Αιχμαλωσία

Είμαι αιχμάλωτη των επιθυμιών μου. Θύμα του βίαιου εαυτού μου. Η παρόρμηση είναι προσταγή. Ειδικά αυτή που αναφέρεται στο μέλλον, που δεν έρχεται και τρέχω τρελή να το συναντήσω, 200 χιλιόμετρα μακριά από δώ που πίνω τώρα, θα γίνει παρόν και μάλιστα χωρίς κανείς από τους παρευρισκόμενους να το καταλάβει, θα γίνει ένα ασήμαντο παρελθόν, από αυτά που δεν θυμάμαι, γιατί -πάλι- είχα πιει παραπάνω... Αιχμάλωτη και στην αλκοόλη, λοιπόν.

Ο Τάσος Λειβαδίτης, το έχει γράψει καλύτερα.

Παρ' όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν, η νύχτα μ' έβρισκε πάντα απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου, έχουν μια μυστηριώδη τύχη που μας ξεπερνά και γενικά τ' ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ' ανεβάζουν ψηλά, το πολύ να φτάσεις ώς τη λαιμητόμο ή έστω ώς το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά, και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον, όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους κι οι ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν, κατά τα άλλα συνήθως καίγομαι, έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα ή στα σπίτια που μ' έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ' την πόρτα ένα τσεκούρι.

Aλλά οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα βράδια, όταν ανοίγω το παράθυρο κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά που εκγυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες της αιχμαλωσίας.

Καταρχήν

Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα
όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ' αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.

Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.

Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.


Πεθαίνοντας στο πλάι σου...

Θα έρθει... Μάλλον απροειδοποίητα...

Απροειδοποίητα θα έρθει. Θα με πλησιάσει δίχως να κάνει κανένα παράξενο ήχο, κανένα ήχο που να προκαλέσει ανησυχία στο περιβάλλον που θα παρομοιάζεται εύστοχα σαν την ήρεμη επιφάνεια μιας λακκούβας με νερό στην άκρη του δρόμου, έχοντας όμως ανεπαίσθητες ρίγες από πιθανό θρόισμα του αέρα στην ήρεμη κατά τα άλλα επιφάνειά της. Κάπως έτσι, ο αέρας θα συσπαστεί ξαφνικά, όχι όμως βίαια, μα σαν ένα αόρατο χάδι να τον άγγιξε βιαστικά, και τότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή να με πλησιάσει.

Θα έρθει και θα ακουμπήσει σχεδόν φιλικά το χέρι της στον ώμο μου η ΖΩΗ, και θα ψιθυρίσει λίγα μαγικά λόγια για την μεγαλύτερη αμαρτία που μπορεί κανείς να κάνει και δεν είναι άλλη από το να μη ζει. Όχι με ύφος δασκαλίστικο ή ακόμα χειρότερα ενός ιερέα που διακηρύττει την καλύτερη διαδικασία εισαγωγής στο παράδεισο. Ακόμα κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει πια, πως η κόλαση κι ο παράδεισος είναι εδώ και τώρα (βλέπε, ή καλύτερα άκου, ραδιοφωνική διαφήμιση με κρουασάν, που ένας τύπος γίνεται "σο-κόλαση").

Εγώ, σαν άλλος ήρωας του στυλ Κολοκοτρώνης (ή καλύτερα σο-Κολοκοτρώνης) θα αρχίσω να κουνιέμαι. Θα Την αφήσω να μπει σιγά σιγά στην συνείδησή μου, στο μυαλό μου και ύστερα στις αισθήσεις μου. Το δίχως άλλο, θα αφήσω την μακροχρόνια ακινησία μου και θα αρχίσω να ΖΩ.Τα βήματά μου, παίρνοντας φόρα, θα αρχίσουν να γίνονται μικρές χορευτικές φιγούρες, και τίποτα από το περιβάλλον χιόνι δεν θα μπορεί να γίνει εμπόδιο. Η ΖΩΗ είναι υπεράνω όλων. Νικάει ακόμα και το σκοτάδι και τη θλίψη, ίσως με τη θλίψη να είναι λίγο φίλες, τόσο μόνο ώστε να μπορεί περίτρανα να είναι νικήτρια η ευτυχία, γίνοντας αισθητή δια της απουσίας της.

Ηρωικά μόνο μπορούν να γίνουν όλα αυτά. Δεν θέλει το θάρρος χιλίων γενναίων, όπως απαιτεί η δειλία. Έτσι κι αλλιώς, στο πρόσταγμα της ΖΩΗΣ, που μοιάζει με μυστικό μαγικό ξόρκι, ή σαν τρυφερό ξεκίνημα παραμυθιού, δεν υπάρχουν ανασταλτικοί παράγοντες, εκτός μόνο από τον μεγάλο, από πάντα εχθρό, τον θάνατο.

