Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία

site analysis

 

    Η Οσία Μαρία γεννήθηκε στην Αίγυπτο και έζησε εκεί, μέχρι τα δώδεκα χρόνια της. Ήταν Χριστιανή, χωρίς όμως ιδιαίτερη καθοδήγηση, ούτε διαπαιδαγώγηση σύμφωνη με τις ηθικές αρχές και αξίες του Χριστιανισμού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να παρασυρθεί στο δρόμο της ηδονής και της αμαρτίας. Μετέβη στην Αλεξάνδρεια όπου για δεκαεπτά χρόνια σπαταλούσε τη ζωή της στη διαφθορά.

Μια μέρα είδε ένα καράβι έτοιμο να φύγει για τα Ιεροσόλυμα για τον εορτασμό της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Επιβιβάστηκε με την επιθυμία να φτάσει στην Παλαιστίνη, προκειμένου να επιδοθεί σε νέες σαρκικές απολαύσεις. Όταν έφτασε στα Ιεροσόλυμα, ακολούθησε μια παρέα προσκυνητών και έφτασε μέχρι την αυλή του Ναού. Ήταν η ώρα της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Τότε συνέβη κάτι τρομερό. Ενώ οι προσκυνητές διήλθαν την είσοδο του Ιερού Ναού, μια αόρατη δύναμη την κρατούσε στη θέση της, την εμπόδιζε και της έφραζε το δρόμο. Τότε άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια της συνειδητοποιώντας ότι η δύναμη του Θεού δεν της επέτρεπε να μπει στο Ναό. Καθισμένη σε μια άκρη της αυλής κουρασμένη από την προσπάθεια, συναισθάνθηκε την αιτία που την εμπόδιζε να δει τον Τίμιο και Ζωοποιό Ξύλο. Κοίταξε τον τοίχο και είδε μια εικόνα της Παναγίας. Γονάτισε και παρακάλεσε τη Θεοτόκο να της επιτρέψει την είσοδο.

Μετά την παράκλησή της κατόρθωσε να μπει στον Ιερό Ναό και να προσκυνήσει με δέος και φόβο Θεού τον Τίμιο Σταυρό. Κατόπιν προσευχήθηκε στην Παναγία, όταν άκουσε μια φωνή να της λέει ότι αν περάσει τον Ιορδάνη, θα βρει καλή ανάπαυση. Αμέσως κίνησε προς τον Ιορδάνη. Μετά από πολλές ώρες πεζοπορίας, έφτασε στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, που βρίσκεται κοντά στον ποταμό, αναπαύτηκε και αφού πέρασε με ένα πλοιάριο στην απέναντι όχθη, ξεκίνησε την πορεία της προς την έρημο.  

Η συνάντηση της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας με το Μοναχό Ζωσιμά ήταν καταλυτική. Ο Μοναχός Ζωσιμάς ζούσε σε ένα Μοναστήρι στην περιοχή της Παλαιστίνης. Ήταν φημισμένος για την αρετή του, αλλά και γνώστης των θρησκευτικών ζητημάτων, ώστε πολλοί Μοναχοί τον επισκέπτονταν, για να ακούσουν το λόγο του και να λάβουν τις συμβουλές του. Με πνευματικό αγώνα και πολλές ασκήσεις είχε καταφέρει να υποτάξει τη σάρκα στο πνεύμα. Έβλεπε θεία οράματα και του ερχόταν Θείος φωτισμός. Μια ημέρα Άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε και του είπε να πάει στο Μοναστήρι κοντά στον Ιορδάνη ποταμό.

Εκεί εμφανίστηκε στον Ηγούμενο, έβαλε μετάνοια, ζήτησε την ευχή του και έμεινε στο Μοναστήρι. Μαζί με τους άλλους Γέροντες διαβιούσε αφοσιωμένος στην πνευματική ζωή, με ασταμάτητη ψαλμωδία, ολονύκτια αγρυπνία, νηστεία και αδιάλειπτη προσευχή. Κανόνας του Μοναστηριού ήταν κατά την Κυριακή, μετά από την οποία ξεκινάει η πρώτη εβδομάδα των νηστειών, οι Μοναχοί να αναχωρούν για την έρημο, όπου θα διέμεναν ως την Κυριακή των Βαΐων, τρεφόμενοι με βότανα της ερήμου.

Ο Ζωσιμάς πέρασε τον Ιορδάνη ποταμό και βρέθηκε στην έρημο. Καθώς προσευχόταν είδε μια ανθρώπινη σκιά με σκελετωμένο σώμα, γυμνό, μαύρο από τον ήλιο και με μακριά άσπρα μαλλιά. Ακολούθησε τη μορφή, προκειμένου να μιλήσει με τον ασκητή αυτό της ερήμου και έφτασε σε μια χαράδρα. Εκεί η Οσία Μαρία τον αποκάλεσε με το όνομά του και του ζήτησε να της δώσει ένα ράσο του για να καλύψει το σώμα της και να μιλήσουν. Εκείνος αντιλήφθηκε το προορατικό χάρισμα με το οποίο ήταν ευλογημένη η  άγνωστη γυναίκα και κατόπιν, αφού φόρεσε η γυναίκα το ράσο, γονάτισαν και άρχισαν να προσεύχονται.  Στη συνέχεια της ζήτησε να προσευχηθεί για όλο τον κόσμο. Τότε συνέβη το θαύμα.

Η Οσία  άρχισε να προσεύχεται ψιθυριστά, γυρισμένη  προς την ανατολή. Ο Γέροντας γονατιστός και με σκυμμένο το κεφάλι, χωρίς να ακούει την προσευχή της, περίμενε. Όταν σήκωσε το κεφάλι του, την είδε να έχει ανυψωθεί 60-70 περίπου εκατοστά από τη γη και να προσεύχεται αιωρούμενη στον αέρα. Φόβος τον κυρίευσε και άρχισε να προσεύχεται. Μάλιστα πέρασε από το νου του ότι πρόκειται για μια δαιμονική φιγούρα. Η Οσία του είπε να μην κάνει τέτοιους λογισμούς και μετά από παράκλησή του ξεκίνησε να του διηγείται την πορεία της ζωή της,  χωρίς να κρύψει τίποτα από το αμαρτωλό παρελθόν της.

