Εξωσωματική γονιμοποίηση. Η τεχνητή νοημοσύνη αποφασίζει ποια παιδιά θα
γεννηθούν.
Πριν από 6 δευτερόλεπτα
Μια μέρα, ένας άλλος πτωχός με πολυμελή οικογένεια κτύπησε την πόρτα της επισκοπής του. Πλησίασε τον άγιο και με δάκρυα του ζήτησε ένα δάνειο. Το ήθελε για να πληρώσει κάποιο χρέος του σ' ένα πλούσιο, που απειλούσε να του πωλήσει το σπίτι του. Πού να βρει όμως ο άγιος ένα τόσο μεγάλο ποσό;
Στον πόνο που του δημιουργούσαν τα πικρά δάκρυα του πτωχού, που από τη θλίψη σπάραζε, ο στοργικός επίσκοπος καταστενοχωρημένος άρχισε να βηματίζει. Ξάφνου εκεί μπροστά του πήρε το μάτι του ένα φίδι να σέρνεται μέσα στην πρασινάδα.
Σαν αστραπή πέρασε από τον νου του το ραβδί του Ααρών, που στο παλάτι του Φαραώ τ' αφήκε να πέσει στη γη κι έγινε φίδι. «Άς ήταν, Κύριε, το φίδι αυτό να γινόταν χρυσάφι για τον πτωχό αυτόν οικογενειάρχη, είπε σιγανά. Ναί, Κύριε. Άς γινόταν χρυσάφι, για να βοηθηθεί το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα σου», ξανάπε και σήκωσε το χέρι. Το φίδι σταμάτησε. Κι ο άγιος έσκυψε και το πήρε. Στο χέρι του το σιχαμερό ερπετό μεταμορφώθηκε κι άστραψε τώρα χρυσαφένιο.
- Πάρτο, παιδί μου, είπε ο άγιος με καλωσύνη. Πάρτο να κάμεις τη δουλειά σου.
Κι ο πτωχός γεμάτος χαρά πήρε το χρυσάφι κι έτρεξε και το 'δωκε ενέχυρο στον πλούσιο δανειστή. Όταν αργότερα με τη βοήθεια του Θεού πλήρωσε το χρέος του, ο δανειστής του επέστρεψε το χρυσαφένιο ενέχυρο.
Κι ο πτωχός το πήρε και με δάκρυα ευγνωμοσύνης το γύρισε στον άγιο. Αυτός, αφού το έλαβε στα χέρια, έστρεψε τα μάτια στον ουρανό, δόξασε τον Θεό για την άπειρη φιλανθρωπία του κι ύστερα το έριξε στη γη. Και ώ του θαύματος!
Το χρυσάφι έγινε και πάλι φίδι κι έφυγε από μπροστά τους.
Μετά τον Γολγοθά ήρθε η Ανάσταση, για τον πρώην Μάρτυρα του Ιεχωβά, Ονήσιμο Ελευθεριάδη
0 σχόλια Αναρτήθηκε από orthodox στις 1:41 μ.μ.Ορθόδοξος Χριστιανός ο Ονήσιμος!!!
Επιτέλεσε το θέλημα Του Κυρίου στήν ζωή του, δεχόμενος το Ιερό Βάπτισμα, την Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011: «Βαπτίζοντες αυτούς εἰς το όνομα του Πατρὸς και του Υιούκαι του Αγίου Πνεύματος» Ματθαίος 28:19.
Επιτέλεσε το θέλημα Του Κυρίου στήν ζωή του, δεχόμενος το Ιερό Βάπτισμα, την Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011: «Βαπτίζοντες αυτούς εἰς το όνομα του Πατρὸς και του Υιούκαι του Αγίου Πνεύματος» Ματθαίος 28:19.
Σαν τον αετό πέταξε μακριά από την φυλακή της Σκοπιάς ο αδελφός μας Ονήσιμος, για να φωλιάσει για πάντα στήν τρυφερή αγκαλιά της Μάνας μας, της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που ο Κύριος μας και Θεός μας, Ιησούς Χριστός, αγόρασε με το ίδιο Του το Αίμα. Καλώς όρισες αδελφέ μας Ονήσιμε!
«ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ “ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ”: ΣΗΜΕΡΑ 7 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011 ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΑΦΑΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ. Ο ΠΡΩΗΝ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΟΝΗΣΙΜΟΣ ΠΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΤΗΣ «ΣΚΟΠΙΑΣ» ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑ ΑΔΕΛΦΟΣ ΜΑΣ. ΤΟ ΠΡΩΪ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΒΑΠΤΙΣΤΗΚΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ!»
Αυτή η ανακοίνωση του «Αντιαιρετικού», είναι χαράς ευαγγέλιο για την Ορθοδοξία μας, τους αδελφούς και φίλους, για εμένα προσωπικά, και για όλα τα αθώα θύματα της σέκτας των Μαρτύρων της «Σκοπιάς», τα οποία παύουν να είναι αθώα, από την στιγμή που γνωρίζουν την αλήθεια, και η αλήθεια δεν είναι άλλη από την αποκάλυψη της πλάνης στην οποία είναι εγκλωβισμένα.
Το σπάσιμο των πνευματικών δεσμών με τη σέκτα αυτή, ποτέ και σε καμία περίπτωση, δεν αποτελεί επίτευγμα κάποιου ανθρώπου,
ΜΟΝΟ Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, είναι σε θέση να κάνει κάτι τόσο θαυμαστό, στην ζωή ενός προσώπου.
Από την μέρα που κατάλαβα τον εαυτό μου και γνώρισα το ευαγγέλιο, ΠΟΤΕ δεν μπόρεσα να συνταυτιστώ και να αποδεχθώ, τις διδασκαλίες της εταιρείας «Σκοπιά».
Όπως ξέρουν οι αναγνώστες του Αντιαιρετικού και των άρθρων της αυτοβιογραφίας μου, βασανίστηκα πάρα πολύ, από παιδί, σωματικά και πολύ περισσότερο, ψυχολογικά, για να δεχθώ τα αντίχριστα και βλάσφημα δόγματα, τα οποία θέλουν Τον Κύριό μου και Θεό μου Ιησού Χριστό, έναν "δούλο" του...θεού της Σκοπιάς.
Η Βάπτισή μου, είναι το μεγαλύτερο και σοβαρότερο, σπουδαιότερο βήμα στην ζωή μου.
Έγινα ολοκληρωμένος άνθρωπος, ή μάλλον ΤΩΡΑ έγινα άνθρωπος.
Θα ρωτήσει κάποιος: "πριν τι ήσουν;"
Και απαντώ: Πριν την Δευτέρα 7/2/2011 ήμουν απλώς μια ανθρώπινη ύπαρξη δίχως σκοπό και δίχως νόημα στην ζωή,
με λίγα λόγια δεν ζούσα, επιβίωνα αλλά δεν ζούσα!
Ξέρω ότι οι αμαρτίες μου πρό της βαπτίσεως δεν ισχύουν.
Ξέρω ότι είμαι μέλος του σώματος και της εκκλησίας Του Θεού, την οποία απέκτησε με το ίδιο Του το Αίμα.
Αυτή η ανακοίνωση του «Αντιαιρετικού», είναι χαράς ευαγγέλιο για την Ορθοδοξία μας, τους αδελφούς και φίλους, για εμένα προσωπικά, και για όλα τα αθώα θύματα της σέκτας των Μαρτύρων της «Σκοπιάς», τα οποία παύουν να είναι αθώα, από την στιγμή που γνωρίζουν την αλήθεια, και η αλήθεια δεν είναι άλλη από την αποκάλυψη της πλάνης στην οποία είναι εγκλωβισμένα.
Το σπάσιμο των πνευματικών δεσμών με τη σέκτα αυτή, ποτέ και σε καμία περίπτωση, δεν αποτελεί επίτευγμα κάποιου ανθρώπου,
ΜΟΝΟ Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, είναι σε θέση να κάνει κάτι τόσο θαυμαστό, στην ζωή ενός προσώπου.
Από την μέρα που κατάλαβα τον εαυτό μου και γνώρισα το ευαγγέλιο, ΠΟΤΕ δεν μπόρεσα να συνταυτιστώ και να αποδεχθώ, τις διδασκαλίες της εταιρείας «Σκοπιά».
Όπως ξέρουν οι αναγνώστες του Αντιαιρετικού και των άρθρων της αυτοβιογραφίας μου, βασανίστηκα πάρα πολύ, από παιδί, σωματικά και πολύ περισσότερο, ψυχολογικά, για να δεχθώ τα αντίχριστα και βλάσφημα δόγματα, τα οποία θέλουν Τον Κύριό μου και Θεό μου Ιησού Χριστό, έναν "δούλο" του...θεού της Σκοπιάς.
Η Βάπτισή μου, είναι το μεγαλύτερο και σοβαρότερο, σπουδαιότερο βήμα στην ζωή μου.
Έγινα ολοκληρωμένος άνθρωπος, ή μάλλον ΤΩΡΑ έγινα άνθρωπος.
Θα ρωτήσει κάποιος: "πριν τι ήσουν;"
Και απαντώ: Πριν την Δευτέρα 7/2/2011 ήμουν απλώς μια ανθρώπινη ύπαρξη δίχως σκοπό και δίχως νόημα στην ζωή,
με λίγα λόγια δεν ζούσα, επιβίωνα αλλά δεν ζούσα!
Ξέρω ότι οι αμαρτίες μου πρό της βαπτίσεως δεν ισχύουν.
Ξέρω ότι είμαι μέλος του σώματος και της εκκλησίας Του Θεού, την οποία απέκτησε με το ίδιο Του το Αίμα.
«Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος.» Πράξεις των Αποστόλων 20:28.
Όσα να πω και ότι και αν γράψω, δεν θα μπορέσω να περιγράψω σε καμία περίπτωση, τα ουράνια συναισθήματα την αγαλλίαση και την τρυφερή αγκαλιά Του Κυρίου, που ανοίγει για να δεχθεί τον άνθρωπο, που έρχεται σε Αυτόν, και για τον οποίο ήρθε και θυσιάστηκε, και σταυρώθηκε στον φρικτό Γολγοθά.
Η αρχή έγινε όταν ο αδελφός και φίλος Χρήστος – ιδιοκτήτης του «Αντιαιρετικού» – με έφερε σε επαφή με τον πατέρα Σεραφείμ Ζαφείρη, ο οποίος μετά από στοργικές νουθεσίες και συμβουλές, τηλεφώνησε και μου συνέστησε να επισκεφθώ τον οικείο δεσπότη της περιοχής μου.
Έτσι και έπραξα, πήρα την απόφαση και πήγα στην μητρόπολη όπου και επισκέφτηκα των Σεβασμιότατο.
