Αστέρη, μια μέρα θα διαβάσεις αυτό το ποστ σ'αυτό το τρελό blog που ξεκινήσαμε πριν τρία χρόνια με την μητέρα σου, έναν απο τους πιο πολύτιμους ανθρώπους στον κόσμο για μένα, αλλά δεν ξέρω αν θα καταλάβεις. Δεν ξέρω αν μπορεί ο οποιοσδήποτε να καταλάβει ένα τέτοιο ποστ, απλά το γράφω σε σένα γιατί εσένα αφορά, εσύ το προκάλεσες κι εσένα σκέφτομαι εδώ και τόσες μέρες που το έχω στο μυαλό μου αλλά δεν μπόρεσα να το γράψω νωρίτερα. Την πρώτη φορά που σε ένιωσα ήσουν μέσα στην κοιλιά της μητέρας σου, όταν κλωτσούσες σαν να έλεγες "γεια!". Και ήταν απόκοσμα υπέροχο! Μετά σε είδα λίγων ωρών νεογέννητο, σε φωτογράφισα, σε κράτησα αγκαλιά, παρακάλεσα κάθε δύναμη του κόσμου να σε έχει καλά και να σε προσέχει. Σε είδα να σε ταΐζει η μητέρα σου, να κοιμάσαι, να γελάς με τον Snape, να κάνεις όλους μας να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου όσο ασχολούμασταν μαζί σου. Μου ζήτησαν να γίνω ο νονός σου με μια κάμερα στραμμένη πάνω μου, θα σου εξηγήσουμε κάποτε το λόγο. Έγινα νονός κι ένιωσα αυτός να είναι απο τους πιο σπουδαίους και ιερούς δεσμούς της ζωής μου. Και σε είδα να σηκώνεσαι στα πόδια σου, να περπατάς, να τρέχεις να σε αγκαλιάσω και μετά να θες να εξερευνήσεις τον κόσμο! Σε λίγο καιρό μίλησες, φώναξες τη μαμά σου, τον μπαμπά σου, τον παππού, όλους. Κι ένα βράδυ, η μητέρα σου με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι λες νέες λεξούλες. Και κρατώντας κοντά σου το τηλέφωνο, η μητέρα σου έδειξε τα πράσινα καδράκια στον τοίχο και εσύ είπες πως αυτό το έφερε "ο νονός"!, κι όταν σε ρώτησε ποιος είναι στο τηλέφωνο, με φώναξες, "νονέ"! Και σε άκουσα με τα αυτιά μου, σε ένα λεωφορείο που διέσχιζε χωριά για να με πάει στο στρατόπεδο όπου υπηρετώ αυτόν τον καιρό. Και δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα άλλο απο το να κλάψω, να ξεχειλίσω απο χαρά που σε άκουγα, άλλωστε οι γονείς σου (κι άλλοι...) ξέρουν πως δεν μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Και έκλαιγα για πολλή ώρα, μέσα στον κόσμο, αδιαφορώντας για όλους γύρω μου. Και άκουγα τις λεξούλες που είπες, όλο το βράδυ που έμεινα ξύπνιος και την επόμενη μέρα και τώρα και κάθε μέρα τις ακούω στο μυαλό μου. Και είναι πάντα το ίδιο εντυπωσιακές όπως την πρώτη φορά, το ίδιο καταπληκτικές. Το βράδυ εκείνο ήταν η μεγαλύτερη πανσέληνος της χρονιάς, η αυγουστιάτικη, είχε το πιο δυνατό φεγγαρόφως της χρονιάς, κάτι που έγινε ακόμα μεγαλύτερο με τις λεξούλες σου! Αστέρη, μου λείπεις, με πονάει που έχω καιρό να σε δω, να έρθω στο παλατάκι, να σου φέρω δώρα και να δω και να αγκαλιάσω τους δικούς σου. Ελπίζω να καταλαβαίνεις. Αλλά θα έρθω σύντομα, όσο πιο σύντομα μπορώ. Πάντα θα είμαι εδώ για σένα όμως, έτσι κι αλλιώς, Αστέρη μου.
by Baygon
ΥΓ: Όσο κι αν αγαπάω τη Φωτογραφία και τις φωτογραφίες, δεν καταφέρνω να βρω μια γι'αυτό το ποστ αυτή τη φορά. Δεν με πειράζει.
Σε χάζευα. Με κατάλαβαν οι υπόλοιποι? Δεν πρόσεξα. Σε κοιτούσα, πόσο κούκλος ήσουν μέσα στο κοστούμι σου. Ήμουν περήφανη για τον κόμπο της γραβάτας σου. Δεν είχα ξαναδέσει γραβάτα, και ήμουν περήφανη που το κατάφερα τόσο καλά. Για πολλά πράγματα ήμουν περήφανη. Σε χάζευα και γελούσα, γιατί θυμόμουν. Τότε που γελούσες, αρκετά ώστε να γκρεμίσεις το σπίτι, με το "Α ρε Τασούλλλα" (ξέρεις εσύ). Τότε που γελούσες κι έλεγες "Αξίζετε ο ένας τον άλλο". Τότε που έκλαιγες. Και σε πειράζαμε. Και μετά γελούσες πολύ. :-) Κι εκείνη την ώρα ήθελες τόσο απεγνωσμένα να γελάσεις, που από το σφίξιμο έκλαιγες. Κι εγώ ήρθα, χωρίς ντροπή, και σου σκούπισα το μέτωπο. Ήμουν τόσο συγκινημένη, που δε μπορούσα να σου πω τίποτα. Ήσουν τόσο συγκινημένος, που είπες απλά "Όχι μόνο έκανες παιδί, αλλά σου το βάφτισα κιόλας". Α ρε Baygon, εκείνη τη μέρα που γνωριστήκαμε και -όπως λένε- μεταξύ μας αμέσως κάτι έκανε κλικ, το φανταζόσουν πως θα βρισκόμασταν εδώ?