Ο Ζωσιμάς εξέφρασε την απορία του για το διάστημα που βρισκόταν στην έρημο η Οσία Μαρία. Είχε διαβιώσει σαράντα επτά έτη στην έρημο τρώγοντας χόρτα, γυμνή, αλλά συνεχώς προσευχόμενη στην Παναγία. Γνώριζε την Αγία Γραφή, παρά το γεγονός ότι ήταν αγράμματη, ζητώντας μετάνοια από το Θεό για τις αμαρτίες της. Κατόπιν του ζήτησε να τη βρει τη Μεγάλη Πέμπτη της επόμενης χρονιάς, έχοντας μαζί του τη Θεία Κοινωνία, προκειμένου να κοινωνήσει από τα άχραντα και ζωοποιά δώρα. Παράλληλα του είπε να μεταφέρει στον Ηγούμενο του Μοναστηριού τη συμβουλή να προσέχει, καθώς συμβαίνουν άσχημα πράγματα στο Μοναστήρι και του ζήτησε να προσεύχεται για λογαριασμό της.

Ο Ζωσιμάς πλημμυρισμένος χαρά και γαλήνη επέστρεψε στο Μοναστήρι. Πέρασε ένα έτος χωρίς να διηγηθεί σε κανέναν την εμπειρία που βίωσε. Το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης ετοίμασε όσα του είχε ζητήσει. Έβαλε σε ένα μικρό ποτήρι από το Άχραντο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Χριστού και μέσα σε ένα καλάθι λίγα τρόφιμα. Μετέβη στον Ιορδάνη και την περίμενε. Αργά το βράδυ έφτασε η Οσία, η οποία πέρασε το ποτάμι, αφού περπάτησε πάνω στο νερό, μετά το σημείο του σταυρού που έκανε. Μετά το πέρας της προσευχής, ασπάστηκε το Μοναχό Ζωσιμά και έλαβε τη Θεία Κοινωνία. Κατόπιν του ζήτησε να τη βρει μετά από ένα χρόνο στο ξεροπόταμο που είχαν συναντηθεί την πρώτη φορά.

Ο αββάς Ζωσιμάς πράγματι ξεκίνησε ένα χρόνο αργότερα να τη βρει στο γνωστό σημείο. Όμως τη βρήκε νεκρή, με τα χέρια σταυρωμένα και το σώμα της στραμμένο έτσι ώστε να βλέπει την Ανατολή. Έκλαψε και ασπάστηκε ευλαβικά τα πόδια της. Έψαλε τους κατάλληλους ύμνους και είπε τη νεκρώσιμη προσευχή. Κατόπιν βρήκε δίπλα στο κεφάλι της χαραγμένες τις φράσεις: «Αββά Ζωσιμά, θάψε σε αυτόν τον τόπο, το λείψανο της ταπεινής Μαρίας και προσευχήσου στο Θεό για μένα. Τελειώθηκα την πρώτη του μηνός Φαρμουθή, σύμφωνα με την ονομασία των Αιγυπτίων, τον Απρίλιο δηλαδή των Ρωμαίων, την ίδια νύχτα των Παθών του Κυρίου, μετά τη μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων». Το εγκαταλελειμμένο σώμα της μετά από ένα χρόνο είχε παραμείνει άφθαρτο στα στοιχεία της φύσης.

Ο Μοναχός θέλησε να αποδώσει στο λείψανο της Οσίας όλες τις τιμές, με την ταφή αυτής. Ξεκίνησε να σκάβει το έδαφος, όμως το χώμα ήταν ξερό και δύσκολο να σκαφθεί. Ξαφνικά είδε ένα μεγάλο λιοντάρι να στέκεται δίπλα στο λείψανο και να γλείφει τα άκρα των ποδιών της. Έκανε το Σταυρό του και προσευχήθηκε για να καταπαύσει το φόβο του. Όμως το λιοντάρι ήταν φιλικό απέναντί του και κατανοώντας ο Ζωσιμάς ότι κατά Θεία πρόνοια βρέθηκε στο σημείο το λιοντάρι, του ζήτησε να τον βοηθήσει να σκάψουν το λάκκο. Το λιοντάρι πράγματι άνοιξε το λάκκο σκάβοντας με τα μπροστινά του πόδια. Αφού την έθαψε, το λιοντάρι χάθηκε στην έρημο και εκείνος επέστρεψε στο Μοναστήρι, ευλογώντας και ανυμνώντας το Θεό. Εκεί διηγήθηκε τα πάντα στους Μοναχούς και τους ζήτησε να τιμούν με ευλάβεια τη μνήμη της Οσίας. Στο ίδιο Μοναστήρι κοιμήθηκε και ο σεβάσμιος Γέροντας Ζωσιμάς περίπου σε ηλικία εκατό ετών.                    

Ο βίος της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας έχει σκοπό να φανερώσει και να αναδείξει, μέσα από τη ζωή της Οσίας, το μεγαλείο του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Το πόσο απέραντη είναι η αγάπη Του, για εμάς τους αδύναμους και αμαρτωλούς ανθρώπους, το πόσοι είναι οι δρόμοι του Θεού για να οδηγήσει καθέναν μας στην οδό της σωτηρίας και με πόση υπομονή και μακροθυμία περιμένει τη μετάνοιά μας. Η Οσία Μαρία παρασυρμένη στα δαιμονιώδη πάθη, φανταζόταν ως ζωή, αυτό που ουσιαστικά ήταν υποτίμηση του ίδιου του εαυτού της και προσβολή της ανθρώπινης φύσης της. Κάθε αμαρτία είναι μία λάθος χρησιμοποίηση των δυνάμεων και των δυνατοτήτων μας και έχει ως αποτέλεσμα την πίκρα, την απογοήτευση, το ψυχικό βάρος και τη δυστυχία. 

Η Οσία Μαρία δέχτηκε την ευκαιρία που της προσέφερε η αγάπη του Θεού και με τη βοήθεια της δύναμής Του, μετανόησε και με γενναιότητα προχώρησε από το σκοτάδι στο φως. Μετά τη μετάνοιά της, υπέστη αφάνταστες ταλαιπωρίες και στερήσεις σε όλη την επίγεια ζωή της. Αγωνίστηκε γενναία, υπέφερε απερίγραπτους πειρασμούς και δυσκολίες, πόνεσε, ίδρωσε και μάτωσε για να αξιωθεί τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Με συμπαραστάτη της την Υπεραγία Θεοτόκο, που με τις πρεσβείες της στον Υιό και Θεό της, της έδινε δύναμη και την καθοδηγούσε καθημερινά, κατάφερε η Οσία να εκδιώξει κάθε πονηρή σκέψη και ανάμνηση. Μέχρι την τελευταία της πνοή, δεν έπαψε η Παναγία να τη βοηθά και με μητρική αγάπη να την οδηγεί στη βασιλεία του Υιού Της. Ο βίος της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας με την πνευματική δύναμη που περικλείει, θα βοηθήσει πολλούς να καταλάβουν τη μεγάλη αξία της ειλικρινούς μετάνοιας.

Πηγή ἐδῶ.

