Βιωματική προσέγγιση στο θέμα των εκτρώσεων

site analysis

Φόνοι μικρών αγγέλων...

Βιωματική προσέγγιση στο θέμα των εκτρώσεων.

Μαρτυρίες οσιακών μορφών, αγίου Παϊσίου

 Αγιορείτου, πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου, 

αγίου Γεωργίου του Καρσλίδη & 

αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου

α) π. Έπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Ευλαβὴς χειρουργὸς-γυναικολόγος συνεφέρει την τελευταία στιγμή μητέρα στα πρόθυρα της έκτρωσης.

Ο γνωστός σε όλους μας, άγιος και πολύ μορφωμένος, μακαριστός Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος (1930-1989) διηγείται από την μεγάλη του εξομολογητική και ποιμαντική πείρα το εξής περιστατικό:

«Κάποτε μιὰ μητέρα ἑνὸς ἑπτάχρονου –περίπου- ἀγοριοῦ ἔμεινε ἔγκυος γιὰ δεύτερη φορά. Βασανίστηκε ἀπὸ δαιμονόπληκτους λογισμοὺς νὰ κάνει ἔκτρωση. Τηλεφώνησε στὸν γυναικολόγο της, πνευματικοπαίδι τοῦ π. Ἐπιφανίου καὶ τῆς ἀνακοίνωσε τὸν προβληματισμό της νὰ «ρίξει’’ τὸ παιδάκι ποὺ κυοφοροῦσε. Ὁ γυναικολόγος τῆς φωτίσθηκε ἀστραπιαία ἀπὸ τὸν Χριστό μας καὶ τῆς συνέτισε μὲ τὸν ἀκόλουθο τρόπο: «Δέχομαι», τῆς εἶπε ἀπὸ τὸ τηλέφωνο, «νὰ σοῦ κάνω τὴν ἄμβλωση ποὺ θέλεις μὲ μιὰ προϋπόθεση, θὰ ἔλθεις αὔριο τὸ πρωὶ στὸ ἰατρεῖο μου μαζὶ μὲ τὸ πρῶτο σου παιδί, μὲ τὸ ἀγοράκι σου». Ἔκπληκτη ἡ μάνα συμφώνησε.

Τὴν ἄλλη ἡμέρα ἔγκυος καὶ πρῶτο παιδὶ πιστοὶ στὸ ραντεβοὺ μὲ τὸν γυναικολόγο γιὰ τὴν ἔκτρωση. Τότε ὁ εὐλαβὴς χειρουργὸς-γυναικολόγος ἀπαίτησε ἀπὸ τὴ μάνα νὰ μπεῖ μέσα στὸ χειρουργεῖο μαζὶ μὲ τὸ ἀνήλικο ἀγοράκι της καὶ νὰ ξαπλώσει στὸ χειρουργικὸ τραπέζι γιὰ τὴν ἐπέμβαση-φόνο.

Μετὰ ὁ γυναικολόγος ἔκανε μιὰ καταπληκτικὴ κίνηση. Πῆρε ἕνα νυστέρι, ἀγκάλιασε τὸ ἀνήλικο πρῶτο παιδὶ τῆς ἔγκυου καὶ προσποιήθηκε ὅτι πάει νὰ τοῦ κόψει τὸν λαιμὸ μὲ τὸ νυστέρι. Ἔντρομη καὶ πανικόβλητη ἡ ἔγκυος μάνα μπροστὰ στὸν ἐπικείμενο θάνατο τοῦ ἀθώου γιοῦ τῆς ἔβαλε τὶς φωνὲς καὶ κάλεσε σὲ βοήθεια. 

Μπροστὰ στὸν ἀπόλυτα δικαιολογημένο πανικὸ τῆς ὁ γυναικολόγος χαμογέλασε, χάιδεψε τὸ ἀγοράκι της, τὴν καθησύχασε, πέταξε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ τὸ νυστέρι, καὶ τῆς εἶπε: «Τρόμαξες, ἀπόλυτα δικαιολογημένα, ὅταν προσποιήθηκα ὅτι θὰ σοῦ δολοφονοῦσα τὸ ἀθῶο μικρό σου πρῶτο παιδάκι. Μπράβο! Γιατί ὅμως εἶσαι ἕτοιμη νὰ δεχθεῖς νὰ σοῦ σφάξω τὸ δεύτερό σου ἀθῶο παιδάκι ποὺ κυοφορεῖς ἐδῶ καὶ δυόμιση μῆνες»;

Ἀπάντησε κάπως ἤρεμα ἡ μάνα καὶ ἔγκυος: «Τὸ πρῶτο παιδὶ ἔχει ἤδη γεννηθεῖ καὶ μεγαλώσει, εἶναι ὁλόκληρο ἑπτάχρονο ἀγόρι».

Τότε τῆς ἀπάντησε ὁ θεοφώτιστος γυναικολόγος: «Μάθε ὅ,τι καὶ τὸ δεύτερο παιδάκι ποὺ κυοφορεῖς ἐδῶ καὶ δυόμιση μῆνες εἶναι ἀπὸ τὴν σύλληψή του πλήρης ἄνθρωπος μὲ ψυχή, στὰ πρῶτα στάδια τῆς ἀναπτύξεώς του. Μάθε, σὰν χριστιανὴ ὀρθόδοξη ποὺ εἶσαι, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς σύλληψης τοῦ εἶναι πλήρης ψυχοσωματικὴ ὀντότητα καὶ ἔχει τὴν ἴδια ἀξία, ἀπαίτηση καὶ δικαιῶμα νὰ ζήσει ὅπως κάθε ἄνθρωπος ἀνήλικος ἢ ἐνήλικος. 

Ἐγὼ σὰν χριστιανὸς καὶ γιατρὸς δὲν ἔχω δικαίωμα νὰ τὸν δολοφονήσω σὲ ὁποιοδήποτε στάδιο τῆς ἀνήλικης ἢ ἐνήλικης ζωῆς του, ἀλλὰ ἔχω καθῆκον νὰ τὸν συντηρῶ στὴν ζωή. Δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου πάνω σε κάθε ἄνθρωπο κυοφορούμενο, ἀνήλικο ἢ ἐνήλικο ἔχει μόνον ὁ Θεός, κανεὶς ἄλλος».

Ἡ μάνα διδάχθηκε, εὐχαρίστησε τὸν Θεὸ ποὺ φώτισε τὸν γυναικολόγο νὰ τὴν ἀποτρέψει ἀπὸ τὸ ἔγκλημα τῆς ἐκτρώσεως καὶ μόλις ἔκλεισε τοὺς ἐννιὰ μῆνες τῆς ἐγκυμοσύνης τῆς γέννησε ἕνα ὑγιέστατο ἀγοράκι ποὺ τώρα, τὸ 2017, εἶναι παντρεμένος ἐνήλικας ἐπιστήμων χρήσιμος στὴν οἰκογένεια, στὴν κοινωνία καὶ τὴν οἰκονομία. Τέτοιες μικρὲς ἱστορίες εἶναι φαινομενικὰ ἁπλοϊκὲς ἀλλὰ πολὺ διδακτικὲς καὶ μᾶς προτρέπουν νὰ ἀποφύγουμε, σὰν ὀρθόδοξοι χριστιανοί, τὸ φοβερότατο ἁμάρτημα τῆς ἐκτρώσεως».

β) Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Συγκλονιστική μαρτυρία του σε προσκυνητή.

Θυμάμαι κάποτε τι είπε κάποτε ο άγιος Παΐσιος σε έναν προσκυνητή, ο οποίος τον ρώτησε γιατί ο Θεός δεν φρόντισε να αποκαλύψει το φάρμακο για τον καρκίνο, όπως έκανε λόγου χάρη με τη φυματίωση, έτσι ώστε να μην πεθαίνουν από την επάρατο νόσο τόσοι και τόσοι άνθρωποι. Ο ταπεινός άγιος τον κοίταξε και τού είπε: 

«Όχι μια φορά, αλλά πολλές φορές το έστειλε, αλλά τους ανθρώπους αυτούς που θα ανακάλυπταν το σωτήριο φάρμακο, δεν τούς επιτρέψαμε να γεννηθούν. Τούς δολοφονήσαμε ενώ βρίσκονταν ακόμη στην κοιλιά της μάνας τους»... (...) Δεν είναι φοβερή η διαπίστωση του Αγίου; ~ από το βιβλίο του Διονυσίου Μακρή «Ο Χριστιανός και η Μουσουλμάνα» (πηγές: Κύριος Ιησούς Χριστός-Υπεραγία Θεοτόκος και Αμφοτεροδέξιος)

«Γέροντα, κάποια κυρία σαράντα χρόνων, που έχει μεγάλα παιδιά, είναι έγκυος τριών μηνών. Ο άνδρας της την απειλεί πως, αν δεν κάνει έκτρωση, θα την χωρίσει.