Σ' αγαπώ και σ' ευχαριστώ πολύ. Για όλα όσα πέρασαν, και για όσα θα 'ρθουν. (Και οι άντρες του σπιτιού, Woody - Αστεράκι - Snape, σου στέλνουν φιλιά.)
Ώρα 03:00 τη νύχτα. Είμαστε ξαπλωμένοι στην κρεβατοκάμαρα, ο Αστέρης ήταν για πολλή ώρα δραστήριος στο κρεβατάκι του και επιτέλους αποκοιμήθηκε, όμως εμείς δε φαίνεται να έχουμε ύπνο. Χαζομαρίζουμε ψιθυριστά.
- Θέλω τσίχλα. - Μη χειρότερα, μες στη νύχτα.
Ακούγεται χρατς-χρουτς από την κουζίνα, σημάδι ότι ο Snape όπως πάντα αλωνίζει και κάτι βρήκε για να παίξει.
- Με τι ασχολείται ο γάτος? - Ε, ποιος τον ξέρει. - Πας να δεις τι κάνει? - Μπα, βαριέμαι. - Θέλω τσίχλα! - Κι εγώ θέλω τσίχλα. - "Σύρε, νύφ'". - Τι λε ρε, εγώ να πάω?!? - Και βέβαια εσύ θα πας! Δική σου δουλειά δεν είναι οι τσίχλες? Εσύ θα πας, να δεις και τι κάνει ο γάτος. (χεχεχεχ)
Ο Woody φεύγει και ξανάρχεται σε μισό λεπτό, κρατώντας κάτι στο μισοσκόταδο.
- Το καμάρι μας έπαιζε μ' αυτό, το βρήκα στο χαλί στο παιδικό δωμάτιο. - Τι είναι? Δε βλέπω. - Μια σακουλίτσα φαρμακείου. - Ωχ. - Γιατί? Τι είχε μέσα?! - Δεν είχε μέσα, είχε όμως πάνω της, και για να παίζει μ' αυτήν σημαίνει ότι έριξε αυτά που είχε πάνω της... - Ωχ.
Πάμε κι οι δυο στην κουζίνα, όπου όντως στο πάτωμα βρίσκονται ριγμένα χαρτιά. Ο Woody σκύβει να τα μαζέψει μέσα στο σκοτάδι.
- Ωχ... Τι είναι αυτό το σκούρο μπροστά στο ψυγείο? Έκανε εμετό ο γάτος? - Α, δεν ξέρω, τι είναι? (ανάβει το φως) - Τουφίτσα από χνούδια. ΟΚ, άκυρο. - Εντάξει, δεν πείραξε τίποτα άλλο. - Εεεεεεεεεχμ, επάνω στα χαρτιά είχε και το κουτάκι με το εμβόλιο του Αστέρη. Πού 'ν' το??? - Ωχ!!! Δεν ξέρω! Το έριξε κι αυτό!
Ψάχνουμε παντού. Είναι περασμένες τρεις τη νύχτα, κι εμείς σηκώνουμε τους καναπέδες, κοιτάμε κάτω απ' το κρεβάτι, τραβάμε έξω το πιάνο - το κουτάκι με το εμβόλιο άφαντο. Εν τω μεταξύ ο γάτος είναι ξαπλωμένος στο πάτωμα, ατάραχος, και δεν κουνιέται ίντσα όλη αυτή την ώρα. Μας κοιτάζει που πηγαινοερχόμαστε και είναι σαν να λέει "ψάξε, ψάξε, δε θα το βρεις". LOL
Κοντεύουμε να τα παρατήσουμε, αφού έχουμε σηκώσει όλο το σπίτι και δε βρίσκουμε το εμβόλιο πουθενά. Καταλήγουμε να στεκόμαστε πάλι μπροστά στο ψυγείο, εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε. Κοιτάζω την τουφίτσα από χνούδια (εκείνη την γκριζόμαυρη τριχωτή αηδία που μαζεύεται κάτω από βαριά έπιπλα και ηλεκτρικές συσκευές). Έμπνευση.
- Να δεις που το κλότσησε κάτω από το ψυγείο, και προσπαθώντας να το βγάλει έξω, τράβηξε αυτή την τουφίτσα. - Λες?!? - Έλα, Σέρλοκ, πέσε στο πάτωμα και κοίτα από κάτω. Πρόσεξε μην ξαπλώσεις πάνω στα πειστήρια του εγκλήματος!
Πέφτει στο πάτωμα.
- Εδώ είναι!!! Δεν το φτάνω, πιάσε τη μυγοσκοτώστρα.
Κόκκινη πλαστική μυγοσκοτώστρα επιστρατεύεται. O Woody τραβάει έξω το κουτάκι με το εμβόλιο. Αλλά δε σταματάει εκεί. Στα λεπτά που ακολουθούν, μας πνίγουν απανωτά κύματα γέλωτος. Η μυγοσκοτώστρα ανασύρει κατά σειρά εμφάνισης τα εξής εικονιζόμενα αντικείμενα, κι εμείς όσο γελάμε ασταμάτητα, διανθίζουμε το γελοίον του πράγματος με σχόλια.
- Χμ, ναι, τα θυμάμαι αυτά τα αποξηραμένα pot-pourri... Μου είχε βγει το λάδι να τα μαζεύω από παντού! - Κάτσε, έχει πολύ ψωμί εδώ.
- Πότε το πήραμε αυτό? - Ούτε θυμάμαι... Ποντικάκι είναι? - Ναι, ναι. Μάλλον το εξαφάνισε από την πρώτη μέρα, γι' αυτό δεν το θυμόμαστε!
- Χαχαχαχαχα... Παίζει να βρούμε και τη Χαμένη Ατλαντίδα κάτω από το ψυγείο μας! - Σοβαρά μιλάς? Σκέψου να μην είχε αφήσει την τουφίτσα εκεί μπροστά, θα ψάχναμε μέχρι του χρόνου!!!
