τα καλλίτερα τσιτάτα και συμβουλές για την αγάπη... (και γιατί είναι εντελώς άκυρα)

από συμβουλές κ τσιτάτα για την αγάπη, άλλο τίποτε σε αυτή την ζωή. Όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις, όλο και κάποιος θα σου πει αν αγαπάς αληθινά, αν σε αγαπά αληθινά, πως να αναγνωρίσεις την πραγματική αγάπη, τι να κάνεις για τα κρατήσεις την αγάπη.... όμως, ΕΧΟΥΝ (κεφαλαία έμφασης είναι αυτά, δεν χάλασε το πληκτρολόγιο) στην πράγματική ζωή αξία αυτές οι συμβουλές κ αυτοί οι κανόνες; χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ... Το πρόβατο, έμπειρος καυτός Μεσογειακός Εραστής, όπως έχουν βεβαιώσει τόσες και τόσες γυναίκες, είναι εδώ να σου ανοίξει τα μάτια. Πήραμε μερικά από τα γνωστότερα τσιτάτα περί έρωτος και αγάπης και ελέγξαμε την αλήθεια τους... και σήμερα με μεγάλη περηφάνια παρουσιάζουμε τα συμπεράσματα. Φύγαμε; ναι, φύγαμε!

Τσιτάτο 1: Αν αγαπάς κάποιον αφησέ τον να φύγει, αν γυρίσει τότε θα είναι για πάντα δικός σου, αν όχι δεν τον είχες ποτέ.

Τι λες μαρή; τι λες, και έχεις τελειώσει και το Λύκειο, τρομάρα σου! πάρ' τα να μη στα χρωστάω. Τι είναι ο γκόμενος να τον αφήσεις να φύγει, λαθρομετανάστης που σου ζήτησε βήζα για την Αμερική; ή μήπως εσύ είσαι λουρί σκύλου; δηλαδή έλεος. Τους ανθρώπους δεν τους αφήνουμε να φύγουν γιατί, πολύ απλά, δεν τους έχουμε φυλακισμένους, κ επίσης διότι δεν είναι αντικείμενα. Δηλαδή όχι, σε παρακαλώ, εξήγησέ μου τι θα πει "άφησέ τον να φύγει;" από που, από το κλουβί ή από το ντουλάπι με τους γκόμενους; άστα αυτά τα παιχνιδάκια για τα βιβλία της Βαρβάρας Καρτλάντας!! Στην πραγματική ζωή κανείς δεν ανήκει καμιανού, είμαστε μαζί γιατί είμαστε ερωτευμένοι (ή στην φάση να ερωτευτούμε ή στη φάση να αποερωτευτούμε ή χουοτέβα). Και αν βλέπεις τον άλλο σαν κτήμα, καλά να πάθεις που έχεις να πηδηχτείς από τότε που η Χαρούλα ήταν νέα ελπίδα στο ελληνικό τραγούδι.

Τσιτάτο 2: Κάποιος που σε αγαπά πραγματικά ξέρει πραγματικά, πάντα, τι ακριβώς θέλεις και σου το προσφέρει απλόχερα χωρίς να μιλήσεις

Άκου γλυκιά μου, συγγνώμη που σε ξυπνάω, αλλά σε πήρε τηλέφωνο η Ρηάλητη Τσεκ και άφησε μήνυμα: Eπειδή η μάνα σου δεν είχε άλλη ζωή εκτός από σένα, με αποτέλεσμα να σου σκουπίζει μέχρι και τον κώλο μετά το χέσιμο, δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν στόχο/αποστολή/χρόνο/διάθεση να προσπαθούν να μαντέψουν τι ακριβώς χρειάζεσαι και επιθυμείς κάθε δεδομένη στιγμή. Γι αυτό την έχεις την ρημάδα την γλώσσα, για να λες και τι θέλεις και πως το θέλεις. Ξέρεις, δεν είναι κακό να εξηγήσεις τι γουστάρεις, τι σε χαλάει και γενικότερα πως και τι, τα σέα και τα μέα σου για να γίνει η ζωή σου καλλίτερη. Αυτά τα σιωπηλά "εγώ δεν μιλάω, δεν μπορώ να παρακαλώ" είναι για ανώριμα. Ή για την Μαρία της Σιωπής που και εκεί πάλι, ένα νόημα μπορείς να το κάνεις για να καταλάβει ο Κάλογήρου ότι θα προτιμούσες να μην σε βιάσει αυτή τη στιγμή της ζωής σου.

Τσιτάτο 3: Οι άντρες/γυναίκες είναι σαν τα γραμματόσημα. Όσο τα φτύνεις, κολλάνε

Ναι, μωρή, μπράβο, μπράβο, συγχαρητήρια για την ωριμότητα. Δηλαδή, θες τώρα πραγματικά να μου πεις ότι είσαι ικανοποιημένη επειδή ο γκόμενος σε θέλει λόγω γυμνασίων. Ροίλει; Σήριουσλει; ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ (πάλι για έμφαση είναι το κεφαλαίο, δεν χάλασε το πληκτρολόγιο) θες να ζήσεις σε μία σχέση που καταδικάζεις τον εαυτό σου να είναι μόνιμα στην τσίτα και που δεν θα μπορείς να χαλαρώσεις ποτέ γιατί αν δείξεις στον άλλο ότι τον θες θα φοβάσαι ότι θα "ξεκολλήσει"; Μαζέψουουουουουο! Σεμνάαααααα! Κοίτα να χαλαρώσεις και να είσαι ο εαυτός σου και άσε τα σάπια και τα νάζια και τις δυσκολίες, εδώ μιλάμε για την πραγματική ζωή και την ευτυχία σου, όχι για το ΒΕΡΑ ΣΤΟ ΔΕΞΙ. Μετά αναρωτιέσαι γιατί παθαίνεις καταθλίψεις.... τισκ τισκ τισκ τισκ εντατίκ, αυτό μόνο έχω να πω.

Τσιτάτο 4: Η αγάπη όλα τα υπομένει, όλα τα αντέχει

ωπερέητηβ χουόρντ μπήην το "όλα" στην συμβουλή. Ναι, η αγάπη υπομένει πολλά και πολύ καλά κάνει - αλλά τι ακριβώς υπομένει; αν σε δέρνει, σε στέλνει να πουλάς μαντήλια Ερμές στο φανάρι Κατεχάκη, θέλει να πηδιέστε με την πρώην του (που δεν είναι πρώην αλλά Μήτσος) και γενικά σε κακομεταχειρίζεται, κάντην, δηλαδή ελεμένταρη! Λέξη κλειδί εδώ είναι η διάκριση! Διάκριση ανάμεσα στο δεν ταιριάζουν τα γούστα μας (που είναι κάτι που φτιάχνεται) και στο ο άλλος είναι τόσο αλλού ντ΄ αλλού που έχω χάσει τον εαυτό και την προσωπικότητά μου - ή είναι τόσο κακός που έχω μόνιμο δωμάτιο στο ΣΚΑΑΓ (Σύλλογο Κακοποιημένης Αδελφής Από Γκόμενο).

Τσιτάτο 5: Όταν αγαπάς πραγματικά μπορείς να κάτσεις ώρες σιωπηλός κ να αισθάνεσαι ότι τα έχεις πει όλα

να σου πω κάτι, κάγκουρα, επειδή εσύ διάβαζες φως των σπορ κρυφά όταν η φιλόλογος αλάλλιαζε να σου εξηγεί Νέα Ελληνικά, κ το ενεργητικό σου λεξιλόγιο είναι 32 λέξεις από τις οποίες οι 30 είναι ποδοσφαιρική ορολογία, δεν πα να πει ότι θα την βγάλουμε στην μούγκα να βλέπουμε Γκρέηζ Ανάτομη ή μπάλα. Είναι ωραίο να κουβεντιάζεις, είναι ωραία να λες πως πέρασες τη μέρα, τι σε εκνεύρισε στην ζωή σου, πως νιώθεις, τι σχέδια έχεις, να πάμε ένα τριήμερο στο Ναύπλιο, αχ σήμερα σε πεθύμησα πολύ στο γραφείο, αυτό το βρακύ σε κάνει τόσο χοοοοοοτ σήκω πάμε στο Δημαρχείο τώραααααα να σε παντρευτώωωωω κλπ κλπ κλπ. Για να μην μιλήσω για την εξαιρετική ικανότητα του λόγου να εκφράσεις τι θέλεις και να καταλάβεις τι θέλει ο άλλος, άρα να χτίσεις την σχέση (δες παραπάνω τσιτάτο 2).

Τσιτάτο 6: "οι άντρες δεν μιλούν πολύ στο νου σου να το γράψεις - γι αυτό και την αγάπη τους την δείχνουνε με πράξεις"...

όπα, μεγάλε, πάρτο αλλιώς, μας πιτσίλισες αρρενωπίλας. Ναι, φυσικά οι πράξεις είναι κάτι σημαντικό, αλλά μην υποτιμάς και την δύναμη του λόγου. Κάτι ξέρει που λέει εν αρχή ην ο λόγος. Ο τρυφερός λόγος, οι λέξεις αγάπης από ένα αγαπημένο πρόσωπο είναι οξυγόνο για την ψυχή. Συμπέρασμα: Σταμάτα να δυσανασχετείς και πες ότι είμαι το σέξηκο τριχωτό χοντροζουζούνι σου ΛΑΗΚ ΝΑΟΥ! ΤΩΡΑ είπα.

Τσιτάτο 7: "Δεν έχουμε σχέση τώρα εμείς, απλά περνάμε καλά - θα δούμε τι θα γίνει στο μέλλον! ας μην δίνουμε όνομα στα πράγματα"

Σέη χουότ; ΣΕΗ ΧΟΥΟΤ; ....όταν λές δεν έχουμε σχέση εννοείς συνολικά τα τελευταία 8 χρόνια που είμαστε όλη μέρα μαζί, όπου, ανάμεσα στα άλλα, με έχεις γνωρίσει στην μάνα σου η οποία έφτασε να μου δώσει συμβουλή να σε τυλίξω και όπου έχουμε και 5 παιδιά; Και όταν λες να μην δώσουμε όνομα στα πράγματα, εννοείς κ τότενες που έκλαιγες και με παρακάλαγες να με δεις με το σωβρακάκι κ από μέρσηφάκνες είπα ναι; ....Άκου κοπελιά! Για να τελειώνουμε: καταρχήν το να πούμε ότι τα έχουμε, δεν πα να πει ότι δεν μπορούμε με χαρακτηριστική ευκολία να πούμε και ότι το διαλύουμε. Επίσης, στην ψυχολογία του ανθρώπου μία αίσθηση βεβαιότητας και σιγουριάς για τα πράγματα που τον ενδιαφέρουν και του δίνουν αρχετυπική χαρά, such as love, λειτουργεί πολύ θετικά και μαλακτικά. Ναι, είναι ψευδαίσθηση να λες "θα σε αγαπώ για πάντα". Αφ' ενός διότι κάποια στιγμή θα πεθάνεις, κατά δεύτερο γιατί ερμ ερμ ερμ τα καινούργια πιτσιφρίκια έχεις δει τι χατ εν γιάμη είναι, σιγά μη κάτσω μαζί σου που μου έχεις φάει τη ζωή μου έχεις φάει, αχάριστε! Παρόλα αυτά το να πεις στον άλλο αυτήν την κουβέντα αποτελεί ένα λευκό (ροζ ερωτί) ψεματάκι που περισσότερο ωφελεί παρά βλάπτει. άντε όλοι πια, μου βγήκατε ακριβολόγες, γαϊδούρες.

Τσιτάτο 8: Η αληθινή αγάπη δεν τελειώνει ποτέ.

Επίσης και η Σοκοφρέτα γίγας δεν τελειώνει ποτέ! ορ νατ! (or not). Σύνελθε!!!! Άκου, οι άνθρωποι είμαστε δυναμικά όντα, αλλάζουμε, εξελισσόμεθα ή γυρίζουμε προς τα πίσω ή προς το πλάι ή οτιδήποτε, το θέμα είναι ότι δεν μένουμε ακίνητοι για πάντα. Αυτό τι σημαίνει; Ότι αλλάζει το πράγμα που μας τραβά σε έναν άνθρωπο, αλλάζει αυτο που ζητάμε από ένα νταραβέρι (ακόμα και one night stand). Άρα, κάποια στιγμ, ναι η αγάπη που νιώθουμε για κάποιον μπορεί να τελειώσει. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι είναι καλό να είσαι η Μαριάνθη και να είσαι από τρελή γενιά. Απλά, ναι, καμμία φορά σταματάμε να αγαπάμε ανθρώπους που κάποτε ήμασταν μέχρι τα μπούνια, και αυτό είναι πάρα πολύ φυσιολογικό! Επίσης, το γεγονός ότι μου πέρασε δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπούσα πραγματικά τότε. Απλά τώρα, το νέο γκομενάκι είναι πιο χοτ, τι να κάνουμε, χεχεχε.

τσιτάτο 9: Η αληθινή αγάπη δεν χάνεται, θα γυρίσει κάποια μέρα σε σένα, και μάλιστα θα είναι διπλάσια/τριπλάσια/πενταπλάσια/με χρυσές λίρες/με bonus δωροεπιταγές Χουντάλα...