Αντίκρισα έναν άγιο και σεβάσμιο γέροντα, ο οποίος με αγκάλιασε με τόση στοργή και αγάπη, που δεν με έχει αγκαλιάσει έτσι ούτε ο πατέρας μου.
Μέσα στην σέκτα ανατράφηκα με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Διδάχτηκα πως η εκκλησία είναι η «Βαβυλώνα» και οι ιερείς, είναι τα όργανα του Σατανά.
Για το Άγιο Όρος διδάχτηκα πως είναι το άντρο του διαβόλου.
Αυτή η εικόνα δεν είχε καμία σχέση με τον Δεσπότη μου, ο οποίος για μένα είναι ο πατέρας μου πλέον.
Αν θελήσω κάτι, ξέρω ότι η αγκαλιά του θα είναι ανοιχτή για μένα, κάτι που δεν βρήκα στον βιολογικό μου πατέρα.
Στην συνέχεια ο Σεβασμιότατος με έστειλε στον εφημέριο της ενορίας μου, ο οποίος είναι καθηγητής Θεολόγος και υπεύθυνος για τις αιρέσεις στην μητρόπολη, καθώς και πνευματικό παιδί του ιδίου του Σεβασμιοτάτου.
Έτσι βρήκα τον πνευματικό μου, τον ιερέα που με κατήχησε και με βάπτισε, και με την χάρη Του Κυρίου θα με παντρέψει, και θα βρίσκεται στην ζωή μου, σαν πατέρας, φίλος, και πνευματικός διδάσκαλος.
Ζω ένα προσωπικό θαύμα, και όπως και κάθε θαύμα, δεν είναι εύκολο να περιγραφεί και να ειπωθεί με λόγια.
Για ένα είμαι σίγουρος, για την αγάπη μου Στον Κύριό μου και Θεόν μου Ιησού Χριστό!
Σαν ορόσημο στην ζωή μου, έχω τα λόγια Του Ιερού Ευαγγελίου:
«Αγαπητοί, επειδή καταβάλλω πάσαν σπουδήν να σας γράψω περί της κοινής σωτηρίας, έλαβον ανάγκην να σας γράψω, προτρέπων εις το να αγωνίζησθε δια την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους. Διότι εισεχώρησαν λαθραίως τινές άνθρωποι, οίτινες ήσαν παλαιόθεν προγεγραμμένοι εις ταύτην την καταδίκην, ασεβείς, μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν, και αρνούμενοι τον μόνον δεσπότην Θεόν και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.» Ιούδα 1:3,4.
Ο μόνος Δεσπότης και Θεός και Κύριος, είναι Ο Ιησούς Χριστός.
Τον Ιησού Χριστό μισεί ο σατανάς, και κατευθύνει ανθρώπους, που μάχονται την Θεότητα Του Κυρίου μας.
Χρέος κάθε πιστού Ορθόδοξου Χριστιανού, είναι να γνωρίζει την πίστη του, και να μάχεται ενάντια στην βλασφημία και την ασέβεια προς Το Άγιο Πρόσωπο Του Κυρίου μας.
Ο Αντίχριστος βρίσκεται πρό των πυλών, υπάρχουν αυτοί που προετοιμάζουν τον δρόμο του, και αυτοί δεν είναι άλλοι από αυτούς που πολεμούν Τον Ιησού Χριστό Τον Κύριό μας.
Όταν μπήκα στο βαπτιστήριο και ένιωσα το νερό να καλύπτει το σώμα μου, αισθάνθηκα σαν να βρίσκομαι μέσα στην κοιλιά της μάνας μου, και πρόκειται σε λίγο να αντικρύσω τον κόσμο.
Τι άλλο θα μπορούσε να είναι απαλότερο από την αγκαλιά Του Σωτήρα μου, μέσα στην Ιερή κολυμβήθρα;
Ο άνθρωπος χωρίζει από την ύλη, και δέχεται το Θείο δώρο, που του δίνει την βεβαιότητα, πως τώρα είναι μέλος, στο σώμα Της Εκκλησίας Του Ιησού Χριστού.
Ο Πνευματικός μου που με αγκάλιασε και με φίλησε, με καλοδέχτηκε και μου είπε με τρεμάμενη από την συγκίνηση φωνή:
Όσα να πω και ότι και αν γράψω, δεν θα μπορέσω να περιγράψω σε καμία περίπτωση, τα ουράνια συναισθήματα την αγαλλίαση και την τρυφερή αγκαλιά Του Κυρίου, που ανοίγει για να δεχθεί τον άνθρωπο, που έρχεται σε Αυτόν, και για τον οποίο ήρθε και θυσιάστηκε, και σταυρώθηκε στον φρικτό Γολγοθά.
Η αρχή έγινε όταν ο αδελφός και φίλος Χρήστος – ιδιοκτήτης του «Αντιαιρετικού» – με έφερε σε επαφή με τον πατέρα Σεραφείμ Ζαφείρη, ο οποίος μετά από στοργικές νουθεσίες και συμβουλές, τηλεφώνησε και μου συνέστησε να επισκεφθώ τον οικείο δεσπότη της περιοχής μου.
Έτσι και έπραξα, πήρα την απόφαση και πήγα στην μητρόπολη όπου και επισκέφτηκα των Σεβασμιότατο.
Αντίκρισα έναν άγιο και σεβάσμιο γέροντα, ο οποίος με αγκάλιασε με τόση στοργή και αγάπη, που δεν με έχει αγκαλιάσει έτσι ούτε ο πατέρας μου.
Μέσα στην σέκτα ανατράφηκα με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Διδάχτηκα πως η εκκλησία είναι η «Βαβυλώνα» και οι ιερείς, είναι τα όργανα του Σατανά.
Για το Άγιο Όρος διδάχτηκα πως είναι το άντρο του διαβόλου.
Αυτή η εικόνα δεν είχε καμία σχέση με τον Δεσπότη μου, ο οποίος για μένα είναι ο πατέρας μου πλέον.
Αν θελήσω κάτι, ξέρω ότι η αγκαλιά του θα είναι ανοιχτή για μένα, κάτι που δεν βρήκα στον βιολογικό μου πατέρα.
Στην συνέχεια ο Σεβασμιότατος με έστειλε στον εφημέριο της ενορίας μου, ο οποίος είναι καθηγητής Θεολόγος και υπεύθυνος για τις αιρέσεις στην μητρόπολη, καθώς και πνευματικό παιδί του ιδίου του Σεβασμιοτάτου.
Έτσι βρήκα τον πνευματικό μου, τον ιερέα που με κατήχησε και με βάπτισε, και με την χάρη Του Κυρίου θα με παντρέψει, και θα βρίσκεται στην ζωή μου, σαν πατέρας, φίλος, και πνευματικός διδάσκαλος.
Ζω ένα προσωπικό θαύμα, και όπως και κάθε θαύμα, δεν είναι εύκολο να περιγραφεί και να ειπωθεί με λόγια.
Για ένα είμαι σίγουρος, για την αγάπη μου Στον Κύριό μου και Θεόν μου Ιησού Χριστό!
Σαν ορόσημο στην ζωή μου, έχω τα λόγια Του Ιερού Ευαγγελίου:
«Αγαπητοί, επειδή καταβάλλω πάσαν σπουδήν να σας γράψω περί της κοινής σωτηρίας, έλαβον ανάγκην να σας γράψω, προτρέπων εις το να αγωνίζησθε δια την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους. Διότι εισεχώρησαν λαθραίως τινές άνθρωποι, οίτινες ήσαν παλαιόθεν προγεγραμμένοι εις ταύτην την καταδίκην, ασεβείς, μεταστρέφοντες την χάριν του Θεού ημών εις ασέλγειαν, και αρνούμενοι τον μόνον δεσπότην Θεόν και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.» Ιούδα 1:3,4.
Ο μόνος Δεσπότης και Θεός και Κύριος, είναι Ο Ιησούς Χριστός.
Τον Ιησού Χριστό μισεί ο σατανάς, και κατευθύνει ανθρώπους, που μάχονται την Θεότητα Του Κυρίου μας.
Χρέος κάθε πιστού Ορθόδοξου Χριστιανού, είναι να γνωρίζει την πίστη του, και να μάχεται ενάντια στην βλασφημία και την ασέβεια προς Το Άγιο Πρόσωπο Του Κυρίου μας.
Ο Αντίχριστος βρίσκεται πρό των πυλών, υπάρχουν αυτοί που προετοιμάζουν τον δρόμο του, και αυτοί δεν είναι άλλοι από αυτούς που πολεμούν Τον Ιησού Χριστό Τον Κύριό μας.
Όταν μπήκα στο βαπτιστήριο και ένιωσα το νερό να καλύπτει το σώμα μου, αισθάνθηκα σαν να βρίσκομαι μέσα στην κοιλιά της μάνας μου, και πρόκειται σε λίγο να αντικρύσω τον κόσμο.
Τι άλλο θα μπορούσε να είναι απαλότερο από την αγκαλιά Του Σωτήρα μου, μέσα στην Ιερή κολυμβήθρα;
Ο άνθρωπος χωρίζει από την ύλη, και δέχεται το Θείο δώρο, που του δίνει την βεβαιότητα, πως τώρα είναι μέλος, στο σώμα Της Εκκλησίας Του Ιησού Χριστού.
Ο Πνευματικός μου που με αγκάλιασε και με φίλησε, με καλοδέχτηκε και μου είπε με τρεμάμενη από την συγκίνηση φωνή:
«Παιδί μου τώρα είσαι ένας άγγελος, καθαρός από κάθε αμαρτία!»
Και ξέσπασε σε λυγμούς στην αγκαλιά μου...
Είναι μεγάλη η χαρά και η τιμή που έχω, να φορώ τον σταυρό, που μου κρέμασε στον λαιμό ο νονός μου.
Θέλω να αισθάνομαι τον Τίμιο Σταυρό, όσο πιο κοντά γίνεται στο σώμα μου.
Αυτό το σύμβολο της πίστης μας, που δυναμώνει κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό, που κάποτε με είχαν διδάξει να μισώ.
Τον Σταυρό Του Κυρίου, που κάποτε μου είχαν βάλει στην παιδική ψυχή μου, τόσο μίσος, που έβλεπα Σταυρό και ήθελα να τον φτύσω, να τον σπάσω, να τον ποδοπατήσω.
Δεν υπάρχει σέκτα στον κόσμο, που να δείχνει τέτοια δαιμονική περιφρόνηση και απέχθεια προς τον Τίμιο και ζωοποιό Σταυρό, όσο οι μάρτυρες της «Σκοπιάς».
