Αυτές τις μέρες γίνεται μια προσπάθεια νοηματοδότησης των τρομοκρατικών χτυπημάτων του Isis, που από την μια να εξυπηρετεί την απομάκρυνση από την «ουσία» και από την άλλη να εξυπηρετεί την δημιουργία, στη συνείδηση των λαών της Ευρώπης
[1], δύο στρατοπέδων όπου στο ένα βρίσκονται οι πολιτισμένοι και στο άλλο οι απολίτιστοι, στο ένα βρίσκεται ο Διαφωτισμός, στο άλλο το σκότος, στο ένα η δημοκρατία, στο άλλο η ανελευθερία και ο συντηρητισμός, στο ένα βρίσκονται οι «καλοί» και στο άλλο οι «κακοί». Όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί εξυπηρετούν την δημιουργία μιας τέτοιας πόλωσης και πώρωσης που θα δικαιολογούσε την ένταση των ευρω-νατοικών επεμβάσεων, και τη λήψη μιας σειράς από [απολυταρχικά] μέτρα –νόμους και διατάξεις- μέσα στην Ευρώπη, που αφορούν στο μεταναστευτικό, στην αστυνόμευση και στην παρακολούθηση των πολιτών και των [κινηματικών] οργανώσεων τους κ.α.
Στην πραγματικότητα ούτε οι καλοί δεν είναι τόσο καλοί, μην ξεχνάμε τις αποικίες, τη δουλοκτησία, και τους πολέμους των «Διαφωτισμένων», αλλά ούτε και οι κακοί τόσο κακοί … ή, για να το πούμε πιο σωστά, δεν πρόκειται για μια αναμέτρηση του καλού με το κακό, αλλά για μια αναμέτρηση μεταξύ οικονομικών συμφερόντων η οποία ντύνεται τον μανδύα της «δημοκρατίας» και τον μανδύα της «θρησκευτικής πίστης», προκειμένου να μπορέσει να πουλήσει τον εαυτό της στις μάζες.
Φυσικά αυτός ο μανδύας δεν είναι επιφανειακός, είναι ιστορικά προσδιορισμένος και δεμένος μέσα στην κουλτούρα των δύο διαφορετικών λαών
[2], έχει γίνει ένα με το πετσί τους, όπως ακριβώς η προβιά του Ηρακλή. Αυτό βεβαίως δεν αναιρεί το ότι ο κινητήριος μοχλός για όλο αυτό το μακελειό βρίσκεται πρωτίστως στην οικονομία, και όχι στις όποιες αντιθέσεις κουλτούρας μεταξύ δυο πολιτισμών. Στο κάτω κάτω, ο Δυτικός λεγόμενος πολιτισμός (ή πιο σωστά τα Δυτικά οικονομικά συμφέροντα) κανένα πρόβλημα δεν είχε, για όσο καιρό αυτό εξυπηρετούσε τα σχέδια του, να εξοπλίζει και να εκπαιδεύει αυτούς τους πολέμαρχους, που σήμερα φαίνονται να του αντιτίθενται. Τις περισσότερες φορές η παρέμβαση της Cia και άλλων Αμερικάνικων και ευρωπαϊκών υπηρεσιών, ήταν η αιτία που οι φονταμενταλιστές εδραίωσαν την εξουσία τους, στο Αφγανιστάν, στη Συρία, και αλλού, εμποδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την πολιτισμική φιλελευθεροποίηση των χωρών αυτών ή ανατρέποντας την. Στο κάτω κάτω ο Isis και οι άλλες φονταμενταλιστικές οργανώσεις, είναι πρωτίστως αγκάθι για τους τους λαούς στις χώρες των οποίων δρουν.
Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να αναλύσει σε βάθος το «μεσανατολικό», και να ήθελα δεν έχω άλλωστε τις κατάλληλες γνώσεις. Κυρίως θέλω να παραθέσω μερικές σκέψεις σχετικές με το γιατί μια τρομοκρατική επίθεση όπως αυτή στη Γαλλία έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο σε εμάς τους Δυτικούς –ή καλύτερα στους Έλληνες στο βαθμό που θεωρούμε τους εαυτούς μας Δυτικούς- από ότι οι πολύ περισσότερο πολύνεκρες επεμβάσεις και παρεμβάσεις του ΝΑΤΟ με βομβαρδισμούς, με χρήση μισθοφορικών δυνάμεων, με υποκίνηση εμφυλίων, στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και όπου αλλού. Παραθέτω λοιπόν κατά κατηγορία τις σκέψεις μου: