Ρόζα Εσκενάζυ - Φόρα τα μαύρα φόρα τα.

Φόρα τα μαύρα φόρα τα

Απ’ τον καιρό που έβγαλες
Τα μαύρα σου τα ρούχα,
Έσβησε φως μου ο σεβντάς
Μες στην καρδιά που σου ‘χα

Φόρα τα μαύρα, φόρα τα
Γιατί σου πάνε τρέλα,
Και με τα μαύρα μια στιγμή,
Στην αγκαλιά μου έλα.

Τα μαύρα ρούχα μάτια μου
Να τα ξαναφορέσεις.
Γιατί τα μαύρα σαν φορείς,
Πολύ πολύ μ’ αρέσεις.

Σου δίνουνε μια τσαχπινιά
Και μια περίσσια γλύκα,
Που γρήγορα θα παντρευτείς
Χωρίς πεντάρα προίκα.

Η Ρόζα Εσκενάζυ (Σάρα Σκενάζι) ήταν Ισπανοεβραία, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1890. Η οικογένειά της μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη όταν αυτή ήταν 7 ετών.

Δρόμοι του Βερολίνου.

Αφιερωμένο σε έναν φίλο από το Βερολίνο. Το τραγούδι πάντως στην σημερινή εποχή θα ταίριαζε περισσότερο στην Αθήνα παρά στο Βερολίνο.

Δρόμοι του Βερολίνου

Διαφωνώ και ενίσταμαι.

Προς τους Κωστή Σπηλιώτη και Γιώργο Χαλάτση.

Στην παραπομπή σας Νο:89 σελίδα 17 «Δεν υποστηρίζουμε βέβαια πως αποτελούν τις μόνες περσόνες που αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανές-οι στο υλικό μας. Είναι όμως οι μόνες περσόνες που αναγνωρίζουν μια αντίφαση ανάμεσα στην πίστη τους και το σεξουαλικό τους προσανατολισμό.» λέτε ξεκάθαρα πως αναγνωρίζω αντίφαση ανάμεσα στην πίστη μου και στον σεξουαλικό μου προσανατολισμό. Το θέμα είναι τι εννοείται με τον όρο πίστη. Αν αναφέρεστε στο τί οι περισσότεροι χριστιανοί πιστεύουν για αυτά τα θέματα τότε δεν υπάρχει καμία ένσταση. Αν αναφέρεστε στο τί εγώ πιστεύω τότε διαφωνώ κάθετα. Πρέπει επίσης να πω πως συμφωνώ με την συμπλήρωση «και μάλλον όχι λόγω της ομοφυλοφιλίας του» και να πω πως ήταν αρκετά εύστοχη. Ο θεός δεν ασχολείται με το αν αγαπάμε άντρες ή γυναίκες ούτε με το τί κάνουμε στο κρεβάτι μας. Αυτό που έχει σημασία είναι το κατά πόσο μπορούμε να αγαπήσουμε τον θεό τον συνάνθρωπο και ολόκληρη την δημιουργία.

Να δεχόμαστε τον συνάνθρωπό μας όπως είναι

Ο χριστιανισμός γεννήθηκε σε ένα περιβάλλον (ιουδαϊκό) που ακόμα και το να ήσουν ανύπαντρος ήτανε βδέλυγμα. Γεννήθηκε σε έναν κόσμο που η δουλεία ήταν κάτι παραπάνω από δεδομένο. Σε έναν κόσμο που η γυναίκα θεωρούταν πράγμα. Και την αγαμία αποδέχτηκε και τον θεσμό της δουλείας κατάργησε και την γυναίκα εξύψωσε.

Όταν ήμουν μικρός και πήγαινα στο κατηχητικό εκτός από πολλές ανοησίες (και πολύ επιεικής είμαι) που έμαθα, έμαθα και κάτι πολύ σημαντικό το όποιο έχω κρατήσει μέχρι τώρα βαθιά χαραγμένο στην καρδιά μου. Έμαθα ότι βασική αρχή του χριστιανισμού είναι να δεχόμαστε τον συνάνθρωπό μας όπως είναι. Και καθώς μεγάλωνα έβλεπα πως μόνο αυτό δεν έκαναν οι άνθρωποι της εκκλησίας. Τους έβλεπα να κοιτάν με μισό μάτι όποιον δεν ήταν σαν και αυτούς και να τον φοβούνται. Τους έβλεπα να θέλουν να βάλουν στα δικά τους σταθμά και μέτρα όποιον τύχαινε να έλθει για πρώτη φορά στην εκκλησία. Τους έβλεπα να μισούν θανάσιμα αυτούς που έλεγαν αιρετικούς την στιγμή που αυτοί μου είχαν μάθει πως όποιος θέλει να ονομάζετε χριστιανός δεν μπορεί παρά μονάχα να αγαπά.

Malvina hostess.

Ε ναι λοιπόν η Μαλβίνα είναι συνάδελφός μου, θεολόγα πρώτης κλάσης!