Η Σουλιωτοπούλα

site analysis

Ηρωΐδες του 1821- ΣΤΑΥΡΙΑΝΑ ΣΑΒΒΑΙΝΑ

site analysis

 Η Σταυριάνα Σάββαινα, ήταν η γυναίκα του Γιωργάκη Σάββα, καταγόμενη από την Σπάρτη, όταν ξεκίνησε ο Αγώνας, τις πρώτες μέρες της Επανάστασης οι Τούρκοι σκότωσαν, τον άνδρα της, και τότε αυτή πήρε τα όπλα και εντάχθηκε στο σώμα του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη.

 Η πρώτη μάχη που πήρε μέρος ήταν στο Βαλτέτσι όπου η Σταυριάνα, μόνη μεταξύ των ανδρών, αψηφούσε τις σφαίρες και μετέφερε τις πυριτιδοβολές από προμαχώνα σε προμαχώνα. Ο Κολοκοτρώνης, Μαυρομιχάλης και Πλαπούτας δυσκολεύονταν να πιστέψουν ότι γυναίκα είχε τόσο θάρρος στην διάρκεια της μάχης.
Η Σταυριάνα πήρε μέρος στην πολιορκία της Τρίπολης, στις μάχες του Τρίκορφου του Αλμυρού και στην μάχη της Βέργας. Μετά την ελευθερία της Ελλάδος, η Σταυριάνα εγκαταλείφθηκε και ζούσε από τη βοήθεια οικογενειών άλλων αγωνιστών.
Όταν πέθανε, το 1868, έκαναν έρανο στο Ναύπλιο για να τη θάψουν.

πηγή

Μια ερημίτισσα των καιρών μας

site analysis

Η μοναχή Φωτεινή ζει στο δάσος του Νέαμτς κοντά στη σπηλιά της Αγ. Θεοδώρας της Σίχλα εδώ σε μια καλύβα εδώ και πολλά χρόνια . Το κατά κόσμο όνομα της ήταν Φλοαρέα Μπουζίνκου ήταν παντρεμένη χώρισε και έχει ένα παιδί. .Έγραψε και δημοσίευσε ποιήματα και διηγήματα ,εργάστηκε αλλά πάντα ακολουθούσε το δρόμο του Θεού, ανεξάρτητα από τα προβλήματα και τις στενοχώριες της ψάχνοντας Τον στα μοναστήρια ,στις ακολουθίες και στο λόγο των πνευματικών. Έγινε μοναχή όταν η Αγ. Θεοδώρα της Σίχλα την θεράπευσε από τον καρκίνο κατά τρόπο θαυμαστό Εδώ στα βουνά της Σίχλα βρήκε τη πολυπόθητη γι' αυτή ησυχία σε μια καλύβα. Σίγουρα εδώ στην ερημιά οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες είναι μεγάλες και για αυτό μας μιλάει η αδελφή Φωτεινή με πολύ ταπεινοφροσύνη


-Πως είναι να ζει κανείς στην έρημο αδερφή Φωτεινή σε σχέση με τη ζωή στο κόσμο; Επειδή λένε για αυτούς που διαλέγουν να ζήσουν στην ερημιά ότι είναι τρελοί

(μοναχή Φωτεινή ) – Σας λέγω σίγουρα ότι αν γεννιόμουν ξανά κατευθείαν στην ησυχία θα πήγαινα . Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ «ησυχίας» και «κόσμου», ακόμη και μεταξύ μοναστηριού και της ησυχίας της ερήμου. Σίγουρα οι πειρασμοί είναι πιο μεγάλοι στην έρημο αλλά η χαρά που δίνει ο Κύριος δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα εγκόσμιο. Αν από τη έρημο χρειαστεί να βγεις στον κόσμο (όπως καμιά φορά είναι ανάγκη να κάνω εγώ ) αισθάνεσαι ότι μπαίνεις στους «τρελούς»όπως και οι άλλοι λένε για αυτούς που αποτραβιόνται στην ερημιά….αλλά δε θέλω να προσβάλω κανέναν.

-Μπορούμε να πούμε ότι εδώ σε αυτή τη καλύβα είστε στο προθάλαμο του Παραδείσου;

-Εγώ χαίρομαι για ότι μου έδωσε ο Θεός επειδή αισθάνομαι ότι με αγαπάει η Παναγία, αλλιώς δε θα άντεχα στους πειρασμούς της ερήμου χωρίς τη βοήθεια της Παναγίας των Αγίων και του Χριστού ….επειδή ο εχθρός είναι πεισματώδης και επιθετικός ιδίως προς εκείνους που φέρουν το ζυγό του Χριστού και αποτραβήχτηκαν στην ησυχία

-Μοναχή Φωτεινή γνωρίζω μοναχούς και μοναχές που θέλουν να φύγουν από το μοναστήρι και να πάνε στη έρημο σε μια μικρή καλύβα στο δάσος, να είναι με το Χριστό ,μόνοι αυτοί και ο Χριστός, όσο και να υπέφερουν. Σε αυτούς θα ήθελα από τη πείρα σας να πείτε τι πειρασμοί τους περιμένουν



-Ναι, μπορώ να πω, αφού σίγουρα πολλοί μοναχοί είναι ήδη οικείοι με τις παγίδες και τις πονηριές του εχθρού. Αλλά δε ξέρω να δώσω συμβουλές η αγιοσύνη τους πρέπει να δώσει σε μένα. Αν αισθάνονται λοιπόν αυτή την ανάγκη, αφού έχουν μείνει στο μοναστήρι τουλάχιστον 10 χρόνια (συμφωνά με τους κανόνες) θα πρέπει να έχουν πρώτα από όλα την ευλογία του πνευματικού τους.

-Μετά το 1989 κυρίως βγαίνουν στο δάσος κάποιοι άνθρωποι που δε τα πάνε καλά με τους νόμους και αν δουν κάποιο μοναχό σε κάποιο καλυβάκι τον ληστεύουν. Αυτοί δε ξέρουν τι είναι ερημίτης ,μοναχός ,ότι διάλεξε να ζήσει στη φτώχεια και ότι δεν έχουν τι να κλέψουν.

-Ηρθαν και σε μένα δε πολυβρήκαν κάτι να κλέψουν, αλλά είχα μια υποτακτική ή οποία φοβήθηκε και έφυγε ,δεν άντεξε.


