❚ you are single

   Being single is terse itself. The fact you are alone is an enticing incense not just to same feathers but an impending treachery to existing affairs as well. Rigidly, being caught red-handed is not part of the goal. The whole community extending borders is your humongous playing field. Remember not to perish, you are the protagonist of your own frolic. There are no best-supporting roles for their triumphs in limelight are not yours.

   Recite “single” repetitively without commitment, you’d realize you can stop doing it as desired. All time is yours—no hassle, no late excuses—and misspend it prudently as for others it is gold, for you it is bronze. Your monthly stipend is exclusive. Grope all luxuries of a teenage to young adulthood man, splurge your money through buying the most high-priced perfume in Giorgio Armani. Spritz some on your neck and randomly on your favorite spruce flannel long-sleeve button-up shirt. Pretend you’re strolling in the mall on purpose, an unexpected old acquaintance is around waiting. Your hi’s and hello’s are spectral and remember not to forget to inquire her number. Go out with her once. If your date did not work out or she hold you off on a text message, recuperate and move on to the next.

    Your very goal is to seek for a partner. Plead your friends for their help is crucial. Because presumably, they too have friends whose privy parts are as vestal as yours, withal, keep your fingers crossed. However, social networking sites are an alternate harpoon; add people all you want until you hit a thousand. Inveigle and banter every single “single” girl you think unpretentious. But, do not get your hopes up.

   There are days, months or years you’ll be alone. Truly, the anatomical consistency of your milt can tell. There are people who would curse themselves to quietus, knowing they too want to be woven on a companion’s sweetest troths of forever. Tell them they’ll grow creases a maiden. There will be times, a battered ram of cliché will fire akin questions at you: When will you get married? Tell them as soon as theirs daughters achieve menarche. 

   Brutal, yes. Your love life is never been else’s business.

   

   As your day ends with still an ounce of might to face life’s cruelty, your Abrazador and linen offer the same patronage since days of auld lang syne. They will not have limbs to get even by your caresses neither will they have ears to hear your moans of solitariness. On that night, your bed is single and so are you.

                                                                            

Auld Lang Syne is translated in English Literature as “old long since” or idiomatically, “long long ago.” 

The style of writing is a copy, a frustration. It seems a backslide.

Unvarnished Truth

Short, Continuation

Installment #3: Unvarnished Truth (finale)

--------------------------------------------------

 I recollect the first time my eyes laid on her. Every break, I used to dine alone in a bourgeois café established unpopularly along the university belt; it was less nestled by boisterous people and so a limpid place to purge time. Daily, I indulge my palate with Curry and Java whilst the remaining time is mine to grow callous in my seat. One fine day, as I was about to finish my routine, the meek chimes from the door belled. My eyes, as usual, is abnormally sync to  who goes in and out of the café. I noticed this fagged looking girl, clumsy in every detail as she dropped the book considering all puissance were on her fingertips, engrossed texting. And in the time she picked it up, stuffs in her bag slipped out. She was awkwardly a turn off and so I decided to depart without even looking where she seated.

The following day, she did not show up; I did not expect her to come back. On the other day, she was already perched when I came. Staring at her closely: plain earrings, dyed hair, faint makeup, the badge in her uniform, and the book she was reading by Tom Porter, no doubt an architect student not far my institution. I requested a different entrée this time, but at the same charge. There was nothing fancy about her, not even fairly ravishing except for the dint on the sides of her cheeks. I wonder what her name is. As she closed her book about to leave, her surname inked sidewise, Cordova. I finally unveiled something about her, at least.

Days had passed and I figured out she would only visit to lunch thrice  a week. Increasingly, I was becoming an espionage to her. Every so often I would slyly tail her the moment she vacate the café. I did not care if she sees me, or else I would merely feign that were traversing the same route. Make-or-break, I irrevocably decided to introduce myself, I did not just know how.

One noontide, I saw her making way to the café. It was a terrible day for buckets of water come down from sky. She tried to cover herself with a book but failed so. Clumsy as ever, I whispered. Today is my day. I, on the abreast side of the street, with an umbrella amassing all the guts reserved, fleetly saved her from full-blown catastrophe. As gentle as a mist dress, I opened the door for her. This time, we shared the same table. We gibbered endlessly as the rain plummet unceasingly and decided to absent ourselves from respective class. Her name was Agnes and the rest is how we became lovers.

Truth rifted me. Forthwith, the moments we shared turned oblivious. We were once admirably a couplet—conjoined sensibly with single mind—stuck impassioned incessantly, much resembling bacteria that will surpass lifetimes. However, as burning metamorphose substance to flume and with hair physiologically turning gray, so as  nothing by any chance will undo us. She had found her own bliss with.

That December, where holy angels gamboled above the heavens with ever lavishly cascading harmony, I caroused the eve deeming likely to shun the travail that poisoned me—liquor had never stood a luck. While walking falteringly along the forsaken pavement of Don Galo, as Harold Crick coaxed his author not to end him and his story, I glanced beyond invoking to hear me. To trees and street lamps, I looked conventionally a peasant scum but a bystander would claim me demented.

Late that night, our door was opened and all lights were on as if a gala of squandering energy is being celebrated. I caught her weeping in our rented apartment. Her head leaning on someone else‘s shoulder, probably the man she was with early this morning, then, I teased her with doubt why she never content. She sobbingly mumbled to my mother, “Anthony will be missed.”

All of the sudden, the life I knew evolved to a dark piece of ember. All the while, I had been thinking I was still Anthony, a boy who hardly love but loved. I looked around and noticed a sublime white casket laid in our common room, adjacent to it is a favorite old picture of mine when I was eleven and a bouquet of lavender Tulips with a pearly sash saying condolences—I no longer exist.

Despite the baffling agony, I tried to retrace myself back to where I should be. It was when I was in the jeepney. My soul, unknowing my demise, still hoped that  I could answer her back, I love you, too. It may be too behind time to love her further, still and all, her name will boundlessly relived in me, Agnes.

FIN

We parted like Strangers.

Shorties, Continuation

Installment# 2: We parted like Strangers.

--------------------------------------------------

Someone tapped me and asked if could pass his fare in front. I grasped without hesitation and said, “bayad daw po." Then I mulled of nothing but to clear this thing off my head.

At the end station still, I kept mulling, I headed down the street and floundered each indecisive step. I came across this old sluggard fella’ where we jolted our shoulders. He howled, “Hoy! Tignan mo yung dinadaan mo.” More, he stared at me with a menacing look, snitching his obnoxious mastery. I looked back in disgrace after we parted a block or two. And he was gone like silhouette of a waving slender curtain.

I glamored a billboard to where I usually cross. “Ohh, pinalitan na pala?” I muttered. The billboard seemed to illuminate the plaza where I stride through home. The grinning subject, the resplendent bulbs, and the couples fondling each other on benches only made me crestfallen.

We had been inadvertently like this since then. Discord, narrow-minded, childish acts, we were like magnets repelling akin poles, like parallel lines that will never converge at some point. That‘s when we were at our weakest.

I felt being the fuel which made her atrocious. And to tame the fire, I had to slightly uncoil the lasso bound between us. If only emotions were just child‘s play, then we had been long ago sanctified by wedlock. But taming has gone out on its own way. I, to accept the fact, was never an exceptional tamer. The clashing fire I thought would underrate by spaces turned out to lose its radiance. She was, as it came to my senses, gravely becoming cold.

The numbed morning like the manifold before it. The peculiar thing with this particular day was: an another man.


I looked at her in a distance—distance which never happened to us when we were comfortably close. We were closer than anyone else would know. I tried to break that distance. But it felt like they were constantly far no matter how persistent I tracked them down. I struggled to walk past them yet it seemed I was just a stranger—a stranger just as nothing mattered between us.