ερμ ερμ ερμ, δεν ξέρω πως να στο πω, αλλά, ερμ, αυτό που έχεις στο μυαλό σου ότι δηλαδή το βράδυ την ώρα που κοιμάσαι έρχονται Πελώριοι Νάνοι (μαλάκα, γαμώ τα οξύμωρα) και μαζεύουν σε ξύλινους μασίφ κουβάδες την αγάπη που έχεις δώσει στον βρόντο σε γκόμενο ο οποίος έχει κάνει ασφαλιστικά μέτρα εναντίον σου... και μετά αυτήν την αγάπη την πάνε στον ουρανό σε ντεπόζιτο σχεδιασμένο από Λώρα 'Ασλεη και εκεί της ρίχνουν λίπασμα ώστε να στην δώσουν "πίσω" κάποια στιγμή με ένα παλικάρι με τεράστιο παπάρι ερμ ερμ ΡΟΤΖΕΡ ΡΟΤΖΕΡ ΔΗΣ ΗΖ ΕΡΘ ΚΩΛΗΓΚ δεν είναι αλήθεια. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΙΑΙΑΙΑΙΑΙ που θα πει ότι κάθε στιγμή που χάνεις να "αγαπάς" κάποιον που όταν σε βλέπει λέει "όχι ρε πούστη, που με βρήκες πάλι ΕΣΥ" είναι χαμένη. Οι Νάνοι έφυγαν, πήγαν αλλού. Πάρτο απόφαση. και ο γκόμενος επίσης.

Τσιτάτο 10: Όταν αγαπάς δεν ζηλεύεις, έχεις εμπιστοσύνη.

Που μωρή τα πουλάς αυτά μη σε πιάσω από το μαλλί κ σε φέρω δύο σβούρες, σουρτούκω, ε σουρτούκω, που όλο το μυαλλί (μυαλό+μαλλί=μυαλλί) το έχεις στους γκόμενους, δεν μπορώ να μπω στο μετρό από το κέρατο!....Άκου δεν ζηλεύω!!! τζήζας! φυσικά και ζηλεύω, ειδικά στην εποχή μας που η κοινωνία δεν το στιγματίζει το παίξιμο του ματιού, άρα όλοι το κάΝΕΤΕ (χοχοχοχοχοχο)... άσε που είναι δείγμα έρωτα να αισθάνεσαι ζούλια! επίσης, με την ευκαιρία, αν σε ξαναδώ να κοιτάς έτσι τον Μανωλιό τον Χασάπη στον καβάλο όταν ψωνίζουμε μπριτζόλες θα κάνεις να με ξαναδείς χωρίς βρακύ 3 βδομάδες, τουλάχιστον.

Τσιτάτο 11: Στην πραγματικό αγάπη αισθάνεσαι ήρεμος με τον άλλο.

ερμ, ναι, αισθάνεσαι, αλλά μόνο αν είσαι παιδί της άσπιλης ένωσης τουυ Δαλάει Λάμα με την Μητέρα Τερέζα και έχεις περάσει 23 χρόνια σε θιβετιανό μοναστήρι να εξασκείς την πανάρχαια τέχνη του οοοοοοοοΟΟΟΟΟΟΟΟΟΜ! διότι, αν είσαι κανονικός άθρωπας, με κάποιον που γουστάρεις πολύ και μέχρι να δέσει το γλυκό, όχι απλά ήρεμος δεν είσαι, αλλά εσωτερικά είναι σαν να έχεις καταπιεί συναυλία των Megadeath! Πανικός και ομίχλη και ουρλιαχτά και αγωνία και ανασφάλεια και άγχος και "μαλάκα αν κάτσω από εδώ φαίνεται το άσχημο προφίλ, πρέπει να αλλάξω θέση ΤΩΡΑ" και "όχι όχι ρε πούστη, δεν ξεκαρδίστηκε με το αστείοοοοοο μου, όοοοοοοοχι" και "φτου ρε γαμώτη είμαι εδώ 2 λεπτά και είναι ακόμα με τα ρούχα δεν με θέλει, δεν με θέλει καταστρέφομαιαιαιαιαιαιαιαιαιαια" και άλλα τέτοια. Όπου όλα αυτά είναι εντελώς φυσιολογικά και με τον καιρό το συνηθίζεις να μην σε παραλύουν και να τα χειρίζεσαι με μία σχετική εξωτερική ψυχραιμία. επίσης, θα σου πω ένα φοβερό μυστικό, και ο άλλος ακριβώς την ίδια αγωνία έχει με σένα χιχιχιχιχι, οπότε χαλάρωσε και απόλαυσέ το!

Τσιτάτο 12: όταν θέλεις έναν γκόμενο πολύ, το σύμπαν συνομωτεί να τον αποκτήσεις...

...άρα εσύ δεν χρειάζεται να προσπαθείς να βρεθείτε, ούτε να παίρνεις κανένα τηλέφωνο χρειάζεται, ούτε να πλένεσαι όταν βρίσκεστε, ούτε να είσαι το καλλίτερο σου όταν συναντιέστε πρέπει, ούτε να καταβάλεις γενικά καμμία προσπάθεια, σωστά; έτσι, έτσι, συνέχισε αυτήν την τακτική, αυτή την τυφλή υποταγή στο καταστροφικό τσιτάτο και όταν θα πεθάνεις, στην κηδεία σου οι φίλοι αντί για "αθάνατη, αθάνατη" θα φωνάζουν "αγάμητη, αγάμητη". Μην απορήσεις, θα έχουν τους λόγους τους. (όχι, αυτό το αστείο ΔΕΝ είναι δικό μου, αν ήταν θα ήμουν μπήληονερ!).

ουφ ουφ ουφ τέλος... δεν ερευνώ άλλο, δεν περιγράφω άλλο, μην ξεχνάς να ερωτεύεσαι, σέξη βγιούερ, είναι ό,τι καλλίτερο για τις εποχές "κρίσης"!

Ανάμνηση από το μέλλον - η αδικία

Όταν μου τηλεφώνησε για να μου ζητήσει να έρθει να την εξετάσω η Ε. δεν μου ακούστηκε σαν άνθρωπος που είχε ανάγκη τις υπηρεσίες μου. Μιλούσε με ευγενική απολύτως ελεγχόμενη αποστασιοποίηση, και ο ήχος της φωνής της ήταν σίγουρος και στιβαρός. Μου είπε ότι της είχε μιλήσει για μένα ένας από τους πιο παλιούς ασθενείς μου, τον οποίο είχα χρόνια να δω, και μου ζήτησε να βρεθούμε το συντομότερο δυνατόν. Κανόνισα το ραντεβού μας για την επόμενη μέρα, αφού προηγουμένως την είχα ενημερώσει απαντώντας στην ερώτησή της πως η κάθε επίσκεψη στοίχιζε 50 ευρώ.

Την επόμενη μέρα, όταν ήρθε στο ραντεβού μας, η εντύπωση που πήρα βλέποντάς την ήταν απόλυτα συμβατή με την εντύπωση που είχα από το τηλεφώνημά μας. Παρουσιάστηκε μπροστά μου μία νέα γυναίκα περίπου 35 χρονών, καλοντυμένη και φροντισμένη, αλλά όχι περισσότερο από όσο επέτρεπε η ώρα (ήταν νωρίς το μεσημέρι). Ήταν μελαχρινή, με μαλλιά μέχρι τους ώμους, σχετικά ψηλή και κατά τι υπέρβαρη. Συνηθισμένη θα την έλεγες, αν δεν ήταν τα μάτια της – μεγάλα, σκούρα, εκφραστικά και… θλιμμένα.

Εμείς οι ψυχοθεραπευτές δίνουμε πολύ μεγάλη βάση στην πρώτη εντύπωση που μας δίνει ένας ασθενής. Φροντίζουμε σε κάθε πρώτη συνάντηση με κάποιον να είμαστε σε εγρήγορση για να «ρουφήξουμε» και την παραμικρότερη πληροφορία που θα μπορούσε να μας δώσουν η στάση του σώματος, τα ρούχα που έχει διαλέξει, οι χειρονομίες, οι εκφράσεις, όλα αυτά δηλαδή που όσο η γνωριμία με τον θεραπευτή βαθαίνει επηρεάζονται και διαστρεβλώνονται από αυτήν. Έτσι και εγώ σε εκείνη την πρώτη συνάντηση με την Ε. πρόσεξα κάποια πράγματα που σημείωσα στο μυαλό μου: αυτό που μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν οι κάτασπρες αρθρώσεις των δαχτύλων και των δύο χεριών της που έσφιγγαν την τσάντα της. Υπέθεσα ότι ήταν από νευρικότητα και άγχος για την συνάντησή μας… μέχρι που άφησε την τσάντα.

Εγώ ήμουν αυτός που της ζήτησα να την αφήσει. Για να δω τον λόγο που είχε αποφασίσει να έρθει να την δω, τόσα χρόνια μετά την κουβέντα που της είχε κάνει για μένα ο παλιός μου ασθενής,. Άφησε λοιπόν την τσάντα… και τότε τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν σε βαθμό ασυνήθιστο ακόμα και για ηλικιωμένο άρρωστο με Πάρκινσον. Δυστυχώς δεν κατάφερα να κρύψω την έκπληξη μου, παρά το γεγονός ότι με είχε προετοιμάσει για την ένταση του τρέμουλου, και μου έφυγε ένα επιφώνημα. Η Ε. αμέσως άρπαξε την τσάντα από το πάτωμα και την έσφιξε σφιχτά.

- Ζητώ συγγνώμη, της είπα. Δεν έπρεπε να αφήσω να φανεί η έκπληξή μου… Αφήστε πάλι την τσάντα κάτω, εκτός και αν προτιμάτε να την κρατάτε…
- Θα προτιμούσα να την κρατάω. Είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να μην κοιτάζουν συνέχεια τα χέρια μου και αυτό με κάνει να αισθάνομαι πολύ άβολα.
- Όπως θέλετε… πόσο καιρό μου είπατε ότι υπάρχει το πρόβλημα;
- Περίπου 2 μήνες… Ξύπνησα ένα πρωί και τα χέρια μου έτρεμαν πολύ. Πολύ περισσότερο από τώρα. Δεν μπορούσα να κρατήσω το κουτάλι, την κούπα με τα καφέ... Ήταν αδύνατο να κυκλοφορήσω. Πολλές φορές δεν μπορούσα να κρατήσω σταθερό το τηλεκοντρόλ για να αλλάξω κανάλι. Πήγα σε διάφορους γιατρούς, δεν κατάφεραν να μου βρουν τίποτε νευρολογικό ή οργανικό. Και πριν από μερικές μέρες θυμήθηκα αυτόν τον γνωστό μου που μου είχε μιλήσει για σας και αποφάσισα να έρθω να σας δω.
- Γιατί νομίζετε ότι είναι ένα θέμα που χρειάζεται να λύσετε με κάποιον ψυχοθεραπευτή;
- Γιατί θυμήθηκα πότε ξεκίνησε το τρέμουλο.
- Πότε; ρώτησα με μεγάλη περιέργεια…

Και η Ε άρχισε να μου διηγείται την ιστορία της. Ήταν δημοσιογράφος στην αρχή της καριέρας της. Έγραφε σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, με θέμα τα καλλιτεχνικά. Πριν από περίπου 6 μήνες είχε χάσει την δουλειά της όταν μία εφημερίδα στην οποία είχε σχετικά υψηλή θέση είχε αλλάξει ιδιοκτήτη. Βρέθηκε επί ξύλου κρεμάμενη, σε ένα κλάδο που τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Δεν μπορούσε με τίποτε να βρει δουλειά – βέβαια τον πρώτο καιρό, κατά τα λεγόμενά της, ένα λόγος για αυτό ήταν και η άρνηση που είχε, μετά την άδικη απόλυση της από την τελευταία της δουλειά. Όταν κατάφερε να το ξεπεράσει και να αρχίσει να είναι λίγο πιο ενεργή στην διαδικασία αναζήτησης δουλειάς, της συνέβη το εξής (η εξιστόρηση δική της, όπως την θυμάμαι τουλάχιστον):

«Πήγα σε ένα interview για μία θέση που φαινόταν εξαιρετική περίπτωση. Ο άνθρωπος που μου πήρε την συνέντευξη ήταν του γούστου μου, τα χνώτα μας ταιριάζανε, τα βρήκαμε πολύ καλά. Επιπλέον του άρεσε πολύ και η δουλειά μου! Για την ακρίβεια, το έδειξε ότι του άρεσε η δουλειά μου – ξέρετε, πολλοί δεν λένε ότι τους αρέσει ο τρόπος που γράφεις ή οι ιδέες σου για να μην ζητήσεις πολλά λεφτά, αλλά αυτός δεν ήταν έτσι καθόλου. Μου είπε μπράβο για τα κείμενά μου σε τρεις, τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις. Όταν με ρώτησε για τα χρήματα με τα οποία θα ήμουν ικανοποιημένη, λαμβάνοντας υπόψη μου ότι είναι δύσκολες εποχές, οι εφημερίδες τα βγάζουν πέρα δύσκολα και ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος, του είπα ένα ποσό και μάλλον ήταν μικρό γιατί είδα ότι τα μάτια του γούρλωσαν από χαρά! Όπως καταλαβαίνετε, μετά από όλα αυτά, δικαιολογημένα σε όλο τον δρόμο για το σπίτι τηλεφωνούσα στους πολύ δικούς για να τους πω ότι είχα την δουλειά στο τσεπάκι μου!

