Merry Flowing Xmas

 

Χορός και θεραπεία

Η χοροθεραπεία (dance and movement therapy στα Αγγλικά) αποτελεί μία από τις θεραπείας μέσω τεχνών και τονώθηκε χθες η αξία της μέσα από τη συμμετοχή μου στο εργαστήριο χορού της Τζένης Αργυρίου. Η χορογράφος κάλεσε ανθρώπους με εμπειρία ή μη στο χορό, ώστε να μελετήσει τις πολλαπλές λειτουργίες του στην καθημερινότητα, στον τρόπο που αλληλεπιδρούμε με τους άλλους, στην τέχνη και στην κοινωνική ζωή. Με ενέπνευσε πραγματικά η καλλιτεχνική και ερευνητική της ματιά. Εκτός του ότι μου πρόσφερε πλούσια τροφή για σκέψη, μου έδωσε την αφορμή να γράψω το παρακάτω κείμενο.

Μια χειραψία γενναιόδωρη να καλωσορίζει κάθε εισερχόμενο. Ένα χαμόγελο με ηλιαχτίδες να προσγειώνεται στο βλέμμα μου. Μπήκα στην αίθουσα με τον απόηχο της ζεστασιάς στα χέρια μου. Βολεύτηκα στη θέση του θεατή. Γνώριμη θέση από πολλές παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών. Αυτή τη φορά δεν ήμουν εκεί για κάποιο συγκεκριμένο θέαμα. Αυτό επιβεβαίωσε και η φωνή που μετά το θερμό καλωσόρισμα σαν αεράκι χάιδεψε τα αυτιά μας.

“Σήμερα έχουμε οργανώσει κάτι για εσάς και ταυτόχρονα είμαστε πρόθυμοι να αφήσουμε στην άκρη κάθε οργάνωση, ώστε να δούμε τι μπορούμε να δημιουργήσουμε μαζί”. Τι θα δημιουργούσαμε μαζί; Όλοι είχαμε μια ιδέα ή μια υπόθεση. Την ίδια στιγμή κανείς δεν ήξερε τι θα συνέβαινε ακριβώς. Πώς να γνωρίζουμε άλλωστε, όταν στη συνάντηση αυτή η κοινή συνθήκη ήταν να αφεθούμε στην κίνηση και να της δώσουμε μορφή; Να αφεθούμε στη μορφή και να της δώσουμε προσωπικό νόημα. Να αφεθούμε στο προσωπικό νόημα και να συνδεθούμε με τους άλλους.

Η σύνδεση. Οικεία συνθήκη και άγνωστη μαζί. Όλοι έχουμε πάρει θέση ως θεατές και ως πρωταγωνιστές να παρατηρήσουμε ή να βιώσουμε στο πετσί μας συνδέσεις. Ακόμα και αν σας προσκαλούσα τώρα να θυμηθείτε την πιο πρόσφατη σύνδεση (ή στιγμή επικοινωνίας) που είχατε με ένα αγαπημένο σας πρόσωπο, η ανάμνηση θα ενεργοποιούσε κίνηση στην καρδιά σας, στην αναπνοή σας, στις αισθήσεις σας. Η κίνηση πανταχού παρούσα. Ακόμα και στην παύση. Εκεί που σολάρει η ανάσα, για να δώσει νέο ρυθμό ή να συνεχίσει τον ήδη υπάρχον.

Εχθές συρρεύσαμε στην Πειραιώς 260 έχοντας όλοι οι συμμετέχοντες την προσωπική μας κίνηση. Μέσα από την σωματική αλληλεπίδραση παράξαμε χορογραφίες γεμάτες αυθεντικότητα. Χωρίς τα στολίδια του εκλεπτυσμένου χορευτικού ρεπερτορίου. Αυτό προορίζεται για αληθινές σκηνές. Στη δική μας νοερή σκηνή απεικονίστηκαν συναισθήματα, ανάγκες, προσδοκίες, βαρίδια, όνειρα, περιέργεια. Κανείς δεν έβαλε λόγια σε ό,τι εκτελούσε το σώμα του. Κανείς δεν χρειαζόταν λεκτική επεξήγηση.

Βρεθήκαμε εκεί για να παρατηρήσουμε, για να ανακαλύψουμε, για να συν-κινηθούμε. Είδα στα μάτια των άλλων την προσμονή. Ένιωσα στα δικά μου τη λαχτάρα. Να βουτήξω σε μια εμπειρία εξερεύνησης. Να μεταφερθώ από το οικείο στο άγνωστο και να επιστρέψω σε ένα διαφορετικό οικείο. Να επιστρέψω στο σώμα μου. Αυτή ήταν και η ανάγκη της Τζένης όπως μας την περιέγραψε στην αρχή. Υποθέτω ότι είναι και η ανάγκη των περισσότερων.

Επιστροφή στο σώμα που γνωρίζει. Στο σώμα με τη διαίσθηση. Στο σώμα με τη σοφία. Επιστροφή για αφύπνιση. επιστρέφοντας στο σπίτι μου 3 ώρες μετά το εργαστήριο συνδέθηκα με το σώμα που θέλει χώρο για να επεξεργαστεί. Θέλει χρόνο για να ξεκουραστεί. Θέλει τη διατήρηση της επιθυμίας για εξερεύνηση. Καθώς κρατώ το μολύβι, νιώθω να αποτυπώνεται εκεί πάνω η πρωινή μου χειραψία με την Τζένη. Καθώς γράφω, έχω την αίσθηση ότι η σύντομη επαφή των χεριών μας πασπαλίζει με κίνηση αυτό το κείμενο. Και έτσι κλείνοντας θέλω να εκφράσω ένα συν-κινητικό ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που συναντηθήκαμε χθες. Και με αυτή τη διάθεση ευγνωμοσύνης να συνεχίζω να ανακαλύπτω νέες χειραψίες.