Στα έντυπά τους, κατά τρόπο αυθαίρετο, ανιστόρητο και διαστρεβλωτικό, αρνούνται τον χαρακτήρα και την παραδεδομένη μορφή τού Τιμίου Σταυρού και τον εξεικονίζουν ως ένα κάθετο δοκάρι, πάνω στο οποίο κρεμάστηκε ο Χριστός.
Αναφερόμενοι στο Σταυρό, τον χαρακτηρίζουν ως "πάσσαλο" και "ξύλο βασανισμού" ή "ξύλο εκτέλεσης".
Είναι, μάλιστα, τέτοια η αποστροφή τους, που δε δίστασαν να αντικαταστήσουν την λέξη Σταυρός με τη φράση "ξύλο τού βασανισμού", και το ρήμα σταύρωσαν με το "κρέμασαν" και σε αυτή τη χιλιαστική Μετάφραση Νέου Κόσμου της Αγίας Γραφής,
που δημιούργησε η εταιρεία «Σκοπιά».
Αυτό το ανίερο κατασκεύασμα, που ονομάζουν, Μετάφραση Νέου Κόσμου, (ας μας πούν ποιός είναι ο νέος κόσμος, και ποιοί θα κατοικούν σε αυτόν;) ας σημειωθεί, ότι αποτελεί κυριολεκτικώς, την πλέον βάναυση και χείριστη αλλοίωση τού κειμένου της Αγίας Γραφής που έχει υπάρξει στην παγκόσμια ιστορία.
Επιπλέον, για τους μάρτυρες της Σκοπιάς, η χρήση τού σταυρού στη λατρεία θεωρείται ειδωλολατρία.
Ακόμα βουΐζουν τα αυτιά μου από την πλύση εγκεφάλου της σέκτας του Μπρούκλιν: "Ο Σταυρός είναι το πιό μισητό σύμβολο, το όπλο που σκότωσαν Τον Χριστό"
Αγαπητοί μου αδελφοί, ποιά θα μπορούσε να είναι αισχρότερη ύβρης, εναντίον Του Τιμίου Σταυρού Του Κυρίου μας;
«Διότι περιπατούσι πολλοί, τους οποίους σας έλεγον πολλάκις, τώρα δε και κλαίων λέγω, ότι είναι οι εχθροί του σταυρού του Χριστού.» Φιλιππησίους 3:18
Και ερωτώ το αυτονόητο:
Ποιοί είναι οι εχθροί Του Σταυρού Του Χριστού;
Και τι να πω για την Εκκλησία; Καθώς πέρασα την πόρτα του ναού και μπήκα για πρώτη φορά στήν ζωή μου, στο εσωτερικό, έμεινα άφωνος!
Γαλήνεψε το πνεύμα μου, έμεινα ακίνητος για μερικά λεπτά, να κοιτάζω γύρω μου, το εσωτερικό του ναού...τις εικόνες τις τοιχογραφίες τον τρούλο...ένα δέος ασύλληπτης ειρήνης και ψυχικής γαλήνης με κυρίεψε και ένοιωθα όλο μου το σώμα να μουδιάζει, και να έρχονται δάκρυα χαράς στα μάτια... ουράνια, Θεία συναισθήματα, που το ανθρώπινο μυαλό δεν μπορεί να χωρέσει, και η γλώσσα δεν μπορεί να περιγράψει με λόγια!
Μεγάλωσα με την διδαχή, πως η Ορθόδοξη Εκκλησία (κυρίως), είναι η Βαβυλώνα, που σε λίγο θα καταστραφεί από το κραταιό χέρι του Ιεχωβά, και θα πληρώσει για όλα τα δεινά που προκάλεσε στους δούλους του (Μάρτυρες της Σκοπιά), και θα καταστραφεί, και ο αρχηγός της ο σατανάς, και θα φυλακιστεί για χίλια χρόνια, καθώς θα λάβουν την κυριαρχία της γής οι Μάρτυρες της Σκοπιάς, όταν ο πλανήτης θα είναι σπαρμένος, από τα πτώματα όλων όσων δεν υποτάχθηκαν στή κυριαρχία της εταιρείας Σκοπιά, μετά την μάχη του Αρμαγεδδώνα.
Χαρακτηριστικά ένας μάρτυρας της Σκοπιάς μου έλεγε ότι:
"Δεν με νοιάζει το πότε θα πεθάνω, για ένα μόνο πράγμα παρακαλώ τον Ιεχωβά, να είμαι ζωντανός για να δω με τα ίδια μου τα μάτια, την καταστροφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας (Βαβυλώνα) στο Αρμαγεδδώνα!"
Δεν χρειάζεται η δική μου μαρτυρία για όλες αυτές τις διδασκαλίες, είναι ήδη γραμμένες από την εταιρεία Σκοπιά, και είναι γνωστές στον κόσμο.
Εγώ απλώς διηγούμαι ταπεινά, χωρίς ίχνος αντιπάθειας (πρός τα θύματα), τα όσα έχω βιώσει στην ζωή μου.
Ευχαριστώ όλα τα Ορθόδοξα πρόσωπα, τα οποία με έχουν βοηθήσει στον ανηφορικό δρόμο της εξόδου μου από την σέκτα.
Προτρέπω όλους όσους διαβάζουν αυτό το άρθρο, και δεν έχουν λάβει το Άγιο Βάπτισμα, να βρούν έναν πνευματικό, να κατηχηθούν, και να κάνουν το θέλημα Του Κυρίου.
Να ενταχθούν στο σώμα Της Εκκλησίας Του Ιησού Χριστού, και τότε θα ανοίξουν οι πνευματικοί οφθαλμοί, και θα δουν την Αγιότητα και το μεγαλείο της Ορθοδοξίας μας.
Ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να σκεφτούν σοβαρά αυτή την προτροπή, όσοι δεν έχουν βαπτιστεί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είναι το γεγονός ότι, εγώ που τα λέγω όλα αυτά, τα έζησα στην ζωή μου, αποτελούν προσωπικά βιώματα και είναι χαραγμένα βαθιά στην καρδιά μου.
Δεν αναφέρομαι σε κάτι που μου είπαν ή που άκουσα, αλλά όπως ο απόστολος Παύλος, άλλοτε στους καιρούς της αγνοίας μου, υπήρξα επικριτής της Εκκλησίας Του Θεού.
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ερχόμουν σε αυτό το σημείο, πράγματι αυτό που έγινε στην ζωή μου αποτελεί ένα αληθινό θαύμα για εμένα, και αυτό το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά, όλοι όσοι γνωρίζουν τον πρότερο βίο μου.
Πάνω από όλους και από όλα, η μέγιστη τιμή, ανήκει Στον Κύριο της δόξης, Τον Σωτήρα μας, Κύριο μας, και Θεό μας, Ιησού Χριστό!
Με την χάρη του Κυρίου έκανα και εγώ, το θέλημα Του:
"Ο Ιησούς, ελάλησε προς αυτούς, λέγων· Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν." Ματθαίος 28:18 - 20.
O κατάλογος των αγίων ,το Συναξάρι, όπως λέγεται , είναι μακροσκελής και γεμάτος θαύματα.Bοηθοί μας λοιπόν σε μια καθημερινότητα που γίνεται ολοένα και πιο σκληρή αλλά και ολοένα και λιγότερο αθώα, στέκονται ακλόνητοι στα αιώνια προκαθορισμένα καθήκοντά τους.
Aς μνημονεύσουμε μερικούς γνωστούς κι ας μάθουμε και κάποιους αγνώστους:
* Nικόλαος - προστάτης κάθε ψυχής που βρίσκεται στη θάλασσα. Συντρέχει με περισσότερη αγάπη αυτούς που μένουν πιστοί στην οικογενειακή εστία.
* Hλίας - προστάτης κάθε ορειβάτη, κάθε ανθρώπου που μετράει τις δυνάμεις του.
* Στυλιανός - προστάτης βρεφών, νηπίων και εμβρύων. Πολλά νεογέννητα πήραν το όνομά τους από αυτόν επειδή κινδύνεψαν κατά τη γέννα.
* Aνάργυροι - Βρίσκομαι στα χείλη κάθε αρρώστου για ταχύτερη ανάρρωση και πλήρη ίαση.
* Aντώνιος - ο εχθρός των δαιμονίων. Eπειδή ο ίδιος ταλαιπωρήθηκε ιδιαίτερα από αυτά, λέει η παράδοση, στέκεται φρουρός δίπλα σε όποιον τον επικαλεστεί, δίνοντάς του τη δύναμή του ώστε να τα νικήσει.
* Iωάννης ο Eλεήμων - φίλος όσων ξέρουν να δίνουν με ανιδιοτέλεια. Mεσιτεύει, λένε, στο Θεό, ώστε η ελεημοσύνη μας να επιστρέψει διπλή.
* Kοσμάς ο Aιτωλός - προστάτης των φτωχών και των περιπλανώμενων. Aν κάποιος από αυτούς τον επικαλεστεί, δεν θα κοιμηθεί ποτέ νηστικός.
* Xριστόφορος - ο φύλακας των οδηγών. Φροντίζει ώστε ο δρόμος αυτού που τον παρακάλεσε να είναι πάντα ανοιχτός.
* Άννα - προστάτης όλων των παιδιών του κόσμου, μια και η ίδια γέννησε την Παναγία.* Aναστασία η Φαρμακολύτρια - για κάθε άνθρωπο που παίρνει φάρμακα, και είναι πανίσχυρη στο να εξουδετερώνει αρνητικές επιρροές.
* Bασίλειος ο Mέγας, Iωάννης ο Xρυσόστομος, Γρηγόριος ο Θεολόγος - οι τρεις Iεράρχες. Πατέρες της Γνώσης, προστάτες κάθε φιλοπρόοδου μαθητή.
* Διονύσιος ο Aρεοπαγίτης - προστάτης των δικαστικών. Aν πριν από μια δίκη ψιθυρίσει κανείς το όνομά του, λένε, ο δικαστής θα τον κρίνει με επιείκεια.
* Bαρβάρα - η θεραπεύτρια της ανεμοβλογιάς. Όταν ένα παιδί πιει αγιασμό τη μέρα της ονομαστικής γιορτής της, λένε, δεν κινδυνεύει ποτέ από αυτή την αρρώστια.
* Xαράλαμπος - ο θεράποντας των λοιμωδών νοσημάτων. Παρηγορητής όσων πάσχουν αλλά και κάθε ανθρώπου που τους αγαπά.
* Παρασκευή - η προστάτιδα των ματιών. H επίκλησή της και μόνο είναι αρκετή.
* Bλάσιος - ο άγιος που θεραπεύει κάθε νοσούντα από εντερικές παθήσεις.
* Θωμαής - προστατεύει την οικογενειακή εστία και αποτρέπει τις άνομες σαρκικές επιθυμίες.
