Σκεψούλες...

Δεν είναι πολύ ωραίο όταν είσαι μιζεριασμένη και γκρινιάρα χρονιάρες μέρες, να γίνεται κάτι που να σου αλλάζει τελείως όλη την ψυχολογία και διάθεση και ξαφνικά να συνειδητοποιείς, έστω και καθυστερημένα, ότι έχουν έρθει οι γιορτές?
Ε, κάτι τέτοιο έγινε σε εμένα.
Εύχομαι όμως να κρατήσει...

Εγώ το δωράκι μου το πήρα και ας λες ότι δεν έφτασε ακόμα...

Χρόνια πολλά...

Αγαπητή Κλεό,
τις τελευταίες μέρες δεν σου γράφω και πολύ, γιατί πρώτον δεν γίνεται και τίποτα συνταρακτικό στην ζωή μου, δεύτερον ό,τι και αν σου πω θα είναι γκρίνια και τρίτον δεν έχω και πολύ χρόνο.
Θα σου γράψω όμως κάτι που διάβασα σήμερα και το βρήκα πολύ πετυχημένο:

Εύκολη: αντρικός όρος που χαρακτηρίζει τις γυναίκες που έχουν τη σεξουαλική ηθική του άντρα.

Κοριτσοπαρέα μαζεμένη σε ένα σπίτι. Κρασάκι και μεζεδάκια. Το ραδιόφωνο χαμηλά στον ερωτικό. Γύρω κεριά. Συζητήσεις για παλιούς και νέους έρωτες και άλλα "κοριτσίστικα"...

Καιρό είχα να περάσω τόσο ωραία...

...σου γράφω το γράμμα μου από τώρα, μπας και προλάβω...

Μπορείς να κάνεις τις διακοπές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς κανένα 2μηνο αργότερα?
Και μην κάνεις την πλάκα και ρίξεις κανένα χιόνι! Όχι τώρα!

Έχω δουλειές να κάνω και τα πάντα υπολειτουργούν τέλη Δεκεμβρίου στην Ελλάδα :(

Δεν προλαβαίνω καλέ μου Άγιε. Δεν με βολεύει να έρθουν τα Χριστούγεννα τώρα.
Εσύ με καταλαβαίνεις... :(

Με εκνευρίζει/ενοχλεί/εξοργίζει η άποψη που έχουν ορισμένοι (και δυστυχώς άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι, ή που πολύ απλά νομίζουν ότι με ξέρουν) ότι επειδή το αγόρι μου είναι μακριά και επειδή εγώ είμαι "χαζοχαρούμενο", τότε σίγουρα τον κερατώνω.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι συνέχεια προσπαθούν να μαζέψουν και "στοιχεία" τα οποία θα με "ενοχοποιήσουν" και αυτό γίνεται μέσα από ηλίθιες συζητήσεις, ειδικά μέσα από το msn (δεν έχω πολλούς στην λίστα οπότε ψαχτείτε ;) ) ή ακόμα και με "παρακολούθηση" των κινήσεών μου και το πως μιλάω και με ποιον μιλάω, από μερικούς.
Το πιο κλασσικό είναι όταν αναφέρομαι πχ στο ότι έχω γνωρίσει μερικά άτομα μέσω ίντερνετ και ειδικά όταν αναφέρομαι σε άτομα του αντιθέτου φύλου, τότε οπωσδήποτε οι συζητήσεις που κάνουμε είναι πάνω σε γκομενικά. Δηλαδή αποκλείεται να υπάρχει κάτι άλλο να συζητήσουμε ρε γίδια?

guess what! είμαι πολύ πιο σοβαρή από ότι νομίζετε!

Είστε κατίνες ρε!!!
(γιατί ξέρω ότι μερικοί διαβάζετε το blog μου και το ποστ αυτό σας ανήκει ;) ).

Φιλάκια αγάπες μου!

(πχ, αν δεν καταλαβαίνεις τι γράφω, δεν πειράζει. Βαριέμαι να το ξαναδιαβάσω για να δω αν βγαίνει νόημα...)

αφού ξεχάστηκα στο εκατοστό, γιορτάζω το εκατοστό πρώτο ποστ!
άντε... να τα χιλιάσω... :P

Θα ήθελα να ήσουν από μία γωνία να έβλεπες την φάτσα σου βλαμμένε!
μουχεχεχε!!!

To θυμάσαι αυτό το ποστ?
ε λοιπόν πάλι σήμερα μου έλεγαν χρόνια πολλά.
Όοοοχι, δεν έχω AIDS (παγκόσμια μέρα κατά του AIDS η σημερινή για όσους δεν το ξέρουν), απλά και πάλι σήμερα με έπαιρναν τηλέφωνο για να μου πουν χρόνια πολλά.
Και εγώ ως γνωστών, αιφνιδιάστηκα και πάλι...

λες να το καθιερώσω για να τελειώνουμε?

Καλό μας χειμώνα...

Μετά από τις ευχές που άκουσα και στάνιαρα ολίγον τι, είπα να κάνω και ένα ποστάκι για κάτι που σκέφτομαι εδώ και αρκετές μέρες.
Λοιπόν, ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει αν θα ακουστώ σαν ψωνάρα ή ξέρω 'γω πως, γιατί απλά θα γράψω τις σκέψεις (ή 'σκεψούλες' :P) μου, δηλαδή ό,τι υπάρχει στο μυαλό μου πάνω σε αυτό το θέμα.
Αυτόν τον καιρό, έχω 2 φίλες, ας πούμε την Α και την Β οι οποίες δεν γνωρίζονται, αλλά έχουν ένα κοινό γνώρισμα το οποίο στο μυαλό μου τις κάνει να φαίνονται ίδιες.
Η Α είναι μια κοπέλα κοντά στα 30 η οποία τυγχάνει κάπως να είναι συμφοιτήτρια μου και η οποία -καθαρά αντικειμενικά- δεν είναι εμφανίσιμη, το αντίθετο θα έλεγα. Εκτός από την όποια εμφάνιση έχει, το παλιομοδίτικο ντύσιμό της δεν βοηθάει και αυτό ιδιαίτερα, ενώ τα τικ που έχει και τα θεόστραβα δόντια της συμπληρώνουν το υπάρχον σκηνικό.
Η Β είναι μια άλλη κοπέλα με την οποία έχουμε αρκετά κοινά μαθήματα και η οποία -καθαρά αντικειμενικά πάντα- είναι σαν νταλικέρης. Είναι τεράστια (έχει κάτι πλάτες!!! Παναϊαμ'!), άγαρμπη, άσχημη, συνέχεια βρίζει (αφού συνέχεια με φωνάζει "ρε μ@λ@κ@"!!!!), η φωνή της είναι μπάσα, ενώ το όλο σκηνικό έρχεται να συμπληρώσει το κομπολόϊ(!!!!) που κουβαλάει συνέχεια μαζί της.
Αν διαβάσεις την παραπάνω περιγραφή που έκανα, σίγουρα θα νομίζεις ότι κάτι μου έκαναν και θέλω να βγάλω το άχτι μου θάβοντάς τες στο blog μου. Η αλήθεια είναι ότι τις κοπέλες αυτές τις συμπαθώ πολύ και είναι πολύ καλές, αλλά... έχουν ένα προβληματάκι...

Έχουν λανθασμένη ιδέα για τον εαυτό τους.

Κάθε, μα κάθε φορά που βρισκόμαστε ή περνούν από το γραφείο μου, μου εξιστορούν ιστορίες για το πως ο κούκλος της διπλανής πόρτας δεν τις αφήνει σε ησυχία και συνέχεια σφυράει όταν περνάνε, για το πως όταν βγήκαν έξω το σαββατόβραδο τους την έπεσε το μισό bar/club/etc, για το πόσο περιζήτητες είναι, για το ότι η μία χώρισε έναν επειδή δεχόταν απειλές για την ζωή της από την οικογένειά του αγοριού της, για το πως έκαναν σeχ ολόκληρο το προηγούμενο βράδυ από το τρελό το πάθος, κτλ κτλ, πάντα με υπερβολές.

Συγκεκριμένα (τα πιο πρόσφατα δηλαδή) γεγονότα:
είχαμε βγει την προηγούμενη βδομάδα με την Α και εντάξει, δεν λέω, περάσαμε τέλεια, μιας και είναι χαβαλέ-girl, αλλά κάθε φορά που σηκωνόταν για να χορέψει, έκανα πως δεν την ήξερα. Πραγματικά χτυπιόταν στην σκηνή σαν σπαστικό! σαν να είχε πάθει επιληπτική κρίση! μιλάμε για φοβερό πράγμα!
Και μετά από αυτό, γυρνάει και μου λέει "αχ ρε συ Nenyaki, δεν το μπορώ αυτό το πράγμα... κάθε φορά που ανεβαίνω στην σκηνή, μετά όλοι θέλουν να με συγχαρούν για το πως χορεύω... Έχω πολλούς θαυμαστές σε αυτό το μαγαζί, αλλά οι περισσότεροι δεν εκδηλώνονται γιατί με βλέπουν που είμαι τόσο δυναμική και κομπλάρουν..."

Όσον αφορά την Β τώρα, την Παρασκευή που πέρασε μου είπε να μην πηγαίνουμε από τον κεντρικό διάδρομο στο ΤΕΙ, γιατί την κοιτούν όλοι ο αρσενικοί και ντρέπεται... (αχ! με συγχωρείς Β μου, για μια στιγμή νόμιζα ότι έφταιγε η φούστα μου, αλλά πάλι καλά που μου άνοιξες τα μάτια και κατάλαβα ότι έφταιγε το θεϊκό σου 'βαρυμάγκικο' στυλάκι που τράβηξε όλα τα βλέμματα!).