“Am I unmistakably a stranger now?”


to be concluded....

Easing Out.

Shorties
Installment# 1: Easing Out.
--------------------------------------------------


She said she love me, I never answered back. 

The cars on the highway were free flashing in speed. The jeepney I was riding to seemed speeding against time. The backseat driver changed the compact disc to a local breaking rhythmic music. And the other passengers were somnolent due to swayed movement made by sudden breaks and approaching crepuscular light. 


Some old folks were becoming agitated believing we might get bumped or hit anything on the road. And I, who used to ride on it everyday couldn't care less. Whilst cuddling my school bag, I brooded over things that bugged me the most after the academic day – I guess, not really. The circumstances I had in mind were fast swirling; every single detail I captured earlier seemed recurring back the way it was and its definition was clearer than before. I am thinking if I could have done the rightful thing, this would not seethe. As if I‘m capable of defying my predestination. 


Simply, I kept thinking the unyielding situation I had and thought of indefinite recourse but I know everything that happened will permanently leave its fissure. Throughout non-occupational moment, I only tired myself thinking, gradually closed my eyes and let myself become one with the slumbering cimmerian shade.

I did not know I fell asleep. I winked my eyes two or three to prove this delusion was not authentic and even blinked more. But the chromatism I see and the metaphors telling my retina contest that everything was true and I just woke up from napping eleven minutes from my seat. 

“Was it a dream?..” I asked myself still enigmatic.

I quieted myself and held back until destination. I checked on my cellphone and rashly hovered to see whose one message that might be. To find out sadly, it was one damn chain message. I knew I was expecting a message from someone. 

To aggravate the conundrum I was enduring, the vehicle where I was sitting for dozens of minutes, got its tire flat at the right front part, in the middle of dusky, bumpy road. The driver who was corpulent, apparent to his big soiled red shirt and bulky breadbasket, went out of his throne and started cussing out words. I would have scoffed at him in the first place for not slowing down. After all there is nothing to speed about. Like relationships that wear out so easily. The more you urge to push the boundaries, the more it gets loose. 


The music turned off, trying to make comfy, the backseat driver said that everything will be alright. They have a spare and this is just a trifle hitch to handle. The cold drowsy night shifted into fierce, scorching mood by fellow passengers. “Witty,” I said to myself, “How auspicious we glued ourselves with such inconvenience.” To think it was my bad day. As minutes frittering away, other passengers becoming smothered, on the spur of moment, a typical light afar from us was drawing near. “Am I dreaming again?” I boldly asked. Now I could visualize and hear a truck horning, constantly coming but not pulling over. I could not think but to bawl, “get out!” until the raging vehicle crushed us.


to be continued....

120 days of lie pt.10 (story ender)

Huling buwan ng kasinungalingan

april

Hindi ko alam kung bakit nakikisabay ang buwan sa pagsulat ko ng kwentong ito. Nagkataon lang kaya. O sadyang ako yung nakikiayon sa paglipas ng buwan sa mga nangyari sa akin noong nakaraang taon.

Noong nanlalamig na sakin si F. Naiisip ko kailangan ko nang kumilos talaga. Tama na ang pakikipaglaro ni karibal. Sa oras na ito, ako naman ang makikipaglaro. Mas gagalingan ko at sisiguraduhin kong ako ang mananalo. Dumating na nga ang April 5, 2010. Simula ng summer class namin. Eto na ang araw na pinakahihintay ko. Makikita ko na ulit si F. Noong umaga nagkasalubong kami ni F, saglit lang kami nakapag-usap. Sabi niya may sasabihin daw siya sakin importante. Napansin kong iba na siya noong nag-usap kami. Parang may kakaiba, parang ang lamig. Hindi na siya yung babaeng nililigawan ko. Kinutuban ako pero nangibabaw pa rin ang mind-set ko sa balak ko.

Noong tanghali nagkasabay kami kumain ng lunch. Pero hindi pa rin niya sinasabi sakin yung sinabi niya kaninang umaga. Maraming tao sa Jollibee noon. Maraming estudyante naglipana para kumain din doon. Marami akong nakitang mga kakilala pero bumigat ang dibdib ko nung nakita ko siyang nandoon. Ang karibal kong si M na nakaupo malapit sa amin. Pero dedma lang. Wala akong akong paki kahit nandun siya. Ang importante, ako ako katabi ni F ngayon. Pero nung paalis na kami, bigla siya lumapit sa likod ni F at pabulong na kinausap ito. Wala naman akong magawa sa totoo lang dahil wala akong karapatan magalit since hindi pa naman kami. Mistulang sunod-sunuran akong parang aso kay F noon na nasa likod din niya si M. Noong nasa loob na kami ng college, ako na ang umiwas, sinadya kong magpaiwan sa kanila. Walang kasing patutunguhan kung ipagpapatuloy ko tong pagsunod. 

Noong paakyat ako ng hagdan, pababa naman si M na alam kong hinatid niya si F sa klase, nagbanggaan ang braso namin ng malakas. Napakalaki ng espasyo pero pilit niyang ginawa yun. Mabilis ang pangyayari kaya pinabayaan ko na lang. Ano to naghahamon ng away? Sa isip-isip ko. Pucha! ayos lang sakin at nagiinit narin ako noong mga oras na yun sa mga ginagawa niya. Wala na kong pakialam kung magkamajor offense ako, kick out na kung kick out. Isa na lang talaga at magwawala na ko.

Noong uwian nagtext sakin si F. Kita daw kami sa 2nd floor ng building at halos wala nang tao noon. Pero pagpunta ko nandun din si M. Sabi niya ay mag-usap daw kami ni M. Ok lang naman sakin. Interesado ko sa mga mangyayari. Pero kabadong-kabado na ko. Hindi ako komportable sa ganitong sitwasyon. Noong nagkaharap naman kami ni M wala siyang imik. 

Diniretso ko siya, anu na? at tsaka para saan yung malakas na pagkakabangga ng braso natin kanina? wala......sagot nya.

Tangina! wala talagang kwentang kausap tong taong to. 

Kinakabahan ako noon kasamang nagiinit ang katawan ko sa nararamdaman ko. Halo-halo na ang emosyon ko, at gulong-gulo na ko noong mga oras na yun. Parang may dapat kong malaman.

Dumating si F at naupo kaming tatlo. Walang nagsasalita. Tahimik.

Sabihin mo na kasi. Kawawa naman si Ken oh. Basag ni F sa nakabibinging katahimikan Tanging kami na lang ang naiwan sa palapag.

Ayoko lang kasi ng may lumalapit sa girlfriend ko. Ano kamo? Tama ba ang pagkakarinig ko GIRLFRIEND? Nabibingi yata ako.

Hindi umuulan pero basang-basa ang mukha ko sa mga luha. Tuloy-tuloy na parang walang katapusan. Ano F, girlfriend? Kailan pa? Titig kong tanong sa kanya pero wala siyang imik, hindi siya makatitig sa akin. Walang may gustong sumagot sa simple at nagususumamo kong mga tanong. Inoffer ni F ang panyo pero nagmatigas ako. Para saan pa yang panyong yan? para ipamuka lang sakin na kaawa-awa ako? Nagwalk-out akong humahagulgol na parang bata. Hinabol ako ni M pababa ng building na akala ko concern siya para sakin. Yun pala pinadaan lang niya ko sa tagong daan palabas ng school para walang makakita at may magtanong pa. Hinawakan niya ko at nagpumiglas ako at baka masuntok ko lang siya. Lumabas ako ng kolehiyo. Walang pakialam sa pagtawid kesehodang masagasaan. Hindi na ko namili ng jeep na sasakyan kabaligataran sa normal kong ginagawa, basta ang gusto ko maibuhos ko ang bigat ng tubig na nasa mata ko. 

