Αγία Μακρίνα: Η δημιουργία κηρύττει καθαρά τον δημιουργόν!

site analysis

Αγία Μακρίνα.

9. Άγιος Γρηγόριος Νύσσης: Αυτό Ακριβώς, Είπα Εγώ, Θέλω Να Μάθω, Πώς Θα Ήτο Δυνατόν Να Γίνη Αναμφίβολον Εις Τους Αντιλέγοντας Ότι Τα Πάντα Προέρχονται Από Τον Θεόν Και Δι’ Αυτού Τα Πάντα Συγκρατούνται, Και Γενικώς Ότι Υπάρχει Θεός, Ο Οποίος Είναι Υπέρ Την Φύσιν Των Όντων;

Μακρίνα. Εκείνη δε λέγει: Είναι προτιμότερον να σιωπά κανείς προ τοιούτων αμφιβολιών και να απαξιοί απαντήσεως τας μωράς και ασεβείς προτάσεις, καθ’ όσον και ο θείος λόγος απαγορεύει να απαντώμεν εις τας ανοησίας των αφρόνων.
Άφρων δε κατά τον προφήτην είναι ο λέγων ότι δεν υπάρχει Θεός.

Επειδή δε πρέπει και τούτο να σας είπω, λέγω λόγον όχι ιδικόν μου ούτε άλλου ανθρώπου, διότι αυτός όσον μεγάλος και αν είναι, μικρός θα είναι.
Θα σου είπω τον λόγον τον οποίον διηγείται η κτίσις των όντων διά των θαυμασίων αυτής (ακροατής δε αυτής είναι ο οφθαλμός), διά των φαινομένων της οποίας ο σοφός και καλλιτεχνικός λόγος ηχεί μέσα εις την καρδίαν μας.

Διότι η δημιουργία κηρύττει καθαρά τον δημιουργόν, αφού οι ίδιοι οι ουρανοί, καθώς λέγει ο προφήτης, με φωνάς αλαλήτους διηγούνται την δόξαν τον Θεού.

Ποίος βλέπων την αρμονίαν του κόσμου, τα θαυμάσια φαινόμενα του ουρανού και της γης, και πώς τα στοιχεία ενώ είναι αντίθετα προς άλληλα κατά την φύσιν των, όμως συμπλέκονται όλα προς τον ίδιον σκοπόν διά μιας αρρήτου κοινωνίας, συνεισφέροντα έκαστον την δύναμίν του διά την συντήρησιν του σύμπαντος, και ούτε τα άμικτα και ακοινώνητα κατά τας ατομικάς ιδιότητάς των χωρίζονται αλλήλων ούτε αλληλοφθείρονται αναμιγνυόμενα προς άλληλα εκ των αντιθέτων ιδιοτήτων.

Αλλά συμβαίνει μάλιστα και εκείνα που ως εκ της φύσεώς των τείνουν προς τα άνω, να φέρωνται προς τα κάτω, όπως η ηλιακή θερμότης η οποία ρέει κάτω διά των αχτίνων και τα βαρέα σώματα ανέρχονται λεπτυνόμενα διά του ατμού, όπως το ύδωρ το οποίον γίνεται ανωφερές, παρά την εκ φύσεως φοράν του προς τα κάτω, ωθούμενον διά του αέρος επί ανέμων, και το πυρ που είναι αιθέριον γίνεται γήινον διά να μη μείνη το βάθος αμέτοχον θερμότητος, η δε υγρότης που κατέρχεται με την βροχήν εις την γην, ενώ είναι μία ως προς την φύσιν της, όμως γεννά μυριάδας διαφόρων φυτών προσφερομένη εις όλα κατά τρόπον κατάλληλον και την ταχυτάτην περιφοράν του πόλου και την εντός των κύκλων αντίστροφον κίνησιν και τας εκλείψεις και τας συνόδους και τας αναλογίας των αποστάσεων των άστρων· εκείνος ο οποίος βλέπει ταύτα με τον νοερόν οφθαλμόν της ψυχής δεν διδάσκεται ολοφάνερα εκ των φαινομένων, ότι θεία δύναμις τεχνική ή σοφή παρουσιάζεται εις τα όντα και διαπερώσα τα πάντα συναρμόζει τα μέρη εις το όλον και συμπληρώνει το όλον υπό των μερών, και διά μιας δυνάμεως περικρατεί το παν, το οποίον μένει εις τον εαυτόν του, χωρίς να παύη ποτέ κινούμενον και χωρίς να μεταφέρεται εις άλλον τόπον, από εκείνον εις τον οποίον ευρίσκεται;