- Αν κάμει έκτρωση, θα την πληρώσουν τα άλλα παιδιά τους με αρρώστιες και ατυχήματα. Σήμερα οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις και δεν έχουν την ευλογία του Θεού. Παλιά, αν γεννιόταν ένα παιδάκι άρρωστο, το βάπτιζαν, πέθαινε αγγελούδι, και ήταν πιο ασφαλισμένο. Είχαν οι γονείς και άλλα γερά παιδιά, είχαν και την ευλογία του Θεού. Τώρα γερά παιδιά τα σκοτώνουν με τις εκτρώσεις και διατηρούν στην ζωή άλλα που είναι αρρωστημένα. 

Τρέχουν οι γονείς στην Αγγλία, στην Αμερική να τα θεραπεύσουν. Και συνεχίζεται μετά να γεννιούνται πιο άρρωστα, γιατί και αυτά, αν ζήσουν και κάνουν οικογένεια, μπορεί να γεννήσουν πάλι άρρωστα παιδιά, οπότε τι βγαίνει; Ενώ, αν γεννούσαν μερικά παιδιά, δεν θα έτρεχαν τόσο πολύ για το ένα, το άρρωστο, θα πέθαινε και θα πήγαινε αγγελούδι….

Πόσες χιλιάδες έμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα! Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία. Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, γιατί σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά. Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι η ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως». ~ Από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ», τόμ. Δ’ της Σειράς «ΛΟΓΟΙ», εκδ. Ι. Ησυχαστηρίου “Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής”, Σουρωτή Θεσ/νίκης.

γ) Η πολιτειακή κατοχύρωση του νόμου.

«Όταν παραβαίνει ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός. Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται ή οργή του θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθεί». ~ άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» Λόγοι Α’.

Ὅταν γινόταν, ἀπὸ τὸ 1984-1986 συζήτηση στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὸ νόμο περὶ ἐκτρώσεων [1], δὲν θυμᾶμαι ποιὸς νομικός, σὲ κάποιο τηλεοπτικὸ κανάλι διατύπωσε μιὰ προσωπική του ρήση-γνώμη: «Ἡ ἔκτρωση πρέπει νὰ καταδικάζεται σὰν φόνος ἐκ προμελέτης ἰδιαζόντως ἀπεχθής, διότι καταφέρεται κατὰ ἀθώου καὶ ἀνυπεράσπιστου ἐμβρύου καὶ καταπατᾶ τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμά του στὴν ζωή, στὴν ἀνάπτυξή του».

Ἐδῶ νὰ τονίσουμε ὅτι οἱ πονηρότατοι ὑποστηρικτὲς τῶν ἐκτρώσεων, γυναικολόγοι, φονιάδες χειρουργοὶ ὑποστηρίζουν ὅ,τι μέχρι τὸν τρίτο μήνα κύησης, ἐπειδὴ τὸ ἔμβρυο εἶναι ἀσχημάτιστο, δὲν εἶναι ἄνθρωπος. Ἔτσι πείθουν πολλὲς μάνες νὰ κάνουν μὲ ἥσυχη συνείδηση ἔκτρωση. 

Αὐτὸς ὁ δολοφονικὸς νόμος ψηφίστηκε δυστυχῶς καὶ στὴν ὀρθόδοξη Ἑλλάδα μας καὶ μετὰ ἀπὸ πιέσεις χριστιανῶν γυναικολόγων καὶ νομικῶν καὶ λοιπῶν λαϊκῶν, ἱερέων καὶ μοναχῶν το κράτος -πάλι καλὰ- ὑπεχώρησε στὸ νὰ μποροῦν οἱ γυναικολόγοι νὰ ἀρνοῦνται νὰ προχωρήσουν σὲ ἔκτρωση ἐπικαλούμενοι λόγους ἠθικῆς ἢ θρησκευτικῆς δεοντολογίας [2].

δ) Η θέση της Εκκλησίας.

Πάντως ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία μᾶς εἶναι σαφέστατη, ξεκάθαρη καὶ ἀπόλυτη! Παραδέχεται καὶ ἀναγνωρίζει σὰν ἀπόλυτη ψυχοσωματικὴ ὀντότητα κάθε ἀνθρωπο ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεώς του, τῆς μίτωσης ποὺ λένε οἱ γιατροί, τῆς ἕνωσης τῶν δυὸ DNA τοῦ σπερματοζωαρίου καὶ τοῦ ὠαρίου. Ρωτῆστε κάθε ἔγκυρο γιατρό, θὰ σᾶς διαβεβαιώσει ὅ,τι ἀμέσως μετὰ τὴν μίτωση στὸ κύημα- ἔμβρυο ἀναπτύσσονται ὁμάδες κυττάρων: τὸ ἐξώδερμα, τὸ μεσόδερμα καὶ τὸ ἐσώδερμα.

Αὐτὲς οἱ ὁμάδες ἀποτελοῦνται ἀπὸ τὰ λεγόμενα βλαστοκύτταρα. Ἀπὸ κάθε ὁμάδα βλαστοκυττάρων ἀρχίζουν καὶ ἀναπτύσσονται σωματικὰ ὄργανα καὶ συστήματα, γιὰ παράδειγμα ἀπὸ τὸ ἐξώδερμα ἀναπτύσσονται σταδιακὰ ἡ σπονδυλικὴ στήλη, ὁ ἐγκέφαλος, τὸ κεντρικὸ νευρικὸ σύστημα [3] κλπ. 

Ἐπίσης ἀπὸ τὸ 2012 καὶ μετὰ ἡ σύγχρονη Γενετικὴ-Μοριακὴ βιολογία μᾶς ἀποκάλυψε καὶ ἐπιβεβαίωσε ὅ,τι τὸ ἔμβρυο ἔχει δικό του DNA μὴ συμβατὸ μὲ τὴν μητέρα καὶ ἀποτελεῖ γι’ αὐτὴν ξένο σῶμα, τὸ ὁποῖο τελικὰ σὰν ξένο σῶμα ἡ μανούλα τοῦ τὸ ἀποβάλλει σωματικὰ στοὺς ἐννιὰ μῆνες μὲ τὸ ποὺ τὸ γεννά. Μέχρι τότε γιὰ ὅλους τους ἐννιὰ –συνήθως- μῆνες τῆς ἐγκυμοσύνης τῆς τὸ ἀνέχεται σωματικὰ στὴν μήτρα τῆς διότι ἔχει στὸ αἷμα τῆς μιὰ πρωτεΐνη τὴν H.L.A.-A. [4] ποὺ λειτουργεῖ σὰν ἀνασταλτικὸς παράγοντας.

Ρωτῆστε ὁποιονδήποτε γυναικολόγο. Θὰ σᾶς βεβαιώσει ὅτι τὸ αἷμα τῆς ἔγκυου μητρὸς φθάνει μικροαγγειακὰ μέχρι τὰ τοιχώματα τοῦ πλακούντα. Ἐκεῖ μικροαγγειακὰ πάλι ἀνταλλάσσονται διακυτταρικὰ μόνο τα ἀπαραίτητα ἀέρια μεταξὺ μάνας καὶ παιδιοῦ (ὀξυγόνο, διοξείδιο τοῦ ἄνθρακα κλπ). 

Ἐπειδὴ τὸ αἷμα τῆς μάνας εἶναι ἀσύμβατο συνήθως, μὲ τὸ αἷμα τοῦ παιδιοῦ ποτὲ δὲν ἐνώνεται ἄμεσά το μητρικὸ μὲ τὸ ἐμβρυϊκὸ αἷμα γιατί αὐτὸ θὰ ὁδηγήσει σὲ ἀμεσότατο θάνατο τοῦ παιδιοῦ (λόγω ἀντίθεσης τοῦ παράγοντα ρέζους μεταξὺ μάνας καὶ παιδιοῦ). Ἐπίσης μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ φιλτράρονται μικρόβια καὶ οἱ περισσότεροι ἰοί, ἐκτὸς ἐξαιρέσεων. Ἔτσι προστατεύεται τὸ ἔμβρυο ἀπὸ λοιμογόνες παθήσεις ποὺ τυχὸν θὰ τοῦ μετέδιδε ἡ μανούλα τοῦ ἄθελά της.