Να πέσει ο βίντεος παρακαλώ.

Και μια φράση της Μαλβίνας να επαναλάβω γραπτώς για αυτούς που το παίζουν τάχα δήθεν προοδευτικοί και τα χουν βάλει με την εκκλησία λες και μόνο σε αυτήν υπάρχουν κρετίνοι. Δεν κοιτάνε πρώτα τα μούτρα τους λέω εγώ. Και η Μαλβίνα τα έβαζε αλλά κρατούσε και ένα τυπικό μπάλανζ. Και την πολιτική και την δημοσιογραφία και την εκκλησία σε παρόμοιο τσουβάλι τα βάζει και τα σατιρίζει και καλά τα κάνει. Οι δικοί μας σήμερα το παίζουνε μυξοπαρθένες και τα χουν βάλει με την εκκλησιαστική περιουσία λες και η εκκλησία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν βλέπουν πως η Ελλάδα έχει γίνει ο παράδεισος του επιχειρηματία που γ…α και δέρνει και δεν απολογείται πουθενά, που το παιδοβούβαλο έχει κατεβάσει τον φόρο για τους έχοντες ώστε να μπορούν να έχουν περισσότερα. Άντε τώρα μην με πιάσει η κουλαμάρα και πω περισσότερα.

«Ένα έχω να σου πω, πρόσεχε! Γιατί ο άγριος κόσμος του Αγίου Όρους ουδεμία σχέση έχει με τον αγγελικό κόσμος των μίντια. … Αλλιώς τον βλέπω τον πανωλεθρίαμβο εγώ έρχεται, πλησιάζει.»

Salvador Dali.

Ο μεγάλος αυνανιστής. O Grande Masturbador.

Διαπιστώσεις

Τελικά είσαι πολύ παιδί.

Οικογενειακή χαρά και θαλπωρή.

Η Αγία Οικογένεια με τον Ιωάννη

Ο Χριστός και ο Ιωάννης δείχνουν πώς αυτή η βαθιά φιλία, που από την κύλια της μητέρας τους έχουν, θα κρατήσει στην αιωνιότητα.

Bernardino Luini, Museo del Prado, Madrid.

I fiori è per te.

Τα λουλούδια είναι για έναν φίλο που πολύ τον αγαπώ!

Οι ιστορίες των άλλων. ν.2

Το τσιγάρο στο χέρι. Η Χαρούλα στο στερεοφωνικό. Οι σκόρπιες σκέψεις στο μυαλό. Το διαβατήριο και τα εισιτήρια στην τσέπη. Το δωμάτιο στους καπνούς από σκέψεις και τσιγάρα. Ιδρώτας στο μέτωπο. Η νικοτίνη και το αλκοόλ στο αίμα. Το μπουκάλι των τριών αστέρων από γνωστή μάρκα ποτού μισοάδειο πάνω στο τραπέζι. Δίπλα το μεγάλο κρυστάλλινο ποτήρι με μια δόση αλκοόλ λαμπιρίζει περίεργα από το φώς του γραφείου. Ο υπολογιστής με αμέτρητα παράθυρα που έχουν μείνει ανοιχτά έχει αρχίσει να κολλάει. Το πιάνο περιμένει καιρό να ηχήσει με μελωδίες χαρούμενες. Εμπνέεται και αυτό από την παρακμή που εκπέμπει ο αρτίστας. Στην βιβλιοθήκη τα τεύχη με τα ποιήματα του Καβάφη έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν επικίνδυνα. Στην ίδια κατάσταση και η διάθεση αυτού που τα διαβάζει. Τι να ναι αυτό που τον έχει φέρει σε αυτήν την κατάσταση; Το πρόσωπό του είναι αρκετά αινιγματικό. Ένα όμορφο πρόσωπο που παρά την προφανή θλίψη δείχνει τόσο ωραίο ακόμα και με αυτά τα χάλια. Τα μάτια του ταλαντεύονται μεταξύ της οθόνης και του μεγάλου ποτηριού που συνεχίσει να ανακλά με περίεργο τρόπο το φώς από τον προβολέα του γραφείου. Ασαφείς λέξεις πηγάζουν σε τυχαία χρονικά διαστήματα από το στόμα του. Ο μεγάλος μάγιστρος Ιουβενάλιος Λεονάρδος ετοιμάζεται να φύγει. Να φύγει από προβλήματα και σκέψεις που τον τελευταίο καιρό τον ταλαιπωρούν. Ίσως έχει την ψευδαίσθηση πως με ένα ταξίδι θα ξεχάσει για λίγο όλα αυτά. Θα δει καινούριες εικόνες, καινούρια μέρει και ανθρώπους. Αλλά η επιστροφή θα τον φέρει στην πρότερη κατάσταση. Αντιμέτωπο με την πραγματικότητα που και με δική του ευθύνη έχει αυτά τα χάλια. Το ξέρει καλά αυτό. Ίσως είναι ο κύριος λόγος που τον θλίβει. Και πρέπει να βρει το θάρρος να το αντιμετωπίσει. Τελικά το ταξίδι ίσως είναι μία πίστωση χρόνου. Ένας τρόπος όχι να ξεχάσει για λίγο τα προβλήματά του αλλά να αποστασιοποιηθεί από τα πράγματα. Να σκεφτεί πιθανές λύσεις και εξελίξεις. Να λειτουργήσει σαν εξωτερικός παρατηρητής του εαυτού του.