Οι μέρες όμως περνούσαν και το τηλέφωνο δεν χτυπούσε. Πέρασε η βδομάδα που είχαν πει ότι θα μου τηλεφωνήσουν, πέρασε ακόμα μία και τελικά αποφάσισα να τηλεφωνήσω εγώ. Όχι για να πιέσω, αλλά για να δείξω ενδιαφέρον, να μην νομίζουν ότι είμαι καμία αφ’ υψηλού ψωνάρα. Και στο τηλεφώνημα μου είπαν ότι θα με έπαιρναν και εκείνοι, για να μου πουν ότι τελικά αποφάσισαν να μην συνεργαστούν μαζί μου. Θυμάμαι την απίστευτη απογοήτευσή που με πλημμύρισε καθώς ανέβαινα την Σταδίου (είχα τηλεφωνήσει από το κινητό). Όταν καταλάγιασε η λύπη μου άρχισα να ανησυχώ πολύ. Μα καλά, αναρωτιόμουν, είναι δυνατόν να έκανα τόσο τεράστιο λάθος στην αξιολόγηση του interview; Να έπεσα τόσο έξω που πίστεψα ότι πήγε καλά; Να αντιλαμβάνομαι τόσο λάθος την πραγματικότητα;

Οι μέρες περάσανε και μαζί και η απογοήτευσή μου. Είχα ξεχάσει την ιστορία με την δουλειά, πήγα σε άλλα interview, άρχισα να σκέπτομαι τι άλλο θα μπορούσα να κάνω με την ζωή μου… μέχρι που μία μέρα συνάντησα τυχαία έναν γνωστό μου που είχε έναν φίλο στην εταιρία που είχα κάνει το interview. Αυτός λοιπόν του είχε πει ότι ήμουν σχεδόν σίγουρη για την θέση – όμως ο ιδιοκτήτης της εταιρίας, αυτός με τον οποίο έκανα την συνέντευξη, αποφάσισε να μην με προσλάβει όταν έμαθε τα χειρότερα για μένα από έναν άνθρωπο με τον οποίο στο παρελθόν είχα συνεργαστεί. Αυτός, ο Χ. ήταν προϊστάμενός μου σε ένα εκδοτικό συγκρότημα που είχα δουλέψει πριν από μερικά χρόνια. Και έλεγε παντού ότι ήμουν αχάριστη, πολύ ταλαντούχα μεν αλλά καθόλου συνεργάσιμη, και ότι καυγάδιζα με το παραμικρό. Αυτό στο χώρο της δημοσιογραφίας είναι χειρότερο από το να λες για κάποιον ότι δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση.

Να σας πω την σύμπτωση; Τον γνωστό που μου είπε τα μαντάτα τον συνάντησα και αυτόν στην Σταδίου, τον ίδιο δρόμο που βρισκόμουν όταν έμαθα από την δουλειά ότι δεν θα συνεργαστούμε. Ακύρωσα ένα ραντεβού για το οποίο ήμουν καθοδόν και γύρισα άρον άρον σπίτι μου… τα ξημερώματα της επόμενης μέρας ξύπνησα από το έντονο τρέμουλο στα χέρια μου».

Εκεί η ώρα μας τελείωσε και ολοκληρώθηκε η πρώτη συνάντηση μου με την Ε. Την ρώτησα πότε θα ήθελε να ξαναβρεθούμε, μου πέταξε το μπαλάκι λέγοντάς μου ότι εγώ θα έπρεπε να της πω ως γιατρός, και τελικά συμφωνήσαμε να τα πούμε μετά από μία βδομάδα. Θα προτιμούσα να βρισκόμασταν πιο σύντομα και οι συναντήσεις μας να είναι πιο συχνές, αλλά έλαβα υπόψη μου ότι η Ε. ήταν άνεργη, άρα και οικονομικά σφιγμένη.

Τι άλλο θυμάμαι από την πρώτη συνάντησή μας; Την νευρικότητά της, το χιούμορ της, τα άψογα ελληνικά που χρησιμοποιούσε τα οποία ήταν όχι μόνο σωστά αλλά και εξαιρετικά περιεκτικά, και το πώς περιέγραφε καταστάσεις αρκετά δυσάρεστες με όχι δραματικό ύφος. Παρατήρησα επίσης ότι φαινόταν αρκετά κολλημένη στις απόψεις της, αυστηρή με τον εαυτό της αλλά και υπερβολικά επιεικής ταυτόχρονα, και ισχυρογνώμων. Βέβαια, στην ψυχοθεραπεία, δεν έχει σημασία τι βλέπει ο θεραπευτής, αλλά ο θεραπευόμενος. Εγώ μπορεί να καταλάβω από την δέκατη συνάντηση με κάποιον ποιο είναι το καρφί στην πόρτα του ασθενή – αν όμως δεν το δει και εκείνος και δεν αποφασίσει να το βγάλει ώστε να γιατρευτεί, είναι δώρο άδωρον.

Περίμενα με μεγάλη αγωνία την δεύτερη συνάντησή μας. Ήθελα να μάθω τη συνέχεια της ιστορίας, η Ε. θα μου έλεγε τι είχε συμβεί στον παρελθόν με αυτόν που την είχε κακολογήσει. Αυτό που με ενδιέφερε πάρα πολύ είναι να δω αν θα έκανε σύνδεση της ιστορίας αυτής με το τρέμουλο στα χέρια της που την είχε κλείσει στο σπίτι. Ήξερα ότι είχε συνδέσει χρονικά τα δύο γεγονότα, αλλά πώς θα τα ερμήνευε, αναρωτιόμουν;

Ήρθε η Πέμπτη, και η Ε συνέχισε την ιστορία της:

«Ο Χ., αυτός που με κακολόγησε στην δουλειά που τελικά δεν έπιασα, ήταν διευθυντής μου και άμεσα προϊστάμενός μου σε μία εκδοτική εταιρία. Τον είχα βρει εκεί όταν πήγα – και θεώρησα ότι θα ήταν ακόμα ένας λόγος να είμαι πολύ χαρούμενη με την δουλειά αυτή. Η εκδοτική εταιρία ήταν μία από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα και ήταν μεγάλο κατόρθωμα που είχα καταφέρει να χωθώ. Η χαρά μου δεν λεγόταν. Κυριολεκτικά πετούσα! Και αυτό φαινόταν. Μέσα σε λίγες βδομάδες κατάφερα να γίνω σούπερ αγαπητή από τους συναδέλφους μου, χωρίς να κάνω την πραγματική προσπάθεια, απλά διότι ένοιωθα πολύ καλά. Ήμουν χαρούμενη, ευδιάθετη, και τίποτα δεν τραβά τους άλλους ανθρώπους όσο κάποιος που είναι καλά. Φαίνεται όμως ότι αυτό ακριβώς που με έκανε τόσο αγαπητή, ενοχλούσε τον Χ. Ο ίδιος περνούσε μία από τις χειρότερες επαγγελματικά φάσεις του. Για λόγους που δεν είχαν να κάνουν με εκείνον και που δεν αξίζει να αναφέρω, αντιμετώπιζε πόλεμο από τους ανταγωνιστές του στην εταιρία, και η πίεση που ζούσε κάθε μέρα τον έκανε πολύ δυσάρεστο, πολύ κακότροπο, πολύ γκρινιάρη. Το αποτέλεσμα ήταν να μην είναι καθόλου αγαπητός – και πιθανώς λόγω προσωπικής γνωριμίας που είχε μαζί μου, θεωρούσε ότι ήμουν ο καλύτερος στόχος για να βγάζει την κακή του διάθεση.

Μου μιλούσε άσχημα, με υποτιμούσε χωρίς λόγο, με υποβίβαζε… κάποια στιγμή με κάλεσε να με προειδοποιήσει ότι κινδύνευα να απολυθώ επειδή δεν δούλευα αλλά όλο έκανα παρέα με τους υπόλοιπους. Δεν ήταν αλήθεια, η δουλειά μου ήταν τουλάχιστον ικανοποιητική, για να μην πω και περισσότερο. Εγώ προσπαθούσα να κάνω υπομονή, δεν αντιδρούσα, μέχρι που μία μέρα, όταν εις επήκοον όλων μου είπε μία χοντράδα αντέδρασα, του την είπα και έφυγα από το γραφείο του. Δεν ξέρω ακόμα γιατί με είχε βάλει στόχο… ήταν ότι με ήξερε από παλιά και θεωρούσε ότι έχει οικειότητα, ήταν ότι τον ενοχλούσε η καλή σχέση που είχα με τους νέους συναδέλφους μου, ήταν η κακιά στιγμή; Πάντως, λίγο καιρό μετά ο Χ έφυγε από την εταιρία, και συνέχεια δεν δόθηκε στην «διένεξή» μας. Θεωρώ ότι ακόμα και αν φταίγαμε σε αυτήν την φάση 50-50 τα παλιά πράγματα τα παίρνει το ποτάμι, ξεχνιούνται. Εξάλλου τα λάθη για τους ανθρώπους είναι.

Έλα όμως που ο Χ. δεν είχε την ίδια γνώμη. Φαίνεται ότι την «ασέβεια» που είχα κάνει να του πω να μου μιλά καλύτερα την είχε κρατήσει, 5 χρόνια μετά, και με βάση αυτή είχε πει τόσο κακά λόγια για μένα. Με κατηγορούσε για αχαριστία – το θεώρησα πολύ μεγάλη αδικία από μέρους του… μα καλά έλεγα, πόσο μεγάλο κακό του έκανα ώστε να με εμποδίζει να πιάσω μία δουλειά ούσα άνεργη; Και, ακόμα και αν έκανα λάθος τότε που τον αντιμετώπισα χωρίς σεβασμό, δεν μπορούσε να έρθει να μου ζητήσει τα ρέστα; Γιατί θεώρησε δεδομένο ότι είχα κακή πρόθεση απέναντι του; Αυτές τις σκέψεις έκανα το βράδυ πριν κοιμηθώ. Ένοιωθα πολύ πικραμένη και φοβισμένη και αδικημένη. Και όλα αυτά, επιπλέον του υπαρξιακού φόβου τι θα κάνω με την δουλειά, άρα με την ζωή μου. Ε, λίγες ώρες μετά ξύπνησα με τα χέρια μου να πηγαίνουν πέρα δώθε…».

Η Ε. τελείωσε την διήγησή της και αναστέναξε. Έβγαλε ένα μαντήλι από την τσάντα της (που για μεγάλη μου ικανοποίηση την είχε αφήσει στο τραπέζι, σημάδι ότι με εμπιστευόταν αρκετά ώστε να μου επιτρέπει να βλέπω τα τρεμάμενα χέρι της) και σκούπισε τα δάκρυά της. Εγώ σιωπούσα. Την κοιτούσα με τα τεράστια γουρλωμένα μάτια μου και περίμενα. Και τότε το είπε:

- Άρχισα να τρέμω από την οργή για την αδικία, έτσι δεν είναι;
- Γιατί το λέτε;
- Δεν ξέρω. Από ένστικτο. Και γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι σύμπτωση να το έπαθα αυτό την ίδια μέρα που έμαθα όσα λέει ο Χ. για μένα.
- Το ξέρετε όμως ότι δεν υπάρχει τρόπος να το διαπιστώσουμε, έτσι δεν είναι;
- Δηλαδή;
- Ας πούμε ότι αποδεχόμαστε την υπόθεσή σας… και ότι αρχίζουμε να δουλεύουμε πάνω σε αυτήν Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μην σταματήσετε να τρέμετε, ακόμα και αφού την έχουμε διαχειριστεί! Όπως επίσης υπάρχει και η πιθανότητα, ακόμα και αν σταματήσετε να τρέμετε να μην είναι επειδή χειριστήκαμε αυτό το θέμα αλλά γιατί στην διαδικασία μιλήσαμε για άλλα πράγματα.
- Ναι, έχετε δίκιο… αλλά εγώ ξέρω ότι άρχισα να τρέμω από την αδικία. Και είμαι σίγουρη ότι αν κάπως σπάσω το ξόρκι (μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον που χρησιμοποίησε αυτή την φράση) θα μπορέσω να συνέλθω.

Σε εσάς δεν θα πω ψέματα: Είχα την ίδια γνώμη με την Ε για την αιτία του τρέμουλού της. Ο λόγος που δεν της το είπα είναι διότι ήθελα να κρατήσω ανοιχτό κάθε ενδεχόμενο ερμηνείας, να υπάρχει πάντα η αβεβαιότητα, ώστε να έχει τα μάτια και τα αυτιά και τις κεραίες της ανοιχτά να ερευνά όλα τα πιθανά σενάρια και κάθε εξήγηση.