Εντάξει ρε γμτ, δεν με νοιάζει. Ας λένε οι κοπέλες ό,τι θέλουν και ας ζουν στον κόσμο τους.
Εγώ όμως γιατί πρέπει καθημερινά να ανέχομαι τις φανταστικές ιστορίες τους και να τις ακούω να μιλάνε με τις ώωωωωωωωωωωωωωωρες ενώ καταβάθος ξέρω ότι όλα όσα λένε είναι μπαρούφες επειδή αισθάνονται σαν γεροντοκόρες και γιατί δεν γυρνάω να τους πω καμία κουβέντα για να τις βάλω στην θέση τους όταν μου μιλούν με το στυλάκι το "τι-να-πεις-και-εσύ-καημένο"?
Είναι η συμπάθια βλέπεις στην μέση...

Αυτό που με πείραξε όμως ήταν που μια μέρα, ενώ περπατούσα με κάτι άλλες κοπέλες και με την Β μαζί, με σταμάτησε ένας νεαρός και μου έκανε ένα κοπλιμέντο και εγώ απλά του είπα ευχαριστώ πολύ και χαμογέλασα. Ούτε άρχισα να τις πιάνω και να λέω "είδες? είδες? είδες? είδες? είδες? είδες? μου είπε για τα μάτια μου!", ούτε τις έπρηξα μετά όλη μέρα για το κοπλιμέντο που δέχτηκα, ούτε το έβγαλα ανακοίνωση στο site του τμήματος, ούτε το αφισοκόλλησα στον κεντρικό διάδρομο μαζί με τις αφίσες ΔΑΠ/ΝΔΦΚ, όπως θα έκαναν αυτές στην θέση μου, ούτε τίποτα. Απλά χαμογέλασα από ευγένεια.
Και από πίσω μου ακούστηκε ένα "α την ψωνάρα...".
Η Α από την άλλη, μου πετάει συνεχώς το ότι είμαι κοντή!!! με κάθε ευκαιρία!
Εντάξει, δεν λέω ότι είμαι και πρώτο μπόϊ, αλλά δεν έχω γυρίσει ποτέ μα ποτέ να χαρακτηρίσω καμία από τις 2, παρά μόνο τώρα εδώ, στο blog μου.

Θέλω να δω πότε θα έρθει η στιγμή που θα "κάνω μπουμ!" και που θα σταματήσω να ανέχομαι σχόλια από άτομα με συσσωρευμένα κόμπλεξ και θα γυρίσω και θα τους απαντήσω.
Γιατί κάθε φορά γι'αυτό το θέμα και μόνο μου φέρονται μειονεκτικά και δεν λέω και τίποτα από ευγένεια και διακριτικότητα...

ε, αϊ σιχτίρ αγάπες μου!
Αλλά δεν πειράζει. Τουλάχιστον βρήκα τι δώρο θα σας κάνω ενόψη χριστουγέννων... Έναν καθρέφτη! ΧΟΧΟΧΟ!
(φεστιβάλ κακίας by Nenyaki!)

Το συμπέρασμά μου από το χθεσινό «happening» στην Πλατεία Αριστοτέλους είναι ότι δεν ξέρουμε πως να συμπεριφερόμαστε στις υπαίθριες συναυλίες.

Παρά την λαϊκή κατακραυγή που θα προκαλέσω, έχω να κάνω την εξής δήλωση: Ναι, πήγα χθες στον Sakis!
Όλη μέρα το λέγαμε για πλάκα και τελικά 4 γουμάρες ξεκινήσαμε κατευθείαν μετά το ΤΕΙ (ooh yes, πάλι έκλεισα 13 ώρες εκτός οικίας) για να πάμε στον Sakis () για να θυμηθούμε τα νιάτα μας.

Εντάξει, δεν λέω, είχε τρελό χαβαλέ. Μια γυναικοπαρέα που ξεκαρδιζόταν με το παραμικρό, έκανε head-banging με τα Χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια και φώναζε τα κλασσικά και πλέον διαχρονικά συνθήματα “Σάκη-Σάκη-σκίσε το μπλουζάκι” και “Σάκη ζούμε για να σε ακούμε”.

Πέρασα τέλεια… μέχρι την στιγμή που βγήκε ο Ρουβάς.

Μετά από αυτά που είδα χθες, δεν θέλω να φανταστώ τι πανζουρλισμός επικρατούσε όταν έπαιζαν οι Beatles live. Κόσμος πήγαινε και ερχόταν, σε έσπρωχναν από όλες και προς όλες τις κατευθύνσεις, δίπλα μου περνούσαν νεαροί που κουβαλούσαν κοπέλες που είχαν λιποθυμήσει, διάφοροι άλλοι (ας μην τους χαρακτηρίσω καλύτερα) βρήκαν ευκαιρία να ρίχνουν χουφτώματα, άλλοι ήταν με τα αναμμένα τσιγάρα μέσα στον παστωμένο κόσμο, διάφορα 12άχρονα περνούσαν ντυμένα με την νυχτερινή τους αμφίεση που δεν διέφερε και πολύ από αυτής της Μπεζεντάκου και άλλα παρόμοια, με αποκορύφωμα έναν πατέρα που πέρασε από δίπλα μου και κρατούσε αγκαλιά το μικρό παιδάκι του το οποίο είχε χάσει το χρώμα του και με το ζόρι ανέπνεε. Προφανώς ήταν ένας από τους δεκάδες γονείς που είχαν πιάσει τα παιδιά τους (που δεν ξεπερνούσαν το ένα μέτρο τα καημένα) από το χέρι και πάλευαν μέσα από τον τόσο κόσμο να πάνε όσο πιο κοντά γίνεται στην σκηνή. Δηλαδή, τελείως γίδια? Εδώ εγώ, που έχω ένα μέσο ύψος, δυσκολευόμουν να ορίσω το σώμα μου μέσα στον τόσο κόσμο και χαμό και οι άλλοι πήγαιναν τα παιδιά τους εκεί μέσα?

Και μέσα στον χαμό εγώ που δεν ήξερα αν έπρεπε να προσέχω τον εεε... πισινό μου, την τσάντα μου, να μην με κάψουν με κανένα τσιγάρο, το μαλλί μου που έπαιρναν σβάρνα ή την ισορροπία μου. Ε, αϊ σιχτίρ!

Ακούσαμε 2 τραγούδια και φύγαμε. Τον Ρουβά δεν μπόρεσα να τον δω, γιατί αφενός μεν οι γιγαντοοθόνες δεν έδειχναν τίποτα (!!!) και αφετέρου όταν σήκωνα τα μάτια μου έβλεπα μόνο τα κεφάλια των διαφόρων μαντραχαλάδων που ήταν μπροστά και τους πισινούς από τις κοπέλες που είχαν ανεβάσει στους ώμους τους. Δεν πειράζει, τουλάχιστον είδαμε τα πυροτεχνήματα, το στολισμένο δεντράκι, το καραβάκι καθώς και «ένα νέο εντυπωσιακό φωτεινό διάκοσμο, την "Γέφυρα των Αγγέλων" που δεσπόζει στην είσοδο της πλατείας» όπως έγραφε σχετικό άρθρο, ή αλλιώς μια κιτς ‘γέφυρα’ με κάτι φωτεινά αγγελάκια επάνω της. Απορώ σε τι ξόδεψαν όλα τα χρήματα που έδωσαν για την γιορτή.

Το όλο σκηνικό μου χάλασε την διάθεση, αλλά πάλι καλά βρήκαμε το κέφι μας και πάλι όταν καταφέραμε και βγήκαμε από τον κόσμο.

Όπως και να έχει, ήταν μια πολύ καλή έξοδος, μετά από 3 συνεχόμενες μέρες που ήμουν ξάπλα στο σπίτι.

*Και να διευκρινίσω ότι καθόμασταν μπροστά από το Ολύμπιον (περίπου 80 μέτρα μακριά από την σκηνή δηλαδή) και γινόντουσαν όλα αυτά. Δεν έκανα καν την πλάκα να πάω πιο κοντά στην σκηνή για να δω τι κατάσταση επικρατούσε…

Κρύωμα με περιτριγυρίζει...

ένα πακέτο χαρτομάντηλα και 17 φτερνίσματα μέσα σε 1,5 ώρα μάθημα. Καλό σκορ?

Νομίζω ότι μπορώ να πάρω και επίσημα τον τίτλο του αρρωστούλικου...

Και όμως παρόλα αυτά, είμαι η πιo τυχερή φοιτήτρια.
Γιατί?

Γιατί είναι βουλωμένο το μυτάκι μου ακριβώς τον καιρό όπου βάφουν το κτίριο που κάνουμε μάθημα και έτσι είμαι η μόνη που δεν παραπονιέται που γίνεται το μάθημα μέσα στις φρεσκοβαμμένες αίθουσες που μυρίζουν έντονα... Μουχεχεχε!

Λέω να την κάνω από την δουλειά για να πάω στο σπιτάκι να κουκουλωθώ κάτω από τα σκεπασματάκια...
...ΑΨΟΥ! σνιφ... σνιφ...