Απόσπασμα Από Τον «Διάλογο Περί Ψυχής Και Αναστάσεως Ο Λεγόμενος Μακρίνια», Μεταξύ Των Αδελφών Αγίου Γρηγορίου Νύσσης Και Αγίας Μακρίνας, Όπως Δημοσιεύεται Σε Μετάφραση Στον Τόμο «Γρηγορίου Νύσσης, Έργα 1», Της Σειράς Έλληνες Πατέρες Της Εκκλησίας, Των Πατερικών Εκδόσεων «Γρηγόριος Ο Παλαμάς». Εισαγωγή, Μετάφραση, Σχόλια Αθηναγόρα Κοκκινάκη, Αρχιεπισκόπου Θυατείρων Και Μεγάλης Βρετανίας.

Αγία Θεοδότη και τα τρία παιδιά της

site analysis

Εορτάζει στις 29 Ιουλίου εκάστου έτους.

Θεώ δοτήν τίθησι την Θεοδότην.

Το πυρ καμίνου συν τρισί τέκνοις φίλοις.

Βιογραφία

Η Αγία Θεοδότη ήταν από τη Νίκαια και διακρινόταν για τη θερμότητα της ευσέβειας της. Έμεινε χήρα και αφοσιώθηκε στην ανατροφή των τριών παιδιών της, χωρίς να δώσει καμιά προσοχή στις προτάσεις δεύτερου γάμου. Με τη φιλόστοργη φροντίδα της, μεγάλωσαν οι γιοι της και αναδείχτηκαν παιδιά πιστά και με μεγάλη φρόνηση. Τα χρόνια όμως εκείνα, ήταν δύσκολα και επικίνδυνα. Η εικονομαχία ήταν στο αποκορύφωμα της. Η αγία Θεοδότη με τους γιους της, ήταν στην πρώτη τάξη των υπερμάχων αθλητών της Ορθοδοξίας. Εκείνη μεταξύ του γυναικείου κόσμου, αυτοί μεταξύ των συνομηλίκων τους, συμβούλευαν και διήγειραν κατά των άσεβων προσταγμάτων των εικονομάχων βασιλέων. Το καθήκον αυτό, έφερε μητέρα και γιους στο μαρτύριο, που το υπέστησαν με αξιοθαύμαστη καρτερία. Έτσι όλοι μαζί, πήραν τα αθάνατα στεφάνια, που παρέχει στους καλούς αθλητές ο αγωνοθέτης Θεός. Ναό στην Αγία Θεοδότη έκτισε ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός. (Η μνήμη της Αγίας Θεοδότης και των τριών παιδιών της επαναλαμβάνεται και την 22α Δεκεμβρίου με διαφορετικά βιογραφικά στοιχεία τα οποία όμως μοιάζουν με τα βιογραφικά στοιχεία που υπάρχουν στον ιστοχώρο της Εκκλησίας της Ελλάδος για την 29η Ιουλίου).

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Ὡς δῶρον ἐκλεκτόν, Θεοδότη θεόφρον, προσήγαγες Θεῶ, τοὺς ἐνθέους βλαστούς σου, σὺν τούτοις γὰρ ἠγώνισαι, ἱερῶς ἐναθλήσασα, μεθ’ ὧν πρέσβευε, ὑπὲρ ἠμῶν τῷ Κυρίῳ, δοῦναι ἄφεσιν, ἁμαρτιῶν ἠμὶν πάσι, καὶ βίου διόρθωσιν.