Συναντηθήκαμε πολλές πολλές φορές με την Ε. Ερευνήσαμε όσο περισσότερο ήταν δυνατόν το γιατί άρχισε να τρέμει. Διαπιστώσαμε ότι δεν ήταν μόνο η αδικία που την είχε φέρει σε αυτό το σημείο, αλλά και πολλά πολλά άκομα πράγματα τόσο του παρόντος όσο και του παρελθόντος. Για παράδειγμα ένα από αυτά ήταν το βάρος που ένιωθε στην συνείδησή της για τον τρόπο που και η ίδια είχε φερθεί στον Χ. Βγήκαν και άλλα πράγματα στην επιφάνεια, πολλά από τα οποία εξέπληξαν ακόμα και εμένα που έχω δει πολύ μεγάλη ποικιλία στους διαστρεβλωμένους τρόπους με τους οποίους ο εαυτός μας ζητά από μας να κάνουμε ή να μην κάνουμε κάτι.

Πάντως, για να κλείσει η ιστορία η Ε., σταμάτησε να τρέμει. Όχι χωρίς να κάνει βήματα. Έστειλε ένα γράμμα στον Χ. πολύ ευγενικό όπου του εξηγούσε την δική της εκδοχή στην ιστορία που τον έκανε να έχει τόσο κακή γνώμη για κείνη. Δεν του ζητούσε τα ρέστα, ούτε του έλεγε τι να κάνει. Απλά έβγαζε στο φως, με αλήθεια και πίστη στην ανθρώπινη αξία και αγάπη, αυτό που είχε μέσα της, ακόμα και αν είχε κάποιες πτυχές που δεν ήταν καλόβολες και θετικές. Ακόμα, άκουσον άκουσον, του ζητούσε συγγνώμη σε ότι έφταιξε - και του έλεγε ότι αν έκανε κάτι που τον προσέβαλε δεν είχε πρόθεση, αλλά ήταν απροσεξία της ηλικίας της.

Το πιο σημαντικό ήταν για μένα ότι την ιδέα να στείλει αυτό το γράμμα ήταν δική της, εντελώς δική της. Αυτό με έκανε πολύ υπερήφανο για την δουλειά που είχαμε κάνει. Όταν μου το είπε την σεβάστηκα ακόμα περισσότερο. Είναι σπουδαίο πράγμα να βλέπεις πονεμένους ανθρώπους όταν λύνουν σιγά σιγά θεματάκια να θέλουν την ίαση να την κάνουν πράξη προς τους άλλους. Σπουδαίο.

Την αγάπησα την Ε. και όταν μετά από λίγα χρόνια έφυγε για το εξωτερικό επειδή δεν έβρισκε άκρη στα επαγγελματικά της μου έλειψε πάρα πολύ. Είχαμε πει ότι θα τηλεφωνιόμαστε, αλλά φυσικά μάτια που δεν βλέπονται… έτσι, χαθήκαμε. Τι να κάνει άραγε τώρα;

Η Ε. δεν το ξέρει αλλά μου έμαθε πολλά. Δεν φαίνονται όλα σε αυτήν την ιστορία αλλά υπάρχουν όλα ολοζώντανα μέσα μου. Μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι να αναρωτιέσαι για αυτά που σου συμβαίνουν, να τα εξετάζεις, να αφήνεις ανοιχτά τα ενδεχόμενα και κυρίως να είσαι διατεθιμένος να προχωρήσεις υποχωρώντας... όμως αυτό το τελευταίο αξίζει τον κόπο να γίνει θέμα μίας άλλης ιστορίας.

Ελπίζω η Ε. να είναι καλά. Είμαι σίγουρός ότι θα είναι καλά. :-)

"έφυγε" My ass o Νίκος Κούρκουλος

Δεν μπορώ να καταλάβω τι κουλές χαζοτσιριμόνιες λεκτικές είναι αυτές σχετικά με τον θάνατο του Κούρκουλου (καλό παράδεισο να έχει ο άνθρωπος).

Όπου και να γυρίζω, όλο «έφυγε ο Νίκος Κούρκουλος» διαβάζω…

Τι «έφυγε» ρε παιδιά… ο άνθρωπος ΠΕΘΑΝΕ!

Πάμε πάλι, όλοι μαζί:

ΠΕ ΘΑ ΝΕ… έτσι λέγεται αυτό που το συνέβη!

Δεν μπορώ να κατανοήσω αυτές τις ανόητες τζιριτζάντζουλες τις λεκτικές…

Ότι τι, δηλαδή; – άμα πούμε «πέθανε» αντί για «έφυγε» θα τρομάξουμε το μωρό και δεν θα κάνει κακά του;…

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ «ΠΕΘΑΙΝΕΙ», ΔΕΝ «ΦΕΥΓΕΙ».

…αλλιώς αν είναι να λέμε στους ετοιμοθάνατους αφού είναι να φύγουν να πάρουν και τα σκουπίδια μαζί τους….

«έφυγε ο Νίκος Κούρκουλος»: ξενέρωτες μαλακίες για χλιαρούς ανθρώπους… αυτούς που φοβούνται να πούνε το θάνατο «θάνατο» και την καύλα «καύλα»…

ΜΕΓΑΛΗ, ΤΕΡΑΣΤΙΑ απογοήτευση

είμαι ΦΩ ΒΕ Ε ΡΑ απογοητευμένος... πάρα πολύ. κλαίω από τα νεύρα.

Κατέβασα ο δύσμοιρος να ακούσω το τελευταίο cd της Πέγκυ Ζήνα. τι το ήθελα;

Πραγματικά, δεν έχω απογοητευτεί περισσότερο στην ζωή μου. Ούτε όταν τελείωσε το fame στην ΕΡΤ τέτοια πίκρα...

δεν ξέρω ρε παιδί μου...

περίμενα κάτι πιο Μπετοβενοειδές... κάτι πιο Βιβάλντι, πιο Μπαχ, πιο Ρίμσκι Κόρσακοφ.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ από μέρους της τραγουδίστριας που έχει τραγουδήσει με τόσο μπρίο και τσαχπινιά το "Αν πας μάλλι θα σου σπάσω το κεφάλι" να μην έχει βγάλει ένα σιντί ισάξιο τουλάχιστον του Χέντελ.

Α ΠΑ ΡΑ ΔΕ ΚΤΟ!

Πέγκυ ντροπή σου. έχασες μία μεγάλη ευκαιρία.

(εξαιρετικά αφιερωμένο πωστ στους κριτικούς που κρίνουν τα λάθος πράγματα με τα λάθος μέτρα... ξέρουν αυτοί τι εννοώ...όπως και εσύ εξάλλου πολυαγαπημένε, sexy, εστέτ και καλλιεργημένε αναγνώστη του www.provato.gr)

Η αρχή των συγκοινωνούντων πούστηδων

Όταν ένα άνθρωπο τον συμπαθώ πολύ (και πάνω - τον αγαπάω, τον λατρεύω κ.ο.κ.) «συμπάθώ» το ίδιο σχεδόν πολύ και εκείνον με τον οποίο έχει αποφασίσει να νταραβερίζεται γκομενικά.

Αυτή την αρχή μου, μία από τις βασικές αρχές με τις οποίες διάγω την ζωή μου, την ονομάζω «αρχή των συγκοινωνούντων πούστηδων».

Μου φαίνεται ότι είναι πολύ σωστό, και συμπεριφορά φίλου, να φέρομαι στον γκόμενο του φίλου μου με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που φέρομαι και στον φίλο μου. Ακόμα και αν αυτό είναι κατασκευασμένο ή με αναγκάζει να είμαι προς τον φίλο μου ένα τσικ υποτονισμένος από είμαι συνήθως όταν είμαστε οι δυο μας.

Δεν γουστάρω ρε παιδί μου ο γκόμενος του φίλου μου να νιώσει διάκριση από μέρους μου - γιατί ξέρω ότι υπάρχουν πολλές πιθανότητες αυτό να γίνει πρόβλημα είτε στην σχέση τους είτε στην σχέση την δική μου με τον φίλο μου.

Φυσικά, αυτό σημαίνει πως κατά καιρούς είμαι περισσότερο οικείος, ανεκτικός, φιλικός, συμπαθητικός, συγκαταβατικός και διάφορα άλλα από όσο θα ήταν ειλικρινές να είμαι απέναντι σε κάποιους ανθρώπους (μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις είμαι ένας σουίτι ντάρλινγκ με τύπους που το περισσότερο που θα χαράμιζα για χάρη τους είναι ένας ωραίος μυρωδάτος μποχίκος πόρδος... ... ...). Αλλά αυτό δεν με πειράζει.

Μου το έχουν κάνει να μου πουν, δικοί μου φίλοι, ότι δεν γουστάρουν κάθόλου το στεφάνι μου και το αποτέλεσμα δεν μου άρεσε καθόλου: καταστεναχωρήθηκα, πληγώθηκα, θύμωσα αφ’ ενός και για να αποφύγω τις τριβές, αφ’ ετέρου, ασυνείδητα απομακρύνθηκα για χρόνια από τον «εκλεκτικό φίλο». (του χρειαζόταν του αρχιδιού - βέβαια τα έχουμε ξαναβρει έκτοτε...).

Επίσης σκέφτομαι και το άλλο - στις δουλειές είμαστε όλοι «αναγκασμένοι» να συνυπάρχουμε, μην σου πω και να συνεργαζόμαστε αποδοτικά με ανθρώπους εντελώς ίουκ και μπλιάχ! Αν μπορώ να το καταφέρω αυτό για χάρη της εργασίας μου, ΣΑΦΩΣ αξίζει τον κόπο να το κάνω για χάρη της φιλίας.

Εννοείται ότι η αρχή τηων συγκοινωνούντων πούστηδων ισχύει και the other way round - δηλαδώ συμπαθώ ή κάνω ότι συμπαθώ και τους κολλητούς του εκάστοτε στεφανιού μου. Ρε πούστη μου, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για τον άνθρωπό μου!!! είπαμε να του προσφέρουμε κάτι του ανθρώπου, όχι να μπούμε ανάμεσα σε φιλίες. Εγώ φιλοχωρίστρας; ΠΟΤΕ.

Για να μην είμαι όμως και ψεύτης, έχω αντιμετωπίσει κι εγώ το πρόβλημα ο κολλητός του γκόμενού μου να είναι ένας άνθρωπος που θέλω να πάω κρυφά στο σπίτι του και να βάλω τσουκνίδες στο συρτάρι που έχει τα αφόρετά του εσώρουχα ώστε να γεμίσει φουσκάλες το τσουτσούνι του.

Πως το έλυσα; Δεν είπα κουβέντα - έχω πολλά και πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω από το να επικεντρώνομαι με αυτά που δεν μου αρέσουν γύρω μου και δεν μπορώ να τα αλλάξω: προτιμώ να ασχολούμαι με αυτά που μου αρέσουν. Έτσι, όποτε είχαν οι δυο τους συνάντηση, μου προέκυπταν κάτι πολύ βολικές επέιγουσες συναντήσεις στην δουλειά που με ανάγκαζαν να μην πάω. και έτσι no harm χιχιχι χοχοχο χεχεχε

και αυτά είναι όλα όσα έχω να πω για το θέμα.

Σημείωση: όταν η αρχή των συγκοινωνούντων πούστηδων αφορά ζευγάρια που αποτελούνται από ένα θηλυκό και ένα αρσενικό άνθρωπο τότε ονομάζεται «αρχή των συγκοινωνούντων γκόμενων».

How do I change?

If I feel depressed I will sing.
If I feel sad I will laugh.
If I feel ill I will double my labour.
If I feel fear I will plunge ahead.
If I feel inferior I will wear new garments.
If I feel uncertain I will raise my voice.
If I feel poverty I will think of wealth to come.
If I feel incompetent I will think of past success.
If I feel insignificant I will remember my goals.
Today I will be the master of my emotions.

(καλά, μην φανταστείς ότι τα ακολουθώ όλα αυτά - αυτό ας πούμε το when I feel ill I will double my labour εδώ μου κάθεται - αλλά μερικά είναι πολύ χρήσιμα. όσο για το που το βρήκα... δεν θυμάμαι καθόλου που το βρήκα, χέστηκα για το να αποδώσω credits, έχω ξυνίλα σήμερα).

καλό Παρασκευόβραδο!

upadate: αυτό το post είναι αφιερωμένο με όλη μου την αγάπη στην Mirandolina, που εχτές της συνέβη ένα από τα μεγάλα γεγονότα της ζωής του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να πάρει κάποιες αποφάσεις. της λέω μόνο ως "αποχαιρετισμό": Ο Θεός μαζί σου και μαζί με εκείνους που αγαπάς, κούκλα μου. Καλό δρόμο!

