίπου 1900 μέτρα. Ο ήλιος είχε την καλοσύνη να κρυφτεί για να μη μας κάψει.Ευτυχώς!
Βάλια Κάλντα.Οκτώβριος 2006.Από το καταφύγιο της Βωβούσας ως το Αρκουδόρεμα (το σημείο όπου κατεβαίνουν για νερό οι αρκούδες) έπεσα τρεις φορ'ες, αφου είναι αδύνατον να πάρει κανείς τα μάτια του από τις εικόνες γύρω και να προσέχει το μονοπάτι. Χαλάλι

Πώς να μην πέσεις Αναστασία με τα μοναδικά γήινα χρώματα των φυλλωμάτων που ντύνουν τη γύρω φύση αυτή την μοναδική εποχή που διάλεξες να πας. Χαλάλι το πέσιμο αλλά τι τυχερή που ήσουν.

Οκτώβριος 2006.Βουνοκορφές της Πίνδου, όπως φαίνονται από το Αρκουδόρεμα.Η φύση αντέχει, λοιπόν ειδικά όταν δεν πατάει ο άνθρωπος.
Βωβούσα. Οκτώβριος2006. Από τα αμέτρητα τοξωτά της Ηπείρου. Δύο βήματα έξω από την Βωβούσα. Δεν χρησιμοποιείται πιά....Ξεκουράζεται.

Χαρτοβασίλειο μπροσούρας και διαφημιστικής βλακείας

Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει τον τελευταίο καιρό ένα διαρκές οικολογικό έγκλημα που γίνεται γύρω μας και περισσότερο στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Μιλάω για το διαρκές μοίρασμα διαφημιστικών εντύπων κάθε είδους πολυκαταστημάτων, και άλλων γαστρονομικών delivery, που μπουκώνουν τα γραμματοκιβώτιά μας τα οποία δεν είναι φτιαγμένα με τέτοιες προδιαγραφές. Αυτό λέγεται διαφήμιση ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν οι ιδιοκτήτες των εν λόγω. Εγώ το λέω χαρτορύπανση παρόμοια με των προεκλογικών περιόδων. Με την ευκαιρία να θυμίσω ότι αυτό που έγινε φέτος με τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, με τις κάθε είδους φωτογραφίες υποψηφιών με τα πλατιά φτιαξάδικα χαμόγελά τους και των κυριών με τα κιτς χτενίσματα και τα αρτίστικα μακιγιάζ τους, πεταμένα παντού και κρεμασμένα παντού, δεν έχει προηγούμενο. Στην κυριολεξία πνιγήκαμε στη χαρτούρα. Σιχαθήκαμε πιά. Κάποιος πρέπει να το σταματήσει αυτό.Με κάποιο τρόπο να μπει κάποιο φρένο. Να σταματήσει αυτή η αλόγιστη σπατάλη χρημάτων σε χαρτί. Ας διαθέσουν οι υποψήφιοι, αφού θέλουν τόσο πολύ να σκορπίσουν χρήματα, σε στόχους που να πιάνουν τόπο και που πραγματικά θα είναι το κίνητρο για τους ψηφοφόρους τους να τους προτιμήσουν.

Ας επανέλθω όμως.
Το όργιο αυτό δεν τελειώνει εκεί. Εχει γίνει μόδα τώρα και συνεχίζεται ες αει. Κάθε ηλικίας τύποι φορτωμένοι με μπροσούρες και άλλα διαφημιστικά έντυπα, γυροβολάνε στην ντάλα των μεσημεριών του καλοκαιριού, στα ξεροβόρια και τις μπόρες του χειμώνα, και πετάνε με τις φούχτες στα σκαλιά, πάνω στα αυτοκίνητα, στα γραμματοκιβώτια και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς, κάθε είδους διαφημιστικό, περιεχομένου και μεγέθους. Και όταν λέω με τις φούχτες το εννοώ γιατί προφανώς θέλοντας να τελειώσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, να απαλλαγούν από το βάρος του χαρτιού και της ανίερης αγγαρείας που κάνουν για ένα κομμάτι ψωμί, σε ένα σπίτι μπορεί να πετάξουν και δέκα και είκοσι μαζεμένα έντυπα.
Αυτό λέγεται διαφήμιση. Για μένα είναι βλακεία. Αμφιβάλω αν έστω και ελάχιστοι ανοίγουν έστω και λίγο κανένα από αυτά τα έντυπα, ή τα βάζουν στα σπίτια τους. Κατ'ευθείαν στο καλάθι των αχρήστων (ελπίζω ανακύκλωσης).
Δεν είμαι εναντίον των διαφημιστικών εντύπων. Αλλά υπέρ των εντύπων που μοιράζονται με λογική. Αυτό που παίρνει ο καταναλωτής συνειδητά στο χέρι. Δηλαδή κατ'ευθείαν από τα πολυκαταστήματα. Ακόμα αυτά που περιέχονται στα ειδησιογραφικά έντυπα, αν και εδώ έχω κάποιες ενστάσεις.
Να μπει ένα φρένο λοιπόν γιατί η οικολογική συνείδηση είναι μέρος της κουλτούρας και του πολιτισμού μιάς χώρας και γιατί τα δάση δεν μας περισσεύουν άλλο σε τούτον τον πλανήτη.