Ο καθένας από μας οπλίζει το χέρι του δράστη.

Γεννημένοι στην νεοελληνική κοινωνία φέρνουμε πάνω μας τα στίγματα που αυτή μας έχει χαράξει. Με φαινομενικά αθώες συμπεριφορές διαιωνίζουμε καταστάσεις που μακροχρόνια δημιουργούν προβλήματα σε όλους. Καλούμαστε αν θέλουμε να ζήσουμε πραγματικά να αποβάλουμε όσα περισσότερα συμπλέγματα ενοχές και άλλα νοσηρά κουβαλάμε.

Όσον αφορά στο θέμα του ερωτικού προσανατολισμού το τοπίο είναι αρκετά βεβαρημένο και όχι μόνο για αυτούς που σε αυτό το θέμα είναι διαφορετικοί αλλά και γι αυτούς που δεν είναι. Για πολλούς νεοέλληνες γονείς η σκέψη και μόνο ότι το παιδί τους μπορεί να τους βγει ¨τοιούτος¨ γίνεται εφιάλτης. Τα όνειρα για ευτυχισμένους γάμους, μπομπονιέρες, γαμήλιες τελετές, εγγονάκια, πάνες, είδη μπεμπέ, οικογενειακές διακοπές Χριστούγεννα Πάσχα με τους παππούδες κλπ μετατρέπονται σε εφιάλτες για ναρκωτικά, μεταδοτικές ασθένειες, κοινωνική κατακραυγή, ανωμαλία, πεζοδρόμιο, ο γιός μου τον παίρνει και άλλα θλιβερά. Και έτσι ανατρέφουν παιδιά με τρόπο που είτε δυσκολεύονται να αποδεχτούν ομοφυλόφιλους στο περιβάλλον τους, είτε δυσκολεύονται να αποδεχτούν τον εαυτό τους.

Αυτό βέβαια είναι καθολικό φαινόμενο. Η φράση ¨αν δεν κάτσεις καλά θα φέρω τον γύφτο να σε πάρει¨ που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει είτε να στοχεύει εμάς είτε κάποιο μικρό μας φίλο εκφράζει και μεταφέρει στην επόμενη γενιά μία βαθύτατα νοσηρή αντίληψη που σίγουρα δεν φέρνει ούτε βραχύχρονο ούτε μακρόχρονο θετικό αποτέλεσμα. Ο πατέρας που από το πρωί μέχρι το βράδυ βρίζει τους μετανάστες για την οικονομική κατάσταση της οικογένειας και της χώρας δεν βρίσκεται σε καλύτερη θέση. Τα παιδιά του έχουν περισσότερες πιθανότητες όχι μόνο να θεωρούν εκ των προτέρων κακούς τους μετανάστες αλλά και να φερθούν με παραβατική συμπεριφορά σε μετανάστες. Η μάνα που παθαίνει σοκ μπροστά στο παιδί της όταν θα δει 2 άντρες να φιλιούνται διδάσκει με τέλεια παιδαγωγικό τρόπο το πόσο κοινωνικά κατακριτέα είναι η συγκεκριμένη πράξη. Αν αυτό το παιδί είναι ομοφυλόφιλος ήδη η μητέρα έχει υπογράψει συμβόλαιο για την δυστυχία του παιδιού της. Το πιο θλιβερό από όλα είναι πως αν γνώριζε τις επιπτώσεις θα έβλεπε το θέμα με άλλη οπτική.

Όσο μια κοινωνία ανατρέφει νέους είτε να είναι είτε να έχουν μάθει να κάνουν τους άλλους δυστυχισμένους τότε φαινόμενα ενόπλων μαθητών σε σχολεία και παρόμοια φαινόμενα θα αυξάνουν. Αντί για το σχήμα ευτυχισμένος δυστυχισμένος μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το δούλος ελεύθερος ή και άλλα. Ας καταλάβουμε επιτέλους με ποιόν τρόπο ο καθένας από μας οπλίζει το χέρι του ¨δράστη¨ ποιός είναι το πραγματικό θύμα και ας αφήσουμε την ηθικολογία κατά μέρους.

Jean Michelle Jarre- Revolutions

Καλημέρα!

Ένα πουλί με ξύπνησε τραγουδώντας έναν σκοπό που έμοιαζε σατανικά σε ένα από τα κομμάτια που

παίζουν στην ταινία Αμελί. Και είμαι πολύ χαρούμενος! Καλημέρα σε όλους!

Yann Tiersen - La dispute

Ελλείψεις.