Σκόρπιες σκέψεις. Για αποσυμπίεση

• Έχω σε μιάμιση ώρα ακόμα μία τεράστια παρουσίαση στον μεγαλύτερό μας πελάτη. Όπως πάντα έχω άγχος, πολύ. Σφίγγεται ο στομάχης. Έχω βάλει τα καλά μου, ξυρίστηκα, σενιαρίστηκα. Μακάρι να πάει καλά. Όχι μόνο για μένα, αλλά και για όλους τους συνεργάτες που ξεσκίστηκαν να δουλεύουν για να την ετοιμάσουν.
• Έχω πολύ σοβαρές ενδείξεις ότι θα καθαρίζει η ζωή μου και η καθημερινότητά μου από κάτι που απολάμβανα πολύ να κάνω - αλλά για να το κάνω χρειαζόταν να έχω πάρε δώσε με ανθρώπους που "λερώναν" την μέρα μου με την αγένεια, την βλαχιά και την μικροπρεπή συμπεριφορά τους. Πειράζει - αλλά δεν πειράζει κιόλας (όταν δημιουργείται ένα κενό στην ζωή σου, το κενό θα γεμίσει με κάτι πολύ πολύ όμορφο...)
• Έχω μπόλικα αναπάντητα σχόλια. Συγγνώμη, συγγνώμη μην με ξεσυνερίζεσαι αγαπημένε, εστέτ, καλλιεργημένε και sexy αναγνώστη του www.provato.gr - πήζω ο παλιοπροβατάκος σου και ξεχνιέμαι. I ll catch up I promise you.
• Έχω μία υποψία ότι ένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος, φίλος καλός δηλαδή, μου αφήνει τα ανώνυμα σχόλια που με βρίζουν και μου προσάπτουν ότι είμαι η Μαντόνα Φλωράκη. Να σου πω κάτι; ...δεν με πειράζει - έχω καταλάβει πια ότι το Internet σε κάποιους ανθρώπους ξυπνά τον χειρότερό τους εαυτό και σε κάποιους άλλους έναν καλύτερο. πάντως στο Internet δεν βλέπεις αυτό που πραγματικά είναι ο άλλο. ..........Θα συνεχίσω να του κάνω παρέα αυτού του ανθρώπου. Ούτως η άλλως τον άνθρωπο αγαπώ όχι την Internetική του περσόνα ή αυτή την οποία βγάζει στα comments του.
• Έχω πολλά ελλατώματα. έχω όμως και μεγάλη επιθυμία να τα αποδεχτώ και να μάθω να τα χειρίζομαι. είμαι τυχερός γιατί έχω και ανθρώπους να με βοηθήσουν να το καταφέρω. Κάποιοι με βοηθάν με την θετική τους επιρροή, κάποιοι γιατί είναι τόσο απαίσιοι που γίνονται παράδειγμα προς αποφυγήν ή με μαθαίνουν ένα μεγάλο μάθημα. Και οι δύο τρόποι είναι εξίσου ευλογημένοι.
• Να αγαπάς και να προσέχεις με πράξεις αυτούς που αγαπάς και προσέχεις μέσα στην καρδιά σου. δεν υπάρχει πιο σπουδαίο πράγμα από αυτό.

Αηδία καταντήσαμε πια

...διαβάζω τις αγγελίες που βάζουν οι διαφημιστικές εταιρίες, ή γενικά οι εταιρίες του χώρου "επικοινωνία" στα διάφορα κλαδικά έντυπα προς αναζήτηση συνεργατών κυρίως σε entry level και έχω μία απορία...

με τι ακριβώς σκεπτικό στα πράγματα που ζητάνε από κάποιον υποψήφιο υπάλληλό τους περιλαμβάνουν στο 60% των περιπτώσεων και το "να έχει όρεξη για δουλειά";

Δηλαδή πως το σκέφτονται ακριβώς το όλο πράγμα; Ότι σε περίπτωση που δεν το βάλουν θα παιχτεί ο εξής διάλογος;

Εργοδότης: Μπράβο, μπράβο, μου αρέσει πολύ το book σας... Πείτε μας λοιπόν, έχετε όρεξη για δουλειά; ...Πολύ όρεξη;
Υποψήφιος: Όχι βέβαια!!! Δεν το είχατε γράψει στην αγγελία!!! Ασφαλώς και δεν έχω!!! καθόλου μάλιστα!!

Ή μήπως θεωρούν ότι με το να το βάζουν το "ο υποψήφιος πρέπει να έχει όρεξη για σκληρή δουλειά" (ή κάτι παρόμοιο τέλος πάντων...) θα παιχτεί ο εξής διάλογος:

Εργοδότης: Μπράβο μου αρέσει πολύ η δουλειά σας... φαντάζομαι θα έχετε και όρεξη για δουλειά;
Υποψήφιος: Όχι! ...γιατί;
Εργοδότης: ΟΧΙΙΙΙ!!;;;;; ...Μα αφού το λέμε και στην αγγελία... σας ζητώ τα ρέστα κύριε που ήρθατε και σπαταλήσατε το χρόνο μου!!! σας ζητώ τα ρέστα!!!

μπλιαχ! γιάϊκς! ίουκ επιτέλους!

Amazon VS. Ελευθερουδάκης, κ.α.

Την Παρασκευή το απόγευμα πήγα στον Ελευθερουδάκη στην Πανεπιστημίου.

Έκατσα περίπου μισή ωρίτσα, και πρόλαβα σε αυτό το διάστημα να κελάρω και να επιθυμήσω κάποια ξενόγλωσσα βιβλία.

6 τον αριθμό, τα εξής:

Philosophy Of Branding

The Laws Of Simplicity

ένα κουτί με μικρά βιβλιαράκια που λέγεται The Brain Box

Την τελευταία συλλογή με ιστορίες της σούπερ ντούπερ αγαπημένης Μαργκαρετ Άτγουντ Moral Disorder

Vanity, Vitality and Virility:The science Behind The Products we Buy

και τελευταίο άλλο ένα σχετικό με την δουλειά το Niche Envy: Marketing Descremination In the Digital Age.

παραλίγο να τα πάρω, αλλά τελικά κρατήθηκα. Αφ' ενός γιατί χρωστάω πολλά χιλιάρικα ρουβλάκια στις τράπεζες και πρέπει να κάνω λίγο κράτει - και αφ' ετέρου γιατί είπα να κάνω ένα πείραμα και να δω αυτά τα ίδια βιβλία πόσο θα μου στοίχιζαν να τα πάρω από το Amazon.

Λοιπόν, the verdict is:

Τα 6 βιβλιαράκια με στρογγυλοποίηση προς τα κάτω στον Ελευθερουδάκη κάνουν...
...
...
...
...
... 161 ρουβλάκια.


Ενώ στο Amazon το Αμερικάνικο, με τα έξοδα αποστολής...

...
...
...
...
108 ρουβλάκια!!!

Δηλαδή γλυτώνω αν τα παραγγείλω από το internet 53 γρόσια!!!

Γιατί, τώρα, μπήκα σε όλη αυτή την ταλαιπωρία και που θέλω να κάταλήξω;

Αυτά τα 53 γρόσια που θα γλύτωνα αν παράγγελνα τα βιβλιαράκια μου από το Internet καλύπτουν το κόστος πολύ γρήγορης σύνδεσης Adsl στο Internet για δυόμιση μήνες φίλε μου.

Που θα πει ότι μην ξανακούσω μαλακίες περί ακρίβειας μίας σύνδεσης internet γιατί θα έρθω εκεί και θα σε κάνω τόπι στο ξύλο.

Η απόσβεση μίας σύνδεσης Internet γίνεται πάρα πολύ γρήγορα. Ok χαζούλη;

...αν δεν έχεις σύνδεση Internet στο σπίτι, κάνε τα κουμάντα σου και βάλε. Ok χαζούλη;

Το τέλος της γιορτής

καυγάς τρικούβερτος εχτές με το ρεμάλι. τρικούβερτος.

με αιτία το Πολυτεχνείο.

είχε την κλασική επιχειρηματολογία: όσοι συμμετείχαν το καπηλεύτηκαν, δεν ήταν αυτό η αιτία που έπεσε η χούντα αλλά το πως τα σκάτωσε η δικτατορία στην Κύπρο, έχει καταντήσει πια ο εορτασμός να είναι ένα πανηγυράκι με σκοπό να εξυπηρετηθούν άλλα συμφέροντα, κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.

...να σου πω πως το βλέπω εγώ;

το Πολυτεχνείο έγινε. Από ανθρώπους που διάλεξαν να χαλάσουν την ζαχαρένια τους για ένα στόχο πάνω και πέρα από αυτούς, για το κοινό καλό. Όπως και να εξελίχτηκαν οι άνθρωποι, όσο μούφα και γελοία να είναι κάθε γιορτή που υποτίθεται ότι τιμά αυτό που έγινε τότε, την δύναμη του και την αξία του την συμβολική δεν μπορεί κανένας να την μειώσει. Τελεία και παύλα.

άκου αυτό - στο χρονικό σημείο 1 λεπτό και 13 δευτερόλεπτα γίνεται μία μεγάλη ανατροπή.

είναι ένα ηχητικό ντοκουμέντο από την βραδιά του Πολυτεχνείου.

Μπαλάντα της μοναξιάς

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι εδώ και μερικά χρόνια τα γυμναστήρια για πολλούς ανθρώπους έχουν πάρει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τον ρόλο του χώρου που θα γνωρίσουν κόσμο.

Οι γνωριμίες μπορεί να αποσκοπούν σε ένα ευρύ φάσμα επιδιώξεων. Είναι ενδιαφέρον ότι υπάρχει μία κατηγοριοποίηση. Για παράδειγμα οι Αχιλλείς από το Κάϊρο είναι πολύ ευχαριστημένοι με το casual sex στις σάουνες και τα χαμάμ - όχι ότι άμα κάτσει καμία σχέση θα διαμαρτυρηθούν. Οι ετεροφυλόφιλοι άντρες συνήθως επιδιώκουν να γνωρίσουν παρέα για ποτό, για μπάλα, για κοινωνικά. Και οι ετερό γυναίκες είναι κολλημένες στο μοντέλο "θέλω να γνωρίσω τον πρίγκιπα των ονείρων μου".

…Πριν από μερικές μέρες ήμουν στο γυμναστήριο. Μόλις είχα αλλάξει και ήμουν έτοιμος να κολυμπήσω.

Μπήκα στο ένα από 3 ντους στον χώρο της πισίνας που είναι για να κάνουν ντους όσοι είναι να βουτήξουν. Δίπλα μου τα άλλα δύο ήταν πιασμένα. Σε εκείνο που ήταν ακριβώς δίπλα μου, ήταν ένας κύριος, ενώ στο παραδίπλα μία κυρία. Η ηλικία τους κάπου μεταξύ στα 35 και 40.

Οι δύο τους καθώς πλένονταν είχαν μπλεχτεί σε κουβέντα. Δύο πράγματα μου τράβηξαν την προσοχή στην συζήτηση τους και έστησα αυτί:

Το ένα ήταν η περίσταση. Επρόκειτο για μια από αυτές τις γνωριμίες του γυμναστηρίου. Η αίσθηση ήταν ξεκάθαρη, η ιστορία γνωστή: Η κοπέλα προσπαθούσε να χτίσει κάτι με τον άντρα. Προφανώς τον έβλεπε καιρό, της άρεσε, κάποια στιγμή κατάφερε να μαζέψει το κουράγιο να του μιλήσει… και τώρα ήταν στο στάδιο του να προσπαθήσει να κάνει καλή εντύπωση για τον εαυτό της, να καταφέρει ίσως να βγούνε και εκτός γυμναστηρίου.

Πρέπει να πω ότι την είδα αρκετά λιγότερο χαλαρή από όσο θα έπρεπε να είναι. Ξέρεις το στιλ. Γλωσσοκοπάνα τρομερής ταχύτητας. Είχε αυτό το πράγμα που σε κάνει να σκεφτείς για τον άλλο ότι έχει να μιλήσει ουσιαστικά με κάποιον since… for ever!!!

Ο τυπάκος γενικά έλεγε μερικά «ναι» «ναι» «δεν έχεις άδικο» «μάλιστα» (Polite noises τα λένε στο χωριό μου στο Βόλο) ενώ η κοπέλα του έδινε να καταλάβει στην πολυλογία. Οι προτάσεις της ήταν τόσο μακριές και του ατελείωτου που έκαναν τον Ευάγγελο Βενιζέλο να μοιάζει μονοσήμαντος και μονολεκτικός, σαν να έχει πάρει όρκο σιωπής.

Παρόλα αυτά η πολυλογία της (που δεν την έλεγχε το γεγονός ότι μιλούσε με κάποιον που έκανε ντους όπως κι εκείνη…) δεν ήταν αυτό που μου τράβηξε την προσοχή περισσότερο.

...Έπρεπε να ήσουν από μία γωνία να ακούσεις τι κοινοτυπίες και ξεράσματα κλισέ έλεγε. Δεν ήταν μόνο η θεματολογία, τα δύο τρία πράγματα με τα οποία ασχολήθηκε και τα οποία ήταν τόσο πρωτότυπα όσο το νερό μέσα σε ένα καζανάκι. (Κάτι έλεγε για εκπομπές στην τηλεόραση, μετά κάτι έλεγε για εστιατόρια, μετά κάτι έλεγε για τον καιρό, και μετά έλεγε μετά για κάτι άλλο super original…).

