Kukułki i pawie ...

 Kończy się maj, na łąkach pojawiają się coraz to inne kwitnące klejnociki. 

Jest takie miejsce na Chwaniowie, gdzie sucha łąka tuż nad droga przechodzi w wilgotną młakę, sączą się strumyki wody, wśród kęp drobnego sitowia pobłyskują lusterka wody . I to miejsce upodobały sobie storczyki kukułki, liście mają nakrapiane bordowymi plamkami, a rozkwitają pomieszanymi kolorami od bordowego do bladego różu. Kwiaty rozkwitają stopniowo, więc sezon na nie jeszcze chwilę potrwa. Nie wiem dlaczego tak mnie zafascynowały te rośliny, lubię oglądać nasze rodzime storczyki w naturze:-)

Byliśmy tu, kiedy w powietrzu unosiła się nad lasami leciutka mgiełka pyłku z kwitnących sosen, a żółty osad można było widzieć wszędzie, na brzegach kałuż, na parapetach okien, na karoserii samochodu. Oto dowód, kiedy mąż potrząsnął zwisającą gałęzią, to uniosła się żółta chmura, zły to czas dla alergików.

Pod tą właśnie sosną znalazłam też inną ciekawostkę, malutką delikatną gruszyczkę. Jej okrągłe, zielone listki widziałam już wcześniej, kiedy sprawdzaliśmy, czy kwitną już storczyki. Teraz jest w pełni kwitnienia, na zdjęciach kwiatuszki ma jeszcze zamknięte. Co ciekawe, pochodzi z rodziny wrzosowatych, bardzo spodobała mi się jej łacińska nazwa - pyrola:-) 

Ostatnie zdjęcie pożyczyłam z wiki, tak wygląda w pełnym rozkwicie. Może znacie te rośliny, mijacie je na swoich wyprawach do lasu czy na łąki. Nie znałam tej gruszyczki, tylko z opowieści Ani i Stefana, a teraz udało mi się odnaleźć ją w naturze, zupełnie przez przypadek:-) Aha, i jeszcze pierwszy grzybek nam się trafił wśród tego towarzystwa, pewnie to maślaczek.

 

I tak snując się powoli i nieśpiesznie wśród urokliwych wioseczek Gór Sanocko-Turczańskich, na jednym z mijanych podwórek chyba w Rakowej pokazało nam się to egzotyczne cudo, w pełnej krasie. Może gdzieś głębiej były i inne ptaki, ludzie lubią hodować różne ciekawostki, jakieś kury futrzaste, grzebieniaste czy inne:-) Tutaj akuratnie paw rozkładał swój przecudny ogon do pantarki czyli perliczki ...

Widać, że chodzą w parze, może te pojedyncze ptaki po prostu lubią swoje towarzystwo. Bardzo widowiskowy spektakl z rozkładaniem i składaniem ogona, potem paw pociągnął za sobą ten wielokolorowy tren i ptaki oddaliły się nad strumyk. I tyle tytułem kukułek i pawi;-)

Odwiedziliśmy jeszcze po drodze cmentarz w Zawadce z cerkwiskiem, chrzcielnicą, która przetrwała czas zniszczeń i z ciekawymi nagrobkami.  Wróciliśmy do siebie, bo już czekała robota przy chatce. Szerokie wejście na taras dostało nowy wystrój, kratki, które zawęziły odrobinę przestrzeń między słupami i przydały przytulności.

Na końcu dodaliśmy nad wejściem deskę z wyciętymi ząbkami w nawiązaniu do okien "widokowych".

W ramach zasiewów i sadzenia różnych roślin miododajnych wreszcie kwitną obficie wielosiły, czytając o nich, nawet nie wiedziałam, że występują w naturze. Jedne białe, inne intensywnie niebieskie, i ładnie pachną.

Kocimiętka też dla pszczół:-)

Za oknem, w plątaninie rdestówki kosy już wyprowadziły młode, tuż nad nimi ma gniazdko jakiś malutki ptaszek, uwijają się rodzice już od świtu po późny zmierzch, żeby nakarmić te rozdziawione głodne dzioby. Zresztą obserwuję przez okno kuchenne, jak drozdy karmią swoje młode, kosy też, pod czereśnią, z której nie zjedliśmy ani jednego owocka. Zwłaszcza po nocy wzmożony ruch, gałęzie tylko ruszają się:-)

To bezpieczne miejsce dla ptaków na gniazdo, drapieżne sójki nie dostaną się tutaj za nic. 

A na koniec upiekłam cynamonowe bułeczki, co za zapach w chatce:-)

Aha, za chatką przy ścieżce wypuścił już pęd jakiś kruszczyk, też storczyk, zabezpieczyłam grubymi patykami, bo mąż tak zamaszyście macha kosą spalinową:-)

Pozdrawiam serdecznie, dziękuję za odwiedziny, pozostawione słowo, wszystkiego dobrego, pa!

Księżyc, wilki i ludzie ...

Przez ten pochmurny czas nawet nie zauważyłam, że była pełnia, a kiedy wreszcie noce rozjaśniły się, zobaczyłam o świcie księżyc już z uszczerbkiem na tarczy. Niemniej jednak wstające gdzieś za górą słońce oświetlało jaśniutko jego tarczę.

Wieczorne, czyste niebo długo świeciło zorzą, ani jednej chmurki na niebie, wiadomo, że w nocy ściśnie mróz. 