Ή τη νύχτα όταν κάνεις την ακολουθία του όρθρου συμβαίνει να αισθάνεσαι τον διάβολο να περνάει από κοντά σου και να αφήνει μια μυρωδιά ψοφιμιού, κάτι τρομερό και να χρειάζεται να ανοίξεις τη πόρτα και το παράθυρο της καλύβας για να μπορείς να συνεχίσεις τη προσευχή

-Εμφανίζεται αυτή η μυρωδιά χωρίς να υπάρχει η «πηγή» αυτής της μυρωδιάς;

-Ναι σίγουρα στο δάσος δεν υπάρχουν τέτοιες μυρωδιές. Αλλά είναι καλό αυτό επειδή ο Θεός επιτρέπει στο σατανά να σε πειράξει για να Τον πλησιάσεις πιο πολύ, επειδή ίσως δεν έκανες όλο το κανόνα και για αυτό έχεις πειρασμούς ,όπως εγώ η ανάξια όπου δεν προσεύχομαι όσο πρέπει και στενοχωρώ το Θεό. Άλλη φορά ενώ προσευχόμουν ήρθε κάποιος και μου ξερίζωσε υδρορροές από το τοίχο της καλύβας (αν και έξω δεν ήταν κανείς εγώ τα έβαλα στη θέση τους και συνέχισα τη προσευχή, αλλά έχασα αρκετό χρόνο για την επιδιόρθωση. Συνέχισα να διαβάζω το ψαλτήρι και πάλι άκουσα τις υδρορροές να πέφτουν…τις επιδιόρθωσα και συνέχισα τη προσευχή μου.



-Τι είναι πιο δύσκολο στην έρημο αδερφή Φωτεινή;

-Αυτό που είναι δύσκολο είναι η πάλη με τους λογισμούς . Είναι δύσκολη αυτή η πάλη επειδή ο εχθρός σου δίνει σκέψεις όπου ούτε που υποπτεύεσαι πως μπορεί να γεννήσει το μυαλό σου. Για παράδειγμα : «τι γυρεύεις εδώ ;», «γιατί ήρθες εδώ;», «άλλη δουλειά δεν έχεις;»,»δεν μπορούσες να μείνεις στον κόσμο;»

Για αυτό είναι καλό να μην επισκέπτονται συγγενείς επειδή τον αναστατώνουν, ίσως κάποια μοναχή ή μοναχός για να φέρει λίγο φαγητό. Είναι καλό όμως τον ερημίτη να μην τον επισκέπτεται κόσμος .Εμένα ο πνευματικός μου δε μου επιτρέπει να δέχομαι κόσμο και άλλωστε γιατί να έρθει κάποιος σε εμένα , τι συμβουλές να του δώσω …εγώ είμαι ένας απλός άνθρωπος …προσεύχομαι για όλο τον κόσμο όπως κάνει η εκκλησία μας.

ΠΗΓΗ.ΤΡΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

«Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821»

site analysis

Ελληνίδα Μάνα με το νεκρό παιδί της, Αγνώστου, Γαλλικής σχολής, Α' μισό 19ου

Αιώνα, Λάδι σε μουσαμά, 83 X 100 εκ., Συλλογή Μιχάλη και Δήμητρας Βαρκαράκη

O πόνος, τα βάσανα, ο ηρωισμός και η προσφορά των γυναικών στον αγώνα αναδύονται στην έκθεση «Η Γυναίκα στην Επανάσταση του 1821» που φιλοξενεί το Ίδρυμα Θεοχαράκη από τις 23 Μαρτίου.

Το φιλελληνικό πνεύμα και η έντονη γυναικεία παρουσία στα χρόνια της Επανάστασης, καθώς και στην πρώτη περίοδο του νεοσύστατου ελληνικού κράτους προσεγγίζονται στην έκθεση μέσα από 80 επιλεγμένα έργα ζωγραφικής, πορσελάνινων αντικειμένων και ρολογιών του 19ου αιώνα που προέρχονται από την περίφημη συλλογή Μιχάλη και Δήμητρας Βαρκαράκη -ένα μεγάλο μέρος της, με τίτλο «Καλλιτεχνικές εκδοχές του Φιλελληνισμού»,

 είχε παρουσιαστεί το 2015 στο Ίδρυμα Θεοχαράκη.

Έλληνας Αγωνιστής θρηνεί τη νεκρή γυναίκα και το παιδί του, Αγνώστου, Γαλλικής σχολής, γύρω στο 1830, Λάδι σε μουσαμά, 33 X 25 εκ., Συλλογή Μιχάλη και Δήμητρας Βαρκαράκη

Η επιμελήτρια της έκθεσης, δρ. Ιστορίας της Τέχνης Φανή Μαρία Τσιγκάκου, επισημαίνει μεταξύ των άλλων: «Τα φιλελληνικά έργα που επιλέξαμε για την έκθεση είναι εμπνευσμένα αποκλειστικά από τις Ελληνίδες που έδρασαν κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο της Νεοελληνικής ιστορίας.

Σκλαβοπάζαρο, 1836, V. Delacroix, Λάδι σε μουσαμά, 61 X 51 εκ., Ενυπόγραφο, κάτω δεξιά: "V. Delacroix, 1836", Συλλογή Μιχάλη και Δήμητρας Βαρκαράκη.

 Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, οι γυναίκες διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο εμψυχώνοντας τους άνδρες, παίρνοντας μέρος στις μάχες, ενώ εμφύσησαν στα παιδιά τους την αγάπη για την πατρίδα και το αγωνιστικό πνεύμα απέναντι στον κατακτητή.

Ελληνίδα που παίζει λαγούτο, 1847 Charlemagne- Oscar Guet (1801-1871), Λάδι σε μουσαμά, 120 X 94 εκ., Ενυπόγραφο, κάτω αριστερά: "Guet 1847", Συλλογή Μιχάλη και Δήμητρας Βαρκαράκη

Οι δραματικές λεπτομέρειες στον ευρωπαϊκό τύπο για τις κακουχίες των γυναικόπαιδων, για τις αρπαγές και για την τύχη των αιχμαλώτων γυναικών προκαλούσαν δάκρυα στους αγωνιστές. 

Στο έργο με τον τίτλο “Ελληνίδες στο σκλαβοπάζαρο”, του Stanislas-Henri-Benoit Darondeau, αποτυπώνονται με συγκλονιστική αμεσότητα ο εξευτελισμός και η απόγνωση της κοπέλας στα χέρια του τρομαχτικού δουλέμπορου. 

Τη βίαιη αρπαγή μιας Ελληνίδας αναπαριστά η ελαιογραφία της Γαλλίδας Louise Vallot. Την ίδια θεματική αποτυπώνουν αρκετά αντικείμενα, όπως για παράδειγμα ρολόγια, πιάτα, βάζα κ.ά.

Νεαρή Ελληνίδα με Βεντάλια, Αγνώστου, Γαλλικής σχολής, μέσα 19ου αιώνα, Λάδι σε μουσαμά, 66 X 52 εκ., Συλλογή Μιχάλη και Δήμητρας Βαρκαράκη.