Ηταν και η προσέγγιση της… πραγματικά η τύπισσα ήταν η φωνή του χαμηλότερου κοινού παρονομαστή…. Μπλιαχ – αηδίασα. ήταν τόσο άχρωμο ότιδήποτε έβγαινε από το στόμα της που πραγματικά δυσκολεύομαι να το θυμηθώ... θυμάμαι μόνο την αίσθηση που μου προκαλούσε: ένα μούδιασμα διαχέετο από τα αυτιά μου και πήγαινε προς τον εγκέφαλο. μετά έφτασε στο στομάχι και κατέβηκε στο πουλί μου. Όταν άρχισε να το μουδιάζει και αυτό, πετάχτηκα απο το ντους, μήπως και περισώσω την φήμη μου.

...Και μετά έκανα το λάθος να αρχίσω να σκέφτομαι: Αυτή η κοπέλα κατά πάσα πιθανότητα θα φάει τρελή πόρτα από τον τυπάκο που προσπαθούσε να ρίξει. (εντάξει, και αυτός δεν ήταν η πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που θα μπορούσες να συναντήσεις στην ζωή αυτή, αλλά αν μη τι άλλο φαινόταν ότι θα μπορούσε να κάνει και μία άλλου είδους συζήτηση…).

Αφού φάει την πόρτα θα γίνει ([περισσότερο) αρνητική με τον κόσμο και την κοινωνία «που κανένας άντρας δεν καταλαβαίνει τι κορίτσι είμαι, που όλοι θέλουν μόνο να πηδήξουν και δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν μία συζήτηση μαζί μου, που τον μαλάκα τον έχω πάρει 32 φορές και δεν έχει απαντήσει στα τηλεφωνήματά μου…».

Φυσικά, δεν θα αναρωτηθεί ποτέ για το αν έκανε εκείνη κάτι λάθος

και έτσι δεν θα διαπιστώσει ότι η εικόνα που παρουσίασε σε έναν άνθρωπο ήταν τόσο λοβοτομημένη και άχρωμη σαν σπαράγγι που το έχεις ποτίσει Prozac.

Και πρόσεξε μην με κατηγορήσεις για ελιτισμό. Δεν είναι ότι αυτή η γυναίκα δεν είχε κάτι να δείξει σε έναν άνθρωπο, ούτε και αγοράζω το επιχείρημα ότι «κάποιοι άνθρωποι απλά είναι πιο άχρωμοι και πρέπει να το πάρουμε απόφαση…».

Για μένα τα πράγματα είναι απλά… όλοι, ανεξαιρέτως, έχουμε μέσα μας στοιχεία και πράγματα που είναι ζωντανά, έχουν ενδιαφέρον, μπορούν να ανάψουν μία συζήτηση και κατά προέκταση μία σχέση με έναν άνθρωπο. Κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο, αλλά όλοι τα έχουμε σε αρκετή "ποσότητα" ώστα να μπορούμε να αφήσουμε το στίγμα μας, να προκαλέσουμε μία εντύπωση.

Το θέμα είναι να προσπαθήσεις να τα βρεις αυτά τα πράγματα και να τα αναπτύξεις (θυμήσου την παραβολή των ταλάντων)!! και μετά να τα «μοιράζεις», να τα επενδύεις στους άλλους ανθρώπους.

Αν σε πιάνει φόβος και ανησυχία μην τυχόν και ξεφεύγεις από το κλισέ, ή αν τα χρειάεζεσαι (τα κλισέ) για να μπορέσεις να επικοινωνήσεις με το περιβάλλον... ε, μην απορείς και μην θυμώνεις που έχεις μοναξιές!!!

μην τα βάζεις με τον κόσμο! ...δεν είναι σωστό!

Παραβολή αυτοαναφορική

Μία μέρα ένας θλιμμένος άνθρωπος έσκυψε τόσο πολύ μέσα στον εαυτό του

που κατάφερε να ανακαλύψει εκεί, στα βάθη του, τον Θεό, την ευτυχία και το μυστικό της ζωής.

Αμέσως σήκωσε το κεφάλι του για να πει το νέο στους άλλους ανθρώπους,

αλλά δεν είδε κανέναν

και τίποτα

γύρω του.

...όσο καιρό ήταν χαμένος μέσα στον εαυτό του, ο κόσμος είχε χαθεί, η ιστορία είναι τελειώσει,
όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι είχαν πεθάνει...

και ότι ειχε απομείνει από αυτούς και τα επιτέυγματά τους είχε πεθάνει και αυτό και είχαν χαθεί όλα του τα ίχνη...

μαζί είχαν πεθάνει και όλα όσα θυμόντουσαν ότι κάποτε ο κόσμος και ο άνθρωπος υπήρξαν...

τόσο πολύ καιρό είχε περάσει αυτός ο θλιμμένος άνθρωπος μέσα στον εαυτό του χωρίς να το καταλάβει.

(ναι, καλό είναι να ψάχνεσαι και να σκέφτεσαι και να αναρωτιέσαι και να ενδοσκοπείς... αλλά μην ξεχνάς ποτέ εκτός από μέσα σου να κοιτάζεις και γύρω σου. Γιατί με την υπερβολική ενδοσκόπηση κινδυνεύεις - όχι, βέβαια, να τελειώσει ο κόσμος, αλλά οι άλλοι να βαρεθούν και να φύγουν...)

Υπόσχεση στον εαυτό μου

...υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο (δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία) που κάθε μία κίνησή τους πηγάζει από την ανασφάλειά τους, από τα συμπλέγματά τους, από τον φθόνο και την ζήλια τους, από την θλίψη και την στεναχώρια τους.

και μετά υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι, ελάχιστοι μεν αλλά δυνατοί , που κάθε μία πράξη τους είναι αποτέλεσμα των ονείρων τους, των επιθυμιών τους, των πραγμάτων που θέλουν να κατακτήσουν, ότι και να είναι αυτά, της χαράς που έχουν για κάθε τι που πετυχαίνουν...

Τέτοιος θέλω κι εγώ να γίνω. Τέτοιος θα είμαι. Έτσι θα φέρομαι.

Νύχτα φύγε...

Εχτές ήταν ένα βράδυ πολύ σουρεαλιστικό. Πραγματικά.

Βρισκόμουν στο γραφείο μέχρι τις 9 και 10 περίπου.

Σήμερα το πρωί είχαμε μία πολύ μεγάλη pro active παρουσίαση σε μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές εταιρίες, την οποία ετοιμάζαμε από τις αρχές του καλοκαιριού.

Όσο και αν έχω βρει τρόπους να ελέγχω το άγχος πριν από τέτοιες σημαντικές στιγμές στην δουλειά, η αλήθεια είναι ότι με επηρεάζει πολύ – μπορεί να είναι μόνο εσωτερικός επηρεασμός, αλλά υπάρχει. Εχτές λοιπόν το βράδυ που καθόμουν στο γραφείο με την τυπωμένη παρουσίαση μπροστά μου για να την μηρυκάσω και να βεβαιωθώ ότι την κατέχω καλά, αισθανόμουν τα γνωστά σφίξιμο στο στομάχι και άδειασμα στα γόνατα.

Εκτός από αυτό το stress υπάρχουν και άλλα αυτές τι μέρες:

Το βασικό είναι η ιστορία με το ρεμαλάκι μου (όσο περνάνε οι μέρες και βιώνω την νέα κατάσταση, συνειδητοποιώ δηλαδή τι έγινε, στεναχωριέμαι όλο και πιο πολύ – φαντάζομαι είναι φυσιολογικό, αλλά αυτό δεν το ελαφραίνει… και να φανταστείς ότι σε ψυχολογικό επίπεδο ο χωρισμός αυτός καθ’ εαυτός είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου)…

Επιπλέον με απασχολεί και η αναρώτηση τι σταδγιάλα κάνω στην ζωή μου, τι θέλω να πετύχω (την έχω αρκετά συχνά, ακόμα και χωρίς αφορμή… κάθε 10 λεπτά δηλαδή... :-))

και τέλος έχω και την ανησυχία για διάφορα, μικρότερα, πράγματα που δεν πάνε όπως θα ήθελα….

Φεύγοντας από το γραφείο, κατευθύνθηκα προς το κολυμβητήριο. Τι καλύτερο από το κολύπμπι για να βγάλεις κάμποσο από το άγχος και την ένταση;

Ήμουν τυχερός. Στην πισίνα, είχε βάρδια ο αγαπημένος μου προπονητής ο Βασίλης (για τον οποίο έχω γράψει πολλές φορές συγχαρητήρια στο βιβλίο εντυπώσεων του γυμναστηρίου). Είχα καιρό να τον δω… τα είπαμε λίγο, με ρώτησε πως τα πηγαίνω με την κολύμβησή μου και αφού είδε ότι το έχω πάρει αρκετά πατριωτικά και δεν τα έχω παρατήσει μου έκανε την μεγάλη πρόταση!

«Θέλεις να κάνεις σήμερα ένα άλλο πρόγραμμα, πιο ενδιαφέρον και λίγο περισσότερο σκληρό;».

Είπα ναι like totally at once!!! Δεν έχεις συχνά την ευκαιρία να σου κάνει ιδιαίτερο πρόγραμμα ένας τόσο γαμάτος προπονητής!

«Τα κόκαλα δικά μου» του λέω, «αλλά το σαρκίο δικό σου». Και πράγματι, όταν μετά από περίπου 1 ώρα και 45 λεπτά μου επέτρεψε να βγω από την πισίνα, ήμουν σε κατάσταση drop dead ugly an tired!

Συνήθως, κάνω 1900 μέτρα όταν κολυμπάω. Σε 50 λεπτά πάνω κάτω. Εχτές έκανα 2500 και μάλιστα όχι ελεύθερο που το ξέρω και μου είναι εύκολο, αλλά και με διάφορους άλλους τρόπους που με δυσκόλεψαν λίγο (ξέρεις - μόνο πόδια πρόσθιο, μόνο πόδια ύπτιο, μόνο αυτιά, δελφινωτό, μόνο χέρια, χτύπημα μασχάλης με ταυτόχρονα φύσημα μύτης και άλλα τέτοια…).

Κοντολογίς, πτώμα ο προβατάκος σου. Πολλώ δε μάλλον που το πρωί είχα σηκωθεί στις 7 και μισή μετά από 5 ωρών μόνο ύπνο. Παρόλα αυτά η διάθεση μου ήταν κάπως καλύτερη. Οι περαστικοί δεν μου έδιναν ελεημοσύνη όπως στο δρόμο από το γραφείο στην πισίνα, σημάδι ότι το κλαψομούνικο ύφος από την φάτσα μου είχε φύγει, και υπήρχε ένα απλό Νεοϋορκέζικο συνοφρύωμα τύπου «έχω-πονέσει-πολύ-μην-κοιτάς-που-δεν-μιλάω».

Με καλή διάθεση αλλά πολύ κουρασμένος ξεκίνησα για το σπίτι. Μέχρι να φτάσω είχα ένα μάντρα στο μυαλό μου: «Προβατάκο, όταν πας στο σπίτι, δεν θα κολλήσεις στο computer… θα οργανωθείς ώστε μία η ώρα να κοιμάσαι για να είσαι φρέσκος για την αυριανή παρουσίαση». Και ξανά μανά: «Προβατάκο, όταν πας στο σπίτι δεν θα κολλήσεις στο computer…», «Προβατάκο, όταν πας στο σπίτι δεν θα κολλήσεις στο computer…», «Προβατάκο, όταν πας στο σπίτι δεν θα κολλήσεις στο computer…».

Φυσικά, δεν χρειάζεται να σου πω ότι μετά από όλη αυτή την δραματοποίηση του γεγονότος ότι δεν πρέπει να ξενυχτάω μπροστά στο Internet με μαλακίες, όταν έφτασα στο σπίτι, σαν υπνωτισμένο ζόμπι, χωρίς καν να αφήσω την τσάντα του γυμναστηρίου κάτω, άνοιξα το pc και συνδέθηκα στο Internet.

Cut – μεταφερόμαστε δυόμιση ώρες μετά. Η ώρα είναι 2 και 40. Τα μάτια μου με καίνε πια, νυστάζω σαν πούστης, έχω μπαφιάσει από την οθονίλα, την intenetila, την refreshίλα και την linkίλα! Δεν έχω πια επιλογή παρά να πέσω να κοιμηθώ… σηκώνομαι από την καρέκλα. Με αργές κινήσεις αρχίζω να ξεντύνομαι. (φαντάσου, δεν είχα καν βγάλει τα παπούτσια μου και το παντελόνι πριν κάτσω μπροστά στην οθόνη…).

Η μιζέρια μου έχει χτυπήσει τρελό διαγαλαξιακό ρεκόρ!!! Ούτε καν το γεγονός ότι έμαθα να κατεβάζω επιτέλους torrents με σκληρό gay porn αρκεί να με συνεφέρει!