Τάσεις καὶ ροπές, γιὰ μελλοντικὲς παθήσεις, κληρονομοῦνται μέσω DNA τῶν δυὸ γονέων. Μερικοὶ ἰοὶ περνοῦν μέσω τῆς μικροαγγειακῆς μικροκυκλοφορίας τοῦ αἵματος καὶ ἀνταλλαγῆς ἀερίων μέσω τοῦ «φίλτρου» τοῦ πλακούντα, μόνο γιατί οἱ ἰοὶ εἶναι κατὰ πολὺ μικρότεροι ἀπὸ τὰ μικρόβια.

Ἐπίσης ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία [5] σὰν φιλόστοργη μάνα δέχεται τὴν μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ παιδιοῦ της. Ἂν γονεῖς ἢ μιὰ μάνα ἔγγαμη ἢ ἄγαμη ἔχει προχωρήσει σὲ ἔκτρωση καὶ προγεύεται ἀπὸ τούτη τὴν ζωὴ σὰν κόλαση τὸν ἀπείρως καλὸ Χριστό μας, ὁ Χριστὸς μᾶς τὴν δέχεται νὰ μετανοήσει καὶ τὴν συγχωρεῖ!...

Χωρὶς νὰ δεχόμαστε τοὺς δαιμονικοὺς λογισμοὺς τῆς ἀπόγνωσης ἃς καταφεύγουμε σὲ κανονικὸ ἱερέα ὀρθόδοξο ἐξομολόγο. Ὁ Χριστὸς δὶ’ αὐτοῦ θὰ μᾶς σβήσει γιὰ πάντα το φρικωδέστατο ἁμάρτημα τῆς ἔκτρωσης καὶ θὰ μᾶς θεραπεύσει σταδιακά, θὰ μᾶς ἁγιοποιήσει τὴν ἐμπαθῆ μας ἁμαρτωλότατη ψυχούλα γιὰ νὰ μᾶς προετοιμάσει νὰ τὸν ζοῦμε αἰώνια σὰν Παράδεισο [6].

ε) Πώς τακτοποιούσαν οι σύγχρονοί μας άγιοι Γεώργιος Καρσλίδης & Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης τα πνευματικά τους παιδιά, όταν είχαν προβεί σε έκτρωση.

Πολλοὶ ἅγιοι πνευματικοὶ σὰν τὸν ἁγιασμένο Ρωσοπόντιο Ἅγιο Γεώργιο Καρσλίδη [7] (1901-1959), τὸν π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο (1930-1989), τὸν Ἅγιο Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη (1907-1991) στὸ Μήλεσι καὶ ἄλλους «κανόνιζαν» δηλαδὴ βοηθοῦσαν τὶς μάνες, τὰ ἀνδρόγυνα, ποὺ εἶχαν ἐκπέσει στὸν φόνο τῆς ἐκτρώσεως νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἐπανορθώσουν τὸ κακὸ ποὺ ἔκαναν, ὄχι μόνο μὲ ἐξομολόγηση, ἀλλὰ καὶ ἔμπρακτη μετάνοια, ὅπως μὲ υἱοθεσία ὀρφανῶν παιδιῶν.

στ) Η Εκκλησία εορτάζει τη σύλληψη του Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου & του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

Ἐπίσης, ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία μας γιὰ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ «ἅμα σύλληψη ἅμα ψυχὴ» [8] δίδει ἔμφαση στὸ ἑορτολόγιό της σὲ συλλήψεις ἁγίων προσώπων: ὅπως γιὰ παράδειγμα ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου εἶναι ἡ ἐν Ἁγίω Πνεύματι ἄνευ σπέρματος Σάρκωσις τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ μας. Ἐπίσης ἑορτάζουμε τὴν ἐν σπέρματι σύλληψη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπὸ τὴν Ἁγία Ἄννα καὶ τὸν Ἅγιο Ἰωακεὶμ ἢ τὴν ἐν σπέρματι σύλληψη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Προδρόμου ἀπὸ τοὺς Ἁγίους γονεῖς τοῦ Ζαχαρία καὶ Ἐλισάβετ.

[Σχόλιο Λόγος Φωτός: Η Μητέρα του Κυρίου μας, αμέσως μετά τον Ευαγγελισμό, πήγε στην Ελισάβετ. Αγέννητο μωρό ήτανε ο Άι Γιάννης, μέσα στη μήτρα της αγίας του μητέρας και έπεσε και προσκύνησε μες την κοιλιά τον Άναρχο, μόλις τον ψυχανεμίστηκε κοντά του. Τα αγέννητα που σήμερα δεν έχουν ούτε τόπο να «σταθούν» ούτε υπόσταση από τους συγχρόνους τους. Η ορθόδοξη αγιογράφηση του ασπασμού αποτελεί την πιο τρανταχτή απάντηση σε όσους αρνούνται την ύπαρξη ψυχής ή ανθρώπινης υπόστασης στο έμβρυο.]

(Ο ασπασμός της Υπεραγίας Θεοτόκου και της αγίας Ελισάβετ).

ζ) «Μοντέρνες» και άτυπες μορφές έκτρωσης.

Ἐπειδὴ πολλὲς νέες κοπέλες καὶ γυναῖκες ἔγγαμες ἢ ἄγαμες, ἴσως νὰ μὴ τὸ ξέρουν καὶ ἁμαρτάνουν ἀπὸ ἄγνοια, ἀναγκάζομαι ἀπὸ ἀγάπη νὰ τὶς ἐνημερώσω ὅτι ὑφίστανται μερικὲς μοντέρνες καὶ ἄτυπες μορφὲς ἔκτρωσης ὅπως: 

α. Τὸ χάπι τῆς μιᾶς ἡμέρας μὲ τὸ ὁποῖο ἀποβάλλεται κάθε γονιμοποιημένο ὠάριο ποὺ ἔχει τυχὸν γονιμοποιηθεῖ τὶς τελευταῖες 24 ὧρες. 

β. Τὸ «σπιρὰλ» συσκευὴ ποὺ μοιάζει μὲ ὀμπρελίτσα, τοποθετεῖται ἀπὸ τὴν κοπέλα ποὺ δὲν θέλει νὰ συλλάβει παιδὶ διὰ τὰ κόλπου στὴν μήτρα της ἔτσι ποὺ τὸ πάνω μέρος τῆς «ὀμπρελίτσας» νὰ ἐφάπτεται στὸ ἄνω ἐσωτερικὸ τοίχωμα τῆς μήτρας καὶ μένει ἐκεῖ γιὰ ἕνα μὲ δυὸ μῆνες. 

Ἂν κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ γονιμοποιηθεῖ κάποιο ὠάριο ἐντός των σαλπίγγων τῆς κοπέλας ἀκολούθως τὸ γονιμοποιημένο ὠάριο, πλήρης ἄνθρωπος ψυχοσωματικὰ ἀπὸ τὸ πρῶτο δευτερόλεπτο τῆς σύλληψης-μιτώσεως ἐπικολλᾶται στὸ πάνω μέρος τῆς μήτρας καὶ ἀρχίζει ἡ διαδικασία τῆς κύησης. Ἐντὸς 48ωρών δημιουργεῖται μιὰ «τσίπα» στὸ ἐσωτερικὸ τοίχωμα τῆς μήτρας, τὸ πρῶτο στάδιο ἀνάπτυξης τοῦ πλακούντα. Ἐὰν μέσα σὲ 30-50 ἡμέρες τραβηχτεῖ τὸ σπιρὰλ μὲ «σπαγκάκι» ποὺ ἐξέχει τοῦ κόλπου, τὸ γονιμοποιημένο ὠάριο συμπαρασύρεται μαζὶ μὲ τὸν πρωτογενῆ πλακούντα, τίθεται ἐκτὸς μήτρας καὶ ἔτσι φονεύεται τὸ ἔμψυχο γονιμοποιημένο ὠάριο-κύημα-ἔμβρυο! Νὰ ἡ ἔκτρωση!

Συγχωρέστε μέ, ποὺ ἁμαρτωλότατος μοναχὸς ἀνέφερα τέτοιες λεπτομέρειες ἀνατομικὲς, ἀλλὰ τὸ κάνω ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον μήπως καὶ κάποια μανούλα ἀποτραπεῖ νὰ ἐκτρώσει τὸ ἀθῶο της παιδάκι. Ἥμαρτον πάλι καὶ καλὴ μετάνοια, καλὸ παράδεισο σὲ ὅλους μας...