* Mαρίνα - αποτρέπει τους πειρασμούς από τις κοπέλες.
* Mόδεστος - ο προστάτης κάθε ζώου κοπαδιού αλλά και του ποιμένα τους.
* Aικατερίνη - η νύμφη του Xριστού. Προστάτιδα κάθε κοριτσιού που θέλει να παντρευτεί.
* Aντύπας - ο άγιος που προστατεύει τα δόντια. Όποιος κοινωνήσει σε εκκλησάκι του τη μέρα της γιορτής του, λένε, δεν πρόκειται ποτέ να έχει πρόβλημα με τα δόντια του.
* Eυφημία - η αγία της καλής κουβέντας προς το συνάνθρωπο. Για κάθε καλό λόγο που απευθύνουμε σε κάποιον, λέει η παράδοση, εκείνη μεσιτεύει στο Θεό μια μέρα ευλογίας για μας. Aλλά και...* Παντελεήμονας... ελεεί.* Φανούριος... φανερώνει.* Eλευθέριος... ελευθερώνει.* Στέργιος... στέργει.* Mιλιανός... για να μιλήσουν τα νήπια.* Σώζων... σώζει.
.Kαι ας μην ξεχνάμε τρεις από τους Aρχαγγέλους.
Mιχαήλ, ο άγγελος με την πύρινη ρομφαία. O ψυχοπομπός. Παίρνει την ψυχή και την παραδίδει στους ουρανούς.
Γαβριήλ, ο άγγελος των μηνυμάτων. Kάθε θέληση του Θεού, κάθε οδηγία του προς τους θνητούς, μεταφέρεται από αυτόν.
Pαφαήλ, ο άγγελος που αγόγγυστα, σύμφωνα με τη θρησκευτική μας παράδοση, πηγαινοέρχεται ολημερίς από τον έναν κόσμο στον άλλο, ακουμπώντας στα πόδια Tου κάθε παράκλησή .
ayioi-pantes.blogspot.com
Σχόλιο
Επίσης, άγιοι του πυροβολικού, του ναυτικού και της αεροπορίας είναι οι Αγία Βαρβάρα, ο Άγιος Νικόλαος, ο αρχάγγελος Μιχαήλ αντίστοιχα, της αστυνομίας η αγία Ειρήνη και του στρατού ξηράς ο άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος.
Να τους μοιάσουμε και στην αγιότητα και στον ηρωισμό.
Άγ. Κύριλλος Ιεροσολύμων
Πώς, θα πεί κάποιος, θα αποφύγομε το πυρ; Και πως θα εισέλθομε στην Βασιλεία; «Επείνασα», λέγει, «και εδώκατε μοι φαγείν»· ιδού τρόπος. Δεν χρειάζεται αλληγορία εδώ, αλλά να εκτελέσουμε τα λεγόμενα· «επείνασα και εδώκατε μοι φαγείν· εδίψησα, και εποτίσατέ με· ξένος ήμην και συνηγάγετέ με· γυμνός, και περιεβάλετε με· ησθένησα, και επεσκέψασθέ με· εν φυλακή ήμην, και ήλθετε πρός με». Εάν τα πράξεις αυτά, θα συμβασιλεύσεις· εάν όμως δεν τα πράξεις, θα κατακριθής. Άρχισε λοιπόν από τώρα να τα εργάζεσαι αυτά, και επίμενε στην πίστη, για να μην αποκλεισθείς έξω, αναβάλλοντας να αγοράσεις έλαιον σαν τις μωρές παρθένους· μη ξεθαρρευθείς επειδή απλώς κρατείς την λαμπάδα, αλλά διατήρησέ την αναμμένην. Ας λάμψει το φώς των καλών έργων σου ενώπιον των ανθρώπων, και μη βλασφημείται εξαιτίας σου ο Χριστός. Φόρεσε ένδυμα αφθαρσίας, διαπρέποντας στα καλά έργα.
Τρείς αληθινές ιστορίες Ορθοδόξων Χριστιανών πού συνεχώς προσηύχοντο κι αγρυπνούσαν
0 σχόλια Αναρτήθηκε από orthodox στις 4:38 μ.μ.138 α
Κυριακή προ Χριστουγέννων 1996
Μια κυρία μου διηγείτο, όταν ήτο επτά χρονών περίπου, συνέβη κάτι το συνταρακτικό την παραμονή των Χριστουγέννων.
Σε μια επαρχιακή πόλη της Μακεδονίας, στη μαύρη και φοβερή Κατοχή του ’41 με ’42, όπου οι εκτελέσεις και οι σφαγές των αθώων ανθρώπων ήσαν ανελέητες και αθρόες, οι φυλακίσεις και οι εξορίες φοβερές, το ξύλο και τα βασανιστήρια τρομακτικά, και η πείνα ως γνωστόν θέριζε τους πάντες. Σε όλα αυτά δυστυχώς έχω και γω προσωπική πείρα διότι πολλά είδαν τότε τα παιδικά μου μάτια.
Η οικογένεια της κυρίας αυτής όταν ήτο παιδούλα, ήτο πολύ ευσεβής και ακόμα ευσεβέστεροι ο παππούς και η γιαγιά. Άνθρωποι της πολλής προσευχής και της πολλής ελεημοσύνης.
Το βράδυ που ξημέρωνε Χριστούγεννα, η πεντάχρονη αδελφή της ξύπνησε και της ζήτησε να βγουν έξω στην αυλή, για να πάει στην τουαλέτα. Δυστυχώς εκείνη την εποχή οι τουαλέτες ήσαν έξω στις αυλές. Έξι παιδιά κοιμόντουσαν όλα κάτω στο πάτωμα, στρωματσάδα, - δεν υπήρχαν κρεβάτια και πούπουλα και παπλώματα σαν τα σημερινά.
Σιγά σιγά βγήκαν έξω στο μικρό διάδρομο. Απέναντί τους ήταν το δωμάτιο του παππού και της γιαγιάς.
Ξαφνιάστηκαν όμως γιατί είδαν, έντονο φως να βγαίνει από τις χαραμάδες και από τα πολλά ανοίγματα της σαραβαλιασμένης πόρτας. Πλησίασαν πιο κοντά και είδαν έντρομοι τη γιαγιά τους τυλιγμένη στις φλόγες. Άρχισαν να τσιρίζουν δυνατά, και η μεγάλη να φωνάζει:
- Φωτιά, φωτιά, η γιαγιά καίγεται!
Ξύπνησαν βέβαια όπως ήταν επόμενο όλοι, και πρώτοι έτρεξαν οι γονείς, οι οποίοι άνοιξαν την πόρτα, κοίταξαν μέσα, και ύστερα την έκλεισαν απαλά και σιγά σιγά. Γύρισαν στα παιδιά και τους είπαν:
- Μη φοβάστε, δεν είναι φωτιά.
Και με σιγανή φωνή είπε ο πατέρας στα παιδιά του:
- Αυτό που είδατε παιδιά μου, δεν είναι φωτιές. Είναι οι φλόγες του Αγίου Πνεύματος που μοιάζουν με φωτιές. Για κοιτάξτε τώρα… Σιγά σιγά σβήνουν. Έτσι γίνεται πάντοτε. Όταν η γιαγιά και ο παππούς προσεύχονται και μάλιστα τις πιο πολλές φορές όλη τη νύχτα. Διότι αν δεν ηπροσηύχονταν τόσο πολύ, ο παππούς και η γιαγιά, όπως και ποιος ξέρει, πόσοι άλλοι άγνωστοι χριστιανοί, δεν θα μας είχαν πετσοκόψει όλους τα Βουλγαρικά τότε στρατεύματα κατοχής. Από τέτοιες προσευχές και αγρυπνίες δεν θα αφήσει να χαθεί ποτέ η Ελλάδα η πατρίδα μας, ούτε και η Ορθοδοξία.
«Αυτά ήσαν τα λόγια του πατέρα μας, την αξέχαστη εκείνη νύχτα των Χριστουγέννων», μου είπε η κυρία και συνέχισε λέγοντας:
«Πολλές φορές από τότε, είδα τον παππού και τη γιαγιά να προσεύχονται όλη την νύχτα. Και όσες φορές επέτρεψε ο Θεός, στην παιδική μου τότε αθωότητα, έβλεπα να καίγονται σαν λαμπάδες από τις φλόγες της Πεντηκοστής. Έτσι μας έμαθαν να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα οι γονείς μας. Με προσευχή και με Δοξολογία. Με εκκλησιασμό και Θεία Κοινωνία».
Και η κυρία αναλύθηκε σε λυγμούς.
Και τώρα να σας ρωτήσω χριστιανοί μου.
Ποιος άραγε από μας τους σημερινούς χριστιανούς, περιμένει τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά το βράδυ με προσευχή;
Πόσοι και πόσοι από τους σημερινούς παππούδες και γιαγιάδες, σηκώνονται για να προσευχηθούν κατά την διάρκειαν της νύχτας; Να ανάψουν το καντήλι και να θυμιατίσουν;
Πόσοι γονείς και πόσοι πατέρες και μητέρες αγρυπνούν την νύχτα για να κάνουν μετάνοιες, σταυρωτά κομποσχοίνια, να κλάψουν, να συντριβούν και να προσευχηθούν πολύ;
Αλήθεια, πόσοι από τους σημερινούς Νεοέλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς που έχουν άλλοι παιδιά, και άλλοι παιδιά και εγγόνια, πονάνε, κλαίνε και αγρυπνούν, έστω για μια ώρα, για το ηθικό κατρακύλισμα των παιδιών μας, για την διαφθορά και τις εκτρώσεις, για την αναρχία και τα ναρκωτικά, για τα εύκολα διαζύγια, και τα νόθα παιδιά, για τις αιρέσεις και τα σκάνδαλα, που κλονίζουν κάθε τόσο χιλιάδες αδύνατες ψυχούλες;
Πόσοι αλήθεια χριστιανοί αγρυπνούν σήμερα;
Όχι αδελφοί μου. Δυστυχώς σήμερα οι Νεοέλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί δεν προσεύχονται. Και όμως περνούν ατέλειωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Άντρες, γυναίκες και παιδιά, παππούδες και γιαγιάδες, όλοι χαζεύουν και αποβλακώνονται και διαστρέφονται μπροστά σ’ αυτό το διαβολοκούτι. Έτσι όχι μόνον δεν προσεύχονται και δεν αγρυπνούν οι Νεοέλληνες σήμερα Ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά ούτε και εγκρατεύονται. Δεν νηστεύουν! Και αν δεν μπορούν λόγω υγείας, δεν νηστεύουν τουλάχιστον στις αισθήσεις τους. Δε νηστεύουν με τη γλώσσα τους. Δε θυμιατίζουν το σπίτι πρωί και βράδυ, δεν μελετάνε Αγία Γραφή, δεν κάνουν προσευχή στο τραπέζι, δεν εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή τουλάχιστον ένας από κάθε οικογένεια. Δεν εξομολογούνται. Δε συμμετέχουν στην Θεία Κοινωνία. Δεν σέβονται τις παραδόσεις. Δεν τηρούν τις Ευαγγελικές εντολές και δεν πολεμούν τα πάθη και τόσα άλλα.