Αγία Ωραιοζήλη

site analysis

Εορτάζει στις 26 Ιουλίου εκάστου έτους.

Eις πυρ βληθείσα Ωραιοζήλη Λόγε,

Άπασι βρύει τους κρουνούς των θαυμάτων.

Βιογραφία

Η Αγία Ωραιοζήλη έζησε τον 1ο αιώνα μ.Χ. Είχε πατρίδα το Βυζάντιο και οι γονείς της ήταν Έλληνες ειδωλολάτρες. Στην αρχή ήταν και αυτή ειδωλολάτρισσα, κατόπιν όμως έγινε χριστιανή από το κήρυγμα του Αποστόλου Ανδρέα. Επειδή η Ωραιοζήλη ήταν μορφωμένη γυναίκα, μπόρεσε και έμαθε σωστά όλες τις αλήθειες του Ευαγγελίου, έτσι ώστε να τις διδάσκει και σ’ άλλες γυναίκες και κατόρθωσε να ελκύσει πολλές απ’ αυτές στον Χριστό.

Όταν επί αυτοκράτορα Δομιτιανού κινήθηκε διωγμός κατά των Χριστιανών, η Αγία Ωραιοζήλη συνελήφθη και επειδή έμεινε πιστή στην αγάπη του Χριστού, αποκεφαλίστηκε και κατατάχθηκε στο σεμνό χορό των Μαρτύρων. Το δε νεκρό της σώμα το έριξαν στη φωτιά.

Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Πηγή:  .saint.gr

Πνευματικὸ φῶς ἀπὸ τὴν Ἁγία Παρασκευὴ

site analysis

Γράφει Πρωτοπρ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,

ἐφημέριος Ι. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Ἐν Πειραιεῖ 25-7-2013

Στὶς 26 Ἰουλίου ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολική, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴν μνήμη τῆς ἁγίας ἐνδόξου Ὀσιοπαρθενομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Παρασκευῆς τῆς ἀθληφόρου. Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ ἁγία ἔνδοξος Ὀσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευὴ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Τριαδικὸ Θεὸ τὸ ἰδιαίτερο χάρισμα τῆς θεραπείας τόσο τῆς σωματικῆς ὅσο κυρίως τῆς πνευματικῆς ὁράσεως. Εἶναι ἡ προστάτις τῶν ματιῶν. Μᾶς χαρίζει τὸ φῶς. Βέβαια, τὸ χάρισμα αὐτὸ ἡ ἁγία ἔνδοξος Ὀσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευὴ δὲν τὸ ἔχει κατὰ φύσιν, ἀλλὰ κατὰ Χάριν, ὡς δωρεά, ἡ ὁποία πηγάζει ἀπὸ τὴν πηγὴ τοῦ φωτός, ἀπὸ τὸ φυσικὸ φῶς, ἀπὸ τὸ αὐτοφῶς, τὸν Ἴδιο τὸν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ἐκήρυξε στεντορεία τὴ φωνὴ ὅτι «Ἐγὼ εἰμὶ τὸ Φῶς τοῦ κόσμου»[1].
Πῶς, ὅμως, ἡ ἁγία ἔνδοξος Ὀσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευὴ ἀξιώθηκε τοιούτου χαρίσματος; Σύμφωνα μὲ τὸ συναξάριο, ὁ εἰδωλολάτρης τότε βασιλιὰς Ἀντωνίνος, θέλοντας νὰ πείσει τὴν Ἁγία νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα καὶ βλέποντας τὴν σταθερὰ καὶ ἐπίμονη ἄρνησή της, πρόσταξε νὰ ἀνάψουν μιὰ μεγάλη φωτιὰ καὶ νὰ βάλουν ἕνα καζάνι γεμάτο πίσσα καὶ θειάφι νὰ βράζει καλὰ καὶ νὰ ρίξουν μέσα στὸ καζάνι τὴν Ἁγία, νὰ καεῖ. Ἡ Ἁγία χαρούμενη, ἐπειδὴ ἐπρόκειτο νὰ ἀναχωρήσει ἀπὸ τὸν ψεύτικο αὐτὸν κόσμο καὶ νὰ πάει στὸν ἀληθινὸ καὶ αἰώνιο, ἔκανε τὸν σταυρό της καὶ μπῆκε μέσα. Περιμένοντας δυὸ καὶ τρεῖς ὧρες ὁ βασιλιάς, βλέπει ὅτι....