...Όταν τρέχει η μύτη σου και μυρίζουν τα πόδια σου, τότε γύρνα ανάποδα... :D

Την σχεδίαζα από καιρό αυτήν την εκδρομή μέσα στο μυαλό μου. Από τον Αύγουστο... Μπορεί και από τον καιρό που άρχισα να συνειδητοποιώ ότι θα είμαστε μακριά αυτόν τον χρόνο...
Για να σου πω την αλήθεια, δεν περίμενα ότι θα πηγαίναμε κάπου. Δεν περίμενα καν ότι θα τύχαινε να ήμαστε στην ίδια πόλη αυτήν την εποχή.
Δεν μας θεωρώ τυχερούς και το ξέρεις. Ίσα ίσα. Πάντα συνωμοτούν όλα εναντίον μας, έτσι ώστε να μην καταφέρνουμε να περνάμε ούτε μερικές ώρες μαζί.
"Come on baby, it's us!" η αγαπημένη μας έκφραση...

Δεν περίμενα να γίνει αυτή η εκδρομή. Περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή να με πάρεις τηλέφωνο και να μου πεις ότι κάτι έτυχε, κάτι συνέβη και θα το ακυρώσουμε. Κάθε μέρα και όλο και ένα κακό συναίσθημα με κυρίευε...

Και όμως δεν έγινε τίποτα. Από τις ελάχιστες φορές που ήμασταν τυχεροί.
Το αξίζαμε πιστεύω...

Ετοίμασα τα πράγματά μου την Τρίτη. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την ανυπομονησία μου. Την επόμενη μέρα πήγα στην δουλειά με την παραγεμισμένη μου τσάντα να μου κόβει τον ώμο μέσα στα λεωφορεία...
Στο γραφείο δεν είχα μυαλό να ασχοληθώ με τίποτα άλλο. Χάζεψα διάφορα σε ένα site - οδηγό της Ξάνθης, εκτύπωσα πρόχειρα το ποστ που είχε κάνει ο CM για την πόλη μαζί με δύο χάρτες, τα στρίμωξα όλα μέσα στην τσάντα και μετά το μάθημα ξεκίνησα.
Τα απανωτά εργαστήρια μετά την δουλειά με είχαν κουράσει πολύ σε συνδυασμό και με την αναμονή στα ΚΤΕΛ. Μπήκα στο λεωφορείο μετά από ώρα σαν υπνωτισμένη.
3 ώρες δρόμος. Μου φάνηκαν σαν χρόνια...
Στην αρχή προσπάθησα να κοιμηθώ, αλλά μάταια. Κοιτούσα συνεχώς το ρολόι. Χάζευα την τηλεόραση, έπαιζα με τα μαλλιά μου, άκουγα Mp3, έστελνα μηνύματα με το κινητό. Η ώρα δεν περνούσε με τίποτα.
Έφτασε 10 το βράδυ. Το λεωφορείο σταμάτησε. Είχαμε φτάσει.
Κατέβηκα και κοίταξα γύρω, αλλά δεν ήσουν. Χαμογέλασα. Ήταν σαν να παίζαμε κρυφτό και να σε έψαχνα μέσα στον κόσμο.
Άρχισε να βρέχει. Ακούμπησα τα πράγματα μου σε ένα παγκάκι και ενώ έψαχνα άτσαλα για να βρω που είχα στριμώξει την ομπρέλα μου, ένιωσα μια σιλουέτα να με πλησιάζει.
Μπορούσα να διακρίνω από το λιγοστό φως το χαμόγελό σου.
Δεν στο είπα, αλλά μου φάνηκες τόσο όμορφος...

Ως τότε αισθανόμουν σαν να είχε περάσει ένας αιώνας.
Από εκεί και πέρα, ούτε κατάλαβα πως πέρασαν οι μέρες...

Βόλτες όλη μέρα, ζεστά καφεδάκια στην παλιά πόλη και μεζέδες στα παραδοσιακά ταβερνάκια, χανούμ μπουρέκ και καζάν ντιπί στο 'παραδοσιακό γλυκαντήρι', αγκαλιές στο ξενοδοχείο και φωτογραφίες στην παιδική χαρά...
Αλλά πάνω από όλα ξεκούραση και ηρεμία...

Έχουμε έναν δικό μας μοναδικό τρόπο για να περνάμε όμορφα και δεν νομίζω ότι θα μας καταλάβει ποτέ κανείς...
Γι'αυτό είμαστε ακόμα μαζί.

Θα μου λείψεις αύριο που φεύγεις... :(

Το Nenyaki πάει εκδρομή για να συνέλθει...
Ξάνθη το μέρος, 4 οι μέρες.

Ελπίζω να μην μας τα χαλάσει ο καιρός, γιατί άκουσα για βροχές...
Αλλά δεν πειράζει. Χειμερινή εκδρομούλα είναι, δεν θα πάω για μπάνιο!

Αν βρέχει ίσως και να είναι και καλύτερα, φτιάχνει και ατμόσφαιρα somehow...


Cheer up luv! φεύγουμε στις 7...

Αυτόν τον καιρό έχω εκατομμύρια πράγματα μέσα στο μυαλό μου. Πραγματικά εκατομμύρια.
Δεν ξέρω ποιο θέμα από όλα όσα με απασχολούν να πρωτοσκεφτώ και όταν τα πιάνω με την σειρά για να βρω μία λύση για το καθένα, τότε από το ένα θέμα, ξεπηδούν άλλα 'υποθέματα', τα οποία είναι ακόμα πιο σοβαρά από τα ίδια τα θέματα από τα οποία προέρχονται.
Και οι αϋπνίες συνεχίζονται...
Μακάρι να είχα κάποιον να μου έλεγε ότι 'να, αυτό θα είναι καλό για εσένα, αυτό πρέπει να κάνεις'. Κανένας δεν φαίνεται όμως να βοηθάει, γιατί όλα αυτά τα θέματα πρέπει να τα λύσω μόνη μου δυστυχώς, μιας και αφορούν εμένα, το μέλλον μου και άλλα παραμύθια...
Και σαν να μην μου έφτανε που έχω τόσα πράγματα να σκεφτώ και να κάνω, όλα έχουν διαφορετικό deadline...

Την ήδη χάλια ψυχολογία μου δεν την βοηθάει το γεγονός ότι λείπεις.
Όχι ότι θα μου έδινες μια απάντηση στα προβλήματα που έχω, αλλά σε έχω ανάγκη γμτ...

...you make my sun shine...

Είναι μερικές στιγμές που πρέπει να είμαστε μαζί.
Να, όπως σήμερα...

Χρόνια μας πολλά... :(

...περνάω μια φάση...

Tην Δευτέρα το βραδάκι, μετά από ένα χαλαρωτικό μπανάκι στην θερμαινόμενη εσωτερική πισίνα μου, ανέβηκα στον πάνω όροφο της βίλας και κατευθύνθηκα προς το ανατολικό υπνοδωμάτιο.
Μπήκα, σπρώχνοντας ελαφρά την περίτεχνα διακοσμημένη ξύλινη πόρτα, βγάζοντας τις γόβες μου και πατώντας ξυπόλιτη στο χειροποίητο μεταξωτό περσικό χαλί. Το μόνο φως στο δωμάτιο προερχόταν από τα λιγοστά κεριά που υπήρχαν τόσο αρμονικά τοποθετημένα γύρω μου. Χαμήλωσα την μουσική και βυθίστηκα στα πουπουλένια χρυσοκέντητα παπλώματα του υπέρδιπλου κρεββατιού μου, ειδική παραγγελία από τους πιο κορυφαίους μόδιστρους της Ιταλίας και του Παρισιού, ενώ απολάμβανα το martini μου...
Ξάφνου, την γαλήνια αυτή ατμόσφαιρα που είχα δημιουργήσει, την διέκοψε ένα άγαρμπο χτύπημα στην πόρτα.
"Η υπηρέτρια πάλι! μα... τώρα βρήκε??!??!!" σκέφτηκα τσατισμένη, αλλά δεν άφησα τα νεύρα μου να μου χαλάσουν το θετικό φένγκο σούι που με τόσο κόπο είχα δημιουργήσει. "Πέρασε φτωχή μου Αναστασία", είπα...

Μια σιλουέτα ξεπρόβαλε πίσω από την μισάνοιχτη πόρτα.
"Σενιόρα Nenya, σας ζητούν στο τηλέφωνο", απάντησε η δύσμοιρη υπηρέτρια.
"Μα, δεν ξέρουν ότι δέχομαι τηλεφωνήματα μόνο από τις 6 έως τις 8?"
"Μου είπαν ότι είναι επείγον... για ένα δημοσίευμα...", η φωνή της χαμήλωσε.
"Ουφ... ας είναι. Πέρασε το τηλέφωνο στο δωμάτιό μου, μικρή μου."

Τα καλά:
…Ξαναείδα τα άτομα που υπερσυμπαθώ και πλέον τα αισθάνομαι σαν φίλους.
…Πέρασα πολύ όμορφα (κλασσική ατάκα, αλλά το εννοώ).
…Κάθισα δίπλα στον Zpi (χαχαχα! :P )
…Η Ttallou το πήρε απόφαση να πάει erasmus!
…Το λεμόνι με αγριοκοίταξε πάλι με το all-times-classic θανατηφόρο βλέμμα του :D
…Μετά την συνάντηση, ο Θοδωρής έκανε ένα όχι και τόσο σοβαρό ποστ :P
…Η marilina δεν ήταν τσατισμένη :D
...Είχα την ευκαιρία να ανταλλάξω έστω μια χειραψία με άτομα που διαβάζω το blog τους εδώ και καιρό (την jojo, τον Naftilo, και την agripnia).