Muffin από τα χεράκια της

Κάθε φορά που έμπαινε στην κουζίνα ήταν πρόθυμη για εξερεύνηση. Δεν είχε τη σιγουριά ούτε την αυτοπεποίθηση, αλλά καθόλου δεν την απασχολούσε η απειρία. Ήταν σε ετοιμότητα να δοκιμαστεί σε συνταγές και να αφεθεί στη διαδικασία της μαγειρικής. Θα ανακάτευε με το δικό της τρόπο, θα ακολουθούσε τα βήματα με ευλάβεια, όπου ήταν απαραίτητο, και θα επέτρεπε να προσθέσει μια έξτρα προσωπική πινελιά. 

Όταν έβαζε το σκεύος στη φωτιά φούσκωνε προκαταβολικά η προσμονή της. Δεν εστίαζε όμως στο αποτέλεσμα. Λαχταρούσε να γιορτάσει την ολοκλήρωση της προσπάθειας. Είχε ακούσει ότι η προσπάθεια δεν είχε απαραίτητα θετικά πρόσημο. Ήταν μια πορεία προς το πάθος. Με αυτή την ερμηνεία το πάθος ήταν συνδεδεμένο με την έννοια του υποφέρειν. Ακόμα κι έτσι εκείνη θα έβρισκε τον τρόπο να ανακαλύψει μέσα στην οδύνη και τον ενθουσιασμό.

Χθες μπήκε στην κουζίνα με αποφασιστικότητα. Θα διατηρούσε την αφοσίωσή της για λίγα λεπτά, μέχρι να αφήσει το ταψί να διεισδύσει στην αγκαλιά του φούρνου. Όσο ψηνόταν το εγχείρημά της, σκεφτόταν ποια στόματα θα ταΐσει. Ποιοι θα εκτιμούσαν τα muffin της ακόμα και αν ήταν "οδυνηρά" στη γεύση. Σίγουρα θα τα πρόσφερε με ζεστασιά και νοιάξιμο. Αυτό την γλύκανε. 

Εκείνα τα muffin είχαν γεύση από τα χεράκια της. Το βράδυ τα σέρβιρε με δεξιοτεχνία και περηφάνεια. 

Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε ήσυχη. 

Όχι επειδή ήταν τα πιο νόστιμα muffin του κόσμου. Αλλά επειδή εκείνα τα muffin της θύμισαν πόσο σημαντικός είναι ο δικός της κόσμος. Ακόμα κι αν ενέχει το πάθος, τόσο με τη μορφή παθήματος όσο και με τη μορφή του ισχυρού συναισθήματος. Κι αν στο δικό της κόσμο μπορούσε να αφεθεί σε διαφορετικές συνταγές, θα πίστευε περισσότερο στα χεράκια της. Και με τέτοια χεράκια θα αφηνόταν να συμπράξει και σε συνταγές σε άλλους κόσμους. 

Ευχαριστώ την Κ.Λ. για την έμπνευση 🥮

9ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών

Η ποίηση μας βρήκε εχθές σε μια αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών. 13 ποιητές διάβασαν καθένας στη γλώσσα του ένα ποίημά τους. Η αίθουσα γέμισε με μελωδικά νοήματα, ρυθμικούς συμβολισμούς και νότες λυρικότητας. Σήμερα χρησιμοποιώντας τις λέξεις των ποιητών τόλμησα να συνθέσω ένα κείμενο. Για να συνδεθώ μέσα από αυτό το γραπτό με τη χθεσινή ποιητική ροή. Για να προσκαλέσω όσους διαβάζουν αυτό το κείμενο να συνδεθούν με τη δική τους ροή. Και ίσως έτσι από το ατομικό στο συλλογικό γραπτό να συν-ηχήσει μια μοναδική μελωδία στην καρδιά μας. 

Ακολουθεί το κείμενο που έγραψα. Μέσα σε αυτό ηχούν οι στίχοι των 13 ποιητών. Μέσα σε αυτό ηχεί η πρόθεσή μου για ποίηση κάθε μέρα.

 

Εκείνος ο ιερέας δεν ήξερε από κηρύγματα. ΄Ήξερε να παρατηρεί τους έρωτες, τις χαρές και τις απώλειες των ανθρώπων. Έμπαινε στα σπίτια τους. Ήξερε να επισκευάζει τις ηλεκτρολογικές τους βλάβες. 

Καλούσε τους ενορίτες σε βόλτες στο δάσος. Εκεί έστελνε μια ανοιχτή πρόσκληση. Να αφουγκραστούν την Αλήθεια που κρύφτηκε στο χώμα των μυστικών. Η μόνη του φράση ήταν “Θα έρθει η ώρα που θα φυτρώσει”. Χωρίς βιασύνη, χωρίς άγαρμπες κινήσεις, επέστρεφαν στην πόλη. Καρτερούσαν το μεγάλωμά της. Καθόλου δεν ήθελαν να ξεφυτρώσει άγαρμπα σαν από το κουτί της Πανδώρας. Από το δάσος θα ταξίδευε στην ώρα της σε πόλεις. Σε χωριά. Από το Κίεβο έως την Αράχωβα. Και από τη Γάζα ως τα χωριουδάκια της Ινδίας. Η αλήθεια θα έφτανε ως τα άστρα. Θα μπορούσε να στολίσει τα φτερά του Άγγελου και του Ίκαρου. Μπορεί να μην έχεις δει ποτέ αυτά τα πλάσματα. Δεν είναι όμως ψέματα ότι δεν έχουν φτερά. 

