TEATRO LIDO (FOTOS)

FIOT 2023

32 FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

XXII CONCURSO ESCOLAR DE TEATRO LIDO "XOSÉ MANUEL EIRÍS" 

1ª CATEGORÍA  (Infantil e Primaria)

1º PREMIO: "OS CRISTINATEIROS" 

Do CEIP A Cristina, coa obra 'Cataventos e Cía'

2º PREMIO "BASTIDORES"

Do CPR Artai, coa obra 'Nunca é a gusto de todos'

2ª CATEGORÍA (ESO e Bacharelato)

1º PREMIO "INSTALACIÓNS ELÉCTRICAS"

Do CPI As Revoltas, coa obra 'Na oficina de obxectos perdidos'

2º PREMIO "CONTADORES DE CONTOS"

Do IES Alfredo Brañas, coa obra 'Contos para ser escoitados'

PAJARITO, PRESENTADORA DO ACTO

LA COMEDIA DE LOS ERRORES

(FIOT 32)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

NADA É O QUE PARECE

(A propósito de “La comedia de los errores” de Festival de Teatro Clásico de Mérida e MIXTOLOBO) 

SANTIAGO PAZOS

 

(FOTO DE VANESSA RÁBADE)

Gústame todo tipo de teatro, pero quero aclarar desde un principio que non todo por igual. Eu son máis de drama, filosofía e misterio que de comedia de enredo. De seguro que son manías miñas. Vostedes tamén terán as súas. Ninguén se libra, penso. A guinda do pastel do FIOT 32 resultou ser unha enorme tarta adornada con lazos de cor rosa, como esas que poñen nas vodas americanas. Xa saben, todo ouropel, extravagante, colorido, chistoso, musical. Unha especie de exorcismo para tantas penas, penurias e intransixencias que vivimos este outono no que por fin choveu a cachón (como ben di a miña presentadora do tempo favorita na TVG, Noelia Rodríguez, que parece que ri cando ameaza unha borrasca ciclónica explosiva). O caso é ter algo que contar que hipnotice ao público. Que entre, por favor!

Aquí hoxe falamos dun espectáculo para divertirse. Ese tipo de obra que, se pensas ir vela, tes que saír da casa co sorriso posto nos beizos. Os actores están de vicio, encantados de facer pasar ao espectador por unha especie de centrifugadora revolucionada na que nada é o que parece. Teñen tanta axilidade que se fan donos do noso tempo someténdonos, dominándonos, ao ritmo que eles caprichosamente marcan.

A verdade é que Andrés Lima, estupendo director do que desfrutamos tanto con aquel “Montaplatos” de Harold Pinter en 2012, utiliza este texto do autor catalán Albert Boronat para rirse de Plauto, de Shakespeare, e de nós tamén, con esta adaptación tan despreocupada e libertaria. Con todo dereito, claro. A creatividade por riba de todo. Iso esperamos, e queremos, que os artistas de verdade nos ofrezan. E esta obra descorre nun espazo aberto e libre no que calquera pode ser o que lle pete.

Un mundo de travestismo interpretativo que, como bos profesionais, empezando por Pepón Nieto (excelente en todos os roles que representa), e seguindo con Fernando Soto (que xa estivo en Carballo con aquela estupenda, Maridos y mujeres), Rulo Pardo (parte da extensa familia FIOT con Sexpeare), Antonio Pagudo, Avelino Piedad e Esteban Garrido, amosan divertidos e gozosos.

E aínda que eu poda resultar un chisco revirado, o meu veciño de butaca, como a maioría dos espectadores, riron ata escachar. Algo que me agrada sinceramente. Como di o refrán, a festa vai por barrios, e a min faime feliz ver un teatro cheo de xente, con gustos diversos polas paisaxes, que quere pechar un FIOT, marcado polas traxedias, botando unha chea de gargalladas despreocupadas. Estamos no teatro. No ano 32. E virán máis anos e outras obras, temáticas actuais ou revisións historicistas, boas, regulares e malas interpretacións, e aquí seguiremos, (de seguir respirando), contando libremente un parecer que non deixa de ser unha visión persoal pero que sempre facemos por amor a ese universo escénico intentando destripar o que esconde a tremoia teatral. Longa vida ao teatro, ao FIOT e ao público inquedo que o fai posible!

