Δεν πρόλαβε να αλλάξει η ώρα και αρχίσαν να έρχονται, στην αρχή δειλά, μετά απόχτησαν θάρρος, ανοίξαν διάπλατα την πόρτα και ήρθαν και μου στρώθηκαν στον καναπέ. Με κοιτούν αδιάκοπα, θα είναι εδώ σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο... Να δούμε τι μυστικά κουβαλούν, τι χαρές, τι λύπες, αλλά πιο πολύ ανυπομονώ για τις εκπλήξεις... Τα 28 μου χρόνια...
Λοιπόν, καλό Νο1: Το σούπερ μήνυμα που έσκασε στο κινητό μου για χρόνια πολλά ακριβώς 00:00:34!
Καλό Νο2: Ότι ευχές έχω μαζέψει στο σακούλι μου θα πραγματοποιηθούν εντός ολίγων ωρών, Περσείδες είναι αυτές, έρχονται να πέσουν μαζεμένες.
Καλό Νο3: ένα υπέροχο post για την τιμωρία ενός αναίσχυντου τύπου, γνωστό στην blog-οσφαιρα με το όνομα Zpi, ο οποίος διαδίδει ότι είμαι μεγαλύτερη! Ναι, εγώ μεγαλύτερη!, ενώ είμαι πολύ πολύ μικρή, είπαμε, 16 με το ζόρι! :)
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου, και θα προσπαθήσω να αφήσω και κανένα αστεράκι και για σένα, να κάνεις κι εσύ γενέθλια καλό μου παιδί!
Καλό Νο4: Δεν έχω ακόμα, αλλά κάτι μου λέει ότι μέχρι να στρωθώ κατά τις τρεις το βράδυ στην ταράτσα με όλες τις απαραίτητες προμήθειες σε αλκοόλ θα έχουν συμβεί αρκετά καλά πράγματα ακόμα.
Και μπορώ να με φανταστώ πως θα είμαι το επόμενο πρωί στις εξετάσεις...
11.8.05
Το κακό της 11ης Αυγούστου
Το κακό με την σημερινή μέρα είναι ότι αποτελεί την τελευταία μέρα των 27 μου χρόνων. Από αύριο στρογγυλεύει επικίνδυνα το 27 κλείνοντας, κι ανοίγοντας τον μαγικό δρόμο των 28, με όλα τα μυστικά που τον περιβάλλουν. Θα μπορούσα να αρχίσω να γκρινιάζω για τα χρόνια που περνάνε έτσι, τι στο διάολο, δεν έχω καταλάβει τίποτα.
Αλλά θα αρκεστώ στην υπέροχη παρατήρηση μιας φίλης μου, ότι έχω καταρρίψει όλους τους κανόνες που διέπουν τις κοπέλες των 28 χρονών. Είναι τόσο εμφανές ότι έχω μείνει στο 16, που αν μη τι άλλο, φουσκώνω με τέτοια υπερηφάνεια, σαν ξεπεσμένη ντίβα που την θυμήθηκε κάποιος παλιός θαυμαστής.
Ναι, είμαι ακόμα ένα παιδί, αθώο έτσι που να αγγίζει την αφέλεια. Σκέφτομαι παρορμητικά, σαν οι ορμόνες της εφηβείας μου να μην σταμάτησαν ποτέ να μαγειρεύουν στο μυαλό μου.
Αλλά αυτό που βρίσκεται τώρα στο μυαλό μου, και με γεμίζει δηλητήριο είναι η υποχρέωση που έχω το Σάββατο, να γράψω το τελευταίο μάθημα στο γαμώ-μεταπτυχιακό μου. Και θα γκρινιάξω γι αυτό, γιατί με σκάει. Γιατί δεν θέλω να πάω να γράψω ένα μάθημα, το οποίο το έδωσα όταν έπρεπε, έγραψα αρκετά καλά για το περάσω, όχι απλά με την βάση, αλλά τα γεγονότα με θέλουν στους μισούς από αυτούς που απέτυχαν.
Για την ιστορία, παρακολουθώ το μεταπτυχιακό που διοργανώνει το πανεπιστήμιο του Paisley σε σύμπραξη με το ΤΕΙ Πειραιά. Τα μαθήματα, εν ολίγοις, γίνονται στις εγκαταστάσεις του ΤΕΙ ενώ τα διδάσκουν οι Σκοτσέζοι καθηγητές, εκτός μερικών περιπτώσεων που τα έχουν αναλάβει οι καθηγητές του ΤΕΙ, των οποίων ο κύριος ρόλος είναι αυτός του tutor. Γι αυτό το λόγο τα μαθήματα πραγματοποιούνται σαββατοκύριακα, 9 με 5, και γι αυτό τώρα το μόνο που αισθάνομαι είναι κούραση, γιατί τα δύο τελευταία χρόνια, τα σ-κ του χειμώνα έτρεχα για μάθημα.
Αν το συνδυάσουμε με την υπάρχουσα δουλειά, δευτέρα με παρασκευή, ωράριο άστα να πάνε άγνωστο (έχω φύγει και ξημερώματα από το γραφείο, και όχι μία φορά), με τις δεύτερες δουλειές σε καφετέριες και μπαράκια, τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια, όλα τα σ-κ του Ιουνίου-Ιουλίου και όλη την επίσημη άδεια από το γραφείο, καθώς και την χειμερινή δεύτερη δουλειά σε μπαράκι (να με έβλεπες Κυριακή πρωί, με 2 ώρες ύπνο, να τρέχω στη Νίκαια για μάθημα...) τον χειμώνα που πέρασε, νομίζω ότι φτιάχνουμε ένα υπέροχο κοκτέιλ "πως-να-γίνετε-κομμάτια-και-να-νιώθετε-κουρασμένοι-για-την-υπόλοιπη-ζωή-σας". Κι όλα αυτά για μία καύλα, μια επιθυμία να σπουδάσω κάτι που μου αρέσει και τίποτα παραπέρα, αλλά το μεταπτυχιακό κοστίζει, πολλά, και πρέπει και κάπως να ζήσω.
Στο θέμα μας. Τα γραπτά και οι εργασίες εξετάζονται από τους σκοτσέζους, όπως και να πραγματοποιείται το μάθημα. Πράγμα που σημαίνει ότι ότι παραδίδουμε στέλνετε στο Πανεπιστήμιο στη Σκοτία και διορθώνετε εκεί. Το μάθημα το οποίο πρέπει να δώσω μεθαύριο, ήταν μάθημα πρώτου εξαμήνου (τώρα τελείωσα το τέταρτο και τελευταίο) και το δίδασκε ένας Έλληνας καθηγητής, μεγάλη αποτυχία, δεν το συζητάω, το μάθημά του ήταν ο Μεγάλος Ύπνος.
Τα μάθημα αφορά την διαχείριση έργων πληροφορικής από εταιρίες. Η δουλειά που ασχολούμαι τα τελευταία 6 χρόνια. Είχα διαβάσει αρκετά, είχα και την σιγουριά ότι το κατέχω το αντικείμενο, πήγα να γράψω, έγραψα, και με το πιο απαισιόδοξο σενάριο έλεγα �το έχω περάσει� αν κάτι μου έλεγε ότι έχω γράψει και καλύτερα. Τα αποτελέσματα άργησαν, κι αντί να βγουν τον Φεβρουάριο, βγήκαν πέρσι τον Ιούνιο. Το μισό τμήμα κομμένο, και όσοι είχαν περάσει, κανείς δεν είχε βαθμολογία πάνω από 60%. Μιλάμε για παιδιά που έχουν συνεχόμενα Α, και σ�αυτό το μάθημα είχαν Β2. Κίνησα γη και ουρανό, κάτι δεν πάει καλά, δε μπορεί να κόπηκα. Έλα όμως, που ο κανονισμός σπουδών απαγορεύει την ένσταση από φοιτητή στην Ακαδημαϊκή Δικαιοδοσία (Academic authority), λόγω του γεγονότος ότι τα γραπτά διορθώνονται και από εξωτερικό εξεταστή. Οκ, λέω δε με παίρνει να κάνω και πολλά, έκανα ότι έκανα, ας κάνω τώρα τουμπεκί κι ας κολυμπήσω.
Πέρυσι το καλοκαίρι, δούλευα σε ένα άθλιο μπαράκι επαρχιώτικο, ήταν από τις πιο φρικτές εμπειρίες της ζωής μου. Πουτάνα ανάγκη, όμως, το βούλωνα και περίμενα να τελειώσει το μαρτύριο. Τα μεσημέρια διάβαζα, προετοιμαζόμουνα για την εξέταση, που θα γινόταν 14 Αυγούστου, με κάποια αηδία, δε λέω. Ωστόσο, γίνεται ένα μπέρδεμα με την γραμματεία του πανεπιστημίου, με περνάνε για κανονική φοιτήτρια που το χειμώνα βρίσκεται στο Paisley, κι αρχίζουν να μου ζητούν κάτι παράξενα χρηματικά ποσά για την επανεξέταση. Νευριάζω, αλλά τα δίνω. Λίγες μέρες πριν την εξέταση, μου στέλνουν άλλο ένα γράμμα το οποίο με πληροφορεί ότι πρέπει να δώσω ακόμα 20 ευρώ την ώρα, για την τρίωρη εξέταση συν 10 ευρώ το courier που θα σταλεί το γραπτό μου στη Σκοτία. Ε, εκεί τα πήρα, παίρνω τηλέφωνο την τύπισα που μου είχε στείλει το γράμμα, τη ξεχέζω και λέω ΤΕΛΟΣ. ’ντε γαμηθείτε.
Τυχαία τον Σεπτέμβρη, μιλώντας με τον υπεύθυνο του μεταπτυχιακού, μαθαίνω ότι ήταν λάθος κι ότι τα χρήματα που είχα δώσει το καλοκαίρι θα μου επιστραφούν. Οκ, λέω, ας συνεχίσω. Το χειμώνα που πέρασε έκανα κι άλλες κινήσεις για αναβαθμολόγηση, μιας και θα το έδινα πάλι τώρα, στις 13 αυγούστου. Έμαθα ότι όλοι οι βαθμοί είχαν περικοπεί κατά 20 βαθμούς το λιγότερο, αλλά επίσημα και πάλι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Φυσικά, όλο αυτό το πανηγύρι, με το μισό τμήμα κομμένο, δεν αποτέλεσε για κανέναν υπεύθυνο αφορμή να το ψάξουν λίγο το θέμα. Και στην επιτροπή που συστάθηκε για την επανεξέταση, η οποία ανακάλυψε την μείωση των βαθμών, ένας από αυτούς που συμμετείχαν παραιτήθηκε, κάνοντας την κατάσταση σκατά, και θέτοντας ζητήματα ευθιξίας του καθηγητή. Ο οποίος, να σημειώσω, έδωσε πόδι στον έλληνα που έκανε το μάθημα πριν, και τώρα το κάνει ο ίδιος, φαντάζομαι με την δικαιολογία ότι ο έλληνας φταίει που όλο το τμήμα είχε αυτή την απόδοση στο σούπερ-γουάου-πίπα μάθημά του.
Και τώρα φτάσαμε στις 11 Αυγούστου. Κάθομαι κάθε απόγευμα επαναληπτικά πάνω από τις ογκώδεις σημειώσεις του μαλάκα, και κάνω φιλότιμες προσπάθειες να μη ξεράσω. Έχω διαβάσει ελάχιστα, μου μένει ακόμα μόνο το σημερινό απόγευμα και η αυριανή μέρα. Η ημέρα των 28ων γενεθλίων μου. Και μετά με περιμένουν διακοπές. Το δεύτερο «κύμα», άλλες 20 σχεδόν μερούλες. Διακοπές μετά από τρία χρόνια δουλειάς (και δουλείας), είναι σχεδόν απίστευτο. Αλλά μέσα μου κάτι με σκάει, κάτι με κάνει να μη θέλω να κάνω τίποτα απολύτως, έχω μια μεγάλη πληγή που δεν κλείνει, και ένα μεγάλο ΓΑΜΩΤΟ...
Το ξέρω τι πρέπει να κάνω: να σκάσω και να κολυμπήσω. Δεν τρέχει και τίποτα στην τελική, πως κάνω έτσι... Θα την παλέψω και αυτή τη φάση, τόσες έχω παλέψει, τι στο διάολο, εδώ θα κολλήσω?
Αλλά θα αρκεστώ στην υπέροχη παρατήρηση μιας φίλης μου, ότι έχω καταρρίψει όλους τους κανόνες που διέπουν τις κοπέλες των 28 χρονών. Είναι τόσο εμφανές ότι έχω μείνει στο 16, που αν μη τι άλλο, φουσκώνω με τέτοια υπερηφάνεια, σαν ξεπεσμένη ντίβα που την θυμήθηκε κάποιος παλιός θαυμαστής.
Ναι, είμαι ακόμα ένα παιδί, αθώο έτσι που να αγγίζει την αφέλεια. Σκέφτομαι παρορμητικά, σαν οι ορμόνες της εφηβείας μου να μην σταμάτησαν ποτέ να μαγειρεύουν στο μυαλό μου.
Αλλά αυτό που βρίσκεται τώρα στο μυαλό μου, και με γεμίζει δηλητήριο είναι η υποχρέωση που έχω το Σάββατο, να γράψω το τελευταίο μάθημα στο γαμώ-μεταπτυχιακό μου. Και θα γκρινιάξω γι αυτό, γιατί με σκάει. Γιατί δεν θέλω να πάω να γράψω ένα μάθημα, το οποίο το έδωσα όταν έπρεπε, έγραψα αρκετά καλά για το περάσω, όχι απλά με την βάση, αλλά τα γεγονότα με θέλουν στους μισούς από αυτούς που απέτυχαν.
Για την ιστορία, παρακολουθώ το μεταπτυχιακό που διοργανώνει το πανεπιστήμιο του Paisley σε σύμπραξη με το ΤΕΙ Πειραιά. Τα μαθήματα, εν ολίγοις, γίνονται στις εγκαταστάσεις του ΤΕΙ ενώ τα διδάσκουν οι Σκοτσέζοι καθηγητές, εκτός μερικών περιπτώσεων που τα έχουν αναλάβει οι καθηγητές του ΤΕΙ, των οποίων ο κύριος ρόλος είναι αυτός του tutor. Γι αυτό το λόγο τα μαθήματα πραγματοποιούνται σαββατοκύριακα, 9 με 5, και γι αυτό τώρα το μόνο που αισθάνομαι είναι κούραση, γιατί τα δύο τελευταία χρόνια, τα σ-κ του χειμώνα έτρεχα για μάθημα.