Τα φτερά υπάρχουν ακόμα και στα δικά σου χέρια. Αλήθεια. Αρκεί να τα δεις στο φως. Κι αν έχει χαλάσει ο διακόπτης ή έχει καεί η λάμπα, να πετάξεις σε εκείνον τον ιερέα. Θα χαρεί να φωτίσει και το δικό σου σπίτι. 

 

Με όρεξη...

Αν ήμουν αργαλειός, θα σου έδινα χώρο για να δημιουργήσεις τα υφαντά σου.

Αν ήμουν υφαντό, θα ένιωθα περήφανη για τη μοναδικότητά μου.

Αν ήσουν αργαλειός, θα άφηνα τα δάχτυλά μου να ξετυλίξουν την έμπνευση.

Αν ήσουν έμπνευση, θα σε έπινα χωρίς να χορταίνω.

Όσο έχουμε την όρεξη, θα μετατρέπουμε κάθε μηχάνημα σε αργαλειό.  

Όσο έχουμε τη δίψα, θα μεταμορφώνουμε κάθε πράξη σε έργο τέχνης.

:) Χαμόγελα :)

Τετράδια, remarkable, laptop, κόλλες Α4, σελίδες που απογειώθηκαν μόνες, μια ακρούλα στο βιβλίο. Ψάχνοντας λίγο χώρο για να αποτυπώσω μερικές σκέψεις έπεσα πάνω στην αφθονία των επιλογών. Στην ποικιλία των layout. Και όσο αναζητούσα τι θα ταίριαζε περισσότερο εκείνη τη στιγμή, τόσο περισσότερο αυξάνονταν οι δυνατότητες. Είχα πρόσβαση στην παράδοση "χαρτί-μολύβι", είχα πρόσβαση και στην τεχνολογία "οθόνη-γραφίδα". Και όσο πιο ανοιχτή ήμουν να δοκιμάσω, τόσο περιοριζόταν το υλικό.

Ανοιγόκλεισα το remarkable, το άφησα να ξαποστάσει στην αγκαλιά μου, το ακούμπησα στο διπλανό κάθισμα. Η πληροφορία διάχυτη γύρω μου. Τα ερεθίσματα να χορεύουν μπροστά μου. Τίποτα από αυτά δεν είχε χώρο στο device, ούτε στο χαρτί. Τι γινόταν; Έχανα την έμπνευση; Στέρευε η φαντασία; Είχα εξοπλιστεί με όλα τα σύνεργα. Περίμενα τις λέξεις να ξεκινήσουν το χορό μέσα μου. Και να τις αποτύπωνα σε γραπτά στιγμιότυπα.   

Μα οι λέξεις αραχτές έμοιαζαν. Σαν να τεμπέλιαζαν. Σαν να είχαν κουραστεί. Σαν να στρέτσαραν λίγο το κορμάκι τους. Δεν είχαν άλλωστε και αυτές δικαίωμα σε ένα διάλειμμα; Να πάρουν μια ανάσα; Κι αν δεν σηκώνονταν ποτέ ξανά; Αν πάχαιναν και τέρμα τα ακροβατικά κόλπα; 

Μα οι λέξεις δεν χρειάζονταν απαιτητική προπόνηση ούτε δίαιτες αυστηρές. Οι λέξεις δεν έχαναν ποτέ το ρυθμό τους. Αρκεί να έπιαναν τις κατάλληλες νότες. Τότε με μια ορμή έμπαιναν στη σειρά τους. Οι ίδιες δεν ανησυχούσαν ποτέ. Δεν βιάζονταν. Αφήνονταν στη ρυθμική τους διαίσθηση να τις ενεργοποιήσει. 

Δεν είχε σημασία πού θα άφηναν το αποτύπωμά τους. Επειδή ήξεραν ότι αυτό που είχε σημασία ήταν να αποτυπώσουν το νόημα. Και έδειχναν εμπιστοσύνη σε αυτούς που θα τις διάβαζαν. Ότι και αυτοί θα εντόπιζαν το νόημα. Οπότε ποιος ο λόγος ανησυχίας;

Άνοιξα το laptop και με κινήσεις απαλές ξεκίνησα να πληκτρολογώ, καθώς ο ρυθμός μου υπαγόρευε τις λέξεις. Πήρα μια βαθιά ανάσα στην ολοκλήρωση του κειμένου βλέποντας το χαμόγελο στις προτάσεις. Φαντάστηκα το χαμόγελο σε κάποιους από τους αναγνώστες. 

Παρατήρησα το μπλε των ματιών τους να χαμογελά και αυτό. Δεν θα έψαχνα για τίποτα περισσότερο σήμερα. Μου αρκεί που ο ρυθμός από ένα άλλο πληκτρολόγιο έδωσε φόρα στο δικό μου. Μου αρκεί που είμαι περίεργη να αναζητήσω νέα νοήματα. 

Μου αρκεί που βλέπω τα μάτια να μου χαμογελούν.   

:) Αφιερωμένη ανάρτηση στην Γ.Π. με μπόλικα χαμόγελα και ακόμα περισσότερη αγάπη  :)

:) Μπόλικη αγάπη και προς την Μαριλένα για τη φωτογραφία :)

Αλήθειες*

Άσυλο ανιάτων. 

Τόσο παράδοξος τόπος για θεατρική παράσταση. 

Το απαραβίαστο και το παράδοξο συναντήθηκαν προσφέροντας ασφάλεια και προσμονή. 

Τα δυο στερητικά α- στις δυο πρώτες λέξεις να εμπλουτίζουν την προσμονή με αγωνία. 

