Το Ξυλάγγουρο (2)

Τελικά ήρθε το βράδυ του ραντεβού. Θα ήταν μόνο για ένα γρήγορο νούμερο στα πεταχτά γιατί δεν είχε πολύ χρόνο. Τι να γίνει. Ας ήταν κι αυτό. Στις έντεκα το βραδύ βρέθηκα στο σπίτι του που ήταν μόνο λίγα λεπτά απόστασης από το δικό μου. Βγήκα πέντε ορόφους απότομων σκαλοπατιών ενός τυπικού γερμανικού κτιρίου της μεταπολεμικής περιόδου, οι σκάλες του οποίου είχαν μια κλίση είκοσι τα εκατό. Τρίαθλο με λίγα λόγια μέχρι να βγει κάποιος τους πέντε ορόφους. Κι άντε και τους βγήκε, με ποια αντοχή να κάνει και σεξ; Τα εμπόδια της γκέι ζωής είναι ανυπέρβλητα.

Έφτασα στον πέμπτο με την ψυχή στο στόμα. Η πόρτα ήταν μισάνοικτη. Κτύπησα, άκουσα μια φωνή διακριτική να με καλεί μέσα και μπήκα. Με περίμενε στο χωλάκι του διαμερίσματος, χωρίς μπλουζάκι, φορώντας μόνο μια φόρμα για τρέξιμο και χωρίς παπούτσια. Αντίκρισα το πρόσωπο του. Προσπάθησα να να κρύψω την θετική μου έκπληξη καθώς μπροστά μου στεκόταν το θρυλικό Ξυλάγγουρο.


Ταχυπαλμία έκανε το στήθος μου να ανεβοκατεβαίνει σαν τρελό όχι πια από το λαχάνιασμα της σκαλοπατοανάβασης άλλα από την αχαλίνωτη καύλα που με κυρίευσε έχοντας το Ξυλάγγουρο απέναντι μου. Στιγμιαία πέρασαν αμέτρητες ερωτήσεις απ' το μυαλό μου με μια βασική να επαναλαμβάνεται συνεχώς: Θυμόταν ότι με έστειλε ανεπιστρεπτί πριν μήνες ή όχι: Και αν δεν, καλώς. Αν όμως θυμόταν, σήμαινε αυτό ότι ήμουν ένα απλά πήδημα ανάγκης κι' όχι έλξης: Ή θα με έστελνε πάλι από κει που ήρθα αν με θυμόταν;

Πέταξα τα ερωτηματικά σε μια άκρη του μυαλού μου και προσπάθησα να του αφιερωθώ. Ήδη το αθλητικό παντελόνι που φορούσε πήρε μια δυσαρμονική μορφή καθώς η δική του επιθυμία ήταν πια ανεξέλεγκτη.

Έχοντας ακόμα την γεύση του πάνω μου αποχαιρετιστήκαμε χαλαρά. Εγώ πετούσα τα σκαλιά τρία τρία προς τα κάτω από τον ενθουσιασμό μου. Τα κατάφερα. Κατάκτησα έστω και για λίγα λεπτά το Ξυλάγγουρο. Η πολύμηνη αναμονή είδε το τέλος της.

Λίγες μέρες μετά τον είδα στο Ρομεο. Του έστειλα μήνυμα που έμεινε αναπάντητο. Ακολούθησε δεύτερο, τρίτο, τέταρτο, χι συν νι μηνύματα. Όλα χωρίς απάντηση. Και ξαφνικά είχε σβήσει το καινούργιο του προφίλ και άρχισε να χρησιμοποιεί το παλιό του. Του έστειλα κι εκεί άλλα τόσα μηνύματα, μέχρι που μου κόλλησε ένα εικονίδιο στο προφίλ μου που απεικονίζε την φράση ότι δεν είμαι ο τύπος του.

Στην αρχή τα έχασα τυφλωμένος ακόμα από τον ενθουσιασμό της παροδικής κατάκτησης. Κάπου ξανά πληγώθηκε το γαμημένο μου εγώ. Ηρεμώντας αντιλήφθηκα ότι είχα να κάνω με μια ακόμα κλασσική διαδικτυακή κατάσταση. Δεν είχε να κάνει με μένα το όλο θέμα. Άπλα έτσι ήταν το μείγμα της διαδικτυακής και της πραγματικής ζωής. Κάτι σαν Flashmob. Σε βρίσκω τυχαία, σε πηδώ συγκεκριμένα χωρίς τις συνέπειες μια επόμενης συνάντησης και άστα λα βίστα. Ως γνωστό είμαι αργόστροφος. Ενώ ήμουν χρόνια στο ίντερνετ δεν αντιλαμβανόμουν συνειδητά την πραγματικότητα της ψευδαίσθησης.

Σταμάτησα να τον ενοχλώ. Ένιωσα κι ενοχές ότι κάπου ίσως να τον ενόχλησα. Έτσι δεν ξανάκανα επαφή.