- Χαχαχαχα, να σου πω, το 2000 σε ένα ταξί είχα χάσει την ατζέντα μου και κάτι λεφτά, μήπως τα βλέπεις εκεί κάτω?
- Έλεος!!! Εδώ ήταν αυτό? - Χαχαχαχ!!! Το αγαπημένο του ποντικάκι! Από πότε έχεις να το δεις? - Δε θυμάμαι να το έπλυνα όσο ήμουν έγκυος!!!
- Μη χειρότερα...!!! - Έλα τώρα, δεν είναι και τόσο τραγικό, τα απαραίτητα μάζευε, για μια ώρα ανάγκης... ROTFL - Έχει κι άλλα, όμως είναι πιο μέσα... Φέρε το φακό!
- Τι είναι αυτό καλέ? - !!!! Το τηλεχειριστήριο του στερεοφωνικού μου!!! Ήμουν σίγουρη ότι είχε και τηλεχειριστήριο, αλλά πρόλαβα να το δω μια φορά όλο κι όλο, κόντευα να πιστέψω ότι λάθος θυμόμουν! - Τώρα, τώρα θα σε πεθάνω μ' αυτό που θα βγάλω! - Μα τι άλλο θα βγάλεις πια?!?
- Ρε γάτε, εδώ το είχες το κατσαβίδι και το ψάχνουμε ένα χρόνο? - Κάτσε, αν συνεχίσεις να βγάζεις, θα βρεις και το σφυρί!
Εδώ ο Woody ξαφνικά μένει αμίλητος. Προσπαθεί να βγάλει κάτι ακόμα, το τραβάει προσεκτικά έξω. Εγώ το αναγνωρίζω αμέσως, αλλά μεταξύ μας, ό,τι και να ήταν δεν εκπλήσσομαι πια, εδώ που φτάσαμε. Ο Woody το κοιτάει καλά-καλά και ξεφυσάει.
- Πω ρε... - Τι καλέ? - Ψεύτικο είναι το ηλίθιο?!? - Νόμιζες ότι είναι αληθινό??? ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ - Άσε ρε, τόση ώρα το έβλεπα στο βάθος, δεν έφτανε καλά και το φως απ' το φακό, και με κοιτούσε μ' αυτά τα μάτια του και σκεφτόμουν "μα αν ψόφησε εκεί κάτω, δε θα μύριζε?" και φοβόμουν να το τραβήξω! - ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧ
Άντε να κοιμηθείς μετά. :-)
by Saigon
Υ.Γ. 1: Μετά το τελευταίο ποντίκι, βγάλαμε κάτω απ' το ψυγείο κι ένα μπουκαλάκι μπλάνκο, αλλά γελούσα τόσο πολύ που ξέχασα να το φωτογραφίσω! Υ.Γ. 2: Ακόμα γελάμε.
Για να ακριβολογώ, κάθε μέρα σκέφτομαι διάφορα πράγματα που θα ήθελα να γράψω εδώ, ενδιαφέροντα και συναρπαστικά, και λέω με το νου μου "αυτό θα γινόταν πολύ ωραίο post" - αλλά μέχρι να περισσέψει χρόνος και να καθίσω τελικά με την ησυχία μου στον υπολογιστή, έχω ξεχάσει τα περισσότερα απ' αυτά που ήθελα να πω, και τα υπόλοιπα μοιάζουν πια ανάξια λόγου. Κι έτσι μένει το blog αδρανές. :-)
Ο φίλος Baygon έγραψε ένα υπέροχο post στο προσωπικό του blog πρόσφατα. Με συγκίνησε τόσο, που δε μπορούσα να αφήσω σχόλιο. Δε χρειάζεται καν! Ξέρει πολύ καλά τι σκέφτομαι για τις κασέτες, άλλωστε το συζητήσαμε πολλές φορές, και οι αναφορές του σε μένα, μέσα στο κείμενό του, είναι περισσότερες απ' όσες φαίνονται. Μερσί, αδερφέ! Βέβαια πρέπει να σε μαλώσω κιόλας, που άργησες τόσο να ποστάρεις σχετικά μ' αυτό το θέμα. Να φανταστείς ότι βρήκα ένα εξαιρετικό άρθρο πάνω στο ίδιο μοτίβο, δύο μέρες πριν γεννήσω, τις έσκισα και τις έβαλα στην άκρη μέχρι να γράψεις το δικό σου. Για να συμπληρώσω λοιπόν την εικόνα, θα ανεβάσω εδώ τις σελίδες του άρθρου σκαναρισμένες, για να τις διαβάσει όποιος ενδιαφέρεται (κι εσύ μαζί, ελπίζω, χεχεχεχ).
(το άρθρο είναι της Μικαέλας Θεοφίλου, από το ΒΗΜagazino)
Κατά τα άλλα είμαστε καλά, ο Αστέρης μεγαλώνει και ομορφαίνει (ναι, κι άλλο, αν είναι δυνατόν!), τον χαιρόμαστε κάθε μέρα και πιο πολύ. Πλέον πηγαίνουμε βόλτες, με το ring sling που πήραμε από το Babywearing.gr ή με το καρότσι, πάντα οικογενειακώς στο σούπερ μάρκετ, με τον Snape στο κτηνιατρείο, στους παππούδες εδώ και στο χωριό, μέχρι που βγήκαμε και για καφέ! Πριν δυο βδομάδες πήγαμε όλοι μαζί στο Jumbo και περάσαμε τέλεια, το αστεράκι μας κοιμόταν μέσα στο sling στην αγκαλιά του Woody, και πήραμε καινούρια ρουχαλάκια γιατί τα πρώτα δε μας κάνουν πια!