ἡ Ἁγία δὲν καίγεται καὶ τῆς λέει : «Παρασκευή, γιατί δὲν καίγεσαι»; «Διότι, ὁ Χριστός μου δρόσισε τὸ νερό», ἀπαντᾶ ἡ Ἁγία. «Ράντισε κι ἐμένα, νὰ δῶ ἂν καίει», τῆς λέει ὁ βασιλιάς. Πῆρε, λοιπόν, ἡ Ἁγία μὲ τὰ δυό της χέρια καὶ τοῦ ἔρριξε στὸ πρόσωπο καὶ εὐθὺς τυφλώθηκε καὶ τὸ πρόσωπό του γδάρθηκε. Φωνάζει τότε ὁ βασιλιάς : «Μέγας ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν! Πιστεύω κι ἐγὼ σ’Αὐτὸν καὶ βγὲς νὰ μὲ βαπτίσεις». Βγαίνει ἡ Ἁγία, τὸν βαπτίζει καὶ τοῦ ξαναδίνει τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του, λέγοντας : «Βασιλιά, ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν σὲ ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν δεινὴ αὐτὴ μάστιγα». Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἡ Ἁγία ἔλαβε τὴν χάρι ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ θεραπεύει τοὺς πάσχοντας ἀπὸ τὶς παθήσεις τῶν ματιῶν[2].

Ἐνῶ ἡ ἔλευση τοῦ πρώτου Φωτός, τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ ἐμφάνιση τῶν τρίτων φώτων, τῶν Ἁγίων  ἀνθρώπων (δεύτερα φῶτα εἶναι οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι, κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο) θὰ ἔπρεπε νὰ σημαίνει εὐλογία καὶ σωτηρία, ἐντούτοις ἐπικρατεῖ καὶ ἁπλώνεται τὸ σκότος, ἡ κατάπτωση, ἡ διαφθορὰ καὶ ἡ τυφλότητα. Ἀκόμη καὶ μέσα στὴν ἁγιοτόκο καὶ ἠρωοτόκο Ἑλλάδα μας. Μιὰ χώρα, ἕνας τόπος ἁγίων καὶ ἡρώων, στὸν ὁποῖο θὰ ἔπρεπε νὰ κυριαρχεῖ καὶ νὰ λάμπει τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων, ὅπως ἔλαμπε ἐπὶ αἰῶνες στὴ Ρωμιοσύνη τοῦ Βυζαντίου.

Ἂς μᾶς ἐπιτρέψει, σήμερα, ἡ ἀγάπη σας νὰ ἀναφέρουμε μερικὰ τέτοια δείγματα ἐλλείψεως φωτός, ἀκολουθώντας κατὰ πόδας τὸ παράδειγμα τῆς σήμερον ἑορταζομένης ἁγίας ἐνδόξου Ὀσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς.