Αν το συνδυάσουμε με την υπάρχουσα δουλειά, δευτέρα με παρασκευή, ωράριο άστα να πάνε άγνωστο (έχω φύγει και ξημερώματα από το γραφείο, και όχι μία φορά), με τις δεύτερες δουλειές σε καφετέριες και μπαράκια, τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια, όλα τα σ-κ του Ιουνίου-Ιουλίου και όλη την επίσημη άδεια από το γραφείο, καθώς και την χειμερινή δεύτερη δουλειά σε μπαράκι (να με έβλεπες Κυριακή πρωί, με 2 ώρες ύπνο, να τρέχω στη Νίκαια για μάθημα...) τον χειμώνα που πέρασε, νομίζω ότι φτιάχνουμε ένα υπέροχο κοκτέιλ "πως-να-γίνετε-κομμάτια-και-να-νιώθετε-κουρασμένοι-για-την-υπόλοιπη-ζωή-σας". Κι όλα αυτά για μία καύλα, μια επιθυμία να σπουδάσω κάτι που μου αρέσει και τίποτα παραπέρα, αλλά το μεταπτυχιακό κοστίζει, πολλά, και πρέπει και κάπως να ζήσω.
Στο θέμα μας. Τα γραπτά και οι εργασίες εξετάζονται από τους σκοτσέζους, όπως και να πραγματοποιείται το μάθημα. Πράγμα που σημαίνει ότι ότι παραδίδουμε στέλνετε στο Πανεπιστήμιο στη Σκοτία και διορθώνετε εκεί. Το μάθημα το οποίο πρέπει να δώσω μεθαύριο, ήταν μάθημα πρώτου εξαμήνου (τώρα τελείωσα το τέταρτο και τελευταίο) και το δίδασκε ένας Έλληνας καθηγητής, μεγάλη αποτυχία, δεν το συζητάω, το μάθημά του ήταν ο Μεγάλος Ύπνος.
Τα μάθημα αφορά την διαχείριση έργων πληροφορικής από εταιρίες. Η δουλειά που ασχολούμαι τα τελευταία 6 χρόνια. Είχα διαβάσει αρκετά, είχα και την σιγουριά ότι το κατέχω το αντικείμενο, πήγα να γράψω, έγραψα, και με το πιο απαισιόδοξο σενάριο έλεγα �το έχω περάσει� αν κάτι μου έλεγε ότι έχω γράψει και καλύτερα. Τα αποτελέσματα άργησαν, κι αντί να βγουν τον Φεβρουάριο, βγήκαν πέρσι τον Ιούνιο. Το μισό τμήμα κομμένο, και όσοι είχαν περάσει, κανείς δεν είχε βαθμολογία πάνω από 60%. Μιλάμε για παιδιά που έχουν συνεχόμενα Α, και σ�αυτό το μάθημα είχαν Β2. Κίνησα γη και ουρανό, κάτι δεν πάει καλά, δε μπορεί να κόπηκα. Έλα όμως, που ο κανονισμός σπουδών απαγορεύει την ένσταση από φοιτητή στην Ακαδημαϊκή Δικαιοδοσία (Academic authority), λόγω του γεγονότος ότι τα γραπτά διορθώνονται και από εξωτερικό εξεταστή. Οκ, λέω δε με παίρνει να κάνω και πολλά, έκανα ότι έκανα, ας κάνω τώρα τουμπεκί κι ας κολυμπήσω.
Πέρυσι το καλοκαίρι, δούλευα σε ένα άθλιο μπαράκι επαρχιώτικο, ήταν από τις πιο φρικτές εμπειρίες της ζωής μου. Πουτάνα ανάγκη, όμως, το βούλωνα και περίμενα να τελειώσει το μαρτύριο. Τα μεσημέρια διάβαζα, προετοιμαζόμουνα για την εξέταση, που θα γινόταν 14 Αυγούστου, με κάποια αηδία, δε λέω. Ωστόσο, γίνεται ένα μπέρδεμα με την γραμματεία του πανεπιστημίου, με περνάνε για κανονική φοιτήτρια που το χειμώνα βρίσκεται στο Paisley, κι αρχίζουν να μου ζητούν κάτι παράξενα χρηματικά ποσά για την επανεξέταση. Νευριάζω, αλλά τα δίνω. Λίγες μέρες πριν την εξέταση, μου στέλνουν άλλο ένα γράμμα το οποίο με πληροφορεί ότι πρέπει να δώσω ακόμα 20 ευρώ την ώρα, για την τρίωρη εξέταση συν 10 ευρώ το courier που θα σταλεί το γραπτό μου στη Σκοτία. Ε, εκεί τα πήρα, παίρνω τηλέφωνο την τύπισα που μου είχε στείλει το γράμμα, τη ξεχέζω και λέω ΤΕΛΟΣ. ’ντε γαμηθείτε.
Τυχαία τον Σεπτέμβρη, μιλώντας με τον υπεύθυνο του μεταπτυχιακού, μαθαίνω ότι ήταν λάθος κι ότι τα χρήματα που είχα δώσει το καλοκαίρι θα μου επιστραφούν. Οκ, λέω, ας συνεχίσω. Το χειμώνα που πέρασε έκανα κι άλλες κινήσεις για αναβαθμολόγηση, μιας και θα το έδινα πάλι τώρα, στις 13 αυγούστου. Έμαθα ότι όλοι οι βαθμοί είχαν περικοπεί κατά 20 βαθμούς το λιγότερο, αλλά επίσημα και πάλι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Φυσικά, όλο αυτό το πανηγύρι, με το μισό τμήμα κομμένο, δεν αποτέλεσε για κανέναν υπεύθυνο αφορμή να το ψάξουν λίγο το θέμα. Και στην επιτροπή που συστάθηκε για την επανεξέταση, η οποία ανακάλυψε την μείωση των βαθμών, ένας από αυτούς που συμμετείχαν παραιτήθηκε, κάνοντας την κατάσταση σκατά, και θέτοντας ζητήματα ευθιξίας του καθηγητή. Ο οποίος, να σημειώσω, έδωσε πόδι στον έλληνα που έκανε το μάθημα πριν, και τώρα το κάνει ο ίδιος, φαντάζομαι με την δικαιολογία ότι ο έλληνας φταίει που όλο το τμήμα είχε αυτή την απόδοση στο σούπερ-γουάου-πίπα μάθημά του.
Και τώρα φτάσαμε στις 11 Αυγούστου. Κάθομαι κάθε απόγευμα επαναληπτικά πάνω από τις ογκώδεις σημειώσεις του μαλάκα, και κάνω φιλότιμες προσπάθειες να μη ξεράσω. Έχω διαβάσει ελάχιστα, μου μένει ακόμα μόνο το σημερινό απόγευμα και η αυριανή μέρα. Η ημέρα των 28ων γενεθλίων μου. Και μετά με περιμένουν διακοπές. Το δεύτερο «κύμα», άλλες 20 σχεδόν μερούλες. Διακοπές μετά από τρία χρόνια δουλειάς (και δουλείας), είναι σχεδόν απίστευτο. Αλλά μέσα μου κάτι με σκάει, κάτι με κάνει να μη θέλω να κάνω τίποτα απολύτως, έχω μια μεγάλη πληγή που δεν κλείνει, και ένα μεγάλο ΓΑΜΩΤΟ...
Το ξέρω τι πρέπει να κάνω: να σκάσω και να κολυμπήσω. Δεν τρέχει και τίποτα στην τελική, πως κάνω έτσι... Θα την παλέψω και αυτή τη φάση, τόσες έχω παλέψει, τι στο διάολο, εδώ θα κολλήσω?
Εναν Ενήλικα Λυγμό
Κάποια στιγμή ο παραπάνω τίτλος θα έχει να πει πολλά, θα είναι γνωστός και θα θυμίζει ένα αγαπημένο τραγούδι. Προς το παρόν, ο ιδιοκτήτης του μας υποδέχεται με φρίκες, κακούς εαυτούς, αλλά και με το υπέροχο καλό του ευατό να κάνει come-back και να τα κάνει όλα αλλιώτικα.
Αυτός ο τύπος, ο mn8, είναι φίλος μου, και ενώ παρουσιάζεται σαν ένας κοινός θνητός, έχω σοβαρές υποψίες ότι είναι ένας μεγάλος Νεραϊδένιος ’ρχοντας.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα που έχει να πει, μου υποσχέθηκε ότι θα τα καταθέτει εδώ, μ' Έναν Ενήλικα Λυγμό. Καλωσήρθες καλέ μου!
Αυτός ο τύπος, ο mn8, είναι φίλος μου, και ενώ παρουσιάζεται σαν ένας κοινός θνητός, έχω σοβαρές υποψίες ότι είναι ένας μεγάλος Νεραϊδένιος ’ρχοντας.
Όλα αυτά και πολλά ακόμα που έχει να πει, μου υποσχέθηκε ότι θα τα καταθέτει εδώ, μ' Έναν Ενήλικα Λυγμό. Καλωσήρθες καλέ μου!
Το άρωμα του ονείρου μου
Όταν ταυτιζόμαστε με τις επιθυμίες μας και τις παίρνουμε πολύ στα σοβαρά, όχι μόνο αυξάνουμε την ευπάθειά μας στην απογοήτευση αλλά, στην ουσία, δημιουργούμε ένα κλίμα αφιλόξενο για την ελεύθερη και αβίαστη εκπλήρωση αυτών των επιθυμιών.*
Επιθυμώ να δω απόψε ένα πολύ γλυκό και ανακουφιστικό όνειρο, το οποίο θα μυρίζει ελευθερία και ξεγνοιασιά, αλλά δεν ταυτίζομαι με αυτή μου την επιθυμία. Επιθυμώ, επίσης, να ξυπνήσω αύριο το πρωί φρέσκια και ξεκούραστη, έτσι για αλλαγή, με όρεξη για πολλά και να φτάσω το βράδυ να έχω κάνει πολύ περισσότερα από όσα φανταζόμουν, αλλά επίσης δεν ταυτίζομαι ούτε και μ' αυτό.
Όπως και να κοιμηθώ απόψε, όπως και να ξυπνήσω το πρωί, θα φορέσω το ίδιο εκνευριστικό κι επίμονο χαμόγελο μαζί με την προστακτική μου να προχωρήσω, όποιο κι αν είναι το τίμημα, πάλι.
[*]Το άρωμα του ονείρου, Τομ Ρόμπινς
10.8.05
Νανούρισμα
Περνάει η ώρα, ησυχάζει ο άνεμος, σβήνουν σιγά σιγά τα φώτα στα παράθυρα του κόσμου. Τι κρίμα που από την Αθήνα τα αστέρια δεν φαίνονται... Έχει τόσα φώτα αυτή η πόλη που μας τυφλώνουν τις νύχτες.
Σκοντάφτουμε στην περασμένη ώρα, οι σκέψεις λιγοστεύουν, μηδενίζονται. Τα αισθήματα δυναμώνουν στις λίγες αγκαλιές που μοιράζονται απόψε. Η ατμόσφαιρα τραντάζεται από τις έρημες αγκαλιές που απομένουν ψύχραιμες.
Ταλαιπωρώ ώρα το μυαλό μου, τι θέλω να προσδιορίσω οπωσδήποτε απόψε? Δεν έχω πρόχειρη απάντηση. Μόνο μερικά θέλω.
Θέλω να μάθω να διαβάζω τις μυρωδιές, να ανασαίνω τη ζωή με το άρωμα του ονείρου, του δικού μου, φορώντας τις παιδικές ροζ πιτζάμες μου. Θέλω τώρα να έρθει κάποιος και να μου πει ένα νανούρισμα, παιδικό, με νοήματα για μεγάλους, που δεν θα τα καταλάβω ούτως ή άλλως, αλλά θα νιώσω κι εγώ "μεγάλη", σαν την νύχτα.
Αυτή την μεγάλη νύχτα, με την εκκωφαντική σιωπή, θα ανεβάσω την ένταση της ανάσας μου. Πατώντας στα άκρες των ποδιών μου θα απλώσω τα χέρια μου στον ουρανό, πάνω από τα φώτα της πόλης και θα πιάσω το μυστικό ενός μικρού αστεριού. Καθώς θα το παίρνω αγκαλιά θα αποκοιμηθώ...
Σκοντάφτουμε στην περασμένη ώρα, οι σκέψεις λιγοστεύουν, μηδενίζονται. Τα αισθήματα δυναμώνουν στις λίγες αγκαλιές που μοιράζονται απόψε. Η ατμόσφαιρα τραντάζεται από τις έρημες αγκαλιές που απομένουν ψύχραιμες.
Ταλαιπωρώ ώρα το μυαλό μου, τι θέλω να προσδιορίσω οπωσδήποτε απόψε? Δεν έχω πρόχειρη απάντηση. Μόνο μερικά θέλω.
Θέλω να μάθω να διαβάζω τις μυρωδιές, να ανασαίνω τη ζωή με το άρωμα του ονείρου, του δικού μου, φορώντας τις παιδικές ροζ πιτζάμες μου. Θέλω τώρα να έρθει κάποιος και να μου πει ένα νανούρισμα, παιδικό, με νοήματα για μεγάλους, που δεν θα τα καταλάβω ούτως ή άλλως, αλλά θα νιώσω κι εγώ "μεγάλη", σαν την νύχτα.
Αυτή την μεγάλη νύχτα, με την εκκωφαντική σιωπή, θα ανεβάσω την ένταση της ανάσας μου. Πατώντας στα άκρες των ποδιών μου θα απλώσω τα χέρια μου στον ουρανό, πάνω από τα φώτα της πόλης και θα πιάσω το μυστικό ενός μικρού αστεριού. Καθώς θα το παίρνω αγκαλιά θα αποκοιμηθώ...
8.8.05
Συγνώμη
Θέλω να ζητήσω συγνώμη από κάθε μικρή μου ευθυμία που έπνιξα σε μιζέριες
Από τα κλάματα που σταμάτησα μπροστά στον καθρέφτη
Να φαίνομαι όμορφη, αυτό μετράει μόνο
Να είμαι εγώ το κάτι άλλο που δεν είμαι
Φευγαλέα πρέπει να τονίσω ότι άλλαξα
δεν είμαι πια η όμορφη ηλιακτίδα κανενός
το άρωμα μου δεν κεντρίζει κανενός την προσοχή στο δρόμο
υπάρχω μόνο ως αόρατη
Η ποιητική σκέψη να κατακρεουργείται επαναληπτικά από την ανώμαλη προσγείωση
Τι τα θες, το νόημα χάθηκε, ανέβηκε σ΄ένα τρένο χωρίς προορισμό
κάπου κοντά στη θάλασσα έτρεξε και κρύφτηκε στις σκιές
Συγνώμη για τις λέξεις που δεν έγιναν προτάσεις ποτέ
για τις προτάσεις που δε σου έκανα
για τη μόνιμη απουσία του λογικού μου και την αντιφατική εμμονή μου στη τάξη και την ισορροπία
για τον αέρα που σταμάτησα, για τη βροχή που δεν χάρηκα, για όλα.
Πρέπει κάπου να ακουμπήσω, κάπου να ζωγραφίσω τη γαλήνη που ψάχνω.
Τις μελωδίες των ονείρων μου πόσο θα ήθελα να τις αφήσω ελεύθερες μέσα στις λυπημένες μέρες
Τώρα πιο πολύ σκέφτομαι ότι άφησα πίσω
και αύριο το πίσω θα έχει έρθει θριαμβευτικά να μου υποκλιθεί
Κοίτα πως ήρθε αυτή η στιγμή, ύπουλα σαν όλες του είδους της, χωρίς επιφωνήματα και εισαγωγές!
Πόσο ακόμα να πιω υπομονή στο ανυπάκουο σκίρτημα της καρδιάς μου? Πολύ μάλλον, θέλω να φύγω τώρα. Ξέρω κάτι δάση που υποδέχονται ακόμα και τους μη έχοντες ξεκάθαρη οπτική των πραγμάτων, ξεκάθαρη προοπτική για την ύπαρξή τους
Πληγώνομαι, δεν λέω, και θέλω να αρχίσω να ταξιδεύω πάλι, μα αυτά τα κάγκελα είναι πολύ στενά, και ούτε ο αναστεναγμός μου δεν χωράει να δραπετεύσει
Εγκλωβισμός στην ανυπόστατη νεράιδα που δεν είμαι
’λλο ένα μπάσταρδο γραπτό με άρωμα καφέ και τσιγάρου, και μιας μπαλάντας που θυμίζει παλιές πληγωμένες στιγμές, ανείπωτης παρακμής
Είναι υπέροχη η φαντασία και η προσθαφαίρεση εννοιών. Κολλάω τις λέξεις από δω κι από κει και χάνομαι κάπου στη διαδικασία, αλλά έχει πλάκα. Και μου αρέσουν τα παιχνίδια. Και τα παραμύθια.
'Ολα αυτά δεν είναι παρά εκκλήσεις... Κάπου εκεί έξω που βρίσκεσαι στο άγνωστο μου, θα τα διαβάσεις και πάνω σε ένα μαύρο άλογο με γαλανά μάτια θα έρθεις να με σώσεις. Γιατί μου έχω κάνει μάγια και καμία λογική δεν μπορώ να στηρίξω σε επιφωνήματα σιγουριάς. Είμαι σίγουρη γι αυτό.
Μηχανική ύπαρξη πολλαπλά συνδυαζόμενων πιστεύω, θεωρώ, και κάπου στην άκρη κάτι μικρών ελπίζω.
Ρήματα έτοιμα να με κατακρεουργήσουν, μαζί με κάθε ανυπότακτη φαντασία μου και κάθε μάσκα που έχω κατά καιρούς φορέσει, αλλά στον καθρέφτη όλα χάνονται, όλα σβήνουν, μια σκοτεινιά μένει να μου κλείνει επαναληπτικά το ίδιο μάτι. Αυτό μου δίνει σιγουριά, τα πράγματα -σημαίνει- δεν θα αλλάξουν. Όταν με κοιτάξει κατάματα, χωρίς κλείσιμο ματιού, τότε θα είναι τετελεσμένο ότι όλα έχουν αλλάξει, και εγώ θα έχω χαθεί στην ματαιότητα των προσδοκιών μου.
Συγνώμη και πάλι, τείνω να γίνομαι μη αντιληπτή και κουραστική. Χρόνια η αδυναμία μου να μείνω στο ίδιο θέμα, στον ίδιο χρόνο που με άφησε κάποια στιγμή η ιστορία μου.
Σε λίγο κενό χρόνο θα κλείσω τα μάτια να δώσω ξανά κίνηση στο μυαλό που κάπου χάθηκε πάλι στις βρώμικες σκέψεις της καρδιάς μου. Μαζί αυτά τα δύο πάνε αντίθετα. Τόσο πολύ που θα το κόψουν το σκοινί, θα σπάσει η συνειδητότητα μου σε μικρά κομμάτια παράνοιας.
Μια έκρηξη συναισθημάτων θα ήταν αρκετή να με κρατήσει στο ρυθμό. Μη με καταδικάζεις σε ζωή χωρίς χορό. Θα γίνουν τα πόδια μου ρίζες, τα δάκρυα μου καρποί, δεν είμαι όμως εγώ παιδί κανενός δέντρου, κι ας φοράω φτερά.
You 've never seen the lonely me at all
Από τα κλάματα που σταμάτησα μπροστά στον καθρέφτη
Να φαίνομαι όμορφη, αυτό μετράει μόνο
Να είμαι εγώ το κάτι άλλο που δεν είμαι
Φευγαλέα πρέπει να τονίσω ότι άλλαξα
δεν είμαι πια η όμορφη ηλιακτίδα κανενός
το άρωμα μου δεν κεντρίζει κανενός την προσοχή στο δρόμο
υπάρχω μόνο ως αόρατη
Η ποιητική σκέψη να κατακρεουργείται επαναληπτικά από την ανώμαλη προσγείωση
Τι τα θες, το νόημα χάθηκε, ανέβηκε σ΄ένα τρένο χωρίς προορισμό
κάπου κοντά στη θάλασσα έτρεξε και κρύφτηκε στις σκιές
Συγνώμη για τις λέξεις που δεν έγιναν προτάσεις ποτέ
για τις προτάσεις που δε σου έκανα
για τη μόνιμη απουσία του λογικού μου και την αντιφατική εμμονή μου στη τάξη και την ισορροπία
για τον αέρα που σταμάτησα, για τη βροχή που δεν χάρηκα, για όλα.
Πρέπει κάπου να ακουμπήσω, κάπου να ζωγραφίσω τη γαλήνη που ψάχνω.
Τις μελωδίες των ονείρων μου πόσο θα ήθελα να τις αφήσω ελεύθερες μέσα στις λυπημένες μέρες
Τώρα πιο πολύ σκέφτομαι ότι άφησα πίσω
και αύριο το πίσω θα έχει έρθει θριαμβευτικά να μου υποκλιθεί
Κοίτα πως ήρθε αυτή η στιγμή, ύπουλα σαν όλες του είδους της, χωρίς επιφωνήματα και εισαγωγές!
Πόσο ακόμα να πιω υπομονή στο ανυπάκουο σκίρτημα της καρδιάς μου? Πολύ μάλλον, θέλω να φύγω τώρα. Ξέρω κάτι δάση που υποδέχονται ακόμα και τους μη έχοντες ξεκάθαρη οπτική των πραγμάτων, ξεκάθαρη προοπτική για την ύπαρξή τους
Πληγώνομαι, δεν λέω, και θέλω να αρχίσω να ταξιδεύω πάλι, μα αυτά τα κάγκελα είναι πολύ στενά, και ούτε ο αναστεναγμός μου δεν χωράει να δραπετεύσει
Εγκλωβισμός στην ανυπόστατη νεράιδα που δεν είμαι
’λλο ένα μπάσταρδο γραπτό με άρωμα καφέ και τσιγάρου, και μιας μπαλάντας που θυμίζει παλιές πληγωμένες στιγμές, ανείπωτης παρακμής
Είναι υπέροχη η φαντασία και η προσθαφαίρεση εννοιών. Κολλάω τις λέξεις από δω κι από κει και χάνομαι κάπου στη διαδικασία, αλλά έχει πλάκα. Και μου αρέσουν τα παιχνίδια. Και τα παραμύθια.
'Ολα αυτά δεν είναι παρά εκκλήσεις... Κάπου εκεί έξω που βρίσκεσαι στο άγνωστο μου, θα τα διαβάσεις και πάνω σε ένα μαύρο άλογο με γαλανά μάτια θα έρθεις να με σώσεις. Γιατί μου έχω κάνει μάγια και καμία λογική δεν μπορώ να στηρίξω σε επιφωνήματα σιγουριάς. Είμαι σίγουρη γι αυτό.
Μηχανική ύπαρξη πολλαπλά συνδυαζόμενων πιστεύω, θεωρώ, και κάπου στην άκρη κάτι μικρών ελπίζω.
Ρήματα έτοιμα να με κατακρεουργήσουν, μαζί με κάθε ανυπότακτη φαντασία μου και κάθε μάσκα που έχω κατά καιρούς φορέσει, αλλά στον καθρέφτη όλα χάνονται, όλα σβήνουν, μια σκοτεινιά μένει να μου κλείνει επαναληπτικά το ίδιο μάτι. Αυτό μου δίνει σιγουριά, τα πράγματα -σημαίνει- δεν θα αλλάξουν. Όταν με κοιτάξει κατάματα, χωρίς κλείσιμο ματιού, τότε θα είναι τετελεσμένο ότι όλα έχουν αλλάξει, και εγώ θα έχω χαθεί στην ματαιότητα των προσδοκιών μου.
Συγνώμη και πάλι, τείνω να γίνομαι μη αντιληπτή και κουραστική. Χρόνια η αδυναμία μου να μείνω στο ίδιο θέμα, στον ίδιο χρόνο που με άφησε κάποια στιγμή η ιστορία μου.
Σε λίγο κενό χρόνο θα κλείσω τα μάτια να δώσω ξανά κίνηση στο μυαλό που κάπου χάθηκε πάλι στις βρώμικες σκέψεις της καρδιάς μου. Μαζί αυτά τα δύο πάνε αντίθετα. Τόσο πολύ που θα το κόψουν το σκοινί, θα σπάσει η συνειδητότητα μου σε μικρά κομμάτια παράνοιας.
Μια έκρηξη συναισθημάτων θα ήταν αρκετή να με κρατήσει στο ρυθμό. Μη με καταδικάζεις σε ζωή χωρίς χορό. Θα γίνουν τα πόδια μου ρίζες, τα δάκρυα μου καρποί, δεν είμαι όμως εγώ παιδί κανενός δέντρου, κι ας φοράω φτερά.
You 've never seen the lonely me at all
Και οι Δευτέρες γίνονται καλύτερες
με φίλους ποιητές, που γράφουν υπέροχα και μου γεμίζουν την καρδιά γλυκιά νοσταλγία, για κάτι ξεχασμένα καλοκαίρια που ήμουν παιδί στη καρδιά.
Σε είδα στη σκιά χόρευες
Και στην παλίρροια των βυθών
Σ� ένα γυμνό λουλούδι καβάλα σ' ένα τάφο
Μες στο σκοτάδι έσφιγγες την παιδική σου ηλικία
Και γω
Ήμουν νέος παράφορα
Που πρώτη φορά σκαγαν δίπλα μου τα κουκουνάρια
Τσακ και τσακ
Και κάθε τσακ ήμουν εγώ
Και μαθα την αφή και την οσμή
Γύρω απ τον αφαλό σου την ανάγνωση,
Μύρισα ρίγανη
Βροχή με βρήκε κάτω απ' ένα μανιτάρι
Σ άγγιξα στην άκρη απ τα δάχτυλα
Στους αρρεβώνες της επιθυμίας μας η ευτυχία
Ύφαινε τα προικιά της
Μικρές φωτιές λιώναν τα αποτυπώματα μας
Σε ένα.
N.
Δε φοβάμαι πια τα κουκουνάρια, ούτε τη βροχή...
Σε είδα στη σκιά χόρευες
Και στην παλίρροια των βυθών
Σ� ένα γυμνό λουλούδι καβάλα σ' ένα τάφο
Μες στο σκοτάδι έσφιγγες την παιδική σου ηλικία
Και γω
Ήμουν νέος παράφορα
Που πρώτη φορά σκαγαν δίπλα μου τα κουκουνάρια
Τσακ και τσακ
Και κάθε τσακ ήμουν εγώ
Και μαθα την αφή και την οσμή
Γύρω απ τον αφαλό σου την ανάγνωση,
Μύρισα ρίγανη
Βροχή με βρήκε κάτω απ' ένα μανιτάρι
Σ άγγιξα στην άκρη απ τα δάχτυλα
Στους αρρεβώνες της επιθυμίας μας η ευτυχία
Ύφαινε τα προικιά της
Μικρές φωτιές λιώναν τα αποτυπώματα μας
Σε ένα.
N.
Δε φοβάμαι πια τα κουκουνάρια, ούτε τη βροχή...
Ησυχία
Είναι σίγουρα Δευτέρα σήμερα? Και τότε γιατί τα τηλέφωνα δεν κτυπούν μανιασμένα, με διάφορες ανάγκες και επείγουσες εργασίες που προκύπτουν από το πουθενά? Αν είναι ο Αύγουστος που κάνει αυτά τα μαγικά στα γραφεία, και οι Δευτέρες είναι τόσο αναίμακτες, να βρούμε το μυστικό, να το κάνουμε και τους άλλους μήνες. Και η δουλειά λιγοστή. Ωραία, θα φύγω νωρίς, θα πάω να απολαύσω τη δροσιά του σπιτιού μου, μαζί με την σκόνη μου, που τώρα δροσίζεται μόνη της.
Ένα τσιγάρο όνειρο...
Ένα τσιγάρο όνειρο είναι αυτό που περνά μπροστά από τα μάτια μου, αυτή τη στιγμή, με τα μάτια ανοιχτά, πριν κατρακυλήσω σε Δευτεριάτικες σκέψεις. Σύντομα, βλέπω την θάλασσα απέραντη, βρίσκομαι σε ένα πλοίο, βλέπω τον καπετάνιο με σιγουριά να το κουμαντάρει, να καπνίζει στωικά, μοιράζοντας σκέψεις του με του γλάρους που στοιχημάτισαν ποιος μπορεί απ' όλους τους να εναρμονιστεί καλύτερα με την ταχύτητα του πλοίου. Όλα χαμογελούν, και όλα αδιαφορούν. Χωρίς σκέψεις η ζωή είναι πιο όμορφη, το ταξίδι πιο μακρινό.
Με οδηγό το αυθόρμητο μπορώ να πω ότι κάπου θα φτάσω, κάπου που να έχει νόημα η μελαγχολία μου που δεν είναι ορατή με γυμνό μάτι, δεν ήταν ποτέ άλλωστε προφανής, παρά μόνο όταν με κοίταξες ένα βράδυ στη ψυχή και είδες τις σκιές που λιμνάζουν μέσα της... μόνο όταν σκέφτομαι. Όταν νιώθω, όλα χαμογελούν, δεν γνωρίζει το μέσα μου Δευτέρες και Κυριακές, τι να σημαίνει άραγε η "καθημερινότητα"?
Μπορείς να έρθεις κι εσύ στο όνειρό μου, υπάρχει θέση εδώ στο κατάστρωμα. Δεν ξέρω που θα μας πάει ο καπετάνιος, αλλά από τον τρόπο που καπνίζει μπορώ να σου πω ότι τον εμπιστεύομαι. Όχι τώρα, μη με ξυπνήσεις από το αποχαυνωτικό μου όνειρο... Αφού το είπα, δεν έχω κοιμηθεί ακόμα.
Μου λείπει η παλιότερη φρεσκάδα μου, τότε που μπορούσα να γυρνάω όλη νύχτα και να σκάω στο γραφείο κυριλέ, τώρα πάλιωσε η εφηβεία μου, όχι η ημερολογιακή, αλλά αυτή που πάντα με σπρώχνει στο απαγορευμένο, στο αταίριαστο. Δεν έχει σταματήσει, αλλά η ένταση φθίνει με το καιρό και πως με τρομάζει... Πάει το όνειρο. Ξύπνησα με ηθικούς περιορισμούς, πρέπει να πάω για ύπνο, πως θα είμαι στο γραφείο το πρωί...
Θέλω να πιω κι άλλο, όμως. Όχι εξεταστέα ύλη, ούτε προθεσμίες, ούτε νοσταλγίες για τη ζωή μου πριν. Και φυσικά, ούτε απορίες γιατί ο καπετάνιος σου έμοιαζε τόσο πολύ, αυτός στο όνειρο πριν, δεν με νοιάζει πια, κι ας έρθεις με όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, χωρίς να σ' έχω ρωτήσει ποτέ τίποτα. Δε με νοιάζει πια κι αν έρθεις. Κάποτε φοβόμουν ότι θα έρθεις κι ερχόσουν, πάντα με γλυκές υποσχέσεις, μέλι και αλκοόλ. Τώρα τα έχω όλα αυτά, τίποτα δε μπορείς να μου δώσεις πια. Έγινα μέχρι και νεράιδα, έχω φτερά, ταξιδεύω γύρω γύρω στο ταβάνι του δωματίου μου και κανείς δε το ξέρει.
Μόνο, να, μου έλειψαν οι θεατρικές σου εισαγωγές, η ερημωμένη αγκαλιά σου, και καμιά φορά αγκαλιάζω το μαξιλάρι γιατί φαντάζει τόσο μαλακό όσο εσύ, κι ας μη κοιμηθήκαμε ούτε ένα απαγορευμένο βράδυ μαζί.
Ας είναι. Θα καπνίσω ακόμα ένα τσιγάρο, με τα μάτια ανοιχτά. Κάποιο άλλο όμορφο όνειρο θα συναντηθεί μαζί μου. Μετά θα κλείσω τα μάτια και θα κοιμηθώ.
Με οδηγό το αυθόρμητο μπορώ να πω ότι κάπου θα φτάσω, κάπου που να έχει νόημα η μελαγχολία μου που δεν είναι ορατή με γυμνό μάτι, δεν ήταν ποτέ άλλωστε προφανής, παρά μόνο όταν με κοίταξες ένα βράδυ στη ψυχή και είδες τις σκιές που λιμνάζουν μέσα της... μόνο όταν σκέφτομαι. Όταν νιώθω, όλα χαμογελούν, δεν γνωρίζει το μέσα μου Δευτέρες και Κυριακές, τι να σημαίνει άραγε η "καθημερινότητα"?
Μπορείς να έρθεις κι εσύ στο όνειρό μου, υπάρχει θέση εδώ στο κατάστρωμα. Δεν ξέρω που θα μας πάει ο καπετάνιος, αλλά από τον τρόπο που καπνίζει μπορώ να σου πω ότι τον εμπιστεύομαι. Όχι τώρα, μη με ξυπνήσεις από το αποχαυνωτικό μου όνειρο... Αφού το είπα, δεν έχω κοιμηθεί ακόμα.
Μου λείπει η παλιότερη φρεσκάδα μου, τότε που μπορούσα να γυρνάω όλη νύχτα και να σκάω στο γραφείο κυριλέ, τώρα πάλιωσε η εφηβεία μου, όχι η ημερολογιακή, αλλά αυτή που πάντα με σπρώχνει στο απαγορευμένο, στο αταίριαστο. Δεν έχει σταματήσει, αλλά η ένταση φθίνει με το καιρό και πως με τρομάζει... Πάει το όνειρο. Ξύπνησα με ηθικούς περιορισμούς, πρέπει να πάω για ύπνο, πως θα είμαι στο γραφείο το πρωί...
Θέλω να πιω κι άλλο, όμως. Όχι εξεταστέα ύλη, ούτε προθεσμίες, ούτε νοσταλγίες για τη ζωή μου πριν. Και φυσικά, ούτε απορίες γιατί ο καπετάνιος σου έμοιαζε τόσο πολύ, αυτός στο όνειρο πριν, δεν με νοιάζει πια, κι ας έρθεις με όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, χωρίς να σ' έχω ρωτήσει ποτέ τίποτα. Δε με νοιάζει πια κι αν έρθεις. Κάποτε φοβόμουν ότι θα έρθεις κι ερχόσουν, πάντα με γλυκές υποσχέσεις, μέλι και αλκοόλ. Τώρα τα έχω όλα αυτά, τίποτα δε μπορείς να μου δώσεις πια. Έγινα μέχρι και νεράιδα, έχω φτερά, ταξιδεύω γύρω γύρω στο ταβάνι του δωματίου μου και κανείς δε το ξέρει.
Μόνο, να, μου έλειψαν οι θεατρικές σου εισαγωγές, η ερημωμένη αγκαλιά σου, και καμιά φορά αγκαλιάζω το μαξιλάρι γιατί φαντάζει τόσο μαλακό όσο εσύ, κι ας μη κοιμηθήκαμε ούτε ένα απαγορευμένο βράδυ μαζί.
Ας είναι. Θα καπνίσω ακόμα ένα τσιγάρο, με τα μάτια ανοιχτά. Κάποιο άλλο όμορφο όνειρο θα συναντηθεί μαζί μου. Μετά θα κλείσω τα μάτια και θα κοιμηθώ.
7.8.05
Ξωτικοδουλειά...
Πριν λίγο έλαβα το παρακάτω e-mail, το οποίο είχε ήδη προωθηθεί 13(!) φορές με τον τίτλο YAHOO IS CLOSING DOWN
My Groups | AAlfakhry Main Page
Dear YAHOO User,
Because of the sudden rush of people signing up to YAHOO, it has come to our attention that we are vastly running out of resources. So, within a month's time,anyone who does not receive this email with the exact subject heading,will be deleted off our server. Please forward this email so that we know you are still using this account.
We want to find out which users are actually using their YAHOO accounts. So if you are using your account, please pass this e-mail to every YAHOO user that you can and IF YOU DO NOT PASS this letter to anyone we will delete your account.
From Mr. ALLEN SMITH
YAHOO Admin. Dept.
Our YAHOO system is getting to crowded!! We need you to forward this to at least 20 people. I know this seems like a large number, but we need to find out who is really using their account. If you do not send this to at least 10 YAHOO members, we will delete your account. Sorry for this inconvenience.
Sincerely, Director of YAHOO Services
BOB LOPEZ
Αρχικά πανικοβλήθηκα. Σκέφτομαι "Όχι ρε γαμώτο, θα κλείσει το Yahoo! και θα μας πετάξει στο δρόμο", "και τώρα τι κάνουμε", κλπ πανικοβλητικά. Ωστόσο, μου ήρθε μία μικρή επιφοίτηση να το ψάξω λίγο το θέμα, πριν κάνω το 14ο forward σε όσους ανύποπτους χρήστες του Yahoo! έχω τα e-mail, και βρήκα την εξής σελίδα όπου υπάρχει, μεταξύ άλλων hoaxes και το e-mail που έλαβα.
Ε, κάπως θα πρέπει κι αυτά τα έρμα τα ξωτικά του διαδικτύου να περάσουν την ώρα τους...
My Groups | AAlfakhry Main Page
Dear YAHOO User,
Because of the sudden rush of people signing up to YAHOO, it has come to our attention that we are vastly running out of resources. So, within a month's time,anyone who does not receive this email with the exact subject heading,will be deleted off our server. Please forward this email so that we know you are still using this account.
We want to find out which users are actually using their YAHOO accounts. So if you are using your account, please pass this e-mail to every YAHOO user that you can and IF YOU DO NOT PASS this letter to anyone we will delete your account.
From Mr. ALLEN SMITH
YAHOO Admin. Dept.
Our YAHOO system is getting to crowded!! We need you to forward this to at least 20 people. I know this seems like a large number, but we need to find out who is really using their account. If you do not send this to at least 10 YAHOO members, we will delete your account. Sorry for this inconvenience.
Sincerely, Director of YAHOO Services
BOB LOPEZ
Αρχικά πανικοβλήθηκα. Σκέφτομαι "Όχι ρε γαμώτο, θα κλείσει το Yahoo! και θα μας πετάξει στο δρόμο", "και τώρα τι κάνουμε", κλπ πανικοβλητικά. Ωστόσο, μου ήρθε μία μικρή επιφοίτηση να το ψάξω λίγο το θέμα, πριν κάνω το 14ο forward σε όσους ανύποπτους χρήστες του Yahoo! έχω τα e-mail, και βρήκα την εξής σελίδα όπου υπάρχει, μεταξύ άλλων hoaxes και το e-mail που έλαβα.
Ε, κάπως θα πρέπει κι αυτά τα έρμα τα ξωτικά του διαδικτύου να περάσουν την ώρα τους...
6.8.05
Που μπορώ να πάω από δω?
Για κοίτα πόσο μακριά έχω φτάσει. Ήδη ανέβηκα το πρώτο σκαλοπάτι. Αφού δάμασα το θέλω και αυτό με οδήγησε πίσω στην αρχή που είναι άλλωστε το ήμισυ του παντός τι έχω πια να φοβηθώ?
Ποτέ δε μου άρεσε αυτή η ατάκα να είμαι ειλικρινής. Το παν έχει μισό? Πολύ άτοπο μου φαίνεται αυτό. Το παν είναι μαγικό και δεν χωράει σε χαρακτηρισμούς τοποθέτησης όπως αρχή, μέση τέλος, ήμισυ. Ή έτσι θέλω να νομίζω.
Πως μπορώ να αντισταθώ στο τι μου λέει το μυαλό μου? Δεν μπορώ, γι αυτό άλλωστε είμαι αυτή που είμαι, ένα περίτρανο εγώ. Και τώρα τρώω το περιβόητο εγώ μου στη μάπα και κάνει και ζέστη και έχω και χίλιες δυο δουλειές και πάλι νόημα δε βγαίνει, αλλά δε χολοσκάω, είπαμε το πιο ανακουφιστικό απ� όλα είναι ότι άλλοι κανονίζουν για μας. Τα σημαντικά μας τα έχουμε κανονίσει εμείς χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε και έτσι μεταμορφωμένα καθώς είναι μέσα στο αυθόρμητο νομίζουμε ότι είναι τυχαία, μοιραία και δε συμμαζεύεται.
Ότι και να λέω, ήθελα τώρα να πάρω ένα αυτοκίνητο και να οδηγώ όλη νύχτα, να έχω φτάσει κάπου το πρωί, κάπου που η ανατολή θα είναι πολλά υποσχόμενη, η αύρα του τοπίου θα υπόσχεται μαγεία και σίγουρα θα υπάρχει θάλασσα και περίσσεια βενζίνη για ακόμα πιο πέρα. Μυρίζει καταιγίδα, όλη την ημέρα, με θλίβει αυτό. Ίσως είναι ο καιρός που έχει κουβαριαστεί η ψυχή μου και μυξοκλαίει όλο αυτό το καιρό. Δεν θέλει ούτε πολύ ζέστη, ούτε και βροχή, αν αρχίσει να κλαίει ο ουρανός να δω πως θα τη βγάλω καθαρή κι απόψε.
Δεν θέλω να πιω άλλο, φτάνει πια το δηλητήριο, αλλά πως θα παραμείνω μεθυσμένη? Θα βάλω μουσική, χαρούμενη μουσική και θα αρχίσω να χορεύω. Κι ας μην έχω αυτοκίνητο να φτάσω μακριά. Θα εξερευνήσω τις μουσικές και τις κινήσεις μου, θα λύσω τα μαλλιά μου και να πως ξεκινάνε τα πιο όμορφα ταξίδια.
Πολύ μακριά εδώ που είμαι έχω φτάσει. Και δεν κοιτάω κάτω γιατί θα ζαλιστώ. Η ελεύθερη πτώση δε μου πάει, η πτώση γενικά. Αυτή η άβυσσος μπορεί να με λιγουρεύεται αλλά δεν μπορώ να της κάνω το χατίρι, έχω σύννεφα να συναντήσω, έχω σε αστέρια να πάω μηνύματα κι έτσι όπως είμαι ζαλισμένη από το χορό, μάλλον ήρθε η ώρα να κάνω μια στάση, για μια ανάσα.
Μετά από αυτή την ανάσα, την οποία θα κρατήσω φυλακτό στα σωθικά μου, χορεύοντας θα φτάσω στο τέλος, στην αρχή και πάλι στο σταυροδρόμι εσένα θα συναντήσω για να σε ζαλίσω με τις παιδικές μου ερωτήσεις. Και δε θα καταφέρεις να μου δώσεις καμία ολοκληρωμένη απάντηση, γιατί πάντα θα σε διακόπτω με παρατηρήσεις κι υπεκφυγές. Κι όταν αισθανθώ ότι τα μάτια σου μου τα είπαν όλα, με λόγια διακριτικά και κινήσεις του σώματος αδιάκριτες, θα γύρω πάλι στην απαγορευμένη αγκαλιά σου, θα σου ψιθυρίσω ποτέ πια και ακόμα ένα χλευαστικό αντίο, έτσι απλά για να επικυρώσω την επόμενη συνάντηση μας κάπου στο πουθενά.
Με μια καληνύχτα συμβιβάζεσαι ή θέλεις και άλλη από την ανατομία του εγώ μου?
Ποτέ δε μου άρεσε αυτή η ατάκα να είμαι ειλικρινής. Το παν έχει μισό? Πολύ άτοπο μου φαίνεται αυτό. Το παν είναι μαγικό και δεν χωράει σε χαρακτηρισμούς τοποθέτησης όπως αρχή, μέση τέλος, ήμισυ. Ή έτσι θέλω να νομίζω.
Πως μπορώ να αντισταθώ στο τι μου λέει το μυαλό μου? Δεν μπορώ, γι αυτό άλλωστε είμαι αυτή που είμαι, ένα περίτρανο εγώ. Και τώρα τρώω το περιβόητο εγώ μου στη μάπα και κάνει και ζέστη και έχω και χίλιες δυο δουλειές και πάλι νόημα δε βγαίνει, αλλά δε χολοσκάω, είπαμε το πιο ανακουφιστικό απ� όλα είναι ότι άλλοι κανονίζουν για μας. Τα σημαντικά μας τα έχουμε κανονίσει εμείς χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε και έτσι μεταμορφωμένα καθώς είναι μέσα στο αυθόρμητο νομίζουμε ότι είναι τυχαία, μοιραία και δε συμμαζεύεται.
Ότι και να λέω, ήθελα τώρα να πάρω ένα αυτοκίνητο και να οδηγώ όλη νύχτα, να έχω φτάσει κάπου το πρωί, κάπου που η ανατολή θα είναι πολλά υποσχόμενη, η αύρα του τοπίου θα υπόσχεται μαγεία και σίγουρα θα υπάρχει θάλασσα και περίσσεια βενζίνη για ακόμα πιο πέρα. Μυρίζει καταιγίδα, όλη την ημέρα, με θλίβει αυτό. Ίσως είναι ο καιρός που έχει κουβαριαστεί η ψυχή μου και μυξοκλαίει όλο αυτό το καιρό. Δεν θέλει ούτε πολύ ζέστη, ούτε και βροχή, αν αρχίσει να κλαίει ο ουρανός να δω πως θα τη βγάλω καθαρή κι απόψε.
Δεν θέλω να πιω άλλο, φτάνει πια το δηλητήριο, αλλά πως θα παραμείνω μεθυσμένη? Θα βάλω μουσική, χαρούμενη μουσική και θα αρχίσω να χορεύω. Κι ας μην έχω αυτοκίνητο να φτάσω μακριά. Θα εξερευνήσω τις μουσικές και τις κινήσεις μου, θα λύσω τα μαλλιά μου και να πως ξεκινάνε τα πιο όμορφα ταξίδια.
Πολύ μακριά εδώ που είμαι έχω φτάσει. Και δεν κοιτάω κάτω γιατί θα ζαλιστώ. Η ελεύθερη πτώση δε μου πάει, η πτώση γενικά. Αυτή η άβυσσος μπορεί να με λιγουρεύεται αλλά δεν μπορώ να της κάνω το χατίρι, έχω σύννεφα να συναντήσω, έχω σε αστέρια να πάω μηνύματα κι έτσι όπως είμαι ζαλισμένη από το χορό, μάλλον ήρθε η ώρα να κάνω μια στάση, για μια ανάσα.
Μετά από αυτή την ανάσα, την οποία θα κρατήσω φυλακτό στα σωθικά μου, χορεύοντας θα φτάσω στο τέλος, στην αρχή και πάλι στο σταυροδρόμι εσένα θα συναντήσω για να σε ζαλίσω με τις παιδικές μου ερωτήσεις. Και δε θα καταφέρεις να μου δώσεις καμία ολοκληρωμένη απάντηση, γιατί πάντα θα σε διακόπτω με παρατηρήσεις κι υπεκφυγές. Κι όταν αισθανθώ ότι τα μάτια σου μου τα είπαν όλα, με λόγια διακριτικά και κινήσεις του σώματος αδιάκριτες, θα γύρω πάλι στην απαγορευμένη αγκαλιά σου, θα σου ψιθυρίσω ποτέ πια και ακόμα ένα χλευαστικό αντίο, έτσι απλά για να επικυρώσω την επόμενη συνάντηση μας κάπου στο πουθενά.
Με μια καληνύχτα συμβιβάζεσαι ή θέλεις και άλλη από την ανατομία του εγώ μου?
5.8.05
Συνειρμοί
όχι, το ποτάμι με τους κανίβαλους δεν έχει καμία σχέση με τον ’ρδα. Μη το ψάχνεις, συνειρμοί είναι αυτοί.
Πάμε παρακάτω. Ας διανύσουμε λίγο τις δύσκολες μέρες που μας περιβάλουν λες και έχει σωθεί το οξυγόνο και πια ανάσες μπορούν να πάρουν μόνο οι τρελοί, κι αυτοί μόνο επειδή το φαντάζονται.
Στις πιο τολμηρές μου φαντασίες παιδεύω το λογικό με την παραφύσην υστερία μου, συνδυάζοντας βουβά μερικές επιθυμίες και πολλές προσδοκίες. Όλες σημαντικές για το αν αύριο θα είμαι καλύτερα. Τελικά κάθε αύριο δεν είμαι τίποτα. Μόνο ακόμα μπορώ να ψελλίζω στον ήλιο μυστικά, γιατί του έχω ζητήσει (και δεν έχει αρνηθεί) να τα κάψει όλα. Δεν θέλω άλλα μυστικά. Μόνο αλήθειες και παρακαλώ πολύ από αυτές που πονάνε περισσότερο.
Μέσα σε λαβύρινθους σκέψεων, αδυνατώ να συμπεριλάβω σε αυτές το πόσο καλά έχω περάσει πρόσφατα και κυκλώνομαι με αλυσίδες βαριών προστακτικών όπως δουλειά, διάβασμα, εξετάσεις μέσα στο κατακαλόκαιρο, νύχτες ζεστές κι ερημωμένες από ντελικάτα συναισθήματα άνοιξης, φοβίες που θεριεύουν στο σκοτάδι. Η νύχτα πάντα παρούσα, δυναμικά, καμία ακτίνα φωτός δεν έχει μέλλον εδώ.
Και για μένα παραμένει μυστήριο η εμμονή μου στα παραμύθια και ειδικά σε αυτό που ξεφεύγω από την ανθρώπινη θλιβερή μου υπόσταση για να ντυθώ με χρώματα και ψυχισμούς νεράιδας. Πρέπει να βρω τρόπο να κάνω αυτό το γαμημένο μαγικό ραβδάκι να δουλέψει γιατί το βλέπω, θα πάει κατά διαόλου κι αυτό το παραμύθι. Και το έχουμε πει, μόνο Happy End επιτρέπονται, αλλιώς το βλέπω να παίρνω τα κουβαδάκια σας (ναι, τα δικά σας) και να σκάω μύτη σ' άλλη παραλία, κατά προτίμηση στην Πούντα, όχι της Πάρου, αλλά της Αχαϊας.
Και το λέω προκαταβολικά, ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω τρόπο να πραγματοποιήσω τις δικές μου ευχές, οπότε μη το ζητήσει κανείς. Για τις δικές σας ίσως να μπορώ να κάνω κάτι, θα δείξει το αποτέλεσμα.
Κι όλο αυτό το πανηγύρι, καθώς τα Κρίνα τραγουδούν
"παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
έτσι αφημένος σε ένα απόκοσμο παζάρι
να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι"
Αν δείτε μια λεπτή φέτα στον ουρανό μη νομίζετε ότι είναι ένα αγνό, ατόφιο φεγγαράκι... Είναι ένα μικρό σημαδεμένο κομμάτι του ουρανού, από τις δικές μου παρανοήσεις.
Κυρακαλή Γρεβενών, 31/07/2005, 01:26 π.μ.
Πάμε παρακάτω. Ας διανύσουμε λίγο τις δύσκολες μέρες που μας περιβάλουν λες και έχει σωθεί το οξυγόνο και πια ανάσες μπορούν να πάρουν μόνο οι τρελοί, κι αυτοί μόνο επειδή το φαντάζονται.
Στις πιο τολμηρές μου φαντασίες παιδεύω το λογικό με την παραφύσην υστερία μου, συνδυάζοντας βουβά μερικές επιθυμίες και πολλές προσδοκίες. Όλες σημαντικές για το αν αύριο θα είμαι καλύτερα. Τελικά κάθε αύριο δεν είμαι τίποτα. Μόνο ακόμα μπορώ να ψελλίζω στον ήλιο μυστικά, γιατί του έχω ζητήσει (και δεν έχει αρνηθεί) να τα κάψει όλα. Δεν θέλω άλλα μυστικά. Μόνο αλήθειες και παρακαλώ πολύ από αυτές που πονάνε περισσότερο.
Μέσα σε λαβύρινθους σκέψεων, αδυνατώ να συμπεριλάβω σε αυτές το πόσο καλά έχω περάσει πρόσφατα και κυκλώνομαι με αλυσίδες βαριών προστακτικών όπως δουλειά, διάβασμα, εξετάσεις μέσα στο κατακαλόκαιρο, νύχτες ζεστές κι ερημωμένες από ντελικάτα συναισθήματα άνοιξης, φοβίες που θεριεύουν στο σκοτάδι. Η νύχτα πάντα παρούσα, δυναμικά, καμία ακτίνα φωτός δεν έχει μέλλον εδώ.
Και για μένα παραμένει μυστήριο η εμμονή μου στα παραμύθια και ειδικά σε αυτό που ξεφεύγω από την ανθρώπινη θλιβερή μου υπόσταση για να ντυθώ με χρώματα και ψυχισμούς νεράιδας. Πρέπει να βρω τρόπο να κάνω αυτό το γαμημένο μαγικό ραβδάκι να δουλέψει γιατί το βλέπω, θα πάει κατά διαόλου κι αυτό το παραμύθι. Και το έχουμε πει, μόνο Happy End επιτρέπονται, αλλιώς το βλέπω να παίρνω τα κουβαδάκια σας (ναι, τα δικά σας) και να σκάω μύτη σ' άλλη παραλία, κατά προτίμηση στην Πούντα, όχι της Πάρου, αλλά της Αχαϊας.
Και το λέω προκαταβολικά, ακόμα δεν έχω καταφέρει να βρω τρόπο να πραγματοποιήσω τις δικές μου ευχές, οπότε μη το ζητήσει κανείς. Για τις δικές σας ίσως να μπορώ να κάνω κάτι, θα δείξει το αποτέλεσμα.
Κι όλο αυτό το πανηγύρι, καθώς τα Κρίνα τραγουδούν
"παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
έτσι αφημένος σε ένα απόκοσμο παζάρι
να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι"
Αν δείτε μια λεπτή φέτα στον ουρανό μη νομίζετε ότι είναι ένα αγνό, ατόφιο φεγγαράκι... Είναι ένα μικρό σημαδεμένο κομμάτι του ουρανού, από τις δικές μου παρανοήσεις.
Κυρακαλή Γρεβενών, 31/07/2005, 01:26 π.μ.
4.8.05
Κανίβαλοι
ή κανίιβαλιοι, όπως ακούγεται σαφώς πιο ποιητικά, με την τοπική Αιγιώτικη προφορά. Οι τύποι αυτοί μας παρακολουθούν και υπομονετικά περιμένουν να σκάσουμε μύτη στο ποτάμι τους, όπου μπορούμε πλέον να δειπνήσουμε όλοι μαζί. Φυσικά το γεύμα είμαστε εμείς. Το τραγούδι το λέει ξεκάθαρα:
I know a river, where we can dream
It will swell up, burst it's banks, babe, and rock you
But if you're gonna dine with them cannibals
Sooner or later, darling, you're gonna get eaten
Cannibal's Hymn - Nick Cave
Κι αν υπάρχει το ερώτημα ποιοι είναι αυτοί οι κανίβαλοι, η απάντηση είναι, όλοι αυτοί που φαινομενικά είναι φίλοι μας, μας παίρνουν τηλέφωνο, μας στέλνουν μικρά γλυκά sms, έρχονται και χτυπάνε την πόρτα μας μόνο για μία αγκαλιά, έρχονται προγραμματισμένα για καφέ και κουβεντούλα, ενίοτε είναι η παρέα για λιώσιμο με αλκοόλ, ενώ μπορούν μέσα σε δύο τρεις κουβέντες να μας ξεσκίσουν την ψυχή, να μας κάνουν να αισθανθούμε τόσο άσχημα και να νιώθουμε την αρνητική παρουσία τους ώρες αφότου έχουν φύγει.
Τι μπορεί να κάνει κάποιος σε αυτή τη περίπτωση? Μάλλον να κλείσει την πόρτα της καρδιάς του και να μην αφήνει κανέναν τέτοιο «φίλο» να μπαίνει και να καταστρέφει την ανοιξιάτικη αύρα του μυαλού, την γαλήνη της καρδιάς. Αν οι κανίβαλοι πεινούν ας φάνε τις σάρκες τους, ας φάνε τους βατράχους στο ποτάμι τους. Σ� αυτό το ποτάμι εγώ δεν θα πάω, δε ψήνομαι, πως το λένε... Προτιμώ να λιώνω εδώ στη φρικτή ζέστη, στην αποπνικτική ανυπαρξία μου, παρά να πάω σε αυτό το ποτάμι. Εξάλλου είναι ουτοπικό ότι στο ποτάμι αυτό μπορούμε να ονειρευόμαστε, εκεί μόνο μπορούμε να φαγωθούμε.
I know a river, where we can dream
It will swell up, burst it's banks, babe, and rock you
But if you're gonna dine with them cannibals
Sooner or later, darling, you're gonna get eaten
Cannibal's Hymn - Nick Cave
Κι αν υπάρχει το ερώτημα ποιοι είναι αυτοί οι κανίβαλοι, η απάντηση είναι, όλοι αυτοί που φαινομενικά είναι φίλοι μας, μας παίρνουν τηλέφωνο, μας στέλνουν μικρά γλυκά sms, έρχονται και χτυπάνε την πόρτα μας μόνο για μία αγκαλιά, έρχονται προγραμματισμένα για καφέ και κουβεντούλα, ενίοτε είναι η παρέα για λιώσιμο με αλκοόλ, ενώ μπορούν μέσα σε δύο τρεις κουβέντες να μας ξεσκίσουν την ψυχή, να μας κάνουν να αισθανθούμε τόσο άσχημα και να νιώθουμε την αρνητική παρουσία τους ώρες αφότου έχουν φύγει.
Τι μπορεί να κάνει κάποιος σε αυτή τη περίπτωση? Μάλλον να κλείσει την πόρτα της καρδιάς του και να μην αφήνει κανέναν τέτοιο «φίλο» να μπαίνει και να καταστρέφει την ανοιξιάτικη αύρα του μυαλού, την γαλήνη της καρδιάς. Αν οι κανίβαλοι πεινούν ας φάνε τις σάρκες τους, ας φάνε τους βατράχους στο ποτάμι τους. Σ� αυτό το ποτάμι εγώ δεν θα πάω, δε ψήνομαι, πως το λένε... Προτιμώ να λιώνω εδώ στη φρικτή ζέστη, στην αποπνικτική ανυπαρξία μου, παρά να πάω σε αυτό το ποτάμι. Εξάλλου είναι ουτοπικό ότι στο ποτάμι αυτό μπορούμε να ονειρευόμαστε, εκεί μόνο μπορούμε να φαγωθούμε.
3.8.05
Με δανεικό τουτού
διένυσα περί τα 2200 χιλιόμετρα, γύρω γύρω στην καρδιά μου. Απύθμενη η λαχτάρα μου για μαγικά μέρη, νέες αναμνήσεις, τρελά σκηνικά. Πήγα να βρω νεράιδες, στο πιο μακρινό ποτάμι της Ελλάδας, τουλάχιστον από την Αθήνα που μένω, κι από το Αίγιο που έφυγα οδικώς. Έφτασα στη άκρη του κόσμου, μεταφορικά γράφοντας, στον ’ρδα. Πανέμορφο τοπίο, απίστευτη η φύση που το περιβάλει, τρελή η μαγεία που απλώθηκε στα μάτια μου.
Όσο κι αν κοιτούσα με λαχτάρα να συναντήσω νεράιδες, όσο και αν ευχόμουν να δω νύμφες, να δω τον Πάνα, δεν τα κατάφερα. Δεν συναντιόνται με τα μάτια τέτοια πλάσματα. Η καρδιά μου σκίρτησε, τρικύμισε, ήξερα ότι βρέθηκα πολύ κοντά. Ο Απόλλωνας σίγουρα ήταν εκεί, με κερνούσε συνέχεια κρασί (και τεκίλες, και τζιν, κλπ) κι εγώ μεθυσμένη ξεκινούσα πάλι με το αυτοκίνητο (ή με τα φτερά μου?) να διαβαίνω κι άλλους δρόμους, κι άλλες ερήμους κι άλλους ουρανούς.
Πόσο μακριά μπορώ να φτάσω; Τελικά πολύ μακριά, ή λίγο δεν έχει τόση σημασία. Νόημα στην αναζήτηση μου δεν υπάρχει, ότι κάνω προσπαθώ να το κάνω με στυλ. Ονειρεύομαι ότι έχω φτερά και ταξιδεύω πάντα αντίθετα στον άνεμο, μόνο γιατί μου αρέσει να μπερδεύει ο αέρας τα μακριά μου μαλλιά και να χορεύουν τρελά, σαν την παρανοϊκή φύση μου.
Όμορφο ταξίδι, μαγικό. Έφτασα μακριά μέσα μου και είδα ότι στο βάθος της καρδιάς μου δεν υπάρχει τίποτα. Ένα υπέροχο τίποτα. Ένα ολόλαμπρο σύμπαν. Είχα παρέα μου ένα νεραϊδένιο άρχοντα (ναι, τώρα πια το ξέρω με σιγουριά ότι είσαι ένας τέτοιος) που μαζί ανοίξαμε πολλούς δρόμους ο ένας στην αντίληψη του άλλου. Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να σου ξεσκίζουν την κοσμοθεωρία, αν όμως το χάρτινο κουτί, 1 επί 1, σκιστεί, δεν χάνονται οι σχέσεις. Πρόσεξέ το, υπάρχει κι άλλο κουτί, χάρτινο κι αυτό, που περιβάλει το πρώτο, κι άλλο που περιβάλει το δεύτερο, και άλλο, και άλλο... Ένα μαγικό άναρχο όλον είμαστε, και μαζί και καθένας στον μικρό του πλανήτη, σαν τον μικρό πρίγκιπα με την "εξημερωμένη αλεπού του" που τον αναζητεί τα βράδια στον ουρανό...
Έχω τόσα να θυμηθώ που το μυαλό μου δειλιάζει να τακτοποιήσει ιεραρχικά σε σκέψεις. Νιώθω τόσα πολλά, σαν να διαστέλλεται η ψυχή μου και να χωράει λίγο ουρανό. Αν η ελευθερία έχει μυρωδιά, τότε αυτή είναι, αυτή που τώρα τρελαίνει τις αισθήσεις μου.
Όσο κι αν κοιτούσα με λαχτάρα να συναντήσω νεράιδες, όσο και αν ευχόμουν να δω νύμφες, να δω τον Πάνα, δεν τα κατάφερα. Δεν συναντιόνται με τα μάτια τέτοια πλάσματα. Η καρδιά μου σκίρτησε, τρικύμισε, ήξερα ότι βρέθηκα πολύ κοντά. Ο Απόλλωνας σίγουρα ήταν εκεί, με κερνούσε συνέχεια κρασί (και τεκίλες, και τζιν, κλπ) κι εγώ μεθυσμένη ξεκινούσα πάλι με το αυτοκίνητο (ή με τα φτερά μου?) να διαβαίνω κι άλλους δρόμους, κι άλλες ερήμους κι άλλους ουρανούς.
Πόσο μακριά μπορώ να φτάσω; Τελικά πολύ μακριά, ή λίγο δεν έχει τόση σημασία. Νόημα στην αναζήτηση μου δεν υπάρχει, ότι κάνω προσπαθώ να το κάνω με στυλ. Ονειρεύομαι ότι έχω φτερά και ταξιδεύω πάντα αντίθετα στον άνεμο, μόνο γιατί μου αρέσει να μπερδεύει ο αέρας τα μακριά μου μαλλιά και να χορεύουν τρελά, σαν την παρανοϊκή φύση μου.
Όμορφο ταξίδι, μαγικό. Έφτασα μακριά μέσα μου και είδα ότι στο βάθος της καρδιάς μου δεν υπάρχει τίποτα. Ένα υπέροχο τίποτα. Ένα ολόλαμπρο σύμπαν. Είχα παρέα μου ένα νεραϊδένιο άρχοντα (ναι, τώρα πια το ξέρω με σιγουριά ότι είσαι ένας τέτοιος) που μαζί ανοίξαμε πολλούς δρόμους ο ένας στην αντίληψη του άλλου. Γνωρίζω ότι δεν είναι εύκολο να σου ξεσκίζουν την κοσμοθεωρία, αν όμως το χάρτινο κουτί, 1 επί 1, σκιστεί, δεν χάνονται οι σχέσεις. Πρόσεξέ το, υπάρχει κι άλλο κουτί, χάρτινο κι αυτό, που περιβάλει το πρώτο, κι άλλο που περιβάλει το δεύτερο, και άλλο, και άλλο... Ένα μαγικό άναρχο όλον είμαστε, και μαζί και καθένας στον μικρό του πλανήτη, σαν τον μικρό πρίγκιπα με την "εξημερωμένη αλεπού του" που τον αναζητεί τα βράδια στον ουρανό...
Έχω τόσα να θυμηθώ που το μυαλό μου δειλιάζει να τακτοποιήσει ιεραρχικά σε σκέψεις. Νιώθω τόσα πολλά, σαν να διαστέλλεται η ψυχή μου και να χωράει λίγο ουρανό. Αν η ελευθερία έχει μυρωδιά, τότε αυτή είναι, αυτή που τώρα τρελαίνει τις αισθήσεις μου.
25.7.05
Έχω φύγει...
Γύρω στα 500 χιλιόμετρα μακριά από την νεραϊδοχώρα μου, μεταμφιέζομαι σε απλή κοινή θνητή, μπαίνω σε ένα Internet Cafe και απλώνω λίγη από την αγωνία μου στην οθόνη... Θα πάω ακόμα πιο μακριά, θα φτάσω στο μαγικό προορισμό μου, σε ένα μακρινό ποτάμι, όπου βρίσκεται ένα μέρος ξακουστό για τις νεράιδες που μαζεύονται και χορεύουν καλοκαιρινούς, ξένοιαστους χορούς.
Περιμένω την στιγμή που θα φτάσω με υπέρμετρη αγωνία. Περιμένω αυτά που πάω να συναντήσω με περισσότερη... Αν μη τι άλλο, θα γεμίσει η καρδιά μου εικόνες και αισθήσεις, θα ανέβω ακόμα ένα σκαλοπάτι κοντύτερα στον ουρανό. Πάω να δω πιο καλά τον εαυτό μου, σε άλλο φόντο, με άλλη ματιά. Ότι κι αν δω θα το φωτογραφήσω με την δύναμη των αναμνήσεων και θα το φέρω πίσω κρυμμένο στα φτερά των ονείρων μου.
Δεν αναρωτιέμαι πια αν τα όνειρά μου θα πραγματοποιηθούν. Είναι ήδη πραγματικότητα. Ακόμα, όμως, αναρωτιέμαι για τις προσδοκίες μου...
Θα επιστρέψω.
Περιμένω την στιγμή που θα φτάσω με υπέρμετρη αγωνία. Περιμένω αυτά που πάω να συναντήσω με περισσότερη... Αν μη τι άλλο, θα γεμίσει η καρδιά μου εικόνες και αισθήσεις, θα ανέβω ακόμα ένα σκαλοπάτι κοντύτερα στον ουρανό. Πάω να δω πιο καλά τον εαυτό μου, σε άλλο φόντο, με άλλη ματιά. Ότι κι αν δω θα το φωτογραφήσω με την δύναμη των αναμνήσεων και θα το φέρω πίσω κρυμμένο στα φτερά των ονείρων μου.
Δεν αναρωτιέμαι πια αν τα όνειρά μου θα πραγματοποιηθούν. Είναι ήδη πραγματικότητα. Ακόμα, όμως, αναρωτιέμαι για τις προσδοκίες μου...
Θα επιστρέψω.
21.7.05
Κοριτσάκια κι αγοράκια
Με αφορμή το άρθρο σχετικά με τις "Ελληνίδες χαζογκόμενες" ξεκίνησε μια σκέψη στο μυαλό μου για τις καραμέλες που πιπιλάμε εδώ και πολύ καιρό σχετικά με το τι μας χωρίζει από το άλλο φύλο. Πως, δηλαδή, υπάρχει μια γενικότερη κατακραυγή κι από τις δύο πλευρές, σχετικά με τον καμμένο εγκέφαλο των απέναντί μας. Μια συνεχόμενη γκρίνια και μιζέρια, η χαζές γκόμενες από την μια, το κάθε λογής αρσενικο κάρβουνο, από την άλλη.
Μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα ανθρώπων αποτραβηγμένων έξω από το χορό, οι οποίοι βγάζουν την κακία τους (εμού συμπεριλαμβανομένης) ενώ όταν επιστρέφουν στο χορό, συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο ώστε επιβεβαιώνουν όλα αυτά που καταδικάζουν. Για παράδειγμα, χτες μια φίλη μου αποφάσισε να αναρτήσει στην πόρτα του σπιτιού της επιγραφή η οποία θα φέρει τον τίτλο "Αγ. Παντελεήμονας - Αν δεν είσαι κουτσός, στραβός, γκαγκά, καμμένος, κλπ, μη μου χτυπήσεις την πόρτα". Θα μπορούσα, σκέφτηκα, να το κάνω κι εγώ. Ωστόσο, η μεγάλη αλήθεια είναι ότι όπως και τώρα, έτσι και στο εγγύς μέλλον, θα μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον, θα ενθουσιαζόμαστε, θα ερωτευόμαστε, ανθρώπους που θα πληρούν όλες τις προϋποθέσεις που κράζουμε.
Το ίδιο έχω δει να συμβαίνει και με τους άντρες. Αν δεν είσαι η σούπερ γουάου χαζή γκόμενα, ξανθιά, με ασορτί αξεσουάρ και άσχετα ενδιαφέροντα, δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, που λέει ο λόγος.
Δύο ακραίες καταστάσεις οι οποίες τείνουν να γίνουν ο μεγάλος κανόνας. Δύο κοινές πεποιθήσεις, που σε κάθε πλευρά αλλάζουν μόνο οι "αντίπαλοι". Σίγουρα υπάρχουν θέματα τα οποία ομαδοποιούν τους άντρες ξεχωριστά από τις γυναίκες, ωστόσο αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις σχέσεις ανάμεσά τους. Αν μιλήσουμε για τις σχέσεις, τότε ασχολούμαστε με κάτι τελείως διαφορετικό, και πάμε πιο κάτω στις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα.
Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι δύσκολες. Κοινώς, όλα αυτά που έχουν ειπωθεί μέχρι σήμερα για το χάσμα της επαφής και της επικοινωνίας. Μια διάθεση του παρτάκια να πλανάτε στην ατμόσφαιρα. Και μια βολικότατη πεποίθηση "δεν φταίω εγώ, οι άλλοι είναι οι γκαγκά". Θεωρώ ότι αυτό έχει την μέγιστη επιρροή στις ερωτικές σχέσεις και στη διαμάχη που αναφέρεται πιο πάνω.
Το πρόβλημα δεν είναι αν οι άλλοι είναι οι προβληματικοί, μάλλον το αντίθετο. Το πρόβλημα είναι προσωπικό. Ουσιαστικά, δεν μπορεί να θεωρηθεί υγιής σκέψη το γεγονός ότι έχω απέναντί μου έναν άντρα (ή μια γυναίκα) ο οποίος δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα στις δικές μου πεποιθήσεις για το τρόπο επαφής, επικοινωνίας, σκέψης, φιλοσοφίας, κλπ κι όμως πρέπει να ανταποκριθεί με το ζόρι, να αλλάξει τρόπο σκέψης και συνήθειες, από π.χ. πορωμένος body builder να γίνει ποιητής για τα όμορφα μάτια μου, αλλιώς αυτός έχει πρόβλημα, ειδικά δε, όταν οι πορωμένοι body builder είναι μια ομάδα ανθρώπων για τους οποίους αισθάνομαι μια αντιπάθεια και αποστροφή για τους χι λόγους που ενδεχομένως έχουν καρφωθεί στο όμορφο κεφαλάκι μου, αλλά από την άλλη με εκσταστιάζουν κιόλας.... Welcome στην λογική του παραλόγου, στην ατόφια παράνοια που γινόμαστε δέκτες καθημερινά.