Το βάζο του γλυκού, οι δυό κούπες και ο καφές

.....ή πως να διαχειριστούμε τον χρόνο του 24ώρου όταν τα θέματα της καθημερινότητας είναι τόσα πολλά που δεν φτάνει ....

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της Φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Οταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις.
Οταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.
Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις.
Οταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.
Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο,γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και αφου ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί ανταπάντησαν μ'ένα ομόφωνο ΝΑΙ.
Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ πλέον οι μαθητές γελούσαν απορημένοι.
"Τώρα", λέει ο καθηγητής, "θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας, όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα να χαθούν,αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας. Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως η δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι. Η άμμος είναι άλλα μικροτερα πράγματα"
"Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις".
Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα.
Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια.
Τα υπόλοιπα είναι άμμος.

Ενας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε τί αντιπροσώπευε ο καφές.
ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε: "Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ μεκάποιο φίλο"

ΣΩΣΤΕ ΤΟ DARFUR

Επειδή τα blogs δεν πρέπει να είναι μόνον για να περνάμε ευχάριστα, αλλά πρέπει να είναι και μαζική φωνή προς πάσα κατεύθυνση και επειδη εδω και καιρό ανήκω στην online κοινότητα της φωνής savedarfur, πιστέυω δεν κοστίζει τίποτα να συμμετάσχετε και σεις.
Το παρακάτω κείμενο ανακοίνωση είναι καλή ευκαιρία να διαδοθεί σε όσους πιό πολλούς μπορούμε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι εδώ και χρόνια και την γενοκτονία που γίνεται σ'αυτήν την μικρή γωνιά του πλανήτη.
Αντιγράψτε το παρακάτω κείμενο και στείλτε το σε όσους περισσότερους μπορέιτε.
Υπογράψτε την διαμαρτυρία σας στην ηλεκτρονική διέυθυνση στο τέλος, και αν θέλετε μπήτε στο www.SaveDarfur.org και γίνετε και σεις μέλη της διεθνούς κοινότητας διαμαρτυρίας.

THE SITUATION IN DARFUR

Darfur, a region in Western Sudan, is home to the first genocide of the 21st century.In February on 2003, government-sponsored militias begab a systematic process of killing, raping, and torturing inocent civilians.
To date over 400000 people have died and over 2.5 million have been displaced from their homes.Currently, there are approximately 3.5 million men, women and children in the western Darfur region of Sudan trying to survive the Sudanese government-sponsored campaingn of violence and forced starvation.
Not since the Rwandan genocide of 1994 has the world seen such a calculated campaign of displacement, starvation, rape and mass slaughter.These innocent victims are essentially on life support, their continyed existence dependent on U.S and international humanitarian aid and the presence of African Union peacekeepers.
Despite the best efforts of the under-funded and under-manned african Union peacekeeping force, attacks have increased in recent months, leading the tenths of thousands of new arrivals at refugee camps in Darfur and across the border in Chad.
International experts agree that the United States Security Counsil must deploy a peacekeeping force with a mandate to protect Darfur's civilians immediately.Until it arrives, the under-funded and overwhelmed African Union monitoring mission must be bolstered. and governments and international institutions around the world must provide and ensure access to sufficient humanitarian aid to those in need.
To that end, the immediate goals of the Save Darfur Coalition are as follows:

• Strengthen the understaffed and overwhelmed African Union peacekeeping force that is already present in Darfur
• Push for the deployment of a strong UN peacekeeping force
• Increase humanitarian aid and ensure access for the delivery of this aid
• Establish a non-fly zone

Please visit
www.SaveDarfur.org/Thanksgiving to add your name to the Save Darfur Coalition's online petition to President George W. Bush and UN Secretary-General Kofi Annan

VISIT
WWW.SAVEDARFUR.ORG/THANKSGIVING
TO SIGN THE ONLINE PETITION

Εκεί όπου οι γεύσεις χορεύουν

Επειδή όπως έχω ξαναπεί το να ξεκινήσεις να μετακινηθείς για μιά έξοδο, όχι για κάτι υπερβολικό, να έτσι να φας και να πιείς κανένα κρασάκι, αρχίζει και αποτελεί ρίσκο για την υγεία του νευρικού σου συστήματος, έχω αρχίσει και τη ψάχνω με κοντινά ασφαλή στέκια. Σε προηγούμενη δημοσίευσή μου είχα αναφέρει το Greco στον Υμηττό.Σήμερα θα αναφέρθώ στον "Χορό των Γεύσεων" στην Αργυρούπολη όπως φαίνεται στον παραπάνω χάρτη. Ηταν πριν από δέκα περίπου μέρες καθημερινή βράδυ που αποφασίσαμε να βρόυμε το μέρος αφου η Ηλιούπολη, το προάστιο που ζώ σε απωθεί για τέτοιου είδους έξοδο. Και για να εξηγηθώ: δεν μπορέις να έχεις επιλογές μόνον σουβλατζίδικα και καφετέριες καφετέριες καφετέριες, ούτε καν κάποιο μπαρ καφέ της προκοπής με άποψη χώρου και μουσικής. Ετσι κάτι και γιά μας τους πάνω από 40. Τώρα μόνον τελευταία έχω εντοπίσει κάποια στέκια εντος την περιοχής μου, αλλά δεν έχω κάτι να γράψω προς το παρόν αν πρώτα δεν τα επισκεφτώ. Τέλος πάντων πήγαμε εκείνο το βράδυ με την αετίνα μου. Πρώτη καλή εντύπωση η ράμπα πρόσβασης στη είσοδο που καταργούσε εντελώς τα σκαλοπάτια. (τι χρειάζονται άλλωστε). Ο χώρος πολύ άνετος και ζεστός από άποψης θέρμανσης αλλά και με πολύ καλό εξαερισμό αφου η ατμόσφαιρα της κουζίνας δεν τον επηρεάζει.Κυριαρχεί το ξύλο πάντου στους τοιχους αλλά σε φωτεινή απόχρωση με ντεκόρ εδώ και εκεί από παλιά όργανα και κορνίζες παλιών φωτογραφιών αλλά όχι υπερφορτωμένα.Ετσι το σύνολο ισορροπεί ανάμεσα σε κλασσικό κουτούκι αλλά και στο πιό μοντέρνο ώστε να νομίζεις ότι πρόκειται να φας στο σαλόνι του σπιτιού σου. Στην ίδια ισορροπία κυμαίνονται και τα εδέσματα. Παραδοσιακή Ελληνική κουζίνα από πολλά μέρη της Ελλάδας, με Ιταλικές πινελιές ως προς τα υλικά, όπως ξύδι balsamico, ρόκα παρμεζάνα , κλπ αλλά και μεγάλη χρήση μανιταριών και μελιτζάνας, πράσινων πιπεριών σε συνδυασμό με ποικιλία και τρόπους μαγειρέμματος των κρεατικών. ολα πεντανόστιμα και ζουμερά. Πραγματικά χορέυουν οι γέυσεις στον ουρανίσκο. Μην φανταστεί κανείς ότι τα δοκιμάσαμε όλα οι δυό μας στην πρώτη επίσκεψη, αλλά στη δεύτερη που έγινε χθές Κυριακή μεσημέρι με συνοδεία μικρής παρείστικης ορχηστρούλας στη σωστή ένταση ώστε να πρόσέχουμε τα τραγούδια αλλά και να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Το service γρήγορο και άψογο όπως και το πρώτο καθημερινό ήσυχο βράδυ που τον χώρο γεμίζουν οι νότες και το τραγούδι ενός ακορντεονίστα. Το ζευγάρι των ιδιοκτητών ο Γιάννης και η μαγείρισσα Ευγενία συμμετείχαν με χαμόγελο στην εξυπηρέτιση λόγω του φόρτου. Στο βάθος για να μην ξεχάσω, ένα παλιό juke box στο οποίο ακόμα μπορέις να ρίξεις 20λεπτο και να διαλέξεις τρία παλία τραγουδάκια από 45αρια.(φυσικά τις καθημερινές όταν είναι πιό ήσυχα). Δίπλα από τον "Χορό των γεύσεων"είναι η Ελλ. Εταιρία Προστασίας Σπαστικών (Πόρτα Ανοικτή) και ίσως για αυτό και ο χόρος είναι απολύτως προσβάσιμος για ΑμεΑ, γιατί όπως μου είπε το πρώτο βράδυ ο Γιάννης, πολλές φορές στα πλαίσια των εξόδων τους τα παιδία και το εκπαιδευτικό προσωπικό έρχονται για διασκέδαση. Δεν αναφέρομαι στις τιμές αλλά και αυτές πολύ καλές και ισοροπημένες (εξ'άλλου το ακριβό και το φθηνό έιναι κάτι υποκειμενικό και τελείως προσωπικό, που έχει να κάνει με τι είσαι διατεθειμένος να δώσεις σε συνάρτηση με το τι περιμένεις από ένα μαγαζί).

