 |
| anne olmak |
Bebeğim doğdu, herşey mükemmel gidiyor, 3 saatte bir uyanıyor, emziriyorum tekrar uyuyor. Gece hiç uyanmıyor, zorla uyandırıp besliyorum, tekrar uyuyor. YUPPİİİ, yaşasın annelik bu kadar kolay mıydı, herhalde en zor kısmı hamileliğin dokuzuncu ayıydı, bir de sezeryan, o da benim için zordu sanırım, acı eşiğim düşük olduğu için. Çoğu arkadaşım olduda bitti maaşallah, şeklinde olayı tamamladı :)
Ve puh!! Bir gün bu mükemmel tablo bozuldu. 23. gün bebeğim gündüz uykusunu unuttu, sabah beşte ağlayarak başladı güne, akşam beşe kadar devam etti ağlama krizleri. Beni emmeyi bıraktı, biberondan mama almadı. Gün aşırı doktordayız gazı var, birşeyi yok deyip bizi eve yolladı.
Soruyorum yakınlarıma ne zaman geçecek diye 40'ı dolsun geçer diyorlar. Bekliyorum 40'ını; geldi anacım herşey aynı. Değişen bir şey yok, sonra soruyorum 40 bitti ne gelen var, ne giden. Teyzelerden yanıt gecikmiyor; üç aylık olsun bak o zaman değişecek. Gelir çatar 3. ay; hakikaten değişiyor, dışarıyla bağlantısı arttı, tepkileri arttı ama bu sefer de; niye beni burda fazla yatırdın, sıkıldım artık diye, bastı yaygarayı.
Soruyorum yine büyüklerime 3 ay demiştiniz, bizimki hala aynı, evde çatlamayan bardak kalmadı -volüm çok yüksek- Ağlamalarda ekstralara çıkmaya başladı bizimki diye,