Και επειδή ακριβώς δεν σηκώνουμε τα χέρια μας κάθε βράδυ στο Χριστό με καθαρή καρδιά, γι’ αυτό και βλέπουμε τόσα ερείπια και τόσα ηθικά ναυάγια να συσσωρεύονται γύρω μας.
Πάμε δυστυχώς κάθε μέρα απ’ το κακό στο χειρότερο…
Ο Θεός να μας λυπηθεί.
Η δεύτερη ιστορία από την ίδια κυρία.
Η γιαγιά και ο παππούς όπως και οι γονείς των ήσαν πολύ ελεήμονες. Ελεούσαν τους πάντες, όσους ζητούσαν βοήθεια, στα μαύρα εκείνα χρόνια της Κατοχής. Ήσαν φτωχοί. Αλλά ελεούσαν όμως, όπως και όσο μπορούσαν.
Κάποτε πέρασαν από την γειτονιά τους δυο τρείς ρακένδυτοι ζητιάνοι. Φαινόντουσαν όμως πολύ καθαρά ότι ήσαν και άρρωστοι. Τα χέρια, τα πόδια και το πρόσωπό τους, ήταν γεμάτο πληγές και πύον. Ήσαν μάλλον λεπροί. Γι’ αυτό και όλοι τους έκλειναν τις πόρτες. Όπως και στη γειτονιά τους.
Εκείνη την ώρα έφτανε ο παππούς που ήταν κάπου έξω, και είδε και είχε ακούσει τι είχε γίνει. Τους φώναξε, τους έβαλε στην αυλή γιατί ήταν καλοκαίρι, και με τη βοήθεια της γυναίκας του, της γιαγιάς, έπλεναν τις πληγές και το πύον, κατόπιν τους τάισαν, με ψωμί και ελιές και τους έδωσαν και το λίγο τυράκι που είχε απομείνει. Φεύγοντας τους έδωσαν και ένα μπουκάλι λάδι, το τελευταίο που υπήρχε απομείνει στο φτωχό ράφι της κουζίνας.
Τα παιδιά του βέβαια μουρμούριζαν όλα. Τα παντρεμένα παιδιά εννοώ.
- Και τώρα τι θα γίνει; Πώς θα ταΐσουμε τα μωρά μας; Τι θα δώσουμε στα παιδιά μας;
Και η απάντησις του παππού.
- Έχει ο Θεός!... Έχει ο Θεός.
«Έχει ο Θεός». Το πίστευε αυτό. Εμείς το λέμε αλλά δεν το πιστεύουμε.
Και ξεπροβόδησε τους τρείς αυτούς λεπρούς.
Οι γείτονες βγήκαν στις πόρτες, και άρχισαν να τον κακίζουν και να τον κατηγορούν. Όχι μόνον για την αδιακρισία του, όπως έλεγαν, αλλά γιατί μπορούσε και αυτός να κολλήσει αρρώστιες …
- Και μας θα μας κολλήσεις, του έλεγαν συνεχώς. Φτάνει που θα αφήσεις και τα παιδιά σου νηστικά.
Μπροστά σ’ αυτή τη διαγωγή, και του παππού βέβαια, και της γιαγιάς, όλοι είχαν μείνει, όλοι, με ανοιχτό το στόμα. Ο παππούς δεν είπε τίποτα. Έκανε το σταυρό του και μπήκε μέσα στο σπίτι.
Και σε λίγο βγήκε τρέχοντας! Τρέχοντας και φωνάζοντας:
- Τρέξτε παιδιά μου, τρέξτε γείτονες! Όλα τα ράφια είναι γεμάτα και από ψωμιά!, και από τυρί!, και λάδια! … Ο Θεός έκανε το θαύμα Του. Ο Θεός ελεεί τους πιστούς του δούλους Του. Ελάτε να πάρετε όλοι σας.
Ναι χριστιανοί μου. Ο Θεός, έκαμε το θαύμα του, όπως το κάνει και κάθε μέρα σε όλους εκείνους που ελεούν με όλη τους την καρδιά. «Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός». Και άλλωστε βεβαιώνει και ο ίδιος ο Κύριος ότι μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται.
Και τώρα σας ρωτώ χριστιανοί μου:
Είμαστε εμείς ελεήμονες; Δυστυχώς οι περισσότεροι από τους Νεοέλληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς δεν είναι. Ελεήμονες σαν τον παππού και σαν τη γιαγιά, με αυτόν τον τρόπο εννοώ ελεήμονες. Δυστυχώς εμείς είμαστε οι κασιάρηδες. Άκαρδοι, άσπλαχνοι και τσιγκούνηδες. Και δεν ήσαν μόνο τα γερόντια αυτά, άνθρωποι της προσευχής, της αγρυπνίας και της ελεημοσύνης, αλλά ήσαν και σωστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, διότι τηρούσαν τις αργίες και τις νηστείες, έστω και στα γερατιά τους. Εκκλησιάζονταν κάθε Κυριακή και τις μεγάλες γιορτές. Εξομολογούντο και κοινωνούσαν των θείων μυστηρίων τακτικά. Έκαμαν πνευματικό αγώνα τη νύχτα και είχαν φόβον Θεού και πολλή αγάπη.
Τρίτη ιστορία από την ίδια κυρία.
Ο χειμώνας βαρύς. Το χιόνι πολύ, και το κρύο τσουχτερό. Τα περισσότερα σπίτια ήσαν παγωμένα από την έλλειψη φωτιάς – και αυτό το έζησα παιδί.
Στο σπίτι για το οποίο μιλάμε είχε πέσει μεγάλη αρρώστια. Αφενός μεν από δυσεντερία, αφετέρου δε από ελονοσία. Μικροί και μεγάλοι στρωματσάδα, οι μόνοι όρθιοι που είχαν μείνει ήταν ο παππούς και η γιαγιά.
Ένα πρωί λέγει ο παππούς:
- Θα πάω να φέρω ξύλα από το απέναντι δάσος.
- Που θα πας ευλογημένε, του λέει η γιαγιά, γέρος άνθρωπος; Το δάσος απέχει δύο ώρες, εσύ θα κάνεις τρείς. Και πόσα ξύλα μπορείς να φέρεις εσύ, γέρος άνθρωπος; Ύστερα θα σε πιάσουν και οι Βούλγαροι.. Πού πάς;
- Όχι, θα πάω.
Έκανε την προσευχή του, αφού την είχε κάνει και όλη τη νύχτα. Έκανε το σταυρό του, και ξεκίνησε.
Πέρασε το μεσημέρι, κόντευε έτσι απόγευμα, τρείς – τέσσερεις, και δεν είχε φανεί. Έβγαινε η γιαγιά κάθε τόσο και κοίταζε στο βάθος του χωραφόδρομου.
Σε λίγο περνάει ένας γείτονας φορτωμένος στην πλάτη με λίγα ξύλα.
- Έρχεται, της λέγει, ο μπάρμπα Μήτσος. Τον βοήθησε πολύ και ένας ξένος.
Τελικά βλέπει η γιαγιά τον παππού μαζί με τον ξένο, να σέρνουν με σχοινιά δυο μεγάλα δένδρα.
Πώς τα είχαν κόψει; Μάλλον ο ξένος θα τάκοψε.
Πλησίασαν, τα έβαλαν εκεί έξω από την αυλή, τους καλωσόρισε η γιαγιά και τους κάλεσε μέσα. Εκείνη θα έκοβε μερικά κλαδιά και θα άναβε την σόμπα, για να ζεσταθούν, και οι άρρωστοι, και ο ξένος, και ο κατάκοπος παππούς.
Μπήκε μέσα ο παππούς, έκατσε σε ένα σκαμνί και λέγει:
- Άντε βρε γυναίκα κάνε λίγο τσάι ζεστό και φέρε λίγο ψωμί.
-Περίμενε, του λέει, ώσπου νάρθει ο ξένος.
- Ποιος ξένος;
- Να, αυτός που έσερνε μαζί σου τα δένδρα.
- Κανένας ξένος δεν ήταν μαζί μου. Μόνος μου έσερνα τα δένδρα.
- Πώς δεν ήταν, του λέει. Αφού σε είδε ο γείτονας. Και μάλιστα να κόβει τα δένδρα. Να τα φορτώνεται μαζί σου, να τα σέρνετε μαζί. Μα σε είδα και γω. Και τον καλωσόρισα και έξω απ’ την αυλή.
- Τι λές βρέ γυναίκα. Μόνος μου ήμουνα.
Και στάθηκε για λίγο.
Ξαφνικά φωτίστηκε το πρόσωπό του και φωνάζει:
- Άγγελος θα ήταν γυναίκα! Άγγελος θα ήταν! Γι’ αυτό λοιπόν τόσο γρήγορα τα τελείωσα και τάσερνα λές και ήταν πούπουλα. Άγγελος θα ήταν! Δόξα Σοι ο Θεός! Δόξα Σοι ο Θεός! Δόξα Σοι ο Θεός! Έλα τώρα γυναίκα να κάνουμε και εκατό μετάνοιες για να ευχαριστήσουμε τον Θεόν.
Και εκατό μετάνοιες, για να πουν ευχαριστώ στο Θεό. Μάλιστα.
Αυτές είναι οι ζωντανές ιστορίες των αληθινών Ορθοδόξων Χριστιανών.
Αυτή ήταν η Τρίτη ιστορία.
Ιστορίες γεμάτο πίστη! Και αγάπη, και προσφορά και θυσία αλλά και σκέπη αγία του Αγίου μας Θεού.
Χριστιανοί μου, ο Θεός τα πιστά Του παιδιά δεν τα εγκαταλείπει. Τα βοηθάει ποικιλοτρόπως. Τα βοηθάει κάθε μέρα με θαύματα ανεξήγητα. Άλλη φορά φανερά και άλλη φορά κρυφά. Διότι Αυτός είναι η σκέπη μας, η βοήθειά μας, το καταφύγιό μας. Αυτός είναι το φώς, είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι η Ανάστασις. Αυτός είναι ο Άρτος της Ζωής ο εκ του Ουρανού καταβάς. Αυτός είναι το Ύδωρ το ζον, που ξεδιψάει τη διψασμένη ψυχή μας. Αυτός είναι ο Πλάστης και Δημιουργός μας. Αυτός είναι ο Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός, ο Σωτήρας του καθενός από μας χωριστά, ο οποίος εγεννήθη εν Βηθλεέμ τη πόλη για την ημών σωτηρία. Τέλειος άνθρωπος και τέλειος Θεός, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι λοιπόν που μας τρέφει με το Σώμα Του και το Αίμα Του. Αυτός που συγχωρεί τις αμαρτίες μας. Κάθε φορά που αμαρτάνουμε αλλά και μετανοούμε, που μας ελεεί, που μας αγαπά μέχρι Σταυρού.
