Προ­σευ­χή για τους εχθρούς μας

Ἡ προσευχή γιά τούς ἐχθρούς μας εἶναι ἐν­το­λή τοῦ Κυ­ρί­ου: «Προ­σεύ­χε­σθαι ὑ­πέρ τῶν ἐ­πη­ρει­α­ζόν­των καί δι­ω­κόν­των ὑ­μᾶς» (Ματθ.5.43). Προ­σεύ­χε­σθαι, μᾶς πα­ραγ­γέλ­λει, γιά ὅ­σους σᾶς ἐ­νο­χλοῦν καί σᾶς δι­ώ­κουν ἀ­κό­μα. Μέ τήν προ­σευ­χή γιά σω­τη­ρί­α τῶν ἐ­χθρῶν μας, ἐκ­φρά­ζου­με ἀ­γά­πη καί συμ­πά­θεια πρός αὐ­τούς καί  αὐ­τό εὐ­α­ρε­στεῖ τό Θε­ό, για­τί ἔ­τσι ἐ­νερ­γοῦν­τες μοι­ά­ζου­με μ’ Αὐ­τόν . Δεί­χνου­με ὅ­τι εἴ­μα­στε γνή­σια παι­διά Του. Αὐτή ἡ πράξη εἶναι ἀπαραίτητη νά γίνεται ἀπό κάθε πιστό γιά νά δικαιώνεται  ὁ ἴδιος ἐνώπιον τοῦ δικαίου  Θεοῦ. (Ματθ. 6.14).

Α

ὐ­τή ἡ πρά­ξη πού ζη­τᾶ ὁ Θε­ός ἀ­πό ἐ­μᾶς νά κά­νου­με γιά τούς ἐ­χθρούς μας  δέ μᾶς στοι­χί­ζει τί­πο­τα, εἶ­ναι εὔ­κο­λη καί ἀ­δά­πα­νη. Τήν κά­νει δύ­σκο­λη καί ὁ­δυ­νη­ρή ὁ ἐ­γω­ϊ­σμός μας. Τί πιό εὐκολο ἀπό τοῦ νά προσευχόμαστε γιά τούς ἐχθρούς μας, νά παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά τούς  συγχωρέσει γιά ὅσα μᾶς ἔβλαψαν καί νά τούς ἀποτρέψει ἀπό τήν κακία γιά νά σωθεῖ ἡ ψυχή τους, νά τούς ὁδηγήσει στό δρόμο τῆς καλωσύνης καί νά τούς χαρίσει εἰρήνη μετάνοια καί σωτηρία.

Ἔ­χου­με ὑ­πο­χρέ­ω­ση νά εὐ­χό­μα­στε γιά τούς ἐ­χθρούς μας, για­τί καί ἐ­μεῖς μέ τίς πρά­ξεις καί ἐ­νέρ­γει­ές μας γι­νό­μα­στε ἐ­χθροί τοῦ Θε­οῦ καί ὅ­μως Αὐ­τός μᾶς συγ­χω­ρεῖ, καί ὄ­χι μό­νο, ἀλ­λά καί  θυ­σι­ά­στη­κε γιά τή σω­τη­ρί­α μας, «Χρι­στός ὑ­πέρ ἀ­σε­βῶν ἀ­πέ­θα­νε»  Καί ὅ­ταν ἦ­ταν καρ­φω­μέ­νος στό σταυ­ρό προ­σευ­χό­ταν γιά τούς σταυ­ρω­τές Του, «Πά­τερ, ἄ­φες αὐ­τοῖς οὐ γάρ οἴ­δα­σι τί ποι­οῦ­σι» (Λουκ. 23.34). Καί τό πα­ρά­δειγ­μα αὐ­τό τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­φάρ­μο­σαν κα­τό­πιν ὅ­λοι οἱ γή­σιοι ὀ­πα­δοί του. πρῶ­τος καί κα­λύ­τε­ρος ὁ Πρω­το­μάρ­τυ­ρας Στέ­φα­νος. Ἐ­νῶ οἱ πέ­τρες σκέ­πα­ζαν τό  μα­τω­μέ­νο σῶ­μα του  αὐ­τός πα­ρα­κα­λοῦ­σε γιά τούς φο­νεῖς του, «Κύ­ρι­ε, μή στή­σεις αὐ­τοῖς τήν ἁ­μαρ­τί­αν ταύ­την» (Πράξ. 7. 59).

Ὁ  Ἅ­γιος Χρυ­σό­στο­μος λέ­γει σχε­τι­κά: «Ὅ­ταν προ­σερ­χό­μα­στε στήν προ­σευ­χή καί ἱ­κε­τεύ­ο­μεν τό Θε­ό γιά τούς ἐ­χθρούς μας, Ἄγ­γε­λοι πα­ρί­σταν­ται καί μέ πολ­λήν προ­σο­χή πα­ρα­κο­λου­θοῦν, καί ὅ­ταν τε­λει­ώ­σει ἡ προ­σευ­χή θαυ­μά­ζουν καί χει­ρο­κρο­τοῦν αὐ­τήν. Για­τί τέ­τοι­α προ­σευ­χή κα­ται­σχύ­νει τούς δαί­μο­νες καί τούς τρέ­πει σέ φυ­γή...τέ­τοι­α προ­σευ­χή ἐ­ξο­μοι­ώ­νει τόν ἄν­θρω­πο ὄ­χι μέ ἀγ­γέ­λους καί Ἀρ­χαγ­γέ­λους, ἀλ­λά μέ αὐ­τόν τόν  βα­σι­λέ­α τῶν οὐ­ρα­νῶν».

   
            

Ἀ­πό αὐ­τά τά λί­γα πού λέ­χθη­καν γιά τό θέ­μα φαί­νε­ται ἀ­ναγ­καί­α ἡ εὐ­χή γιά τούς ἐ­χθρούς μας καί δέν πρέ­πει νά τήν πα­ρα­λεί­που­με ἄν θέ­λου­με τή δι­κή μας σω­τη­ρί­α.

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service:
!-