και η τρίο μπάντα όπως την ζήσαμε χθές μεσημέρι

...εν μέσω μουσικής και ανεκδότων

για την Παιδεία και κάτι σε σχέση από το παρελθόν

Οι τελευταίες γραμμές των σχολίων της επικαιρότητας του έξοχου Παπαδόπουλου-Τετράδη στη σημερινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία ήταν η αφορμή να γυρίσει τη μνήμη μου πίσω στα γυμνασιακά μου χρόνια. θα αναφερθώ μετά αφού παραθέσω το σχόλιο για την παιδεία του φίλτατου Τετράδη.

για να λέμε τα πράγματα με τ'όνομά τους, όταν πήγαινα σχολείο, από τους 10 καθηγητές είναι ζήτημα αν 2-3 ήταν αξιόλογοι. Οι υπόλοιποι ήταν από ανεπαρκείς, μέχρι νούμερα.Κι αυτό δεν συνέβαινε μόνο στο δικό μου, μεγάλο, γνωστό δημόσιο σχολείο της Αθήνας, αλλά σε όλα τα σχολεία της πόλης, με κατονομασμένους τους καθηγητές. Και τους μεν και τους δε. Σε εποχές που οι άνθρωποι αυτοί ήταν πιό εγγράμματοι εξαιτίας του πιό αυστηρού συστήματος. Και σε εποχές, που το σχολείο το κυβερνούσε το Υπ. Παιδείας και ο διευθυντής με τον επιθεωρητή και όχι ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων, που προστατεύει κατά κανόνα τους κανακάρηδες, έχοντας γίνει το φόβητρο των καθηγητών.Ελάχιστους από τους οποίους υπολείπονται οι μαθητές.
Αμα θέλουμε λοιπόν να φτιάξουμε σχολεία για να μορφώσουμε παιδιά, δεν έχουμε παρά να πετάξουμε την υπερπροστασία από τις αίθουσες, να αξιολογούνται από έμπειρους καθηγητές οι καθηγητές και να διαβάζουμε με ιδρώτα τους βλαστούς. Ολα τα άλλα είναι υποκρισίες για να μη παίρνει κανείς την ευθύνη και να μην χαλάμε τη ζαχαρένια μας.
Πάλι λίγοι θα είναι οι αξιόλογοι καθηγητές. Αλλά τουλάχιστον, θα μπορούν να προσφέρουν. Δεν θα είναι θύματα ενός θεατρικού αναξιοκρατικού παραλόγου όπου τα άλλα θύματα είναι οι μαθητές.
Ο τρίτος πόλος ,οι γονείς, έτσι κι αλλιώς είναι θύτες και θύματα του εαυτού τους. Παραδοσιακά. αλλά, να μη μας πουλάει και όλο το κύκλωμα παραμύθια, επιτέλους!!!