Και που θα Τον βρούμε αυτόν τον Χριστόν; Που θα Τον βρούμε; Μα στην Εκκλησία! Στην Ορθόδοξη πίστη, στον εκκλησιασμό και στην Θεία Κοινωνία, στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση. Στην Ιερά Εξομολόγηση και στα υπόλοιπα των Αγίων Μυστηρίων. Στην προσευχή, στις Ευαγγελικές εντολές, στην ελεημοσύνη, στην αγάπη προς τους εχθρούς, στην ήσυχη συνείδηση, στην ήρεμη καρδιά… Ναι, τον Χριστό θα Τον βρούμε μέσα στις καρδιές μας, διότι η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί.
Χριστιανοί μου, πλησιάζουν Χριστούγεννα. Να ψάξουμε όλοι μας να βρούμε τον Χριστόν, γιατί χωρίς Χριστόν, Χριστούγεννα και Πάσχα και κάθε άλλη γιορτή ΔΕΝ μπορούμε να γιορτάσουμε. Όχι λοιπόν στα μοντέρνα Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν!
Αλλά ναι, στα Ορθόδοξα Χριστούγεννα, με καθαρές καρδιές, με δάκρυα χαράς και μετανοίας, με εκκλησιασμό και Θεία Κοινωνία, με προσευχή στα χείλη, με Δοξολογία στην καρδιά,
-
Αμήν!
Η τηλεόραση είναι συναίνεση (Δε φταίει κανείς αν δεν πετάτε την τηλεόραση στα σκουπίδια)
0 σχόλια Αναρτήθηκε από orthodox στις 4:36 μ.μ.
Του Μόσχου Εμμανουήλ Λαγκουβάρδου
1.Η τηλεόραση είναι συναίνεση. Πετάξτε την τηλεόραση στα σκουπίδια και την άλλη μέρα τα πράγματα θα ΄ναι διαφορετικά. Η τηλεόραση είναι συναίνεση. Μη συναινείτε.
2.Με τη δική σας συναίνεση η τηλεόραση σας δίνει αυτό που θέλετε, να μισοκοιμάστε. Ο ύπνος είναι αδιαφορία. Μην αδιαφορείτε. Ο εχθρός του ανθρώπου δεν αδιαφορεί. Την ώρα που εσείς μισο-κοιμάστε ο εχθρός του ανθρώπου ετοιμάζει καινούρια επιθετικά σχέδια.
3.Παραδομένοι στο μισο-ύπνο έχετε ήδη αποδεχθεί το χειρότερο, τον πνευματικό θάνατο της κοινωνίας. Μήπως βγαίνετε απ΄ τον ύπνο σας για να ψάξετε να βρείτε πού κάνατε λάθος; Η τηλεόραση δεν θα σας επιτρέψει να δείτε ποτέ τον εαυτό σας, μήπως μετανοήσετε και την πετάξετε στα σκουπίδια.
4. Θα μου πείτε, εσύ πέταξες την τηλεόραση στα σκουπίδια; Όχι. Έκανα κάτι πιο απλό. Κάθε φορά της λέω, «Όχι, ευχαριστώ. Να λείπει το βύσσινο.»
5. Τα έχετε δει όλα. Ακόμα και το ένα εκατομμυριοστό από αυτά που είδατε είναι αρκετό να καταστρέψει για πάντα την επαφή σας με τον εαυτό σας, με τους άλλους και με το Θεό.
6. Η τηλεόραση είναι ο ίδιος ο εχθρός. Όχι γιατί τα προγράμματά της είναι κακής ποιότητας ή γιατί είναι το πιο δυνατό μέσο προπαγάνδας. Όχι. Είναι εχθρός σαν διαδικασία. Δεν πολεμάει το πνεύμα του ανθρώπου, Μακάρι να το πολεμούσε. Θα γινόταν η αιτία να αναδειχθούν άξιοι πολεμιστές να την πολεμήσουν. Δεν πολεμάει το πνεύμα, το υποκαθιστά.
7. Ως τηλεθεατής , ακόμα κι όταν διαφωνείς μαζί της έχεις δεχθεί εκ των προτέρων οτιδήποτε είναι καταστροφικό για σένα τον ίδιο, για την οικογένειά σου, για τον τόπο σου, για την πίστη σου, για την Ελληνική γλώσσα.
8. Πέταξε στα σκουπίδια την τηλεόραση.
9.Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ηττηθεί ο εχθρός του ανθρώπου. Ο καλύτερος, ο ασφαλέστερος, ο πιο σίγουρος είναι να τον αφήσεις να καταπέσει από μόνος του. Ένας εκκλησιαστικός ύμνος μιλώντας για τον εχθρό του ανθρώπου λέει, ότι όταν γίνεται δυνατός ηττάται. Να μη συμμετέχεις σε ό,τι είναι συναίνεση. Γι΄ αυτό να πετάξεις την τηλεόραση στα σκουπίδια.
http://moschoblog.blogspot.com/2011/02/blog-post_26.html
Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας. Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, έκτος από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας. Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο πάππους μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές. «Δες τι απογόνους κάναμε!», λένε και στενοχωριούνται. Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο υποχρεώνεται να τους βοηθήση. Αυτό δηλαδή που θα δώση χαρά στους κεκοιμημένους είναι να αγωνισθούμε να ευαρεστήσουμε στον Θεό με την ζωή μας, ώστε να τους συναντήσουμε στον Παράδεισο και να ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή.
Επομένως, αξίζει τον κόπο να χτυπήσουμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να γίνη καινός και να μη βλάπτη πια ούτε τον εαυτό του ούτε άλλους ανθρώπους, αλλά να βοηθάη και τον εαυτό του και τους άλλους, είτε ζώντες είναι είτε κεκοιμημένοι.
Γέρων Παΐσιος Αγιορείτης
Αγίου Αναστασίου του Σιναΐτου
«…Έρχεται έξαφνα μία ώρα, αδελφοί, και όλα παύουν. Μικρός πυρετός και πόνος, και όλα σαν τίποτα λογαριάζονται. Μία νύχτα βαθιά και σκοτεινή και οδυνηρή, και φέρεται σαν κατάδικος εκεί όπου τον πηγαίνουν. Πολλών σου είναι άνθρωπε, των οδηγών η ανάγκη, πολλών σου των βοηθών και ευχών την ώρα εκείνη του χωρισμού της ψυχής σου. Μέγας τότε ο φόβος καί ο τρόμος, μέγα το μυστήριο και η περίσταση, μεγάλη η διάβαση προς εκείνο τον κόσμο… Μέγα και ανεκδιήγητο το του θανάτου μυστήριο, και ουδείς δύναται να το διηγηθεί σε εμάς. Ότι φρικτά και φοβερά είναι εκείνα τα οποία βλέπει η ψυχή, αλλά ουδείς από εμάς γνωρίζει, παρά μόνον εκείνοι οι απερχόμενοι...
Δεν βλέπεις, οπόταν στους τελευτώντας Αδελφούς και ψυχορραγούντας παρακαθήμεθα, ποια φοβερά βλέπουμε τότε να γίνονται; Πως ταράσσονται και στενάζουν; Πως ιδρώνουν ψυχρό και πικρό ιδρώτα, όπως οι θεριστές όταν θερίζουν; Πως τους οφθαλμούς περιστρέφουν εδώ και εκεί; Πως μερικοί τρίζουν τα δόντια και τρομάζουν; Πως ταράσσονται και τις τρίχες τους ανασπούν; Πως από την κλίνη σηκώνονται, και θέλοντας να φύγουν δεν μπορούν, διότι βλέπουν εκείνα, όπου ουδέποτε είδαν, και ακούν εκείνα, όπου ουδέποτε άκουσαν, και παθαίνουν εκείνο, όπου ουδέποτε έπαθαν; Ζητούν αυτόν που θα τους λυτρώσει και κανείς δεν τους λυτρώνει, ζητούν αυτόν που θα τους συνοδεύσει και κανείς δεν είναι ο συνοδεύων, παρακαλούν και ουδείς ο τολμών…». Ουαί, ουαί σ’ εμάς λέγοντας ο απερχόμενος, όλους εμάς αποχαιρετά καί λέγει: «…Δάκρυα δεν έχω και παρακαλώ σας δακρύσατε για μένα, συμπαθήστε καί προσευχηθείτε προς Κύριον, για να βρω εκεί μικρή άνεση, για να λάβω εκεί μικρό έλεος διότι πολύ αμάρτησα. Και τι για μένα κεριά ανάβεται, αδελφοί, εφ’ όσον εγώ την λαμπάδα της ψυχής μου δεν άναψα; Τι με ενδύματα λαμπρά ενδύετε; εφ’ όσον εγώ ένδυμα γάμου για τον εαυτό μου δεν ετοίμασα; Τι και με ύδωρ το σώμα μου πλύνετε, εφ’ όσον εγώ δεν έπλυνα τον εαυτό μου διά του των δακρύων ύδατος; Τι και στον τάφο με τους Οσίους με κατατίθεται, των οποίων τον βίο και τον τρόπο δεν έπραξα; Οίμοι πως τον εαυτόν μου επλάνησα, και ενέπαιξα λέγων: όσο είμαι νέος, θα απολαύσω της του κόσμου χαράς, θεραπεύσω μου την σάρκα, και ύστερα μετανοώ, διότι ο Θεός φιλάνθρωπος ών, πάντως ποιήσοι μου την συγχώρηση. Αυτά εννοών κάθε ημέρα, την ζωή μου κακώς δαπάνησα, εδιδασκόμην, και δεν επρόσεχα, ερμηνευόμην και καταγελούσα, ήκουα των Γραφών, καί ως μη ακούων εποίουν, ήκουα περί κρίσεως και θανάτου, και ως αθάνατος και αιώνιος καταφρονούσα. Και ιδού ανέτοιμος απέρχομαι…».