Τέλος, κάτι ακόμα άσχετο: είδα κάπου την εικόνα παρακάτω και με πλημμύρισαν αναμνήσεις... Ποιες από σας θυμούνται εκείνες τις χάρτινες κουκλίτσες, που μπορούσε κανείς να ντύσει με συνολάκια επίσης χάρτινα που είχαν μικρές 'τσακιστές' προεξοχές για να γαντζώνονται επάνω στο σώμα της κούκλας? Τι να εξηγώ, αν είχατε μια τέτοια, δε χρειάζεται να περιγράψω παραπάνω, σίγουρα ξέρετε τι εννοώ! Και ήταν κι ένα κοριτσίστικο περιοδικό της εποχής, που αφιέρωνε την τελευταία του σελίδα σε χάρτινα ρουχαλάκια για να τα κόψουμε με το ψαλίδι και να τα φορέσουμε στις κούκλες μας... Α στο καλό, τι θυμήθηκα πάλι.
Σας ασπάζομαι, (ταιριάζει με το ύφος του τελευταίου)
Μετά το κατατοπιστικό ποστ της Saigon για την εγκυμοσύνη, πρέπει να τονίσω εδώ πως είναι όχι μόνο η πιο γλυκιά έγκυος που έχω δει ποτέ (και φωτογραφίσει, δεν θα γλίτωνε!) αλλά και η πιο έξυπνη και ώριμη έγκυος: δεν σε ζαλίζει με λεπτομέρειες, δεν είναι το μόνο θέμα συζήτησής της, δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, δεν είναι παραδοσιακή έγκυος αλλά ο εαυτός της (απλά έγκυος), άντεξε μονότονα και τρομακτικά σχόλια απο διάφορους, η κοιλίτσα της είναι πανέμορφη και το μικρό αστέρι μέσα έχει ήδη πολύ πλάκα (εκτός αν είσαι η Saigon, LOL!).
Μετά από όλα αυτά τα συγκινητικά, ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω την συσκευή που θέλετε αλλά δεν το ξέρετε. Την συσκευή που χρειάζεστε αλλά δεν το γνωρίζετε. Την ανθρώπινη ανακάλυψη που δείχνει πόσο βαριούνται μερικοί στην τουαλέτα και κατεβάζουν ό,τι ιδέα να 'ναι, το πολύτιμο αυτό βοήθημα που τόσους και τόσους θα διευκολύνει, τόσους και τόσους θα σώσει απο μια βαριά, επίπονη και βαρετή διαδικασία. Κυρίες και κύριοι, μπλόγκερς ή/και απλοί θνητοί, ορίστε το Οδοντοδελφίνι!
Το Οδοντοδελφίνι κάνει αυτό ακριβώς που βλέπετε: σκύβει, πιάνει μια οδοντογλυφίδα και ανασηκώνεται προσφέροντας την σ' εσάς, έτοιμη για χρήση! Πόσες φορές δεν χρειάστηκε να πάρετε μια οδοντογλυφίδα και δεν μπορούσατε να την ξεχωρίσετε; Πόσες φορές η ανάγκη ήτανε τεράστια και καθυστερήσατε; Τώρα, με τη βοήθεια του ειδικού δελφινιού, θα έχετε κάθε φορά μια οδοντογλυφίδα στα χέρια σας! Ετοιμοπόλεμη για όλη την βρώμικη δουλειά που άφησε το μεσημεριανό τσιμπούσι, το πιτόγυρο, η πίτσα που τρώγατε ενώ βλέπατε τη Γιουροβίζιον, το μαρούλι απο τα δόντια μετά τη μαρουλοσαλάτα το Πάσχα!
Το Οδοντοδελφίνι αυτή τη στιγμή βρίσκεται σπίτι μου, το καμαρώνω κάθε μέρα, βιώνω την αλλαγή που έχει φέρει στη ζωή μου! Αν το δείτε σε πλανόδιο μην αφήσετε την ευκαιρία σας: αρπάξτε το και θα με θυμηθείτε!!!
Πριν κλείσω το βαρυσήμαντο αυτό ποστ, πρέπει να ενημερώσω τα πλήθη για ένα γεγονός: κάποια στιγμή τώρα πρόσφατα, με την Saigon και τον Woody πήγαμε τον υπέροχο γάτο τους στην κτηνίατρο. Πάνω στην εκτέλεση των καθηκόντων της κτηνιάτρου κι ενώ ήμασταν όλοι απορροφημένοι και μέσα στην αγωνία για τον Snape μιας και όλοι τον λατρεύουμε, μια φωνή ακούστηκε: όχι μια τυχαία φωνή, η γαϊδουροφωνάρα αυτού που έμενε στον πάνω όροφο, να τραγουδάει σε καραόκε, το "Όλα δικά σου μάτια μου" του Πουλόπουλου! Πώς το ακούτε από τον Πουλόπουλο όμως; καμιά σχέση! Μπροστά του ο Κακοφωνίξ είναι ο Έλβις Κοστέλο, σχεδόν πονούσανε τα αυτιά μας. Ειλικρινά λυπηθήκαμε τον καημένο τον Snape που τραβούσε αυτό το μαρτύριο, ευχόμασταν να μην μας το κρατήσει μανιάτικο, λυπόμασταν τις κτηνιάτρους που ζούσανε κάτω απο αυτή την κατάρα και αναρωτιόμασταν αν μια τέτοια φωνή (και ερμηνεία) εμπίπτει στον Νόμο για κακοποίηση! Φυσικά δεν μιλάμε για έναν απλό φαν του καραόκε, σαν τα γιαπωνεζάκια: ερμήνευε (δεν τραγουδούσε απλώς...), το έκοβε όταν δεν του άρεσε και ξανάρχιζε, άκουγε αυτό που ηχογράφησε και το ξανάλεγε και γενικά μας χάρισε μια ερμηνεία αξέχαστη, εφιαλτική, οδυνηρή!
Την περασμένη βδομάδα, αποφασίσαμε (ο Woody κι εγώ) να φύγουμε για ένα διήμερο, να δούμε τη Νεράιδα μας και τον Baygon μας. Ζητήσαμε λοιπόν από τον Baygon να ψάξει για δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο, και να κάνει κράτηση ενός δίκλινου δωματίου στο όνομά μου. Μάλιστα, ήταν τέτοια η ζήτηση για το βράδυ της Κυριακής πριν την Καθαρά Δευτέρα, που κλείσαμε ένα από τα δύο τελευταία διαθέσιμα δωμάτια, στο μόνο ξενοδοχείο που είχε από δαύτα.