Τα κακά:
…Δεν γνώρισα όλους τους bloggers έτσι όπως ήμασταν χωρισμένοι σε 2 ‘στρατόπεδα’.
…Άφησα τουλάχιστον 95862045826 συζητήσεις στην μέση.
…Αν και καθόμασταν έξω, όταν γύρισα σπίτι διαπίστωσα ότι είχα ‘ποτίσει’ από την τσιγαρίλα.
…To strabadaki δεν είχε άδεια :(
…Πάλι δεν μπόρεσα να μιλήσω με την Marion.
…Ο Tyxod μας δουλεύει όλους καθώς όχι μόνο δεν έχει άσπρο άλογο, αλλά ούτε καν μαύρο ibiza.
…Μάλλον θα αρχίσει να χρεώνει ο CM τα templates τώρα που άρχισε να γίνεται εμπορικός :P
…Που πήγε εκείνος ο χαλβάς τέλος πάντων?

Αυτάκια…
Να είμαστε καλά να ξαναβρεθούμε παιδιά.

Τι μουσική ακούς?
…Πάντα με δυσκόλευε αυτή η ερώτηση…

Γιατί το template σου είναι ροζ?
…Και τι να ήταν? Μαύρο?

Πόσες και σήμερα?
92 και συνεχώς μειώνονται!

Τι θέλεις να γίνεις όταν ‘μεγαλώσεις’?
Ακόμα ψάχνω…

Γράφεις για εσένα ή για τους αναγνώστες σου?
…Γράφω για εμένα, αλλά σκεπτόμενη ότι μερικοί αναγνώστες μου είναι κοντινά μου πρόσωπα, αυτό με εμποδίζει από το να γράφω πραγματικά αυτά που θέλω...

Δεν έχω ιδιαίτερο κόλλημα με τα θέματα ιπποτισμού κτλ, αν και πιστεύω ότι οι γυναίκες από την φύση τους (σαν πιο χαζο-ρομαντικές που είμαστε), θέλουμε να μας φέρονται ως πριγκιπισσούλες (είμαστε γαλουχημένες με το παραμύθι του πρίγκιπα με το άσπρο άλογο, δυστυχώς ή ευτυχώς…).

Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι έχω την απαίτηση όταν συναναστρέφομαι με 'αρσενικά', να μου φέρονται διαφορετικά, μόνο και μόνο επειδή ανήκω στο «ασθενές» (?) φύλο, αλλά με ένα συγκεκριμένο θέμα έχω τρελό κόλλημα.

Περπατάς μαζί με μία κοπέλα, ή περπατάς στον δρόμο ή στο πεζοδρόμιο ή wherever και πετυχαίνεις μια κοπέλα σε ένα σημείο όπου δεν μπορείτε να περάσετε και οι 2 ταυτόχρονα και θα πρέπει ο ένας να περιμένει αναγκαστικά. Ε τότε, περίμενε να περάσει η κοπέλα ρε γαϊδούρι!

Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φαίνεται πολύ άσχημο όταν γίνεται το παραπάνω σκηνικό και ειδικά όταν ο τυπάς περνάει μπροστά σου με άνεση και εσύ περιμένεις στην άκρη για να περάσει.
Εντάξει, εγώ σταματάω λόγω ευγένειας (ή επειδή πολύ απλά βλέπω ότι αν κάνω και εγώ την κίνηση για να περάσω, τότε θα συγκρουστούμε), αλλά εσύ ούτε καν για τα τυπικά, να κάνεις έστω μια κίνηση ότι προσπάθησες –έστω- να σταματήσεις?

Δεν παίζει ρόλο αν η κοπέλα αυτή σε ενδιαφέρει, αν είναι άγνωστη, αν είναι όμορφη/άσχημη, αν, αν, αν…
Είναι κοπέλα, πάει και τελείωσε.

Κορυφαίο παράδειγμα σήμερα που πήγα να περάσω από μία πόρτα στο ΤΕΙ, ενώ από το απέναντι «ρεύμα» ερχόντουσαν 4 μαντράχαλοι και δεν σταμάτησε κανένας για να περάσω. ΚΑΝΕΝΑΣ!

Λίγο "ιπποτισμός" ρε παιδιά. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα.

While listening to: Tom Jones - She's a lady

Blog_meeting «Voreiwn»

Πληροφορίες και συμμετοχές ΕΔΩ!


Update: Το link διορθώθηκε :)

Πάρε αυτήν, γιατί τόσα χρόνια μαζί ούτε μια φωτογραφία δεν έχουμε αξιωθεί να βγούμε!
(βασικά, υπάρχει μια και μοναδική από μια σουβλακερί στην Κρήνη πριν από 3 βδομάδες την οποία και δεν κατέχω :( )

Χρόνια σου πολλά χαζή :) :*

Είχα τόσα να γράψω, μα στην πορεία τα ξέχασα...
Nέο ποστάκι στο blog του homo erasmus.

Ο τίτλος του ποστ αυτού, είναι εξαιρετικά αφιερωμένος στον darthiir :P

Είναι μερικές φορές που ένα τραγούδι, ένα αντικείμενο, μια ατάκα, μια φωτογραφία, κάτι που θα πετύχω στον δρόμο κτλ, μου θυμίζουν άτομα με τα οποία μπορεί να έχουμε να μιλήσουμε χρόνια ή ακόμα και να τα δώ πάρα πολύ καιρό, όμως παρόλα αυτά τα σκέφτομαι μερικές φορές...

Μπορεί να είναι φίλοι παλιοί, μπορεί να είναι άτομα που χαθήκαμε λόγω απόστασης, άτομα με τα οποία παρεξηγηθήκαμε και 'ξεκόψαμε', άτομα τα οποία τα γνώρισα έστω για λίγες μέρες απλά να έχουμε κοινές εμπειρίες μαζί, ακόμα και άγνωστα άτομα με τα οποία να ανταλλάξαμε μία κουβέντα ή έστω ένα βλέμμα...

Ακόμα και αν ο λόγος που δεν μιλάς με κάποιον είναι επειδή κάποτε μαλώσατε, πάντα υπάρχουν αναμνήσεις με αυτούς που σου προκαλούν νοσταλγία...

Θα ήθελα πολύ να ξέρω αν μερικοί με σκέφτονται και με ποια ένταση με σκέφτονται, ακόμα και τι λένε για εμένα, έστω και αν είναι άσχημο...

Μελαγχολική ημέρα η σημερινή...

Από την προηγούμενη βδομάδα μια ψηφιακή μου δημιουργία (photoshopιά με λίγα λόγια, όχι κάτι ιδιαίτερο) φιγουράρει σε site γνωστού ελληνικού προϊόντος μετά από διαγωνισμό στον οποίο συμμετείχα (και δεν στο λέω που να σκάσεις!).
Η αλήθεια είναι ότι πιάστηκε η καρδιά μου που χρειάστηκε να παραιτηθώ από οποιαδήποτε πνευματικά δικαιώματα από την φωτογραφία που είχα δημιουργήσει με την συμμετοχή μου στον διαγωνισμό, αλλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και πολύ...

ας είναι.
Τώρα μπορώ να απολαμβάνω την φάτσα μου ως κινούμενο screensaver, το ίδιο και όσοι επισκέπτες του site επιθυμούν να το κατεβάσουν, οι οποίοι ελπίζω να μην είναι πολλοί, γιατί είμαι και ντροπαλή η άτιμη. :P :P :P

...Σοφέεεερ! γίνεται να φέρεις την 10άμετρη την λιμουζίνα καλέ μου?
δεν χωράει το καλάμι μου!!!

...Δεν έχω χρόνο ούτε για να σκεφτώ!

Τις τελευταίες μέρες έχω τρεις τσαντίλες (όχι ότι είναι μετρήσιμο ουσιαστικό, αλλά κουβέντα να γίνεται....).

Πρώτη τσαντίλα:
Το γραφείο μου βρίσκεται μόλις 2-3 μέτρα μακριά από την κύρια πόρτα του κτιρίου, οπότε, όπως είναι πολύ λογικό, τις τελευταίες μέρες θέλω να είναι συνέχεια κλειστή, μιας και έχει πολύ κρύο και υγρασία το πρωί και παγώνω κυριολεκτικά (γιατί αν είσαι κιόλας καθιστός και δεν κινείσαι, τότε παραγίνεται το κακό). Ειδικά στο σημείο όπου βρίσκομαι, δημιουργείται ρεύμα και δεν έχω και καμία όρεξη να γριπιάζομαι σαν τα κοτόπουλα.
Ε, λοιπόν, κάθε μέρα θα μπουν ή θα βγουν τουλάχιστον 5263942758693865 γίδια, θα την αφήσουν ανοιχτή και θα συνεχίσουν ακάθεκτοι την πορεία τους!
Μα, ρε γμτ, δεν καταλαβαίνω. Μπαίνεις σε ένα γραφείο για να κάνεις την δουλειά σου, την αναθεματισμένη την πόρτα (για να μην πω κακιά λεξούλα) τι την αφήνεις ανοιχτή πίσω σου?

Δεύτερη τσαντίλα:
Με εκνευρίζει η άποψη που έχουν οι περισσότεροι ότι το ότι δηλαδή επειδή είμαι πληροφορικάρια, μπορώ να διορθώσω τα πάντα και να λύσω και όλες τις απορίες που έχει ο κόσμος πάνω στους υπολογιστές, εκτυπωτές, fax, τηλέφωνα, internet, DVD, CD Players, φωτοτυπικά, scanners, κουζίνες, πλυντήρια, και οτιδήποτε "παρόμοιο" (γιατί ως γνωστόν, για οτιδήποτε έχει καλώδια και μπαίνει στην πρίζα, είναι αρμόδια η πληροφορική). Επίσης με εκνευρίζει το αποδοκιμαστικό "καλά-είσαι-κομπιούτερς(δεν γράφτηκε τυχαία με ελληνικούς χαρακτήρες)-σε-λίγο-παίρνεις-πτυχίο-και-δεν-μπορείς-να-μου-το-φτιάξεις" υφάκι που παίρνουν όσοι έχουν τις απορίες αυτές και δεν μπορώ να τους τις λύσω.

Τρίτη τσαντίλα:
Το μέρος στο οποίο βρίσκεται το γραφείο μου, ναι μεν θεωρείται (ως ένα σημείο) της πληροφορικής, αλλά εκτός αυτού δεν έχει καμία άλλη σχέση με το αντικείμενο με το οποίο ασχολούμαι εγώ στην πρακτική μου. Απλά σε αυτό το κτίριο είχε χώρο και γι'αυτό έβαλαν το γραφείο μου εδώ. Κάθε μέρα λοιπόν, οποιοσδήποτε μπαίνει γραφείο μου, θέλει να τον εξυπηρετώ κιόλας πάσει θυσία (ειδικά οι "μεγάλοι" είναι ως επί το πλήστον τα γίδια της υπόθεσης, γιατί στους φοιτητές αν τους πεις να περάσουν αργότερα, δεν γκρινιάζουν καθόλου).
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ένας κύριος που ήρθε χθες. Μπαίνει με έναν αέρα μέσα στο γραφείο, αφήνει και την πορτάρα ανοιχτή ο άρχοντας και λέει μπλα μπλα μπλα έχω πρόβλημα με το δίκτυο και μπλα μπλα μπλα. Τον κόβω κάπου εκεί και του λέω ότι οι υπεύθυνοι λείπουν και γι'αυτό θα πρέπει να περάσει και πάλι αργότερα. Και εκεί ο τυπάς τα παίρνει και άρχιζει να μου φωνάζει!
"Και τώρα εσύ νομίζεις ότι με εξυπηρέτησες δηλαδή? Πληροφορική δεν είσαι? γιατί δεν μου απαντάς εσύ? Και τι πάει να πει να έρθω αργότερα? ξέρεις ποιός είμαι εγώ? Και τους άλλους γιατί τους εξυπηρέτησες και εμένα όχι?" κτλ κτλ κτλ
Εγώ το καημένο προσπαθούσα σε ήρεμους τόνους να του εξηγήσω ότι δεν έχω καμία σχέση με το πρόβλημά του και ότι δεν είναι αρμοδιότητά μου να του απαντήσω και απλά έτυχε το γραφείο μου να είναι δίπλα στο γραφείο των υπευθύνων οι οποίοι και έλειπαν εκείνη την δεδομένη στιγμή. Και να σου ο τυπάς που όσο περνούσε η ώρα, τόσο πιό πολύ φώναζε! Όταν τελικά σηκώθηκε όλο το κτίριο στο πόδι και μαζεύτηκαν όλοι από τα υπόλοιπα γραφεία στο δωμάτιο στο οποίο βρισκόμασταν, κάπως σταμάτησε να φωνάζει μετά την επέμβαση τους. Στο τέλος, μου είπε 2-3 κουβέντες όλο ειρωνία και σηκώθηκε και έφυγε.

Και πάνω σε αυτό σε ρωτάω: αν τύχαινε και δεν είχε χώρο εδώ και έβαζαν το γραφείο μου δίπλα στην μαιευτική, θα μου ζητούσαν όλες να τις ξεγεννήσω?

Αν είναι ποτέ δυνατόν!

Μελαγχόλησα...

(o παλιμπαιδισμός συνεχίζεται...)

Κυρίες και κύριοι, σήμερα έχει γεννέθλια το προβατάκι μου!

Μπε μπε μπε μπε, μπε μπεεεε
Μπε μπε μπε μπε, μπε μπεεεε
Μπε μπε μπε μπε, μπε μπε μπε
Μπε μπε μπε μπε, μπε μπεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!
(το "happy birthday to you" στα προβατικά! χιχι!)

Για την ιστορία και μόνο, σήμερα κλείνει τα 2 :)

άντε να δούμε εγώ πότε θα μεγαλώσω :P

Πως πέρασαν οι μέρες... χειμώνιασε πάλι...

Μου φαίνεται πολύ περίεργο το ότι κρύωσε ο καιρός. Το μυαλό μου έχει μείνει κάπου στον Απρίλιο ας πούμε (μιας και το καλοκαίρι δεν είχε κάτι special για να μου μείνει, άρα δεν αισθάνομαι ότι πέρασε ακόμα!) και όμως κοιτάω το ημερολόγιο σαν χαζή και βλέπω ότι ο μήνας είναι Οκτώβρης.

Και όχι μόνο Οκτώβρης, αλλά είναι και μέσα Οκτωβρίου!

Με εκνευρίζει αυτή η εποχή είναι η αλήθεια. Αυτή η μεταβατική περίοδος από το καλοκαίρι στην άνοιξη (δεν νομίζω ότι περνιέται για φθινόπωρο αυτό!!!).
Την μία είσαι με τιραντέ και πέδιλο και την άλλη είσαι με μακρυμάνικο, μπουφάν, κάλτσες και μπότες.
Μου την δίνει η υγρασία της Θεσσαλονίκης.

Πιο πολύ όμως ξέρεις τι μισώ όταν κάνει κρύο?
Που ξυπνάω το πρωί και το παπλωματάκι μου είναι ζεστό και απαλό και νάνι και έξω από αυτό έχει κρύο. Βγάζω για πλάκα το μικρό μου το δαχτυλάκι διστακτικά έξω από το παπλωματάκι και αυτό μαζεύεται γρήγορα πάλι μέσα και κουρνιάζει δίπλα στα άλλα που το αγκαλιάζουν για να ζεσταθεί και του συμπαραστέκονται.
Φαντάζεσαι πόσο θάρρος πρέπει να μαζέψει το μικρό μου το δαχτυλάκι, όχι μόνο για να κάνει πάλι την απόπειρα να βγει από το κουβερτάκι, αλλά και για να πείσει και τα άλλα δαχτυλάκια να το ακολουθήσουν και μετά την πατούσα ολόκληρη, το ένα πόδι, το άλλο πόδι... και στο τέλος εμένα που σηκώνομαι πάντα με την ίδια ξινισμένη φάτσα και με σέρνω μέχρι το μπάνιο για να μου ρίξω λίγο νερό για να ξυπνήσω...

και πάντα στο μυαλό μου ο ίδιος σκοπός:

Τις τελευταίες μέρες κάνω login στο blog, πάω να γράψω κάτι, μετά το σβήνω και κλείνω το pc...
Πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω και δεν έχω και την διάθεση να γράψω κάτι, αφού είμαι συνέχεια πτώμα...

Αυτή η βδομάδα που πέρασε, ήταν η πιο κουραστική του τελευταίου χρόνου και δυστυχώς για τους υπόλοιπους έξι μήνες όχι μόνο θα είναι έτσι, αλλά θα προστεθούν και άλλα στο ήδη βεβαρημένο εβδομαδιαίο πρόγραμμά μου.

Να δω αν θα αντέξω...

173 και σήμερα για το τέλος του εξαμήνου.
Στραβάδι, θα μετράμε μαζί... :P

Είμαι πολύ πτώμα για να γράψω το οτιδήποτε...
Θα σου δείξω μόνο μία φωτογραφία που έβγαλα πάνω από την Ακρόπολη και μου άρεσε πολύ.
Η εικονιζόμενη κυρία είναι η κούκου (μαμά μου) και το κοριτσάκι είμαι εγώ :)
Έβγαλα και άλλες με το ίδιο περίπου θέμα, με κορυφή την pic -διπλό πορτρέτο- που είναι η κούκου με φόντο το Ηρώδειο και εγώ μέσα από το γυαλί με φόντο τον Παρθενώνα, αλλά η κυρία κούκου είναι ντροπαλή και δεν ήθελα να την βάλω ολόκληρη στο blog μου.

Τσσσ... τι έφτιαξα πάλι!

υπόλοιπες pics άλλη μέρα...
άντε πάω για νάνι τώρα...