Δομήνικε μου λείπεις.

Οι ιστορίες των άλλων.

Θα με καταλάβει; Τον αγαπώ. Δεν θέλω να τον στεναχωρήσω. Πρέπει να βρω την κατάλληλη στιγμή να του μιλήσω. Είναι ο μόνος που με ξέρει τόσο καλά. Θα με καταλάβει. Είναι ο μόνος που μπορεί. Αν δεν μπορεί και αυτός είμαι χαμένος. Μα δεν πρέπει να τον στεναχωρήσω. Είναι τα πάντα για μένα. Δεν θα αντέξω να τον χάσω.

Παραμιλούσε ο μεγάλος μάγιστρος Ιουβενάλιος Λεονάρδος σκεπτόμενος την ζωή του, ενώ περπατούσε στην παραλία ακούγοντας φασαρία από παρακείμενες καφετέριες.

Μουσική και εικόνες μαζί

Ψυχολογία του πόνου.

Όταν κλαις προτιμάς να είσαι μόνος ή με το/α αγαπημένο/α σου πρόσωπο/α;

Λόγια σοφά.

Ἡ παροῦσα κρίση, ὅπως καί κάθε κρίση, ἀγγίζει ὅλους μας. Ἔχουμε ὅλοι εὐθύνη. Ὑπάρχει πέρα ἀπό τήν προσωπική εὐθύνη καί ἡ συλλογική. Εἴμαστε ὅλοι μας περισσότερο ἤ λιγότερο ἠθικοί αὐτουργοί.

Διαπράττω έναν φόνο καθημερινά.

Προσωπικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλό. Το απρόσωπο της επικοινωνίας με αφήνει να μιλήσω ελεύθερα. Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά. Ίσως έχω την ανάγκη να πω έστω και σε αυτόν τον ψεύτικο κόσμο μιας και δεν έχω το θάρρος στον πραγματικό τα σφάλματα και τα πάθη μου μήπως και λυτρωθώ από αυτά. Και φυσικά δεν θεωρώ πάθος τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό. Αλλά έχω την ανάγκη να πω πως είμαι μισογύνης και αυτό το θεωρώ πρόβλημα. Επίσης μισώ κάθε τι που δεν φαίνεται στα μάτια μου ομοφυλόφιλο ή δεκτικό στην ομοφυλοφιλία. Δεν θέλω να δικαιολογήσω τον εαυτό μου. Είναι μεγάλο σφάλμα να απορρίπτεις τον οποιονδήποτε. η απόρριψη του άλλου είναι φόνος για τον Χριστό. Και αυτό ακριβώς κάνω. Αλλά δεν έχω το θάρρος να το παραδεχτώ όχι δημόσια αλλά στα πρόσωπα που αγαπώ περισσότερο στον κόσμο, τους φίλους μου.

Θυμάσαι τότε που σε φίλησα στο στόμα;

49o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης


Μάνος Χατζιδάκις - Είδωλο Στον Καθρέφτη
Manos Hadjidakis - Reflection In The Mirror
του Δημήτρη Βερνίκου.

Ένα ντοκιμαντέρ που αφορά στην ζωή του αγαπημένου Μάνου. Είναι η πρώτη φορά που ακούω δημοσίως για την ομοφυλοφιλία του. Ίσως αυτή η πτυχή της ζωής του εξηγεί ως ένα σημείο την αντίληψή του για την δημοσιότητα. Είναι λογικό αν είσαι ομοφυλόφιλος και συνάμα δεν έχεις την διάθεση να αποδείξεις το αντίθετο να μην επιθυμείς να εκτίθεσαι, να μην θέλεις να ασχολούνται μαζί σου.


Υ.Γ. Με αυτό το φεστιβάλ η Θεσσαλονίκη έχει βουλιάξει στους γκέι. Αν δεν το έγραφα θα έσκαγα.

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος Χατζιδάκις.

Ειναι καλύτερα να μνημονεύουμε τη μέρα γέννησης παρα του θανάτου. (etalon)

Καληνύχτα γλυκέ μου Μάνο.

Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.

Καληνύχτα.

Ο κόσμος αλλάξει μόνο στο μέτρο του πως εμείς τον βλέπουμε διαφορετικό.

Τα χρώματα της Μονμάρτρης.

Είμαι στην γραμμή 12 του παριζιάνικού μετρό. Κατευθύνομαι στην Μονμάρτρη (Montmartre) στην Βασιλική της Σακρέ Κερ ή Ιερής Καρδιάς (Basilique du Sacré Cœur). Πάω να δω το Παρίσι από ψηλά. Και όμως για να πάω πρέπει να περάσω από τον βαθύτερο σταθμό του μετρό, τον σταθμό της αβύσσου (Abbesses).

