Mια σύντομη ιστορική αναδρομή
στη σύγχρονη ιστορία του παλαιστινιακού (1917-2001)
από ειδική συντακτική επιτροπή
Οι Οθωμανοί - Τετρακόσια χρόνια κυριαρχίας
Το 1917, Άραβες της Παλαιστίνης καθώς και άλλοι Άραβες εξεγείρονται κατά των Οθωμανών και ενώνουν τις δυνάμεις τους με την Αντάντ (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία) κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Αντάντ είχε υποσχεθεί πλήρη ανεξαρτησία για όλους τους Άραβες με τη λήξη του πολέμου. Η υπόσχεση αυτή αθετήθηκε, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι, μέσω των αντιπροσώπων τους, Σπάικς και Πικό (1916), έκαναν μυστικές συνομιλίες προκειμένου να μοιραστούν μεταξύ τους τα αραβικά εδάφη που αναμενόταν να ελευθερωθούν από τους Οθωμανούς.
Η "Διακήρυξη Μπάλ
φουρ" - Η απαρχή της τραγωδίας Στις 2 Νοεμβρίου 1917, ο Μπάλφουρ, υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, γνωστοποιεί την λεγόμενη "Διακήρυξη Μπάλφουρ", η οποία δίνει στην Παλαιστίνη μια "εθνική εστία" στους Εβραίους.Η ίδρυση μιας εβραϊκής εθνικής εστίας αποτελούσε το στόχο του Σιωνισμού από την Πρώτη Σιωνιστική Συνδιάσκεψη που συνήλθε στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1897 υπό την προεδρία του Θέοντορ Χέρτζελ. Η Παλαιστίνη περιέρχεται υπό καθεστώς Βρετανικής Εντολής (Mandate) με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών (προκάτοχος του ΟΗΕ).
Η Βρετανική Εντολή - Ο εβραϊκός εποικισμός
Ο εβραϊκός εποικισμός στην Παλαιστίνη συνεχίστηκε μετά τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και αυξήθηκε δραματικά κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ολοκαύτωμα χρησιμοποιήθηκε για να πειστούν οι Εβραίοι να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη
Παλαιστίνη - Μια ατέλειωτη επανάσταση
Ο αραβικός λαός της Παλαιστίνης πήρε τα όπλα κατά της σιωνιστικής αποικιοκρατίας. Πραγματοποίησε σειρά εξεγέρσεων μέχρι να τερματιστεί η Βρετανική Εντολή το 1948. Οι εξεγέρσεις αυτές κατεστάλησαν αλύπητα και καταπνίχθηκαν από τους Βρετανούς, ενώ ταυτόχρονα ενθαρρύνονταν οι σιωνιστικές οργανώσεις με την παροχή όπλων και στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Το Παλαιστινιακό πρόβλημα στα Ηνωμένα Έθνη
Στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την απόφαση αρ. 181 που καλούσε για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, το ένα αραβικό και το άλλο εβραϊκό.
Οι βιαιοπραγίες του 1948.
Πριν από τις 15 Μαΐου 1948, σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες είχαν ξεκινήσει μια σειρά άγριων επιθέσεων ενάντια σε άμαχους Παλαιστίνιους Άραβες πολίτες. Οι τρομοκρατικές αυτές ομάδες είχαν προηγουμένως εκπαιδευτεί, εξοπλιστεί και υποστηριχθεί από τις αρχές της Βρετανικής Εντολής. Κατέλαβαν ένα μεγάλο αριθμό πόλεων και χωριών από όπου εκδίωξαν τους κατοίκους. Η εξάπλωση του πανικού με σφαγές όπως αυτές στο Ντέιρ Γιασίν και το Κάφερ Κάσεμ υποχρέωσε τους Παλαιστίνιους Άραβες να αναζητήσουν καταφύγιο.
Ο πόλεμος του 1948 - Τα αποτελέσματα.
Στις 15 Μαΐου 1948, ο Μπεν Γκουριόν εξαγγέλλει την
ίδρυση του "Κράτους του Ισραήλ" στα εδάφη που κατασχέθηκαν. Το νέο κράτος βασίστηκε: Στο δικαίωμα κάθε εβραίου όπου γης να εγκατασταθεί εκεί, απολαμβάνοντας πλήρη δικαιώματα. Στην αφαίρεση κάθε πολιτικού δικαιώματος από τους αρχικούς Παλαιστινίους κατοίκους. Στην καθολική απαγόρευση επιστροφής για εκείνους που εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους. Στην αποκοπή των Παλαιστινίων που παρέμειναν εντός του νέου κράτους από εκείνους που υποχρεώθηκαν στην εξορία. Ύστερα από τη διακήρυξη της ίδρυσης του "Κράτους του Ισ
ραήλ", τα στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών εισήλθαν στην Παλαιστίνη για να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων
Ο πόλεμος είχε τα εξής αποτελέσματα :
(Στο διπλανό χάρτη σύγκρισης των συνόρων σύμφωνα με το Σχέδιο Διχοτόμησης του 1947, και της γραμμής ανακωχής του 1949με καφέ και σομόν χρώμα απεικονίζονται οι περιοχές που κατέλαβε το Ισραήλ χωρίς να προβλέπεται από το αρχικό σχέδιο)
1. Τον διαμελισμό της Παλαιστίνης σε τρία τμήματα:
α. Το 78% της εδαφικής έκτασης της Παλαιστίνης που κατέχεται από το "Ισραήλ", δηλαδή 20.673 τ.χλμ.