Ά) Ἀντιμετώπιση τῆς ἀτεκνίας

Οἱ  γονεῖς τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, Ἀγάθων καὶ Πολιτεία, ἦταν δίκαιοι καὶ εὐλαβεῖς? εἶχαν περάσει μιὰ ζωὴ ἀφιερωμένη στὸν Θεό? ἦταν «ὁλοτρόπω νεύσει πρὸς Θεὸν κεκλικότες»? εἶχαν κλίνει, εἶχαν νεύσει μὲ ὅλους τους τρόπους πρὸς τὸν Θεό? ὅλη ἡ ζωὴ τοὺς ἦταν μιὰ δοξολογία, μιὰ ἐξύμνηση τοῦ Θεοῦ καὶ μιὰ τήρηση τῶν ἐντολῶν του. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ τηρήσει κανεὶς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ στρέψει ὅλη του τὴ ζωὴ πρὸς τὸν Θεό. Πόσοι ἀπό’μας, ἀγαπητοί μου, ἔχουμε στρέψει ὅλη τὴ ζωή μας πρὸς τὸν Θεό; Νὰ εἶναι ὅλες μας οἱ σκέψεις, ὅλες μας οἱ ἐνέργειες, ὅλες μας οἱ κινήσεις, ὅλη μας ἡ ζωὴ ἀφιερωμένη στὸν Θεό; Μᾶς κλέβει ἀπὸ’δῶ κι ἀπὸ’κεῖ ὁ διάβολος. Ἄλλοτε ἕνας φίλος, ἄλλοτε ἕνα συμπόσιο, ἄλλοτε μιὰ ξεκούραση, ἕνα γλέντι, μιὰ διασκέδαση καὶ ἀφιερώνουμε τὴ ζωὴ μᾶς πολλὲς φορὲς ὄχι στὸν Θεό, ἀλλὰ στὸν κόσμο, τὸ κοσμικὸ φρόνημα, στὸ κακό, στὴν ἁμαρτία καὶ σὲ οὐδέτερα ἢ ἀνάξια πράγματα. Τὸ ζεῦγος, ἡ ἁγία ξυνωρίς, Ἀγάθων καὶ Πολιτεία, εἶχαν στρέψει τὴ ζωὴ τοὺς «ὁλοτρόπως» πρὸς τὸν Θεό. Καὶ θὰ περίμενε κανεὶς πὼς ὅλα τους τὰ αἰτήματα θὰ ἐκπληρώνονταν ἀμέσως ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐμεῖς μόλις κάνουμε κάποιο εὐλαβικὸ ἀφιέρωμα, μόλις ψελλίσουμε κάποια προσευχή, ἀπαιτοῦμε ἀμέσως ὁ Θεὸς νὰ ἐκπληρώσει τὸ αἴτημα τῆς προσευχῆς μας. Δὲν ἔχουμε ὑπομονὴ καὶ ἐμπιστοσύνη στὴ σοφία καὶ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος πρὸς τὸ συμφέρον μας πάντα ἱκανοποιεῖ τὰ αἰτήματά μας. Μιὰ ζωή, λοιπόν, ἀφιερωμένη στὸν Θεό, ὁ Ἀγάθων καὶ ἡ Πολιτεία. Καὶ εἶχαν ἕνα μόνο αἴτημα ἀπὸ τὸν Θεό. Νὰ τοὺς χαρίσει ἕνα παιδί. Πόσο λογικὸ καὶ εὔλογο αἴτημα! Ἦταν πολὺ φυσικὸ νὰ λυποῦνται καὶ νὰ στενοχωριοῦνται, χωρίς, ὅμως, νὰ χάνουν τὴν ἐμπιστοσύνη πρὸς τὸν Θεό, χωρὶς νὰ παροργίζονται καὶ χωρὶς νὰ στρέφονται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Στενοχωροῦνταν