Pagsakay ko ng jeep, patuloy pa rin ang aking pagluha. Yumuko na lang ako at nagtakip ng mukha dahil nakita kong pinanood ako ng ale na katapat ko. Dito ko napagtanto ang lahat-lahat. Dito ko naisip na mukha pala akong tanga buong araw kakasunod kay F. Sabi ko pa naman na mas handa na ako ngayon makipaglaro pero sa huli ako pa rin ang napaglaruan. Sa halos limang buwan na kasama ko siya, kung alam ko lang ganito ang kahihinatnan sana hindi na lang ako nagpadala. Sana hindi ako nasasaktan ngayon, at sana hindi nagsibagsakan ang grades ko. Ngunit huli na. Nasa huli talaga ang pagsisisi. Iniisip ko na lang na maganda rin at naexperience ko ang ganito. Naranasan ko ang masaktan.

Ilang araw at linggo ang lumipas. Wala akong natanggap man lang na text sa kanila. Wala man lang sorry. Parang walang nangyari. Nabalitaan ko pa na marami na pala ang unang nakaalalam na naging sila kaysa sa akin. Nabalitaan ko pa na naging MU daw pala sila. Dito lalo akong nagalit. Lalo tumatak sa isip ko na parehas lang pala sila manloloko, na lahat ay kasinungalingan, na dapat nga silang magsama. Kaya nakapagsulat ako sa blog noon ng masasakit na salita. Doon ko ibinuhos ang lahat sama ng aking loob.

Ilang araw pagkatapos ko yun malatlahala, tinext ako ni F. Magsosorry pa naman daw sana siya pero ganun ang nabasa niya, ganong klase daw pala akong tao. Wow naman ako pa ngayon ang masama ano? Marami siyang tinext noon na burado ko na. Wala namang saysay kung itatago ko pa yun. In the first place, karapatan ko na isulat ko yun sa blog ko at halos walang nakakaalam nun kung tutuusin kaya lang nakonsensya din naman ako. Nagsorry ako pero hindi na siya naniwala, hindi tinanggap. Dinugtungan pa ng maaanghang na text ng traydor niyang boyfriend. Sa huli, nagdecide na rin ako na tigilan na ang kalokohang ito. Wala akong mapapala kung magmumukmok ako at iisipin ko silang dalawa.

BITTER. yan kasi ang bungad ng mga tao sakin kapag napaguusapan ang nakaraan. Ewan ko ba kung mapagusapan  eh parang bago ng bago kung baga parang kahapon lang nangyari. Stagnant pa rin yung pangyayari sa kanila kahit isang taon na ang lumipas. Ampalaya man ako sa tingin nila, alam ko naman may darating at darating dyan para sakin na mas worth kaysa sa kanya. Tuloy lang ako sa paghihintay...Sabi nga “When it comes to affairs of love and hurt, you have to wait for your heart to learn what your head already knows, then you can break free.”

Current status: Single. LOL

--The End.--

120 days of lie pt.10 (1/2 ang finale)

ikaapat na buwan ng kasinungalingan

march

Nang nagkahiwalay kami sa Olongapo, hindi ko alam na yun na pala ang huling araw na makakasama ko siya ng matagal. Huling silay ko na pala sa kanyang mukha bilang nagpapaligaw. Ang tanging paguusap na lang namin ay kundi sa YM, facebook o kaya sa text. Nung mga oras na yun nasa bus ako pauwi, akala ko ako na. Iniisip ko panalo na ko. Ngiti ako ng ngiti habang inaalala sa byahe ang mga ginawa namin. Masaya kong tinahak ang bahay at maluwag sa pakiramdam kong sinabi sa nanay ko ang kasinungalingang marami kaming ginawa sa duty kaya ako ginabi.


Natulog agad ako pagdating ko. Pero kahit pagod, hindi ko nakalimutang mag goodnight sa kanya. Bakit ba hindi ko masabi ang “i love you?” Hindi ko alam kung dapat ba sabihin ko yun since nanliligaw pa lang ako. Naguguluhan ako dahil unang beses kong manligaw noon. Maraming bumabagabag sakin kung sasabihin ko ang mahiwagang salitang yun.

Miss na kita. Hmmmm bola kahapon lang tayo nagkita eh. Natutulad ka na kay M nyan. Sira ang diskarte.

Ilang araw ang lumipas patuloy pa rin ang pagtetext namin. Alam ko nahahalata na ako ng nanay ko dahil ngayon lang ako naging tutok sa pagtetext. Kahit kasama ko siya sa paggogrocery hindi ako natitinag sa pagpindot ng cellphone ko. Pati pag-uusap sa YM tuwing gabi at minsan facebook sa hapon - lahat yun naging routine na sa akin sa tatlong linggong bakasyon na yun. Ang pinakamasakit na parte lang na sa mga oras na kausap ko siya, alam ko kausap din niya ang karibal ko. Kung katext ko man siya buong araw, katext din niya ang karibal ko buong araw. Kung online man ako at kausap niya, sigurado online din ang karibal ko at kausap siya.

Sa loob ng tatlong linggong bakasyon na yun, minsan nakausap ko siya ng nakainom sa YM at nagkataon na hindi online si karibal M. Marami siyang sinasabi nun na malabo. Depressed daw siya at kinukwento niya ang problema niya sa pamilya niya. Eto naman ako todo alalay sa kanya. Pagkakataon ipakita ang sinseridad bilang manliligaw. Napunta sa makulit na usapan na muli tinanong nanaman niya ko bakit siya ang gusto ko. Bakit siya ang napili ko. Tinanong na niya sakin to sa text noon kung bakit siya. Bakit mo naman natanong yan? Wala lang, gusto ko lang malaman. Marami naman kasi iba dyan. Ehhh gusto ko kasi kita eh. Tsaka mahal na kita eh. Dahil sayo nagagawa ko yung mga bagay na hindi ko nagagawa noon. Ahhh, akala ko kasi isasagot mo na wala lang na.....gusto ko lang kita gaya ng sagot ni M. Ang labo talaga nun. Hindi ko alam kung bakit hindi siya nakuntento sa sagot kong iyon at pinilit pa niya kong isulat sa English kung bakit ko siya mahal. Siguro ay lasing lang talaga siya kaya ganun mangulit kaya pagkatapos namin mag-usap ay ginawa ko agad yun. Assignment ko daw yun para sa kanya.

Kinabukasan pinabasa ko sa kanya. May patama rin yun sa karibal ko na sinungaling. Inspired ako habang sinusulat ko yun at pinost ko sa dati kong blog.

She Gave Me a Homework

A person was coaxing me to expound love. I told her that it is very much inconceivable to translate fragile love into man-made words. No one, even a genius can barely bear a chance. I retorted, “love cannot be explained, it is an innate feeling that must be shown.” And I know that I am being veracious when I typed in those words. Any word that comes out of a tricky mouth can disguise everything. Words are overly used. Even fabricated stories are easily said but never done.
But this very significant girl beseeched me to write how much this fondness I carry can run into words. Though I know farthest from the possible, what does the quote, “love can move a mountain” mean if I won’t hand a try.
A thousand of questions were asked and answered by me but when she asked me why her? I could only think of one answer. And that is I love her. I know telling a person that you love her would not make the person believe easily. People make use of this word to deceive. Love does not need a mouth to express how much he/she feels, love needs a person who is just true to everything he said and done. Like what I wrote before, “words are words, they are meant to be misspelled.” I am not writing here to describe what love is, because there are I know a bulk of adjectives to choose from.
The second question she asked me, “why do I love love her despite of everything?” Can a feeling be questioned? Neither me can explain it. Yet one thing I know is for surest, she made me do things I can’t do before.
Eventually, I am beginning to understand why my friend betrayed me; love knows no boundaries.
I may have failed to say what love is in words. I know when you’re reading this, you might be very disappointed. There is no need for me to play with three quarters of a million words just to bespeak how much I feel. But whatever it takes, choosing him or me, waiting I know better is not forever.

