Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο. 

Κι όσο κι αν κρατιέμαι κι όσο κ αν σωπαίνω κάποια στιγμή τα λόγια σαν χιονοστιβάδα ξεχύθηκαν κι ανέβηκε ένα κείμενο. Κι ο καημός με πλημμύρισε με όνειρα που κι ακόμα και κατά τη διάρκεια που τα έβλεπα, με βασάνιζαν και δεν ικανοποιούσαν απολύτως τίποτα. 

Αλλά.. αλλά μετά άλλαξα γνώμη, έχασα το θάρρος μου, ή το μετάνιωσα, ή θέλησα να το διατυπώσω καλύτερα, ή απλά ήταν υπερβολικά..

Το Πάσχα του 2023 και τα λοιπά

Πίστευα ότι θα είχα γράψει πολλά ποστ μέχρι τον Απρίλιο της φετινής χρονιάς, αλλά παρόλες τις καλές μου προθέσεις αυτό δεν έγινε κ σε λιγότερο από εβδομάδα έρχεται το φετινό Πάσχα.

Τέλος εποχής, αρχή νέας χρονιάς

Με το τέλος του Αυγούστου τελείωσε άλλη μια δύσκολη χρονιά και μια νέα ξεκίνησε την 1η του Σεπτέμβρη.

Ανεξάρτητα αν έχεις οποιαδήποτε σχέση με σχολεία η κανονική αρχή του χρόνου είναι η 1η του Σεπτέμβρη κι όχι η 1η του Ιανουαρίου. Η πρωτοχρονιά είναι για τα πάρτυ και για ξεκούραση, όχι όμως αρχή.

ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΒΊΑ ΕΝΑΝΤΊΟΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΏΝ!

Με αφορμή την δίκη για την τύπισσα που έριξε βιτριολι, αλλά και όλη τη βία εναντίον των γυναικών αναρωτιέμαι σε τι κόσμο έχουμε φέρει τα παιδιά μας.

Always love you

 We will always have each other some way, somehow. We both love each other so much, we've exchanged everything we could we have connection on several apps but you leaving twitter where we met still hurts. I'm left with your absence and all the memories of how we used to be and I fucking miss you too much. 

Ο πόνος χιλιάδες φορές

Θα μπορούσα να γράψω ότι ο πόνος έχει μουδιάσει ή μειωθεί ή ακόμα κι εξαφανιστεί. Σίγουρα δεν νιώθω εκείνη την ασφυκτική ένταση των συναισθημάτων να με κατακλύζει.

the end, no p.s.

Αν μια φορά κι ένα καιρό τα λόγια σε έφεραν πιο κοντά μου, αυτά στάθηκαν η αφορμή για να φύγεις. 

Η Λεμεσός το 2019

Είχα γράψει πριν 9 ολόκληρα χρόνια αυτό εδώ το κείμενο για τη Λεμεσό που άλλαζε.

Από τότε έγιναν πάρα πολλές παρεμβάσεις στην πόλη που έχουν αλλιωσει την εμφάνιση ειδικά του πολύπαθου παραλιακού μετώπου, κτιστηκαν ουρανοξύστες, κάποιοι με φοβερή αισθητική, όπως ο οβάλ στη Νεάπολη.

Το μπλογκιν είναι πάθος

Πόσα χρόνια έχω να γράψω; Σίγουρα πολλά αν και θα ήθελα να είχα συνεχίσει. Το αγαπάω το μπλογκιν με πάθος όπως δεν αγάπησα ποτέ το τουιτερ.

Δεκέμβρη ΟΥΣΤ

Ήρθε πάλι αυτός ο απαισιος μήνας του χρόνου που κάθε χρόνο πριν φτάσει εύχομαι να μπορούσα να τον αποφύγω. Να κάνω μια έτσι να κοιμηθώ και να ξυπνήσω αρχές Γενάρη. Δε γίνεται η ευχή όμως πραγματικότητα ποτέ και ναμαι εδώ προς το τέλος του να γράφω επιτέλους στο μπλογκ ξανά.