β. Τη Δυτική Όχθη - η οποία προσαρτήθηκε στην Ιορδανία - δηλαδή 5.295 τ.χλμ. ή το 20,5% της χώρας.
γ.Τη Λωρίδα της Γάζας - υπό αιγυπτιακή διοίκηση - δηλαδή 354 τ.χλμ. ή 1,5% της χώρας.
2. 750.000 Παλαιστίνιοι Άραβες ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους και κατέφυγαν, κυρίως, σε άθλιους καταυλισμούς στη Λωρίδα της Γάζας, την Ιορδανία, τη Συρία και τον Λίβανο.
Η παλαιστινιακή οντότητα διεκδικεί τα δικαιώματά της - Η αρχή του τέλους της αφάνειας.
Στις 28 Μαΐου 1964, η πρώτη Παλαιστινιακή Εθνική Συνδιάσκεψη συνέρχεται στην Ιερουσαλήμ. Εξαγγέλλεται η δημιουργία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και συντάσσεται η Παλαιστινιακή Εθνική Χάρτα. Η PLO διαμορφώθηκε ως οργάνωση που συσπειρώνει όλες τις διάφορες Παλαιστινιακές φράξιες και αντιστασιακές ομάδες. Η PLO έχει κατακτήσει κεντρικό ρόλο στην κινητοποίηση των Παλαιστινίων καθώς και της διεθνούς αλληλεγγύης. Ο ρόλος αυτός πραγματώνεται με δύο τρόπους: Τον ένοπλο αγώνα, με στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Ισραήλ-Την πολιτική μάχη για τη στήριξη της Παλαιστινιακής υπόθεσης και για τη διεθνή κοινή γνώμη. Τον Οκτώβριο του 1974, η PLO αναγνωρίζεται από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (απόφαση αρ. 3210) ως αποκλειστικός εκπρόσωπος του Παλαιστινιακού λαού και κερδίζει θέση παρατηρητή στον ΟΗΕ. Πολλοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες και στοχαστές της PLO έχουν δολοφονηθεί από τους σιωνιστές στην Ευρώπη, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και άλλες χώρες.
Στη διάρκεια του αγώνα, η PLO έχει υποχρεωθεί να μεταφέρει τη βάση από όπου λειτουργεί και το στρατηγείο της από τη μια χώρα στην άλλη, συγκεκριμένα από την Ιορδανία στον Λίβανο και στην Τυνησία.
Οι Παλαιστίνιοι παίρνουν τα όπλα.
Το 1964 ιδρύεται ο Παλαιστινιακός Εθνικός Στρατός - μια παλαιστινιακή στρατιωτική πρωτοπορία για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Η δημιουργία του Παλαιστινιακού Εθνικού Στρατού θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα την ιστορία του Παλαιστινιακού κινήματος. Η παλαιστινιακή πολιτική οντότητα αποκτά τα γερά θεμέλια μιας στρατιωτικής δύναμης. Το έτος 1965 σηματοδοτεί μια αποφασιστική καμπή στην πορεία του Παλαιστινιακού αγώνα. Οι μαχητές της Παλαιστινιακής αντίστασης (οι "Φενταγίν") αρχίζουν να χτυπούν στόχους στα κατεχόμενα εδάφη
Η επίθεση του Ιουνίου 1967 
Στις 5 Ιουνίου 1967, το Ισραήλ ξεκίνησε έναν επιθετικό πόλεμο ενάντια σε κάθε ένα από τα τρία αραβικά κράτη με τα οποία συνορεύει: την Αίγυπτο, τη Συρία και την Ιορδανία. Τα αποτελέσματα του πολέμου ήταν τα εξής:
- Η Δυτική Όχθη, η Λωρίδα της Γάζας, τα συριακή υψίπεδα του Γκολάν και το Σινά πέφτουν στα χέρια των σιωνιστικών δυνάμεων
- 410.000 επιπλέον Παλαιστίνιοι πρόσφυγες υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα και να καταφύγουν στην Ανατολική Όχθη
- Όσοι ζούσαν στα συριακή υψίπεδα του Γκολάν και το Σινά υπέφεραν την ίδια μοίρα- Στις 22 Νοεμβρίου 1967, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πέρασε την απόφαση αρ. 242 που καλεί το Ισραήλ να αποχωρήσει από "τα εδάφη" που κατέλαβε κατά τον πόλεμο του Ιουνίου
Ο εβραϊκός εποικισμός συνεχίζεται
Ως αποτέλεσμα των σιωνιστικών πιέσεων, Εβραίοι πολίτες διαφόρων χωρών ανά τον κόσμο συνέχιζαν να μεταναστεύουν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη μετά το 1948. Ο πληθυσμός του Ισραήλ φτάνει στα 2.434.800 (1968).