Αγαπητή Κλεό.
Χθες βράδυ γύρισα από Αθήνα ΣΤΟΠ. Έγραψα πολλά χιλιόμετρα ΣΤΟΠ. Πήγα Παρθενώνα, Ηρώδειο, Μουσείο Ακροπόλεως, Θέατρο Διονύσου, Ερέχθειο (Ακρόπολη με λίγα λόγια), Αρχαία αγορά, Ναό Ηφαίστου, στοά Αττάλου, Ρωμαϊκή αγορά με αέρηδες, Βιβλιοθήκη Ανδριανού, Βουλή, Ζάππειο, Στύλους Ολυμπίου Διός, Πύλη Ανδριανού, Κεραμεικός, Καλλιμάρμαρο, Βουλή, Πλάκα, Μοναστηράκι, Θησείο, Σύνταγμα ΣΤΟΠ. Όλα αυτά σε 2 μόλις μέρες και όλα με τα πόδια ΣΤΟΠ. Ενώ περπατούσα από το ένα μέρος στο άλλο, διάβασα ένα βιβλίο (οδηγό πόλης - αυτοξενάγηση) 200 σελίδων ΣΤΟΠ. μου ξέφυγε ο Λυκαβηττός γιατί δεν άντεχα με τόσο περπάτημα να ανέβω τα 196 σκαλοπάτια της οδού Αιόλου για να πάρω το τελεφερίκ ΣΤΟΠ. Έχω πάει σε όλα αυτά, αλλά ήθελα να το παίξω τουρίστρια, ξέρεις, σανδαλάκι, καπελάκι, οδηγός Αθηνών κτλ ΣΤΟΠ. Σύντομα φωτογραφίες ΣΤΟΠ. Συγγνώμη Ka8y που δεν σε πήρα τηλ ΣΤΟΠ. Θέλω να αποκεφαλίσω όλα τα περιστέρια στην Βουλή ΣΤΟΠ. Πριν λίγο γύρισα από γάμο συμφοιτητή μου ΣΤΟΠ. Η νύφη πάλι μου έσπασε τα νεύρα ΣΤΟΠ. Το γλέντι έμοιαζε περισσότερο με party γεννεθλίων, παρά με γαμήλιο γλέντι ΣΤΟΠ. Οκτώβρη μήνα και το γλέντι το έκαναν έξω σε ανοιχτό χώρο ΣΤΟΠ. Το δαγκώσαμε κανονικά (με το συμπάθειο πάντα) ΣΤΟΠ. Και στα δικά σου ΣΤΟΠ. Αύριο τελευταία μέρα διακοπών ΣΤΟΠ. Την Δευτέρα ξεκινάω πρακτική και μαθήματα ΣΤΟΠ.

Να περιμένεις σύντομα μεγαλύτερο ποστ ΣΤΟΠ.

Σιγά να μην έστελνα τέτοιο τηλεγράφημα ποτέ! ΣΤΟΠ.

Μπράβο στα παιδιά!
Θαυμάσαμε μια εθνική διαφορετική. Μια εθνική που έπαιξε σωστό μπάσκετ ακόμα και όταν το σκορ είχε ξεφύγει. Έχουμε καλή ομάδα και το απέδειξαν σήμερα.
Μας το χρωστούσαν.

ένα παραπονάκι όμως...
όταν είναι για ποδόσφαιρο, όλοι τρέχουν.
Το μπάσκετ το έχουν λιγάκι γραμμένο στην Ελλάδα...

Πάλι καλά μετά τον τελικό μαζεύτηκε κόσμος στον λευκό και καταλάβαμε λίγο την νίκη, γιατί το Σάββατο το βράδυ μετά τον αγώνα με την Γαλλία (το οποίο είχε και κάποιο ενδιαφέρον βρε παιδί μου!), ήμασταν εμείς και εμείς...

Ας είναι... μην γκρινιάζουμε χρονιάρα μέρα!

Πριν λίγο, μπήκα στο blog μου με Internet explorer, έτσι, από περιέργεια, για να δω τι παίζει και παρατήρησα ότι μου τα δείχνει τελείως κουλά!
Με τον firefox όλα είναι μια χαρούλα.

και είμαι και πληροφορικάρια... γμτ!
Τουλάχιστον όταν δεν έχεις ιδέα από αυτά και είσαι κοριτσάκι, εμφανίζεται πάντα ένα αγοράκι (επειδή έχουν και μία Α άνεση με αυτά τα πιο πολλά) και σε βοηθάει.
Ειδικά αν είσαι και μικρό και ροζ κοριτσάκι και κάνεις και λίγα γλυκά ματάκια , τότε τρέχουν όλοι (μεταξύ μας, πάντα πιάνει αυτό )

Τώρα όμως? γμτ! γμτ! γμτ!
Εμπρός λοιπόν καλή μου HTML!

Μακάρι να ήξερα τι φταίει και πως να το διορθώσω.
Όχι ότι έχω και πολύ όρεξη για να ψάξω...

γμτ! γμτ! γμτ!

help!

Ay amor me duele tanto...
Me duele tanto... :(


Estoy esperandote... 

-Έλα Nenyaki, πώς έγραψες σήμερα?
-Δεν ξέρω ...ρώτα την Μαρία!


(εεε... έκανα μια ζαβολίτσα και εγώ, τελευταίο μάθημα εξεταστικής σήμερα, να μην μου έμενε για το άλλο εξάμηνο... )
αν δεν τα κάνω τώρα που είμαι μικρό, πότε θα τα κάνω? χιχι! :D :D

κάνεις ποστ στο blog του homo erasmus...

(...ζήλεια darthiir! )

Κρίσεις απαισιοδοξίας?
...ίσως. Θα μου περάσει.
Όπως πάντα :)

Σήμερα πάντως είμαι καλύτερα. Πριν λίγο έκοψα και την τουρτίτσα μου και άκουσα και το τραγουδάκι :)
Η τούρτα, τι άλλο? black forest, όπως και κάθε χρονιά.
Νιαμ νιαμ!


PS. φυσικά και δεν πήρα κεράκι ερωτηματικό (δεν είμαι και τοοοοσο ψωνάρα!), αλλά είναι photoshopιά :D
Δεν θα τα αποκαλύπτουμε και όλα στο blog μας, έτσι? ;)

Αγαπητή μου Κλεό...
σήμερα έχω τα γεννέθλιά μου. Και όμως δεν αισθάνομαι κάτι διαφορετικό...
Όχι ότι αλλάζει κάτι όταν σύμφωνα με τα χαρτιά είσαι έναν χρόνο παραπάνω στην ηλικία.
Εννοώ ότι δεν αισθάνομαι ότι σήμερα είναι τα γεννέθλιά μου...

Κάθε χρονιά όταν πήγαινε η ώρα 12 τρελαινόταν το κινητό μου με μηνύματα φίλων με ευχές για χρόνια πολλά, όλη την ημέρα ήμουν μέσα στην τρελή χαρά, έπαιρνα συνέχεια δώρα, είχα προετοιμασίες και το βράδυ είχα πάρτυ με πολύ κόσμο...
Φέτος έχω την αίσθηση ότι απλά είμαι μια υπενθύμιση στο κινητό ορισμένων.

Δεν ξέρω, μάλλον είμαι πολύ κακομαθημένη, αλλά όταν έχω γεννέθλια θέλω όλοι να με κάνουν να αισθάνομαι ότι είμαι ξεχωριστή. Μόνο για 24 ώρες.
Δεν είχα ποτέ παράλογες απαιτήσεις αυτήν την μέρα, αλλά θέλω οι κοντινοί μου άνθρωποι (και φίλοι) να με κάνουν να αισθάνομαι ότι έχω γεννέθλια, ξέρεις, νταντέματα, μικρά χατηράκια και τέτοια χαζά...
Όπως και όταν κάποιος δικός μου έχει γεννέθλια, θέλω να τον κάνω να αισθάνεται ότι η ημέρα αυτή είναι διαφορετική από όλες τις άλλες, έτσι, επειδή έχει γεννέθλια...

Γιατί την αισθάνομαι ως την μοναδική special μέρα του χρόνου την σημερινή.
Και ας είναι ξεχωριστή μόνο για εμένα.
Αξίζω 24 ξεχωριστές ωρίτσες μέσα στον χρόνο πιστεύω...

Τις τελευταίες 2 χρονιές, τα γεννέθλιά μου δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Ίσα ίσα μπορώ να πω ότι σε μερικές φάσεις ήταν χειρότερα και από τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου...
Φέτος πολύ απλά, δεν περιμένω να γίνει τίποτα.

Ας ήσουν εδώ να κάνεις ξεχωριστή την ημέρα :(

Δεν ξέρω... ίσως και να είμαι κουρασμένη...

Χρόνια πολλά Nenyaki...

Πάλι έπιασα την πάρλα στο blog του homo erasmus...

Κάθε χρονιά στις 11 Σεπτέμβρη άνοιγαν τα ρημάδια τα σχολεία. Δεν μπορώ να πω ότι χαιρόμουν ιδιαίτερα την ημέρα αυτή και ο λόγος δεν ήταν φυσικά επειδή είχε τελειώσει το καλοκαίρι και άρχιζαν τα μαθήματα...

Πριν κάμποσο καιρό υπήρχε μια διαφήμιση που έδειχνε μια σχολική αίθουσα, ένα κοριτσάκι με τα καλά του και με την τσάντα στον ώμο μπροστά από τον πίνακα, την δασκάλα να το παρουσιάζει στους μαθητές και όλοι μαζί έλεγαν "Καλημέεεεραααα Αννούυυυλααα!".
Ε, κάπως έτσι γινόταν και με εμένα και δεν ήταν καθόλου διασκεδαστικό.

Δεν ξέρω αν ήμουν κοινωνική ή αν έγινα.
Πιστεύω ότι αρκετές φορές μάλλον με πίεσαν οι καταστάσεις να γίνω.
Μπορεί να με πίεσα και εγώ...

Χρονιά παρά χρονιά που λες, εμφανιζόμουν μόνη μου σε ένα σχολείο όπου δεν ήξερα κανέναν. Το μισούσα αυτό.
Από την πρώτη κιόλας μέρα, έπρεπε να δικτυωθώ, πριν δημιουργηθούν οι παρεούλες της χρονιάς, και εγώ μείνω απέξω και μετά δεν είχα κάποιον να μιλήσω.

Μισούσα την στιγμή που χτυπούσε το κουδούνι για να μαζευτούμε και έπρεπε να αφήσω την μαμά μου, την μόνη γνωστή μου ανάμεσα στα τόσα άτομα που υπήρχαν γύρω μου.
Όταν μας έβαζαν να στοιχηθούμε κατά τμήματα, έπιανα όποιο κοριτσάκι μου φαινόταν πιο συμπαθητικό και το ρωτούσα "Γειά σου, με λένε Nenya, θέλεις να καθίσουμε μαζί?" και παρακαλούσα να βρω γρήγορα κάποιο διαθέσιμο.
Ήταν μια standard διαδικασία, η οποία έπρεπε να εκτελεστεί σωστά, πολύ γρήγορα και πάντα πριν ανέβουμε στην αίθουσα και πιάσουμε τα θρανία (γιατί τότε θα ήταν πολύυυυ αργά), με την ευχή πάντα να μην έπεφτα σε κανένα μπάζο και το φορτωνόμουν για όλη την διάρκεια της χρονιάς.

Με πείραζε πολύ που έβλεπα ότι τα άλλα παιδάκια ήταν ήδη γνωστά μεταξύ τους και έκαναν παρέα. Τα κοριτσάκια είχαν ήδη την καλύτερή τους φίλη, πιανόντουσαν χεράκι-χεράκι και σχημάτιζαν πηγαδάκια. Όλα ήδη ήξεραν πιο παιδάκι ήταν το πιο συμπαθητικό, το πιο ηλίθιο, το πιο γκρινιάρικο, το πιο φλώρικο, το πιο κλαψιάρικο, ο καλύτερος μαθητής, κτλ...
Εγώ έπρεπε να τα ανακαλύψω όλα.

Μισούσα το ότι όλοι με κοιτούσαν σαν να είμαι εξωγήινη.
Μισούσα που οι καθηγητές δεν μου έβαζαν βαθμούς ακόμα και όταν τους άξιζα επειδή δεν με ήξεραν και επειδή δεν ήμουν η κόρη της Φρόσως, η εγγονή του μπαρμπα-Θανάση ή το ανίψι της κυρα-Λενιώς.
Μισούσα το ότι έπρεπε να εξηγώ κάθε φορά από που είμαι, από που ήρθα, γιατί άλλαξα πόλη, γιατί θα φύγω πάλι (Και αυτήν την διαδικασία την μισώ ακόμα).
Μισούσα που ήμουν πάντα "η καινούρια".

Όταν είσαι μικρός δεν σε πειράζει. Δηλαδή σε πειράζει, αλλά όχι τόσο πολύ.
Όταν είσαι μικρός, το μόνο που θέλεις είναι να παίζεις. Αν βρεις παιδάκια να παίζεις, είσαι μέσα στην καλή χαρά.
Όταν μεγαλώσεις τι γίνεται όμως?
Όταν σκάσεις μύτη στο προαύλιο και δεν έχεις την μαμά σου να σε συνοδεύει?
Όταν είσαι ανάμεσα σε δεκάδες άτομα και δεν ξέρεις κανέναν?
Όταν είσαι σε έναν χώρο όπου είναι όλοι κατά ομάδες, χαίρονται, σταυροφιλιούνται, χαιρετιούνται, φωνάζουν κτλ και εσύ είσαι μόνη σου στην άκρη?

Όταν μεγάλωσα, τα πράγματα ήταν πολύ πιο διαφορετικά και αρκετά πιο δύσκολα ως προς το ψυχολογικό μέρος της υπόθεσης.
Και όμως, έπιανα στο άσχετο την κουβέντα από την πρώτη μέρα σε όσα πιο πολλά άτομα μπορούσα, ήθελα δεν ήθελα. Δεν γινόταν και αλλιώς...

Τις χρονιές στις οποίες δεν άλλαζα σχολείο (οι οποίες δεν ήταν και πολλές) την πρώτη μέρα που πατούσα στο σχολείο έψαχνα να βρω άτομα τα οποία καθόντουσαν μόνα τους πρώτη μέρα και πήγαινα και τους μιλούσα και τα έπαιρνα μαζί στην παρέα μου και τα σύστηνα σε όποιον έβρισκα μπροστά μου.
Ακόμα και αν δεν είμασταν ίδια τάξη με το καινούριο παιδάκι, έπιανα άτομα στο άσχετο που ήταν ίδια τάξη με το παιδί και τα σύστηνα μεταξύ τους για να έχει παρέα.
Ακόμα και τώρα στο ΤΕΙ, στην αρχή κάθε εξαμήνου που έρχονται οι καινούριοι, όταν δω κάποιον και κάθεται μόνος του, ψιλοχαμμένος, τον πιάνω και αρχίζω να του μιλάω.

Γιατί και εγώ αυτό ήθελα ρε γμτ να μου κάνουν.
Να έρθει κάποιος και να μου μιλήσει.

Αϊ στο καλό... στεναχωρήθηκα βραδιάτικα :(

η μόνη μας διαφορά (και αυτή που φταίει για όλα) είναι ότι εγώ κάποτε σε είδα σαν φίλη.
Εσύ δεν με είδες ποτέ...

...ποτέ?

Δεν μπορώ να το ονομάσω "blogmeeting" αυτό που έγινε χθες, δεν μου κάθεται καλά...

Έφτασα στο σημείο που είχαμε ραντεβού, βελτιώνοντας το ατομικό μου ρεκόρ κατά 19 λεπτά (έφτασα στις 21.11). Το feeling που είχα ήταν σαν να πήγαινα να συναντήσω τίποτα φιλαράκια.
Και έτσι έγινε.

Κάναμε κάμποση ωρίτσα μέχρι να συναντηθούμε και να αποφασίσουμε που θα καθίσουμε. Τελικά βρεθήκαμε σε ένα μαγαζάκι πίσω από την Αγία Σοφία. Στον δρόμο προς τα εκεί είχε πολύ πλάκα μιας και πηγαίναμε λίγο σαν μεθυσμένα, ο ένας από εδώ, ο άλλος από εκεί, εγώ με την Ttallou στην μέση του δρόμου κτλ.

Ήταν αρκετά διαφορετικά από την προηγούμενη φορά και μου άρεσε καλύτερα έτσι. Δεν ήταν ακριβώς meeting. Ήταν ένας καφές μεταξύ φίλων, ή τουλάχιστον έτσι το είδα εγώ.
Τώρα δεν είχαμε τα "ποίος είσαι εσύ", "με τι ασχολείσαι εσύ", καταιγισμό από flash, 57039485720397 αλλαγές θέσεων μεταξύ μας κτλ.
Συζητούσαμε όλοι χαλαρά σαν να γνωριζόμαστε από καιρό.
Πέρασα πολύ ωραία, αλλά έγινε κάτι το παράδοξο. Αν και δεν έβαλα γλώσσα μέσα (typical me), θα ήθελα να είχα συζητήσει περισσότερο με μερικά άτομα.
Δεν καταλήξαμε στο τέλος στην Ναυαρίνου, αν και οι γυναίκες τις παρέας είχαμε προετοιμαστεί για εκεί. Κρίμα επίσης που δεν μπορούσα να πάω και εγώ στην συναυλία από τα Μωρά στη φωτιά με τα παιδιά, αν και λίγο έλειψε να με πείσουν (φταίει όμως που αποφάσισα να το παίξω συνειδητοποιημένη φοιτήτρια! μέρα που διάλεξα και εγώ!)

Με λίγα λόγια...
Πήραμε κρυφά video με την καλή μου Ttallou (που έκανε τον φωτορεπόρτερ της βραδιάς μαζί με τον Oneiro), τoν Telson όταν έκανε τις απίστευτες περιγραφές άλλων γνωστών bloggers, συζήτησα με τον Tyxod για το μέλλον μου, πρόσεχα τον Zpi να μην βγάλει φωτογραφίες όλα τα ποτήρια που υπήρχαν στο τραπέζι (τελικά που ξέφυγε ένα κηροπήγιο), φοβήθηκα με το θανατηφόρο βλέμμα του Λεμονιού που με κοιτούσε κάθε φορά που έλεγα κάτι (αν και εκτίμησα την θυσία που έκανε μετά), και στο τέλος αναρωτήθηκα με τον Crazy monkey:

...ετοιμάζουμε δεύτερο blogomeeting!



Την Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου στις 21.00 στην πλατεία Αριστοτέλους (έξω από το blow up).

Αν αλλάξει τίποτα, θα σε ενημερώσω...

Μην κολλάς που έχασες το πρώτο!
Πες μας αν θα έρθεις σίγουρα, για να σε περιμένουμε :)

(επίσης, μπορείς να δεις και το blog του crazy monkey).

ααααααααααααααααααααχ...
Σεπτέμβρης πάλι...
Η μέρα ξεκίνησε με βροχή... έρχεται το φθινόπωρο...

Και κάθε 1η Σεπτέμβρη, το ίδιο βιολί. Nα μου έρχονται μηνύματα για χρόνια πολλά.
Βρε αγάπες μου, δεν γιορτάζω να λέω εγώ και κάθε χρόνο όχι μόνο μου στέλνουν μήνυμα για χρόνια πολλά οι ίδιοι, αλλά μου στέλνουν και ακόμα περισσότεροι!
Επίσης, μου λένε χρόνια πολλά και του Αγίου Πνεύματος, αλλά και μία άλλη άσχετη ημερομηνία, κάπου την άνοιξη, την οποία και θα πρέπει να σημειώσω κάποτε για να έχω να την λέω (συνέχεια την ξεχνάω).
Από εκεί που θεωρούσα τόσα χρόνια ότι δεν έχω γιορτή, ξαφνικά έχουν ξεπεταχτεί 3 και συνεχίζω!
Εντωμεταξύ, με είχαν βάλει στο τριπάκι και εμένα και το έψαχνα σε μία φάση. Τι μοναστήρια είχα ρωτήσει, μοναχές και ιερωμένους, ψαγμένους με την θρησκεία κτλ και όλοι με διαβεβαίωναν ότι δεν έχω. Τώρα που τις βρήκαν τις "γιορτές" μου όλοι οι άλλοι που δεν είναι και τόσο σχετικοί με το άθλημα, δεν ξέρω να σου πω...

