Το ότι ο τραπεζίτης
Σιαρλή με τα μπόνους και τα εφάπαξ των
εκατομμυρίων είναι τώρα ο υπουργός
οικονομικών της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ,
που επιβλέπει την επιβολή της σκληρής
λιτότητας στους εργαζόμενους και την
κυπριακή κοινωνία προς όφελος της
διεθνούς και ντόπιας αστικής τάξης,
είναι απλά ένα δεδομένο που πρέπει να
κάνει τους όποιους αριστερούς υπάρχουν
ακόμα μέσα στο ΑΚΕΛ να σκέφτονται δυο
φορές πριν ανοίξουν το στόμα τους για
κανένα αντικαπιταλιστικό σύνθημα,
τουλάχιστον αν θέλουν να περνιούνται
ως σοβαροί.
Με μια ψύχραιμη
ανάλυση, αν το ΑΚΕΛ είχε διανόηση θα
μπορούσε τουλάχιστον να το εξηγήσει
έστω στον κόσμο του ως μια άβολη
πραγματικότητα – ότι δηλαδή η εν εξελίξει
καπιταλιστική κρίση καθιστά πλέον
εντελώς οργανική την σύνδεση αστικού
κράτους και χρηματιστικού κεφαλαίου
εξανεμίζοντας ακόμα και την συμβολική
αυτονομία της όποιας κυβέρνησης από το
κατεστημένο των τραπεζών.
Αυτό όμως που
είναι μια πιο άβολη πραγματικότητα για
τους όποιους αριστερούς υπάρχουν ακόμα
μέσα στο ΑΚΕΛ είναι μια άλλη πιο αποκαλυπτική εικόνα –
αυτή του μέλους της Κεντρικής Επιτροπής
και πρώην υπουργού Οικονομικών Καζαμία
να χειροκροτεί και να συγχρονίζει τα
χειροκροτήματα γιατί ο τραπεζίτης που
τον διαδέχθηκε δεν θα πληρωνόταν καν
από το κράτος – είχε πάρει ήδη αρκετά
ως τραπεζίτης και θα επέβλεπε την
διαδικασία φτωχοποίησης της κοινωνίας
εντελώς δωρεάν...