Saúde e ata outra!

NOTA: 

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE

LA VOZ DE GALICIA

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

METRO CADRADO

(FIOT 32)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

TEATRO NUNHA CAIXIÑA DE REGALO

(A propósito de Micro-Escenas Metro Cadrado) 

SANTIAGO PAZOS

 

CARLOTA MOSQUERA (FOTO DE VANESSA RÁBADE)

No teatro, nin o tempo nin o espazo han de estar limitados. A creatividade é campo aberto para todo tipo de propostas. Como unha desas caixas que conteñen un agasallo marabilloso en potencia pero que non sempre ten que agradar. En Metro Cadrado, esta proposta innovadora do FIOT que xa vai pola sétima edición, incorporan eses embrións de ideas que, polo xeral, aspiran a crecer e facerse adultas, ou adolescentes co tempo, como pouco. Teñen o problema que os autores sempre teñen tanto que contar, ou menos, que non lles chega o tempo, ou sobra. E ás veces, incluso, sóbralle o espazo por moi pequeno que este sexa.

Eu nunca perdo unha función. Sempre encontro algo que me entusiasma ou que me incomoda. Algo sen importancia para ese acto litúrxico que, en esencia, é o teatro. Aquí o importante consiste en amosar e comunicar, por unha parte, e ver e comprender, por outra. Actor, actriz, autores e espectadores comparten un espazo non habitual, reducido e próximo. O público está tan preto dos intérpretes que case se confunden entre si.

MAR FIÚZA (FOTO DE VANESSA RÁBADE)

Este ano tivemos, como nos anteriores, obras para non esquecer e outras que precisan de volta e volta, como cando cociñas á prancha, para madurar e agromar. Exquisiteces como “Ninguén tira fotos nos enterros” de Carlota Mosquera, “O mundo derrúbase e nós tomamos chocolate” de Mar Fiúza, ou “AnanKé? Edipo en quince minutos” de Contraditoria Compañía. E outras propostas que, ao meu parecer, precisan de actuacións menos etéreas como “O que é o raio, nin maldita idea” de Souvenir, “Espazo vacío” de Cecilia Vázquez, ou “Canta nai, canta” de Álvaro Reboreda Ortega.

Seguramente estas reflexións non concordarán cos resultados das votacións que facemos cando termina cada espectáculo. Son apreciacións persoais. O importante é ese achegamento que esta sección do FIOT fai para que o teatro se pareza máis ao mundo real que vivimos ou soñamos e menos a ese ceo estrelado que sae nas revistas. E tamén como soporte para que ideas interesantes que están en proceso de creación vaian collendo corpo, apoios e aceptación.  

Saúde e longa vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE

LA VOZ DE GALICIA

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

HAY ALGUIEN EN EL BOSQUE

(FIOT 32)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

EXISTE O QUE NON VEMOS?

 (A propósito de “Hay alguien en el bosque” de Cultura i Conflicte e Teatre de L’Aurora)

SANTIAGO PAZOS

 

(FOTO DE VANESSA RÁBADE)

Claro que o que non vemos tamén existe. Por moito que fagamos como ese recorrente mono que tapa ollos, oídos e boca para non ver, escoitar ou falar, a realidade é tan testuda que non se pode agochar. Un gran amigo dicíame, nunha viaxe que fixemos ao deserto de  Arxelia, que sempre había testemuñas por moito que a min me parecese que só estabamos rodeados de area.

Aquí, no 92, estabamos de festa, Xogos Olímpicos, Exposición Universal, boato e pompa. As circunstancias estaban non moi lonxe, na antiga Iugoslavia. Recordo perfectamente aquela Avenida dos francotiradores en Sarajevo, capital de Bosnia e Herzegovina. A xente corría asustada buscando refuxio, cando viña de comprar o pan, para non ser vítimas mortais do tiro ao branco indiscriminado que facían dende os tellados. Mais naqueles días pouco sabiamos da limpeza étnica que os serbios estaban a facer, matando aos homes e violando ás mulleres e nenas.