Tuwang-tuwa naman siya nung nabasa niya yan. Nagsosorry din siya sa pangungulit niya nung gabi. Lasing daw talaga siya. Hindi nga daw niya maalala yung ibang pinag-usapan namin. Sinabi ko na ok lang ok lang basta wag na ka ulit iinom sa susunod.

Isang gabi parehas na senaryo, kausap siya sa YM, napag-usapan namin si karibal. Sinabi niya sakin na naasar daw siya dito dahil may gusto siya malaman. Gusto niya malaman dahil nagtext daw sa kanya ang kapatid ni karibal na please daw paamuhin niya si M dahil nawawala na daw sa sirkulasyon.  Siya lang daw makapagpapaamo kay M. Tangina! Sa isip-isip ko, ano nanamang pakulo yan? Kaya eto naman si babae gustong-gusto pumunta sa Cavite para kay M. Sa totoo lang. Nagselos ako noong mga oras na yun. Masyado siyang affected. Masyado siyang nageefort para kay M. Dati nasabi ko rin sa kanya na nag-usap kami ni M. Sinabi ko sa kanya na sabi ni M sa akin na lalayo na siya at magpapaubaya na. Pero napansin ko kanya ang pagkaasar. Parang galit siya kay M noong sinabi ko sa kanya yun.

Masyado na ko nagtataka kay girl1 o  F. Tinanong ko siya kung bakit ganyan siya maka-react para kay M? Hindi ba dapat parang wala lang kung lalayo man siya kasi nanliligaw pa lang siya. Bakit nageefort ka para puntahan siya sa Cavite para lang malaman ang totoo tungkol sa sinasabi ng kapatid niya?  Eto yung mga senyales na alam kong katapusan ko na pero pilit kong ipinagsasawalangbahala ang mga nangyayari.

Noong mga oras na din yun kinausap ako ni M. Sinabi niya na,  

Pre sa tingin ko malapit na mamili si F. Walang sasama loob kung sino piliin sa atin ah.

Gusto ko siyang murahin ng ilang beses. Gusto kong ipamukha sa kanya na  

fuck you! traydor kang kaibigan! alam mo na ako nauna sa kanya pero sinusulot mo. Ibang klase ka!

Pero hindi ko kailangan sabihin ang mga salitang yan. Alam niya sa sarili niya ang pang gagago sakin. Sinabi pa niya na anong gusto mo? na walang kaagaw?  Sana naisip niya ang pinagsamahan namin. Sana may natitira pa siyang konsensya sa isip niya. Matalino pa naman siya pero gago pala. Sana hindi ko na lang siya nakilala. Kasama pa nito, tinanong din ako ni F na kung mamimili man siya sana wag daw akong magiging bitter sa sinong pipiliin niya. Sinabi mo rin ba yan kay M? Oo. Shit! Nakakaramdam na ko talaga.

Sa tatlong linggong yun naubusan na ko ang pera. Kahit pang-load ay wala ako. Hindi na ko nakakatext sa kanya. Ngunit hindi naman ako nawawala sa YM. Hindi ko akalain na namimisinterpret na pala nila ako. Ang akala nila lumalayo na ko, nagigive way na ko. O gumagawala lang sila ng dahilan para ilayo lang talaga ako. Dumating sa punto na medyo malamig na rin ang pakikitungo sa akin ni F. Wala akong magawa. Wala. Wala. Nung hindi na ako nakatiis, nanghingi na ako ng pangload sa nanay ko. Binigyan naman ako. Tinawagan ko siya pero hindi niya sinasagot. Tinext ko kung bakit pero sabi niya may ginagawa daw kasi siya.

itutuloy...

usapang busted

Sori, sabi ko ipapakilala ko si L sa susunod na post, may naalala lang kasi akong kwento tungkol sa barkada ko.

Hindi ko alam kung bakit ba lalaki ang kawawa lagi sa panliligaw. Dalawa lang kasi ang pwedeng sagot ng mga babae kapag tinapat mo sila eh: oo o hindi lang. Yung iba naman bigla na lang mawawala. Pero swerte pa rin ng lalaki kung tinapat sila agad na walang pag-asa kaysa naman pinaasa.

Katatapos lang ng test namin sa Pharmacology. Kadalasan kasi paglabas mo ng classroom, pagkatapos ng test, tanungan agad anong sagot mo sa ganung number ganoon, ganyan. Pero paglabas ko nakita ko agad si Charwin. Sabi ko uyy sabay na tayo umuwi. Parehas kasi kami ng jeep na sinasakyan at isa lang ang daan namin pauwi. Napansin ko hindi siya mapakali. Yung pakali bang may binabalak gawin. Mukhang may hinihintay sa labas ng mga classroom at sabi nya may isasauli lang daw siya. Ahhhh sabi ko kaklase ba namin yang pagbibigyan mo?  Hindi raw, pero dungaw siya ng dungaw sa pinto ng kabilang classroom. Iba nabavibes ko sa kanya nung mga oras na yun. Pakiramdam ko naranasan ko na yung ganung klase ng kaba niya at paraan ng pagsasalita; babae to sigurado sa isip-isip ko. Sabi niya kita na lang kami sa computer shop na pinaglalaruan namin.

Pumunta naman akong computer shop kasama yung isa kong kaklase. Pero hindi na ako naglaro. Alas sais na rin kasi nun tsaka sakto ibibigay ko kasi yung leakage sa test dun sa susunod na magtetest ng Pharma. (Common na lang magbigay kasi ng leakage samin lalo na kung parehas lang ng set ang test.) Kaya habang kinokopya yung mga lalabas sa test, nanood muna ko sa mga nagdodota.  Medyo nainip ako kasi mga 15 minutes rin yun at nagugutom na ko.

Pagkatapos, pagdating niya hindi ko siya masyado pinansin dala ng busy sa panonood. Nagyaya na siya agad umuwi. Nagtaka ko kasi medyo barubal ang pagyaya niya na tipong nagmamadali. Nung lumabas kami, ay sabi ko nakalimutan ko di pa pala tapos kopyahin yung leakage ko. Habang nasa labas pansin ko medyo maluha-luha siya. Tinawanan ko siya, ohhh bat umiiyak ka?  Todo tanggi naman siya. Pero di nakatiis yata sa kantyaw ko kasi alam ko ang ganung aura (babae lang ang magpapaiyak sa lalaki - kadalasan) kaya sasabihin daw niya mamaya. Binalikan ko yung leakage kaya lang pero sabi nung isa baka daw pwede iuwi niya kaya pumayag na ko. Sabihin pang madamot ako pag hindi pa ko pumayag.

Pauwi, medyo nagfood trip muna kami sa turo-turo at naglugaw. Tapos pinakwento ko sa kanya anong nangyari. Kaya pala hindi siya makapakali kanina yun pala ay magtatapat siya sa kaklase niya at yun pala yung sinisilip-silip niya sa kabilang klasrum. Palusot lang pala niya kanina na may isasauli siya. Ohh kamusta naman, anong nangyari? Tanong ko. Tears of joy ba yang niluluha mo haha? tanong kong pabiro. Busted pala ang mokong. Bitin ako sa ganung sagot lang kaya tinanong ko paano siya binusted at ininterview ko pa.