Ο πόλεμος του 1973
Στις 6 Οκτώβρη 1973, η Συρία και η Αίγυπτος εμπλέκονται σε πόλεμο κατά του Ισραήλ. Παρά τις αρχικές απώλειες, οι Ισραηλινοί, με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, διατήρησαν σχεδόν όλα τα εδάφη που είχαν καταλάβει κατά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967
Καμπ Ντέιβιντ 1979
Η Αίγυπτος επί προεδρίας Άνουαρ Ελ-Σαντάτ υπέγραψε σύμφωνο αμοιβαίας αναγνώρισης και το Σινά επιστρέφεται στην Αίγυπτο υπό όρους
1982 - Εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο (1)
Το Ισραήλ
εισέβα
λε στα εδάφη του Λιβάνου και προχώρησε μέχρι τη Βηρυτό στις 6 Ιουνίου 1982, σε μια προσπάθεια να φέρει στην εξουσία ένα καθεστώς με επικεφαλής σύμμαχο προς το Ισραήλ πολιτοφυλακή και να θέσει τέρμα στην παρουσία της PLO στον Λίβανο. Η εισβολή αυτή είχε ως αποτέλεσμα τα εξής:
- Την εκδίωξη των μαχητών της Παλαιστινιακής αντίστασης εκτός των συνόρων του Λιβάνου όπως επίσης και την καταστροφή της υποδομής της PLO, η οποία έδρευε στον Λίβανο μετά τη μεταφορά της από την Ιορδανία το 1970.
- Τον θάνατο 17.500 περίπου Λιβανέζων και Παλαιστινίων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν απλοί πολίτες
- Την καταστροφή της οικονομικής ζωής και της υποδομής του Λιβάνου
- Το Ισραήλ διατήρησε μια ζώνη ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων του Λιβάνου η οποία κάλυπτε 3.450 τ.χλμ. Η περιοχή αυτή πρόσφατα επιστράφηκε στον Λίβανο μετά την επιτυχία των επιχειρήσεων της λιβανικής αντίστασης. Συγκεκριμένα, αυτό κατέστη εφικτό χάρη στους πολεμιστές της Χεζμπολάχ που κατάφεραν να εξωθήσουν τις ισραηλινές δυνάμεις εκτός της κατεχόμενης ζώνης
1982 - Εισβολή των Ισραηλινών στρατευμάτων στον Λίβανο (2)
Οι σφαγές στη
Σάμπρα και Σατίλα: Ο τότε Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, Αριέλ Σαρόν, κατηγορήθηκε από την ειδική δικαστική επιτροπή του Ισραήλ (Kahana Commission) ως προσωπικά υπεύθυνος για το ότι διευκόλυνε τις πολιτοφυλακές οι οποίες προέβησαν σε σφαγές στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα. Το έγκλημα απαρίθμησε 2.750 θύματα
1987 - Η πρώτη Ιντιφάντα
Το 1987 οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης και της Γάζας ξεκίνησαν την Ιντιφάντα (λαϊκή εξέγερση) ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή. Η συνεχείς κατασχέσεις γης και η εγκατάσταση εποίκων στην καρδιά των κατεχόμενων όπως επίσης και η συστηματική και αδιάκοπη καταπίεση αποτέλεσαν τις κυριότερες αιτίες αυτής της εξέγερσης
1991 - Η ειρηνευτική συνδιάσκεψη της Μαδρίτης
Οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση από κοινού οργάνωσαν μια διεθνή συνδιάσκεψη ειρήνης στη Μαδρίτη για να δοθεί τέλος διά της διπλωματικής οδού στην αραβο-ισραηλινή διαμάχη με βάση τις αποφάσεις 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Κάλεσαν τους συνέδρους να ακολουθήσουν δύο παράλληλες διαδικασίες στις διαπραγματεύσεις: μία διμερή διαδικασία που περιλάμβανε ειδικές συζητήσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και σε κάθε Αραβικό κράτος χωριστά και μία πολυμερή διαδικασία, όπου θα συμμετείχαν διάφορες αντιπροσωπείες οι οποίες θα συζητούσαν θέματα που αφορούν την ευρύτερη περιοχή. Η συνδιάσκεψη περιελάμβανε αντιπροσωπείες από το Ισραήλ, τη Συρία, τον Λίβανο, την Αίγυπτο και μία κοινή ιορδανο-παλαιστινιακή αντιπροσωπεία, καθώς επίσης και παρατηρητές από άλλες χώρες και οργανισμούς
1993-Η συμφωνία 
του ΌσλοΟι διαπραγματεύσεις που αφορούσαν την ανταλλαγή εδαφών έναντι της ειρήνης έλαβαν χώρα στο Όσλο της Νορβηγίας ανάμεσα στην PLO και το Ισραήλ. Η συμφωνία περιελάμβανε:
- Αυτονομία για ορισμένες περιοχές της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης . Προέβλεπε επίσης σταδιακή απόσυρση των Ισραηλινών δυνάμεων η οποία θα οδηγούσε τελικά στην ολοκληρωτική αποχώρησή τους από τις περιοχές αυτές
- Ίδρυση προσωρινής Παλαιστινιακής Αρχής Αυτοδιοίκησης για μια μεταβατική περίοδο που δεν μπορούσε να υπερβεί την 5ετία και θα οδηγούσε σε μια μόνιμη λύση στη βάση των αποφάσεων 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας
- Θέματα σχετικά με τη νομιμότητα και την αναγνώριση της εγκατάστασης των Ισραηλινών εποίκων, την Ιερουσαλήμ, το δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και τα σύνορα αναβάλλονταν και περνούσαν στην αφάνεια μέχρι να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για το Οριστικό Καθεστώς οι οποίες ορίστηκαν για 5 χρόνια αργότερα. Ταυτόχρονα προβλεπόταν "Η αυτοτέλεια και η διατήρηση του καθεστώτος" της Δυτικής Όχθης και της Γάζας κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου.
