Ομάδα G

Βάζοντας τάξη στα DVD των εφημερίδων και ξεκαθαρίζοντας παλιές φορολογικές δηλώσεις, ανακάλυψα στο κάτω ράφι της βιβλιοθήκης μου μέσα σε ένα ντοσιέ γεμάτο αποδείξεις από κοινόχρηστα και λογαριασμούς της ΔΕΗ, μερικές σελίδες σκισμένες από το περιοδικό της Independent on Sunday με ημερομηνία 20 Ιανουαρίου του 1992, που δεν θυμόμουν καν την ύπαρξη τους.
Καθισμένος στο πάτωμα ανάμεσα σε χαρτιά που έπρεπε να πετάξω και ανοιχτά συρτάρια που έπρεπε να τακτοποιήσω, διάβασα απνευστί, την συγκλονιστική ιστορία του μικρότερου γιου του Hemingway, Gregory που ήταν κατά σειρά, το αγαπημένο στερνοπαίδι του Ernest, ένας γοητευτικός έφηβος, ένας προβληματικός νεαρός άντρας και τέλος μια (κατά τα φαινόμενα) ευτυχισμένη γυναίκα που λίγες μέρες πριν πεθάνει το 2001 είχε γεμάτος περηφάνια παρουσιάσει τον καινούριο του εαυτό σε αγαπημένους φίλους και συγγενείς. Ο θάνατος τον βρήκε στις γυναικείες φυλακές του Μαϊάμι που μεταφέρθηκε όταν τα ξημερώματα της ίδιας νύχτας που έκανε τα αποκαλυπτήρια της καινούριας του ταυτότητας, βρέθηκε να περπατά γυμνός με το φουστάνι και τα τακούνια του στο χέρι, στον δρόμο. Ο πατέρας του, που σύμφωνα με τις δικές του διηγήσεις ήθελε με πάθος ένα κορίτσι όταν γεννήθηκε ο Gregory, είχε κάποτε πει για τον γιο του: “O Gregory έχει το δίχως άλλο, την πιο βαθιά σκοτεινή πλευρά στην οικογένεια μετά από μένα» και κατά κάποιον τρόπο αποδείχθηκε προφητικός. Ο μικρότερος γιος του έμοιαζε περισσότερο απ΄ όλους στον πατέρα του, τόσο στην αγάπη του για το κυνήγι την σκοποβολή και το πάθος του για την ζωή, όσο και στον παρορμητικό συχνά αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα του.
Ο Hemingway που αντιλήφθηκε για πρώτη φορά την δυσφορία του γιου του για το φύλο του όταν στα δέκα του, τον βρήκε να δοκιμάζει το φόρεμα της γυναίκας του, ακόμα κι αν ποτέ δεν μπόρεσε να δεχτεί το γεγονός δεν έπαψε να τον αγαπά μέχρι το τέλος, κάτι που μοιάζει εξαιρετικά ενδιαφέρον, ειδικά αν σκεφτείτε ότι ο Ernest Hemingway αποτελεί το πρότυπο του ανδρικού machismo σ έναν βαθμό που αγγίζει σχεδόν την υπερβολή. Ο Gregory Hemingway από την άλλη προσπαθώντας να ανταποκριθεί στην αγάπη του πατέρα του όχι μόνο προσπάθησε ανεπιτυχώς να γίνει συγγραφέας, αλλά δοκίμασε να αλλάξει, και να παντρευτεί όχι μία ή δύο αλλά τέσσερις φορές –κατά έναν παράξενο τρόπο όσες ακριβώς και ο πατέρας του...
Η παράξενη, τραγική και γεμάτη ανατροπές ιστορία της ζωής του που εξιστορείται πιο κάτω, θα μπορούσε να είναι το σπουδαίο βιβλίο που δεν έγραψε ποτέ και μαζί μια ακόμη απόδειξη του πόσο δύσκολο είναι να ορίσεις έννοιες όπως «φυσιολογικό», «ευτυχία» ή «αγάπη» έξω από τα βιβλία και τις ταινίες, στην δύσκολη αρένα της αληθινής ζωής...



δείτε επίσης: The Strange Saga of Gregory Hemingway

Με αφορμή το Brokeback Mountain όπου ο Jake ερωτεύεται τον Heath, και το Kiss Kiss Bang Bang, όπου ο Val Kilmer φιλάει τον Robert Downey Jr, το περιοδικό Radar διαλέγει τα δέκα καλύτερα κινηματογραφικά φιλιά μεταξύ ανδρών και κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: Κατά έναν μάλλον παράξενο τρόπο, η απόλυτη απόδειξη της ετεροφυλοφιλικής ταυτότητας ενός σταρ του Χόλιγουντ, είναι η άνεσή του να υποδυθεί έναν ομοφυλόφιλο χαρακτήρα -και συχνά ο πιο σύντομος δρόμος για να κερδίσει ένα Όσκαρ, μετά την κινηματογραφική αναπηρία. Είναι άραγε τυχαίο, διερωτάται το περιοδικό, ότι ο Τομ Κρουζ δεν έχει υποδυθεί ποτέ τον gay στην μεγάλη οθόνη; Δεν έχω ιδέα...

Υποθέτω ότι ακόμη κι οι πιο... ερασιτεχνικά κινηματογραφόφιλοι, έχουν αντιληφθεί ότι πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στην δομή του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που ξεκινά σε λίγες μέρες. Δυστυχώς από τα συμφραζόμενα, έχουμε αρχίσει να φοβάμαστε ότι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του φεστιβάλ, τουλάχιστον όπως το ξέραμε, θα πάψει να υφίσταται μαζί με το τμήμα των Νέων Οριζόντων που φέτος άλλαξε ονομασία, διευθυντή και απ’ ότι καταλαβαίνω κατεύθυνση. Οι Νέοι ορίζοντες υπήρξαν ανέκαθεν ένα από τα πιο gay friendly τμήματα του φεστιβάλ, προβάλλοντας με επιμονή το queer cinema, συστήνοντας μας gay σκηνοθέτες που αξίζουν την προσοχή, σταθερά κάθε χρόνο.
Ο νέος διευθυντής του τμήματος, με μια επιστολή του –για κάποιο άλλο θέμα- στη χθεσινή Ελευθεροτυπία, δηλώνει έπ’ ευκαιρίας, ότι «η παράδοση του τμήματος όσον αφορά τη φιλοξενία gay ταινιών θα συνεχιστεί» αλλά κλείνει λέγοντας το απλά αστείο: «φέτος είναι μόνο δύο, αλλά γιατί δεν βρήκαμε περισσότερες που να αξίζουν».
Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι το Brokeback Mountain δεν δόθηκε από την εταιρία διανομής, ή ότι το Dying Gaul και το Transamerica, προβλήθηκαν στο φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, αρνούμαστε να δεχτούμε ότι το επίπεδο των δεκάδων gay and lesbian φεστιβάλ που γίνονται κάθε χρόνο ανά τον κόσμο (φιλοξενώντας εκατοντάδες ταινίες) είναι αβυσσαλέα χαμηλότερο από αυτό του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, και καμία από αυτές, δεν αξίζει για το πρόγραμμα του.
Το μόνο που μπορούμε να δεχτούμε, φοβάμαι, είναι ότι απλά, κάποιοι μας κοροϊδεύουν...

Η φωτογραφία από την ταινία του Joseph Lovett, gay Sex in the 70’s, ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον -κατά την γνώμη πληθώρας (gay και straight) εντύπων του εξωτερικού-, ντοκιμαντέρ που συμμετείχε σε μια σειρά από φεστιβάλ του προηγούμενους μήνες, θα μπορούσε να ληφθεί και ως σύσταση προς τους προγραμματιστές του τμήματος, (μία από τις πολλές) που μας έρχεται στο μυαλό, μόνο και μόνο γιατί μόλις ξεκίνησε την προβολή της στις αίθουσες της Αμερικής .