Συνήθως πρέπει να περάσεις από δυσκολίες για να απολαύσεις κάτι που αξίζει. Κάπως έτσι είναι και στις ανθρώπινες σχέσεις. Θέλει κόπο για να φτάσεις σε ένα σημείο και μετά θέλει κόπο ώστε να διατηρήσεις αυτή τη σχέση μέσα στις δυσκολίες τις ζωής. Αυτός είναι και ο λόγος που δύσκολα οι άνθρωποι δημιουργούν βαθιές διαπροσωπικές σχέσεις. Δεν θέλουμε να ξεφύγουμε από την βολή μας. Άλλοτε κυνηγάμε το πάνω χέρι στην σχέση και άλλοτε βολευόμαστε σε μία αρρωστημένη κατάσταση ελπίζοντας πως κάποτε θα πάρουμε αυτό που θέλουμε. Από την μία δε βλέπουμε τον άλλο σαν πρόσωπο, σαν άνθρωπο με τους ίδιους πόνους πόθους και καημούς και από την άλλη βάζουμε τον εγωισμό μας πάνω από όλα και πετάμε τις ευκαιρίες στα σκουπίδια. Όταν αγαπάς δεν κάνεις στον άλλο κάτι που δεν θα ήθελες να σου κάνει. Όταν αγαπάς δεν υπάρχει λόγος να σου ζητήσει ο άλλος συγγνώμη. Όταν αγαπάς δεν υπάρχει ο άλλος πολύ απλά γιατί ο άλλος ταυτίζεται με τον εαυτό σου, πολύ απλά γιατί ο άλλος είσαι εσύ.

Κατεβαίνω από τον συρμό και κατευθύνομαι στον ανελκυστήρα, περιμένω και με το που φτάνει μπαίνω μέσα στον ανελκυστήρα μαζί με το πλήθος. Βγαίνω στην επιφάνια και κάνω μία στάση στον ναό που προβάλει απέναντί μου. Μετά από λίγο ανηφορίζω για την Βασιλική. Η θέα της πόλης του φωτός με περιμένει μαζί με τα διάφορα ζευγάρια που κάνουν την βόλτα τους.

Γιατί άραγε οι σχέσεις στα ομοφυλόφιλα άτομα φθείρονται τόσο εύκολα; Δεν υπάρχουν όλα αυτά που στα άλλα ζευγάρια λειτουργούν ως συνεκτικοί παράγοντες; Η αλήθεια είναι πως και η αποδοχή από την κοινωνία και η απόκτηση παιδιών είναι καταστάσεις που δρουν ως αντικίνητρα σε έναν πιθανό χωρισμό. Δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία μετάξι τους; Αφενός το διαρκές άγχος για να μην γίνει γνωστή η σχέση ή και η φύση τους σε ανεπιθύμητα άτομα αφαιρεί σημαντικό μέρος από το ψυχικό σθένος του ζευγαριού. Αφετέρου το να έχεις ανά πάσα στιγμή το μυαλό σου στο τι θέλει ο άλλος και το πώς αυτός το εκφράζει, το πώς και αν αντιλαμβάνεται αυτό που θες και το πώς θα το αντιληφθεί, δηλαδή η επικοινωνία είναι μια διεργασία που απαιτεί μεγάλο ψυχικό σθένος. Μήπως στα ομόφυλα ζευγάρια είναι πιο εύκολο το να δημιουργήσουν παρά να συντηρήσουν μια σχέση; Μήπως το να κάνουν μία καινούρια αρχή είναι πιο εύκολο ή έχει να τους προσφέρει περισσότερα από το να επενδύσουν στο παρελθόν; Γι αυτό πολλοί ομοφυλόφιλοι δημιουργούν πολύ συχνά νέες σχέσεις αλλά δεν καταφέρνουν να τις κρατήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα;

Δως μου αυτή τη γεύση.

Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία.

Μου λες «δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία». Μία φράση που την έκλεψες. Μία φράση που εκφράζει την ανάγκη σου, το πάθος σου για τον ψεύτικο κόσμο που έχεις πλάσει και ζεις μέσα του. Μία φράση που κάνει ολοφάνερες τις ανασφάλειές σου και σκιάζει την ύπαρξή σου που φοβάσαι να κοιτάξεις κατάματα. Μία φράση που νομιμοποιεί τα θολωμένα νερά της ζωής σου που με την δική σου ανοχή έχουν θολώσει.

Πότε επιτέλους θα αρχίσεις να ζεις; Πότε θα πάρεις το ρίσκο που απαιτεί η ζωή ώστε να μην καταντά θάνατος; Πότε θα αποκτήσεις την δικιά σου προσωπικότητα και δεν θα γίνεσαι έρμαιο του καθενός, ακόμα και δικό μου; Πότε θα κατεβάσεις το σεντόνι από τον καθρέφτη θέλοντας να ξεχάσεις πώς όταν ήσουν μικρός είχες κοιτάξει μέσα του και κάτι σε έκανε να φοβηθείς. Και εγώ αυτά τα λέω σε σένα μόνο ή και στον ίδιο μου τον εαυτό;