τόσο διότι δὲν θὰ ὑπῆρχε κάποιος διάδοχός του γένους τους, ὅσο καὶ γιατί δὲν εἶχαν κάποιον κληρονόμο τοῦ πλούτου τους. Τὸ ζεῦγος, ὅμως, δὲν τὸ ἔβαλε κάτω, ἀλλὰ μιμούμενο τὰ προγενέστερα στείρα καὶ ἄτεκνα ζεύγη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τὴν προφήτιδα Ἄννα, τὴν μητέρα τοῦ ἁγίου προφήτου Σαμουήλ, τοὺς Ἁγίους Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα, τοὺς γονεῖς τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ  τοὺς Ἁγίους Ζαχαρία καὶ Ἐλισσάβετ, τοὺς γονεῖς τοῦ Τιμίου Προφήτου, Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, προσέτρεξε μέσω τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς στὸν Θεό. Τότε ὁ Θεὸς ὄχι ἁπλῶς ἱκανοποιῆσε τὸ αἴτημά τους, ἀλλὰ τοὺς ἔδωσε ἕναν ἐξαίσιο καρπό? τὴν ἁγία ἔνδοξο Ὀσιοπαρθενομάρτυρα Παρασκευή. Τηροῦμε ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, παρόμοια στάση σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις; Μιμούμαστε τὸ παράδειγμα τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς καὶ τῆς πλήρους ἐμπιστοσύνης στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ τῶν γονέων τῆς ἁγίας Παρασκευῆς πρὸς ἀπόκτηση παιδιῶν, ἢ σπεύδουμε «ἀγαλλομένω ποδὶ» σὲ ἰατρικὲς λύσεις, ὅπως αὐτὲς τῆς τεχνητῆς, ἐνδοσωματικῆς ἢ ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες; Μήπως ἀντικαθιστοῦμε τὸν κύριο καὶ πρωταρχικὸ σκοπὸ τοῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου, ποῦ εἶναι ἡ θέωση, ἐξαγιασμὸς καὶ ἡ ἕνωση τοῦ ἀνδρογύνου μὲ τὸν Χριστό, καὶ τὸν ταυτίζουμε μὲ τὴν τεκνογονία, πράγμα τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ περιορισμὸ τοῦ νοήματος τοῦ Γάμου στὶς σαρκικὲς σχέσεις; Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ προτείνει τὴν προσφυγὴ στὴν οὕτως ἢ ἄλλως προβληματικὴ παρεμβατικὴ ἀναπαραγωγή, παρὰ μόνο τὴν ἐμμονὴ στὰ αἰώνια καὶ διαχρονικὰ πρότυπα, τοὺς Ἁγίους.