Δικά μου

Αντε τώρα να γράψω ποστ από το κινητό με την οθόνη μικρή κ τα γραμματάκια τόσα δα. Αλλά θα το κάνω αφού εδώ κοτσαμ Γουρουνέλλα τα καταφέρνει εγώ γιατί όχι;
Διάβασα ένα ποστ απίστευτα νοσταλγικό για τα μπλογκ που ανθισαν πριν κάποια χρόνια και τώρα με το τουιτερ βρίσκονται στην παρακμή τους. Το ποστ ήταν της Κροτ που γράφει τόσο όμορφα κ με κάνει να δακρύζω με τα κείμενα της. Τα κάνω τουι για να δουν το λινκ να τα διαβάσουν κ άλλοι αλλά τι τα θες το ίδιο είναι να κάθομαι εδώ να γράφω τις σκέψεις μου κ να διαβάζω τις δικές σας κ το ίδιο να κάνω ένα βλακοτουι;
Δλδ όσο κ αν το μισησα το τουιτερ τελικά εκεί πάω για ειδήσεις κ εκτονωση ή για νεύρα ανάλογα.
Το θέμα είναι ότι από τον πολύ καιρό που έχω να μπλογκαρω, κανείς δε με διαβάζει πια. Όπως τον παλιό καλό καιρό εκεί στο 2006 που έφτιαξα πρώτη φορά το μπλογκ κ το θεωρούσα ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Τελικά όντως ήταν αλλά με την τεράστια διαφορά ότι το διάβαζαν κ άλλοι.
Τεσπα. Έκανε κύκλο κ γύρισε στην αρχή. Όπως όλα, όπως οι άνθρωποι, που ξεκινάμε αβοηθητοι κ πεθαινουμε έτσι.
Πολύς θάνατος τα τελευταία χρόνια. Έχασα τη μητέρα μου από τον καταραμένο καρκίνο. Την τρισαθλια αυτή ασθένεια που κακό ψοφο ναχει κ άλλο άνθρωπο να μην βασανίσει ποτέ.
Δεν έχει περάσει ακόμα χρόνος κ δεν το έχω αποδειχτεί. Τα συναισθήματα εναλλασσονται με απότομο τρόπο. Όλα φαίνονται δύσκολα τη μια στιγμή, μετά όχι κ τόσο τραγικά. Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα καν πως έφτασα να γράφω για αυτό το θέμα εδώ. Μάλλον γιατί είτε γράψω είτε όχι όλο αυτό σκέφτομαι. Κ όσο περνά ο καιρός λιγοστευουν οι άνθρωποι που έχεις να σε ακούσουν. Πιστεύουν ότι πρέπει να το έχεις πια ξεπεράσει. Δεν ρωτούν, δεν νοιάζονται, ίσως δεν ξέρουν αν πρέπει να στο θυμίζουν; Λες κ υπάρχει περίπτωση να το έχεις ξεχάσει.

Ο τσάρλυς ποιος τσάρλυς;

Εδώ στην Κύπρο τσάρλυδες λέμε όσους μετανάστευσαν στην Αγγλία και τα κυπριακά τα μιλούν με τη χαρακτηριστική προφορά του ανθρώπου που τα ξέρει λίγο και απ’την άλλη δεν ξέρει καθόλου τα ελληνικά των βιβλίων. Άρα τα τσαρλούδκια όπως τους λέμε, μιλούν βαριά κυπριακά που εδώ ίσως δε μιλιούνται παρά μόνο στα χωριά και τα μιλούν με εγγλέζικη προφορά.

 

Τις τελευταίες μέρες με αυτό το σύνθημα συμπαράστασης προς τους δολοφονημένους στο γαλλικό έντυπο, το να λέγεσαι τσάρλυς έχει πάρει άλλη έννοια και διάσταση. Το φοράνε διάσημοι στο πέτο σαν κονκάρδα συμπαράστασης στους δολοφονημένους αλλά πάει να γίνει και σύμβολο της περίφημης και πολλαπλά παρεξηγημένης ελευθερίας του τύπου.