Μετά τη Συμφωνία του Όσλο
Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο, ιδρύεται η Παλαιστινιακή Αρχή. Το Γενάρη του 1996, ο Γιάσερ Αραφάτ εκλέγεται Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής από τον παλαιστινιακό λαό, καθώς και ένα εθνικό νομοθετικό σώμα 88 αντιπροσώπων. Ορισμένοι από τους ηγέτες της PLO επέστρεψαν στις πόλεις της Δυτικής Όχθης και της Γάζας που παραδόθηκαν στους Παλαιστίνιους. Η Παλαιστινιακή Αρχή άρχισε να κατασκευάζει έργα υποδομής και ανάπτυξης με τη χρηματοδότηση ορισμένων αραβικών χωρών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων.Επτά χρόνια μετά το Όσλο, το Ισραήλ έχει διατηρήσει τη διπλή στρατιωτική και πολιτική κατοχή πάνω στο 83% της Δυτικής Όχθης και περίπου στο ένα τέταρτο της Λωρίδας της Γάζας. Η ανατολική Ιερουσαλήμ παραμένει υπό ισραηλινό έλεγχο. Ένα διευρυνόμενο ισραηλινό οδικό δίκτυο διασχίζει από κάθε πλευρά τις κατεχόμενες περιοχές και ισραηλινά μπλόκα σταματούν την ελεύθερη διακίνηση των Παλαιστινίων. Αυξήθηκε η οικοδόμηση νέων οικισμών από εποίκους και η ασφάλεια των 403.249 αυτών Ισραηλινών εποίκων συνεχίζει να έχει προτεραιότητα σε σχέση με την ασφάλεια και την ποιότητα ζωής περίπου τριών εκατομμυρίων Παλαιστινίων
Ερευνητική Πρόταση του Καμπ Ντέιβιντ - Ιούλιος 2000 (1)
Οι Παλαιστίνιοι, στην προσπάθειά τους να διαπραγματευτούν με το Ισραήλ προκειμένου να εφαρμοστεί η συμφωνία του Όσλο, συμμετείχαν σε πολλές συνομιλίες όπως αυτές του Γουέι Ρίβερ, Τάμπα και Σαρμ Ελ Σέιχ. Η πιο γνωστή από όλες έγινε στο
Καμπ Ντέιβιντ. Εκεί προτάθηκαν τα ακόλουθα (βασισμένα στις διαθέσιμες πηγές) τα οποία και δεν έγιναν αποδεκτά από την παλαιστινιακή πλευρά:
- Το Ισραήλ προτείνει να χωριστεί η παλαιστινιακή περιοχή σε τέσσερα ξεχωριστά καντόνια ολοκληρωτικά περικυκλωμένα και γι' αυτό και ελεγχόμενα από το Ισραήλ. Το Ισραήλ επίσης επιδίωξε μια ανταλλαγή εδαφών 9% προς 1% (προς όφελος του Ισραήλ). Επιδίωξε επιπλέον τον έλεγχο ενός πρόσθετου ποσοστού της τάξης του 10% στην όχθη του Ιορδάνη ποταμού υπό τη μορφή "leasing μακράς διαρκείας".
- Οι Παλαιστίνιοι θα έλεγχαν μερικές απομακρυσμένες αραβικές γειτονιές στο ανατολικό μισό της Ιερουσαλήμ και τις μουσουλμανικές και χριστιανικές περιοχές της παλιάς πόλης, ενώ το Ισραήλ θα είχε την επικυριαρχία του Χαράμ αλ Σαρίφ (Αλ Ακσά) και του μεγαλύτερου μέρους της Ιερο
υσαλήμ
- Όσον αφορά στο θέμα των προσφύγων (που είναι και η καρδιά του προβλήματος) τίποτα συγκεκριμένο δεν προσδιορίστηκε. Η πρόταση όριζε την επιστροφή μερικών χιλιάδων ατόμων τη στιγμή που εκατομμύρια προσφύγων περιμένουν ακόμα να ασκήσουν το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους σύμφωνα με την απόφαση 194 του ΟΗΕ
- Το Ισραήλ θα διατηρούσε τον πλήρη έλεγχο πάνω στη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών μεταξύ των Παλαιστινιακών περιοχών καθώς και από και προς το εξωτερικό
28 Σεπτεμβρίου 2000 - Η δεύτερη Ιντιφάντα
Η συνεχής άρνηση του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην εθνική κυριαρχία, τη δυνατότητα μετακίνησης, την πρόσβαση σε πηγές ύδατος και την οικονομική ανεξαρτησία, καθώς και η άρνηση του Ισραήλ να εφαρμόσει οποιαδήποτε απόφαση που συμφωνήθηκε στο Όσλο, αλλά και μετά από αυτό, άσκησαν μεγάλη πίεση στον παλαιστινιακό λαό. Η πίεση αυτή κατέληξε σε μια δεύτερη Ιντιφάντα που πυροδοτήθηκε από την προληπτική επίσκεψη του Αριέλ Σαρόν στο κτιριακό συγκρότημα του τεμένους Χάραμ αλ Σαρίφ (Αλ Ακσά).
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, διάφοροι απεσταλμένοι των ΗΠΑ (Μίτσελ, Τένετ και Ζίνι) επισκέφτηκαν την περιοχή σε μια προσπάθεια να επαναφέρουν τις δύο πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι προσπάθειες αυτές επικεντρώθηκαν στην ικανοποίηση των αναγκών ασφαλείας του Ισραήλ αντί να απευθύνονται στις ανάγκες και των δύο πλευρών για την επίτευξη μιας στέρεης συμφωνίας με τον τερματισμό της κατοχής 2000.