Β) Πρότυπο ἁγιότητος γυναικὼν

Ἡ ζωὴ τῆς ἁγίας ἐνδόξου Ὀσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς ὑπῆρξε ὑποδειγματική. Νὰ πῶς μᾶς τὸν περιγράφει ὁ ἐθνοϊερομάρτυς, Ἰσαπόστολος, φωτιστῆς τοῦ Γένους μας καὶ μεγάλος διδάχος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ὁποῖος ἀφιερώνει ὁλόκληρη τὴν Δ΄ Διδαχή του στὴν ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς τοῦ σπορέως, παρουσιάζοντας τὴν Ἁγία Παρασκευὴ ὡς παράδειγμα ἑκατονταπλασίονος καρποφορίας τοῦ σπόρου τοῦ Θεοῦ.

«Ἡ Ἁγία μετὰ τὴν κοίμηση τῶν γονέων της, οὖσα δωδεκαετής, ἔμεινε σ’ἕνα πύργο ὑψηλό. Ὁ ὑψηλὸς καὶ δυνατὸς αὐτὸς πύργος εἶναι ὁ οὐρανός, ποῦ μοίρασε δηλαδὴ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα ἐλεημοσύνη καὶ τὰ ἔστειλε μὲ τοὺς πτωχοὺς στὸν Παράδεισο. Μὲ τί ἔβαφε τὰ μάτια της; Ὄχι μὲ μαυράδι σὰν μερικὲς ἀνόητες γυναῖκες, ποῦ τὸ βάζουν, γιὰ νὰ φαίνονται ὄμορφες στοὺς ἄνδρες, ἀλλὰ σηκωνόταν ἡ Ἁγία κάθε αὐγὴ καὶ ἐνθυμουμένη τὶς ἁμαρτίες τῶν χριστιανῶν ἔκλαιγε, χτυπώντας τὸ πρόσωπό της καὶ βρέχοντας τὸ μὲ δάκρυα. Ποιὰ εἶναι τὰ σκουλαρίκια; Εἶχε τὰ αὐτιὰ τῆς ἀνοικτά, στέκοντας μὲ εὐλάβεια, γιὰ νὰ ἀκούει τὸ Ἱερὸν καὶ Ἅγιον Εὐαγγέλιον. Μὲ τί ἔβαφε τὰ χείλη της; Ὄχι μὲ κοκκινάδι, ἀλλὰ λέγοντας τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ τὸν ἁμαρτωλόν», εἶχε δηλαδὴ τὴν ἴδια τὴν ἀλήθεια. Ποιὸ εἶναι τὸ περιδέραιο, ποῦ εἶχε στὸ λαιμό της; Εἶναι ἀπὸ τὶς νηστεῖες, ποῦ ἔκανε, καὶ ἔλαμπε ὁ λαιμός της σὰν τὸν ἥλιο. Ποιὰ εἶναι τὰ δακτυλίδια; Εἶναι ἀπὸ τὶς πολλὲς μετάνοιες, ποῦ ἔκανε, καὶ γίνονταν κόμποι-κόμποι τὰ δάκτυλά της. Ποιὸ εἶναι τὸ ζωνάρι τὸ μαλαματένιο; Εἶναι ἡ παρθενία, ποῦ φύλαγε σ’ὅλη της τὴν ζωή. Ποιὸ εἶναι τὸ φόρεμα; Εἶναι ἡ ἐντροπή, ποῦ εἶχε καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, ποῦ τὴν σκέπαζε. Ποιὰ εἶναι τὰ παπούτσια τὰ ὑψηλά; Εἶναι ὁ νοῦς της, ποῦ τὸν εἶχε στὸν οὐρανὸ καὶ ὄχι στὴν γῆ, γιὰ νὰ στοχάζεται αὐτὰ τὰ μάταια, τὰ ψεύτικα, τὰ γήινα σὰν τὰ ἄλλα κορίτσια. Ἔτσι στολιζόταν ἡ Ἁγία. Ἂν ἴσως εἶναι κανένα κορίτσι καὶ θέλει νὰ στολίζεται σὰν τὴν Ἁγία Παρασκευή, νὰ στοχασθεῖ τί ἔκανε ἡ Ἁγία, νὰ κάνει κι αὐτή, γιὰ νὰ σωθεῖ»[3].

Ἀκοῦστε, ὅσες εἶστε παρθένες καὶ μάθετε πῶς νὰ παρθενεύετε? διότι ὄχι μόνο ὅποια μὲ τὸ σῶμα παρθενεύει, αὐτὴ λέγεται καθολικὰ παρθένος, ἀλλὰ ἐκείνη, ἡ ὁποία εἶναι καὶ κατὰ τὴν ψυχὴ καθαρὰ καὶ δὲν ἔχει στὸν λογισμὸ τῆς αἰσχρὲς ἐνθυμήσεις, αὐτὴ εἶναι καθολικὰ παρθένος.

Ἀκοῦστε, ὅσες ἔχετε ἄνδρες, τί λέγει ὁ Ἄπ. Παῦλος : «Μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλάσμασιν ἢ χρυσῶ ἢ μαργαρίταις ἢ ἰματισμῶ πολυτελεῖ, ἀλλ’ὁ πρέπει γυναιξίν, ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν δὶ’ἔργων ἀγαθῶν»[4]. Δηλαδή, νὰ μὴν μακιγιάρεστε, οὔτε νὰ στολίζεστε μὲ χρυσὰ φορέματα καὶ μὲ μαργαριτάρια, ἀλλὰ νὰ εἶστε τιμημένες καὶ σόφρωνες, καθὼς ταιριάζει σὲ γυναῖκες χριστιανῶν, οἱ ὁποῖες θέλουν νὰ ἀρέσουν στὸν Χριστὸ μὲ ἔργα ἀγαθὰ καὶ ὄχι μὲ στολίδια.