Δεν αντέχω άλλο, κάθε φορά που είμαστε μαζί αισθάνομαι πως δεν έχουμε να πούμε τίποτα το ουσιαστικό. Μόνο λόγια του αέρα. Λόγια για να περνά απλά ο χρόνος. Λες και τον έχουμε άφθονο. Αυτό είναι που με θλίβει περισσότερο. Το ότι δεν έχω τίποτα το ουσιαστικό να πω με σένα. Δεν θέλω να γίνεις ανάμνηση. Σε θέλω για το παρόν και το μέλλον μου. Σε θέλω για τον χρόνο που θα έρθει και όχι για αυτόν που πέρασε. Μα δεν ξέρω αν αυτό είναι εφικτό. Γιατί οι κόσμοι μας δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα έχουνε κοινό τόπο και χρόνο. Και αυτό με θλίβει

Φιλικά, Σμέμνιος Ναΐτης.

Κυριακάτικο κήρυγμα.

Αντί κυριακάτικου κηρύγματος αφιερωμένο προσευχητικά στους Ορθοδόξους Χριστιανούς που έχουν μάθει σύμφωνα με το χριστιανικό τρόπο ζωής να δέχονται τον συνάνθρωπό τους όπως είναι, χωρίς προϋποθέσεις. Και οι οποίοι γνωρίζουν καλά πως ασκούμενοι στην χριστιανική αγάπη δεν βάζουμε στα καλούπια μας τον συνάνθρωπο αλλά τον αφήνουμε ελεύθερο μιμούμενοι τον κτίστη που μας αφήνει ελεύθερους να τον δεχτούμε ή όχι. Μας αφήνει ελευθέρους ακόμα να αρνούμαστε την ύπαρξή του.

Σκέψεις για τη χριστιανική θεώρηση της ομοφυλοφιλίας Νο 1

Σκέψεις για τη χριστιανική θεώρηση της ομοφυλοφιλίας Νο 2

Η αμαρτία είναι βυζαντινή και ο έρωτας αρχαίος.

Ήσουν τα πάντα στη ζωή μου. Είχα επενδύσει τα πάντα σε σένα. Και μία μέρα χάνω τα πάντα από τη ζωή μου. Η δίψα μου για σένα μεγάλη. Εξαφανίζεσαι και φεύγεις. Και εγώ σε ψάχνω. Σε ψάχνω, μα πού να βρίσκεσαι. Έψαξα παντού. Στα σινεμά, στα πάρκα, στα αγοραία πεζοδρόμια εκεί που σε πρωτογνώρισα. Απ το Βαρδάρη ως το Σιντριβάνι κι από τον Πύργο στην πλατεία Δικαστηρίων. Ο νους μου φέρνει τα χειρότερα. Αυτά που έχουν ξαναγίνει και αυτά που φοβάμαι περισσότερο από όλα. Ποια ρουφηχτά να σε χαίρετε τώρα. Δεν επανδρώνεται με άλλους η καρδιά μου.

ΔΙΑΔΡΟΜΗ (Σάββατο βράδυ)

CD: ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Συνθέτης: Μάνος Χατζιδάκις, ποίηση: Ντίνος Χριστιανόπουλος, τραγούδι: Αντρέας Καρακότας.

Κόλαση είναι να μην μπορείς να κοιτάξεις τον άλλον στο πρόσωπο με ειλικρίνεια

Ίσως κάποια στιγμή εκλεκτοί φίλοι να μάθουν για μένα. Οι δικοί μου άνθρωποι δεν θα με αποδεχτούν ποτέ. Ποτέ δεν θα μάθουν για μένα. Γι αυτούς θα είμαι πάντα ακατάλληλος. Και έτσι καλύτερα να μην μάθουν για την ακαταλληλότητά μου. Έτσι πρέπει ή μάλλον έτσι έχουν επιλέξει. Γιατί είναι επιλογή να μην αποδέχεσαι κάποιον γιατί δεν χωρά στα δικά σου καλούπια. Είναι επιλογή που με αναγκάζει να μην τους αποκαλύπτω ένα καίριο σημείο της προσωπικότητάς μου. Είναι επιλογή που έχει ως αποτέλεσμα την κόλαση. Γιατί κόλαση είναι να μην μπορείς να κοιτάξεις τον άλλον στο πρόσωπο με ειλικρίνεια. Να μην μπορείς να μοιραστείς τα βαθύτερα θέλω ή της βαθύτερες σκέψεις ή τα σημαντικότερα λάθει σου ή την θλίψη σου με τον άλλον.

Ακατάλληλος. στο λεωφορείο της ζωής ούτε μια θέση, μπροστά μου θέα ο γκρεμός, μα εγώ σκαρφάλωσα στο φώς.

Αμαρτίες που πληρώνονται ακριβά.