Στις 29 Μαρτίου
2002, το Ισραήλ απάντησε με πόλεμο, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, στην προσπάθεια να συντρίψει την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην κατοχή. Οι επιθέσεις τύπου καμικάζι που πραγματοποιούσαν Παλαιστίνιοι που βρίσκονταν σε απόγνωση χρησιμοποιήθηκαν από το Ισραήλ για να παρουσιάσουν τους Παλαιστίνιους μαχητές ως τρομοκράτες, έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η επιθετική και αδίστακτη εκστρατεία τους. Αυτός ο πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα:
- Την εκ νέου κατοχή όλων των πόλεων της Δυτικής Όχθης που είχαν επιστραφεί στους Παλαιστίνιους βάση παλαιότερων συμφωνιών
- Την καταστροφή των θεσμών της Παλαιστινιακής Αρχής και των δυνάμεων ασφαλείας
- Την καταστροφή της υποδομής στις πόλεις και στα χωριά της Δυτικής Όχθης
- Το άγριο σφυροκόπημα της υποδομής της αντίστασης, τις δολοφονίες των ηγετών της καθώς και τη φυλάκιση χιλιάδων ανθρώπων
- Τις βάναυσα ενορχηστρωμένες σφαγές ενάντια σε πολίτες με την ψυχρά οργανωμένη βία όπως στην περίπτωση του καταυλισμού της Τζενίν
Οι αμερικανο-ισραηλινές σχέσεις
Από τότε που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ δίνουν την πλήρη υποστήριξή τους στο Ισραήλ σε όλα τα πεδία. Το γεγονός αυτό αποδίδεται:
- Στο ότι οι ΗΠΑ βλέπουν το Ισραήλ ως προπύργιο για τη διαφύλαξη των συμφερόντων τους στην περιοχή
- Στην επιρροή του εβραϊκού λόμπι πάνω στην πολιτική των ΗΠΑ. Η υποστήριξη αυτή παίρνει διάφορες μορφές:
- Οικονομική βοήθεια: Η άμεση βοήθεια που παρέχουν οι ΗΠΑ προς το Ισραήλ ανέρχεται στα 3 δις.δολάρια ετησίως ($ 1,8 δις σε στρατιωτική βοήθεια και $ 1,2 δις σε οικονομική βοήθεια)
- Στρατιωτική στήριξη: Οι ΗΠΑ διαρκώς παρέχουν στο Ισραήλ την πιο εξελιγμένη πολεμική τεχνολογία ώστε να διατηρηθεί η στρατιωτική του υπεροχή έναντι των αραβικών χωρών
- Πολιτική στήριξη: Οι ΗΠΑ έχουν δώσει την πλήρη στήριξή τους προς τις πολιτικές του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και έχουν κάνει χρήση του δικαιώματος βέτο που διαθέτουν για να μπλοκάρουν αποφάσεις υπέρ των Παλαιστινίων στα Ηνωμένα Έθνη (πράγμα που έχει συμβεί 38 φορές από το 1972 έως το 2001)
Στοιχεία σχετικά με τον εποικισμό στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα
Αριθμός και γεωγραφική εξάπλωση των εποικιστικών οικισμών:
ΠΡΙΝ-Υπάρχουν 190 εποικιστικοί οικισμοί στη Δυτική Όχθη (συμπεριλαμβανομένης και της Ιερουσαλήμ) και 19 στη Λωρίδα της Γάζας
-Το Ισραήλ ελέγχει μια περιοχή 106 τ.χλμ. (2% του εδάφους) της Δυτικής Όχθης για εποικισμό και για στρατιωτικές και βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Οι Παλαιστίνιοι κατέχουν μια δομημένη περιοχή 283 τ.χλμ. (5,3% του εδάφους της Δυτικής Όχθης). Όλα τα υπόλοιπα εδάφη, συμπεριλαμβανομένων και όλων των συνοριακών περιοχών, βρίσκονται υπό τον έλεγχο των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας
-Υπάρχουν 403.249 έποικοι στη Δυτική Όχθη, 211.788 από αυτούς κατοικούν στην Ιερουσαλήμ
-Περίπου 1 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι κατοικούν σε 360 τ.χλμ. γης στη Γάζα, με αποτέλεσμα να αποτελεί την πλέον πυκνοκατοικημένη περιοχή στον κόσμο. Την ίδια στιγμή 5.000 Ισραηλινοί έποικοι καταλαμβάνουν το 30% του εδάφους
Η επέκταση του εποικισμού: Οι ισραηλινές κατοικίες στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα (εκτός της ανατολικής Ιερουσαλήμ) αυξήθηκαν κατά 52% από την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο και μετά, ενώ ο αριθμός των εποίκων συμπεριλαμβανομένων και αυτών της ανατολικής Ιερουσαλήμ υπερδιπλασιάστηκε κατά την ίδια περίοδο. Παρακαμπτήριοι δρόμοι
ΜΕΤΑ
-Οι παρακαμπτήριοι δρόμοι που συνδέουν τους οικισμούς των εποίκων μεταξύ τους και με το Ισραήλ διαχωρίζουν τις Παλαιστινιακές περιοχές μεταξύ τους και τις περικυκλώνουν με δρόμους υπό ισραηλινό στρατιωτικό έλεγχο