I ścisnął, aż woda w rurce nam zamarzła na wschodniej ścianie, ale nie tak całkiem do końca, tylko doprowadzenie do muszli. Rurka pomiędzy ścianą a płytą gipsową prysznica nieocieplona, błąd, ale po dłuższej chwili ogrzewania farelką lodowy korek puścił. Chyba czeka nas na wiosnę ocieplenie całej ściany kuchenno-łazienkowej. 

Na łące widać ślady po ciągniku. I tamtędy również wywożą kloce sosnowe z niedostępnych miejsc, układają przy drodze, oprócz tego na skład tuż koło nas. Jednego ranka, znów przy porannej kawie, mąż coś przyuważył ... chyba dwa lisy idą z dołu - mówi. Możliwe, że idą w parze, może to właśnie ich gody, bo gdzieś tak w zimie łączą się w pary. Wzięłam do rąk lornetkę - nooo, zobacz jakie dorodne te lisy - zaśmiałam się.

Tuż przed nimi zjechał ciągnik do pracy, jeszcze pewnie nie zdążył zatrzymać się, gdy podeszły do góry z potoku. Zatrzymały się na śladzie kół, powęszyły i stanęły z pyskami zwróconymi w kierunku ludzi, posłuchały głosów i ruszyły biegiem w lewo, żeby jak najdalej od nich. Patrzyłam cały czas, schowały się w zagłębieniu terenu, znowu odbiły w prawo do zagajnika i poszły, może do Rybotycz, może do Kopysna. Za chwilę szedł tamtędy człowiek, pewnie pomocnik, bo w roboczym ubraniu. Zatrzymał się, prześledził tropy doskonale widoczne na świeżym śniegu, mocno zdziwiony chyba. I tak przecięły się w ciągu kilku minut ścieżki wilków i ludzi, nie przeszkadzając sobie zupełnie.

Zima trwa w najlepsze, ciężkie poduchy spadają z gałęzi, sypiąc śnieżnym puchem, a te pewnie prostują się z ulgą, pozbywszy się ciężaru. Zaglądnęliśmy pod Lawortę na wyciąg narciarski, mimo że trwają ferie, ludzi na stoku jakoś nie bardzo dużo. Popatrzeć przyjemnie, ale żeby zebrać się i poszusować już gorzej, straciliśmy zapał, a raczej bardziej ja. Tyle obaw, żeby nie połamać się:-)

W Wańkowej podobnie, może tylko trafiliśmy na taką porę, a po południu jest więcej ludzi. Pięknie się jedzie dolinami wśród rusztowych pasm Gór Sanocko-Turczańskich, jak w bajce. Drogi białe, drzewa białe, niebo niebieskie, wioseczki zasypane śniegiem ...

Znowu zjechaliśmy pasmem Chwaniowa, kierując się na Grąziową. A tutaj mała niespodzianka, kawałek za wsią droga jeszcze odśnieżona, a potem już tylko koleiny w śniegu prowadzą, "Zielepuszka" daje radę, ale te uślizgi  przyprawiały mnie o wzrost ciśnienia, dobrze, że rano tableteczkę zażyłam:-)

Żeby się tylko nie zawiesić, byle do przodu, a tu już po prawej strome koryto Wiaru się zbliża, podmyta droga, żeby z kolein nie wypaść ... emocje były, dodatkowo strachliwa jestem bardzo. Dolina Jamninki za to odśnieżona, byle nie trafić na ciężarówki ładujące drewno, bo inaczej trzeba zawrócić, co nie raz nam się zdarzyło. 

Stare sady na tle białych, nieskazitelnych połaci wyglądają niesamowicie, teraz widać dokładnie powykręcane gałęzie, niektóre jak sękate ręce wzniesione do góry. Z kolei w sobotę pojechaliśmy na Chomińskie, to jakby przysiółek pobliskiej Birczy, z wieżą widokową i wiatą, a przede wszystkim z widokami. 

Mieliśmy ochotę dotrzeć tu szlakiem, łąkami, ale wszystko zasypane, tylko mała ścieżka wydeptana ludzkimi stopami ... znaczy turyści tędy szli:-) zakopiemy się jak nic, więc pojechaliśmy z drugiej strony, od Birczy.  Wiało bardzo, nawet nosa nie chciało się wyściubić z ciepłego auta. Ale dręczyła mnie jeszcze jedna droga, jak na razie odsypana ze śniegu pod pomnik bitwy pod Birczą ...

... a potem kierująca do lasu i wyjazd z drugiej strony na przysiółek Bartkowskie i zjazd do Korzeńca. Odśnieżona droga się skończyła, ale przejechał ciągnik, ślady są, może uda się i nam.

Musimy tu przyjechać wiosną, krótki to odcinek lasu, ale u wyjazdu bardzo widokowy. Cóż z tego, kiedy buduje się nowe, co stwierdziliśmy z przykrym zaskoczeniem ... w takim krajobrazie :-( ... 

W sobotę były zakupy spożywcze w Birczy, a powrót przez Hutę Łodzińską, koło cerkwiska.

Południowe skarpy już przytopione, jakaś zieleń pojawia się, może to już po zimie:-) 

Pozdrawiam serdecznie, dziękuję za odwiedziny, wszystkiego dobrego, pa!