Ενα από τα δικά μου νούμερα-ψώνια καλύτερα- λεγόταν Κόκκινος και ήταν καθηγητής τεχνικών (τότε). Σχολείο, το Πρώτο της Πλάκας. Πραγματικά από τα προτυπα δημόσια της εποχής αλλά και μετά τα δικά μου χρόνια. Στην οδό Ηπίτη (ου) κάθετος της Απόλλωνος μικρό δρομάκι πίσω από το τότε και νυν Υπ.Παιδείας και όμορο του παρθεναγωγείου Λυκείου ΧΙΛΛ. ( μαθήτριες με μπλε ποδίες κλπ κλπ, για μένα οι ρομαντικές εποχές της παιδείας αλλά και της εκάστοτε νιότης, οι εποχές της αθωότητας) Και το λέω αυτό για να αντιπαραβάλλω με τη σημερινή, που μόνο αθωότητας δεν είναι. (τα γεγονότα το αποδεικνύουν). Κι όμως την αθωότητα την έχουν ανάγκη τα παιδιά, δεν χρειάζεται να τα μεγαλώνουμε με το ζόρι. Ο φιλος Τετράδης ανεφέρεται εκτενέστερα για το θέμα στο υπόλοιπο των σχολιών του στο ίδιο Κυριακάτικο φύλλο.
Ο κύριος αυτός λοιπόν ήταν καθηγητής Τεχνικών όπως λεγόταν τότε το μάθημα σχετικό με τις καλλιτεχνίες (στοιχεία γραμμικού και ελευθερου σχεδίου σήμερα). Οπως είναι έυλογο λοιπόν δεν είμαστε όλοι γεννημένοι καλλιτέχνες, γιατί αυτό πιστεύω είναι έμφυτο που το έχεις μέσα σου. Κατ'εμέ πάντως το μάθημα αν γίνεταθι σωστά έχει να προσφέρει.
Το μάθημα όμως του Κου Κόκκινου ήταν κάτι μεταξύ επίδειξης τεχνικής του ιδίου στο σχέδιο επι μαυροπίνακι και φωνητικών ικανοτήτων στην Βυζαντινή μουσική (ήταν συν τοις άλλοις και ψάλτης) ,και αλαζονικής συμπεριφοράς του προς όλη την τάξη. (για να μην αναφέρω το άχρηστο φόρτωμα εργασιών στο σπίτι εις βάρος των υπολοίπων πρωτευόντων μαθημάτων.
Το μάθημα αυτό είχε καταντήσει εφιάλτης για μένα. Ο τύπος δεν με πήγαινε και παρ'όλο που προσπαθούσα ο βαθμός μου ποτέ δεν ανέβηκε το 15 στον τελικό έλεγχο. (έχανα έτσι και τους επαίνους). Οι εργασίες αυτές μου έτρωγαν πολύτιμο χρόνο και στο σπίτι, έτσι και εγώ τις ανέθετα στον αείμνηστο θείο Αρμπιλιά Δημήτρη πρωτομάστορα καλλιτέχνη μαρμάρου, με θητείες στα μεγαλύτερα και πιό ονομαστά τέμπλα ναών, όπως Αγ.Δημητριου Θεσσαλονίκης, Αγ.Ανδρεα Πατρας κ.ά. Οπως σωστά το μαντέψατε η βαθμολογίες μου παρέμειναν οι ίδιες.
Από ινάτι και μόνον το Υπ.Παιδείας δεχθηκε μιά αναφορά διαμαρτυρίας /καταγγελίας και ύπηρξε η πρώτη και τελευταία φορα στη ζωή μου που επικαλέστηκα την αναπηρία και τους ψυχολογικούς λόγους για να εξαιρεθώ από το μάθημα αυτό. Ο σκοπός επετεύχθη με την προυπόθεση όμως τουλάχιστον να παρευρίσκομαι στη τάξη κατα τη διάρκεια των μαθημάτων.
Ετσι ξεκίνησε η επόμενη χρονιά και ο κύριος Κόκκινος στο πρώτο μάθημα ενήμερος βέβαια, μου ζήτησε ......να βγω έξω από την τάξη !! (πράγμα που δεν έγινε φυσικά)