Paglabas na paglabas daw ng babae sa classroom, niyaya daw niya kung pwede silang kumain. Excuse agad ang babae na kailangan daw niyang bantayan ang kapatid niya na may sakit yata. Sinabayan pa niya ito hanggang makalayo na sila ng college at diniretso niya ang tanong na pwede bang maging tayo? Hindi eh. Diretsong sagot ng babae. (desidido talaga) Eto naman si mokong (desididong mabusted) kinulit pa ng paulit-ulit kung pwede ba talaga tayo at bakit hindi? Sabi ni babae, 2 years kasi pagitan ng age natin eh mas matanda ako sayo. Sorry. Si mokong naman, ohhh sige, sabay alis.

Ang bilis naman. Yun lang? Napakaunreasonable ng dahilan, talagang ayaw ka lang nun. Kailan ba kayo nagkakilala? Tsaka magkaibigan? Banggit ko. 
(Last sem lang daw tapos hindi pa sila ganun ka close.) 
Kaya naman pala binigla mo. Sana kinaibigan mo muna.
Hindi na kailangan. Magkakilala naman na kami. Tsaka lagi kaming magkaduty.
Ngeee. Ulul! Kailangan kaya yun. Siyempre kailangan palapitin mo muna loob nya sayo.
Hindi na. Siyempre kung gusto rin naman nya, oo din sasagot niya.
(Gago! Isip-isip ko, kala mo gandang lalaki mo pakyu hehe)
Tignan mo ko ilang months ako nanligaw. Dami ko pang ginastos.
Oo nga eh sayang lang pera mo. Wala rin namang nangyari.
Yun lang may kaagaw kasi eh. Kaya sa susunod isang daan lang gagastusin ko sa panliligaw ko. Pero swerte mo pa rin buti sinabi niya agad sayo kaysa pinaasa ka. Hindi masyado masakit. Yung sakin masakit talaga. Iyak ako ng iyak. Tignan mo sayo saglit lang nakakatawa ka pa.
Buti na lang pala ikaw kasama ko. Natatawa ko sayo. 
(gaguhang usapan?)

---CUT----

nauwi nanaman kasi sa kwento ng lablayf ko eh.
sinabi pa kasi niyang magkita kami sa computer shop. halatang mabubusted din siya.

120 days of lie pt.9

ikaapat na buwan ng kasinungalingan

march

eto na, the most memorable na nakasama ko siya. uuwi daw si girl sa gapo dun sa lola niya. i had no choice as a manliligaw but to escort her there. pero wala akong pera nun, meron lang ako P400-P600 lang yata na naipon ko sa baon ko. mahal ang pamasahe kaya kinailangan ko mangutang sa kagrupo ko sa duty. sabi ko kay girl ihahatid ko siya papunta run tsaka para na rin mameet ko lola niya. isa pa, ipapasyal nya daw ako dun at ipapakila daw sa mga kaibigan niya.

kitams, eto pinakamasarap sa lahat eh you’ll get to meet her relatives. mas makikilala mo siya and vice versa in a way. at very nostalgic yung araw na yun para sakin.

nung araw na yun, nagsinungaling ako sa ermats ko na buong araw ang duty namin kaya lusot na lusot ako. pumasok ako nakauniform, nagpalit sa ospital ng pang-alis, at pumunta sa 7-11 para magkita kami. sumakay ng jeep papuntang UST kasi nandun malapit yung terminal, destination gapo. habang nasa bus nagkwentuhan kami. dun niya kinuwento mga past boyfriends nya at masasabi kong puro tragic ang break-ups niya; sa bagay bihira lang naman ang healthy break-ups. siyempre hindi mawawala sa kwento si karibal M. nakwento niya sakin na umiyak din daw si M sa harap niya (at sa totoo lang wala akong pakialam dun). ilang hours din kami nagstay sa bus, gusto ko gumawa ng moves pero i stayed being mr. nice guy. nung nasa gapo na kami bumili kami ng cake sa red ribbon para sa lola niya. ok diba may pasuhol agad hehe. pagkadating namin sa bahay nila, nilibot niya ko sa bahay nila, kumain, tinignan yung mga picture niya nung bata siya, at nakausap ang lola niya. tapos kung saan saan kami nagpunta. nilakad namin ang mahabang hway para lang makapunta ng starbucks. pati school niya dati dinalaw namin at marami pa.

nung pauwi na we had to catch the last trip ng bus. nasiraan pa yung tryke na sinasakyan namin papuntang terminal kaya we had to walk. i felt sorry kasi pinagod ko siya sabi ko nga ako na lang itetext ko na lang siya kung hindi ako makaabot at makikitulog na lang ako. sabi niya wag na lang baka maligaw pa ko. in the end nakauwi rin ako.

while on the bus she texted me, she said:

thank you sa lahat at wala pa raw nakagagawa ng mga bagay na ginawa ko sa kanya like lahat ng kasweetan and all the efforts of going there.

Our SB Cups

i felt like i had the most of it. pakiramdam ko noon i was already being a boyfriend to her and her accepting me as her man. everything was magical. sana hindi na lang gumalaw yung oras nun and were stuck forever pero wala eh.....

itutuloy....

120 days of lie pt.8

ikaapat na buwan ng kasinungalingan

march

merong one time na pumunta ako sa dorm niya at nakapagusap kami ng matagal-tagal. may mga bagay na luminaw sa amin. at may isang bagay na akala ko ako na na ang pipiliin niya.

parehas pala kami ni girl. sinisave lahat ng text since december kung kailan nagsimula ang lahat. ako kasi sinisave ko sa cp ko lahat ng text niya sakin. siya naman, sinisave niya lahat ng text ko at lahat ng text ni karibal M.

sinabi ko sa kanya na noon, alam na ni M ang pakay kong panliligaw sa iyo. pero nagpresenta siya na itetext ka daw niya para malaman ang mga gusto mo at sasabihin niya sakin. hindi ko alam, na yung kaibigan ko eh may balak na pala siya na unahan ka niya sa akin.

pinabasa sakin lahat ni girl ang text ni M sa kanya. kitang-kita ko lahat ng pambobola at katraydoran.

nabasa ko din na nung inarkila ko yung mga barkada namin na magbigay ng lobo eh tinext niya kay girl na wala na daw siyang pakialam sa barkada at sa amin.ibig sabihin nagpapakaplastik lang kaya siya pag kaharap niya sila? galing niya. kaibigan nga siyang totoo. f*ck

sinabi din daw ni M noon sa kanya na sinabi ko raw sa kanya na bulaklak ang ibibigay ko nung valentines kay girl kaya  hindi na lang daw yun ibibigay niya.pero ang totoo, wala akong sinasabing ganun. kaya sabi ni girl sakin noon na medyo manlalamig na daw siya  kay M dahil simula`t sapol puro kasinungalingan lang pala ang sinasabi niya. inakala ko talaga dito na na mas malaki talaga ang edge ko para kaya girl dahil sa mga sinabi niya.

-------------
nagpasama si girl kung saan siya nagpapa-laundry.

nagbabantay: yan ba yung dati. iba yan ah.
girl: opo. iba po yan.
nagbabantay: nakasalamin yung dati eh. nanliligaw din?
girl: uhm uhm.

dun ko na realize na ibang klase siya at nagagawa niya kaming pagsabayin. ayoko magisip ng kakaiba pero basta hindi ko maintindihan yung nararamdaman ko noon. dito dumating din yung point na medyo natatagalan na ko kung sino pipiliin niya. 4 months na rin pero sabi ko hindi ako pwede sumuko, pinasok ko ang sitwasyon na to at paninindigan ko. nasa instinct ko na rin na malapit-lapit na siya pumili.

120 days of lie pt.7

ikaapat na buwan ng kasinungalingan

march

 

hindi nga ko nakapunta nung birthday niya pero bumawi naman ako. umorder ako ng apat na pulang lobo sa bespren kong si eloi. balak ko sana yung may helium, yung lumilipad pero mahirap daw dalin kasi mahirap i byahe kaya sa stick na lang. ang problema lang, kailangan kong hipan lahat yun. todo effort naman ako sa paghipan. tapos sa apat na lobo nakasulat ang apat na salitang.....