Αισθάνομαι άσχημα που χώρισα, αισθάνομαι δυστυχία που δεν έχω μιλήσει με το ρεμάλι δύο μέρες, αισθάνομαι άσχημα που τελειώνω από την δουλειά στις 9, αισθάνομαι άσχημα που βρέχει, αισθάνομαι άσχημα που αισθάνομαι άσχημα, αισθάνομαι άγχος για την αυριανή παρουσίαση, αισθάνομαι άσχημα που δεν έχω αυτοπειθαρχία και ενώ είχα ορκιστεί το αντίθετο τελικά έκατσα μπροστά στο computer και κούρασα χωρίς ουσιαστικό λόγο τον εαυτό μου για δύο ώρες, αισθάνομαι άσχημα γιατί αισθάνομαι μοναξιά, αισθάνομαι άσχημα γιατί το σπίτι δεν το έχω καθαρίσει, αισθάνομαι άσχημα γιατί νυστάζω, αισθάνομαι άσχημα γιατί αμφιβάλλω για την ιστορία με το ρεμαλάκι, αισθάνομαι άσχημα άσχημα άσχημα…

Σέρνομαι ως το κρεβάτι. Με αργές κινήσεις, σαν γιαγιά σε ημιυπόγειο, μισοπαράλυτη και φαγωμένη από την σκοτεινιά της ζωής, ξαπλώνω στο μαξιλάρι μου. Αργά αργά, μίζερα τραβάω το σεντόνι πάνω μέχρι πάνω από το κεφάλι… βγάζω ένα βαρύ αναστεναγμό… κλείνω τα μάτια.

Τα ανοίγω ξανά μετά από ένα λεπτό – η ώρα έχει πάει 8 και μισή το πρωί. Μέσα σε ένα λεπτό, πέρασαν σχεδόν 6 ώρες. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου, ξυρίζομαι, διαλέγω πουκάμισο που μου πάει, το blazer που με κολακεύει και με σοβαρεύει, καθαρά μαύρα παπούτσια. Η διάθεσή μου δεν έχει φτιάξει ιδιαίτερα, ούτε και ο ύπνος που έκανα, νευρικός και ληθαργικός (πως γίνεται; και όμως γίνεται!!!) με ξεκούρασε!

Αλλά τώρα δεν υπάρχει καιρός για όλα αυτά – τώρα η παρουσίαση είναι η προτεραιότητα…

… … … … … … … … … … …

Δεν ξέρω πότε μου δόθηκε αυτό το δώρο… είναι πάντως ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω. Το κουβαλάω με μεγάλη περηφάνια. Σεμνά και ταπεινά, αλλά υπερήφανα!

Μιλάω για την συνειδητοποίηση ότι η σκοτεινές βραδιές της ζωής είναι κομμάτι του παιχνιδιού. Μιλάω για την χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζω νύχτες σαν την χτεσινή. Μιλάω για την ηρεμία με την οποία καταπίνω και χειρίζομαι τις δυσκολίες.

Δεν είναι ότι δεν τραβάω το ζόρι. Το τραβάω μία χαρά. Ζω το δράμα κανονικά. Αλλά για κάποιο λόγο, που δεν ξέρω με ποια πατρογονική σοφία έχει να κάνει, δεν γίνεται, το ζόρι, λόγος να είμαι μηδενιστής, να χάνω την μπάλα της ζωής.

Η ζωή είναι σκαμπανεβάσματα. Πολλά. Και αφού την ζω τα χειρίζομαι και αυτά. Αλλού χρειάζεται δράση. Χρειάζεται να κάνεις πράγματα για να αλλάξεις την ρότα των πραγμάτων. Ή για να μειώσεις τις συνέπειες.

Αλλά αλλού, σε νύχτες σαν την χτεσινή πρέπει να έχεις άλλη τακτική.

Χρειάζεται να περιμένεις να έρθει η ώρα της παρουσίασης. Οπότε η αυτοσυντήρησή σου θα σε κάνει να «βγεις» από την προστασία του σεντονιού, να μπεις στην ζωή, γερός, δυνατός, χαρούμενος, ικανός να γοητεύσεις και να πουλήσεις την δουλειά του εαυτού σου και της εταιρίας για την οποία δουλεύεις.

...χρειάζεται απλά να περιμένεις να είσαι εξουθενωμένος από την νύστα, ώστε όταν ξαπλώσεις να κοιμηθείς αμέσως, για να μην κάνεις σκοτεινές σκέψεις μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Το ξέρω καλά αυτό. Και δοξάζω τον Θεό που έχω αυτή τη γνώση.

Ο πόνος, ο καλύτερος φίλος μου

...ευτυχώς καμία φορά τα πράγματα είναι πολύ απλά.

Γενικά προσπαθώ να σκεφτώ με προσοχή τις συμπεριφορές μου απέναντι στους άλλους, ειδικά εκεί που το έδαφος είναι πρόσφορο για σκηνές και στεναχώριες (ξέρεις, μιλάω για γκομενικά, για φιλίες που χαλάνε, για τσακωμούς, για αποχωρισμούς, για συζητήσεις βαθιές, για αρρώστιες και για άλλα τέτοια καθημερινά καρφιά που κανένας δεν μπορεί να αποφύγει... για όλα αυτά τα πράγματα κοντολογίς που μπορούν να πληγώσουν και να μας στεναχωρήσουν).

Ήμουν σκεφτικό παιδί – και τώρα που μεγάλωσα και έχω καταναλώσει κι εγώ το μερίδιο μου στις οδύνες της ζωής, έχω γίνει ακόμα πιο σκεφτικός σε ότι έχει να κάνει με την ψυχολογική θέση που μπορεί να βάλει τον άλλο μία κουβέντα ή μία πράξη μου.

Προσπαθώ να θεωρητικοποιήσω, να βάλω κανόνες, να ορίσω πλαίσια, να κάνω πιο επιστημονική την προσέγγιση μου, βασιζόμενος σε αρχές και σε ηθική και σε συστήματα αντιμετώπισης του κόσμου (ξέρεις, χριστιανικά ή επιστημονικά ή ψυχολογικά ή you name it…).

Αλλά ευτυχώς τα πράγματα είναι πολύ απλά. Και οι απαντήσεις είναι μέσα μας.

Όσο μεγαλώνω και (θέλω να πιστεύω…) βελτιώνομαι σαν πρόβατο όλο και πιο πολύ βασίζομαι πια μόνο σε ένα δεδομένο, σε μία ερώτηση – ρωτάω τον εαυτό μου: Αν ήμουν σε αυτή, την ίδια ακριβώς! κατάσταση, αλλά στην άλλη θέση, αν ήμουν ο άλλος και ο «Βαγγέλης» μου έκανε αυτό ακριβώς, πως θα ένοιωθα;

Και αφού δώσω την απάντησή μου (με όσο μεγαλύτερη αντικειμενικότητα είναι δυνατόν…) τότε προχωράω στην πραγματοποίηση της πράξης ή λέω την πρόταση – βόμβα!
Άρα η εξίσωση είναι: Θα με πονέσει… δεν το κάνω! Θα με ευχαριστούσε; Το κάνω…

Ο πόνος παίζει μεγάλο ρόλο στην εξίσωση, αφού αυτός καθορίζει τελικά τι θα γίνει. Γενικά όπου βλέπω πόνο, κόβω λάσπη… αλλά από την άλλη είναι ένα εργαλείο που έχει βοηθήσει πολύ την ανθρωπότητα να προχωρήσει και να εξελιχτεί πνευματικά... και για αυτό του βγάζω το καπέλο.

και προσπαθώ να μην τον φοβάμαι και να τον βλέπω αλλιώς.

Ομολογώ ότι μπορεί να μου πει κανείς ότι παραείναι υποκειμενική αυτή η αντιμετώπιση του κόσμου (τι γίνεται με αυτούς που δεν θα τους πονούσε το συγκεκριμένο "κάτι" ή που δεν απολαμβάνουν το συγκεκριμένο "κάτι άλλο";) …αλλά, ρε παλικάρια δεν έχω άλλο μπούσουλα σε αυτόν τον κόσμο παρά μόνο τον εαυτό μου… μακάρι να ήταν ένας οικουμενικός εαυτός και να τα περιλάμβανε όλα, αλλά αυτό δεν γίνεται, οπότε…

Αν μη τι άλλο, έτσι έχω την ησυχία ότι έχω πραγματοποιήσει την δική μου εκδοχή…

[Να σου πω και ένα μικρό μυστικό ομορφιάς; Αυτή η μέθοδος είναι πολύ καλή για να πληγώσεις και τα μουνάκια που σου έκαναν πουτανιά και θέλεις να τα εκδικηθείς… (…μην φρικάρεις – θεωρώ την εκδικητικότητα δείγμα υγείας. Μην τους φοβάσαι αυτούς που εκδικούνται - αν μην τι άλλο γιατί κατά κανόνα, όπως ανταποδίδουν το κακό, έτσι ανταποδίδουν και το καλό). Σκέφτομαι ας πούμε: «τι θα με αλλάλιαζε αν μου το έκανε ο άλλος στην συγκεκριμένη σχέση και υπό αυτές τις συνθήκες;»… και το κάνω στυγνά και με την μία!... θα ήθελα να είμαι πιο καλός χριστιανός… αλλά… χεχεχεχε]

(παναγία μου φοβάμαι ότι έχω αρχίσει και Lilιποιούμαι το τελευταίο διάστημα: γράφω ακατανόητα post από την ψυχή ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΟΥ ΕΓΩ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ μέσα, που δεν αφορούν κανένα και είναι και σεντόνια... φακ! somebody stop me!).

Πτυχές της Ιστορίας

Όταν ο Κεμάλ Ατατούρκ πραγματοποίησε την υπόσχεση που είχε δώσει στον Τούρκικο λαό ότι θα φτάσει νικητής με τα στρατεύματα του στις ακτές της Μεσογείου μέσα σε 14 μέρες από την ημέρα που θα ξεκινούσε την μεγάλη εκστρατεία για να διώξει τους Έλληνες από την Μικρά Ασία, είχε πια αποκτήσει την θέση ημίθεου στα μυαλά τις καρδιές και το υποσυνείδητο των συμπατριωτών του. (παναγία μου, επιτέλους μία τελεία!!).

Στην Σμύρνη μπήκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1922. Αφού έμεινε για μερικές μέρες σε ένα απλό σπίτι στην τούρκικη γειτονιά οι άνθρωποι που τον «φρόντιζαν» κανόνισαν να μεταφερθεί σε μία εντυπωσιακή έπαυλη σε ένα από τα κυριλέ περίχωρα της πόλης… Η Σμύρνη πια είχε σχεδόν εξ ολοκλήρου καταληφθεί από τους Τούρκους, όσοι Έλληνες είχαν απομείνει κάθε άλλο παρά απειλή μπορούσαν να θεωρηθούν για τον «Γκρίζο Λύκο».

Μία εντυπωσιακή πομπή ξεκίνησε από το κέντρο της πόλης (που μερικές μέρες μετά θα αντιμετώπιζε την μεγάλη τραγωδία – την φωτιά που την κατάστρεψε ολοσχερώς) με κατεύθυνση την έπαυλη στην περιοχή Κερσίγιακα (ελπίζω να το τονίζω σωστά… αν κανείς από τους sexy, εστετ, ουσιαστικά καλλιεργημένους αναγνώστες του www.provato.gr γνωρίζει την ελληνική ονομασία της περιοχής που, αν θυμάμαι καλά, ήταν στο νότιο άκρο της πόλης, ας κάνει έναν κόπο να μας ενημερώσει...).

Ο Κεμάλ, γοητευτικός όσο ποτέ, ευχαριστημένος με τον εαυτό του όσο μπορεί να είναι κάποιος που είχε εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο να είναι, παγκοσμίως σχεδόν, αναγνωρισμένος ως ο σωτήρας της Τουρκίας, ήταν όρθιος σε ένα ανοιχτό αυτοκίνητο και χαιρετούσε τα πλήθη. Γύρω, του στρατιώτες του ιππικού συνόδευαν στην πορεία και προστάτευαν τον μεγάλο αγαπημένο πατέρα από τις εκδηλώσεις λατρείας που έφταναν στα όρια της υστερίας. Το αυτοκίνητο ήταν γεμάτο με γαρύφαλλα κόκκινα και άσπρα – τα εθνικά χρώματα της Τουρκίας.

Η πομπή έκανε αρκετή ώρα να φτάσει στην έπαυλη που είχε διαμορφωθεί ήδη ως κατάλυμα για τον Κεμάλ. Όταν εκείνος κατέβηκε από το αυτοκίνητο ένα άσχημο θέαμα του τράβηξε την προσοχή… Πάνω στην μεγάλη μαρμάρινη σκάλα που οδηγούσε από τους κήπους στην κύρια είσοδο του σπιτιού, ήταν απλωμένη μία ελληνική σημαία. Ο Κεμάλ θα έπρεπε να πατήσει επάνω της για να μπει στο σπίτι.

Ο Κεμάλ έγινε έξαλλος με το θέαμα. Άρχισε να φωνάζει και να χτυπιέται, εκτός εαυτού, να ρωτά ποιος και γιατί έκανε αυτή την γελοιότητα. Κάποιος από την ακολουθία του τον πληροφόρησε: Η έπαυλη αυτή ήταν το μέρος που έμεινε ο Έλληνας Βασιλιάς Κωνσταντίνος όταν είχε φτάσει στην Σμύρνη για να «ηγηθεί» (My ass – πολύ επιτυχημένος ηγέτης…) της Μικρασιατικής Εκστρατείας (για αυτό, του εξήγησαν, και την είχαν επιλέξει ως κατάλυμα και για τον ίδιο). Μάλιστα ο Κωνσταντίνος την πρώτη φορά που μπήκε πάτησε πάνω σε μία Τουρκική Σημαία που οι επιτελείς του είχαν στρώσει στην ίδια ακριβώς μαρμάρινη σκάλα.