Για να τελειώσω με το όνομα Κόκκινος ο γυιός του καθηγητή των τεχνικών, ήταν ο Αντώνης Κόκκινος ο οποίος έκανε το πρώτο του βήμα στη σκηνοθεσία ταινιών για κινηματογράφο το 1994 με τον τίτλο "Τέλος Εποχής".(ασπρόμαυρη) Η ταινία είχε πολλά πλάνα από τις αίθουσες και το προαύλιο του σχολείου μου, αλλά και από τα δρομάκια της Πλάκας. Οπως φαντάζεστε η βραδυά που την παρακολούθησα ήταν συναισθηματικά πολύ φορτισμένη, αλλά ξέχωρα με αυτό ήταν για μένα μιά σημαντική ταινία που σήμανε την απαρχή της εξέλιξης του σημερινού Ελληνικού Κινηματογράφου όπως τον ξέρουμε σήμερα.
Μία άλλη εξ ίσου ωραία ταινιά του Αντώνη Κόκκινου ήταν "Ο αδελφός μου και εγώ" (ή κάπως έτσι) που διαπραγματέυεται το την ρομαντική εποχή του μπλουζ και του ροκ όπως αυτό φαίνεται στα μάτια ενός μικρότερου αδελφού, ενώ παρακολουθεί τα μουσικά βήματα και τη ζωή του μεγαλύτερου αδελφού του, που τον ενσαρκώνει πολύ επιτυχημένα ο Βαγγέλης Γερμανός.(στην ταινία εμφανίζεται και ο Eric Burdon σαν ο εκπρόσωπος της παλιάς μουσικής σκηνής, ενώ το μουσικό σχήμα του μεγάλου αδελφού θυμάμαι πλαισιώναν ο Γιάννης"Μπαχ' Σπυρόπουλος στα πλήκτρα και ο Κυριάκος Δαρίβας στα τύμπανα, που είχε θητεία με τους Απροσάρμοστους του Παύλου Σιδηρόπουλου, αλλά και με εμένα, στο ίδιο θρανίο στο Πρώτο Γυμνάσιο Πλάκας....

Κάντε πόλεμο μόνο στις σκακιέρες

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 12-11-2006

Αλλοι στην ουρά για ψωμί και άλλοι για....Playstation3

Ναι είναι αλήθεια. Και αρχίζει να μην μας κάνει πλέον εντύπωση ότι και να ακούσουμε.
17 Νοέμβρη σήμερα και είπα ας ανοίξω και εγώ την τηλεόραση μπας και πετύχω καμμιά είδηση να δω τί έγινε σήμερα μέρα πουναι, γιατί κάτι έπιασαν τ'αυτάκια μου για κάτι επεισόδια που έγιναν και που προηγουμένως τα περιβόητα μέτρα ασφαλείας μας φυλάκισαν στα αυτοκίνητά μας στους περιφερειακόυς που άγγιξαν τα όρια πλέον των Εθνικών δρόμων . (ουδέν άλλο σχόλιο επί του γεγονότος-αφήνω για τα δικά σας στο τέλος).

Τελικά δεν πέτυχα κανένα δελτίο ¨-( Βλέπετε δεν ξέρω ούτε τι ώρα δείχνουν ειδήσεις. Μόνο στο ΕΤ3 πάλι κάτι παράθυρα αναλύανε το Μέγα φαινόμενο των επεισοδίων και προφανώς θα λέγανε τα ίδια και τα γίδια, μούρθε κάτι και την έκλεισα τη ρημάδα. Δεν ξέρω αν μου το επιτρέψει η κόυραση μπορεί να προσπαθήσω πάλι κατά τα μεσάνυχτα ή και λίγο πιό μετά μπας και πετύχω τίποτα.
Εν τω μεταξύ ζαπάροντας πέφτω σ'ένα δευτεροκλασσάτο κανάλι με ειδήσεις δευτεροκλασσάτες που τελικά έχουν καταντήσει και οι πιό ουσιαστικές, ότι μαζευτήκανε λέει απο τα χαράματα ουρές ανθρωπιδίων να προλάβουνε να αγοράσουν σε περιορισμένα αντίτυπα την τελευταία έκδοση 3 του Playstation, και πολλοί μάλιστα με πρόθεση, άκουσον άκουσον, όχι να τ'όχουν να το παίζουν!! αλλά να το μεταπουλήσουν τίς μέρες των γιορτών τότε που θα είναι στην αγορά λόγω ζήτησης πιό ακριβό.
...αηδίασα την έκλεισα και έτρεξα στο blog μου να το μοιραστώ μαζί σας. Τελικά μάλλον δεν θα την ξανανοίξω απόψε τη ρημάδα.Είναι μάλλον επικίνδυνο. Θα πάρω εφημερίδα αύριο να το χαρώ πιό χαλαρά. Το διάβασμα πάντα ήταν πιό υγιείνο.