Αν και είχα μια ιδέα για το τι θα έβλεπα στην παράσταση, δεν είχα φανταστεί πώς αυτά τα δυο α- θα γίνονταν ανάσες. Σχετικά ήρεμες στην αρχή καθώς ακολούθησα τις δυο ηθοποιούς με τα φαναράκια στα χέρια. Δείχνοντάς μας την ανοδική πορεία. Με την είσοδο στο διάδρομο οι ανάσες αναπήδησαν μέσα μου. Η ηθοποιός με το γλαστράκι στο χέρι έδωσε νέο παλμό. Κι όταν άνοιξαν πια οι πόρτες και η πρόσκληση ήταν ανοιχτή για εξερεύνηση, οι ανάσες έγιναν κοφτές και γρήγορες. 

Τα τακούνια που πηγαινοέρχονταν στο διάδρομο έδωσαν ρυθμό. Σαν να γίνονταν προσταγές. Άρχισα να κινούμαι νευρικά. Μπαινόβγαινα στα δωμάτια χωρίς να προσέχω τίποτα συγκεκριμένο. Με τα τακούνια να σφυρίζουν στα αυτιά μου. Με ένα στιλέτο στη θέση της καρδιάς. Με τα στερητικά α- να είναι ξυπόλητα γαργαλώντας τη ματιά μου. Αδύνατο να καταλάβω. Ανήμπορη να συνδεθώ. 

Ώσπου στάθηκα σ' ένα δωμάτιο. Άρχισα να παρατηρώ. Ένα ένα τα αντικείμενα. Ήταν πολλά. Δεν βιαζόμουν. Και συνέχισα. Και παρατηρούσα. Χωρίς ερμηνείες. Χωρίς "αν" ούτε "γιατί" ή "πώς". Και τα α- τεντωθήκαν και έβγαλαν ήχο. Ένα πρώτο "αχ" αναστενιαρικο αιωρηθηκε στον αέρα. Προσγειώθηκε στα ρουθούνια μου. "Αααα" είπαν εκείνα. Καθώς ένιωσαν την καραμέλα στην ατμόσφαιρα. Είχαν αρχίσει να διεγείρονται οι αισθήσεις μου. Τέτοια φόρα έπαιρναν σιγά-σιγά που έκαναν τα "τάκα-τούκα" από τα τακούνια να ξεθωριάζουν. 

Και άφησα τη γλύκα να με οδηγήσει. Και έμεινα για ώρα στο δωμάτιο με το γυναικείο σώμα. Τι κι αν πάλευε με λάσπες; Ήταν τόσο γλυκιά η ανάμιξη της σάρκας με το χώμα. Ακόμα και το δωμάτιο με την ξερή σάρκα των εσπεριδοειδών είχε γλύκα. Τι κι αν ήταν αφυδατωμένα... Ήταν τόσο μελωμένο το άρωμα της στεγνής φύσης.  

Απέναντι καθόταν μια γυναίκα. Γυμνή από τη μέση και πάνω. Μια αλλιώτικη γύμνια. Αληθινή. Το α- το στερητικό στη λήθη. Το σώμα που δεν είχε ξεχάσει τίποτα. Το σώμα το γυναικείο και το αντρικό μαζί. Το σώμα που είχε μια νέα ιστορία να αφηγηθεί. Με τέτοια καθαρότητα. Και ήταν αυτή η καθαρότητα που έκανε την καρδιά μου να χτυπά διαφορετικά. Και ήταν αυτό το λευκό ύφασμα στο σώμα να με προσκαλεί να αφηγηθώ τη δική μου αλήθεια. Να δημιουργήσω το δικό μου άσυλο για μοιράσματα ανιάτων και ιάσιμων βιωμάτων. 

 

*Στέλνω ένα καθαρό και αληθινό ευχαριστώ από την καρδιά μου στην Χρύσα Διαμαντοπούλου και τα υπέροχα πλάσματα που μοιράστηκαν τις ιστορίες του με μοναδικό τρόπο το Σάββατο πριν από την παράσταση.  

Φως

Τον έρωτα θεωρούσα πως έψαχνα. Νόμιζα πως ήμουν έτοιμη να γευτώ απολαύσεις και ίντριγκες όχι μόνο την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Ήθελα να τον γιορτάζω κάθε μέρα. Να πέσω με τα μούτρα και να ερωτευτώ με μια δύναμη τόσο φουριόζα που θα με έκανε χάσω κάθε λογική. Όταν σε γνώρισα, έμοιαζες και εσύ φουριόζος. Έτοιμος για περιπέτειες ερωτικές. 

Έμοιαζες όμως. Δεν ήσουν. Και έγινε η δική μου αναζήτηση μοναχική πορεία. Έλειπες σχεδόν από την αρχή. Ούτε που το είχα καταλάβει. Σου άπλωνα το χέρι. Μα τα δικά σου στις τσέπες. Περίμενα μια αγκαλιά. Περίμενα να ζεσταθεί η παλάμη μου. 

Η αναμονή παγωμένη και σκληρή. Θεωρούσα πως αντέχω. Πίστευα πως ήμουν δυνατή να αντέχω. Έλεγα πως είναι ζεστό χαρακτηριστικό σε μια σχέση η κατανόηση του άλλου. Να αφουγκράζομαι τις ανάγκες σου και να μην απαιτώ τις δικές μου. Άλλωστε η σχέση χρειάζεται θυσίες. 

Θυσίαζα λοιπόν την ικανοποίησή μου. Εμένα που με προσδιόριζε η μουσική και οι μουσικάρες, έστεκα σε μια σκηνή βουβή. Και μόνη. Με ένα ακροατήριο να παραμένει με τα χέρια στις τσέπες. Κάπου κάπου έριχνε ένα χειροκρότημα. Και αυτό μου έδινε ελπίδα. 