Ο Κεμάλ, πατρικός πάντα με τους «υπηκόους» του μαλάκωσε όταν άκουσε την «δικαιολογία» τους. Απάντησε ότι η σημαία ενός έθνους πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό αφού είναι το κύριο εθνικό σύμβολο και ότι δεν θέλει σε καμία περίπτωση να επαναλάβει την απρέπεια και το λάθος του Βασιλιά Κωνσταντίνου…. Έτσι οι άνθρωποι του σήκωσαν την σημαία, που η ιστορία δεν μας λέει τι απέγινε, και ο Κεμάλ μπόρεσε να μπει στο σπίτι, στο οποίο και βρισκόταν όταν η Σμύρνη παραδόθηκε ολοκληρωτικά στους Τούρκους… … … … …

Άραγε να είναι αλήθεια αυτό το περιστατικό; Το βρήκα σε αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες, μία ψυχοβιογραφία του Κεμάλ Ατατούρκ.

Ίσως να είναι – αλλά μπορεί και όχι. Οι Τούρκοι είναι πολύ μάγκες στην προπαγάνδα και την διπλωματία και η αλήθεια είναι ότι τους συμφέρει να έχουν διαμορφωμένη μία εικόνα πολιτισμένου και ευαίσθητου ηγέτη για τον Κεμάλ. Από την άλλη, υπάρχουν αποδείξεις ότι όταν ο Κεμάλ με τα στρατεύματα του μπήκε στην Σμύρνη έδωσε όντως εντολή να μην πειραχτεί κανένας χριστιανός άοπλος, διαφορετικά όποιος Τούρκος στρατιώτης θα έκανε την μαλακία θα την πλήρωνε πολύ ακριβά. Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι οι ακρότητες του ελληνικού στρατού, όταν μετά την πρώτη χαμένη μάχη της Μικρασιατικής εκστρατείας, στο Σαγγάριο, άρχισε να υποχωρεί προς την Μεσόγειο, είναι φρικαλέες (τις Τούρκικες πόλεις που συνάντησε στην πορεία του, τις κατάστρεψε ολοκληρωτικά, δεν άφηναν πέτρα πάνω σε πέτρα – και από την οργή του δεν ξέφυγαν ούτε οι άμαχοι, βέβαια…).

Σκέφτομαι ότι η Ιστορία και οι σχέσεις των εθνών είναι πολύπλοκα τρένα… όπως ακριβώς και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Δεν ξέρω αν ποτέ μπορούμε να μιλάμε για μία απόλυτη αλήθεια στα ιστορικά γεγονότα – υποψιάζομαι όμως ότι δεν έχει καν σημασία να την ψάχνουμε. Απλά κάποια στιγμή αποφασίζεις να κάνεις μία καινούργια αρχή. Γιατί; Γιατί είναι άλλες εποχές, γιατί ξέρεις περισσότερα, γιατί δεν έχει νόημα να κλαις πάνω από το γάλα που χύθηκε και τις ζημιές που έγιναν…

Από την άλλη όμως, η αλήθεια είναι ότι η σύγκρουση είναι η μαμά της προόδου και της εξέλιξης…

όμως, το βάρυνα πολύ. Εγώ απλά ήθελα να σου μεταφέρω ένα περιστατικό που πολύ με εντυπωσίασε εχτές που κουκουλωμένος με ένα σεντόνι, γυμνός και σέξυ τα διάβασα πριν κοιμηθώ... Πάω να δω Μενεγάκη! Καλημπεεεεέρα!!

Παράκληση

Μπορείτε επειτέλους να σταματήσετε να μου στέλνετε mail αλυσίδα με ποιήματα που έχουν γράψει κοριτσάκια που αργοπεθαίνουν από καρκίνο σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης;

Συγγνώμη αλλά δεν συγκινούμαι...

Γιατί υπάρχουν και παιδάκια που αργοπεθαίνουν από καρκίνο σε μία έρημο της Αφρικής, χωρίς στέγη και καθαρό (ή έστω βρώμικο) νερό, και που δεν έχουν όρεξη να γράψουν ποιήματα διότι απλά δεν μπορούν να κρατήσουν το κεφάλι όρθιο από την αφαγία... [αλλά ακόμα και αν είχαν όρεξη μάλλον δεν θα είχαν τρόπο να το κάνουν (αναλφαβητισμός γαρ)].

Δεν είναι ότι δεν επιθυμώ το κοριτσάκι να είναι καλά... είναι απλά ότι η μετάδοση τέτοιων εικόνων (ξέρεις, το ξανθόμαλλο αγγελικό κοριτσάκι με τα γαλανά ματάκια, ξαπλωμένο σε ένα πεντακάθαρο δωμάτιο ενός ήσυχου Νεοϋορκέζικου Νοσοκομείου, σηκώνει τα ματάκια, ατενίζει για μερικά λεπτά τα χρυσά φθινοπωρινά φύλλα που αργά αργά πέφτουν από τα δέντρα του Central Park και συνεχίζει το γράψιμο του ποιήματός του... ) μας κάνει να ξεχνάμε το τρομακτικό πρόσωπο του πραγματικού πόνου και πόσο όλοι πρέπει να κάνουμε καθημερινά κάτι για να τον περιορίσουμε!

...φοβάμαι ότι πέφτουμε στην παγίδα να νιώθουμε ότι προωθώντας το Mail αλυσίδα έχουμε κάνει το χρέος μας - αμελούμε έτσι να κάνουμε αυτά που θα είχαν ουσιαστική σημασία και θα συντελούσαν πραγματικά στον περιορισμό του πόνου... ας πούμε να στηρίξουμε οικονομικά τις οργανώσεις των ανθρώπων που πάσχουν ή να μάθουμε τα παιδιά μας να έχουν υγιή και ισορροπημένη διατροφή για να προλάβουν την αρρώστια ή να προσέξουμε τους εαυτούς μας...

Κύκλοι αγάπης. Κύκλοι ξεχασιάς

Το έχω παρατηρήσει. Πολλές φορές. Αλλά ειδικά αυτήν την περίοδο τα παραδείγματα του φαινόμενου είναι περισσότερα από ποτέ άλλοτε.

…μου συμβαίνει ένα περίεργο πράγμα με τους ανθρώπους της ζωής μου που μετράνε πολύ. Ως επί το πλείστον πρόκειται για συγγενείς, αλλά η λίστα περιλαμβάνει και φίλους που βγαίνουν από την κατηγορία «άνθρωποι με τους οποίους έχω κοινά ενδιαφέροντα και μοιράζομαι/σκοτώνω τον χρόνο μου» και μπαίνουν στην κατηγορία «άνθρωποι που η ύπαρξη τους καθαυτή, αλλά και οι διάφορες επιρροές τους πάνω μου έχουν γίνει δομικό στοιχείο της προσωπικότητάς μου».

Ζω μαζί τους κάτι... περίεργους κύκλους. Για κάποιο διάστημα είμαι πολύ καλά.

Είμαστε πολύ καλά: Επικοινωνούμε συχνά, επικοινωνούμε με σαφήνεια, καταλαβαινόμαστε, μπαίνουμε στον κόπο να ψαχτούμε καθημερινά, να σηκώσουμε το τηλέφωνο, ξέρουμε ο ένας τα της καθημερινότητας του άλλου, δεν αφήνουμε χώρο σε παρεξηγήσεις, κοντολογίς βιώνουμε την σχέση με τα όλα της…

Και μετά έρχεται ένα άλλο διάστημα που όλα μοιάζουν διαστρεβλωμένα. Κανένα από τα δύο μέρη της σχέσης δεν μπαίνει καν στον κόπο να κάνει ένα τηλεφώνημα, δεν βρισκόμαστε, δεν έχουμε όρεξη και χρόνο, και αν συμβεί η ατυχία και γίνει καμία παρεξήγηση ο καυγάς είναι ομηρικός και τον κρατάμε μανιάτικο για πολύ καιρό. Περισσότερο από όσο είναι λογικό ή απαραίτητο.

Και μπορεί έτσι να περάσουν μήνες – μπορεί να χαθούμε και να μην το πάρουμε χαμπάρι. Και μάλιστα αυτούς τους μήνες να μην αισθανθούμε στιγμή την έλλειψη του άλλου…

Κάποτε με τρόμαζαν αυτοί οι κύκλοι της λησμονιάς. Φοβόμουν ότι είναι υπονομευτικοί για την αγάπη που μπορείς να έχεις με έναν άνθρωπο… αλλά μετά από αρκετά χρόνια πάνω στον πλανήτη έχω αλλάξει γνώμη.

Και νομίζω ότι με τους ανθρώπους που υπάρχουν αυτοί οι κύκλοι του μίσους και της ξεχασιάς υπάρχει κάτι πιο βαθύ και πιο ουσιαστικό στην επαφή μας και στον τρόπο που δενόμαστε.

Είναι κάπως σαν να είναι, αυτοί οι περίεργοι κύκλοι, ένδειξη πως κάτι μεγαλύτερο υπάρχει με κάποιους ανθρώπους.

Αλήθεια να είναι ή κοροϊδεύω τον εαυτό μου;

(εσένα σου συμβαίνει αυτό άραγε;)

εκλογικεύσεις

έχω ένα φίλο.

τον λένε προβατάκο - εγώ δεν τον αγαπώ και τόσο πολύ, ούτε και εκείνος είναι και ο καλύτερος στην συμπεριφορά απέναντί μου.

Παρόλα αυτά τα βρίσκουμε. Λίγο επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς, λίγο επειδή είμαστε φίλοι όσα χρόνια ζω, λίγο επειδή όταν δυσκολεύον τα πράγματα και έρχονται τα ζόρια του λέω μία φράση που όλο τα αποσυμπιέζει ή μου λέει μία φράση και με ξανασυνδέει με τον κόσμο...

απόψε το βράδυ μου είπε παλί μία μεγάλη σοφία που κάπως σαν να γλύκανε λίγο αυτόν τον μεγάλο, βαρύ, πικραμένο Σεπτέμβρη:

οι άνθρωποι αν γοητεύονται τόσο πολύ από την έννοια του "κακού" είναι διότι μας κάνει μία μεγάλη εξυπηρέτηση: μας δίνει ένα εργαλείο, μία μέθοδο, για να εξηγήσουμε αυτά που μας πονάνε. και ένας εξηγημένος πόνος είναι πιο μπορετός από έναν πόνο ανεξήγητο, έναν πόνο που μπορεί να χτυπήσει ανά πάσα στιγμή, απλά επειδή ...τυχαίνει.

Παράδειγμα:

Πέθανε ο μπαμπάς από καρκίνο: κάπνιζε. για αυτό.

η ελένη μπήκε στο ίδρυμα μετά από πενήντα απόπειρες: μεγάλωσε χωρίς γονείς. για αυτό.

Ο Σταμάτης κεράτωσε τον Δημήτρη. χωρίζουν: Ο Δημήτρης ήταν όλο με τη δουλειά σκεφτικός. για αυτό.

Μία καταιγίδα έπνιξε την Νέα Ορλεάνη: δεν ήταν καλό το σύστημα αποχεύτευσης. για αυτό.

... υπάρχουν όμως κάποιες φορές, που έχω την αίσθηση (μου είπε απόψε ο προβατάκος μου) ότι είναι πάρα πολύ περισσότερες από όσο θα θέλαμε να παραδεχτούμε, που:

ο μπαμπάς πεθαίνει γιατί απλά σώθηκε το καντήλι του, που λένε...

η ελένη τρελλαίνεται διότι απλά μισεί τον εαυτό της...

Ο Σταμάτης κερατώνει τον Δημήτρη διότι δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην γοητεία του Βαγγέλη

και η καταιγίδα πνίγει την Νέα Ορλεάνη διότι είναι πολύ πολύ δυνατή...

δεν εξηγούνται όλα - και σίγουρα το κακό δεν τα εξηγεί όλα αυτά που γίνονται και δεν μας αρέσουν...

Γάλα; όχι γάλα!

Κοίτα να δεις τι ακούει κανείς και μάλιστα από εκείνον που καθόλου δεν το περιμένει:

"απογαλακτίζομαι από τους γονείς σημαίνει κάποια στιγμή να καταλάβω ότι δεν είναι εκείνοι υπεύθυνοι για την δική μου ζωή και τις επιλογές μου και να σταματήσω να τους κατηγορώ..."


(είμαι στο αυτόκίνητο μίας γνωστής μου, επιστρέφουμε από κάποια δουλειά - και μιλάμε περί ανέμων και υδάτων. Κάποια στιγμή πάμε στο θέμα γονείς και επίδρασή τους στα παιδιά. και μου λέει αυτή τη φράση. που με έστειλε. είναι τόσο αντίθετη με το κοινά απόδεκτό ότι "απογαλακτισμός είναι να το να αρχίσεις να μπινελικώνεις τους γονείς σου για τα λάθη που έχουν κάνει". και χωρίς να μπορώ να εκφράσω γιατί, έχω την αίσθηση ότι έχει πολύ ζουμί αλήθειας...)