(Πολωνία: Γυναίκες διαδηλώνουν υπέρ των εκτρώσεων)

η) Πνευματικά τα αίτια. Η σύγχρονη θλιβερή πραγματικότητα στην Ελλάδα.

Τέλος γιὰ τὴν ἱστορία νὰ ἀναφέρουμε ὅ,τι οἱ ἐκτρώσεις δυστυχῶς γίνονται μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ὅσο ὑπάρχουμε οἱ μεταπτωτικοὶ ἁμαρτωλοὶ ἄνθρωποι ἐπὶ τοῦ πλανήτη μᾶς, δηλαδὴ ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια. Στὴν ἱστορικὴ ἀλληλοδιαδοχὴ τῶν αἰώνων διαφέρουν μόνο τα μέσα. Πρωτόγονα σὲ πρωτόγονους λαούς καὶ σύγχρονα ἐπιστημονικὰ στὶς σύγχρονες κοινωνίες. 

Μόνο στὴν Ἑλλάδα γίνονται περίπου 150.000 νόμιμες καὶ 250.000 παράνομες ἐκτρώσεις ἐτησίως. Παγκόσμια γίνονται τουλάχιστον στὸν 20ο καὶ 21ο αἰώνα 40 ἑκατομμύρια, περίπου, κατὰ μέσο ὄρο, ἐκτρώσεις τὸν χρόνο.

Εὔχομαι γιὰ πολλοστὴ φορὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ μετάνοια καὶ νὰ μᾶς ἁγιάζει τούτη τὴν ζωὴ καὶ αἰώνια ὁ Πανάγαθος Χριστὸς μᾶς ὀρθοδόξους, ἑτεροδόξους, ἀλλοδόξους. ΑΜΗΝ. Γένοιτο.

Τέλος καί τῷ Θεό Δόξα.

μοναχός Ἰωάννης 10.7.2017

Φόνοι μικρών αγγέλων...

Βιωματική προσέγγιση στο θέμα των εκτρώσεων

Μαρτυρίες οσιακών μορφών, αγίου Παϊσίου 

Αγιορείτου, πατρός Επιφανίου 

Θεοδωροπούλου, αγίου Γεωργίου του 

Καρσλίδη & αγίου Πορφυρίου 

του Καυσοκαλυβίτου

Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη

Βιβλιογραφία:

Α. «Περὶ Ἐκτρώσεων», Ἀρχιμανδρίτη Ἰωάννη Κωστώφ. Ἔκδοση: Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2016

Β. «Ὑποθῆκες Ζωῆς» (ἀπὸ τὴν ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία τοῦ πατρὸς Ἐπιφανίου), Ἀρχιμανδρίτης Ἐπιφάνιος Ι. Θεοδωρόπουλος, Ἱερὸ Ἡσυχαστήριο Κεχαριτωμένης Θεοτόκου

Γ. «Ὁ Νεαυγὴς Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης», Γ.Κ. Χατζόπουλος. Ἐκδόσεις Κυριακίδη Μονοπρόσωπη ΙΚΕ, 2014

Δ. «Ἡ Ἁγιότητα εἶναι κατορθωτὴ σήμερα;» Μοναχὸς Μωϋσῆς Ἁγιορείτης. Ἐκδόσεις Τῆνος, 2010.

Βλέπε ἀκόμη:

«Ἡ Ἀγκαλιὰ» Σύλλογος Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ http://www.agalia.org.gr/

«Π.Ε.Φ.Ι.Π.» Πανελλήνια Ἕνωση Φίλων Πολυτέκνων http://pefip.gr/

«ΠΑ.ΣΥ.Π.Α.Π.» Πανελλήνιος Σύνδεσμος Προστασίας Ἀγέννητου Παιδιοῦ http://pefip.gr/?page_id=47

Υποσημειώσεις κειμένου:

[1] Ψηφίστηκε πρώτη φορὰ τὸν Μάιο τοῦ 1986 μὲ τὸ Νόμο 1609/1986

[2] Βλέπε τροποποίηση τοῦ Νόμου περὶ Ἐκτρώσεων τὸ 2005 καὶ ἄρθρο 304 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα: Τεχνητὴ διακοπὴ τῆς ἐγκυμοσύνης ἄρθρο 304

[3] Βλέπε καὶ σχετικὰ ἄρθρα στὴν ἐγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Λαροὺς-Μπριτάνικα» ἔντυπη ἔκδοση 2007 ἢ στὴν ἠλεκτρονική της ἔκδοση.

[4] Τὰ Ἀνθρώπινα Λευκοκυτταρικὰ Ἀντιγόνα (Human Leukocyte Antigens, H.L.A.) ἢ ἀλλιῶς Ἀντιγόνα Ἰστοσυμβατότητας εἶναι πρωτεΐνες ποὺ ὑπάρχουν στὴν ἐπιφάνεια κάθε κυττάρου καὶ ἐπιτρέπουν στὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα νὰ ἀναγνωρίζει τὸν «ἑαυτό» του ἀπὸ τὸ «ξένο».

[5] Βλέπε καὶ τὸν Β΄ Κανὼν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἐπικυρωμένο ἀπὸ τὴν Πενθέκτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὁ ὁποῖος μᾶς διδάσκει ποιὸ εἶναι τὸ ἐπίσημο καὶ αὐθεντικὸ φρόνημα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας: «Ἡ φθείρασα κὰτ΄ ἐπιτήδευσιν, φόνου δίκην ὑπέχει. Ἀκριβολογία δὲ ἐκμεμορφωμένου καὶ ἀνεξεικονίστου παρ’ ἠμὶν οὐκ ἐστιν». Μ. Βασίλειου, Πρὸς Ἀμφιλόχειον περὶ εἰκόνων, ΕΠΕ 1,191.

[6] «Ἡ Ζωὴ μετὰ τὸν Θάνατο», Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ.Ἰεροθέου Βλάχου, ἔκδοση Ἱερᾶς Μονῆς Γενεθλίου της Θεοτόκου, Ἀκραίφνιο Βοιωτίας

[7] «Ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης», Εὐάγγελος Π. Λέκκος. Ἐκδόσεις Σαΐτη, Ἀθήνα 2010

[8] «Ἅμα δὲ τὸ σῶμα καὶ ἡ ψυχὴ πέπλασται, οὐ τὸ μὲν πρώτον, τὸ δὲ ὕστερο» Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Ἔκδοσης Ἀκριβής Πίστεως 2,2, PG 94, 921

ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΜΑ.

site analysis

ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΜΑΜΑ.

Σήμερα θάφτηκε ο Βάνια, γεννήθηκε και πέθανε μια ώρα αργότερα.

Δεν υπήρχε κάποιος για να τον θάψει, τόσο οι  παππούδες όσο και ο σύζυγος αρνήθηκαν η μαμά και το γιο της, έπρεπε να κάνει  τα πάντα μόνη της.

Στην εγκυμοσύνη πέρασε ένας  δύσκολος  ιός που  μόλυνε το παιδί και το παιδί αναπτύσσεται στη μήτρα της μητέρας με πρόβλημα. Οι  γονείς και ο σύζυγός της είπαν να κάνει  άμβλωση, επειδή ήξερε ότι το παιδί θα γεννηθεί με πρόβλημα - ακόμα και αν  πεθάνει, η μαμά ήρθε ως μια πραγματική χριστιανική, ως πραγματικός άνθρωπος! Είπε σε όλους: «δεν έχει σημασία τι παιδί θα γεννηθεί, είναι δικό μου, δεν θα τον σκοτώσω, αν σκοπεύει να πεθάνει, ο Θεός θα το πάρει». Κανενός  δεν άρεσαν  αυτά τα λόγια!

Οι γιατροί ήρθαν στο σπίτι της μητέρας , την μίλησαν άσχημα  προσπαθώντας , να την πείσουν να   σκοτώσει  το παιδί, αυτό είναι κατανοητό, αφού για το νοσοκομείο μητρότητας το ποσοστό θνησιμότητας είναι κακός δείκτης και για την άμβλωση το κράτος θα τους δώσει ένα δώρο.

Η μαμά αντιστάθηκε μόνη της!

Η αστυνομία ήρθε σε αυτήν, λόγω του γεγονότος ότι η μαμά αγνόησε τις κλήσεις των γιατρών να έρθει  για  μια έκτρωση.

Η μαμά αντιστάθηκε μόνη της!

Απολύθηκε από την εργασία της επειδή δεν της έδωσαν  πιστοποιητικό εγκυμοσύνης.

Η μαμά αντιστάθηκε μόνη της!

Ο σύζυγός της την εγκατέλειψε, προκάλεσε τη σύζυγό του, την άφησε σε μια δύσκολη κατάσταση ζωής, διέλυσε τον γάμο  και είπε: "ότι τα προβλήματά σου , να τα αντιμετωπίσεις μόνοι σου".

Η μαμά έκρυψε και υπερασπίστηκε τον Βάνια της.

30 εβδομάδες, μετά  τα νερά έσπασαν, η μητέρα γέννησε τον Βάνια, άλλα ο  γιος πέθανε μια ώρα αργότερα, δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να τον βαπτίσουμε.

Θεέ φυλαξε το  μωρό Βάνια!

Αυτή η ιστορία είναι για την πραγματική μαμά !

Αγαπήστε τα παιδιά σας!

Ο ιερέας Ανδρέας  Barabash

Η ιστορία του κάλλους από το Βυζάντιο έως …τα σημερινά καλλιστεία

site analysis

Η ιστορία του κάλλους από το Βυζάντιο έως …τα σημερινά καλλιστεία

Η εμπειρία του ανθρώπου έχει συναντηθεί με την πνευματική οδύνη από τις συνέπειες του ναρκισσισμού που προέρχεται από την προσκόλληση στην ομορφιά του σώματος. Ήρθε όμως μια ιστορία στη γη και νίκησε την ασχήμια του ναρκισσισμού. Ήταν η ιστορία του «ωραίου κάλλει» που ίσιωσε την ανισορροπία και έδωσε πυξίδα στους «βροτούς» για να ανακαλύψουν...

Ποια “ομορφιά θα σώσει τον κόσμο”. Συναντήσαμε τη Δέσποινα Ζαμάνη, Θεολόγο, με μεταπτυχιακές σπουδές στη χριστιανική ηθική, έγγαμη με τρία παιδιά, η οποία μελέτησε το θέμα της σωματικής ομορφιάς από το βυζάντιο έως σήμερα και πως τη βλέπουν τα μάτια του χριστιανού, μοιράστηκε τα αποτελέσματα της έρευνάς της με τους αναγνώστες της “Ορθόδοξης Αλήθειας”.

Ποια ήταν η στάση των Βυζαντινών έναντι της ομορφιάς;

Ο λόγος για τη σωματική ομορφιά είναι πολύ συνηθισμένος ακόμα και στα αγιολογικά κείμενα. Αυτό αιτιολογείται κατά πρώτον από τό μεγάλο ενδιαφέρον που έδειχναν γενικά οι Βυζαντινοί για την ομορφιά. Κατά δεύτερον, από την πρόθεση των συγγραφέων να παρουσιάσουν μια ολοκληρωμένη –τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχικό επίπεδο– αξιοθαύμαστη εικόνα των αγίων. Οι Βυζαντινοί αγαπούσαν το ωραίο και την πολυτέλεια. Είχαν επινοήσει πολλά τεχνάσματα ώστε να διορθώνουν τα φυσικά τους ελαττώματα ή να επιδεικνύουν το σωματικό τους κάλλος. Υπήρχε μάλιστα και συγκεκριμένο πρότυπο γυναικείας ομορφιάς, το οποίο περιγράφεται ως εξής: ευθυτενές ανάστημα σαν το κυπαρίσσι, στρογγυλό πρόσωπο ακριβώς σαν τόν κύκλο της σελήνης, υγροί, εύστροφοι, λαμπεροί, μεγάλοι, μαύροι οφθαλμοί, μαύρα τοξοειδή φρύδια, κόκκινα μάγουλα, ίσια μύτη, μακριά ξανθά μαλλιά, στόμα μικρό με κόκκινα χείλη, κάτασπρα δόντια, μακριά δάκτυλα, μαρμαρώδες στήθος και λευκός λαιμός.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως το σωματικό κάλλος παρουσιάζεται ως χάρισμα και προσόν. Συγκαταριθμείται στα προτερήματα, που διαθέτει μια κοπέλα, γι’ αυτό στο βίο της αγίας αυτοκράτειρας Θεοφανώς, παρατηρούμε ότι τονίζεται λεπτομερώς η ωραιότητά της. Από την άλλη αναφέρεται ως μέσο για μια ευτυχισμένη κοσμική ζωή, αφού αποτελεί πόλο έλξης του αντίθετου φύλου και άρα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για έναν πετυχημένο κατά κόσμον γάμο.

Μάλιστα, πολλές φορές φαίνεται ότι λειτουργεί ως κριτήριο επιλογής συζύγου αυτοκρατόρων ή τουλάχιστον υψηλά ιστάμενων προσώπων. Οι καλλονές κοπέλες της αυτοκρατορίας -που συνδύαζαν βέβαια ευγενική καταγωγή και συνήθως οικονομική ευρωστία- συχνά ήταν υποψήφιες νύφες για τους αυτοκράτορες.

Πάντως είναι ενδεικτικό ότι ακόμα και στα χρόνια που η βυζαντινή αυτοκρατορία έπνεε τα λοίσθια (15^ος αι.), δεν εξέλειπε η διάθεση για καλλωπισμό, όπως διαπιστώνουμε από το δριμύ λόγο του Ιωάννη Ευγενικού προς τις φιλάρεσκες γυναίκες. Εκεί ο Νομοφύλαξ της Θεσσαλονίκης χρησιμοποιεί έντονες φράσεις, για να δηλώσει την πλήρη αντίθεσή του προς την κατάσταση αυτή (έργα καταγέλαστα, ματαίαν φιλοπραγμοσύνην κ.ά.)

Με ποιους τρόπους προσπαθούσαν να βελτιώσουν την εξωτερική τους εμφάνιση;

Στοιχεία καλλωπισμού εντοπίζονται τόσο στην ένδυση, την υπόδηση, την κόμμωση, την περιποίηση του προσώπου, τη χρήση κοσμημάτων, τον αρωματισμό του σώματος, πάντα με σκοπό την ανάδειξη της σωματικής ομορφιάς και την προβολή.       

Επιθυμητό χρώμα μαλλιών ήταν το ξανθό, οπότε με διάφορους τρόπους προσπαθούσαν να ξανθίζουν το φυσικό τους χρώμα και για το σκοπό αυτό έκαναν χρήση ειδικών συνταγών. Οι Βυζαντινές δεν δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν ψεύτικα πρόσθετα μαλλιά, προκειμένου να βελτιώσουν την εικόνα τους ή να εντυπωσιάσουν. Επίσης υπήρχε η συνήθεια να αλείφουν τα μαλλιά τους με λάδι ή μύρα για να γυαλίζουν. Παρεμβάσεις παρατηρούνται και στην αισθητική του προσώπου. Με φυσικά χρώματα από βότανα και ζώα ή φαρμακευτικά παρασκευάσματα τόνιζαν τα διάφορα μέρη του προσώπου, όπως με το κόκκινο τα χείλη, τα μάγουλα ακόμα και την άκρη του σαγονιού και με ψιμύθιον λεύκαιναν την όψη, με το μαύρο τα φρύδια και τις βλεφαρίδες.

Η Βυζαντινή δε στερείτο τη χρήση κοσμημάτων, τα οποία θεωρούσε απαραίτητα συμπληρώματα του καλλωπισμού της. Σκουλαρίκια χρυσά ή αργυρά για τις φτωχότερες, μαργαριταρένια ή με πολύτιμα πετράδια στόλιζαν τα αυτιά τους, χρυσά νομίσματα εμφανίζονταν στο μέτωπο, ακριβά περιδέραια και αλυσίδες κοσμούσαν το λαιμό τους, τα χέρια τους βάραιναν από τα κάθε είδους βραχιόλια όπως και τα δάκτυλά τους εξαφανίζονταν κάτω από την πληθώρα δακτυλιδιών˙ ακόμα και τα πόδια τους κάλυπταν με κοσμήματα κατά την αρχαιοελληνική συνήθεια.

Επιβεβλημένος για την άψογη εξωτερική εμφάνιση ήταν επίσης ο αρωματισμός του σώματος με μύρα και αλοιφές.

Συμπερασματικά θα υπογραμμίζαμε πως οι Βυζαντινές είχαν έντονη την επιθυμία να είναι και να φαίνονται ωραίες. Όσες είχαν την οικονομική δυνατότητα δεν φείδονταν χρημάτων προκειμένου να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Φρόντιζαν να έχουν στη διάθεσή τους κάθε μέσο που θα τους εξασφάλιζε κομψότητα και ταύτιση με τις τάσεις της εποχής τους.