«…Διότι τι είναι ο άνθρωπος; Ουδέν, σκώληξ, τέφρα, σκιά και όνειρο. Ίδε, διέβη και απήλθε, έπαυσε και κατεσίγησε εκείνος ο πολύς, ο ανδρειωμένος, ο τύραννος, ο δυνάστης, ο υψηλός, ο εις πάντα φοβερός κείται ως πρόβατο. Ίδε, απήλθε και παρήλθε, ο φανείς ως μη φανείς, ο δένων εδέθη και ιδού τον πηγαίνουν… Τότε παραλαβόντες οι Άγγελοι την ψυχή, δια του αέρος απέρχονται, ενώ καθ’ οδόν στέκονται αρχές και εξουσίες, και οι κοσμοκράτορες των εναντίων δυνάμεων, οι πικροί κατήγοροί μας, οι σκληροί τελώνες και λογοθέτες καί φορολόγοι στον αέρα συναπαντώνται, λογοθετούντες, εξετάζοντες, αναφέροντες τα του ανθρώπου αμαρτήματα και επιδεικνύοντες τα χειρόγραφα, δια τα εν νεότητι και εν τω γήρει, τα εκούσια και τα ακούσια, τα δι’ έργων και λόγων και ενθυμήσεων πραχθέντα… Και η μεν ψυχή αποφέρεται υπό των Αγίων Αγγέλων, εμείς το θνητό σώμα κηδεύσαντες, και ως ξένον εκ του οίκου του εκβάλλοντες προς τον τάφο σπουδαίως τότε το φέρουμε. Και εκεί βλέπουμε άλλο μέγα και φοβερότατο Μυστήριο, κατανοώντας του νεκρούς, τους βασιλείς και ιδιώτες, τους τυράννους και δούλους, όλους στο χώμα γενομένους, ως κονιορτός και δυσωδία, ως μία σαπρία και σκώληξ. Ως μαύρος αράπης, έτσι και ο εύμορφος, ως ο νέος, έτσι και ο γέρος, ως ο παράλυτος, έτσι και ο δυνατός, όλοι ένας κονιορτός γενόμενοι, διότι γή είναι, και στη γη πηγαίνουν…».
«…Όταν ο Θεός φανερώς έλθει και όλοι θα τον βλέπουν, τότε γύρωθεν αυτού καταιγίδα τρομακτική θέλει συγκλονίσει τον ουρανό και τη γη. Διότι έρχεται Κύριος για να κρίνει τον λαό Του, και τότε πάσα σαρξ θέλει παρασταθεί στο φοβερό εκείνο Κριτήριο, όπου δεν υπάρχει βασιλεύς ή υποκείμενος, αλλά εξ’ ίσου πάντες κατάδικοι, όλοι δεδεμένοι, όλοι γυμνοί, μηδεμίαν έχοντες άλλη σκέψη, αλλά τρέμοντες, κλαίοντες, ταρασσόμενοι και αγωνιώντας, μεριμνούν ο καθένας τι να πεί, ή τι να απολογηθεί στον Κριτή περί των κακών τα οποία έπραξε. Που εκεί των βασιλέων η φαντασία; Που η των τυράννων μεγαλαυχία; Που η των αφρόνων υπερηφανία; Που η της νεότητος κακία; Που ο στολισμός των ενδυμάτων; Που οι παραστεκόμενοι και παρατρεχάμενοι δούλοι; Που ο χρυσός και ο άργυρος; Που τα χρυσοχάλινα άλογα; Που τα μυρίσματα και τα καπνίσματα τα απολλύμενα; Που τα νυκτός και ημέρας γινόμενα συμπόσια; Που οι μετά χορών και τυμπάνων τον οίνο πίνοντες, του δε Θεού και των πενήτων καταφρονούντες; Ουδέν τούτων είναι εκεί, αλλά πικρό ουαί. Δεν υπάρχει εκεί μέριμνα πλούτου, αλλά φρίκη και τρόμος, δεν υπάρχει εκεί ευημερία, αλλά μέγας σκοτασμός, δεν υπάρχει εκεί χορός, αλλά θρήνος, δεν υπάρχει εκεί νεότητος φαντασία, αλλά εν τω άδη εξορία, δεν υπάρχει εκεί παρακάλεση εκείνη την φοβερά ώρα, αλλά δικαία και ακριβής ανταπόδοση. Εάν εποίησες εδώ στους πτωχούς συμπάθεια, καλοί μάρτυρες στον Χριστό και παρακαλεστοί για σένα οι ελεηθέντες από σένα πένητες, οι ορφανοί και οι χήρες, οι ξένοι και οι τυφλοί και οι αδύνατοι, οι εν ερήμοις και εν φυλακαίς και εν εξορίες. Μεγάλοι σου βοηθοί τούτοι τότε θέλουν γίνει, υποδεικνύοντες στον Χριστό όσα σ’ αυτούς έχεις δώσει, εκείνα με τα οποία αυτούς εσκέπασες και έθρεψες και ανέπαυσες, ως αδελφούς όντας του Χριστού…».
Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου
από το βιβλίο των εκδόσεών μας ¨Η ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ¨
Οι νεκροί μας έχουν, στη διάρκεια της μέσης καταστάσεως, το άτρεπτον. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να αλλάξουν θέση. Εκεί που έχουν έστω προσωρινά τοποθετηθεί μέχρι της Β' Παρουσίας εκεί και παραμένουν. Αυτό βέβαια σημαίνει πως δεν έχουν καμμιά αξία ούτε οι προσευχές, ούτε τα μνημόσυνα, ούτε οι ελεημοσύνες, ούτε ο,τιδήποτε άλλο προσφέρουμε εμείς οι ζώντες υπέρ των κεκοιμημένων; Ας πλησιάσουμε, όμως, από πιο κοντά το θέμα μας.
Κατ αρχήν είναι αλήθεια ότι «εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια». Δηλ. ο καθένας κρίνεται όπως θα φύγει από τον κόσμο αυτόν. Και η τακτοποίηση του στη μέση κατάσταση γίνεται με βάση τη ζωή του και τα έργα του, την πίστη του και την ηθική του. Γι' αυτό και ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί: «Μη τοίνυν απλώς κλαίωμεν τους αποθανόντας, αλλά τους εν αμαρτίαις. Ούτοι θρήνων άξιοι, ούτοι κοπετών και δακρύων. Ποία γαρ ελπίς, είπε μοι, μετά αμαρτημάτων απελθείν, ένθα ουκ εστίν αμαρτήματα αποδύσασθαι;
Παρά ταύτα ποιος μπορεί από εμάς να είναι βέβαιος για την πραγματική κατάσταση στην οποία βρέθηκε -όταν απέθνησκε κάποιος αδελφός μας; Ποιος μπορεί με απόλυτη βεβαιότητα να πει ότι ο τάδε προορίζεται για την κόλαση; Και έπειτα ποιος γνωρίζει πως σκέφτεται και πως αποφασίζει ο Θεός.
Τα φαινόμενα απατούν. Πολλές φορές άνθρωποι που εμείς καταδικάσαμε φαίνεται να τους εδικαίωσε ο Θεός, και αντίστροφα. Θα μπορούσε κανείς έτσι να δικαιολογήσει την Εκκλησία μας που από πολύ ενωρίς καθιέρωσε προσευχές υπέρ των κεκοιμημένων και ως ένδειξη του συνδέσμου μας μαζί των και ως ένα δείγμα της αγάπης μας γι' αυτούς. Εμείς προσευχόμαστε υπέρ αυτών και ο Θεός ξεύρει τι θα κάνει. Δεν θα του το πούμεν εμείς, ούτε θα προδικάσωμεν εμείς την ιδικήν του κρίση. Γι' αυτό και προσφέρουμε για τους νεκρούς μας Λειτουργίες, δεήσεις, ελεημοσύνες και άλλα θεοφιλή έργα με τα οποία πιστεύουμε ότι παρέχεται στους ευσεβείς που απέθαναν «δέησις και ωφέλεια» δηλ. κάποια ευπρόσδεκτη υπηρεσία, και «άνεσις και αναψυχή παρά Θεού των κατεχομένων αυτούς ανιαρών» (Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως 1642). Και όλα αυτά χάριν της αγαθότητος του Θεού και όχι ένεκα των ιδικών μας αξιομισθιών και αρετών ή για την ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης.
Τα φαινόμενα απατούν. Πολλές φορές άνθρωποι που εμείς καταδικάσαμε φαίνεται να τους εδικαίωσε ο Θεός, και αντίστροφα. Θα μπορούσε κανείς έτσι να δικαιολογήσει την Εκκλησία μας που από πολύ ενωρίς καθιέρωσε προσευχές υπέρ των κεκοιμημένων και ως ένδειξη του συνδέσμου μας μαζί των και ως ένα δείγμα της αγάπης μας γι' αυτούς. Εμείς προσευχόμαστε υπέρ αυτών και ο Θεός ξεύρει τι θα κάνει. Δεν θα του το πούμεν εμείς, ούτε θα προδικάσωμεν εμείς την ιδικήν του κρίση. Γι' αυτό και προσφέρουμε για τους νεκρούς μας Λειτουργίες, δεήσεις, ελεημοσύνες και άλλα θεοφιλή έργα με τα οποία πιστεύουμε ότι παρέχεται στους ευσεβείς που απέθαναν «δέησις και ωφέλεια» δηλ. κάποια ευπρόσδεκτη υπηρεσία, και «άνεσις και αναψυχή παρά Θεού των κατεχομένων αυτούς ανιαρών» (Σύνοδος Κωνσταντινουπόλεως 1642). Και όλα αυτά χάριν της αγαθότητος του Θεού και όχι ένεκα των ιδικών μας αξιομισθιών και αρετών ή για την ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης.
Η Εκκλησία ανέκαθεν προσεύχεται για τους κεκοιμημένους
Η πρώτη αρχαία Εκκλησία ετίμα τους κεκοιμημένους και προσηύχετο υπέρ αυτών. Ο Τερτυλλιανός (200 μ. Χ. ) μνημονεύει την Θ. Λειτουργία που προσφέρεται υπέρ αυτών. Ο Κυπριανός ομοίως. Όλες οι Θ. Λειτουργίες, και αυτές που τελούνται σήμερα, περιέχουν ευχές για τους νεκρούς. Στην άγια Πρόθεση ρίπτονται «μερίδες» υπέρ αυτών. Τα μνημόσυνα είναι σε πρώτη χρήση. Ο Απ. Παύλος προσευχόταν για τον νεκρό Ονήσιμο (Β' Τιμ. α' 18). Οι Αποστολικές Διαταγές συνιστούν μνημόσυνα «υπέρ των κεκοιμημένων εν ψαλμοίς και αναγνώσεσι και προσευχαίς» την 3ην ημέρα, την 9ην, την 40ήν. Έτσι επένθησε ο ισραηλιτικός λαός τον Μωυσή. Ο άγιος Συμεών ο Θεσσαλονίκης συνιστά τα 3ήμερα μνημόσυνα εις τύπον της Αγ. Τριάδος. Τα 9ήμερα εις τύπον των εννέα αγγελικών ταγμάτων και τα 40ά εις ανάμνηση της Αναλήψεως του Κυρίου. Εξ άλλου όλα τα Σάββατα είναι αφιερωμένα από την Εκκλησίαν μας στους κεκοιμημένους, όλη δε η υμνογραφία της ημέρας αυτής έχει πένθιμο χαρακτήρα. Εκτός αυτών και τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα, το προ της Πεντηκοστής και το προ των Απόκρεω έχουν θεσμικό χαρακτήρα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας. Αυτά δε καθιερώθησαν ως γενικά μνημόσυνα υπέρ των νεκρών, για όσους τυχόν δεν έχουν συγγενείς που να ενδιαφερθούν γι' αυτούς και γενικά υπέρ όλων των ευσεβώς κοιμηθέντων επ' ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου.