Την Κυριακή το πρωί φτιάχνουμε ένα σακίδιο, βάζω νερό και τροφή στον Snape, τον χαϊδεύουμε extra αφού πρώτη φορά θα τον αφήσουμε μόνο του για τόσες ώρες, και ξεκινάμε. Στο δρόμο ακούμε ραδιόφωνο κάνοντας ζάπινγκ και κουτσομπολεύοντας, όπως συνήθως. Ο Woody κάνει κάποια εύστοχα σχόλια σχετικά με τα αντανακλαστικά που έχει αναπτύξει το δάχτυλό μου ώστε να απλώνεται από μόνο του για να αλλάξει σταθμό κάθε φορά που ακούγεται τραγούδι μιας πολύ συγκεκριμένης τραγουδίστριας (ναι, ναι, ξέρω, "respect"... LOL), εγώ απαντώ με θανατηφόρες ατάκες, γελάμε καθώς το ταξίδι κυλάει. Κάποια στιγμή πέφτουμε πάνω σε έναν σταθμό που είχαμε εντοπίσει πριν από μερικά χρόνια, όταν δουλεύαμε μαζί σε μια γειτονική πόλη και γυρνούσαμε αργά το βράδυ με το αυτοκίνητο. Την εκπομπή παρουσίαζαν δύο απίστευτοι τύποι (of the impossible kind) που έπαιζαν εξίσου απίστευτη μουσική και μας έκαναν να γελάμε μέχρι δακρύων με τις μπαρούφες που έλεγαν, αν και οι ίδιοι είχαν την εντύπωση πως επρόκειτο για αποστάγματα εμπειριών και σοφίες ολκής. Οι ακροατές τους, τότε, ήμασταν μια χούφτα άνθρωποι όλοι κι όλοι: ο Woody κι εγώ, ένας περιπτεράς, ένα μεσόκοπο ζευγάρι. Από την πρώτη φορά που τους πήραμε τηλέφωνο "για να ζητήσουμε ένα τραγούδι" και να πεθάνουμε στα γέλια με την εγκάρδια και διανθισμένη με καλολογικά στοιχεία αφιέρωσή τους, μας σταμπάρισαν και όποτε τύχαινε να τους ξαναπάρουμε παίζανε το ίδιο τραγούδι χωρίς να το ζητήσουμε. Αν δεν παίρναμε τηλέφωνο καμιά φορά, κάνανε on air παράπονα του τύπου "Πού είναι, γιατί δεν πήρανε" και τέτοια. Εννοείται πως το ίδιο ίσχυε και για τους άλλους τρεις της χούφτας. Μετά αφήσαμε εκείνη τη δουλειά, πάψαμε το νυχτερινό δρομολόγιο, και δεν ακούγαμε πια την εκπομπή τους εδώ και 3 (σχεδόν) χρόνια. Βρίσκουμε λοιπόν το σταθμό, ο οποίος παραδόξως παίζει αρκουδιάρικα τσιφτετέλια... "Περίεργο", σκεφτόμαστε, και σταματάμε το ζάπινγκ για να δούμε τι συνέβη και έκαναν μια τόσο θεαματική αλλαγή στο πρόγραμμά τους. Και σύντομα ακούμε έναν λάγνο παρουσιαστή να λέει: - Γυναίκες, ενωθείτε... Πάρτε τα πάνω σας... Γυναίκες... Μετά από μισό λεπτό, και ενώ το τσιφτετέλι βαράει ανελέητα στο βάθος, ξανά: - Γυναίκες, ενωθείτε... Αχ, γυναίκες... Πάρτε τα πάνω σας... Θέλω να ακούσω γυναίκες σήμερα, να μας πάρουν τηλέφωνο όλες οι γυναίκες ακροάτριες, άντε γυναίκες ενωθείτε... Γυναίκες... Εμείς κοιτιόμαστε και φυσικά ήδη γελάμε. Εντάξει, θέλεις γυναίκα φίλε μου, τις μυρίσαμε τις φερομόνες σου και από τόσα χιλιόμετρα μακριά. - Άντε να μας πάρουν τηλέφωνο οι γυναίκες που μας ακούνε... Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες, που χτες είχανε την ονομαστική τους εορτή... Χρόνια Πολλά, γυναίκες... Από το αυτοκίνητό μας βγαίνει ένα δυνατό χάχανο σε πρίμο-σεκόντο, εγώ έχω τεντώσει τα χέρια μου και κρατάω τον "ουρανό" του αυτοκινήτου να μη μας πλακώσει μ' αυτά που ακούμε, ο Woody μετά βίας συγκρατεί το τιμόνι αρκετά ώστε να βρει στόχο και να χτυπήσει επιτυχώς το κεφάλι του επάνω. Χωρίς έλεος, ο κονφερανσιέ συνεχίζει. - Γυναίκες, πάρτε τα πάνω σας... Να ευχηθώ Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες, που χτες είχανε την ονομαστική τους εορτή... 'Οοοοοοοοοχι, δε μας φάνηκε, σωστά ξεκαρδιζόμαστε τόση ώρα. Νέο κύμα γέλωτος μας λούζει. Δε μας λυπάται, το ξαναλέει γύρω στις 5 φορές, υπενθυμίζοντας ότι πεθύμησε να ακούσει στο τηλέφωνο Γυναίκες. Κάποια στιγμή ακούγεται στον αέρα το ντριν του τηλεφώνου. Χαράς ευαγγέλια. Ο άνκορμαν εξαφανίζεται για λίγο, και επανέρχεται με αφιερώσεις και ευχές για τη Γυναίκα που τον πήρε τηλέφωνο και ζήτησε Μητροπάνο. Και φυσικά μερικά ακόμα Χρόνια Πολλά στις Γυναίκες που είχαν χτες την ονομαστική τους εορτή. Σε δυο λεπτά, ακούγεται ξανά το ντριν του τηλεφώνου. Τον ξαναχάνουμε για λίγο, και επιστρέφει ανανεωμένος: - Η διεύθυνση του σταθμού μας εύχεται Χρόνια Πολλά σε όλες τις γυναίκες που είχανε χτες γιορτή, και όχι