Οι άνδρες Βυζαντινοί ήταν απαλλαγμένοι από το πάθος της φιλαρέσκειας;

Αν και ο καλλωπισμός των γυναικών είναι πιο έντονος, θα ήταν άδικο να λέγαμε πως οι άνδρες είναι απαλλαγμένοι από την επιθυμία να επιδείξουν τα σωματικά τους προσόντα. Η φιλάρεσκη διάθεση των Βυζαντινών κυριών υποστηριζόταν και εκ μέρους των ανδρών αφού οι σύζυγοι ενίσχυαν την τάση των γυναικών τους κομπάζοντες όχι τόσο για το αξίωμά τους όσο για τον πλούσιο καλλωπισμό των γυναικών τους. Μάλιστα θεωρούσαν πως όσο περισσότερα δαπανούσαν για τον στολισμό των γυναικών τους τόσο μεγαλύτερο κοινωνικό κύρος αποκτούσαν. Ο Γρηγόριος Θεολόγος δε μεροληπτεί κατά των γυναικών αφού κατηγορεί και τους συζύγους τους, που ενθαρρύνουν τη φιλάρεσκη τάση τους και συναγωνίζονται μεταξύ τους για το στολισμό αυτών.

Ο εκκλησιαστικός λόγος πώς αντιμετώπιζε την τάση των Βυζαντινών να καλλωπίζονται;

Τον 4^ο και 5^ο μ.Χ. αιώνα διατυπώνεται η διδασκαλία των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας, ιδιαίτερα του Μ. Βασιλείου, του αγ. Γρηγορίου Νύσσης, του ιερού Χρυσοστόμου και του αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, που επηρέασαν την πνευματική και ηθική ζωή του βυζαντινού κόσμου.

Ο Μ. Βασίλειος, για παράδειγμα, επικρίνει τον πλεονασμό του σωματικού καλλωπισμού. Θεωρεί πως ο καλλωπισμός είναι απόδειξη αλαζονείας και ματαιότητας.

Ο ιερός Χρυσόστομος είναι ίδιαίτερα δριμύς στην κριτική του αναφορικά με τη φιλοκοσμία των γυναικών. Ως πονηρό νόσημα περιγράφει τον έρωτα της φιλοκοσμίας. Ανάλογα, διακρίνει την αναγκαιότητα των ενδυμάτων από την υπερβολική και κενόδοξη χρήση τους. Γράφει πως τα ιμάτια δε δόθηκαν για επίδειξη αλλά για να κρύψουν την ντροπή της γύμνιας. Επανέρχεται με κάθε ευκαιρία στο ανώφελο του εξωτερικού καλλωπισμού και στις επικίνδυνες για την ψυχή παραμέτρους του φαινομένου αυτού. Όσον αφορά στη ματαιότητά του, γράφει πως το κάλλος του σώματος μαραίνουν και η ασθένεια και ο χρόνος και τα γηρατειά και ο θάνατος. Διαβεβαιώνει πως ο στολισμός του σώματος βλάπτει τη φυσική ομορφιά, γιατί την καλύπτει και την επισκιάζει αλλά και τη φυσική ασχήμια την κάνει εντονότερη, αφού αντιτίθεται στη λάμψη των πολυτελών στολιδιών.

Ο άγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος λόγῳ της ευαίσθητης ψυχής και της ποιητικής του διάθεσης δεν είναι τόσο αυστηρός όπως ο Μ. Βασίλειος ή ο άγ. Χρυσόστομος. Δείχνει να κατανοεί την αδυναμία των γυναικών για την εμφάνισή τους, όμως με ύφος πατρικό υπογραμμίζει τη ματαιότητα της κίβδηλης ομορφιάς, η οποία χάνεται με την αλλαγή των ψυχικων και σωματικών καταστάσεων (τα δάκρυα, το φόβο, την κούραση, το γέλιο).

Με αφορμή τα αγιολογικά κείμενα, που παρουσιάζουν το βίο και την πολιτεία αγίων γυναικών, οφείλουμε να επισημάνουμε πως η ομορφιά εκ φύσεως δε θεωρείται απορριπτέα για την πνευματική τους προκοπή αλλά συμπορεύεται με τα λοιπά χαρίσματα (σύνεση, ευφυΐα, ευσπλαχνία, καλοσύνη), σε δεύτερο φυσικά πλάνο και με τη συνειδητοποίηση πως η καρδιά δεν μπορεί να ποθεί τα εγκόσμια αλλά τα ουράνια αγαθά. Διαπιστώνουμε αποδοχή (τόσο από τις αγίες όσο και από τους βιογράφους τους) της θείας δωρεάς της ευμορφίας και ταυτόχρονη αναγωγή της στον δωρητή. Η αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου δεν αρνείται τη συμμετοχή της στη διαδικασία επιλογής συζύγου του διαδόχου του θρόνου με βάση μεταξύ άλλων και την αναμφισβήτητη ομορφιά της.

Φαίνεται πως ό,τι είναι χαρισμένο από τον Θεό –όπως η ομορφιά– είναι ευπρόσδεκτο και θεμιτό. Ό,τι όμως προέρχεται από ανθρώπινο πάθος –συγκεκριμένα της φιλαρέσκειας– είναι επιλήψιμο και επιβλαβές για την ψυχή. Κοινό στοιχείο των εύμορφων αγίων είναι η αποδοχή της εξωτερικής εικόνας τους και η ταυτόχρονη περιφρόνησή τους προς τον καλλωπισμό και την τεχνητή ωραιοποίηση της εμφάνισής τους.

Οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς δεν είναι ούτε μίζεροι ούτε μισόκαλλοι. Θαυμάζουν και εκτιμούν το ωραίο, που αναδεικνύει την αυθεντικότητα του ανθρώπου ως δημιουργήματος της θείας αγάπης, δύναμης και σοφίας. Είναι σε θέση να διακρίνουν τη φυσική ομορφιά από την τεχνητή, που νοθεύει τη γνησιότητα του κάλλους. Δεν ψέγουν επομένως τη σωματική ομορφιά, πού είναι δώρο Θεού αλλά ασκούν δριμύτατη κριτική στις υπερβολικές και ψυχοφθόρες προσπάθειες των ανθρώπων να προκαλούν εντύπωση με την παρουσία τους.

Πώς αιτιολογείται η αντίθεση μεταξύ βυζαντινού καλλωπισμού και εκκλησιαστικού λόγου καθώς η βυζαντινή κοινωνία είναι κυρίως χριστιανική;

Η αλήθεια είπαι πως παρά τις συμβουλές, τις προτροπές ή τις επικρίσεις των εκκλησιαστικων ανδρών και παρά το θεοκρατικό χαρακτήρα του κράτους το κοσμικό φρόνημα σχετικά με τον καλλωπισμό κυριαρχούσε στη βυζαντινή κοινωνία.

Κατανοούμε βέβαια πως γεννιέται εύλογα η απορία γιατί η βυζαντινή κοινωνία παρουσίαζε στην περίπτωση της ωραιότητας του σώματος τον εντυπωσιασμό, την επιτήδευση και την υπερβολή αφού τα μέλη της είχαν σαν οδοδείκτες τους αγίους και τους ιερούς δασκάλους της πίστης μας. Η προσωπική μας τοποθέτηση είναι πως το ευαγγελικό μήνυμα, αν και κάνει λόγο για μια εντελώς νέα θεώρηση του κόσμου και της ζωής, δεν έφερε αυτόματα αλλαγές στις κοινωνικές δομές και συμπεριφορές αλλά χρειάστηκαν πάρα πολλοί αιώνες για να καταρριφθούν τα κοινωνικά κατεστημένα. Αν και υπήρχε στο Βυζάντιο η ευλάβεια και η πίστη στον Θεό, τα στοιχεία αυτά δεν άγγιζαν νοοτροπίες και καταστάσεις, που ήταν βαθιά ριζωμένες στα θεμέλια των κοινωνιών προ Χριστού και διατηρήθηκαν και μετά Χριστόν. Αυτό συνέβη γιατί οι Βυζαντινοί, αν και Χριστιανοί, δε ζούσαν ούτε συμπεριφέρονταν πολλές φορές σαν Χριστιανοί αλλά υποτάσσονταν στο κοσμικό φρόνημα. Ναι μεν θρήσκευαν αλλά δεν εισχωρούσαν στο βάθος της διδασκαλίας του Χριστού. Αρκούνταν, θα λέγαμε, σε μια επιφανειακή ή τυπική αποδοχή της πίστης και δεν προέβαιναν στην καρδιακή βίωσή της. Ουσιαστικά πρόκειται για εγκλωβισμό του χριστιανικού μηνύματος μέσα στον κόσμο από τους Χριστιανούς που δεν αντιλήφθηκαν τη μεταμορφωτική δυνατότητα του Ευαγγελίου και υιοθετούσαν την παραμορφωτική δυνατότητα του ψιμυθίου παραπαίοντας ανάμεσα στον Χριστό και τα είδωλα της αισθητικής. Επιπροσθέτως, δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι το Ευαγγέλιο δεν κάνει λόγο για μαζικές αλλαγές αλλά για προσωπική μετάνοια και αλλαγή. Προσωπική πρόσκληση είναι και όχι κοινωνικό μανιφέστο.

