Μισή ώρα δουλειά περισσότερο, όπως ανακοίνωσε ο Ραγκούσης, σημαίνει 2,5 ώρες εργασίας παραπάνω την εβδομάδα. Όταν όμως η οικονομία πάει ενδεχομένως καλύτερα εμείς οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έχουμε αυτές τις ώρες παραπάνω εργασίας στην πλάτη μας.
Ενώ οι αποδοχές μπορούν να αυξηθούν ξανά οι ώρες ποτέ δεν μειώνονται, μόνο αυξάνονται!
Και αν τα πράγματα δυσκολέψουν περισσότερο θα μας βάλουν άλλο ένα 3ωρο ή 5ωρο στην πλάτη.
Και πάλι κανείς δεν θα μιλήσει!
Και μετά θα βάλουν και λίγο παραπάνω και θα μας πουν ότι μας αυξάνουν και τις αποδοχές για να χρυσώσουν το δηλητήριο και όλοι θα το πιούνε! Και επειδή οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πεινάνε θα δεχτούν συνολικά 1 μέρα εργασία την εβδομάδα περισσότερο με μια μικρή πρόσθετη αμοιβή.
Και όλο αυτό το διάστημα που οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν στοχοποιηθεί κανείς δεν μιλάει για την ουσία του θέματος, δηλαδή για το ότι οι διαδικασίες είναι κακοσχεδιασμένες, ότι υπάρχουν πολιτικές παρεμβάσεις πολιτικών, ότι το βύσμα δίνει και παίρνει, ότι η οργάνωση είναι αισχρή, ότι τα κτήρια, οι εγκαταστάσεις και οι συνθήκες εργασίας είναι συχνά τριτοκοσμικές.
Και κυρίως όταν κάποιος μιλάει για δημόσιο δεν σκέφτεται την μεγάλη πλειοψηφία υπαλλήλων που εργάζονται στην πρώτη γραμμή, με ουρές, φωνές, κόσμο οργισμένο. Οι δημόσιοι υπάλληλοι της πρώτης γραμμής ή αυτοί σε αστελέχωτες υπηρεσίες σε ποσοστά άνω του 30%, εργάζονται πολύ σκληρότερα από τους περισσότερους ιδιωτικούς.
Επίσης κανείς δεν μιλάει για τις πολυδαίδαλες νομοθεσίες, τα άπειρα προεδρικά διατάγματα, τις αντικρουόμενες εγκυκλίους και τα “ότι να ‘ναι” των διαδικασιών που δεν σε αφήνουν να κάνεις τη δουλειά σου.
Ο δημόσιος υπάλληλος φταίει για όλες τις αναποτελεσματικότητες που ανέφερα παραπάνω;
Για όνομα του θεού, δεν έχει ο δημόσιος τομέας συνδικαλιστικούς φορείς; Η ΑΔΕΔΥ είναι κομματικό υποκατάστημα; Μόνο κριτήριο των πάντων είναι τα χρήματα; Αύριο μεθαύριο θα τους πουν να εργάζονται 45 και 50 ώρες (σε υπερωρίες) για να κερδίζουν τα χρήματα του 2007.
Επίσης υπάρχει και η κατάθλιψη-εγκατάλειψη των προσπαθειών από τους δημόσιους υπαλλήλους που δείχνουν να έχουν ενοχικά και φοβικά συμπτώματα. “Κάτσε στ’ αυγά σου” λένε, “και πάλι καλά να μην μας απολύσουν”, λένε.
Και βέβαια όλη αυτή η φοβικότητα και ενοχικότητα απορρέει από τους εξής παράγοντες:
1) Οι δημόσιοι υπάλληλοι αιφνιδιάστηκαν, δεν είχαν κάνει προγραμματισμό για τέτοιες μειώσεις μισθών που ήρθαν. Και συνεπώς τώρα φοβούνται μην χάσουν και το σπίτι τους ή μήπως δεν έχουν ακόμη και να φάνε με τους μισθούς πείνας που παίρνουν. Το πρώτο χτύπημα ήταν καίριο!
2) Είναι σχετικά αυξημένης ηλικίας, 48-50 και πάνω. Ακόμη και οι νέοι υπάλληλοι που μπαίνουν πλέον στο δημόσιο όπως εγώ, είμαστε άνω των 30, γιατί βλέπεις το δημόσιο απαιτεί πλέον 3 μεταπτυχιακά για να προσληφθείς…. Συνεπώς το αίμα έχει κρυώσει και δεν υπάρχει όρεξη για υποστήριξη ούτε των πιο βασικών πραγμάτων ή για να γίνουν σοβαρές προτάσεις.
3) Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι φοβούνται μην αρθεί η μονιμότητα και τους απολύσουν γιατί δεν έχουν και άλλες γνώσεις. Η εμπειρία στο δημόσιο δεν είναι και ότι καλύτερο σε έναν ιδιωτικό κόσμο που άχρηστους τους ανεβάζει, κοπρόσκυλα τους κατεβάζει! Και γι’ αυτή την προκατάληψη φταίει που μια ζωή κανείς δεν φρόντισε για την αποκατάσταση της κοινωνικής νομιμοποίησης του ρόλου του δημοσίου.
4) Πολλοί επίσης έχουν μπει με βύσμα και φοβούνται ακόμη περισσότερο.
Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα αυτά που έγραψα στην αρχή του ποστ και εκδηλώνονται ως ένα πογκρόμ εναντίον μας.
Αν η πολιτική ηγεσία ήθελε να λύσει τα προβλήματα θα έπρεπε να ξεκινήσει από την απλοποίηση του γόρδιου δεσμού της πολυδαίδαλης νομοθεσίας, από την απλοποίηση των διαδικασιών και από την εξυπηρέτηση των πάντων μέσω ίντερνετ και διαδικτυακών κόμβων.