Μετά το τέλος του επαναστατικού αγώνα και τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους εξακολουθούν να εμφανίζονται “Ελληνίδες” στις ευρωπαϊκές αίθουσες εκθέσεων, αλλά δίχως την παραμικρή νύξη στις τραγικές στιγμές που βίωσαν. 

Οι μετα-επαναστατικές “Ελληνοπούλες” είναι ανέμελες και ποζάρουν με χάρη και ευγένεια, ντυμένες με περίτεχνες ενδυμασίες και πλούσια κοσμήματα, σε ελαιογραφίες και διάφορα αντικείμενα. 

Επισημαίνουμε ότι, προς τα μέσα του αιώνα, όταν -στο πλαίσιο του ευρέως διαδεδομένου “Ανατολισμού” Orientalisme - το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών θα στραφεί προς μια εικονογραφία περισσότερο εξωτική, οι “Ελληνοπούλες” αναπαριστάνονται με προκλητικά, αιθέρια ενδύματα, όπως η αυτάρεσκη Ελληνίδα που παίζει λαγούτο, του Charlemagne-Oscar Guet.

Επιτραπέζιο ρολόι από επιχρυσωμένο μπρούντζο, 49 X 31 εκ., Η ολόγλυφη διακόσμηση αναπαριστάνει την Μπουμπουλίνα, Συλλογή Μιχάλη και Δήμητρας Βαρκαράκη.

Μια Ελληνοπούλα σε ιδιαίτερα αισθησιακή πόζα βλέπουμε σε ελαιογραφία του Giacomo Marastoni, ενώ οι Ελληνίδες στο Χαρέμι που αναπαριστάνονται στα βάζα έχουν μεταμορφωθεί, επιτυχώς, σε χαριτωμένες οδαλίσκες».

Ο συλλέκτης, Μιχάλης Βαρκαράκης χαρακτηριστικά αναφέρει: «Με την εικαστική εικονογραφία υμνήθηκαν τα πάθη, ο ηρωισμός, η αγάπη για την ελευθερία, η λεβεντιά των παλληκαριών και η ομορφιά των Ελληνίδων. 

Πιστεύω πως η φιλελληνική εικαστική τέχνη έχει τις εξής ιδιαιτερότητες: μοναδικότητα στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, είναι πάντοτε θετική για την Ελλάδα και εμπεριέχει τα μηνύματα του χριστιανισμού και του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού (αρχαιολατρεία).

Ελληνίδα μητέρα που αναμένει την έκβαση μάχης, Βάζο «Vieux Paris», από πολύχρωμη πορσελάνη, ύψος 26 εκ., Συλλογή Μιχάλη και Δήμητρας Βαρκαράκη

Το τελευταίο αποτελεί ιδιαίτερο κίνητρο της συλλογής που είναι ο ερχομός των έργων αυτών (από την Ευρώπη που παρήχθησαν) στην Ελλάδα, διότι έγιναν με κύριο σκοπό να βοηθήσουν τους νεότερους Έλληνες να αναστήσουν την πατρίδα τους. Είναι ευνόητο ότι η φιλελληνική καλλιτεχνική δημιουργία αποτελεί τμήμα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και πρέπει να βρίσκεται στα Μουσεία της Ελλάδας.

Με τη συλλογή αυτή, πιστεύω ότι η οικογένειά μου κι εγώ εκπληρώσαμε μέρος του χρέους που έχουμε όλοι οι Έλληνες προς την πατρίδα, έχοντας το δικαίωμα να καυχόμαστε πως είμαστε απόγονοι ενός ένδοξου γένους».

Ελληνίδα, Αγαλματίδιο από επιχρυσωμένο μπρούτζο, ύφος 53 εκ., Συλλογή Μιχάλη και Δήμητρας Βαρκαράκη

Η έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο των δράσεων της Πρωτοβουλίας ’21, των 16 Ιδρυμάτων, για τον εορτασμό της επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση.

Στο Ίδρυμα Θεοχαράκη από τις 23 Μαρτίου

ΠΗΓΗ 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΜΑΝΤΟΥΣ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΠΑΡΙΣΙΝΕΣ ΚΥΡΙΕΣ

site analysis

ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΟΤΑΝ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΣΑ ΚΑΙ ΗΡΩΪΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΜΟΦΥΛΕΣ ΤΗΣ ..

«Μία κόρη απλή, μεγαλωμένη σ’ ένα βράχο[1], θρεμμένη μέσ’ στη θλίψη, μη αναπνέοντας παρά τον αέρα του πατριωτισμού, θα ακουσθεί άραγε από ένα πλήθος κυριών βυθισμένων στις απολαύσεις της ζωής, τριγυρισμένων, από τα παιδικά τους χρόνια, απ’ όλα τα θαύματα του ανθρωπίνου πνεύματος, τις ωραίες τέχνες και τις πολυτέλειες, συνηθισμένων στην κομψότητα των τρόπων, στον αττικισμό του λόγου; 


Τόση αντίθεση στον τρόπο της ζωής μας μπορεί τάχα να βοηθήσει στη συνεννόησή μας και δεν κινδυνεύω να γελοιοποιηθώ αν μιλήσω για την επαναστατημένη ηρωική μου πατρίδα σε γυναίκες που δεν ξέρουν ν’ ασχολούνται παρά μόνο με τις επαναστάσεις της μόδας;

Μήπως, αγαπητές Παρισινές, με προδιέθεσαν κακά εναντίον σας;

Ενώ εγώ πολεμούσα στους κάμπους της Φωκίδος, άνθρωποι που έζησαν πολύ κοντά σας μού εμίλησαν για τα ήθη σας. Τα ηύρα παράδοξα κι’ ελαφρά. Όμως θέλω να πιστεύω πως δεν σάς έκριναν παρά εξωτερικά και πως δεν έφθασαν ως το βάθος της καρδιάς σας. 

Αυτή η γυναικεία καρδιά πρέπει να είναι πονετική κι’ ευαίσθητη, ειλικρινής και γενναία όπως εκείνη των Γάλλων. Για να σάς αποδώσω δικαιοσύνη λοιπόν, απευθύνομαι σ’ εσάς, παρ’ όλο που ακόμη μου μένουν κάποιες αμφιβολίες. 

Στα πολιτικά ζητήματα της Γαλλίας επικρατεί ελευθεριότης. Το κοινό συζητεί πάνω σ’ αυτά δημοσία. Σε μία παρόμοια κατάσταση οι γυναίκες μπορούν να ασκήσουν τη μυστική γοητεία και την επίδρασή τους στους άνδρες εμπνέοντάς τους γενναίες αποφάσεις.

 Πρέπει όμως να ομολογηθεί, χαριτωμένες μου Κυρίες, ότι τα ήθη σας καταστρέφουν σε Σάς αυτή την υποβλητική προς τις μεγάλες πράξεις δύναμη. 

Δεν έχω καθόλου την κουτή φιλοδοξία να χρησιμεύσω σαν παράδειγμα στην πιο επίλεκτη κοινωνία τού φύλου μου. Η αγάπη του τόπου, η αφοσίωσή μου στη θρησκεία μου, η δίψα μιας δίκαιης εκδίκησης, γέμισαν έξαλλη ορμή και πολεμικό πάθος την ψυχή μου. 

Λαχταρώ για μια ημέρα μάχης όπως εσείς στενάζετε ύστερ’ από ένα χορό. Δεν υπάρχει άλλο κοινό γνώρισμα μεταξύ μας παρά οι φυσικές χάρες που μ’ αυτές μάς επροίκισε ο ουρανός. Διαφέρουμε ακόμη στον τρόπο με τον όποιο τις χρησιμοποιούμε. Εσείς κάνετε χρήση αυτών ενάντια στον προορισμό τους και δεν αντιπροσωπεύετε παρά όντα παθητικά. 

Πιο ευτυχής εγώ, έδωσα στις φυσικές μου χάρες ένα χρήσιμο και νόμιμο προορισμό για τη δόξα και για μεγάλες ωφέλειες των ανθρώπων. Αυτή η χτυπητή διαφορά ανάμεσα μας είναι ο καρπός αντίθετης ανατροφής. Είχατε καθηγητές του χορού, της μουσικής, του τραγουδιού. Εγώ δεν είχα παρά τη φύση κι’ ένα σοφό για δασκάλους μου[2].

Οι δικοί σας προσπάθησαν να δώσουν ευλυγισία στη μέση σας, κομψότητα στις κινήσεις σας. Προσάρμοσαν τη φωνή σας σε τόνους μελωδικούς με γλυκύτητα και συγκινητική ευστροφία στην ακρίβεια τού μουσικού μέτρου, καταγινόμενοι ν’ αναπτύξουν την προσωπική γοητεία σας, με κύριο και μόνο σκοπό – καθώς σάς είπαν, ν’ αποκτήσετε θαυμαστές και τίποτα περισσότερο. 

Ο σεβάσμιος δάσκαλός μου, το αντίθετο. Άφησε στη φύση να τελειώσει το έργο του, τελειοποιώντας τα χαρίσματά της και συμβουλεύοντάς με πώς να τα χρησιμοποιήσω ώστε μ’ αυτά να κερδίσω αφοσιωμένους εργάτες της πατρίδας μου. 

Με τον δικό σας τρόπο δεν βλέπετε στους άνδρες παρά θαυμαστές της καλλονής σας, ενώ εγώ βλέπω σ’ αυτούς τα στηρίγματα της χώρας μου. Τους αλυσοδένετε στο άρμα σας για να τους θαμπώσετε με τη λάμψη σας, τους δένω στο δικό μου άρμα για να τους δώσω φτερά προς τη δόξα. 

Όσοι με λατρεύουν γίνονται άνδρες, ενώ οι δικοί σας μένουν σκλάβοι αφού δεν μπορούν να γίνουν τίποτ’ άλλο υπακούοντάς σας. Οι απαιτήσεις σας είναι καπρίτσια, τα γούστα σας φαντασιοπληξίες. Ο πατριωτισμός είν’ ένα ενοχλητικό για σάς συναίσθημα· στο άκουσμά του θα σάς πιάνει πονοκέφαλος... 

Στη Γαλλία ο Έρωτας εξέφυγε από τους ευγενικούς του προορισμούς. Σύρεται στους περιπάτους, στα σαλόνια, στα θεάματα, κινείται μέσα στα καλλωπιστήρια. Δεν τον συναντάει κανείς όπου πρέπει να εμπνεύσει ευγενικό πάθος, να οδηγήσει προς πατριωτικές εξορμήσεις. 

Οι περισσότεροι άνδρες σας συνωμοτούν για το συμφέρον τους ενάντια στο κράτος. Καμμιά χαριτωμένη φωνή δεν τους λέει ποτέ να είναι καλοί πολίτες και μένουν κακοί υπουργοί... 

Είμαι βέβαιη ότι δεν εζήτησαν να αντλήσουν από τις καρδιές των γυναικών την ευγένεια των αισθημάτων. Αυτό δεν είναι δικό τους σφάλμα αλλά των καλλονών που τους συναναστρέφονται ... 

Γιατί απάνω στις ερωτικές ή τις φιλικές των εκδηλώσεις δεν τους απευθύνουν αυτή την παρακλητική κι’ επιβλητική μαζί φωνή στην οποία κανένας άνδρας δεν μπορεί ν’ αντισταθεί. 

Θα μού απαντήσετε πως το τυφλό συμφέρον, ο άγονος εγωισμός, αποξήραναν τη ψυχή τους, πως η επιθυμία του πλούτου είναι η μόνη ικανή να συγκινήσει τις αισθήσεις τους και πως προτιμούν το γεύμα ενός υπουργού απ’ όλες τις εύνοιες μιας Ευριδίκης. 

Αλλά θα τους απαντήσω με τη δική μου πείρα: Στη Μύκονο, στην Εύβοια, συγχώνευσα το προσωπικό συμφέρον και την αγάπη των απολαύσεων με την αγάπη της πατρίδας. 

Περισσότερους από έναν γλεντοκόπο, ή άνανδρο εγωιστή, ή γεροφυλάργυρο μ’ ένα μου λόγο, μ’ ένα μόνο χαμόγελό μου τους μετέβαλα σε γενναίους, ενθουσιώδεις και αφοσιωμένους. 

Και μπορώ να πω πως δεν υπάρχει ούτ’ ένας Έλληνας που να μην γοητεύθηκε και να παρασύρθηκε από την παράκλησή μου ν’ αφιερώσει ως αντίτιμο του ενθουσιασμού του τον πιο απόλυτο ζήλο υπέρ της ανεξαρτησίας της πατρίδας. 

Πιστέψετέ το ωραίες και ευχάριστες κυρίες ... Είσθε ελκυστικές, το πνεύμα σας είναι στολισμένο από τα χαρίσματά σας, πολλοί σάς περιβάλλουν με θαυμασμό. Η ματαιοδοξία σας είναι ικανοποιημένη. 

Προσπαθείστε να ξυπνήσετε μέσα τους μία ευγενική περηφάνεια. Είναι τόσο ωραίο να γίνετε το είδωλο ενός άνδρα με ανώτερο χαρακτήρα και με μεγάλη ψυχή. 