Υπάρχουν γυναίκες-πρότυπα της βυζαντινής εποχής που νίκησαν το πάθος της φιλαρέσκειας και ακολούθησαν πνευματική πορεία;

Ασφαλώς ναι! Είναι οι γυναίκες εκείνες που υπερέβησαν ανθρώπινα πάθη και πειρασμούς και πορεύθηκαν αξιοζήλευτη οδό ζωής. Είναι οι αγίες, που φημίζονταν για τη σωματική τους ωραιότητα αλλά ανέδειξαν την ωραιότητα της ψυχής τους. Η οσία Μακρίνα (αδερφή του αγίου Βασιλείου και του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, 4ος αιώνας), η οσία Συγκλητική και η αγία Πελαγία (ασκήτριες του 4ου αιώνα), η αγία Θεοφανώ (σύζυγος του Λέοντα Στ΄, 9ος αιώνας), η αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου (αρχοντοπούλα που μόνασε στη μονή Χρυσοβαλάντου κατά τον 9ο αιώνα), η αγία Θεοδώρα (βασίλισσα της Άρτας, 13ος αιώνας) είναι μερικά παραδείγματα αγίων γυναικών, που ήταν ιδιαίτερα όμορφες αλλά αναζήτησαν την ομορφιά της βασιλείας του Θεού.

Άγαμες και έγγαμες, κοσμικές και μοναχές σε γυναικεία ή ανδρικά μοναστήρια (μεταμφιεσμένες σε ευνούχους), πόρνες και βασίλισσες αποδεικνύουν με το βίο τους τη δυνατότητα απόλαυσης των θείων δωρεών ήδη από την επίγεια ζωή.

Ποιο μήνυμα προσφέρουν οι καλλονές που αγίασαν στον σύγχρονο άνθρωπο;

Ένα από τα βασικά γνωρίσματα της εποχής μας είναι η κυριαρχία της εικόνας. Ασταμάτητη ροή εικόνων κατακλύζει, κυρίως διά των μέσων μαζικής ενημέρωσης, την καθημερινότητα των ανθρώπων. Εικόνες εντυπωσιακές, συνεχώς ανανεωμένες, πολύχρωμες, εναλλασσόμενες με γρήγορους ρυθμούς κεντρίζουν την προσοχή των ατόμων. Αυτό επηρεάζει και την προσωπική τους ζωή, όπου είτε αναζητούν να σχετιστούν με πρόσωπα εντυπωσιακά, διαρκώς ανανεωμένα και αψεγάδιαστα είτε υιοθετούν αυτήν την οπτική για το δικό τους παρουσιαστικό. Αποτέλεσμα είναι να καταναλώνονται αμέτρητες ώρες και ποσά για τον καλλωπισμό του σώματος, να επιδιώκεται η εξαφάνιση κάθε ίχνους γήρατος, να υπόκεινται οι γυναίκες κυρίως σε εξαντλητικές -δυστυχώς μέχρι θάνατου πολλές φορές- δίαιτες, να προβαίνουν σε διορθωτικές επεμβάσεις, να επιλέγουν τα τατουάζ για να κοσμήσουν το σώμα τους, να ακολουθούν μέχρι κεραίας τις επιταγές της μόδας στην ένδυση, την υπόδηση, την κόμμωση, την αισθητική. Πιστεύουμε πως η σημερινή κοινωνία, όσο προοδευτική και απελευθερωμένη και αν θέλει να θεωρείται, δυστυχώς παραμένει προσκολλημένη σε κοινωνικά στερεότυπα παρουσιάζοντας τη γυναίκα ως απλό διακοσμητικό στοιχείο και αδιαφορεί για την προσωπικότητα, τα χαρίσματα και τις ικανότητές της.

Κατά αυτόν τον τρόπο προέχει η εξωτερική εικόνα παρά η κατάσταση της ψυχής. Η σωματική ωραιότητα απολυτοποιείται και παρουσιάζεται ως ύψιστο αγαθό˙ η γυναίκα παρουσιάζεται ως αντικείμενο τέρψης των αισθήσεων (χαρακτηριστική περίπτωση τα σημερινά καλλιστεία ομορφιάς) και ηδονής (λόγω της οποίας παρατηρείται έξαρση του εμπορίου λευκής σαρκός και των σκλαβοπάζαρων γυναικών, trafficking)˙ χάνεται η αξία του προσώπου, αφού παρατηρείται μαζική υποταγή σε κοσμικά πρότυπα, όπου όλοι μοιάζουν με όλους˙ ισοπεδώνεται η έννοια της ομορφιάς, αφού τα κριτήρια ορισμού της είναι κατευθυνόμενα από την παγκόσμια πια βιομηχανία αισθητικής.

Τα αγιολογικά κείμενα ενώπιον των σύγχρονων φαινομένων καλλωπισμού και της γενικότερης θεώρησης της σωματικής ομορφιάς φρονούμε ότι δύνανται να αντιπροτείνουν μια διαφορετική στάση ζωής, που ανταποκρίνεται στις πανανθρώπινες και διαχρονικές ανάγκες της ανθρώπινης ψυχής.

Εξαίρουν αξίες και αρετές, που έχουν ατονίσει ή έχουν περι-θωριοποιηθεί στη σημερινή κοινωνία. Η σεμνότητα, η λιτότητα, απλότητα, η εγκράτεια, η ολιγάρκεια, η φυσικότητα, η αυθεντικότητα, η φιλανθρωπία προβάλλονται μέσα από το βίο των αγίων γυναικών, που κατόρθωσαν να αποδεσμευτούν από τη σαγήνη του σωματικού καλλωπισμού και να καλλιεργήσουν τα ψυχικά τους χαρίσματα. Είναι μια πρόσκληση λοιπόν ανάδειξης γνήσιων αξιών και αληθειών.

Επιπροσθέτως, καταδεικνύουν τη φενάκη της εξωτερικής ομορφιάς, που δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις εσώτερες αναζητήσεις του ανθρώπου. Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση η πορεία γυναικών, που φημίζονταν για την ωραιότητά τους και εντούτοις την απέρριψαν για να πορευτούν προς την πηγή του αληθινά ωραίου, του Θεού. Δείχνουν δηλαδή, πως, αν δεν υπάρχει εσωτερική πληρότητα, τα κοσμήματα, τα ενδύματα και οι αισθητικές παρεμβάσεις δεν μπορούν να προσφέρουν ουσιαστική χαρά και πληρότητα στον άνθρωπο. Επομένως επαναπροσδιορίζουν τη σχέση υλικών και πνευματικών αγαθών.

Είναι, ακόμα, απόδειξη της δυνατότητας απαλλαγής του ανθρώπου από τα προσωπεία που έχει δημιουργήσει γύρω από τον εαυτό του. Η εικόνα του πάντα ωραίου, του πάντα νέου, του πάντα τέλειου καταρρέει στην πράξη μέσα από τη ζωή των αγίων, για να δώσει τη θέση της στο αληθινό πρόσωπο. Πιστεύουμε πως η ζωή τους μαρτυρά μετάβαση από τα προσωπεία στο πρόσωπο. Καταρρίπτεται ο σύγχρονος μύθος των ωραιοποιημένων ειδώλων και αναδεικνύεται το μόνο γνήσια και διαρκώς ωραίο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Σοφία Χατζή

Δημοσιεύθηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. 31.10.2018-ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η μοναχή Βαρσανουφία και το δισάκι με τα χιλιάδες ονόματα!

site analysis

Στο μοναστήρι της Όπτινα ζούσε μια μοναχή σχεδόν ενενήντα ετών.Το όνομά της ήταν Βαρσανουφία και περιπλανιόνταν με ένα ραβδί στο χέρι από το ένα μοναστήρι στο άλλο.