-Οι δρόμοι αυτοί εμποδίζουν την επέκταση και την ανάπτυξη των παλαιστινιακών πόλεων και χωριών όπως επίσης εμποδίζουν και την παλαιστινιακή εδαφική γειτνίαση
-Το εκτενές αυτό οδικό δίκτυο, όπως έχει διαμορφωθεί, υπονομεύει την ανάπτυξη της οικονομίας της Παλαιστίνης περιορίζοντας τις μετακινήσεις και την ομαλή ροή του εμπορίου ή των εργαζομένων από τη μια περιοχή στην άλλη
Εποικισμός και φυσικοί πόροι: Οι εγκαταστάσεις των εποίκων περιορίζουν την πρόσβαση των Παλαιστινίων σε φυσικούς πόρους όπως είναι το νερό και η καλλιεργήσιμη γη. Στους Παλαιστίνιους επιτρέπεται η κατανάλωση μέχρι 58 κυβ. μ. νερού το χρόνο ανά άτομο, ενώ οι Ισραηλινοί καταναλώνουν 333 κυβ.μ. το χρόνο ανά άτομο
Οι πιο σημαντικές αποφάσεις του ΟΗΕ σχετικά με την Παλαιστίνη
- Απόφαση ΟΗΕ 181 (Νοέμβρης 1947): Σχέδιο Διχοτόμησης της Παλαιστίνης ανάμεσα σε Άραβες και Εβραίους, όπως αυτό, εγκρίθηκε από την 128η σύσκεψη, 29 Νοεμβρίου 1947
- Απόφαση ΟΗΕ 194 (Δεκέμβρης 1948): Αναγνωρίζει το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων "τη συντομότερη εφικτή ημερομηνία" και προσδιορίζει αποζημίωση σε όσους αποφάσισαν να μην επιστρέψουν
- Απόφαση ΟΗΕ 242 (Νοέμβρης 1967): Καλεί τις ισραηλινές δυνάμεις να αποσυρθούν από τις περιοχές που κατέλαβαν στον πόλεμο του 1967
- Απόφαση ΟΗΕ 338 (Οκτώβρης 1973): Καλεί τις δύο πλευρές να εφαρμόσουν πλήρως τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας (242/1967)
- Απόφαση ΟΗΕ 465 (Μάης 1980): Αναφέρεται στο ότι η συνεχιζόμενη και επίμονη πρακτική εποικισμού που ακολουθεί το Ισραήλ είναι παράνομη και αποτελεί κατάφορη παράβαση της Τετάρτης Συνθήκης της Γενεύης
- Απόφαση ΟΗΕ 1397 (Μάρτης 2002): Επιβεβαιώνει ένα όραμα μιας περιοχής όπου δύο κράτη, το Ισραήλ και η Παλαιστίνη συνυπάρχουν μέσα σε ασφαλή και οργανωμένα σύνορα
- Σειρά αποφάσεων οι οποίες "καταδικάζουν" τις Ισραηλινές ενέργειες καλούν το Ισραήλ να αποχωρήσει, να σταματήσει τις επιθέσεις, να σταματήσει τις απελάσεις κ.ά. (106, 111, 127, 162, 171, 228, 237, 248, 250, 251, 256, 259, 262, 265, 267, 270, 271….) και ο κατάλογος συνεχίζεται
14 Μαΐου 1948: Ο David Ben Gurion, ο αρχηγός του σιωνισμού και μελλοντικός πρωθυπουργός του Ισραήλ, διαβάζει της Διακήρυξη Ανεξαρτησίας στο Τελ Αβίβ, στην διάρκεια τελετής για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
1948 - 1949: Ο πόλεμος μεταξύ του νέου κράτους του Ισραήλ και των γειτόνων του, αναγκάζει σχεδόν ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Εκατοντάδες χιλιάδες παραμένουν πρόσφυγες μέχρι και σήμερα.
5 Ιουνίου, 1967: Το Ισραήλ απαντάει στα αιγυπτιακά στρατεύματα με μια «προληπτική»επίθεση. Αρχίζει η κατοχή του Όρους Σινά, των Υψωμάτων του Γκολάν και της Δυτικής Όχθης. Οι Ισραηλινοί Εβραίοι αποκτούν πρόσβαση στα ιερά μνημεία της Ανατολικής Ιερουσαλήμ για πρώτη φορά.
1969: Ο Yasser Arafat, γίνεται πρόεδρος της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Υποστηρίζει την ένοπλη αντίσταση ενάντια στο Ισραήλ και ο Αραβικός Σύνδεσμος αναγνωρίζει την ΟΑΠ σαν τον «μοναδικό νόμιμο εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού».
5 Σεπτεμβρίου, 1978: Ο Jimmy Carter, πρόεδρος των ΗΠΑ διαμεσολαβεί στην συμφωνία ειρήνης ανάμεσα στον Ισραηλινό πρωθυπουργό Menachim Begin (αριστερά) και στον Αιγύπτιο πρόεδρο Anwar Sadat (δεξιά) στο Camp David. Το Ισραήλ αποσύρεται από το Σινά και ο Sadat δολοφονείται δύο χρόνια μετά.
8 Δεκεμβρίου, 1987: Ξεσπάει η Πρώτη Ιντιφάντα με αφορμή των θάνατο τεσσάρων Παλαιστινίων και τον τραυματισμό επτά, από ένα ισραηλινό στρατιωτικό φορτηγό, πυροδοτώντας τις διαμαρτυρίες ενάντια στην κατοχή. Διήρκεσε έξι χρόνια και σκοτώθηκαν περισσότεροι από χίλιοι Παλαιστίνιοι και πάνω από εκατό Ισραηλινοί.