"I WILL WAIT FOREVER."

bali nung midterm exam namin nangyari to. break at patago ko lahat ginawa kasi surprise nga. yung oras na dapat ay nagrereview ako eh binaling ko na lang sa paggawa ng lobo. nung nakita ni eloi sinabi niya sakin na, "forever is a lie" pero nagsawalang bahala ako. habang nasa corridor ako at nakita ako ni karibal sa student's lounge room na may hawak na mga lobo papunta sa kabilang room, lumabas pa siya dun at sinilip ako sa kabila. hayyyysss naiingit nanaman palibhasa walang lakas ng loob gumawa ng ganun.

pinlano ko lahat pagkatapos naming magexam, inarkila ko yung tatlo kong barkada. isa sa i, isa sa will, isa sa wait, at ako sa forever. paglabas niya ng room kung saan siya nag eexam eh isa-isa naming binigay yung lobo. siyempre ako yung huli, pagbigay ng forever na lobo inabot ko yung letter na ginawa ko at binati siya ng happy birthday. kitang-kita ng buong campus yung mga lobo at kitang-kita rin kay karibal ang matinding pagseselos. 

siyempre hindi mawawala ang picture taking. kaya lang ika nga, forever is a lie. kaya nabura ko na rin.

pagkatapos nun eh sinubukan naming magsimba kaya lang sarado. pero sa pagkakaalala ko nagawa rin naming magsimba ng kaming dalawa lang. habang nasa simbahan tinatanong ko kay Bro kung siya na nga ba talaga tapos iniimagine ko yung kasal namin. (lol walang masama managinip ng gising!) pero pagkatapos nga nun kumain kami at gusto niyang pabasa sakin ang sulat na ginawa ko sa harap niya. sabi ko wag dito sa kainan nakakahiya. ginabi na kami at sa dorm na lang niya namin yun ginawa. tapos nun may pinabunot siya saking sampung cards na may mga tanong at pinasagot sakin. marami yun eh nakalimutan ko nang lahat. siguro way lang niya yun para kilatisin ako kasi nararamdaman ko sa pagtitig niya sakin habang sumasagot ako.

kinabukasan nakita ko na lang ang primary pic niya na kasama ang mga lobo na binigay ko. heaven!

itutuloy... 

120 days of lie pt.6

ikatlong buwan ng kasinungalingan

february

malapit na ang birthday niya at ako daw ang una niyang sinabihan, iniimbita na kung mag dedebut daw siya eh sa either sa gapo o sa bulacan gagawin. hindi daw niya sinabihan si M at ako pa lang. habang sinasabi niya yun eh pumapalakpak naman ang mga tenga ko sa tuwa. di ko na masyado maalala yung mga nangyari nung last february 2010 pero to cut the story short eh hindi natuloy ang debut niya dahil sa financial reason. bago siya mag birthday umalis kaming dalawa, nag sm kami then kumain(siyempre libre ko) tapos pinakilala ko siya sa isang hs friend na accidentally namin na meet. gusto ko sanang magsine kami kaso medyo wala na kong budget kasi pangkain lang yung dala kong pera at biglaan din ang lakad naming yun. pauwi, sinabi niya sakin na pumunta daw ako sa birthday niya sa dorm at haranahin ko daw ang loko. 11 halos mag 12 na kami nakauwi pabalik ng dorm niya. sa totoo lang hinahanap na ko sa bahay. nag-computer shop pa siya at sinamahan ko pa siya dun ng ilang minuto pero iniwan ko na rin siya dun. (hanep tong babaeng to, hindi sumusunod sa curfew hours ng dorm nila at nakuha pang magcomputer ng ganung oras. hehe)

siguro ang pinakamaling nagawa ko eh hindi ako pumunta sa araw ng birthday niya. wala kasi akong pera nun tsaka hindi ko alam tinatamad ako nung araw yun. dinahilan ko na lang na hindi ako pinayagan umalis. tadtad ako ng sorry sa text at sabi niya na malungkot siya pero late kung magreply at halos wala. tinanong ko kung galit siya hindi daw. later that day nalaman ko na lang na pumunta pala si karibal nagsimba silang dalawa at nagkaron ng small party kasama dormmates. 

ahhhhhh kaya pala hindi nagrereply dinahilan pa na malungkot. yun lang masakit sa dalawang nanliligaw na pinagsasabay, masakit sa isa kapag nalalalaman mong magkasama sila. pero buti na lang din hindi ako pumunta nung araw na yun. kasi kung pumunta ko, baka magmukha lang kaming gago sa simbahan pinagigitnaan namin siya. awkward diba.

itutuloy...

bahala na

ilang days na rin since yung last birthday ko at sabi ko susundan ko yung kabanata ko kay girl2. ikinalulungkot ko nalibre ko nga siya pero sumabay siya sa mga barkada ko sa panlilibre ko ng taho. kaya wala nang dahilan para ilibre ko siya ng scramble ng kaming dalawa lang. babaw ng problema ko eh no?

pero sa totoo lang kapansinpasin na ang lagi naming pagsasama sa skul. maski sa isang subject lagi kaming magkatabi at hindi ko alam marami na pala nakakapansin samin at nagtatanong, higit sa lahat nagsisimula nanaman ang kantyawan kahit kaharap siya kaya alam ko nakakaramdam na rin siya na may balak ako.

hindi kami ganoon ka close kasi wala pa sa point na pinag-uusapan namin yung mga private life ng isa't-isa at may distance pa rin samin kahit magkasama kami kaya wala akong nakikitang spark. ulol. pero seryoso may nararamdaman akong kakaiba(na naramdaman ko kay una) na minsan gusto ko na siyang tanungin kung pwede ba siya ligawan. minsan nagdaday-dream ako sa klase na gf ko na siya at sabay kami umuuwi galing sa duty sa ospital. sa dami ng nakakapansin at nangangantyaw samin lumalakas nanaman ang loob ko. pero natatakot akong mauwi nanaman sa pagka-emo 'tong balak ko, at itinanim ko sa kokote kong dala na ko sa una at pagkagraduate ko na iisipin ang lecheng pagibig na to.

kung nababasa lang niya ang blog na to, sana magreply siya ng oo :) sa ngayon, zero intention muna ko. ika nga, good things happen for those who wait. bahala na!

hbd sakin!

eto na yata ang pinakaboring kong birthday. nag garena lang ako buong araw. walang handa. isang libo pambirthday. ang ganda nga naman talaga. manlilibre pa ko ng mga tao.

tatlong beses akong binati ni girl2. isa sa pm sa fb. isa wall ko. isa sa text. kinantyawan niya ko ng libre. sabi ko ililibre kita kapag sa wall mo ko binati. ayon pinagbigyan ako. then nagcomment ako.

ako: take your pick. taho o scramble?  kunat ko eh no?


ang tagal niya magreply. so nag comment ulit ako.

ako:ayaw mamili ohhhhh haha!

girl2:teka pinag-iisipan q p ng mabuti!!! lol

girl2:SCRAMBLE nlang! ung malaki ha! XD

iniisip ko bakit yung scramble pa. eh malayo ang bilihan nun samantalang sa gate lang ng college yung taho. kakakeleeeeeg naman tong iniisip ko haha. assuming lang yata ako na gusto niya magsolo kaming dalawa. hihintayin ko ang susunod na kabanata nito. papayag kaya siya pag niyaya ko siya ilibre ng kaming dalawa lang hmmmmm....