Όλη της η περιουσία ήταν δυο δισάκια τα οποία κουβαλούσε μαζί της.Στο ένα δισάκι είχε κάποια ξεροκόμματα ψωμί ενώ τα υπόλοιπα ήταν χαρτιά μνημόνευσης η πλειοψηφία των οποίων ήταν παλιά και φαγωμένα. Η προσκυνήτρια ερχόνταν στην Όπτινα συνήθως το βράδυ και χτυπούσε με το ραβδί στο παράθυρο:«Αφήστε με να διανυκτερεύσω»! Άλλοι την άφηναν και άλλοι όχι,γνωρίζοντας την συνήθεια της μοναχής να μην κοιμάται το βράδυ,προσευχόμενη γονατιστή όλη νύχτα.Δεν θα ήταν τίποτα εαν μόνο αυτή δεν κοιμόνταν,κατά τα μεσάνυχτα όμως ξύπναγε όσους κοιμόνταν:«Γιατί κοιμάσαι υπναρά;Σκέψου την Τελική Κρίση και σήκω να προσευχηθείς!»Εδώ να σημειώσουμε ότι επέμενε πολύ μέχρι να σηκωθούν γι αυτό πολλές φορές το ξημέρωμα την έβρισκε στον σταύλο ή σε καμιά αποθήκη,μαζί με τα πολύτιμα πράγματά της.Εκτιμούσε πολύ τα δισάκια της ,αντιθέτως τα ζεστά ρούχα που τις έδιναν τα χάριζε ή τα παρατούσε. Η μοναχή Βαρσανουφία ήταν παρθένος και είχε καρεί μοναχή από πολύ νεαρή.Κανείς δεν ήξερε γιατί περιπλανιόνταν,όχι πάντως επειδή δεν είχε καταφύγιο

Παλαιότερα ερχόνταν σπάνια στην Όπτινα και μόνο στα βαθιά γεράματα εγκαταστάθηκε εκεί.Τα χρόνια είχαν αρχίσει να την βαραίνουν και  οι περιπλανήσεις είχαν μειωθεί,ενώ στις ακολουθίες καθόνταν σ’ένα στασίδι.Βασικά δεν καθόνταν μόνο στις ακολουθίες αλλά ερχόνταν στον ναό από τις πέντε το πρωί.Έβγαζε τα χαρτάκια της από το δισάκι της και όλη την ημέρα καθόνταν εκεί προσευχόμενη και μνημονεύοντας ονόματα. Δεν πήγαινε στην τράπεζα της μονής για να φάει αφού το φαγητό δεν την ενδιέφερε.Εαν την σέρβιρες κάτι ψευτομασουλούσε,εαν όχι έβγαζε ένα ξεροκόμματο από το δισάκι της,δάγκανε λίγο και το υπόλοιπο το ξαναφύλαγε με μεγάλη προσοχή….

…Πριν πεθάνει παρακάλεσε όσους ήρθαν να την δουν,να πάρει κάποιος το δισάκι με τα ονόματα έτσι ώστε μετά τον θάνατό της να συνεχιστεί η μνημόνευση των ονομάτων -«Αυτή είναι μια μεγάλη αρετή των χριστιανών,να μνημονεύουν τους κεκοιμημένους!έλεγε ταπεινά και κοίταζε με ελπίδα στα μάτια τον καθέναν ξεχωριστά. Όλοι όμως κοίταζαν αλλού και κανένας δεν αναλάμβανε να πάρει τα δισάκια με τα ονόματα των κεκοιμημένων που ζύγιζαν τουλάχιστον δέκα-δεκαπέντε κιλά. Λένε πως η μοναχή Βαρσανουφία ήξερε όλα τα ονόματα απέξω.Είχε μια πολύ καλή μνήμη και να πως το κατάλαβα αυτό: Μετά τον θάνατο της μητέρας μου,μοίραζα στην εκκλησία φρούτα και γλυκά για το συγχώριο.Όταν είδα την μοναχή Βαρσανουφία σε μια γωνία να προσεύχεται,ήδη τα είχα μοιράσει όλα.Βρήκα ωστόσο δυο μικρές ντομάτες στην τσάντα μου.Της τις έδωσα και την παρακάλεσα να προσεύχεται για την ψυχή της κεκοιμημένης δούλης του Θεού Αναστασίας.Μετά από πέντε χρόνια και ενώ βρισκόμουν έξω από τον ναό,με φώναξε και μου είπε:”Την μητέρα σου Αναστασία την μνημονεύω πάντοτε…” 

Θυμάμαι μιαν ακόμη ιστορία που σχετίζεται με το κοιμητήριο της πόλης Κοζέλσκ.Στα χρόνια των διωγμών όταν έκλεισαν τα μοναστήρια,εδώ έθαβαν τους μοναχούς της Όπτινα και τις μοναχές του Σαμόρντινο αλλά κανείς δεν γνώριζε τα ονόματά τους.Αρχεία δεν διατηρήθηκαν,ενώ οι επιγραφές των τάφων με τον καιρό ξεθώριασαν.Οι ιερομόναχοι της Όπτινα συχνά έκαναν εδώ μνημόσυνα,μνημονεύοντας τους κεκοιμημένους με αυτόν τον τρόπο:«Κύριε,Εσύ γνωρίζεις τα ονόματά τους» Μια φθινοπωρινή ημέρα ήρθαν στο κοιμητήριο για το μνημόσυνο.Τα χρυσοκίτρινα φθινοπωρινά φύλλα του σφένδαμου είχαν σκεπάσει τα μνήματα και στα στενά δρομάκια είχαν σχηματιστεί ολόκληροι σωροί.Ξαφνικά μέσα απο έναν σωρό πετάχθηκε χαρούμενη η μοναχή Βαρσανουφία. Αδελφή Βαρσανουφία,τι κάνεις εκεί;ρώτησαν όλοι έκπληκτοι.Περνάς το βράδυ σου στο κοιμητήριο; Εμένα οι νεκροί με αγαπάνε,τους απάντησε η μοναχή και ταυτόχονα οδήγησε τους αδελφούς στο κοιμητήριο λέγοντάς  τους ποιος και που είναι θαμμένος!

Έτσι οι μοναχοί της Όπτινα ερχόνταν συχνά στο κοιμητήριο για να φτιάξουν τις επιγραφές στους τάφους με την καθοδήγηση της μοναχής.Ταυτόχρονα τους διηγούνταν το θάρρος και το σθένος των ομολογητών που υπέφεραν για τον Χριστό στα χρόνια των διωγμών.Τους θυμόνταν όλους,τους γνώριζε,τους αγαπούσε και το βράδυ προσευχόνταν γι αυτούς.Σπάνια την έβλεπε κάποιος να κοιμάται. -Αδελφή Βαρσανουφία,την ρωτούσαμε,πως αντέχεις χωρίς ύπνο; -Με βοηθούν οι νεκροί,απαντούσε αυτη με χαρά….!

….Τώρα στα μνημόσυνα στην Όπτινα μνημονεύουν την μοναχή Βαρσανουφία. Η μοναχή τους αγαπούσε όλους,όμως αγαπούσε τους κεκοιμημένους πιο πολύ και από τους ζωντανούς.Αυτοί της φαινόνταν πιο ενδιαφέροντες αφού ΕΚΕΙ όλα είναι ΑΛΗΘΕΙΑ.Στην γη η ψυχή αισθάνεται στριμωγμένη στην ματαιότητα και μας πιέζουν οι έγνοιες και οι φροντίδες για τα φθαρτά και τα περαστικά.Γι αυτό ίσως σε όλη της την ζωή  περιπλανιόνταν,μακριά από τις έγνοιες για τα φθαρτά,ξεχνώντας τις ανάγκες της ζωής έτσι όπως ένας μεγάλος ξεχνά τα παιδικά του παιχνίδια.Η πίστη της μοναχής Βαρσανουφίας ήταν απλή. Εμείς μόνο ζητάμε  στα μνημόσυνα -μας εξηγούσε-όπως οι κεκοιμημένοι να προσεύχονται για εμάς στο Θεό.Και αυτά δεν είναι κούφια λόγια αλλά η πραγματικότητα.Προσεύχονται για εμάς,μας θυμούνται και μας αγαπούν.Όλα τα επίγεια θα φθαρούν,το μόνο που θα μείνει είναι η αγάπη…

Από το βιβλίο της Нина павлова-михайлов день(Νίνας Πάβλοβα-Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ)

Απόδοση στα ελληνικά π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis.blogspot.

Πηγή: proskynitis.blogspot.gr