Menos mal que os periodistas pronto comezaron a contarmos, fotografar e denunciar o que alí estaba a pasar de verdade. Como Jordi Pujol Puente, o fotoperiodista español que morreu tiroteado mentres documentaba aquela barbarie. Ou a escritora croata Slavenka Drakulic que escribe unha novela sobre eses terribles acontecementos. Texto que serve de base para este proxecto de Cultura i Conflicte, xentes de diversos ámbitos profesionais que traballan para dar visibilidade a vítimas que, por moito que pase o tempo, nunca deixaran de selo. Neste caso cun proxecto educativo, un documental, unha Instalación  fotográfica e a intensa obra de teatro que acabamos de ver en Carballo.

Un obra completa no aspecto técnico xa que mestura destacadas interpretacións de actrices e actores de renome como Ariadna Gil, Montse Esteve, Oscar Muñoz, Magda Puig, Judit Farrés, Pep Pascual e Erol Lleri, con proxeccións de vídeos documentais e música en directo na que participan todos. Aínda que destaca Pep Pascual, sobre todo nese só de jazz prodixioso que nos regalou. Sen esquecer a labor de Joan Arqué Solá, director intelixente que foi quen de meter esa voluminosa escenografía nun escenario tan pequeno e conseguir que tantos personaxes non se esnafraran por falta de espazo.

Mais o importante aquí é a historia que nos contan, a parálise corpórea e a mente en branco traumática das vítimas, as escusas dos verdugos condenados, a necesidade de comprender o que pasou dos fillos que naceron daquelas violacións, o medo a contar porque obriga a recordar, o recoñecemento dese home que se considera culpable porque todos os machistas o son, medo e máis medo. É historia, feitos que non vimos, que non vivimos, que tardaron en contarnos, pero que foron reais, existiron. Non son opinións, é realidade, historia recente.

Toda a engrenaxe, incluíndo os cambios de ritmo que definen a intensidade dramática das diferentes escenas, funciona perfectamente porque están a contar verdades que a actualidade urxente agocha. Din, iso si, que intentaron evitar caer na pornografía emocional. Algo que se por unha parte é de agradecer ao quitarlle actitudes viscerais innecesarias, por outra réstalle forza interior as interpretacións e amósase, en certo modo, como un pouco aséptica.  En definitiva, unha obra necesaria e moi recomendable, xa que nos bosques sempre pode haber indesexables esperando para atacar.

Saúde e longa vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE

LA VOZ DE GALICIA

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

EL TESTAMENTO e WILBUR

 

(FIOT 32)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

A VIDA NUN CAIXÓN

 (A propósito de “El testamento” de ZUM-ZUM Teatre, e " Piensa en Wilbur")

SANTIAGO PAZOS

(FOTO DE VANESSA RÁBADE)

Comezarei pola única obxección que eu lle poño a esta obra. Trátase máis dun problema técnico que conceptual. E ten que ver co uso de micrófonos nunha sala pequena, como é o Salón de actos do Pazo, chea de xente. Penso que un actor de idade media con todas as facultades non debera precisar dese trebello. Neste caso, ademais, o volume estaba tan descompensado que mesmo parecía que o actor berraba, por veces, en vez de declamar como se debe. Tamén é certo que eu estaba sentado en primeira fila. Dáse o caso, por riba, que a esta obra, polo que conta, vaille mellor un ton intimista. Ou iso me parece a min.

E dito isto, destacar que a obra está baseada nunha idea excelente, ben narrada e estupendamente realizada. Falar da morte e do que quedará de nós cando morramos, serve de escusa para falar da vida vivida, en primeira persoa. Unha biografía real que se resume nesas pequenas cousas que gardamos nos caixóns e que cada vez que as vemos e tocamos evocan experiencias que pensabamos esquecidas. De xeito sutil e tenro vai debullando con nostalxia, e un chisco de humor, eses acontecementos familiares e persoais que marcaron as diferentes etapas do seu recorrido vital, afectivo e laboral.