Οι δίπλα

Στη γειτονιά που μένουμε, όπου βρίσκεται το πατρικό μου, υπάρχουν ως επί τω πλείστω σπίτια. Οι ιδιοκτήτες μένουν εκεί για πολλές δεκαετίες με αποτέλεσμα λίγο πολύ όλοι να γνωρίζονται μεταξύ τους. Στο διπλανό σπίτι ο ιδιοκτήτης μένει στον πάνω όροφο και νοικιάζει το ισόγειο. Κατά καιρούς πέρασαν διαφόρων ειδών και ποιοτήτων ενοικιαστές από το σπίτι αυτό και λόγω του πόσο κοντά είναι στο σπίτι μας είχαμε την τύχη ή την ατυχία (ανάλογα) να γνωριστούμε με τους περισσότερους από αυτούς.

Φέτος το καλοκαίρι έφυγε ο αλλοδαπός νοικάρης που λόγω της φύσης της εργασίας του, έκανε πολύ θόρυβο και κακά τα ψέματα υπήρξε άμεση ανακούφιση που δε θα ενοχλούσε άλλο με τα σίδερα και τα φορτηγά του. Έμεινε το σπίτι για κάποιο καιρό ξενοίκιαστο και αναρωτιόμασταν ποιος θα μετακόμιζε και αν θα ήταν εξίσου, ή ακόμα χειρότερα, πιο θορυβώδης από τον προηγούμενο. 

Έλα γρήγορα έλα καλή μου μην αργείς!

Να τος μπήκε κι αυτός ο μήνας, ο της απώλειας όπως τον σκέφτομαι. Γιατί μια βδομάδα πριν τα χριστούγεννα πριν οκτώ χρόνια (τόσα πολλά μου φαίνονται) έχασα τη γιαγιά μου και δεν την έχω δει, ακούσει, από τότε παρά μέσα από όνειρα. Κι ας ήταν μεγάλη κι η ώρα της να φύγει για τον άλλο κόσμο εμένα μου λείπει πολύ πολύ.

Μη διαβάσετε αυτό το ποστ

Άντε πάλι έρχεται η πιο μισημένη εποχή του χρόνου.. τα χμας :(

Μικραίνουν οι μέρες, άλλαξε κι η ώρα για να μικραίνουν νωρίτερα, μην τυχόν τελειώσουμε απ’τη δουλειά και προλάβουμε να μπούμε σπίτι με φως του ήλιου. Όχι όχι φεύγω το πρωί για δουλειά πριν ξημερώσει και μπαίνω μετά που θα νυχτώσει σαν σύγχρονος δούλος.. Ωραία, ωραία #NOT  :Ρ

Μου λείπεις!

Γίνεται να σου λείπει κάποια φίλη με την οποία έχεις ακόμα φιλική σχέση κ με την οποία μιλάς συχνά ενιότε συναντιέσαι κι όλας; Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα γίνεται, δυστυχώς. Κι εξηγούμαι.

Με την καλύτερη μου φίλη συναντηθήκαμε στο γυμνάσιο και γίναμε καλές φίλες στο λύκειο. Όταν πήγαμε να σπουδάσουμε και μαζί εκεί γίναμε κολλητές κι είμαστε πια μαζί κοντά μια εικοσαετία. Στα φοιτητικά χρόνια συγκατοικήσαμε για 3χρόνια. Τα πιο πολλά βράδυα τα περνούσαμε μαζί ξενυχτώντας να μιλάμε για όλα κι όλους, ν΄αναλύουμε, σκεφτόμαστε, να μοιραζόμαστε τα πιο κρυφά μυστικά μας, να γελάμε, να κλαίμε, κάποτε να τσακωνόμαστε, να βγαίνουμε, να πίνουμε, να στηρίζει η μια την άλλη. 

Θυμάμαι έντονα πως όταν επιλέξαμε να μη μένουμε πια μαζί η μετακόμιση μας σε γκαρσονιέρες ήταν ουσιαστικά άσκοπη γιατί και πάλι τις πιο πολλές ώρες τις περνούσε η μια στο σπίτι της άλλλης. Θυμάμαι τι όμορφα που στόλιζε το δωμάτιιο της, είχε ένα ταλέντο να βάζει λίγα, απλά πράγματα μαζί και να φτιάχνει μια γωνιά ενδιαφέρουσα κι όμορφη συνάμα.

Ο μύθος της "θετικότητας"

Υπάρχει μια κουλτούρα, μια άποψη, ένα κίνημα που λέγεται κίνημα θετικότητας και πρεσβεύει με λίγα λόγια ότι αν δεις τα πράγματα θετικά στη ζωή τότε όλα σου πάνε καλύτερα.