30 Οκτωβρίου, 1993: Οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση συγκαλούν συνεδρίαση στην Μαδρίτη. Το Ισραήλ συνομιλεί απευθείας με την Συρία, τον Λίβανο, την Ιορδανία αλλά η ΟΑΠ δεν είχε προσκληθεί. Οι συνομιλίες οδηγούν στις Συμφωνίες του Όσλο το 1993 και στην συμφωνία ειρήνης του 1994 ανάμεσα στο Ισραήλ και την Ιορδανία.
13 Σεπτεμβρίου, 1993: Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Yitzhak Rabin (αριστερά) και ο Αραφάτ υπογράφουν τις Συμφωνίες του Όσλο, μετά από μυστικές διαπραγματεύσεις με την ΟΑΠ στην Νορβηγία. Με τις συμφωνίες ιδρύεται η Παλαιστινιακή Αρχή και εδραιώνεται το δικαίωμα αυτοδιοίκησης των Παλαιστινίων στην Γάζα και την Δυτική Όχθη.
24 Ιουλίου, 1994: Ο Αμερικανός Πρόεδρος Clinton σε μια ακόμα χειραψία στον Λευκό Οίκο, καθώς ο Βασιλιάς της Ιορδανίας king Hussein bin Talal και ο Rabin, καταλήγουν σε μια ειρηνευτική συμφωνία. Την επόμενη χρονιά, ο Rabin δολοφονείται από ένα Ορθόδοξο Εβραίο που ήταν αντίθετος με τις Συμφωνίες του Όσλο.
Ιούνιος 1996: Ο Binyamin Netanyahu, ένας συντηρητικός πολιτικός της Likud και τότε αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών, γίνεται πρωθυπουργός του Ισραήλ. Ο Netanyahu ανέβηκε στην εξουσία σε μια έντονη περίοδο βομβιστικών επιθέσεων από Παλαιστίνιους αγωνιστές.
23 Οκτωβρίου, 1998: Ο Arafat και ο Netanyahu, συναντιούνται στο Wye River, Maryland για να συζητήσουν για την ασφάλεια και για την ανταλλαγή εδαφών. Οι συνομιλίες απέτυχαν. Ο Clinton, σύμφωνα με τις πληροφορίες θεωρούσε τον Netanyahu αναξιόπιστο και ο Netanyahu θα αποκαλέσει αργότερα τον Clinton «ριζοσπάστη υπέρμαχο των Παλαιστινίων».
11 Ιουλίου, 2000: Ο Arafat και ο Ehud Barak (δεξιά), ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, συναντιούνται στο Camp David. Αποτυγχάνουν να λύσουν τα μεγαλύτερα εμπόδια της διαμάχης: πόση έκταση θα επιστρέψει το Ισραήλ, ποιος θα ελέγχει την Ιερουσαλήμ, αν οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες έχουν δικαίωμα να επιστρέψουν.
28 Σεπτεμβρίου, 2000: Ο Ariel Sharon, υποψήφιος για την πρωθυπουργία, επισκέπτεται το Όρος του Ναού με συνοδεία εκατοντάδων αστυνομικών, πυροδοτώντας την Δεύτερη Ιντιφάντα. Ακολουθούν επιθέσεις αυτοκτονίας από τους Παλαιστίνιους και στοχευμένες δολοφονίες από τους Ισραηλινούς. Το Ισραήλ αρχίζει να χτίζει το τείχος στην Δυτική Όχθη.
4 Ιουνίου, 2003: Ο Παλαιστίνιος πρωθυπουργός Mahmoud Abbas, ο Αμερικανός Πρόεδρος George Bush και ο Sharon, συναντιούνται στην Ιορδανία για να συζητήσουν τον νέο «οδικό χάρτη» για την ειρήνη. Ο Οδικός Χάρτης αναφέρει το πάγωμα των ισραηλινών εποικισμών και την δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους το 2005.
Ιανουάριος 2006: Ο Ismail Haniyah, ηγέτης της Χαμάς, γιορτάζει την νίκη του έναντι της Φατάχ στις εκλογές της Παλαιστίνης. Το Ισραήλ και οι ΗΠΑ είπαν πως δεν θα διαπραγματευθούν με μια κυβέρνηση που ηγείται η Χαμάς, θεωρώντας και οι δύο πως πρόκειται για μια τρομοκρατική οργάνωση.
Δεκέμβριος 2006: Η Χαμάς και η Φατάχ απέτυχαν να συμφωνήσουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας και αρχίζουν οι αντιπαλότητες. Η Χαμάς διώχνει την Φατάχ από την Λωρίδα της Γάζας, όπου μέχρι και σήμερα έχει τον έλεγχο της και αρνείται να αναγνωρίσει την κυβέρνηση της Φατάχ στην Δυτική Όχθη.
2007 – 2008: Το Ισραήλ, που είχε αποσυρθεί από την Γάζα το 2005, εντείνει τον αποκλεισμό. Κλιμακώνονται οι επιθέσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και την Χαμάς. Το Ισραήλ εισέβαλλε στην Γάζα για αρκετές μέρες.
Δεκέμβριος 2008: Το Ισραήλ εξαπολύει επίθεση στην Γάζα, διάρκειας τριών εβδομάδων, καταστρέφοντας τις υποδομές της. Σκοτώθηκαν 13 Ισραηλινοί και 1400 Παλαιστίνιοι. Η έρευνα των ΗΕ με επικεφαλή τον Εβραίο, πρώην δικαστή Richard Goldstone βρίσκει πως και οι δύο πλευρές διέπραξαν εγκλήματα πολέμου. 