Ή όντως έχω γιορτή ή κάποιοι θέλουν sony και καλά κέρασμα από εμένα...
Τι να πω?

τι σε νοιάζει και εσένα όμως θα μου πεις...

Καλό μας φθινόπωρο...

(ή αλλιώς, νόμοι της Nenya παρτ του!)

4ος νόμος γκαντεμοδυναμικής (ή αλλιώς Nenyοδυναμικής): οποιοδήποτε pc και αν διαλέξεις εν ώρα εξετάσεων, αυτό θα είναι το προβληματικότερο από τα άλλα. Και ο καθηγητής ασορτί!

Την Δευτέρα το πρωί που λες, πήγα και εγώ στο ΤΕΙ για να γράψω το πρώτο μου μαθηματάκι.
Και όμως τελικά, δεν θα το πιστέψεις, αλλά κάθισα και διάβασα!
Βέβαια, ξεκίνησα να διαβάζω την Κυριακή το βράδυ, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία....

Ξεκινάω που λες για το ΤΕΙ και ξεκινάω και πιο νωρίς για να πάω στην ώρα μου (όχι ότι είμαι punctual σαν άτομο, απλά για να πιάσω την πάρλα με αυτούς που έχω να δω καιρό. Ξέρεις, "που πήγες διακοπές?", "άνοιξε το μαλλί σου από τον ήλιο ή το έκανες ντεκαπάζ?", "ουάου! τι τέλειο μαύρισμα! σαν γυφτάκι έγινες γκουχ γκουχ!" και άλλα παρόμοια).
Περιμένω 5 ώρες το πρώτο λεωφορείο που λες, άλλες 8 το δεύτερο και άλλες 37 το τελευταίο και φαρμακερό "52 ΑΤΕΙ-Σίνδος".
Φτάνω στο ΤΕΙ εν τέλει, πατάω μια τρεχάλα στον κεντρικό διάδρομο και στρίβω στο noc. Άργησα ένα τεταρτάκι να μπω στην αίθουσα και η εξέταση (όπως ήταν φυσικό!) είχε αρχίσει.

Γύρω μου άδεια pc, πιάνω ένα στην τύχη και κάθομαι. Παίρνω τα θέματα (και μαζί και μια στραβή ματιά από τον καθηγητή) και ξεκινάω το γράψιμο.

ΦΤΟΥ! δεν λειτουργεί το δεξί shift. Εντάξει, δεν θα κολλήσουμε εκεί.
Συνεχίζω τρέχοντας να γράψω τον κώδικα.
"Εντάξει, έβαλε λίγα", σκέφτομαι βλέποντας την κόλλα με τα θέματα, "προλαβαίνω!".
Και όπως πολύ σωστά σκέφτηκες και εσύ, η κόλλα είχε ΚΑΙ την πίσω πλευρά γραμμένη...

Για να μην τα πολυλογώ, τσακίζομαι και τελειώνω τον κώδικα στο ένα τέταρτο λιγότερο από όλους τους άλλους, μιας και ο καθηγητής δεν μου έδωσε παραπάνω ώρα (ούτε 5 λεπτάκια ο γύφτος!).
Και εκεί αρχίζουν τα καλάαααααα...
Για να παραδώσουμε τον κώδικα που γράψαμε, έπρεπε να κάνουμε copy το αρχείο και να το μεταφέρουμε σε μία δισκέτα που είχε ο καθηγητής.
Πάλι καλά ο καθηγητής το είχε καταλάβει ότι 'ίσως' να μην είναι και τόσο αξιόπιστο το μέσο αποθήκευσης που είχε επιλέξει (και μιλάμε για εξετάσεις, έτσι?) και είχε και μία δεύτερη δισκέτα παρακαλώ για να αποθηκεύσει ο κάθε φοιτητής δεύτερη φορά το αρχείο του.
Παραδίδουν όλοι τα αρχεία, πάω να παραδώσω και εγώ, τίποτα.
Βρε άνοιξε καλή μου δισκετούλα. Τίποτα αυτή.
Κολλάει το pc. Επανεκκίνηση. Ας είναι.
Δεύτερη προσπάθεια. Ξανακολλάει το pc. Χαζεύει. Επανεκκίνηση.
Πατάω στο αρχείο ---> send to ---> floppy (τρομάρα μας!)
Εκεί μου βγαίνει το μήνυμα "Να κάνω format την δισκέτα? νιε? όχι?"
Πλάκα μου κάνει, σκέφτομαι. Πατάω όχι και συνεχίζω.
Δοκιμάζω και την δεύτερη δισκέτα και αυτή τίποτα. Μου φέρνει και μια τρίτη ο καθηγητής, τίποτα και αυτή.

Εντωμεταξύ, όλοι είχαν φύγει από την αίθουσα εκτός από 2 παιδιά που με περίμεναν.
"Κάποιο πρόβλημα υπάρχει", του λέω, "κολλάει το pc!"
Και εκεί έρχεται η επιστημονική απάντηση:
"Μα... αφού ανάβει το λαμπάκι!"

Με τα χίλια ζόρια, τον πείθω να του στείλω την εργασία με email και μου δίνει 2 διευθύνσεις για να πάρει την εργασία σίγουρα.
Δοκιμάζω να του την στείλω με email στην διεύθυνση στο ΤΕΙ, μου έρχεται αναφορά ότι δεν πήγε το email!!!!!!!! Του την στέλνω στην διεύθυνση που μου έδωσε από το mycosmos και μου έρχεται πίσω το email και από εκεί!!!!!!!!!!!!!
Όχι τώρα πες μου! Πόσες φορές τον χρόνο σου γίνεται αυτό το πράγμα και σε διεύθυνση η οποία ισχύει? μία φορά? δύο? εμένα μου έγινε 2 συνεχόμενες! γμ τον mail server μου γμ!

"ΓΜΤ!", σκέφτομαι, "Ποιός ξέρει τι βλακείες έγραψα, που και το pc το ίδιο ακόμα αρνείται να παραδώσει το αρχείο!!!"

Ο καθηγητής εντωμεταξύ, αντί να βοηθήσει μου λέει "δεν πειράζει μωρέ, μην παιδεύεσαι, σε κόβω. Έλα να γράψεις την δεύτερη εξεταστική".
HEEELLLOOOOO!!! προγραμμάτιζα μια ώρα, για να μου πεις αυτό το πράγμα? και ποιος σου είπε ότι έχω όρεξη να ξαναγράφω ή ότι θέλω να ξαναδώ την φάτσα σου μεθαύριο?
Μα, να με κόψει επειδή δεν μπαίνει το αρχείο στην δισκέτα?
"Το drive από τις δισκέτες έχει πρόβλημα" προσπαθώ να του εξηγήσω, "σε κόβω, φύγε!" να μου λέει αυτός.
Και όμως όχι χρυσή μου! Σιγά να μην έφευγα.
Τέλος πάντων, με τα χίλια ζόρια, μου δίνει και μία τρίτη δισκέτα η οποία -όπως είναι φυσικό- ούτε και αυτή δούλεψε.
Κάπου εκεί, με εκπλήσσω και εγώ με την γκαντεμιά μου και αρχίζω τις προσευχές.

"Βρε καλέ μου", του λέω, "εξεταστική είναι αυτή, να τα μεταφέρω με το flash disk σε ένα άλλο pc και να τα αντιγράψω στην δισκέτα?"
"όχι" μου λέει το γίδι! "να τα βάλεις στην δισκέτα από εκεί που είσαι" (είχε κολλήσει αυτός!)

Για να μην στα πολυλογώ, στην πέμπτη (ναι, καλά διάβασες, πέμπτη) δισκέτα που μου έδωσε (μου έκανε χάρη κιόλας όπως είπε) και ενώ με είχε ήδη κόψει 750 φορές, έγινε ένα μαγικό και το αρχείο μπήκε στην δισκέτα. Το ελέγχω και όλα οκ.
Στραβομουτσούνιασε αυτός και εγώ πήρα το ύφος της θριαμβεύτριας.

"Η δισκέτα σας κύριε καθηγητά", είπα με ύφος Αλίκης Βουγιουκλάκη προς Δημήτρη Παπαμιχαήλ κουνώντας την δισκέτα ρυθμικά μπροστά του και του την έδωσα.
Μετά κουνιστή λυγιστή, υπέγραψα στο παρουσιολόγιο και φεύγοντας ο καθηγητής μπήκε μπροστά και μου άνοιξε την πόρτα για να βγω!
"Ε, τόσο κόπο έκανες", μου λέει...

Μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα την Τρίτη το απόγευμα, είχα πάθει καρδιακό.
Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα μπορούσε να διαβάσει την δισκέτα στο σπίτι του!
Τελικά πήρα 9,5 (για την ψυχική οδύνη άραγες???) και ησύχασα.

Πάμε για τα άλλα τώρα...

YΓ. και όμως το σκηνικό, όχι μόνο είναι πραγματικό, αλλά έχω και μάρτυρες. Αμ πως!