Μια πάθηση η οποία παίρνει διαστάσεις επιδημίας είναι η ανειλικρίνεια με τον εαυτό μας. Η παντελής έλλειψη επαφής με το μέσα μας. Δεν γίνεται να υπάρχουν υγιείς σχέσεις αν δεν υπάρχουν υγιή σκεπτόμενα άτομα που τις συνάπτουν. Ίσως, όπως αναφέρεται και στο άρθρο που μου έδωσε την τροφή για την σκέψη μου αυτή, αν γυρίζαμε την πλάτη στους τρεις τοίχους που βρίσκονται μπροστά μας, θα μπορούσαμε να δούμε ξεκάθαρα τον πραγματικό κόσμο που δεν είναι άλλος από το κόσμο μέσα μας.
Αφήνοντας πίσω αυτές τις σκέψεις, γυρίζω στα παραμύθια μου, εκεί όπου υπάρχουν μόνο καλοί, κακοί, και πάντα στο τέλος υπάρχει Happy End, και το κυριότερο: δεν υπάρχουν μπερδεμένοι ήρωες...
Μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα ανθρώπων αποτραβηγμένων έξω από το χορό, οι οποίοι βγάζουν την κακία τους (εμού συμπεριλαμβανομένης) ενώ όταν επιστρέφουν στο χορό, συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο ώστε επιβεβαιώνουν όλα αυτά που καταδικάζουν. Για παράδειγμα, χτες μια φίλη μου αποφάσισε να αναρτήσει στην πόρτα του σπιτιού της επιγραφή η οποία θα φέρει τον τίτλο "Αγ. Παντελεήμονας - Αν δεν είσαι κουτσός, στραβός, γκαγκά, καμμένος, κλπ, μη μου χτυπήσεις την πόρτα". Θα μπορούσα, σκέφτηκα, να το κάνω κι εγώ. Ωστόσο, η μεγάλη αλήθεια είναι ότι όπως και τώρα, έτσι και στο εγγύς μέλλον, θα μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον, θα ενθουσιαζόμαστε, θα ερωτευόμαστε, ανθρώπους που θα πληρούν όλες τις προϋποθέσεις που κράζουμε.
Το ίδιο έχω δει να συμβαίνει και με τους άντρες. Αν δεν είσαι η σούπερ γουάου χαζή γκόμενα, ξανθιά, με ασορτί αξεσουάρ και άσχετα ενδιαφέροντα, δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, που λέει ο λόγος.
Δύο ακραίες καταστάσεις οι οποίες τείνουν να γίνουν ο μεγάλος κανόνας. Δύο κοινές πεποιθήσεις, που σε κάθε πλευρά αλλάζουν μόνο οι "αντίπαλοι". Σίγουρα υπάρχουν θέματα τα οποία ομαδοποιούν τους άντρες ξεχωριστά από τις γυναίκες, ωστόσο αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις σχέσεις ανάμεσά τους. Αν μιλήσουμε για τις σχέσεις, τότε ασχολούμαστε με κάτι τελείως διαφορετικό, και πάμε πιο κάτω στις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα.
Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι δύσκολες. Κοινώς, όλα αυτά που έχουν ειπωθεί μέχρι σήμερα για το χάσμα της επαφής και της επικοινωνίας. Μια διάθεση του παρτάκια να πλανάτε στην ατμόσφαιρα. Και μια βολικότατη πεποίθηση "δεν φταίω εγώ, οι άλλοι είναι οι γκαγκά". Θεωρώ ότι αυτό έχει την μέγιστη επιρροή στις ερωτικές σχέσεις και στη διαμάχη που αναφέρεται πιο πάνω.
Το πρόβλημα δεν είναι αν οι άλλοι είναι οι προβληματικοί, μάλλον το αντίθετο. Το πρόβλημα είναι προσωπικό. Ουσιαστικά, δεν μπορεί να θεωρηθεί υγιής σκέψη το γεγονός ότι έχω απέναντί μου έναν άντρα (ή μια γυναίκα) ο οποίος δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα στις δικές μου πεποιθήσεις για το τρόπο επαφής, επικοινωνίας, σκέψης, φιλοσοφίας, κλπ κι όμως πρέπει να ανταποκριθεί με το ζόρι, να αλλάξει τρόπο σκέψης και συνήθειες, από π.χ. πορωμένος body builder να γίνει ποιητής για τα όμορφα μάτια μου, αλλιώς αυτός έχει πρόβλημα, ειδικά δε, όταν οι πορωμένοι body builder είναι μια ομάδα ανθρώπων για τους οποίους αισθάνομαι μια αντιπάθεια και αποστροφή για τους χι λόγους που ενδεχομένως έχουν καρφωθεί στο όμορφο κεφαλάκι μου, αλλά από την άλλη με εκσταστιάζουν κιόλας.... Welcome στην λογική του παραλόγου, στην ατόφια παράνοια που γινόμαστε δέκτες καθημερινά.
Μια πάθηση η οποία παίρνει διαστάσεις επιδημίας είναι η ανειλικρίνεια με τον εαυτό μας. Η παντελής έλλειψη επαφής με το μέσα μας. Δεν γίνεται να υπάρχουν υγιείς σχέσεις αν δεν υπάρχουν υγιή σκεπτόμενα άτομα που τις συνάπτουν. Ίσως, όπως αναφέρεται και στο άρθρο που μου έδωσε την τροφή για την σκέψη μου αυτή, αν γυρίζαμε την πλάτη στους τρεις τοίχους που βρίσκονται μπροστά μας, θα μπορούσαμε να δούμε ξεκάθαρα τον πραγματικό κόσμο που δεν είναι άλλος από το κόσμο μέσα μας.
Αφήνοντας πίσω αυτές τις σκέψεις, γυρίζω στα παραμύθια μου, εκεί όπου υπάρχουν μόνο καλοί, κακοί, και πάντα στο τέλος υπάρχει Happy End, και το κυριότερο: δεν υπάρχουν μπερδεμένοι ήρωες...
20.7.05
Μια καληνύχτα
Θέλω να σου στείλω μια καληνύχτα μαγική, που γεμίζει σιγά σιγά, σαν το φεγγάρι που σε χαζεύει από ψηλά και λούζει τέτοιες ώρες τα γλυκά σου όνειρα. Ένα μικρό νανούρισμα. Στο υπόσχομαι, ο ήλιος θα λάμψει πριν ανοίξεις τα μάτια σου, κι όλα θα λάμπουν σαν τα αντικρίσεις. Θα είναι μια μαγική μέρα αύριο, να το δεις...
17.7.05
Έχω πονοκέφαλο...
Αυτό που μου την δίνει πιο πολύ είναι ο πονοκέφαλος που έπεται όποιας σαββατιάτικης αλκοόλ-κατάνυξης. Έχω που έχω αυτή την καρακαταθλιψάρα (αρχής γενομένης της καταιγίδας που έφαγα στο κεφάλι την Πέμπτη και των δύο ατυχών -μη πω δυστυχών- συναντήσεων του ιδίου απογεύματος) με πήραν χτες το βράδυ με το ζόρι, σχεδόν σηκωτή να βγω.
Η καλή μου εξωγήινη φίλη, αφού μιλήσαμε το βραδάκι και της εξέθεσα λεπτομερώς τις θέσεις μου ("Θέλω να μείνω σπίτι", "το μόνο που έχω όρεξη τώρα είναι να λιώσω κοιτώντας το ταβάνι", κλπ) μου έκανε ντου λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
-Ετοιμάσου σε χρόνο dt και φύγαμε για το πάρτι.
-Ρε δε θέλω, τίποτα.
-Θα έρθεις.
Υπέκυψα, η αλήθεια είναι. Ετοιμάστηκα σε χρόνο dt, όπως μου ορίσανε και φορώντας μαζί με το λινό φορεματάκι μου την κατάθλιψη μου, φύγαμε.
Όμορφα ήταν, δεν λέω. Καλή φάση, συμπαθητική. Πάρτι σε μια υπέροχη αυλή, στην άκρη του κόσμου, κάπου στη Δροσιά. Φάτσες άγνωστες, όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, αλλά οκ. Η φίλη μου έφυγε πριν καλά-καλά περάσει μια ώρα από την ώρα που φτάσαμε. Εγώ πάλι, φτάνοντας στο πάρτι άφησα την κατάθλιψή μου στο αυτοκίνητο του φίλου της, και φορώντας ένα βλέμμα περιέργειας, είχα αρχίσει να αδειάζω με ταχείς ρυθμούς την κάβα του παλικαριού που έκανε το πάρτι. Έ, δε γινόταν να φύγω τόσο νωρίς, βγήκα που βγήκα, θα κάτσω να πιω και να δω τι περίεργο έχει να μου προσφέρει αυτή η βραδιά.
Όπως αποδείχτηκε, το μόνο παράξενο ήταν μια μείωση κατά 15 ευρώ του προϋπολογισμού μου, το οποίο εναπόθεσα με μαύρη καρδιά στο ταξί που με έφερνε ξημερώματα στα Εξάρχεια. Ας μη γκρινιάζω, ο στόχος πάλι επιτεύχθει, ξάπλωσα και αποκοιμήθηκα την ώρα που το φως νικούσε, όπως πάντα, θριαμβευτικά το σκοτάδι.
Εκτός από τον απαίσιο πονοκέφαλο, που το κόβω να μου περνάει κατά την Τρίτη, δύο νέα ηθικά διδάγματα παίζουν με τα κουβαδάκια τους στις αμμουδιές του εγκεφάλου μου:
1. Ποτέ μα ποτέ δεν παίρνουν ταξί από την Δροσιά για Εξάρχεια 5 παρά 10 το πρωί. Με λίγη υπομονή θα το γλίτωνα το ξεζούμισμα.
2. Η κατάθλιψη είναι κάτι που μπορεί κανείς να αφήσει στο αμάξι, κρυμμένο μαζί με την αποσπώμενη πρόσοψη του ραδιοφώνου.
Η καλή μου εξωγήινη φίλη, αφού μιλήσαμε το βραδάκι και της εξέθεσα λεπτομερώς τις θέσεις μου ("Θέλω να μείνω σπίτι", "το μόνο που έχω όρεξη τώρα είναι να λιώσω κοιτώντας το ταβάνι", κλπ) μου έκανε ντου λίγο πριν τα μεσάνυχτα.
-Ετοιμάσου σε χρόνο dt και φύγαμε για το πάρτι.
-Ρε δε θέλω, τίποτα.
-Θα έρθεις.
Υπέκυψα, η αλήθεια είναι. Ετοιμάστηκα σε χρόνο dt, όπως μου ορίσανε και φορώντας μαζί με το λινό φορεματάκι μου την κατάθλιψη μου, φύγαμε.
Όμορφα ήταν, δεν λέω. Καλή φάση, συμπαθητική. Πάρτι σε μια υπέροχη αυλή, στην άκρη του κόσμου, κάπου στη Δροσιά. Φάτσες άγνωστες, όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, αλλά οκ. Η φίλη μου έφυγε πριν καλά-καλά περάσει μια ώρα από την ώρα που φτάσαμε. Εγώ πάλι, φτάνοντας στο πάρτι άφησα την κατάθλιψή μου στο αυτοκίνητο του φίλου της, και φορώντας ένα βλέμμα περιέργειας, είχα αρχίσει να αδειάζω με ταχείς ρυθμούς την κάβα του παλικαριού που έκανε το πάρτι. Έ, δε γινόταν να φύγω τόσο νωρίς, βγήκα που βγήκα, θα κάτσω να πιω και να δω τι περίεργο έχει να μου προσφέρει αυτή η βραδιά.
Όπως αποδείχτηκε, το μόνο παράξενο ήταν μια μείωση κατά 15 ευρώ του προϋπολογισμού μου, το οποίο εναπόθεσα με μαύρη καρδιά στο ταξί που με έφερνε ξημερώματα στα Εξάρχεια. Ας μη γκρινιάζω, ο στόχος πάλι επιτεύχθει, ξάπλωσα και αποκοιμήθηκα την ώρα που το φως νικούσε, όπως πάντα, θριαμβευτικά το σκοτάδι.
Εκτός από τον απαίσιο πονοκέφαλο, που το κόβω να μου περνάει κατά την Τρίτη, δύο νέα ηθικά διδάγματα παίζουν με τα κουβαδάκια τους στις αμμουδιές του εγκεφάλου μου:
1. Ποτέ μα ποτέ δεν παίρνουν ταξί από την Δροσιά για Εξάρχεια 5 παρά 10 το πρωί. Με λίγη υπομονή θα το γλίτωνα το ξεζούμισμα.
2. Η κατάθλιψη είναι κάτι που μπορεί κανείς να αφήσει στο αμάξι, κρυμμένο μαζί με την αποσπώμενη πρόσοψη του ραδιοφώνου.
14.7.05
Στη χώρα του Ποτέ...