Κουράστηκα όμως να εκβιάζω άψυχα παλαμάκια. Έφυγα από τη σκηνή και άρχισα να κόβω βόλτες σε άλλους συναυλιακούς χώρους. Με μια καρδιά σκοτεινή αντίκρισα το φως. Έπεσε πάνω μου τόσο αβίαστα που με έκανε να χώσω τώρα εγώ τα χέρια βαθιά στις τσέπες. 

Εκεί είχα συνηθίσει να νιώθω ασφάλεια. Από εκεί αντλούσα λίγη ζεστούλα. Μα ο έρωτας δεν περιορίζεται σε τσεπάκια. Δεν είναι ένα φούτερ. Είναι ολόκληρη η γκαρνταρόμπα. Και συνάμα είναι ολόκληρη η γύμνια.

Ξεκούμπωσα το φερμουάρ. Με δάχτυλα να τρέμουν έβγαλα το πανωφόρι μου. Έμεινα γυμνή. Και είδα τη φιγούρα μου να αντανακλάται στο ημίφως. Με δάκρυσα από την ανακούφιση της επανασύνδεσης με εμένα. Αφήνοντας το τρέμουλο να με διαπερνά.

Δεν θα έτρεχα στην αγκαλιά κανενός. Θα έπαιζα πρώτα με τις δικές μου αντανακλάσεις, με τις δικές μου σκιές, με τις δικές μου λάμψεις. Από αυτό το ερωτικό παιχνίδι θα γεννιόταν μια επανάσταση. Έτσι θα αναζητούσα από εδώ και πέρα τον έρωτα.   

Για να τον γιορτάζω με μουσικές, με ποίηση, με βόλτες χεράκι-χεράκι, με φως.

Δ-ι-αίσθηση

"Τη Δευτέρα" ήχησε μέσα μου η Διαίσθηση. 

Ο ήχος της σκέπασε τις φωνές του "Τι θα γίνει αν..;".

Ο ήχος της έδωσε ρυθμό στη φωνή μου. 

Από το στόμα μου βγήκαν οι λέξεις.

Έκαναν τσουλήθρα στο Δ. 

Γλίστρησαν την Παρασκευή. 

Προσμένοντας τη Δευτέρα.

Με Διάθεση να παίξουν το ΣΚ.

Με Δέσμευση να παρατηρήσουν και ολισθήματα.

Με όλα αυτά τα Δ να στέκουν σταθερά.

Να γίνονται τσουλήθρες.

Για να φιλοξενήσουν παιδικές φωνές.

Να μοιράσουν χαρές.

Με όλα αυτά τα Δ να γίνονται και τρίγωνα.

Να κάνουν τις λέξεις μου μελωδικές.

Να μετατρέπουν τις μελωδίες σε ύμνους.

Έτσι υμνώ τη Διαίσθηση. 

Αφιερωμένο στην Σ.Ε. με όλη μου την αγάπη!

Μαγι-αρόν*

Της άρεσε να στολίζεται με τα χρώματα της άνοιξης.

Την πάθιαζαν οι ρόλοι που ήταν φρέσκοι σαν μαγιάτικο στεφάνι.

Τρελαινόταν για λιχουδιές που την έκαναν να τρέμει σαν χταπόδι.

Χαμογελούσε με αυθεντικό κοριτσίστικο τρόπο, όταν της έκαναν δώρα.

Και ενώ ξετύλιγε το κίτρινο κουτί, βάφτιζε το περιεχόμενο "μαγι-αρόν".

Επειδή την ενθουσίαζε να αλλάζει αποχρώσεις στις λέξεις.

Επειδή μεταμορφωνόταν και η ίδια. Μια σε κορίτσι, μια σε γυναίκα.

Και έτσι δεχόταν κάθε μεταμόρφωση.

Αποχαιρετώντας λοιπόν τον ήλιο του Μάη περίμενε με λαχτάρα το φως του Ιουνίου. 

Για να γιορτάσει καθετί που θα φώτιζε το καλοκαίρι της.

*Αφιερωμένο σε όλα κορίτσια που ξέρουν να προσφέρουν και να δέχονται κάθε δώρο. 

Για να δούμε...

Στη θεραπεία αποδοχής και δέσμευσης (acceptance and commitment therapy) κάνουμε λόγο για την ψυχολογική ευελιξία και άλλες ψυχικές διεργασίες. Ο πιο ουσιαστικός τρόπος για να κατανοήσουμε όλα αυτές τις θεωρητικές έννοιες είναι να δείξουμε με βιωματικές ασκήσεις την καθεμιά έννοια. Πώς θα καταφέρουμε να αποδεχτούμε δύσφορα συναισθήματα και την ίδια στιγμή να έχουμε επίγνωση των αναγκών και των αξιών μας; Και τι γίνεται, αφού έρθει η κατανόηση και η βιωματική εξάσκηση μες στη συνεδρία;

Ενθαρρύνουμε τους θεραπευόμενους να δοκιμάσουν να εφαρμόσουν στη ζωή τους όσα “διδάχθηκαν”. Στο πλαίσιο δοκιμής και πλάνης συνεχίζουμε να είμαστε πρόθυμοι για παρατήρηση και ευελιξία. Το πώς θα κυλήσει η πρακτική εφαρμογή στη ζωή εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Και αυτό το ρήμα “εξαρτάται” ενέχει ακόμα περισσότερες μεταβλητές. Συνηθίζουμε να το χρησιμοποιούμε στη Λειτουργική Αναλυτική Θεραπεία (Functional Analytic Psychotherapy), για να επισημάνουμε την πολυπλοκότητα της ανάλυσης διαφόρων καταστάσεων. Το να εντοπίσουμε τη λειτουργία ενός συνόλου συμπεριφορών δεν είναι καθόλου απλή διαδικασία. Ακόμα και η πολυπόθητη αλλαγή περιλαμβάνει μια ή περισσότερες λειτουργίες. Με άλλα λόγια το τι ωθεί ένα άτομο να αλλάξει δεν είναι τόσο απλό. Όπως επίσης δεν είναι απλό να βάλει στην άκρη όσα εμπόδια στέκονται στο δρόμο του προς αυτή την αλλαγή.