Όπως όλοι οι Ελληνες που σέβονται τον εαυτό τους, χαιρόμαστε να βλέπουμε τα gay (αλλά όχι μόνο) τέκνα της πατρίδας να μεγαλουργούν, ειδικά αν αυτό συμβαίνει στην αλλοδαπή- οπότε εκτός των άλλων δεν νιώθουμε και απειλημένοι...
Πρόσφατη ανακάλυψη μας, ο 33χρονος ελληνοαυστραλός Andrew Georgiou, που σχεδιάζει για μια σειρά περιοδικά ανά τον κόσμο (ανάμεσα τους και οι Gay Times) το απολαυστικό comic strip Mr Gisby' Totally Gay Pet Shop, που μόλις συμπλήρωσε δυο χρόνια ζωής. Ανάμεσα στους μόνιμους ήρωές του, συναντάμε ένα κανίς drag queen, έναν s&m γορίλα, μια butch gay αγελάδα, ή μια λεσβία κουνέλα που αντιμετωπίζουν με χιούμορ και εξυπνάδα μια καθημερινότητα που μοιάζει πολύ με αυτή που ζούμε όλοι.
«Τα ζώα και οι άνθρωποι έχουν τόσα πολλά κοινά» λέει ο Γεωργίου. «Για κάθε gay παγώνι που έχω σκιτσάρει, έχω γνωρίσει τουλάχιστον δέκα queens που είχαν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά». Όπως άλλωστε όλοι μας , θα προσέθετα εγώ...

περισσότερα στο site του gay pet shop

ή εδώ:

Με αφορμή την χθεσινή προβολή της ταινίας του Caught Looking στο 1ο gay πορνογραφικό κινηματογραφικό φεστιβάλ, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης έδωσε την περασμένη Παρασκευή μια εξαιρετική συνέντευξη στον Γιώργο Καρουζάκη της Ελευθεροτυπίας, που διέφυγε της προσοχής μου. Επανορθώνω αντιγράφοντας εδώ μερικά από τα πάντα ενδιαφέροντα λεγόμενα του σκηνοθέτη...
«Δεν έχει κανένα νόημα να αναφέρεσαι συνεχώς στη σεξουαλικότητά σου, όπως συνέβαινε με αρκετούς σκηνοθέτες στη δεκαετία του '80 ή στις αρχές της δεκαετίας του '90. Σου βάζουν μια ταμπέλα σ' ένα γκέτο και σε περιορίζουν. Κάποια στιγμή δεν θέλεις να μιλάς για τη σεξουαλικότητά σου μ' έναν τόσο άμεσο τρόπο. Είναι παγίδα. Γιατί μπορεί να θέλεις να ασχοληθείς με πολύ ευρύτερα θέματα. Με τις μικρού μήκους ταινίες μου είχα τεράστια απήχηση σε ένα γκέι κοινό. Η πρώτη μου, όμως, μεγάλου μήκους, το "Three Steps to Heaven", προσεγγίζει τόσο "ανορθόδοξα" την γκέι κατάσταση που τους απογοήτευσε. Δείχνει μια απόλυτα έκφυλη "αδερφή" του Εργατικού Κόμματος της Αγγλίας, που βρίσκεται μέσα στα βίτσια και τη διαφθορά. Δεν έχει κανένα θετικό χαρακτηριστικό για να πουν οι γκέι "αυτό είναι το καμάρι μας" - με τον ίδιο τρόπο που το ελληνικό κοινό δεν μπόρεσε να δεχτεί τον "Ομηρο" με ήρωα έναν Αλβανό επειδή θέλει να βλέπει θετικές εικόνες για την πατρίδα του. Όλοι αναζητούν θετικές εικόνες. Αν είσαι λίγο "βιτσιόζος" όπως εγώ και υποσκάπτεις αυτές τις βεβαιότητες συναντάς τα όρια ανοχής του κοινού. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι πάντα κάτι περισσότερο από γκέι, Έλληνας ή Άγγλος. Πρέπει να ξεπερνά τα όρια της ταυτότητάς του είτε είναι σεξουαλική είτε φυλετική είτε εθνική».

Αν δεν απατώμαι, στο Μεξικό υπάρχει ένα ρητό που λέει (πάνω κάτω) "η διαφορά ανάμεσα σε έναν straight κι έναν gay είναι δυο μπύρες"...