Λίγες μέρες μετά και χωρίς να έχω μόνο την υπόθεση Ξυλάγγουρο στο μυαλό αποφάσισα να κάνω κι εγώ αυτό που ήδη έκαναν χιλιάδες άλλοι: δημιούργησα ένα δεύτερο προφίλ στο Ρομεο, άλλαξα τα δεδομένα μου, έβαλα μια φωτογραφία δίκη μου χωρίς πρόσωπο, μόνο σώμα ημίγυμνο και χύθηκα στο κυνήγι της κοροϊδίας.

Εκεί που σχεδόν κανένας από το Άαχεν η από την Κολωνία δεν μου μιλούσε πια γιατί ήμουν ήδη συνηθισμένο φαγωμένο κρέας, έγινα αμέσως ενδιαφέρον για όλους εκείνους που ήθελα να ξανά είχα αλλά αυτοί δεν με ήθελαν πια όπως επίσης και για άλλους τόσους καινούργιους. Δεν προλάβαινα να απαντήσω τα μηνύματα. Όλοι ήθελαν να δουν περισσότερα από το φρέσκο κρέας η να το φάνε αμέσως χωρίς επιβεβαίωση προέλευσης η ποιότητας. Από τη μια διασκέδαζα αυτή την καινούργια φάση ενδιαφέροντος, από την άλλη ένιωθα πόσο αξιολύπητοι είχαμε καταντήσει όλοι μας.

Μίζερες υπάρξεις που προσπαθούσαμε όλοι μέσα από την ψευδαίσθηση, το ψέμα, την κοροϊδία να πάρουμε επιβεβαίωση του αρρωστημένου μας εγώ. Ενώ όλοι στην πραγματική ζωή κριτικάραμε την απαράδεκτη πραγματικότητα του ίντερνετ, κάναμε παράλληλα αυτό που καταδικάζαμε. Το ίντερνετ είναι πολλά θετικά πράγματα. Αλλά είναι επίσης και μια πολύ πιστή αντανάκλαση της παγκόσμιας κοινωνίας, της σκοτεινής της πλευράς, είναι ο καταλυτής της αποκάλυψης της σκοτεινής ανθρώπινης ψυχής. Το τρομακτικότερο όμως είναι ότι κάνεις δεν φοβάται αυτή την αποκάλυψη, κανείς δεν τρομάζει από αυτή την πραγματικότητα. Αντίθετα την επικροτεί ο καθένας άμεσα ή έμμεσα, γιατί σχεδόν ο καθένας είναι μέρος της. Περισσότερο ακόμα, ο καθένας την διασκεδάζει. Είναι μια περίοδος παράλληλη με την Ρώμη του Καλιγούλα. Οι εποχές απλά επαναλαμβάνονται με διαφορετικά φουστάνια.

Στη διάρκεια του παρορμητισμού της διασκέδασης παρέλαβα κι ένα εικονίδιο από το Ξυλάγγουρο που απεικόνιζε την λέξη σέξι. Σκέφτηκα μόνο λίγες στιγμές, αστραπιαία αποφάσισα να πάρω εκδίκηση. Πρωτόγνωρη απόφαση για μένα που συνήθως είμαι το βλήμμα της παθητικής αντίστασης α λα Γκάντι. Άλλα τα πάντα ρεί. Έτσι άρχισε να ρέει και η δική μου παθητική, βλημματική φύση κι άρχισα δειλά αλλά σταθερά να παίρνω εγώ για μένα αποφάσεις αντί να αφήνω έμμεσα τους άλλους να αποφασίζουν για την διάθεση μου, παίζοντας συνήθως εκ των υστέρων το μίζερο θύμα της κακίας και της εκμετάλλευσης. Αυτή η μικρή ακόμα αλλαγή ήταν ένα μέρος μιας μεγάλης αλλαγής που ακόμα ήταν στο γίγνεσθαι στην μετά-Σσιατς-περίοδο. Η εκδίκηση για το Ξυλάγγουρο ήταν στα σκαριά.

Διαβολικά άρχισα μαζί του μια εκτεταμένη επικοινωνία που κράτησε μέρες, ίσως και λίγες βδομάδες. Δεν βιαζόμουν. Αντίθετα ενώ δεν έχανα το σκοπό της εκδίκησης από τα μάτια μου, απολάμβανα την επικοινωνία μαζί του. Ανυπομονούσα να τον βρω στο Ρομεο και να μιλήσω μαζί του. Μιλούσαμε για όλα που έρχονταν αυθόρμητα στο μυαλό, κάποιες φορές με έντονα σεξουαλικά υπονοούμενα, κάποιες φορές μόνο κοινωνιολογικά, κάποιες άλλες μόνο κουβέντες του καφέ για να περάσει απλά η ώρα και η ανία μας. Όταν τελείωνε η συνδιάλεξη μας ήμουν απλά ικανοποιημένος. Γεμάτος ευχαρίστηση. Παρατηρούσα ότι αναζητούσε την επαφή, γεγονός που μ' έκανε να φτεροπετώ, να είχα πεταλουδίτσες στη κοιλιά σαν να μουν ερωτευμένος.