Na wstępie witam wszystkich Nowych Obserwatorów.
Dziś mam dzień rozmyślań, zatrzymuje się w drodze, rozglądam i zastawiam co przyniesie ten Nowy Rok. Chciałabym powiedzieć, że zaczął się dobrze ale prócz pogrzebów rodzinnych nic nowego nie wniósł. Problem goni za problemem, choroby krążą nie omijając naszego domostwa. Największe szczęście jednak przynosi mi obraz moich zwierząt, kozy zaokrąglają się dając znać, że tuż tuż wykoty. Kurki noszą coraz więcej jaj a kaczki taplają się w górach śniegu jak małe dzieci. Mimo iż mróz coraz cięższy a opady śniegu dają znać, że zima nas jeszcze nie opuści to daje mi to ogromną radość jak opatulona "na cebulkę" w ubrania robocze zmierzam do nich z wiadrami wody i jedzenia. Czasem się tak zastanawiam nad tym gdzie inni ludzie zmierzają, gdzie biegną i tak się spieszą szybko.... jednak odwracam wzrok od wiejskiej uliczki udając się do moich bliskich mi murów obory i stodoły. Czas jednak nie dla każdego jest tak samo odliczany, innym biegnie tak szybko, że zapominają o sobie i wszystkim wokoło a dla mnie powoli mknie przez gąszcze drzew i niezliczonych bezmiarów pól. Można by powiedzieć, że osiągnęłam szczyt marzeń ale czy jest tak na prawdę ? Myślę, że to dopiero początek moich realizacji. Ostatnio rozmawialiśmy z Tomkiem o tym naszym domku i wsi i stwierdziliśmy, że jak dla nas zaczyna nam się tu robić za tłocznie, że potrzebujemy większej izolacji. W sumie pewnie gdybyśmy nie mieli dzieci już byśmy coś organizowali ale dla dzieci trzeba jednak trochę zetknąć się z cywilizacją nawet tą wiejską. Może za 10-15 lat gdy uwolnimy nasz dom od papieru kredytowego zbierzemy swoje manatki i uciekniemy gdzieś na Mazury by w ciszy żyć dalej i zacząć od nowa naszą przygodę. Marzenia marzeniami ale czy nie mam choć trochę racji, że ludzie jednak zaczynają zbytnio wchodzić w naszą prywatność? Sąsiad zaglądający w okno, czy wchodzący nam na pole by rozłożyć wnyki? Chyba jednak nie da się tak całkowicie uciec ale czasem mam taką ochotę zamknąć się w jakieś głuszy i hodować owce, kozy, mieć swoją upragniona krowę na która wciąż mnie nie stać. Powiedziałam sobie jednak, że teraz jak już nie palę i chyba mija 2 tygodnie to dzięki takiej oszczędności może uzbieram sobie na tą moją Krasule i na jej utrzymanie ? Na pewno! jak nie teraz to za jakiś czas ale kiedyś na pewno!! :)
W domu nastała cisza wszyscy poszli spać i głęboko pod kołdrą śnią, ja za to siedzę w zapachu piekącego się chleba i spoglądam w ciemne okno, słychać tylko mruczenie kota na ciepłym parapecie. Co do zapachu roznoszącego się po domu, ostatnio upiekłam Pulle z przepisu
dorotki , pyszna bułka w rodzaju chałki o smaku kardamonu z rodzynkami.
Na prośbę dzieciaków zrobiłam ich ulubione czekoladowe ciasteczka z otrębami i migdałami.Nie należę do osób rozrzutnych jeśli już coś piekę to z tego co mam w domu w zapasie.Często też modyfikuje przepisy po swojemu jak czegoś zabraknie zastępuję czymś podobnym heheh i tak powstają zawsze inaczej ich ulubione ciastka. Ulubione znaczy czekoladowe, byle by były czekoladowe! :)
Ponieważ po świętach było sporo bananów których nie zdarzylibyśmy zejść, pokroiłam je w grube plastry i zamroziłam. Na niedzielę wykorzystałam je do upieczenia babki bananowej z makiem. Tomek modlił się o zakalec jak za każdym razem, niestety zakalców zrobić nie umiem ale i tak banany dały jej wilgotności i wspaniałego posmaku.
Zrobiłam ostatnio na próbę dwa pudełka po butach. Jedno duże, drugie po dziecięcych bucikach. W sumie myślałam, że tekstura zacznie moknąc od farby akrylowej i nic z tego nie wyjdzie. Efekt jednak mnie zaskoczył. Wyszły dwa ładne pudełka na różne przybory. Najpierw posmarowałam pudełko wikolem rozdrobnionym z wodą, następnie po wyschnięciu pomalowałam farbą akrylową. Serwetki nakładałam lakierem. I powstały takie o to cuda :)
A co do pachnącego chleba ??.... już się upiekł a ja mogę aromatycznie zakończyć mój nocny post.....Pozdrawiam