Είναι πολύ σκληρό να καταλαβαίνεις πως από την απερισκεψία σου και την έλλειψη διάκρισης που διακατέχεσαι έγινες πρόξενος θλίψης και στενοχώριας. Είναι πολύ οδυνηρό να αγαπάς κάποιον άνθρωπο αλλά να είναι καλύτερα γι αυτόν να μην τον βλέπεις γιατί δεν χειρίστηκες καλά τις περιστάσεις. Είναι τραγικό να σου λέει πως δεν μπορεί να μείνει στον ίδιο τόπο με σένα γιατί πολύ απλά όλα του θυμίσουν εσένα. Και το χειρότερο να μην ξέρεις αν, τι και πως να του απαντήσεις.

Boulevard of Broken Dreams - Marianne Faithfull

Επειδή δεν βλέπω πολύ τηλεόραση.

Έχει προβληθεί ξανά παρόμοια διαφήμιση στην Ελλάδα;

"Κώστα, πάρε πατατούλες, είναι πολύ νόστιμες..."

Διάβασα ένα πόστ που με άρεσε πολύ και είπα να σας το προτείνω. Ο τίτλος του είναι «Γιατί οι γυναίκες φοβούνται την ισότητα;» και αφορά σε κάποια περιστατικά που τράβηξαν το ενδιαφέρον της συγγραφέως.

Σχετικά με την τιμωρία και άλλες αρρώστιες.

Τι είναι τιμωρία; Ας υποθέσουμε πως η φυλακή είναι μία είδους τιμωρία που η κοινωνία επιβάλει στα μέλει τα οποία αυτή αποφασίζει ότι βλάπτουν το κοινωνικό συμφέρον. Εδώ δημιουργούνται 2 βασικά ερωτήματα. 1ον πιο είναι το κοινωνικό συμφέρον και 2ον πως αυτό βλάπτεται. Η αλήθεια είναι πως αν απαντώντας σε αυτά τα 2 ερωτήματα προσπαθήσεις να διατηρήσεις μία πολύπλευρη οπτική του θέματος θα βρεις και δίκαια και άδικα σε όλες τις πλευρές. Θα μπλέξεις σε λίστες με πάμπολλα επιχειρήματα που στηρίζουν πολλές φορές απόψεις που είναι εντελώς αντίθετες. Θα βρεθείς σε μία κατάσταση τόσο δαιδαλώδεις που η πολυπλοκότητά της καταδεικνύει το πόσο άρρωστη είναι. Και πραγματικά το υγειές είναι απλό. Το σημαντικό είναι αν έχουμε τις προϋποθέσεις να διακρίνουμε το καλό από το κακό. Γιατί βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που το υγειές το παρουσιάζει ως άρρωστο και το άρρωστο ως υγείες. Και η τιμωρία ή η δίψα για δικαιοσύνη καταδεικνύει την έλειψε υγείας που μας διακατέχει.

Τις θάλασσες σταμάτα.

Είναι κρίμα.

ἀνάψαντες γὰρ πυρὰν προσελάβοντο πάντας ἡμᾶς διὰ τὸν ὑετὸν τὸν ἐφεστῶτα καὶ διὰ τὸ ψῦχος (Πράξ. 28,2)

Είναι άνθρωποι που εκφράζονται θερμά και άλλοι πάλι που ο τρόπος που φέρονται θα χαρακτηριζόταν ως ψυχρός άσχετα από την εμπιστοσύνη που διέπει μία σχέση. Έχω φίλους και γνωστούς που αισθάνεσαι πως ένα αόρατο πεδίο υπάρχει τριγύρω τους και δεν σε αφήνει να πλησιάσεις ή που ενώ τους γνωρίζεις καιρό δεν δίνετε ούτε μία χειραψία όταν βρίσκεστε. Από την άλλη μεριά είχα γνωρίσει κάποιους μουσουλμάνους που ήταν πολύ άνετοι μεταξύ τους και πολύ θερμοί στις σωματικές τους χειρονομίες χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι. Απλά είναι θέμα κουλτούρας. Λόγω του πολιτιστικού χάσματος για τα ελληνικά δεδομένα αυτό ήταν σαφέστατα παρεξηγήσιμο πόσο μάλλον για δεδομένα άλλων κοινωνιών πιο δυτικών. Από την πλευρά τους η δικιά μας συμπεριφορά φαντάζει περίεργη και δυσνόητη.
Ίσως πάλι είναι πιο προσωπικό θέμα που αφορά στον χαρακτήρα του καθενός και εξαρτάται από το πώς έχει μάθει καθένας στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο που έχει ζήσει και από το πώς αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Είναι ένας τρόπος έκφρασης και ο κάθε άνθρωπος με τον δικό του τρόπο εκφράζει αυτό που αισθάνεται. Σημασία έχει η ποιότητα της σχέσης που έχουμε αναπτύξει και αναπτύσσουμε με τον κάθε άνθρωπο και όχι ο τρόπος που ο καθένας εκφράζεται μέσα σε μία σχέση. Πάντως πολλές φορές αυτός ο τρόπος μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις αν δεν γίνεται αντιληπτό το τι θέλουμε να δηλώσουμε ή το πώς έχουμε μάθει να συμπεριφερόμαστε. Άλλοτε πάλι μας συμφέρει να μην είναι τα πράγματα ξεκάθαρα ώστε να ελισσόμαστε ανάλογα με την κάθε περίσταση και περίπτωση και να ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας. Να βλέπουμε ένα κακώς νοούμενο συμφέρον χειρίστης ποιότητας που δεν αφήνει χώρο για άλλα πρόσωπα στην ζωή μας. Γιατί σε αυτήν την περίπτωση δεν ξέρω αν έχουμε την δυνατότητα να οικοδομήσουμε κάποιου είδους σχέση είτε φιλική είτε ερωτική. Και είναι κρίμα να καταδικάζουμε τον εαυτό μας στην κόλαση της μοναξιάς. Είναι κρίμα.