Στην Βραζιλία από την άλλη, δεν ξέρω ποια είναι η διαφορά αλλά αν κρίνω από το θερμό φιλί μεταξύ του Colin Farrell και του Diego Maradona σ΄ένα μπαρ του Μπουένος Άιρες, το περασμένο Σάββατο, δεν πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερη.

Ίσως, μερικές γραμμές κοκαίνη...

Και η Uma Thurman διαβάζει καθημερινά Ομάδα G!

Εεε... στην πραγματικότητα πρόκειται για φωτογραφία από τα γυρίσματα της καινούριας της ταινίας Super Ex-Girlfriend όπου υποδύεται μια σούπερ ήρωα που χρησιμοποιεί τις υπερδυνάμεις της για να ταλαιπωρεί τον πρώην φίλο της που την εγκατέλειψε.
Χμ...ξέρω πολλές και πολλούς που δεν χρειάζονται υπερδυνάμεις για να καταφέρουν κάτι αντίστοιχο...

Προφανώς δεν είναι μόνο το δικό μας ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο που έχει πρόβλημα με την απεικόνιση ενός φιλιού μεταξύ δύο ανδρών στην τηλεόραση. Το πολυσυζητημένο φιλί δυο πρωταγωνιστών της βραζιλιάνικης τηλεοπτικής σειράς America, δεν προβλήθηκε ποτέ στο επεισόδιο της περασμένης Κυριακής, ξεκινώντας μια ανταλλαγή πυρών ανάμεσα στους δημιουργούς της σειράς και στο κανάλι που την προέβαλλε, για το ποιος φταίει. Η σεναριογράφος Gloria Perez και οι δυο πρωταγωνιστές Bruno Gagliasso και Erom Cordeiro, δηλώνουν ότι γύρισαν την περιβόητη σκηνή σε τέσσερις διαφορετικές εκδοχές ώστε το κανάλι να διαλέξει αυτή που προτιμούσε, όμως οι υπεύθυνοι του δικτύου προτίμησαν να μην την συμπεριλάβουν στο επεισόδιο. Οι υπεύθυνοι του Globo Network από την άλλη, επιμένουν ότι προέβαλλαν όλα τα επεισόδια της σειράς όπως τα έλαβαν από πους παραγωγούς, χωρίς να αλλάξουν οτιδήποτε.
Αναζητώντας το «τις πταίει» εν τούτοις, κρατήστε ως σημαντική λεπτομέρεια το γεγονός ότι η τηλεθέαση του συγκεκριμένου επεισοδίου της σειράς την περασμένη Κυριακή, άγγιξε επίπεδα ρεκόρ, ξεπερνώντας ακόμα και αυτή του τελευταίου τελικού του παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου!