Babel

Για διαφόρους προσωπικούς λόγους είχα πολύ καιρό να πάω κινηματογράφο.
Τελικά χθές νωρίς το βράδυ εντελώς ξαφνικά προέκυψε κενό χρόνου και είπαμε εγώ και η αετίνα μου να πετάξουμε μέχρι το Δέλτα του Φαλήρου να επισκεφτούμε το νέο multiplex και κυρίως την προσβασιμότητά του. Δυστυχώς τα multiplex είναι μέχρι τώρα οι μόνοι εγγυημένοι κινηματογράφοι από την άποψη της προσβασιμότητας. Ετσι μέχρι τώρα σινεφιλ τανίες (ή χαμηλής εμπορικότητας) τις χάνω και περιμένω μόνον αργότερα να τις πετύχω στο γυαλί και πάλι προχωρημένες ώρες.
Τέλος πάντων πήγαμε και φυσικά είδαμε ότι και σε αυτό το multiplex απο προσβασιμότητα όλα εντάξει. Εμφαση όπως πάντα ο στόχος προς το νεανικό κοινό. Προσωπικά δεν θα διάλεγα να κάτσω κάπου εκεί μέσα. Δεν είναι του στυλ μου ακόμα και ο φωτισμός.
Μιά που πήγαμε όμως δεν βλέπουμε και τίποτα? Κοιτάμε και συμπτωματικά ξεκινούσε μετά από λίγο το Babel. Βουρ για μέσα γιατί ήταν από τα υποψήφια να δούμε.
Η ταινία ανήκει στην κατηγορία του σκεπτόμενου Hollywood, αγγίζει δηλαδή τα όρια του σινεφιλ. Αποτελεί δημιούργημα του ίδιου σκηνοθέτη των "21 γραμμαρίων" δηλ του Alejandro Gonzalez Inarritu, ταινία πουσημειωτέον με είχε καθηλώσει. Ο τρόπος σκηνοθεσίας δεν διέφερε και εδώ-σπονδυλωτές αλληλένδετες ιστορίες και χρονικό μπρος πίσω. Προσωπικά αυτό το στυλ μου αρέσει αρκεί να είναι σφικτοδεμένο γιατί αλλιώς μπορέι να ψάχνεσαι με το σενάριο και το μπρος πίσω των γεγονότων. Είχαμε λοιπόν και εδώ μία από τα ίδια (την τρίτη φορά όμως ο ταλαντούχος σκηνοθέτης γνώμη μου είναι ότι πρέπει να αλλάξει κάτι στη συνταγή).
Εδω ο κοινός παρονομαστής ήταν ένα όπλο φονικού βεληνεκούς, παιχνίδι στα χέρια δύο μικρών παιδιών αδελφών σε χωριό στη έρημο του Μαρόκου.Παρονομαστής που συνδέει κατά μοιραίο τρόπο τρεις ίστορίες οικογενειών που ζουν το δικό τους δράμα στους δικούς τους κόσμους. ΗΠΑ στα σύνορα με Μεξικό, Μαρόκο, Ιαπωνία (Τόκυο).
Μοτίβο επαρχιακής ζωής στην Μαροκινή επαρχία αριστουργηματικά δοσμένο, το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης και εργασίας στις ΗΠΑ από το Μεξικό (μην ξεχνάμε ότι οι Αμερικάνοι έχουν δικό τους αγκάθι στη γαστέρα με αυτό το γεγονός χρόνια τώρα), το σύγχρονο ζευγάρι των αμερικάνων και πως δραπετεύουν μήπως και περισώσουν κάτι από τον γάμο τους που διαλύεται, η δραματική ζωή της κωφάλαλης έφηβης στην καρδιά της ιαπωνικής πρωτέυουσας που παρόλο τον σύγχρονο τρόπο ζωής και τον τεχνολογικό παράδεισο, η κοινωνία ακόμα και ο πατέρας της φαίνονται να μη της προσφέρουν τίποτα κάνοντας την να κυνηγάει ερωτικές χείμαιρες, όλα αυτά δοσμένα με συχνά ευέλικτα πηδήματα ώστε να σε κρατούν σε διαρκές ενδιαφέρον .
Είναι μιά ταινία της κακής συγκυρίας, της μοναξιάς και της ωμής πραγματικότητας. Νοιώθεις εκ των προτέρων ότι το τέλος μπορεί και να μην είναι αυτό που θα ήθελες, ή μάλλον κάτι διαφορετικό, ή ακόμα ίσως κρύβοντας την έκπληξη του σκηνοθέτη. Δεν είναι όμως τίποτα από αυτά ή μπορεί να είναι και όλα μαζί, αφήνοντας σου μιά γλυκόπικρη γεύση. Σημασία όμως δεν έχει το τέλος, αλλά η διαδρομή μέχρι εκεί, και αυτό είναι που κάνει την ταινία να αξίζει.
Αριστο καστ ειδικά των άγνωστων ethnic ηθοποιών που σε κάνουν να παραβλέπεις τους κράχτες Μπρατ Πιτ και Κειτ Μπλάνσετ (το ζευγάρι των Αμερικανών), που απλά παίζουν καλά και που ευτυχώς έχουν και τους μικρότερους ρόλους σε διάρκεια.
Η μουσική χωρίς να εντυπωσιάζει δίνει τις σωστες πινελιές στην εικόνα (αν και θα την περίμενα να γεμίζει περισσότερα σημεία.Θα δούμε το soundrack τι λέει)