Όταν όμως εμφανίζεται η αλλαγή μες στη συνεδρία, αυξάνονται οι πιθανότητες να “δούμε” αλλαγές και εκτός συνεδρίας. Βάζω το “δούμε” σε εισαγωγικά, αφού στην πραγματικότητα εμείς, ως θεραπευτές, ακούμε μέσα από αφηγήσεις αυτό που δεν βλέπουμε πραγματικά με τα ίδια μας τα μάτια.

Προσωπικά ανυπομονώ να “δω” πώς η πορεία του κάθε θεραπευόμενου στη θεραπεία μεταμορφώνει την πορεία στη ζωή του. Κάθε φορά που προσκαλώ ένα άτομο να δοκιμάσει μια τεχνική εκτός συνεδρίας, κλείνω με τη φράση “για να δούμε…”. Μέσα στο “για να…” κρύβεται η προσμονή, η ενίσχυση για αλλαγή, η στοχοθεσία, η κατεύθυνση προς τις αξίες. Μέσα στο “δούμε” υπάρχει το μαζί, το “εμείς” που συνυπάρχει μόνο στην αίθουσα της συνεδρίας, το “εμείς” που ενθαρρύνει για την εμφάνιση κι άλλων “εμείς” εκτός αίθουσας συνεδρίας. Δεν αρκεί το “εμείς” της θεραπευτικής σχέσης. Χρειάζεται να δημιουργηθούν πολλά ακόμα “εμείς” στη ζωή του/της θεραπευόμενου/ης.

Κι όταν έρχεται η ώρα που αυτά τα “εμείς” δημιουργούν πληρότητα στις σχέσεις του/της θεραπευόμενου/ης, το “για να δούμε…” χρωματίζεται αλλιώς. Σε μια παλέτα γεμάτη από εμπιστοσύνη, αποφάσεις ζωής, όνειρα, δημιουργικότητα και απελευθέρωση μάλλον έχουμε να δούμε όμορφα έργα.

Το δικό μου έργο είναι μια κούπα που μου δωρίστηκε με την αντίστοιχη φράση. Και κάθε φορά που τη γεμίζω με ζεστό καφέ, περιμένω να δω το “για να δούμε..!” να εμφανίζεται στην επιφάνειά της. Επειδή αυτή η φράση έχει όντως κάτι μαγικό. Μεταμορφώνει το μαύρο στο λευκό της προσμονής, στο λευκό της δημιουργίας. Με την ελπίδα να δημιουργήσει καθένας μας αυτό που πραγματικά λαχταρά η καρδιά του, ολοκληρώνω αυτό το άρθρο. Συμπληρώνοντας με ένα ζεστό “ευχαριστώ” προς την Ε.Λ. για το όμορφο δώρο της και την κουπάτη έμπνευση 🙂

Η επέτειος του Ναι*

 

Σήμερα, 24/10, μια αλλιώτικη επέτειος. Μια συνάντηση διαρκείας τριών ετών. Μια μέρα ανάμειξης των Ναι και των Όχι. Μια συνταγή που συνεχίζει να εμπλουτίζεται. Μια πιατέλα με προσδοκία αλλαγής. Μια πρόποση για τη συνέχεια. Μια γουλιά παύσης. 

Σήμερα, 24/10. Μια διαδρομή που ακόμα κι αν περιέχει στιγμές πόνου δίνει τη σκυτάλη στην ελπίδα της χαράς.

Σήμερα. 24/10. Μια επέτειος αφυπνιστικά επαναστατική. 

*Αφιερωμένη ανάρτηση στην ΧΒ και σε όσους ξέρουν να γιορτάζουν αφυπνιστικά επαναστατικές επετείους 💙

Ευχή λιωμένη στα δάχτυλα

Καθώς μασουλούσα εκείνα τα κεκάκια, η ευχή "καλή επιτυχία" κατευθυνόταν στο στομάχι μου. Και έτσι το βούτυρο, το αλεύρι, η ζάχαρη και όλα τα υπόλοιπα υλικά σαν ηρεμιστικά έμοιαζαν. 

Το σφίξιμο στην περιοχή είχε ξεθωριάσει. Τα σωματικά συμπτώματα του άγχους είχαν γίνει ένα με τη βουτυρόκρεμα. Μαλάκωσε ο πόνος στην κοιλιά μου. Γλύκανε η αγωνία.

Η "καλή επιτυχία" συνοδευόμενη από αυτό το γευστικό δωράκι με μεταμόρφωσε σε ένα κεκάκι. Και με αφράτη υφή ήμουν έτοιμη να δεχτώ την επόμενη πρόκληση. Και με ανάλαφρη διάθεση ήμουν πρόθυμη να ξεκινήσω το νέο μου εγχείρημα.

Με τη γλύκα της ευχής να κολλάει ακόμα στα δάχτυλά μου πληκτρολογώ αυτή την ανάρτηση. Με χείλη γλυκαμένα λέω ένα ευχαριστώ σε όσους με ταΐζουν ευχές από την καρδιά τους.   