Περιφρονείστε αυτούς τους κενόδοξους που τους ονομάζετε μικρούς κυρίους και που διάγουν μία ντροπιασμένη ζωή μέσα σε άθλιες διασκεδάσεις, εκείνους τους γελοίους που με την ψεύτικη λάμψη τους γεμίζουν την πόλη σας σαν τα μερμήγκια. 

Αφήστε τους στην κουτή μηδαμινότητά τους, ή μάλλον αν η καρδιά τους στενάζει, σπείρετε σ’ αυτήν, με την ερωτική φλόγα και την αγάπη της εθνικής τιμής... Ας είναι γι’ αυτούς η κάθε ματιά σας η αμοιβή μιας γενναίας αφοσίωσης...

 Αντί να μεταχειρίζεσθε μικροκαμώματα για ν’ αποκτήσετε μια άμαξα πολυτελή που θα θαμπώνει τους διαβάτες, αποκτήσετε από ένα πατέρα, σύζυγο ή φίλο μια γενναία γνώμη που όταν συζητηθεί με θερμό ενδιαφέρον στο συμβούλιο, να διαφωτίσει τη συνέλευση και να δείξει τη λαμπρή δόξα του Έθνους σας.

 Ζητήστε του να υπερασπίσει τα δίκαια των Ελλήνων αντί να σάς συνοδεύσει στον έμπορο της μόδας...

Οι Έλληνες γεννημένοι φιλελεύθεροι μόνο στον εαυτό τους θα οφείλουν την ελευθερία τους. Ώστε δεν επικαλούμαι τη μεσολάβησή σας για να διαθέσετε τους συμπατριώτας σας στο να μάς στείλουν βοηθήματα, αλλά μόνο στο να τους μετατρέψετε την ιδέα του να στείλουν βοηθήματα στους εχθρούς μας...

 Ο πόλεμος σκορπίζει τον φριχτό θάνατο στους δυστυχισμένους κάμπους μας. Στις έρημες πολιτείες μας, το πένθος στις οικογένειες. Μια μάνα κλαίει το γιό της που πέθανε στις μάχες, ή μια ατιμασμένη κόρη που την έσυραν στη σκλαβιά. 

Μια γυναίκα καθισμένη στο κατώφλι της, περιμένει με δακρυσμένη ματιά έναν αγαπημένο σύζυγο που τον είδε να φεύγει το πρωί αρματωμένος· δε θα ξαναγυρίσει, ο Τούρκος τον έσφαξε. 

Μικρά παιδιά πεσμένα σε μια πέτρα, θρηνούν, ζητούν απ τους διαβάτες τον σκοτωμένο από τους βαρβάρους πατέρα τους και τη μητέρα τους που πέθανε από τη θλίψη. 

Κλαίτε, γενναιόδωρες κυρίες; Αί, λοιπόν, λησμονήσετε για μια στιγμή τις απολαύσεις σας και επικαλεσθήτε το τέλος των βασάνων μας... Ενώ το μέτωπό μας στεφανώνει η δάφνη, την καρδιά μας ποτίζει η πικρία· τα δάκρυά μας πλημμυρίζουν τους θριάμβους μας και η νίκη μας είναι πάντα πένθιμη.

"Μαντώ Μαυρογένους, η ηρωΐς της Μυκόνου",

έργο του Φώτη Κόντογλου (1895-1965),

υπογεγραμμένο και χρονολογημένο από τον ίδιο,

κάτω δεξιά: «χειρ Φωτίου Κόντογλου / αϠμ΄» [1940].

Μελάνι σε χαρτί, 15,5 x 11,5 εκατ.

Από την έκθεση «Φώτης Κόντογλου, 1978» (αρ. 103),

Αθήνα, Εθν. Πινακοθήκη & Μουσείο Αλ. Σούτζου.

Κάμετε λοιπόν, ώ δυνατές κυρίες, κάμετε ώστε να δοκιμάσουμε επί τέλους τη γλυκύτητα της Ειρήνης και της Ελευθερίας ώστε οι Γάλλοι στρατιώτες να μη θελήσουν να βρέξουν τα δοξασμένα όπλα τους στο χριστιανικό αίμα των αδελφών τους και να μην ιδούμε ποτέ τους υπερασπιστές της χώρας των τεχνών και του πνεύματος να ξαναβυθίσουν στη σκλαβιά τη γη του Λεωνίδα και του Ευριπίδη. 

Ναι, το πιστεύω πως η Γαλλία δεν θα επέμβει στις διαμάχες μας με τους βαρβάρους, παρά για να δώσει τέλος σ’ ένα πολύ αιματηρό αγώνα. 

Νέα Ρώμη, θα διακηρύξει την ελευθέρια της Ελλάδας, θα εξακολουθήσει τον αθάνατο ρόλο που έπαιξε τότε κατά την ανεξαρτησία της Αμερικής του Βορρά και θα σταθή στην πρώτη γραμμή των Εθνών, σ’ αυτή την υψηλή γραμμή που της αξίζει ένεκα των τόσων τίτλων της... 

Μ’ αυτό τον τρόπο οι επευφημίες της αναγεννημένης Ελλάδας θα χαιρετήσουν τη Γαλλία, τη διαιτήτρια του κόσμου και τη χορηγό της ειρηνικής ελευθερίας των λαών».

: Απόδοσις από τα γαλλικά, Αθ. Ταρσούλη. ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τεύχος: 929. ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, 25.3.2015.

ΠΗΓΗ

Οσία Ματρώνα η Ομολογήτρια η εν Θεσσαλονίκη (27 Μαρτίου)

site analysis

 

Η Ὁσία Ματρώνα ἔζησε στὴ Θεσσαλονίκη καὶ συγκαταλέγεται μεταξὺ τῶν Μαρτύρων τῶν πρώτων αἰώνων τῆς Ἐκκλησίας μας, κατὰ τὴν περίοδο τῶν διωγμῶν.

Ὑπῆρξε ἀκόλουθος μιᾶς πλούσιας καὶ εὐγενοῦς Ἰουδαίας, μὲ τὸ ὄνομα Παντίλλα ἢ Παυτίλλα, ἡ ὁποία ἦταν σύζυγος τοῦ στρατοπεδάρχη τῆς Θεσσαλονίκης. Καθημερινὰ συνόδευε τὴν κυρία της στὴ συναγωγὴ τῆς πόλεως, ὅπου ὡστόσο δὲν πήγαινε ἡ ἴδια, διότι κρυφὰ κατέφευγε σὲ χριστιανικὸ ναό, γιὰ νὰ προσευχηθεῖ.