4 Ιουνίου, 2009: Ο Αμερικανός πρόεδρος Barack Obama σε μια μεγαλειώδη ομιλία του στο Κάιρο, δηλώνει την υποστήριξη του στο ειρηνευτικό σχέδιο του «Οδικού Χάρτη», περιλαμβάνοντας το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος και το πάγωμα των ισραηλινών εποικισμών. Είπε πως η Χαμάς «μπορεί να παίξει ένα ρόλο» αν σταματήσει την βία και αν αναγνωρίσει το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ. 
Νοέμβριος 2009: Ο Netanyahu, μετά από την επίσκεψη του στην Ουάσιγκτον, ανακοινώνει το πάγωμα των εποικισμών για δέκα μήνες. Το πάγωμα δεν εφαρμόζεται για τα έργα που έχουν ξεκινήσει ή έχουν ήδη εγκριθεί. Τον Μάρτιο ανακοίνωσε την κατασκευή ενός εποικισμού 1600 σπιτιών, κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Αμερικανού αντιπροέδρου Joseph Biden.
Μάιος 2010: Δεκαοχτώ μήνες μετά την παύση των συνομιλιών ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη, ο πρώην γερουσιαστής George Mitchell, ο ειδικός απεσταλμένος του Obama στην Μέση Ανατολή, άρχισε να προετοιμάζει τις έμμεσες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον Abbas και στον Netanyahu.
20 Αυγούστου 2010: Η Hillary Clinton, η Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, ανακοινώνει ότι το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι θα ξεκινήσουν απευθείας συνομιλίες στην Ουάσιγκτον την 1η Σεπτέμβρη. Χωρίς αμφιβολία θα συναντήσουμε πολλά εμπόδια, είπε. 
O Παλαιστίνιος ηγέτης 'Abd al-Qadir al-Husayni επιστρέφει μυστικά στην Παλαιστίνη, μετά από 10χρονη εξορία, για να οργανώσει την αντίσταση ενάντια στην διχοτόμηση.
Το δεύτερο και τρίτο απόσπασμα του ΑΑΣ με 360 και 400 εθελοντές αντίστοιχα, φτάνει στην Παλαιστίνη. 
Δεύτερη παράκτια επιχείρηση «καθαρίσματος» πραγματοποιείται από την ταξιαρχία Alexandroni της Χαγκανά και άλλες μονάδες. Οι επιθέσεις και οι απελάσεις απομακρύνουν σχεδόν όλες τις παλαιστινιακές κοινότητες των παράκτιων περιοχών από την Χάιφα έως την Γιάφα, πριν την απόσυρση των Βρετανών.
Misparayim (ψαλίδι): Οι βρετανικές δυνάμεις αποχωρούν ξαφνικά από την Χάιφα επισπεύδοντας την επίθεση της Χαγκανά ενάντια στους Παλαιστίνιους της πόλης. Η επίθεση συνοδεύτηκε από ρίψη οβίδων στους οικισμούς των Παλαιστινίων.
Οι Ταξιαρχίες Har'el και Etzioni της Χαγκανά ξεκινούν την Επιχείρηση Yevussi μέσα και γύρω από την Ιερουσαλήμ. Επιτίθενται στον οικισμό Shaykh Jarrah της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, αλλά αναγκάζονται να τον παραδώσουν στους Βρετανούς. Καταλαμβάνουν την περιοχή Qatamon της Δυτικής Ιερουσαλήμ από Παλαιστίνιους μαχητές. Διωγμός των Παλαιστινίων κατοίκων.
Η Βρετανική Εντολή τερματίζεται. Η αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ έρχεται σαν συνέπεια αυτού.
Επιχείρηση Dani των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων: Καταλαμβάνουν την Λύδδα και την al-Ramla από τους ντόπιους μαχητές. Ο πληθυσμός και των δύο πόλεων διώχνεται. Τρεις ή τέσσερις ταξιαρχίες των ΙΑΔ καταλαμβάνουν χωριά κατά μήκος του δρόμου Ιερουσαλήμ-Γιάφα και μερικά χωριά ανατολικά της Γιάφα. Η επίθεση της ταξιαρχίας Yiftach κατά της Αραβικής Λεγεώνας, σταματάει με την δεύτερη ανακωχή (17 Ιουλίου).
Επιχείρηση Hiram των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων: Μια μικρή περιοχή της Γαλιλαίας που κρατείται από τις δυνάμεις του Qawuqji', αιχμαλωτίζεται και εκκενώνεται από δυνάμεις των ταξιαρχών Giv'ati, Oded και Sheva'. Δεκάδες χιλιάδες τρέπονται σε φυγή. Οι ισραηλινές δυνάμεις κινούνται προς το νότιο Λίβανο. Στις 29 Οκτωβρίου 1948, οι ισραηλινές αμυντικές δυνάμεις διαπράττουν τη γνωστή σφαγή Safsaf (Safad) , όπου πάνω από 60 κάτοικοι δολοφονήθηκαν.
1987
φουρ" - Η απαρχή της τραγωδίας
ραήλ", τα στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών εισήλθαν στην Παλαιστίνη για να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων 
λε στα εδάφη του Λιβάνου και προχώρησε μέχρι τη Βηρυτό στις 6 Ιουνίου 1982, σε μια προσπάθεια να φέρει στην εξουσία ένα καθεστώς με επικεφαλής σύμμαχο προς το Ισραήλ πολιτοφυλακή και να θέσει τέρμα στην παρουσία της PLO στον Λίβανο. Η εισβολή αυτή είχε ως αποτέλεσμα τα εξής:
του Όσλο
υσαλήμ