Μπορεί η πορνογραφία να αποτελεί τέχνη; Μπορεί μια πρόταση να χωρέσει τις λέξεις «πορνογραφικό» και «καλλιτεχνικό» και να μην ακούγεται αστεία; Η Proud Promotions ισχυρίζεται πως ναι, και γι αυτό διοργανώνει το «1ο Φεστιβάλ Καλλιτεχνικών Ομοφυλοφιλικών Ταινιών Πορνό» στον Κινηματογράφο Μικρόκοσμος (Συγγρού 109) όπου από σήμερα και μέχρι την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου θα προβληθούν μια σειρά από gay και λεσβιακά πορνό, που ξεκινούν από κλασσικά φιλμ των 70’s και φτάνουν μέχρι τις hardcore τσόντες του σήμερα, και τις οποίες επέλεξε ο επιμελητής του Μουσείου Κινηματογράφου και Μουσείου Ομοφυλόφιλων του Βερολίνου Jurgen Bruning.
Ανάμεσα στις προβολές ξεχωριστή θέση κρατά κατά τη γνώμη μας το Caught Looking του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, μια από τις πρώτες και λιγότερο ιδωμένες ταινίες του σκηνοθέτη που όχι μόνο έχει κερδίσει το βραβείο teddy στο φεστιβάλ του Βερολίνου, αλλά έχει να επιδείξει μια αληθινά ιδιαίτερη ματιά στο θέμα του κινηματογραφημένου σεξ, τόσο που να μας κάνει να αναρωτηθούμε πως θα έμοιαζε μια gay πορνό ταινία σκηνοθετημένη από τον Γιάνναρη.
Κι αν το όραμα των διοργανωτών «για το φεστιβάλ είναι μια αίθουσα γεμάτη ανθρώπους που θα αντιληφθούν την πορνογραφία και το σεξ όχι ως θέαμα πρόσκαιρης ικανοποίησης που θα μεταμορφώσει την κινηματογραφική αίθουσα σε «τσοντάδικο», αλλά θα μετατρέψει την περιστασιακή διέγερση σε καλλιτεχνική και κοινωνική αναζήτηση καινούργιων αξίων και ρόλων» αναρωτιόμαστε κατά πόσο το φεστιβάλ θα κατορθώσει να υπερνικήσει το μεγαλύτερο εγγενές «πρόβλημα» του πορνό, το γεγονός ότι είναι καταδικασμένο να παρακολουθείται... αποσπασματικά. Δυστυχώς βλέπετε, τις περισσότερες φορές, πριν τελειώσει η ταινία, τελειώνει ο θεατής...

Μετά την πρόσφατη ανακοίνωση της τρεις φορές ολυμπιονίκης με την ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ και φετινής MVP του WNBA(όπου W, women και όπου ΝBA... ΝΒA), Sheryl Swoopes, ότι είναι λεσβία, τα μέσα ενημέρωσης στην Αμερική αναρωτιούνται έντονα, ποίος θα είναι ο πρώτος άντρας αθλητής που όντας στην κορυφή της καριέρας του, θα αποκαλύψει ότι είναι gay. Βεβαίως μπορεί το coming out της Sheryl Swoopes να μην προκάλεσε ιδιαίτερες αναταράξεις στους κόλπους του συντηρητικού αθλητικού κόσμου διότι, όπως εξηγεί αυτό το άρθρο της San Francisco Chronicle απλά πρόκειται για το WNBA, είναι γυναίκα, το μυστικό της δεν ήταν ιδιαίτερα μυστικό και κυρίως η έξοδός της από την ντουλάπα δεν είχε καθόλου να κάνει με το βασικό συστατικό των σπορ, τον macho ανδρισμό.
Από την άλλη, ένας άνδρας που βρίσκεται στην κορυφή του NBA ή του NFL έχει πολύ περισσότερα να διακινδυνεύσει όπως υπογραμμίζει το Fox Sports. Το λιγότερο από αυτά είναι να χάσει την «εκτίμηση» των συμπαικτών του, το περισσότερο, τις πλούσιες παροχές των χορηγών του που είναι (πολύ) πιθανόν να μην επιθυμούν να ταυτίσουν την εικόνα τους με έναν ανοιχτά gay αθλητή. Το μόνο σίγουρο υποστηρίζουν όλοι, είναι ότι οι gay είναι πολλοί περισσότεροι στα σπορ απ όσο θα ήθελαν όλοι να πιστεύουν, απλά, σ ένα «επαγγελματικό χώρο» όπου η... γυναίκα του Καίσαρα δεν έχει καμιά απολύτως σημασία να είναι τίμια αν απλά δείχνει έτσι, κανείς δεν παίρνει το ρίσκο να αλλάξει το status quo. Τουλάχιστον όχι υπό τον φόβο του να καταστραφεί επαγγελματικά εξ αιτίας μιας ηθικά θαρραλέας απόφασης.
Γυρίζοντας πίσω στην περίπτωση της Serryl Swoopes πάντως ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της αποκάλυψης του σεξουαλικού της προσανατολισμού, ήταν κάτι που πέρασε στα ψιλά: Το γεγονός ότι συνέπεσε με την ανακοίνωση της οικονομικής υποστήριξης της αθλήτριας από την Olivia cruises μιας τουριστικής εταιρίας που ειδικεύεται σε κρουαζιέρες για gay γυναίκες. Κάτι που αποδεικνύει ότι με το κατάλληλο κίνητρο, όλα μπορούν να συμβούν...