Ο θάνατος συνοδεύεται από μόνιμη ακινησία των συναισθημάτων και αν κάποια στιγμή τον συναντήσετε, προκαλέστε εμετό και καλέστε το τηλέφωνο του κέντρου ειδικών δηλητηριάσεων, το οποίο, να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Είναι, βέβαια και θέμα εποχής. Αν σας τύχει το καλοκαίρι, μια ματιά προς την ανοιχτή αεικίνητη θάλασσα είναι το γιατρικό. Το φως του ήλιου βοηθά πολύ στην ανακούφιση των συμπτωμάτων, επίσης. Αν όμως είναι από εκείνα τα απαίσια απογεύματα της αρχής του χειμώνα, με το λιγοστό φως και το επίμονο κρύο-που-ήρθε-να-μείνει-μέχρι-την-άνοιξη, μπορώ μόνο να συστήσω την επιτυχή τεχνική των φιδιών και των αρκούδων: Χειμερία νάρκη. Αρκεί το θύμα, χμ..., μάλλον ο ασθενής, να μη ξεχαστεί και τον προσπεράσει η άνοιξη και μείνει να κοιμάται for ever... Γιατί τότε, ο μεγάλος ύπνος γίνεται θάνατος, κι αν τα συναισθήματα πεθάνουν, μάλλον απογοητευτικά μπορεί να είναι τα αποτελέσματα, αν φυσικά υπάρχουν αποτελέσματα που έπονται των θανατερών ύπνων.

Γι αυτό, συνιστώ ανεπιφύλακτα ΖΩΗ, που θα έρθει, δε μπορεί να μην έρθει. Ίσως, όμως, κάπως απροειδοποίητα.

Πειραματισμοί

... ας πειραματιστούμε λοιπόν. Το πιο κατάλληλο μέρος για να γίνει κάτι τέτοιο θα το βρείτε ακολουθώντας το link

Το μήνυμα

Το μήνυμα αδυνατεί να βρει τον παραλήπτη. Μάλλον είναι άτυχο. Τόσο καιρό βολοδέρνει από δω κι από κει, κάπου θα υπάρχει μια πινακίδα, ένα hint, ένα κάτι τέλος πάντων.

Μάλλον φταίει που έχουν ελαττωθεί, μη πω εκλείψει, οι ποιητικές βραδιές. Ή οι βραδιές γεμάτες νοσταλγικές αναμνήσεις, γλυκές ερωτικές απορίες, ή ακόμα καλύτερα, λυτρωτικές αγκαλιές. Η λύτρωση μιας ζεστής αγκαλιάς οφείλεται στην εξουσιαστική ασφάλεια που παρέχει. Το μήνυμα δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Μόνο η αδυναμία να βρεθεί ο παραλήπτης.

Τα σύννεφα πυκνώνουν με αιφνιδιαστικές διαθέσεις. Και το μήνυμα δεν έχει που να σταθεί. Δεν είναι ότι βρίσκεται κάπου γραμμένο και θα αντέξει στο χρόνο. Είναι μια υποψία σκέψης, αυτή τη στιγμή. Είναι επιτακτική η ανάγκη να βρεθεί ο παραλήπτης. Και δεν είναι τόσο εύκολο, αντίθετα η πιθανότητα να γίνει εφικτό τελικά μοιάζει μηδαμινή.

Ένα απλό μήνυμα είναι... Χωρίς πολλές λέξεις, κρυμμένα νοήματα ή άτσαλες επιθυμίες. Ουσιαστικά δεν θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις με τη μορφή χιονοστιβάδας, ούτε θα αναγκάσει τον παραλήπτη σε περαιτέρω ενέργειες ή αποφάσεις. Ωστόσο, διαισθάνομαι ότι ο παραλήπτης επιτηδευμένα κρύβεται γιατί φοβάται.

Βέβαια, κι αυτό δεν είναι σίγουρο, γιατί το μήνυμα θα γνωρίσει τον παραλήπτη μόλις τον βρει. Ίσως και να μην υπάρχει αυτός που αποκαλούμε παραλήπτης. Στην περίπτωση αυτή, θα χρειαστεί ένα μέσο το οποίο να αγκαλιάσει το μήνυμα, να το προστατέψει από την λήθη και από τον χρόνο.

~~~~~~~~
Μήνυμα:
Αν είναι να 'ρθεις, έλα.
~~~~~~~~