Moi acertada tamén esa especie de mesa chea de caixóns que gardan os segredos, en forma de obxectos, que agora han de ser contados con sinxeleza, con sincera autocrítica  e sen vergoña, con axilidade física e mental. Un debe rirse de si mesmo nalgún momento. E ese pequeno transistor reproduce programas de radio doutra época como o de Elena Francis, que escoitaba súa nai, ou esas cancións de antano.

Cousas que che fan pensar intimamente en que significou para ti a túa vida. Deixa no aire moitas preguntas: “Pódense deixar en herdanza as paixóns, as paisaxes da infancia?”. Para aseverar finalmente que a maioría das cousas lévaas o tempo e a mala memoria. Pódenme crer que ese pequeno defecto sónico, segundo o meu punto de vista, non lle resta valor a esta pequena xoia teatral que pecha este ano os OTNI, ese espazo alternativo e transgresor que lle aporta ao FIOT o selo máis vangardista.

 

PIENSA EN WILBUR

(FOTO DE VANESSA RÁBADE)

E para terminar, non podo esquecerme da última función da Rúa dos Contos. Wilbur coas súas acrobacias e o seu humor engaiolou a un público entusiasta e participativo que non parou de rir. Con todos os respectos, penso que fai un tipo de humor a lo bruto, cañí, sen prexuízos estéticos de ningún tipo pero sen unha soa palabra altisonante que puidese molestar a tantos nenos como había acompañados de seus pais. Vese que a fama circense, televisiva e cinematográfica deste estupendo clown está máis que xustificada.

Miren como sería que ata eu que non son de risa fácil boteille un bo lote de inxenuas gargalladas. É o que ten o teatro, (e tamén a vida), no que con catro cousas sinxelas ben feitas conseguen que teña sentido seguir vivos nun mundo no que as traxedias non deixan de sobresaltarnos día tras día. 

Saúde e longa vida…

 

NOTA.

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE

LA VOZ DE GALICIA

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

EL MAR. VISIÓN DE UNOS NIÑOS QUE NO LO HAN VISTO NUNCA

 

(FIOT 32)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

VOCACIÓNS ARRISCADAS

(A propósito de “El mar. Visión de unos niños que no lo han visto nunca” de Xavier Bobés) 

SANTIAGO PAZOS

 

Teño que aclarar, antes de entrar en materia, que eu non son moi fan do Teatro Documento, e menos cando a parte documental, como pasa nesta obra, ocupa tres cuartas partes do espectáculo. Prefiro o teatro interpretado. Non rexeito da incorporación mesurada doutras disciplinas sempre e cando se respecten certas normas esenciais. Tamén e certo, e comparto totalmente, que a pureza no mundo da arte é un concepto anacrónico. Mais contando cun actor en escena como Sergi Torrecilla, con esa voz tan penetrante e tan ben modulada, con esa presenza tan impoñente e tan transparente, sentes pena de non gozar da súa interpretación un pouco máis de tempo.

Segundo a vida exemplar do mestre Antoni Benaiges,  asasinado polos fascistas despois de torturalo só por ter vocación de transmitir coñecemento, moitos dos que estabamos no auditorio recordamos ao pintor coruñés Francisco Miguel. Recente na nosa memoria o encontro, nunha fosa común, dos seus restos masacrados polos fascistas, xunto con tres republicanos máis, no cemiterio de Bértoa. Por fin se fará xustiza e poderán ser enterrados coa dignidade que merecen.

Destacar que, deixando de lado as consideracións persoais da introdución, o traballo con obxectos de Xavier Bobés é sobresaínte. A delicadeza coa que presenta, fotografía e proxecta, cada documento, foto, debuxo ou caderno é dunha beleza plástica admirable. E esa pequena imprenta que me recordaba, cando sendo eu neno, axudaba a Enrique Castro a compoñer aqueles textos para estampas de mortos ou comuñóns. Coñecer a distribución das letras na caixa, os tipos e tamaños, os cíceros, era para min un xogo máis que un traballo. Tanto que quixen ser tipógrafo ata que o compromiso político me levou polos camiños da socioloxía.