minsan nga iniisip ko naghihintay lang to eh at baka maiinip at magbago pa ng isip sa bagal ko gumalaw. pero mamaya naman wala pala siyang feeling sakin at isang malaking assuming lang pala ko. eto nanaman akong walang kadaladala mabrokenhearted haha! at least ngayun walang kaagaw. :)

120 days of lie pt.5

ikatlong buwan ng kasinungalingan

february

kinabukasan....

kinabukasan valentine's na. ang hirap dalin ng bulaklak sa skul ng walang nakakapansin. lahat nagtatanong. at halos lahat rin alam ang panliligaw ko kay girl.

nung tanghali timing na pauwi siyang bulacan at break ko, pinuntahan ko siya sa dorm niya. sinupresa ko siya sa baba ng dorm at dun binigay ko ang mahiwagang mapupulang rosas na gustong-gusto magtapat ng pag-ibig. pero nangangatal ako sa kaba. umaapaw ang cardiac output ko sa bawat segundong katabi ko siya. parang akong nasa hyperbolic time chamber ni master kami ng dbz sa sobrang bagal ng oras. pero bigo akong sabihin ang mga makesong salita na "mahal kita," "will you be my gf," "alam mo bagay tayo kasi parehas tayo medyo kulang sa height" at kung anu-ano pa. pero ang importante kahit hindi ko sinasabi, sa kulay pa lang ng rosas, nilatay na siya ng pagmamahal ko. ang baduy ko amp!

kinabukasan, nakita ko na lang sa fb ang mga bulaklak at gifts ko na pinicturan niya kasama siya. ang sarap sa feeling sa lalaki nun kasi ibig sabihin pinahahalagahan niya yung binigay mo. at higit sa lahat may pag-asa ka. hindi ba? mageeffort ba ang babae na gawin yun kung wala rin siyang motibo?

nakausap ko siya sa fb at puro thank you siya sa sakin. ngayun lang daw kasi siya nakatanggap ng ganun. sa tatlong basurang bf nya nakalipas wala daw nakagawa ng ganung kasweetan. ganun, eh di ang laki na ng points ko dyan, gusto ko sabihin ng garapalan pero nanaig si mr. nice guy at nagpaka-nice ng sukdulan...

dumating sa point na sinabi ni girl na lalayo na lang daw siya kasi pakiramdam daw niya na siya ang dahilan ng pagkakasira ng pagkakaibigan namin ni M. na giguilty daw siya. gusto niya magkabati kami ni M dahil napapansin na niya yung gap at ayaw niyang mauwi sa awayan. dahil natatakot akong mawala siya, nainitiate akong makipagayos. dahil affected na rin ang grupo namin tinawag ko sila lahat. tsaka may iba pa kasing problema ang barkada na dapat ayusin. as witness kasama din si girl. ewan ko nung habang naguusap kami ni karibal eh hindi ko napigilang umiyak sa harapan nilang lahat. sinabi ko....

"bakit siya pa. kaibigan kita eh."

"ewan ko bigla na lang eh."

"mahal mo ba talaga siya?"

"oo."
"eh di may the best man win na lang?"


halos ayokong sumagot sa tanong nyang yun dahil pakiramdam ko wala dapat hindi mo dapat binalak na ligawan ang babaeng alam mong nililigawan na ng kaibigan mo....

patuloy ang pagluha...

itutuloy...

120 days of lie pt.4

ikatlong buwan ng kasinungalingan

february

sa lahat ng buwan eto na siguro ang pinakagusto ko sa aming dalawa. marami-rami ang nangyari sa amin sa buwan na to. sana ginawa nalang 28 years ang february para nasulit ko ang mga oras namin pero 28 days lang talaga at sana sa huling hirit ginawa na lang 31 days kung hindi pwede ang 28 years. lingid sa kaalaman ko na lumalapit na rin pala ako sa katapusan ng kasinungalingang ito.

dito na nagsimula ang ikalawang struggle ko para sa kanya.

hindi ko kinakaya ang mga nangyayari. mas mahirap ang sitwasyon ko dito kumpara sa "kasabay niya sa bus" struggle ko. this time, mas matindi ang sakit na nararamdaman ko.

february na at dalawang malaking event ang hinihintay ko sa buwang ito: 14 at 28. valentine's kasi sa 14 tapos birthday naman niya sa 28 kaya pagpasok pa lang ng pebrero, nagiisip na agad ako ng mga plano ko para sa kanya. gumagawa ako ng mga pakulong perstaym at hindi ko alam ang kahihinatnan.

dito na rin nagsimula ang gap namin ni M. ang dating magbespren ang turingan, ngayon daig pa sa traydor ang tingin ko sa kanya. kaya pala sa mga oras na to minsan twing nagsasama-sama ang barkada, naririnig kong naguusap si "kasabay sa bus" at si M yun pala tungkol na yun kay girl. mabubuti nga silang kaibigan. dito ko rin napagtanto na maski si "kasabay sa bus" eh mas boto kay M para kay girl.

nagpatuloy ang walang katapusang text namin ni girl. hindi ko alam patuloy rin pala ang text nila ni M. minsan habang magkatext kami bigla na lang niya kong lolokohin na si ganyan na lang kasi ligawan mo ganoon, ganoon. naasar ako kasi nakakaramdam ako ng rejection pero binalewala ko, nagbulagbulagan ako. may mga times naman na ang sweet namin kasi matutulog daw siya saglit tapos tawagan ko daw siya para magising siya at ako pa ginawang alarm clock.

dumating na nga ang araw ng mga puso. nung 13, naisipan kong pumunta sa dangwa kasama ang ilan kong barkada dahil bibili din sila ng bulaklak. bumili din ako ng dvd kasi alam kong gustong-gusto niya yun panuorin dahil yun lagi ang nababangit niya sakin tuwing naguusap kami. sinamahan ko rin ng chocolates para kumpleto ang package. medyo classic at gasgas na ang dating ng plano ko pero sabi ko "hindi ko alam, bahala na, kung makakapoints ba ko sa gagawin kong to why not."

kinabukasan....

handa na kaya ako.

sabi ko sa sarili ko mangchochorva lang ulit pag may trabaho na ko. yun bang stable na ko para there's no turning back. pero nakanangbitch naman parang matagal pa yun eh. umaasa pa ko na magiging kami ni pseudopast pero habang tumatagal, mas nagiging strong pa yata sila.

pero may gusto akong itry ngayun at ewan ko kung handa na ulit akong manira ng friendship. ehem friendship namin, hindi ng iba take note.

naging  medyo close kami dahil sa org na pinapasukan naming dalawa. three-man work kasi kami dun. at laging kaming tatlo lang nagkikita pero tapos na yun eh nakapublish na kami ng output. ang importante nakapagtanim na kami ng konting friendship haha.

hindi ko alam bakit approach siya ng approach sakin. kung sa bagay approachable naman talaga ako. pero may parang mali, may nararamdaman akong something. something na naghihintay siya. sana assuming lang ako lagi at kasi siya ang unang pumapansin samin pag nagkikita kami. tapos minsan kaming lang dalawa ang magkasama sa library. alam ko ang TANGA ko kung bakit hindi ko pa itake yung opportunity naturingang oportunista pa naman ako ulol! haha! hanggang ngayon kasi traumatized pa rin ako sa bitch na yun kahit 7 months na nakararaan. hanggang ngayon umaasa pa rin ako na maghihiwalay sila at kami naman. pero panaginip na lang siguro yun. kaya isnumpa ko sa sarili ko na manliligaw lang ulit ako kapag graduate na at may stable job na ko. sa totoo lang bulls*hit ang idea na yun.

ayokong mawalan nanaman ng kaibigan. natatakot akong maulit nanaman ang nakaraan. gusto kong subukan pero ang daming pero. bahala na

ikaw.