Τα μνημόσυνα, λοιπόν, συνδέονται αναπόσπαστος με τη Θ. Λειτουργία και πρέπει σε συνδυασμό με αυτήν να τελούνται. Το «αντί μνημόσυνου» που καμμιά φορά γράφεται δεν είναι σωστό. Το μνημόσυνο δεν αντικαθίσταται. Μπορείς να δώσεις μια δωρεά σε ένα ίδρυμα ή σε κάποιον φτωχό, όχι όμως αντικαθιστώντας την προσευχή με αυτήν, αλλά συμπληρώνοντάς την. Τα μνημόσυνα συνοδεύονται από κόλλυβα. Τα κόλλυβα είναι στάρι βρασμένο με διάφορα άλλα στοιχεία. Το σιτάρι είναι το σύμβολο της Αναστάσεως. Την εικόνα του την εχρησιμοποίησεν ο ίδιος ο Κύριος για να υποδηλώσει την ανάσταση. Γι' αυτό και το χρησιμοποιούμε κι εμείς. Έπειτα όλοι οι χριστιανοί που μετέχουν στο μνημόσυνο δοκιμάζουν από το στάρι και εύχονται για την ανάπαυση της ψυχής του κεκοιμημένου. Όλα αυτά εντάσσονται στα πλαίσια των λειτουργικών πένθιμων εκδηλώσεων και των νεκρικών ορθοδόξων εθίμων του λαού μας. Τα κόλλυβα καθιερώθηκαν από τον 4ον αιώνα. Τα έτρωγαν οι χριστιανοί και ηύχονταν «Μακάρια η μνήμη αυτού». Και σήμερα εύχονται «Θεός σχωρέσ' τον».
Ανακεφαλαιώνοντες επαναλαμβάνουμε ότι οι προσευχές για τους κεκοιμημένους, τα μνημόσυνα, οι Θ. Λειτουργίες κ.λ.π. στηρίζονται στην ευσπλαχνία του Θεού και στην παράδοση της Εκκλησίας. Πιστεύουμε ότι ο Θεός ακούει ημών Α' Ιωάνν. ε' 14.
Πιστεύουμε ακόμη ότι ο Θεός «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Και μαζί με τον άγιον ΚύριλλονΧρυσόστομο Ιεροσολύμων διακηρύττουμε ότι «μεγίστη δέησις (ωφέλεια)» για τους νεκρούς μας είναι το μνημόσυνο. Και μαζί με τον ιερό επαναλαμβάνουμε ότι οι προσευχές υπέρ των κεκοιμημένων προσφέρουν σ' αυτούς «τινά παραμυθίαν». Γι' αυτό στα μνημόσυνα πρέπει να παραμένουν όλοι και να προσεύχονται. Ο νεκρός υπέρ του οποίου γίνεται το μνημόσυνο δεν είναι ξένος. Είναι μέλος της Εκκλησίας, μέλος δηλ. του ίδιου σώματος του Χριστού, και εμείς όλοι είμαστε «αλλήλων μέλη». Είναι γι' αυτό μεγάλη ωφέλεια η μνημόνευση του ονόματος κάποιου νεκρού στη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας, γιατί ο Συμεών Θεσσαλονίκης παρατηρεί ότι ιδιαιτέρως ωφελούν τα μνημόσυνα που γίνονται κατά την ώραν «της φρικτότατης θυσίας».
Οι αμετανόητοι έχουν προβληματικό μέλλον
Μέχρι ποίου σημείου φθάνει η ωφέλεια αυτή δεν γνωρίζουμε. Είπαμε, δεν μπορούμε εμείς να περιορίσουμε την κρίση του Θεού. Κάποια ωφέλεια γίνεται, όμως αποκλείεται μεταπήδηση από της καταστάσεως των πονηρών και αμαρτωλών, στην κατάσταση των αγίων και δικαίων. Οι παραβολές των 10 Παρθένων, του πλουσίου και του Λαζάρου κ. α. είναι χαρακτηριστικές. Γι' αυτό ο ιερός Χρυσόστομος μας συμβουλεύει να αξιοποιούμε τον παρόντα χρόνο. Όσον χρόνον είμαστε εδώ, λέγει, «ελπίδας έχομεν χρηστάς» όταναπέλθομεν εκεί δεν είμεθα «κύριοι μετανοίας».
Η Εκκλησία δεν μπορεί να υποσχεθεί ότι οι αμετανόητοι θα σωθούν με τα μνημόσυνα. Ο Κ. Καλλίνικος παρατηρεί σχετικά: «Γνωρίζω ότι υπάρχουν ηθικά πτώματα εις τα οποία ενέσεις δεν ισχύουν. Αλλά επίσης γνωρίζω ότι υπάρχουν αμαρτωλοί -κι αυτοί είναι οι την μεγάλην πλειονότητα αποτελούντες- οίτινες εμωλωπίσθησαν μεν, αλλά και δεν απέθανον, οίτινες έπεσον μεν, αλλά κρατούντες εις τας χείρας το ξίφος, οίτινες ενητένισαν κατά τας τελευταίας ώρας των την ασχημίαν των και ανέμιξαν υπόκωφόν τι «μνήσθητί μου Κύριε» με τους εσχάτους των παραληρισμούς. Και υπέρ των τοιούτων τις θα υποστήριξη πεισματωδώς ότι αι δεήσεις των επιζώντων δεν ωφελούν; Η μέση κατάστασις είναι κατάστασις απλώς εισαγωγική. Έχει μεν τελεσθή προσωρινή τις κρίσις κατά την εντεύθεν έξοδον της ψυχής, αλλ' η μεγάλη κρίσις, ήτις θα καθορίση εις το διηνεκές την θέσιν της δεν έχει λάβει ακόμη χώραν».
Διήγηση ευλαβούς χριστιανού: «Όταν ήμουν μικρός ορφάνεψα από πατέρα. Ή μάννα μου ξαναπαντρεύτηκε και εμένα με έβαλαν σε ορφανοτροφείο. Αργότερα που μεγάλωσα με πήραν μαζί τους. Ό πατριός μου με έστελνε να πουλώ λαχεία, έπαιρνε τα χρήματα που κέρδιζα, με κακομεταχειριζόταν και με χτυπούσε πολύ. Κάποια φορά απελπίστηκα και είπα: "Δεν υπάρχει Θεός για μένα;". Πήγα στην Εκκλησία να προσευχηθώ και ασπάστηκα τα πόδια του Εσταυρωμένου. Αλλά, το λέω και ανατριχιάζω, ένιωσα να ασπάζομαι πραγματικά πόδια, σάρκες!».
ΒΙΒΛ. ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ.
http://apantaortodoxias.blogspot.com/2011/02/blog-post_7119.html
|
Στις φοβερές μάχες του Στάλινγκραντ, το 1942-43, ένας Ρώσος στρατιώτης, ο Μίτιαν, αναφέρει το εξής περιστατικό: «Οι Γερμανοί μάς κτυπούσαν σκληρά. Σε μια στιγμή είδα ένα Γερμανό να έρχεται επάνω μου, και αμέσως άλλον... άλλον... μια ολόκληρη σειρά. Άρπαξα το πολυβόλο μου και οι σφαίρες έφευγαν βροχή. Ξαφνικά το πολυβόλο σταμάτησε. Οι σφαίρες είχαν τελειώσει.
Οι Γερμανοί έφθασαν πολύ κοντά μου. Ένα σύγκρυο με έπιασε από τον τρόμο. Στο φόβο μου, χωρίς να το νιώσω, έβαλα μια φωνή: "Θεέ μου, βοήθησέ με..." και έτρεχα να φθάσω στο πρόχωμα.
»Όσο έτρεχα, τόσο προσευχόμουνα. Σε λίγο ο κίνδυνος είχε φύγει, κι εγώ αναρωτιόμουνα: Εγώ, κομμουνιστής, μέλος της Κομσομόλ, αρχηγός Μαχητικών Αθέων προσευχήθηκα!».
Μάλιστα, στον κίνδυνο και οι άθεοι προσεύχονται.
Σωκράτη Αριστοτέλους, Σωτήρα Αμμοχώστου
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ:ΣΕ ΜΑΣΩΝΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΜΑΧΟΙ ΚΑΙ "ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΤΕΣ" ΜΑΡΙΑ ΤΖΑΝΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ!
0 σχόλια Αναρτήθηκε από orthodox στις 12:10 π.μ.
ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ Η ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ "ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΩΝ" ΑΠΟ ΤΑ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΕΚΤΟΝΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ!
ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΧΑΨΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ,ΕΙΔΙΚΑ ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΥΒΡΙΖΟΥΝ ΑΙΣΧΡΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ,ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥΣ!
Έχουν το θράσος και μιλάνε οι εν λόγω "Δωδεκαθειστές" για "εβραιοχριστιανούς",ΟΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΜΑΣΩΝΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ!!!
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ,ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ Η ΑΡΡΗΚΤΗ ΣΧΕΣΗ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ-ΜΑΣΩΝΙΑΣ ΚΑΙ "ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΤΩΝ"!
Σκοπός τους,η κατασυκοφάντηση της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και ο διχασμός του ελληνικού λαού:Γι'αυτό άλλωστε και διατίθεται πακτωλός χρημάτων ΑΠΟ ΕΒΡΑΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ,όπως και συνεχείς εμφανίσεις σε εκπομπές (κυρίως του Χαρδαβέλα)!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:Με τους Δωδεκαθειστές που από επιλογή τους πιστεύουν εκεί,δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα όταν δεν υβρίζουν τη δική μας πίστη.ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΑΣΩΝΙΑΣ ΟΜΩΣ,ΟΠΩΣ ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ,ΔΕΝ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ...ΕΛΛΗΝΟΛΑΤΡΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ,ΤΟΥΣ ΜΑΣΩΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