Επανάσταση στην Παλαιών Πατρών.

Συζήτηση (μονόλογος ήτανε αλλά λέμε τώρα) με τον πατέρα μου για τα εφηβικά του χρόνια.

Π.:Πατέρας, Σ.: Σμέμνιος, /: διακοπή.

Π.: Εκείνα τα χρόνια ήτανε δύσκολα, φτώχια καταραμένη…(μετά 5´ συνεχόμενης αφήγησης) Σύχναζα κάπου στην Παλαιών Πατρών (και λέω αυτή την Π.Π. πού την κόλλησα αλλά τα γονίδια την κάναν τη δουλεία τους) και πήγαινα με το λεωφορείο στο σπίτι. …(ακόμη 5´ αφήγησης) Και την επόμενη μέρα μαθαίνουνε για την επανάσταση οπότε/
/Σ.: Πια επανάσταση (με ύφος που πιότερα θα ταίριαζε σε αφρικανό ιθαγενή που ακούει διάλεξη στο φυσικό του Α.Π.Θ. για την ατμοσφαιρική οπτική);
Π.: Tου Παπαδόπουλου …
Σ.: Α ναι!
Με στιλ ικανοποίησης ότι ντε και καλά δεν είχα καταλάβει την χρονική περίοδο ή κάτι άλλο, διότι πια άλλη επανάσταση θα εννοούσε, φυσικά του grantee ηγέτη. Μα το ’χω στο αίμα μου το θέατρο.
Σ.: και μετά;
Sorry αλλά τα θέλει και μένα ο κώλος μου διότι μιλούσε ακατάσχετα για αρκετά ακόμη λεπτά.

Τελικά κάποια πράγματα συμβαίνουνε για να σε επαναφέρουνε στην πραγματικότητα.

Μουσικά ναρκωτικά.

Μάνο, μόνο εσύ έχεις απομείνει να με ανακουφίζεις με την μουσική σου από τον πόνο μου. Μόνο η μουσική σου έχει την δυνατότητα να με παρηγορεί και να με κάνει να ξεχνώ τον πόνο μου. Μέχρι τώρα έχω δοκιμάσει πολλά, διάφορα είδη μουσικής μα η δικιά σου είναι αυτή που απαλύνει πληγές.

Με σεβασμό απευθυνόμενος στην μνήμη σου.

Σε ευχαριστώ.

Θεολογούμενα.

Η Εκκλησία τηρεί μία καθαρά αρνητική, ενίοτε επιθετική, στάση στους ομοφυλόφιλους. Η επίσημη τουλάχιστον στάση της Εκκλησίας είναι ξεκάθαρη. Αν όμως κάποιος περιπλανηθεί στο βάθος της μακραίωνης Ιστορίας της, και στο φιλάσθενο νοσηρό και παθογενές παρόν της, ίσος η υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων από ξεκάθαρη φανεί στα μάτια του θολή και ανάστατη. Ανέκαθεν υπήρχαν και υπάρχουν φωτισμένες προσωπικότητες που βλέπανε την θέωση τους να παίρνει σάρκα και οστά στο πρόσωπο ενός ομοφύλου προσώπου, μίας εικόνας του θεού. Επίσης υπάρχουν καταγεγραμμένες στην Εκκλησιαστική Ιστορία αρκετά στενές ομόφυλες φιλίες οι οποίες πιθανότατα, κατά μία εκδοχή να ήταν κάτι παραπάνω από φιλικές σχέσεις ή κατά άλλη εκδοχή να ήταν στενές φιλικές σχέσεις με ερωτικά στοιχεία (όπως άλλωστε κάθε φιλική σχέση). Φυσικά πώς αλλιώς θα μπορούσαν να παρουσιαστούν από τους λίγους και να κατανοηθούν από τους πολλούς μέσα σε ένα άκρος επιθετικό, πουριτανικό κλήμα που εξ υπαρχής παρασιτεί στην θεολογική σκέψη ως πειρασμός που διαβρώνει τον θεραπευτικό χαρακτήρα της και ως τροχοπέδη που ανακόπτει την εξελικτική πορεία της, τέτοιου είδους φαινόμενα;