ονομαστική γιορτή, κάναμε ένα λαθάκι, τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά καμιά φορά, ζωντανή εκπομπή είμαστε... Και ξανά-μανά "Γυναίκες ενωθείτε, πάρτε τα πάνω σας, μούμπλε-μούμπλε". Ποιος ξέρει ποιος ήταν και τι του είπε στο τηλέφωνο! Ελαφρώς με την ουρά στα σκέλια, κάνει διάλειμμα για διαφημίσεις. Εμείς μόλις έχουμε ψιλοσυνέλθει από τα χάχανα, και πάμε να ανασυντάξουμε δυνάμεις. Αρχίζει η πρώτη διαφήμιση, με μερικά δευτερόλεπτα μουσικό χαλί από ένα Βραδεμβούργιο Κονσέρτο του J.S. Bach. Αυτό ακριβώς το μουσικό θέμα είχαμε διαλέξει να χρησιμοποιήσει ο Woody μου για την εισαγωγή της πτυχιακής του εργασίας ("Η Ιστορία της Μουσικής από την αρχαιότητα ως τον 20ό αιώνα") στις εφαρμογές με πολυμέσα. Στο σκοτάδι ένας παγκόσμιος άτλαντας να αναπτύσσεται, και ο Bach δυναμικά με ολόκληρη ορχήστρα εγχόρδων. Κάθε φορά που το ακούμε, από τότε, μας πιάνει μια συγκίνηση και μια περηφάνια. Άριστα πήρε το καμάρι μου! Μπαίνει λοιπόν η μουσική, κοιτιόμαστε εμείς νοσταλγικά, και τότε ακούγεται το μήνυμα της διαφήμισης. "Δύο κοτόπουλα στο φούρνο..." Δε συμμαζεύεται πια η υπόθεση. Χτυπιόμαστε κανονικά από τα γέλια, σε τιμόνια, παράθυρα, ταμπλώ, όπου βρούμε. Η διαφήμιση συνεχίζει ακάθεκτη. "Μπορεί να φαίνονται ίδια, αλλά το ένα είναι από την Άρτα!" - «Και λέει "ινηνήντα"», συμπληρώνω εγώ κατά το γνωστό αστειάκι, και γελάμε ακόμα πιο πολύ. Η διαφήμιση έχει κι άλλα να πει. "Μμμμμμμμμμ... Κοτόπουλο από την Άρτα!" - «Μμμμμμμμμμμμ... noodle soup», λέω κι εγώ κρατώντας το σαγόνι μου που πονάει πια από τα γέλια, ενώ ο Woody έχει δακρύσει και με σπρώχνει λέγοντας "Με σκοτώνεις!! Δε μπορώ άλλο!!!".*
Χωρίς να το καταλάβουμε, έχουμε φτάσει κιόλας. Παρκάρουμε στο parking του ξενοδοχείου και πηγαίνουμε στη ρεσεψιόν. "Γεια σας, έχουμε κάνει μία κράτηση, μπλα-μπλα". "Το επίθετό σας;" Του το λέω. "Δεν το βρίσκω... Μήπως Γερομιχαλάκη;" Του ξαναλέω το (τρισύλλαβο) επίθετό μου. "Λυπάμαι, εδώ βρίσκω μόνο Γερομιχαλάκη". Του λέμε και το επίθετο του Woody. "Τι να σας πω, δεν βλέπω κάποια κράτηση στο όνομά σας". Μας ζώνουν τα φίδια. Εξηγούμε ότι στείλαμε άνθρωπο και έδωσε τα στοιχεία μας, ότι η τιμή για το δίκλινο ήταν 70 ευρώ, ότι ξέρουμε πως ήταν το προτελευταίο από τα δωμάτιά τους... Μπέρδεμα, ίσως ήταν άλλος στη ρεσεψιόν και ξέχασε να περάσει τα στοιχεία μου στις κρατήσεις. "Τέλος πάντων, υπάρχει κάποιο δωμάτιο όπου θα μπορούσαμε να μείνουμε απόψε;" "Δυστυχώς, είμαστε φουλ". Τηλεφωνούμε στον Baygon, "Μείνετε εκεί, έρχομαι", μας λέει, και μετά από λίγο καταφθάνει. Ματς-μουτς, αγκαλιές. Γυρνάει προς τη ρεσεψιόν απειλητικά (είναι και σωματώδης). Στο αριστερό χέρι σφίγγει νευρικά ένα γαλάζιο ThumbThing (αντί για σιδερογροθιά). Λέει απνευστί: - Γεια σας την Πέμπτη το πρωί ήρθα εδώ και έκανα μια κράτηση μίλησα με μια κυρία μου είπε ότι το δίκλινο κοστίζει εβδομήντα ευρώ με πρωινό και της έδωσα τα στοιχεία και ένα νούμερο για κινητό τηλέφωνο για να επιβεβαιώσει την κράτηση τώρα τι θα κάνουν οι άνθρωποι θα μπορέσετε να τους βρείτε άλλο δωμάτιο. Ο τύπος στη ρεσεψιόν αλλάζει χρώματα, βλέπει ότι δεν τον δουλεύουμε. - Θα παράπεσε η κράτηση... Μάλλον κάτι θα βρούμε. - Για "μάλλον" έκλεισα εγώ; Γεια σου ρε Baygon με τα ωραία σου. Πολύ σε χάρηκα! LOL Ψαχουλεύει στον υπολογιστή, φυλλομετράει τα κιτάπια του, σιγουρεύεται για άλλη μια φορά ότι δεν είμαι η Γερομιχαλάκη, και τελικά αποφαίνεται: "Περιμένουμε κατά τις 20:00 να αδειάσει η σουίτα του ξενοδοχείου, αν θέλετε μπορείτε να μείνετε εκεί". "Κι αν δε φύγουν;" "Θα φύγουν, θα φύγουν", κουνάει το κεφάλι με σιγουριά ο ρεσεψιονίστ. "Πώς είμαστε σίγουροι;" "Θα φύγει οπωσδήποτε, αφού από εδώ είναι, ντόπιος, θα φύγει", νεύει με νόημα ο ρεσεψιονίστ. "Και με την τιμή τι θα γίνει; Εγώ τους έκλεισα δίκλινο με 70 ευρώ, όχι σουίτα", λέει ο ήρωάς μου, ο Σούπερ Μπαϋγκόν. "Έννοια σας, θα τα βρούμε", απαντάει καθησυχαστικά ο ρεσεψιονίστ.
