It ain't over till it's over

36 ώρες αργότερα...

ένα από τα μεγαλύτερα ψέμματα που λέμε στον εαυτό μας αλλά και στον άνθρωπο που αγαπάμε είναι το γνωστό χιτ "μαζί σου είμαι ελεύθερος να είμαι ο εαυτός μου". Τη στιγμή που το λέμε, το εννοούμε και πιστεύουμε πως αυτή είναι η αλήθεια. Όμως δεν είναι έτσι. Γιατί κάθε φορά που ερωτεύομαστε είμαστε η καλύτερη ή η χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας. Η εκδοχή αυτή που διαφέρει ανάλογα με τον βαθμό που ο καθένας επιτρέπει στο συναίσθημα του να τον παρασύρει. Είναι αυτό που εννοούσε ο Νίκολσον στο 'Καλύτερα δεν γίνεται' και η Χαντ, ορθώς, εξέλαβε ως κοπλιμέντο. Δεν είναι, τόσο, θέμα προσωπικών αντιστάσεων. Είναι περισσότερο η κυριαρχία του άλλου πάνω μας. Η κυριαρχία που το δικό μας θυελλώδες αίσθημα επέτρεψε. Δεν είμαστε ποτέ ο εαυτός μας όταν αγαπάμε. Είμαστε κάτι λιγότερο ή κάτι πιο πολύ από τον εαυτό μας.

Συναντηθήκαμε μετά από μήνες, χρόνια μετά το τέλος. Εκείνος πελάτης κι εγώ υπάλληλος. Σερβιτόρος στο τραπέζι που κάθισε με τον - από τότε που χωρίσαμε - φίλο του.
Μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων, έκανε κάποια πικρά σχόλια αλλά μάλλον επειδή γνωρίζει την αδυναμία μου να γίνομαι αγενής, με σύστησε στον φίλο του, που ήταν ευγενικός και συμπαθής. Κάθισαν μερικές ώρες στο πρώτο πρώτο τραπέζι κι έφυγαν ήσυχα ήσυχα. Ένα τυπικό 'αντίο' κι έξω από την πόρτα.

Θυμάσαι αυτό που λένε για την Αγγελοπούλου Δασκαλάκη: πως ό,τι συναίσθημα κι αν έχει, το πετρωμένο της πρόσωπο δείχνει μόνο μια έκφραση? Εγώ εκείνες τις ώρες ένιωσα έτσι αλλά αντίστροφα: γέλια, χαρά, ευγένεια στο πρόσωπο κι από μέσα ένα ψύχος που είχε παραλύσει τα πάντα.
Προσπαθούσα να καταλάβω τί ήταν αυτό που είχε λυγίσει τα γόνατα μου: η απροσδόκητη εμφάνιση, η ντροπή, η ζήλεια, ένα απωθημένο ίσως; Στην αρχή νόμιζα πως ήταν ένα συνοθύλευμα όλων αυτών αλλά μετά κατάλαβα πως είχα αδικήσει τον εαυτό και την κρίση μου.
Αυτό που με συνέτριψε ήταν πως μετά από 4,5 χρόνια παράφορου έρωτα δεν είχε απομείνει τίποτε. Δεν είχε μείνει η παραμικρή πινακίδα που να δείχνει τον δρόμο σ' αυτά που ζήσαμε. Όλα έμοιαζαν τόσο πολύ μακρινά και ξένα που ήταν λες και τα είχε ζήσει κάποιος άλλος κι εγώ απλώς έκλεψα τις αναμνήσεις του. Δεν ξέρω αν αυτή η φθορά οφείλεται στον χρόνο ή στα όσα μεσολάβησαν μετά τον χωρισμό. Όταν τον ξαναείδα, θυμήθηκα τον κακό εαυτό μου: αυτόν που είχε αφεθεί σε μια ανεκδιήγητη παράνοια, είχε εθιστεί στο ψέμα και το κρυφτό. Σε μια ψευδαίσθηση πως αυτά είναι απόλυτα φυσικά στις σχέσεις των ανθρώπων. Ένιωθα μέσα μου να ζωντανεύει το αποτύπωμα που άφησε ένας άνθρωπος που δεν είμαι πια. Που, μάλλον, δεν ήμουν ποτέ. Αλλά παρ' όλα αυτά επέτρεψα με κλειστά τα μάτια να γεννηθεί και να νοσήσει. Το πραγματικό τέλος μιας σχέσης δεν έρχεται όταν πεθάνει. Έρχεται όταν δεν θες ποτέ και για κανένα λόγο, να την αναστήσεις.

Η μεγαλύτερη ευθύνη σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να πέφτει στον εαυτό μας. Σ' εμάς που δεν μπορούμε να συγκρατηθούμε, που δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε την αλήθεια από την φαντασίωση, το σωστό από το μοιραίο. Χωρίς αυτό να είναι εντελώς ψέμα, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος: ο άλλος. Το χρέος που έχουμε απέναντι σ' αυτόν που αγαπάμε να τον διαφυλάξουμε από κάθε κακό. Ιδίως τον κακό του εαυτό. Αλλιώς γινόμαστε θεατές στην αρένα με τα λιοντάρια. Στις κοινές ζωές των ανθρώπων αυτό που νομίζω πως πρέπει να μοιράζεται πιο δίκαια απ' όλα είναι η ευθύνη.

36 ώρες αργότερα...

και τελείωσαν 4,5 χρόνια κοινής ζωής. Είναι αληθινά θλιβερό να μην θες να ξαναζήσεις τις όμορφες στιγμές σου. Ακόμα κι αν αμφισβητείς το πραγματικό συναισθηματικό τους βάρος. Όταν όμως περάσεις λίγη ώρα μόνος ανακαλύπτεις πως η γενναιότητα να γυρίσεις την πλάτη σ' ένα πολύχρωμο αλλά παθογενές παρελθόν, είναι πια μονόδρομος. Kαι σκέφτηκα πως, πολλές φορές, νομίζουμε πως έχουμε ξεκαθαρίσει τους συναισθηματικούς μας λογαριασμούς. Αλλά οι έρωτες είναι σαν τους δολοφόνους στις ταινίες τρόμου: "They always come back for one last scare!"
Μετά από τόσες ώρες ξαναβρήκα με περηφάνια αυτό που θεώρησα διαπραγματεύσιμο. Και άφησα πίσω μου για πάντα τη Σούζυ Γραμματικού.

"Ο κόσμος κλυδωνίστηκε επικίνδυνα αλλά μετά από λίγο βρήκε την ισορροπία του".
Μωρίς Μπλανσό