Στη χώρα του Ποτέ πότε θα με πας;
Ναι, εκεί που λαμπυρίζουν τα δάκρυα σαν δροσοσταλίδες
Που δεν υπάρχει πόνος, μόνο δάκρυα χαράς
Μόνο ελπίδες που τις κουβαλούν οι νεράιδες και κερνούν τους θαμώνες
Τι να πιω να μοιάζει με ελπίδα;
Τι να πω που να μην θυμίζει μεταμέλεια, που να απαλύνει τον πόνο;
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ξερνάω τις φρίκες μου στο χαρτί
Το ξέρω πως με βλέπεις, τύχη μου, και σχεδιάζεις τις επόμενες σκηνές σε τέλεια σκηνοθεσία, ιστορίες καθημερινής παράνοιας έτοιμες για βράβευση
Όχι, εγώ θέλω να πάω στην χώρα του Ποτέ, εκεί που το αεράκι σιγοτραγουδάει μόνο τον έρωτα χωρίς ψέματα υπεκφυγές
Να πιω θέλω τα φιλιά των λουλουδιών, μεθυσμένη να χορεύω στους αιθέρες, ναι έτσι μπορώ να ελπίζω ότι εσύ σκληρή τύχη μπορείς να με χάσεις
Να μην με ξαναπλησιάσεις ποτέ πια
Θυμάμαι κάτι παλιά, κιτρινισμένα ελπιδοφόρα λόγια �εγώ θέλω να ζήσω� και τα λοιπά
Σε ένα εξαρχειώτικο τοίχο όμως συνάντησα την αλήθεια, δεν υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο
Σε αυτή τη κόλαση που διαβαίνω σιωπηλή στα όνειρά μου, που κοιτώ παρατηρητής τα βράδια μου, δε βρίσκω το δρόμο για την χώρα του Ποτέ
Ίσως εσύ κάτι να ξέρεις, ίσως αν έρθω και σε ρωτήσω να μου δώσεις την ανάσα της φωτιάς που λαχταρώ και τον χάρτη της καρδιάς μου για να ψάξω
Η ημέρα πλησιάζει και ο δρόμος ακόμα νεκρός, αφημένος στα πόδια των διοδίων, άφραγκος, να πληρώσει δε μπορεί το διάβα μου
Εσύ που κοιτάς απειλητικά την εύθραυστη μου καθημερινότητα, μη ξαναστείλεις αυτόν τον άγγελο των κακών μαντάτων που έχει κάτσει μαρμαρωμένος στο πλάι μου και συνεχώς επιβεβαιώνει το φόβο και το πόνο μου,
Ψιθύρισε μου όμορφα ψεύτικα λογάκια, κάνε να περάσει έτσι αναίμακτα κι αυτή η συμφορά και με ένα όμορφο παραμύθι δείξε μου τον δρόμο για τη χώρα του Ποτέ
Κάνω ύστατη έκκληση μετά δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα αντέξω το βάρος
Ναι, εκεί που λαμπυρίζουν τα δάκρυα σαν δροσοσταλίδες
Που δεν υπάρχει πόνος, μόνο δάκρυα χαράς
Μόνο ελπίδες που τις κουβαλούν οι νεράιδες και κερνούν τους θαμώνες
Τι να πιω να μοιάζει με ελπίδα;
Τι να πω που να μην θυμίζει μεταμέλεια, που να απαλύνει τον πόνο;
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ξερνάω τις φρίκες μου στο χαρτί
Το ξέρω πως με βλέπεις, τύχη μου, και σχεδιάζεις τις επόμενες σκηνές σε τέλεια σκηνοθεσία, ιστορίες καθημερινής παράνοιας έτοιμες για βράβευση
Όχι, εγώ θέλω να πάω στην χώρα του Ποτέ, εκεί που το αεράκι σιγοτραγουδάει μόνο τον έρωτα χωρίς ψέματα υπεκφυγές
Να πιω θέλω τα φιλιά των λουλουδιών, μεθυσμένη να χορεύω στους αιθέρες, ναι έτσι μπορώ να ελπίζω ότι εσύ σκληρή τύχη μπορείς να με χάσεις
Να μην με ξαναπλησιάσεις ποτέ πια
Θυμάμαι κάτι παλιά, κιτρινισμένα ελπιδοφόρα λόγια �εγώ θέλω να ζήσω� και τα λοιπά
Σε ένα εξαρχειώτικο τοίχο όμως συνάντησα την αλήθεια, δεν υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο
Σε αυτή τη κόλαση που διαβαίνω σιωπηλή στα όνειρά μου, που κοιτώ παρατηρητής τα βράδια μου, δε βρίσκω το δρόμο για την χώρα του Ποτέ
Ίσως εσύ κάτι να ξέρεις, ίσως αν έρθω και σε ρωτήσω να μου δώσεις την ανάσα της φωτιάς που λαχταρώ και τον χάρτη της καρδιάς μου για να ψάξω
Η ημέρα πλησιάζει και ο δρόμος ακόμα νεκρός, αφημένος στα πόδια των διοδίων, άφραγκος, να πληρώσει δε μπορεί το διάβα μου
Εσύ που κοιτάς απειλητικά την εύθραυστη μου καθημερινότητα, μη ξαναστείλεις αυτόν τον άγγελο των κακών μαντάτων που έχει κάτσει μαρμαρωμένος στο πλάι μου και συνεχώς επιβεβαιώνει το φόβο και το πόνο μου,
Ψιθύρισε μου όμορφα ψεύτικα λογάκια, κάνε να περάσει έτσι αναίμακτα κι αυτή η συμφορά και με ένα όμορφο παραμύθι δείξε μου τον δρόμο για τη χώρα του Ποτέ
Κάνω ύστατη έκκληση μετά δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα αντέξω το βάρος
Οι καταιγίδες τον Ιούλιο
Ξεκίνησε σαν ένα λευκό κομμάτι χαρτί, μια απλή κόλλα Α4. Στην συνέχεια διπλώθηκε κατάλληλα, ξαναδιπλώθηκε, κι έπειτα άλλη μια φορά, αρκετές φορές, μεταμορφώθηκε σε βαρκούλα.
Ήταν χαρούμενη, τώρα θα μπορούσε να ταξιδέψει, να γνωρίσει τον κόσμο πέρα από τους αριθμούς και τις ξύλινες εκφράσεις που μάλλον θα τύπωνε πάνω της κάποιος εκτυπωτής, ή θα έγραφε σε μορφή σημειώσεων κάποιος με το στυλό του. Θα έφευγε επιτέλους από αυτό το γκρι γραφείο, με τους σοβαρούς τύπους πού όλη την ημέρα (και κάποιες φορές την νύχτα) λέγανε κάτι ακατάληπτα πράγματα για κέρδος-κόστος-αύξηση-μείωση-προθεσμίες-υπηρεσίες-project, κλπ.
Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να βγει στο δρόμο, με κάποιο τρόπο, να βρει το απαραίτητο ρυάκι στην άκρη του πεζοδρομίου και να αφήσει γελάκια ενθουσιασμού καθώς το μικρό ρεματάκι θα την ταξίδευε στα σοκάκια στην μαγική αυτή πόλη: στον κόσμο όλο.
Ένα χέρι την άρπαξε απαλά, την οδήγησε σαν πειρατικό πλοίο πάνω από τα post-it και τα διάφορα έγγραφα πάνω στο γραφείο του, κάποιος που προς στιγμή είχε γίνει καπετάνιος που πήγαινε να κρύψει το θησαυρό του.
Αυτή όμως δεν ήθελε να γίνει πειρατικό, ήθελε απλά να γνωρίσει τον κόσμο, να βγει έξω, να γνωρίσει το νερό, την σκόνη, τον αέρα, τους βιαστικούς περαστικούς, όλα αυτά που φανταζόταν από τους ήχους που άκουγε από τον πεζόδρομο μπροστά από το κτίριο του γραφείου.
Η επιθυμία της αυξανόταν όσο περνούσε η ώρα. Όμως πλέον δεν ήταν ούτε πειρατικό, ήταν απλά μια διπλωμένη κόλλα στην άκρη του γραφείου. Καλοκαίρι, Ιούλιος, δεν υπήρχε ίχνος νερού στους δρόμους. Περνούσε η ώρα, ανησυχούσε, σκεφτόταν ότι θα μείνει τελικά αταξίδευτη... Ακόμα και να έβρεχε, ποιο παιδικό χέρι θα την κατέβαζε στην άκρη του δρόμου και θα της έκανε την επιθυμία πραγματικότητα? Κανένας εκεί που βρισκόταν δεν φαινόταν να μπορεί να σκεφτεί τέτοια πράγματα...
Ένας μικρός αναστεναγμός (όσο μπορεί μια κόλλα που έχει διπλωθεί σε βαρκούλα να αναστενάξει) τράνταξε τις σκέψεις της (όσο μπορεί μια κόλλα που έχει διπλωθεί να σκεφτεί) και έκανε την επιθυμία της ακόμα πιο έντονη (όσο μπορεί μια κόλλα που έχει διπλωθεί να έχει επιθυμίες). Ξάφνου, ένας δυνατός κρότος ακούστηκε από ψηλά στον ουρανό, τον ήλιο κάλυψαν κάτι απειλητικά μαύρα σύννεφα, το γραφείο σκοτείνιασε. Χοντρές ψιχάλες με ορμή έπεσαν από τον ουρανό, μια γενικότερη αναστάτωση ακούστηκε από τον δρόμο, πεζοί που έψαχναν κάποιο υπόστεγο.
Είχε έρθει επιτέλους η ευκαιρία; Θα έφευγε και θα ταξίδευε στα μακρινά σημεία του πεζόδρομου, θα έβλεπε τον κόσμο; Πως όμως; Θα το σκεφτόταν κανείς να την πάρει και να την αφήσει να κυλήσει μαζί με το νερό που ήδη είχε συγκεντρωθεί και κατέβαινε με ορμή στην άκρη του δρόμου;
Κάποιος σηκώθηκε από το γραφείο του βιαστικά. Είπε κάτι σχετικά με κάτι που έπρεπε να κάνει έξω, απορημένοι τον κοιτούσαν οι υπόλοιποι να βγαίνει βιαστικά μέσα στην βροχή που όλο και δυνάμωνε. Στα χέρια του καθώς έφευγε κρατούσε κάτι σαν διπλωμένο χαρτί. Ήταν η βαρκούλα! ’κουσε ο ουρανός την επιθυμία της και όλα έγιναν όπως επιθυμούσε. Σε λίγο επέπλεε στα νερά της βροχής, έτσι λευκή, χωρίς όνομα, κατάρτια ή πανιά, χωρίς καπετάνιο και κατάστρωμα, έφευγε και ανάσαινε την περιπέτεια. Καθώς χανόταν, ένιωθε ένα χαμόγελο να την χαιρετά και να της δίνει ευχές για καλό ταξίδι�
Οι ξαφνικές καταιγίδες του Ιούλιο έρχονται να πραγματοποιήσουν μικρές ευχές.
Ήταν χαρούμενη, τώρα θα μπορούσε να ταξιδέψει, να γνωρίσει τον κόσμο πέρα από τους αριθμούς και τις ξύλινες εκφράσεις που μάλλον θα τύπωνε πάνω της κάποιος εκτυπωτής, ή θα έγραφε σε μορφή σημειώσεων κάποιος με το στυλό του. Θα έφευγε επιτέλους από αυτό το γκρι γραφείο, με τους σοβαρούς τύπους πού όλη την ημέρα (και κάποιες φορές την νύχτα) λέγανε κάτι ακατάληπτα πράγματα για κέρδος-κόστος-αύξηση-μείωση-προθεσμίες-υπηρεσίες-project, κλπ.
Τώρα το μόνο που έμενε ήταν να βγει στο δρόμο, με κάποιο τρόπο, να βρει το απαραίτητο ρυάκι στην άκρη του πεζοδρομίου και να αφήσει γελάκια ενθουσιασμού καθώς το μικρό ρεματάκι θα την ταξίδευε στα σοκάκια στην μαγική αυτή πόλη: στον κόσμο όλο.
Ένα χέρι την άρπαξε απαλά, την οδήγησε σαν πειρατικό πλοίο πάνω από τα post-it και τα διάφορα έγγραφα πάνω στο γραφείο του, κάποιος που προς στιγμή είχε γίνει καπετάνιος που πήγαινε να κρύψει το θησαυρό του.
Αυτή όμως δεν ήθελε να γίνει πειρατικό, ήθελε απλά να γνωρίσει τον κόσμο, να βγει έξω, να γνωρίσει το νερό, την σκόνη, τον αέρα, τους βιαστικούς περαστικούς, όλα αυτά που φανταζόταν από τους ήχους που άκουγε από τον πεζόδρομο μπροστά από το κτίριο του γραφείου.
Η επιθυμία της αυξανόταν όσο περνούσε η ώρα. Όμως πλέον δεν ήταν ούτε πειρατικό, ήταν απλά μια διπλωμένη κόλλα στην άκρη του γραφείου. Καλοκαίρι, Ιούλιος, δεν υπήρχε ίχνος νερού στους δρόμους. Περνούσε η ώρα, ανησυχούσε, σκεφτόταν ότι θα μείνει τελικά αταξίδευτη... Ακόμα και να έβρεχε, ποιο παιδικό χέρι θα την κατέβαζε στην άκρη του δρόμου και θα της έκανε την επιθυμία πραγματικότητα? Κανένας εκεί που βρισκόταν δεν φαινόταν να μπορεί να σκεφτεί τέτοια πράγματα...
Ένας μικρός αναστεναγμός (όσο μπορεί μια κόλλα που έχει διπλωθεί σε βαρκούλα να αναστενάξει) τράνταξε τις σκέψεις της (όσο μπορεί μια κόλλα που έχει διπλωθεί να σκεφτεί) και έκανε την επιθυμία της ακόμα πιο έντονη (όσο μπορεί μια κόλλα που έχει διπλωθεί να έχει επιθυμίες). Ξάφνου, ένας δυνατός κρότος ακούστηκε από ψηλά στον ουρανό, τον ήλιο κάλυψαν κάτι απειλητικά μαύρα σύννεφα, το γραφείο σκοτείνιασε. Χοντρές ψιχάλες με ορμή έπεσαν από τον ουρανό, μια γενικότερη αναστάτωση ακούστηκε από τον δρόμο, πεζοί που έψαχναν κάποιο υπόστεγο.
Είχε έρθει επιτέλους η ευκαιρία; Θα έφευγε και θα ταξίδευε στα μακρινά σημεία του πεζόδρομου, θα έβλεπε τον κόσμο; Πως όμως; Θα το σκεφτόταν κανείς να την πάρει και να την αφήσει να κυλήσει μαζί με το νερό που ήδη είχε συγκεντρωθεί και κατέβαινε με ορμή στην άκρη του δρόμου;
Κάποιος σηκώθηκε από το γραφείο του βιαστικά. Είπε κάτι σχετικά με κάτι που έπρεπε να κάνει έξω, απορημένοι τον κοιτούσαν οι υπόλοιποι να βγαίνει βιαστικά μέσα στην βροχή που όλο και δυνάμωνε. Στα χέρια του καθώς έφευγε κρατούσε κάτι σαν διπλωμένο χαρτί. Ήταν η βαρκούλα! ’κουσε ο ουρανός την επιθυμία της και όλα έγιναν όπως επιθυμούσε. Σε λίγο επέπλεε στα νερά της βροχής, έτσι λευκή, χωρίς όνομα, κατάρτια ή πανιά, χωρίς καπετάνιο και κατάστρωμα, έφευγε και ανάσαινε την περιπέτεια. Καθώς χανόταν, ένιωθε ένα χαμόγελο να την χαιρετά και να της δίνει ευχές για καλό ταξίδι�
Οι ξαφνικές καταιγίδες του Ιούλιο έρχονται να πραγματοποιήσουν μικρές ευχές.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)