Πίνουμε καφέ και ξαναπηγαίνουμε στο ξενοδοχείο, για να μάθουμε αν η σουίτα άδειασε ή όχι. Κοντεύει 21:00. - Δε φύγανε ακόμα, θα τους πάρω τηλέφωνο τώρα αμέσως. Παίρνει, και με το "καλησπέρα" το κλείνει. - Τώρα, κατεβαίνουν σε ένα λεπτό. Αν θέλετε ανεβείτε να αφήσετε τα πράγματά σας. Ανεβαίνουμε με το ασανσέρ, και βρίσκουμε το δωμάτιο ανάστατο και μια καμαριέρα στη μέση να κουβαλάει σεντόνια και πετσέτες. Αφήνουμε το σακίδιο στη ντουλάπα δίπλα στην πόρτα, χωρίς να καλοκοιτάξουμε τη σουίτα. Όσο εμείς είμαστε πάνω, ο Baygon στο lobby βλέπει να κατεβαίνει από τη σκάλα το ζευγάρι της σουίτας: ένας μεσήλικος και μία τροτέζα. (Τι ρεζιλίκι, να κάνεις βρωμιές στην πόλη σου, νοικιάζοντας τη σουίτα του τελευταίου τεταρτοκλασάτου ξενοδοχείου, να σε βλέπουν όλοι που μπαινοβγαίνεις, και ο ρεσεψιονίστ να λέει με υπονοούμενο "Θα φύγει, θα φύγει". Ξεφτίλα.)
Μετά το (πεντανόστιμο) φαγητό στην ταβέρνα, γυρνάμε εξαντλημένοι στη σουίτα. Μόλις μπαίνουμε μέσα όμως, αρχίζει νέος κύκλος γέλιου. Τι καρακιτσαριό!!! Ψευτο-πολυτέλεια παντού, ξεκινώντας ήδη από τον προθάλαμο. Μια βιτρίνα με κρυφό φωτισμό, σαν σκρίνιο για το καλό σερβίτσιο. Απέναντι ένα οβάλ τραπεζάκι wannabe αντίκα, δυο καρέκλες με λιονταρίσια ποδαράκια και χίλια δυο σκαλίσματα, ψεύτικοι ανθοστολισμοί, μια σερβάντα με έναν τεράστιο παραλληλόγραμμο καθρέφτη από πάνω, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι, λευκές δαντέλες και μπορντώ βελούδινες κουρτίνες που κρέμονται από παντού και κρύβουν κάθε τοίχο. Ανάμεσα στους δύο χώρους της σουίτας, υπάρχει ένα μικρό χωλ με γραφείο και καρέκλα, και ένα σεκρετέρ (με ρόδες, για να στρέφεται προς κάθε επιθυμητή κατεύθυνση) όπου φωλιάζει μία τηλεόραση TFT με DVD player. Μην ξεχνιόμαστε, βελούδο παντού, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι παντού. Το μπάνιο έχει μέσα μια τριγωνική μπανιέρα με τζακούζι, τα στόμια του οποίου είναι ένδειξη ότι στις σωληνώσεις του ζουν διάφορα ερπετά και αμφίβια. Αντί πλαστικής κουρτίνας, η μπανιέρα έχει δαντέλα πλεγμένη με βελονάκι, στο σχήμα θεατρικής κουίντας.
Το κρεβάτι είναι φυσικά canopy, δηλαδή με ουρανό φτιαγμένο από υφάσματα που κάνουν βαριά κοιλιά, γύρω-γύρω όλο μπορντώ βελούδο και λευκές δαντέλες να κρέμονται από κάθε πιθανό κι απίθανο σημείο. Στα πόδια του κρεβατιού υπάρχει ένα βαρύ σεντούκι από ξύλο και δέρμα. Το κεφαλάρι του κρεβατιού είναι από μπρούτζινα κάγκελα με θυρεούς, λουλούδια, πουλιά και άλλα πετούμενα. Το κρεβάτι είναι όλο σκεπασμένο από το ίδιο μπορντώ βελούδο, με χρυσά κορδόνια και σιρίτια στις γωνίες, και πάνω στο κρεβάτι είναι στολισμένα καμιά δεκαριά τεράστια μαξιλάρια από το ίδιο ύφασμα.
Και έρχεται το καλύτερο... Το κρεβάτι δεν είναι κανονικό κρεβάτι. Είναι μια ειδική κατασκευή με διαστάσεις 3 x 3. Σε περίπτωση που δεν το είπα καθαρά, το παραθέτω ολογράφως. Τρία επί τρία. Τρία μέτρα πλάτος, επί τρία μέτρα μήκος. Με αποτέλεσμα, φυσικά, να αφήνει μόλις 20 εκατοστά περιθώριο από τον τοίχο, εκατέρωθεν του κρεβατιού. Δηλαδή δεν υπάρχει διάδρομος για να πατήσεις δίπλα στο κρεβάτι, απλά σκαρφαλώνεις πάνω σ' αυτό από τη μεριά των ποδιών, που δεν περιορίζεται από τοίχο.