PUSONG LIGAW - JERICHO ROSALES

bakit ba ikaw agad naisip ko nung narinig ko tong kantang to. pakiramdam ko tuloy sadyang naliligaw ako. ikaw lang at unang nagpaiyak sakin ng ganun. hayyys kahit kaibigan ko ang nakatuluyan mo, kahit magkagalit tayo, iniisip ko pa rin one day magiging tayo. waaaaa! shemmmmmmmaaayyyyyyyyyyy! korni ko. haha

120 days of lie pt.3

pangalawang buwan ng kasinungalingan
january

hindi ko madiretso si girl kung nanliligaw ba si close friend kasi tingin ko wala kong right para tanungin yun. di ko lam kung bakit eh (keber?) text text ulit kami ni girl. kwento dyan kwento dito. makapal ang mukha ko sa text eh pero in person magkausap kami hindi naman. minsan nga nagpustahan kami tapos kung sino manalo magbibigay ng gift. syempre ako naman sadyang nagpatalo. akala nya biro lang yun pero nagulat siya nung binigyan ko siya ng red ribbon cake paguwi niya sa bulacan o gapo (hindi ako sigurado eh).

nung mga oras na akala ko jackpot na ko dahil tingin ko malabo na talaga manligaw si "kasabay sa bus" at mas malapit na kami ngayun ni girl, saka naman may biglaang nagyari na sobrang f*ucking hindi ko inaasahan. imba sa surprise. tinetext ako dati ni eloi na tingin niya eto si M may balak na manligaw kay girl pero sabi ko ng buong loob at walang pagaalinlangan na hindi yan kasi barkada natin yan, tagapayo sa lablayf ko at kasa-kasama ko lagi. siya pa nga kasama ko nung bumili ng cake sa red ribbon eh.

nung birthday ni M sinabi nya na ililibre nya ang barkada. sa gabi na yun magkakasama kami, biglang gulat ko at inimbitahan niya si girl. mas close pa sila kaysa sa amin ni girl. sila ang magkatabi at hawak pa ni M ang gamit ni girl.

P.I. TO THE HIGHEST ang gulat at galit ko! pero kailangan calm pa rin ako para hindi pumangit ang image ko kay girl. hindi ko maipinta ang nararamdaman ko at habang magkakasama kami na kumakain eh natapon ko ang softdrinks niya. nakakahiya sa kanya at sa grupo pero tuloy pa rin ang show. naisip ko sana matapos na ang gabing to. sana bangungot lang ang nakikita ko na mas close pa sila more than kami ni girl. F*UCK!

"alam niyang nililigawan ko si girl pero bakit naman ganun. kaibigan kita, kaibigan mo ko. sayo pa ko minsan nanghihingi ng payo. crossing the line na yang ginagawa mo pre." yan ang iniisip ko sa mga oras na pauwi kami pero wala kong lakas ng loob para isambulat ang nararamdaman ko. gusto kong ipaliwanag ang ethics of friendship at ayoko rin namang masira yun dahil may pinagsamahan naman kami kahit sa college lang kami nagkakilala.

lugmok na lugmok ako pag-uwi sa bahay. pakiramdam ko tinalikuran ako ng mundo kung bakit mga kaibigan ko pa ang mga karibal ko sa pag-ibig. kung bakit nagagawa nila sakin ang ganitong bagay ng walang konsensya.

itutuloy...

120 days of lie pt.2

pangalawang buwan ng kasinungalingan
january

sabi ng isa naming kabarkada, "aw may balak yan." sabi naman nung isa (tawagin natin siyang M dahil malaki ang gagampanan niyang role sa kwentong to), "sigurado manliligaw yang lokong yan." at sa dami kong nakikitang ebidensya at opinyon nila, naging balisa tuloy ako. sa dami pa kasi na pwedeng maging karibal eh kaibigan ko pa.

enero na at first week pa lang ng pagbalik ng klase ay nakatanggap ako ng regalo mula sa girl. kay eloi lang nga niya pinaabot dahil hindi kami nagkita nung umaga. siyempre tuwang-tuwa ako. kung bibigyan ka ng babae ng gift, ibig sabihin may effort din siya para sayo at may pag-asa ka. hindi nawawala samin ang text kasi yun na lang ang way ko para makausap ko siya.

tapos nun nagplano-plano kami na pumunta ng star city. kasama ang barkada at ibang prends. niyaya ko si girl at siyempre kasama sa lakad si "kasabay-sa-bus close friend niya." hindi na sumama si girl kasi sigurado hindi rin niya maeenjoy kasi nga naman hindi niya kilala yung ibang prends namin dun. buong akala ko siya lang ang hindi makakasama. dun sa araw ng kitaan papunta sa star city, nagtext si "kasabay-sa-bus" na hindi daw siya makakasama. ang masakit pa nun, ang dahilan niya eh dahil hindi daw kasi kasama si girl. hindi siya pupunta kung hindi sasama si girl.

f*ck! sa isip-isip ko. ang landi ng dahilan mo. ganyan ba ang walang balak manligaw?

inenjoy ko muna ang star city namin at kinalimutan ang galit ko sa buhay. alam ko pagtapos nito didiretsuhin ko nanaman ang malanding barkada kong yun.

paguwi ay tinext ko agad siya. malumanay ako sa text pero straightforward lahat ng message ko. kagaya ng dati ang sabi nya, "wala akong balak pre, hindi ako ganun sa mga kaibigan ko." ayun naman pala maliwanag eh pero sana ganyan din ang ginagawa mo hindi lang sa salita. ang kinabubwisit ko pa sa taong to eh sa pagkahaba-haba ng mga text ko kung magreply puro one o two words lang. amp! parang nagsasayang lang ako ng oras at load sa ganyang reply.

itutuloy...

120 days of lie pt.1(2/2)

unang buwan ng kasinungalingan
december

huling kita namin nung disyembre ay ibinigay ko ang regalo ko sa kanya. punong-puno ng kaba, text, text at text kung nasaan siya  ganyan, ganito. this time, hindi ako sumabay sa barkada ko para makita ulit to si girl dahil nga sabay sila umuwi at hindi ko talaga sinabi. pinuntahan ko siya sa dorm niya malapit dun sa skul ng mas maaga at doon ibinigay ko ang regalo ko. dahil gusto ko masolo ko naman siya kahit sandali. kinakabahan ako noon kaya nangingig ang boses ko habang kausap siya at ibinibigay ang regalo at palakad papuntang 711 kung saan dun sila nagkikita nung kabarkada kong kasabay niya pauwi. first time ang lahat, bagong-bago ang mga senaryo kaya hindi ko alam ano ba dapat ang ilalabas na salita sa bawat pagbukas ng bibig ko.

una kong struggle sa kanya ay sa barkada kong nakakasabay niya pauwing bulacan. nagkakilala daw kasi sila sa friends for sale ni girl at ayun naging close friends na sila. nagselos agad ako kasi kung makaporma yung barkada ko eh parang manliligaw na. mayroon pa silang tawagan na "boss" at ang sweet pa nila. masakit pa nun, nagsweet back si girl. naisip ko tuloy dapat komprontahin ko na siya kung may balak ba talaga siya manligaw. tapos, tinanong ko siya, "usapang matino, ano ba talaga plano mo at diretsuhin mo ko," ang sagot niya sakin wala daw. pero hindi nagmamatch ang sagot niya sakin sa ginagawa niya. nagdaan tuloy ang pasko ko na puro mukmok. dehado ako sa isip-isip ko. sabay pa sila umuwi. sa bus pa lang na magkasama sla sa mahabang oras siyempre kung anu-ano na iisipin ko. may narinig pa akong hinahatid nya sa bulacan 'tong girl na to at gusto daw siya makita nung lola ni girl.

itutuloy…