A Antoni Benaiges, a vocación pedagóxica levouno  a unha escola rural, daquela España de interior  que quería espertar en liberdade, porque pensaba firmemente que a educación e o coñecemento era a medicina que os nenos precisaban para crecer sans e libres. E o mar, ese horizonte inabarcable, era unha meta, unha promesa que non se puido cumprir por culpa da barbarie. Dilles con contundencia que poden ter outro futuro se son quen de soñalo, mais os soños hai que pagalos.

O texto de Alberto Conejero é poético. Para o meu gusto cun excesivo lirismo que idealiza un drama real e sanguinolento. Agradécese tanta sensibilidade pero bótase de menos un pouco de prosa acre. Penso que o intento de deificar, en certo modo, a personaxes tan admirables como este mestre non lle fan ningún favor. Outra cousa e facer xustiza, recoñecer, respectar, non esquecer, dar exemplo. E penso que Benaiges, Lorca, Francisco Miguel e tantos outros, cando os levaban de paseo para ser fusilados non ían a cabalo dun poema, estaban cagados de medo como todo ser humano en circunstancias tan atroces.

E aínda con estas pequenas observacións, teño que recomendar que, de poder, vaian ver esta obra. Pola dignidade.  

 

Saúde e longa vida…

NOTA: ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE

LA VOZ DE GALICIA

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

PUÑOS DE HARINA

(FIOT 32)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

COMO PODER CONTROLAR A IRA !!!

 (A propósito de “Puños de harina” de El AEDO Teatro) 

SANTIAGO PAZOS

(FOTO DE VANESSA RÁBADE) 

Non quedei ao debate que Jesús Torres, intérprete, autor e director, comezaba cos alumnos de bacharelato que acudiron a ver “Puños de harina”, porque despois de hora e media de tanta intensidade interpretativa e dese silencio respectuoso que mantiveron expectantes, sen que se escoitara un chío nin real nin virtual, pensei que tiña dabondo para contar.

Xusto acababa de ler neste periódico un informe da Fundación ANAR onde se denunciaba o crecemento da violencia de xénero entre adolescentes, e aí estaba agora vendo como un bo lote deles escoitaban con suma atención unha reflexión profunda en contra da homofobia, o racismo e a violencia. Son contrastes que a sociedade ofrece  pescudando un chisco.

Aquí falase de dou xitanos que viven e sofren circunstancias adversas, en distintas épocas históricas, nun monólogo a dúas voces dividido en dez asaltos. Non só están unidos pola raza e as desgrazas, tamén o están polo boxeo, unhas avoas protectoras, e as árbores. E os dous teñen que loitar contra a  ira que lles produce a inxustiza.  Como di un deles, “non é máis forte o que máis forza ten, senón o que ten motivos para loitar”.

Rukeli, significa carballo en alemán, é un personaxe real. Boxeador de orixe xitano a quen lle quitan o título de campión nacional por non ser ario e que despois de retar a Hitler, presentándose nun combate co pelo tinxido de rubio e enzoufado de po de talco, é asasinado nunha cámara de gas en 1943 tras pasar por varios campos de concentración.

A avoa de Saúl compárao cun salgueiro. O pai, un maltratador de manual, quere que sexa boxeador por tradición familiar e facer del un home. Ao negarse a matar a un gato cunha pa, sendo un neno, o pai chámalle maricón e dille que o vai converter en home a forza de hostias. Saúl aínda non sabe que é homosexual, descubrirao moito máis tarde. Tampouco sabe porque ten que amar ou odiar a quen lle mande seu pai. Este xitano terá un futuro feliz, fuxirá cun mozo chamado Cristo que lle ensinará a amar libremente. Tamén se enteira da historia de Rukeli, a quen lle devolven o campionato que lle roubaran sesenta anos despois de morto.

A narración destas biografías descorre paralela nun escenario no que unha gran caixa semella un cuadrilátero e unha caseta de feira, a un tempo, grazas aos xogos de iluminación. E a dramaturxia intelixente e comprometida de Jesús Torres, dividida nos dez rounds que dura un combate de boxeo, describe con crueza a violencia e desprezo aos que se teñen que enfrontar estes dous personaxes. “As miñas forzas son as súas fraquezas”, din para intentar superar os atrancos, xa que se pode ser home de moitas maneiras.