Χωρίς να είμαι από εκείνους που ασπάζονται το σύνθημα που εξισώνει στο σύνολό τους, τους αστυνομικούς με τα γνωστά ροζ οικόσιτα ζώα, διαβάζοντας αυτό το άρθρο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας δεν μπορώ παρά να το σκεφτώ, ακόμη και άθελά μου. Αναφερόμενο σε περιπτώσεις κατάχρησης εξουσίας από αστυνομικούς που έχουν οδηγήσει σε καταγγελίες πολιτών, το άρθρο «αποκαλύπτει» μια άλλη πλευρά των οργάνων της τάξης που δυστυχώς λίγο πολύ είναι γνωστή σε όλους ακόμη κι αν επιλέγουμε να την αγνοούμε όσο δεν μας αφορά προσωπικά.
Ανάμεσα στις θλιβερές ιστορίες που καταγράφει το ρεπορτάζ, σας μεταφέρω αυτούσια την παρακάτω:
«Οπως κατήγγειλε ο Β.Μ., «είναι πάμπολλες οι φορές που με έχουν προσαγάγει στο ίδιο αστυνομικό τμήμα για να ελέγξουν τα στοιχεία μου, επειδή είμαι ομοφυλόφιλος». Η συμπεριφορά τους ήταν ιδιαίτερα προσβλητική. Η φράση «Να ο π...! Πάρτε τον τώρα!» διά στόματος των οργάνων της τάξης, τού είναι πλέον τόσο γνωστή «όσο και οι αστυνομικοί του τμήματος Ακροπόλεως», καταγγέλλει.
Οι ύβρεις αυτές ήταν για το... καλωσόρισμα. «Οι π... στο κρατητήριο. Θέλεις να σε γ...; Ωραίοι άνδρες δεν είμαστε;. Γ... και εμείς π..., μου έλεγαν στη διαδρομή και στη δίωρη παραμονή μου στο τμήμα. Οταν διαπίστωσαν ότι δεν κατηγορούμαι για κάτι, με άφησαν να φύγω. Ξαναπήγα στην πλατεία Καπνικαρέας. Δέκα λεπτά μετά, εμφανίστηκαν και πάλι. Με άγριο ύφος μου είπαν: "μέσα ρε, ξανά". Δεν πρόλαβα να ρωτήσω γιατί και ο ένας μου επιτέθηκε. Με χτύπησε στην κοιλιά και μου πάτησε τα πόδια. Οταν έπεσα κάτω από τον πόνο, μου χτύπησε το κεφάλι στο πλακόστρωτο», εξηγεί. Χαρτί από τον «Ευαγγελισμό» πιστοποιεί ξυλοδαρμό.»
Το χειρότερο όλων; Η εφημερίδα χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη περίπτωση «πολύ συνηθισμένη» και δυστυχώς φοβάμαι πως μάλλον έχει απόλυτο δίκιο...

Aπό το site του BBC. Μερικές φωτογραφίες και λίγα κείμενα που περιγράφουν συνοπτικά την gay ζωή στο Χονγκ Κονγκ μέσα από τα μάτια του Victor Chau, συντάκτη ενός τοπικού gay περιοδικού.
Η ομοφυλοφιλία στο Χονγκ Κόνγκ έπαψε να είναι παράνομη μόλις το 1991, ενώ τον περασμένο Αύγουστο ένα δικαστήριο έκρινε ότι ο νόμος που απαγορεύει τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ανδρών που δεν έχουν συμπληρώσει τα 21 τους χρόνια, συνιστά διάκριση.
Εν τούτοις ακόμη κι αν το όριο του νόμου παραμένει στα 21 χρόνια, το αρνητικό κλίμα απέναντι στην σεξουαλική διαφορετικότητα μοιάζει να αναστρέφεται, κάτι που αντανακλάται και σ αυτό το αποσπασματικό μεν, ενδιαφέρον δε, "photo essay"...