(Δείτε την και περιμένω δικά σας σχόλια)

Ούτε ν'αγιάσεις δεν μπορείς

Η θητεία μου στην blogoσφαιρα αριθμεί ούτε μήνα . Τώρα όμως που αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο με την ανταλλαγή της πληροφορίας τώρα έπεσα στο ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ. Είμαι υποχρεωμένος να χαλάσω και εγώ λίγο ηλεκτρονικό μελάνι γιατί θα είμουνα αναισθητος αν δεν ασχολιόμουνα και με τα κοινά της κοινότητας. Οχι δεν είναι και καλά ότι πρέπει να το κάνω, είναι από αγανάκτηση και επιβεβαίωση για άλλη μια φορά ότι ζόυμε στη χώρα της αταξίας και του τυχαίου. Ναι ξέρω τι γράφω .
Γιατί κάποιος καλός φίλος προσπάθησε έτσι για τη ψυχή της μάνας του να πράξει το "όλα μαζεμένα και νοικοκυρεμένα" (αυτό κολλάει στο αταξία), και κάποιος άταχτος του την έπεσε και θέλησε να τον στριμώξει.
Τι έκανε λοιπόν ο άνθρωπος? Μάζεψε όλα τα Ελληνικά blogs και τα έβαλε σε ένα site directoryγια να τα βρίσκουμε και οι υπόλοιποι να μη ψάχνουμε ψύλλους στ΄άχυρα.(τυχαίο). Ετσι του κάπνισε να κάνει έτσι έκανε. Ισως γιατί και ίδιος έτρωγε ώρες να ψάχνει, ίσως γιατί είχε το μεράκι ίσως, ίσως... Το έκανε πάντως και τον ευχαριστόυμε πολύ. (μήπως και ο εθελοντισμός για την ψυχή της μάνας μας δεν γίνεται σε τελική ανάλυση?). Λες και ήταν υποχρεωμένος να ελεγχει μόνος του όλα αυτά τα sites και τις σελίδες που καταχωρούνταν καθημερινά. Εδώ δεν το κάνουν μεγάλα portals/vortals παρά μόνον αν υποπέσει κάτι στην αντίληψή τους τυχαία.
Πολύ πετυχημένη η αντιπαραβολή ένος φίλου

Ενα παιδάκι μου έλεγε σε μιά παρέα οτι ένα άλλο παιδάκι με έβρισε, αλλά επειδη εγώ το κωλοπαιδάκι,επειδή δεν μπορώ να βρω το δεύτερο παιδάκι, χτυπάω το πρώτο παιδάκι.

και ρωτάω θέλω ξύλο ή δεν θέλω? Ούτε ο διάολος δεν το θέλει αυτό!!!

Απ'ότι καταλάβατε το δεύτερο παιδάκι είναι αυτό που κάνει την ατασθαλία και που θέλει τιμωρία αλλά ο καλός μας φίλος ουτε μπορεί ούτε θέλει να το κάνει φυσικά. Εδώ αρμόδιοι είναι άλλοι που έπρεπε να πράξουν από την αρχή το εύλογο και όχι να κλείνουν ετσιθελικά το χρήσιμότατο site του φίλου μας.

η συνέχεια στο blogme.gr γιατί περί αυτού πρόκειται