Το χωριό

Στο χωριό "Αγάπη" οι άνθρωποι δεν νοιάζονται για "αγάπες και λουλούδια". Είναι γενναιόδωροι. Μοιράζονται ένα κομμάτι πίτα. Αποκαλύπτουν το μυστικό υλικό της συνταγής τους. Αντικαθιστούν το "καλημέρα" με το "Ελπίζω να έχεις μια όμορφη μέρα". Μεταμορφώνουν ένα βότσαλο σε αντικείμενο τέχνης. Κερνάνε γλυκό του κουταλιού μανταρίνι. 

Και είναι αυτή η γενναιοδωρία τους που τους κάνει αξιαγάπητους. Και είναι αυτό το κομμάτι γενναιοδωρίας που μου χάρισαν στην επίσκεψή μου στα μέρη τους. Και θέλω να συνεχίσω να το προσφέρω στους ανθρώπους επιστρέφοντας στα δικά μου μέρη. 

Με τη γλυκόπικρη αίσθηση του μανταρινιού να διατηρείται ακόμα στη γλώσσα μου αναρωτιέμαι τι γεύση θα έχει η γενναιοδωρία στο δικό μου χωριό. Πώς θα μετατρέψουμε τις "αγάπες και λουλούδια" σε ακόμα πιο ουσιαστικές σχέσεις. Πώς θα ορίσουμε εκ νέου την αγάπη. 

Σήμερα 1η Σεπτέμβρη μέρα αναστοχασμού του χωριού "Αγάπη".

Το δικό σου κάστρο*

Ετοιμασία της σχολικής τσάντας ή γλίστρημα του λάπτοπ στη θήκη του;

Μαθητής ή εργαζόμενος; 

Ή πιο σωστά μαθητής και εργαζόμενος μαζί;

Αφού ξύσεις τα μολύβια, αφού ακονίσεις το μυαλό σου με τις εκκρεμότητες της μέρας, κάτι ακόμα αξίζει να πράξεις.   

Να βρεις το χώρο που θα φιλοξενήσει τη δράση σου. 

Να ρυθμίσεις την επανεκκίνηση, ώστε να την δεις γοητευτική.

Να φτιάξεις την ατμόσφαιρα.

Να ανοίξεις την τσάντα σου αφήνοντας το περιέχομενο να χτίσει το δικό σου περιβάλλον.

Και πού ξέρεις; 

Μπορεί να βρεθείς σ' ένα κάστρο με θέα σε καταπράσινους κήπους. 

Ίσως τώρα να δουλεύεις σ' ένα μπαλκόνι. 

Ίσως πάλι να δουλεύεις στην κουζίνα σου.

Και αν είναι πραγματικά το δικό σου κάστρο, η δουλειά σου θα είναι παραγωγική. 

Και αν είσαι πραγματικά εσύ ο κάτοχος του κάστρου, δεν θα σε απασχολεί αν θα την αποκαλείς "δουλειά" ή "εργασία". Θα είναι το δικό σου δημιούργημα. 

Ελεύθερος και κυρίαρχος θα του δίνεις εσύ όνομα. Και κάπως έτσι δεν έχεις να φοβηθείς κανέναν εισβολέα..!  

*Ειδικά αφιερώμενο στον Α.Σ. (aka bro) και σε όλους, μαθητές και εργαζόμενους, στη γραμμή επανεκκίνησης.

Τουρίστρια ή ποντίκι;

Ήθελα αυτόν τον Αύγουστο να πάρω το ρόλο "τουρίστρια στην πόλη". Να επισκεφθώ μουσεία, να εξερευνήσω τις κρυμμένες ομορφιές στην Πλάκα, να αράξω στον Εθνικό κήπο με ένα βιβλίο στο χέρι, να δω τους φοίνικες στην παραλιακή. Καθόλου δεν με πείραζε που δεν θα είχα άμμο στα πέλματά μου.

Η Αθήνα θα ήταν ο προορισμός μου. Σαν μια Θεά υψωμένη περήφανα, όπως στέκει στο τώρα το αιώνιο "nunc stans". Και εγώ ως τουρίστρια με όχημα το χρόνο να αφιερώνω τις μέρες για περιπλάνηση.

Μέσα σε μια εβδομάδα έχασα τον προσανατολισμό μου. Έγινα ένα ποντίκι κλεισμένο σε τέσσερις τοίχους. Δεν με στενοχωρεί που ξεθώριασε η καλή μου διάθεση. Με πικραίνει που ίσως ξεθωριάσει περισσότερο η σύνδεση με τον προσανατολισμό μου. Και έτσι ίσως ο ρόλος του ποντικιού θα πάρει διαστάσεις αιωνιότητας. Φοβάμαι μη συνηθίσω κλεισμένη στην τρύπα μου. Φοβάμαι μην θεοποιηθεί η απομόνωση. Φοβάμαι μήπως χαθεί το οξυγόνο από τις αξίες μας.

Βλέπω τον πίνακα του Dubuffet μπροστά μου και αναλογίζομαι τι ζούσε εκείνος, για να βάζει το "nunc stans" στο έργο του. Και έτσι αυτή η μικρή σύνδεση με μεταμόρφωσε μόλις σε άνθρωπο. Ούτε τουρίστρια ούτε ποντίκι.

Χέρια ελεύθερα*

Εκείνα τα χέρια μου έσφιγγαν το λαιμό. Πάλευα να γλιτώσω. Χτυπούσα με τις γροθιές μου. Έριχνα βρισιές. Λες και ήταν ο θυμός μου σφαίρα. Που θα έδινε τέλος στην ασφυξία.