Unha gran lección de pedagoxía inclusiva esta honesta obra de teatro. Ben escrita, ben dirixida e ben interpretada. Totalmente recomendable. Como repite insistentemente Rukeli, e que as rapazas e rapaces entenderon desde o primeiro minuto, “fóra todo o ruído do mundo, dentro da miña cabeza só silencio”. Parabéns...

Saúde e longa vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE

LA VOZ DE GALICIA

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

PRIMA FACIE

(FIOT 32)

FESTIVAL INTERNACIONAL OUTONO DE TEATRO DE CARBALLO

 

A XUSTIZA NA BALANZA

(A propósito de “Prima Facie” con Vicky Luengo) 

SANTIAGO PAZOS

 

VICKY LUENGO  (FOTO DE VANESSA RÁBADE)

Ninguén lle pode negar a Vicky Luengo que é unha actriz con recursos dramáticos variados e abondosos. E aínda sendo así, estar máis de hora e media, soa enriba dun escenario, defendendo un texto da complexidade de “Prima Face”, é un reto co que poucas actrices ou actores se atreverían. Ela amosase segura de si mesma en cada movemento e vocaliza con naturalidade descritiva, sen trabucarse en ningún momento, a pesar de que o discurso resulta, sobre todo nos dous primeiros actos, excesivamente técnico. Xa no terceiro acto, ábrese en canal e o sentimento de rabia contra as inxustizas que sufre, como muller violada, deixa ao descuberto a debilidade e impotencia de quen reclama xustiza de verdade nunha proclama final reivindicativa en contra da violencia de xénero.

 

O máis rechamante do texto de Suzie Miller, que Tessa como personaxe explica profusamente no primeiro acto, é que traballa como avogada de éxito nun Bufete que se dedica a defender homes con delitos de violación. Única muller nun mundo de homes que imparten unha xustiza machista da que ela é cómplice consciente de que a competencia profesional está por riba de calquera fraqueza feminina. Xa no segundo acto, cando é violada por un compañeiro de traballo con moitas influencias, dáse de conta que a balanza da xustiza está moi desequilibrada converténdose en vítima do sistema que ela mesma defendera con saña.

 

Digamos que este longo monólogo resultaría insufrible de non ser por esa magnifica e medida dirección de Juan Carlos Fisher, que marca as transicións entre actos sen que o espectador apenas se de conta, a non ser polos cambiantes rexistros interpretativos da protagonista. Coa axuda dunha iluminación moi intelixentemente composta por Ion Aníbal que recrea unha cova platónica onde as sombras proxectadas sobre esas paredes brancas contan unha historia de angustias e sentimentos crípticos. Xenial, desde o meu punto de vista.

 

Vimos teatro realista, actual e reivindicativo. Teatro necesario, de denuncia, de poñerlle voz a unha vítima que anteriormente actuaba de verdugo. Teatro descritivo feito con moita profesionalidade, serio, sen concesións de ningún tipo, onde se lle chama as cousas polo nome que teñen, recoñecible, sen subterfuxios.

 

Eu, por poñer algún pero, limparía un pouco o texto acortándoo para que o discurso e a mensaxe chegaran ao espectador con máis claridade, sen présas. E cometería algún erro adrede, desculpen a licencia, porque a dramaturxia desta obra  é tan perfecta que por momentos non parece real. Pero tamén é certo que a enérxica e atropelada Tessa do principio reflicte moi ben o mundo competitivo no que se desenvolve, e aquela que se recoñece como vítima baixa un ton o ritmo para presentarse reflexiva e consternada ao verse atrapada na tea de araña que tantas veces teceu ela, para terminar cunha muller fundida pero non derrotada. Moi recomendable...

Saúde e longa vida…

NOTA:

ESTE ARTIGO FOI PUBLICADO NA EDICIÓN PARA BERGANTIÑOS DE

LA VOZ DE GALICIA