Καλή η θεωρία δε λέω. Και κάποιες φορές, σε απλές περιπτώσεις λειτουργεί. Όμως (πάντα υπάρχει ένα όμως..)

Όμως όταν δυστυχώς κάποιος ασθενήσει με μια σοβαρή ασθένεια όπως ο καρκίνος, τότε όσο θετικός κι αν είναι η θετικότητα του από μόνη της δεν μπορεί να τον βοηθήσει, όσο κι αν θέλουμε να πιστεύουμε πως κάτι τέτοιο ισχύει.

Μαύρο χάλι..

Στεναχωρήθηκα πραγματικά με τα χθεσινά γεγονότα στην ερτ. Τέτοια δικτατορία δεν περίμενα ποτέ. Ανακοινώνουν κάποιες ώρες πριν ότι διώχνουν ένα σωρό κόσμο και κλείνουν την κρατική τηλεόραση και μετά κατεβάζουν τα ματ και εκτελούν την κατάπτυστη απόφαση τους.

Κι όλα αυτά λέει για να συμπληρώσουν τους αριθμούς για την τρόικα. Την τρόικα που βγήκε και είπε ότι έκανε και κάνει λάθος, αλλά εξακολουθούμε να τη δεχόμαστε, να ακούμε τι μας λέει και να εκτελούμε σαν στρατιωτάκια τις λανθασμένες αποφάσεις της. Ας βρούμε τα λάθη μετά, δεν υπάρχει πρόβλημα. Ας τα βρει η ιστορία..

Σκέψεις μιας Λεμεσιανής στη Λευκωσία

Ήρθε το καλοκαιράκι.. ημερολογιακά και όχι μόνο. Έχει καιρό που η θερμοκρασία φλερτάρει επικίνδυνα με τα ψηλά δώματα. Κι αυτή η πόλη που ελάχιστοι αγαπούν κι ακόμα λιγότεροι αντέχουν το καλοκαίρι, κάθε Σαββατοκύριακο εγκαταλείπεται απ'τους κατοίκους της. Φεύγουν όλοι τρέχοντας να σωθούν απ'τη μόνη πόλη στο νησί που δεν έχει θάλασσα κοντά. Τρέχουν να πάνε σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, κοντινό ή μακρινό, φτάνει να την αφήσουν πίσω. 

Αν έχεις την ατυχία να μείνεις Λευκωσία σαββατοκύριακα η πόλη μοιάζει με φάντασμα. Και το χειμώνα φάντασμα μοιάζει συχνά, αλλά ειδικά τώρα που καλοκαιριάζει είναι άδεια. Στη Λεμεσό αυτό το άδειασμα δε συμβαίνει παρά μια φορά το χρόνο κοντά στο 15αυγουστό. Εδώ είναι πολύ συχνό φαινόμενο και είναι κουραστικό να πρέπει να τρέχεις εκτός για να δεις λίγη θάλασσα, να χαρείς λίγο την εποχή.

φώτο από www.aloizou.com.cy

Κάποιος Λευκωσιάτης που είπε ότι σ'αυτό έχει συνηθίσει από παιδί και του φαίνεται φυσιολογικό. Εμείς όμως που είμαστε από Λεμεσό, Λάρνακα, Πάφο δεν μπορούμε να συνηθίσουμε αυτή την πόλη. Άνθρωποι που έχουν μετακομίσει στην Λευκωσία εδώ και 2 δεκαετίες μου'χουν εκμυστηρευτεί ότι ποτέ δεν την αγάπησαν και με την πρώτη ευκαιρία τρέχουν να φύγουν μαζί με όλους τους άλλους προς τα μέρη τους που τ'αγαπούν.

Αγαπάς το παίδι σου; Πρόσεχε!

Τις περισσότερες φορές εμείς οι μητέρες σκεφτόμαστε πρώτα την ασφάλεια, υγεία και ευχαρίστηση των παιδιών μας και μετά τη δική μας. Θετικό αυτό θα σκεφτεί κάποιος. Έλα όμως που όταν η μητέρα δεν είναι ασφαλισμένη, υγιής ή χαρούμενη αυτό έχει άμεση επίδραση κι αντίκτυπο στο παιδί της.