«Πνίγομαι!» να ουρλιάζω. Και το ουρλιαχτό να απλώνεται στο πρόσωπό μου. Σαν μια πεταλούδα που ξεψύχησε κατω από τα μάτια μου. Να κυκλοφορώ με τα κόκκινα φτερά της πάνω στα μάγουλά μου.

«Έχω ανάψει! Καίγομαι!» να συνεχίζω με όση φωνή μου έμεινε.

Και τα χέρια να σφίγγουν πιο δυνατά. Έπεσα αποκαμωμένη από την πάλη σε ύπνο βαθύ. Εκεί η πεταλούδα μάζεψε τα φτερά της και στάθηκε στις βλεφαρίδες μου.

«Οι φωνές σου με ξύπνησαν» μου είπε.

«Μα νόμιζα ότι ήσουν νεκρή» την κοίταξα με απορία.

«Και εγώ νόμιζα ότι κόντευες να πεθάνεις» συνέχισε η πεταλούδα. «Έτσι που σε είδα να έχεις αρπάξει το λαιμό σου με τα ίδια σου τα χέρια σου».

«Μα κάποιος ήθελε να με πνίξει».

«Δεν υπάρχει κανείς εδώ. Είσαι μόνη σου».

Και τοτε ξύπνησα με δάκρυα. Η μοναξιά έγινε το ξυπνητήρι μου. Άφησα τα χέρια ελεύθερα χωρίς να θέλω να το κλείσω. Εκείνο το ξυπνητήρι θα χτυπούσε για καμπόσο καιρό ακόμα.

Μα δεν θα πάλευα με τα χέρια μου πια, για να το απενεργοποιήσω. Τα χέρια μου είχαν μόλις γίνει τα φτερά της πεταλούδας. Θα ήταν ελεύθερα να εκφραστούν. Θα έπιαναν το μολύβι και θα έγραφαν. Θα έδιναν ένα χάδι στο μάγουλό μου.

Όσο κι αν ήθελαν να σμίξουν με άλλα χέρια, δεν ήταν ακόμα η ώρα για το μαζί. Έπρεπε να νιώσουν την ελευθερία μες στη μοναξιά. Να φτιάξουν μια βάση απ' όπου θα πετούσαν με αέρα εξερεύνησης.

Προς το παρόν θα τα δεις να κάθονται τα βράδια στα βοτσαλάκια κρατώντας ένα μολύβι. Μπορεί να γράφουν για τα αστέρια, μπορεί να γράφουν για την καμένη γη. Μα σίγουρα δεν μου σφίγγουν το λαιμό.

*Ιστορία αφιερωμένη στην Ε.Χ. Την ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη και την έμπνευση.Ταυτίζομαι σε πολλά σημεία με την ιστορία της. Εσείς;

Ιούλιος στην κουζίνα

Αυτό τον Ιούλιο θα αφήσω τις καμπύλες του νέου μου γουόκ να αράξουν στο μάτι της κουζίνας. Θα κόψω σε ροδέλες τα λαχανικά αφήνοντάς τα να βουτήξουν μέσα του. Εκεί ανακατεύοντας συνταγές, ιδέες, αυθορμητισμό και πάθος θα προσμονώ για το αποτέλεσμα.

Και όσο θα περιμένω να κρυώσει η "τέχνη" μου στο πιάτο, θα με κεράσω λίγο κρασί. Με τα παγάκια να κουδουνίζουν στα τοιχώματα του ποτηριού θα απολαμβάνω την πρώτη γουλιά. Κι ας κυλά ο ιδρώτας παντού στο σώμα μου.

Αξίζει να ταξιδέψεις σε στιγμές μαγειρικής τον Ιούλιο. Κι ας είσαι στο σπίτι σου. 

Μπορεί ακόμα και μια μέρα στην κουζίνα να έχει γεύση καλοκαιρινών διακοπών.

Χάδια μεθεόρτια

Το χέρι αφέθηκε στη γύμνια του λευκού του. Στολίστηκε με δώρα νοιαξίματος. 

Έπιασε το κουτάλι. 

Και όπως γέμιζε την κουταλιά πλησιάζοντας την στο στόμα, ένιωθε το ίδιο γεμάτο. 

Από τη γλύκα των ευχών. Από τη σκέψη των άλλων χεριών. 

Τα χέρια σαν χάδια προσφέρθηκαν στο χέρι. 

Κι εκείνο αφέθηκε στην αγάπη τους. 

Κι έτσι έγινε πιο όμορφο. 

Κι έτσι όμορφα και γαργαλιστικά γιόρτασε τα 42 του χρόνια.

Ανάθεμα το ανάθημα

Ανάθεμα την ώρα που αγκάλιασα την αβεβαιότητα. 

Δεν έμεινε μια στάλα χώρος για σιγουριά.

Ανάθεμα τη στιγμή που κορυφώθηκε η ταπεινότητα. 

Καμιά λέξη να ηχεί με μεγαλείο στα αυτιά.

Ανάθεμα την περίοδο που θρονιάστηκα σε μια καρέκλα. 

Καμιά στο έδαφος πατημασιά.

Αναθεματισμένη αιωνιότητα που φέρνεις το ανάθεμα. 

Ανάθεμά με που ακόμα κι εκεί μέσα ένα ανάθημα θα βρω. 

Κλείνω τα μάτια και το προσφέρω στο δικό μου εαυτό.

Η καρδιά μου ένα τύμπανο να συντονίζεται με το ρυθμό.    

Αναθεματισμένο της μουσικής ανάθημα.

Είσαι τόσο καταπραϋντικό, τόσο συγκινητικό, τόσο αισθησιακό.

Τόσο,