Παίρνω τηλέφωνο τον Baygon, και του περιγράφω το σκηνικό (ατάκα: "Αυτό που φτιάξανε εδώ δεν είναι σουίτα για να φιλοξενηθεί ένα σημαντικό πρόσωπο, είναι ένας ωραιότατος γ***στρώνας!"). Με δυσκολία συγκρατώ τα υστερικά γέλια. Καληνυχτιζόμαστε και βάζουμε στο DVD player το πρώτο επεισόδιο της σειράς "Joey" που μας έδωσε ο Baygon λίγο νωρίτερα (εξαιρετικό timing, αγαπητέ!). Νυσταγμένα, πριν πάω για ύπνο, λέω να σηκωθώ για το μπάνιο και από συνήθεια κατεβάζω τα πόδια μου στο πλάι του κρεβατιού. Φυσικά δεν έχει χώρο για να σηκωθώ, χώρια που πατάω και την βελούδινη κουρτίνα, η οποία -σημειωτέον- δεν σταματάει απλά λίγο πριν το πάτωμα, ούτε καν το χαϊδεύει, αλλά σέρνεται σ' αυτό με αρκετούς πόντους περίσσευμα. "Ώχου", σκέφτομαι, και κοιτάω τα πόδια μου στο στενό περιθώριο. Και βλέπω να προεξέχει κάτω από την κουρτίνα ένα διαφορετικό κομμάτι ύφασμα. Περίεργο. - Αγάπη μου, πού είναι οι κάλτσες σου; - Τις φοράω. Γιατί; - Γιατί αν τις φοράς, κάποιος έφυγε από δω χωρίς τις δικές του!!! Και αρχίζω (για πολλοστή φορά) το χαχανητό, ανεμίζοντας δύο σκουρόχρωμες ανδρικές κάλτσες. Παίρνω ξανά τον Baygon στο τηλέφωνο και με πιάνει οριστικά το νευρικό γέλιο.
Σημείωση: Το κρεβάτι, οι δαντέλες, ο πολυέλαιος κλπ. είναι ό,τι κοντινότερο βρήκα από εικόνες στο internet, γιατί ναι μεν έβγαλα φωτογραφίες της σουίτας, αλλά τελικά αποφάσισα να μην τις βάλω εδώ και "κάψω" το ξενοδοχείο. Πού αλλού θα ξανατύχει να μας βάλουν σε σουίτα με μόνο 70 ευρώ;
ROTFL
Δίνω πάσα στον Baygon για να συμπληρώσει, αν θέλει. :-)
Είχα σκοπό να γράψω ένα post την παραμονή ή ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, να βάλω κι εγώ τριαντάφυλλα και καρδούλες και κορδελίτσες, αλλά τις τελευταίες μέρες ασχολούμαι μαζεμένα με όσα δε μπορούσα να κάνω όταν είχα καθηλωθεί σε οριζόντια θέση, και δεν πρόλαβα.
Δεν έχω παράπονο, ο Woody γύρισε σπίτι μετά τη δουλειά με μια αγκαλιά λουλούδια, που με το ζόρι στριμώχτηκαν στο τεράστιο βάζο μας! Το βράδυ πήγαμε για φαγητό στο αγαπημένο μας εστιατόριο... Ήταν μια καταπληκτική μέρα, από το πρωί ως το βράδυ.
Επίσης, τις τελευταίες μέρες μου συμβαίνει ένα παράξενο πράγμα με τον ύπνο. Να πω κατ' αρχάς ότι από μικρό παιδί ήμουν νυκτόβια, και το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το πολύ λευκό μου δέρμα οδήγησε στο να με φωνάζουν "φως του φεγγαριού" από την εφηβεία μου. Δεν κοιμάμαι πολλές ώρες τη μέρα (θα ήταν ανόητο να πω "τη νύχτα", LOL), παρά μόνο αν το έχω παρακάνει με πολλές άυπνες νύχτες σερί και πέφτω σε έναν λήθαργο για να φορτίσω μπαταρίες. Και ξανά προς τη δόξα τραβώ.
Τελευταία όμως, εκτός από τη συνηθισμένη μεταμεσονύκτια υπερένταση που με βρίσκει να κουβαλάω κιβώτια στις 05:30 το πρωί, δε μπορώ να κοιμηθώ πάνω από 2 ώρες συνεχόμενες. Κάνω ένα είδος κυλιόμενου ύπνου, αλλά όχι σε τακτά χρονικά διαστήματα. Φυσικά αυτό σημαίνει ότι αλώνιζα τον τόπο για 30 ώρες ασταμάτητα, αλλά έπεσα ξερή 11:00-13:00 χτες το πρωί. Και το βράδυ 21:00-22:00. Και τώρα είμαι πάλι ξυπνητή, αφού αποφάσισα πως δε μπορώ να κάθομαι στο κρεβάτι άδικα. Ίσως η ταραχή μου να οφείλεται στο ότι ετοιμαζόμαστε να προσθέσουμε κι άλλο ένοικο στο σπίτι, εκτός από το ψάρι μας... Τη Δευτέρα το πρωί θα πάρουμε έναν γατούλη, και φυσικά όλο το σπιτικό μας αναπροσαρμόζεται για να ταιριάξει στις ανάγκες του: εδώ θα μπει το κρεβατάκι, εδώ το πιατάκι, εδώ η άμμος. Ξεχωρίσαμε περίπου 20 ονόματα από ένα site με baby names, και μετά βάλαμε βαθμολογία με αστεράκια για να δούμε ποια τρία περνάνε στους ημιτελικούς. Ναι, το έχουμε πάρει τόσο σοβαρά. Πού και να γίνουμε γονείς, δηλαδή. Θα πάψουμε εντελώς να κοιμόμαστε!
Τελικά, καταλήξαμε πως κανένα από τα προτεινόμενα ονόματα δε μας ικανοποιεί, και λέμε να φωνάζουμε το γάτο μας Snape. Θα κάνει ωραίο σετάκι και με τον Lupin του Baygon από δω... (χαχαχαχ)