Μοιραῖα, ὅμως, ἐπειδὴ γιὰ πολὺ καιρὸ ἡ Ματρώνα ξεγελοῦσε τὴν κυρία της, μία λάθος κίνηση στάθηκε ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἀποκαλυφθεῖ ἡ ταυτότητά της. Σὲ μία ἑορτὴ τῶν Ἰουδαίων, κατὰ τὴν ὁποία συνήθιζαν νὰ τρῶνε πικρὰ χόρτα καὶ ἄζυμα, ἡ Ματρώνα ἄργησε νὰ ἐπιστρέψει ἀπὸ τὸ ναὸ καὶ ὅταν ἔφθασε στὴν συναγωγὴ γινόταν ἡ τελετὴ τῶν Ἐπιτιμίων.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς δούλους τῆς Παντίλλας κατήγγειλε ὅτι ἡ Ματρώνα ἦταν Χριστιανὴ καὶ ὅτι ἐξαπατᾶ τὴν κυρία της, φροντίζοντας κάθε φορὰ ποὺ αὐτὴ προσερχόταν στὴν συναγωγή, ἐκείνη νὰ πηγαίνει στὴν Ἐκκλησία.

Αὐτὸ προκάλεσε τὴν ὀργὴ τῆς Παντίλλας, ποὺ δὲν δίστασε, ξεσπώντας σὲ κραυγές, νὰ τὴν κατηγορήσει ὅτι εἶναι ἐχθρικὴ πρὸς αὐτήν. Διέταξε ἀμέσως τὴν σύλληψή της καί, ἀφοῦ τὴν συνέλαβαν καὶ τὴν ἔδεσαν, ἄρχισαν νὰ τὴν μαστιγώνουν. Ἡ Ματρώνα, ὅμως, μὲ παρρησία δήλωσε ὅτι εἶναι Χριστιανὴ καὶ ὅτι, ἂν καὶ ἡ κυρία της ἐξουσίαζε τὸ σῶμα της καὶ τὴν ἴδια της τὴν ζωή, ὡστόσο δὲν μποροῦσε νὰ τὴν μεταπείσει σὲ ὅσα πίστευε.

Ἡ Παντίλλα, ἀφοῦ τὴν ἁλυσόδεσε, διέταξε νὰ τὴν φυλακίσουν καὶ νὰ σφραγίσουν τὴν πόρτα τοῦ κελιοῦ της. Ἔπειτα ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, νωρὶς τὸ πρωί, πῆγε ἡ ἴδια νὰ δεῖ ἂν ἡ Ματρώνα ζεῖ. Ἔκπληκτη διαπίστωσε ὅτι εἶχε ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ δεσμά της καὶ στεκόταν φωτεινὴ ψάλλοντας, χωρὶς νὰ ἔχει τὸ παραμικρὸ ἴχνος τραύματος καὶ βασανισμοῦ. Ἐξοργισμένη ἡ Παντίλλα διέταξε νὰ δέσουν πάλι τὴν Ματρώνα καὶ νὰ τὴν μαστιγώσουν ἀνηλεῶς. Ἐκείνη, ἔκπληκτη γιὰ τὴν ἰδιαίτερη σκληρότητα τῆς κυρίας της, τὴν ρώτησε γιατί τὴν βασάνιζε, ὀμολογώντας ὡστόσο τὴν πίστη της στὸν Χριστό. Καταπονημένη ἀπὸ τὰ βασανιστήρια καὶ μὴν μπορώντας νὰ σταθεῖ στὰ πόδια της, ἡ Ματρώνα κλείσθηκε καὶ πάλι στὴν φυλακή.

Ἔπειτα ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, ὅταν ἡ Παντίλλα ἐπισκέφθηκε τὸ κελὶ τῆς φυλακῆς τῆς Ἁγίας, ἀντίκρισε τὸ ἴδιο θέαμα. Τὴν Μάρτυρα ἀπελευθερωμένη ἀπὸ τὰ δεσμά της, μὲ τὸ ἴδιο φωτεινὸ πρόσωπο, παρὰ τὰ βασανιστήρια καὶ τὴν πεῖνα ποὺ ὑπέστη ἐπὶ δεκατέσσερις ἡμέρες. Τότε ἡ κυρία της, γεμάτη ὀργή, διέταξε νὰ δέσουν τὴν Ματρώνα σὲ δρύϊνα ξύλα καὶ νὰ τὴν βασανίσουν. Ἐξαντλημένη ἡ Ἁγία ἀπὸ τὶς μαστιγώσεις καὶ μὲ τὸ σῶμα της γεμάτο σημάδια, ψέλλισε μὲ ἀδύναμη φωνὴ λίγες λέξεις προσευχῆς καὶ παρέδωσε τὸ πνεῦμα της.

Ἡ Παντίλλα διέταξε τότε κάποιον μὲ τὸ ὄνομα Στρατόνικος, νὰ τυλίξει τὸ λείψανο τῆς Ἁγίας σὲ δέρμα καὶ στὴν συνέχεια νὰ τὸ ρίξει ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς πόλεως. Τὸ ἱερὸ λείψανό της τὸ παρέλαβαν οἱ Χριστιανοὶ καὶ τὸ ἐνταφίασαν μὲ εὐλάβεια κοντὰ στὴν Λεωφόρο, δηλαδὴ τὴν Ἐγνατία ὁδό. Μετὰ τὸ τέλος τῶν διωγμῶν, ὁ Ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης Ἀλέξανδρος πῆρε τὸ σκήνωμα τῆς Μάρτυρος καὶ τὸ μετέφερε μέσα στὴν πόλη καί, ἀφοῦ ἔκτισε ναό, τὸ ἀπέθεσε ἐντὸς αὐτοῦ.

Τὴν ἐποχὴ τῆς Φραγκοκρατίας, ὅμως, τὸ σκήνωμα τῆς Ἁγίας μεταφέρθηκε στὴν Βαρκελώνη καὶ ἐναποτέθηκε σὲ ναό, ποὺ καταστράφηκε κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ἐκτὸς τῶν τειχῶν τῆς Θεσσαλονίκης ὑπῆρχε καὶ μονὴ ἀφιερωμένη στὴν Ἁγία Ματρώνα.

 

Ἀπολυτίκιον – Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Γνώμην ἀήττητον, Ματρώνα φέρουσα, πίστιν τὴν ἔνθεον, ἄσυλον ἔσωσας, μὴ δουλωθεῖσα τὴν ψυχήν, Ἑβραίων τὴ ἀπηνεία ὅθεν ἀριστεύσασα, καὶ τὸν δόλιον κτείνασα, μυστικῶς νενύμφευσαι, τῷ Δεσπότῃ τῆς κτίσεως. Αὐτὸν οὒν ἐκτενῶς ἐκδυσώπει, πάσης ἠμᾶς ρυσθήναι βλάβης.

 Πηγὴ ἐδῶ.