Ἀκοῦστε, ὅσες ἔχετε κόρες ἀνύπανδρες, πῶς πρέπει νὰ τὶς ἐκπαιδεύετε. Νὰ μὴ γίνεστε ἐσεῖς τὸ κακὸ παράδειγμα σ’αὐτές, ἀλλὰ νὰ εἶστε τύπος καὶ παράδειγμα τῶν θυγατέρων σας σὲ κάθε θεάρεστο ἔργο. Διότι, ὅταν ἐσεῖς λέτε λόγια, ποῦ μολύνουν τὶς ψυχὲς τῶν ἁπλῶν παρθένων, ὅταν δὲν ἀγαπᾶτε τὴν ἐργασία τοῦ οἴκου, ὅταν ἀντιλέγετε στοὺς ἴδιους τους ἄνδρες σας, ὅταν βγαίνετε συχνὰ ἔξω ἀπ’τὸ σπίτι, ὅταν χορεύετε, ὅταν δὲν πηγαίνετε στὴν Ἐκκλησία, ὅταν ἀγαπᾶτε τὸ πολὺ κρασί, ὅταν δὲν ἔχετε καμμιὰ εὐλάβεια, οὔτε ἐγκράτεια γλώσσας, ἀπὸ ποῦ ἀλλοῦ νὰ ἐκπαιδευθοῦν οἱ μικρὲς κόρες, οἱ ὁποῖες δὲν βγαίνουν ἔξω ἀπ’τὸ σπίτι;

Ἀλλά, ἡ Ἁγία Παρασκευὴ δὲν ἦταν τέτοια, οὔτε ἐκπαιδεύθηκε μὲ τέτοιο τρόπο ἀπὸ τὴ μητέρα της, οὔτε ξόδευε τὴν ὀμορφιὰ καὶ τὸ κάλλος της σὲ ἀτάκτους ἔρωτες νέων, οὔτε ἄγρευε τὶς ψυχὲς τῶν ἀνδρῶν, ἀλλὰ πάντοτε ἕνα ἔργο εἶχε ἀπαραίτητο? τὸ νὰ στολίζει τὴν ψυχή της μὲ νηστεία, μὲ ἐγκράτεια, μὲ σιωπή, μὲ προσοχή, μὲ παρθενία, μὲ ἐλεημοσύνη καὶ μὲ κάθε θεάρεστο ἔργο»[5].

Θαυμάζει κανεὶς στὸ πρόσωπο τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς τὸ ἠθικὸ καὶ πνευματικὸ μεγαλεῖο, ποῦ ἔχουν οἱ γυναῖκες, οἱ ὁποῖες, μερικὲς φορές, ξεπερνοῦν ἀκόμη καὶ τοὺς θεωρουμένους δυνατοὺς ἄνδρες σὲ ἀφοσίωση στὸ Θεό. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἀναφερόμενοι, μερικὲς φορές, σὲ εὔθραυστες καὶ λεπτὲς γυναικεῖες μορφές, ἀποροῦν πῶς αὐτὲς οἱ γυναῖκες μ’αὐτὴ τὴν εὐαίσθητη γυναικεία φύση, ποῦ θὰ νόμιζε κανεὶς ὅτι στὴν πρώτη δυσκολία θὰ κατέρρεαν, πῶς ἔδειξαν τέτοια ἀντοχὴ καὶ τέτοια ἀφοσίωση στὰ μαρτύρια, ἀλλὰ καὶ στὴν μοναχικὴ ἄσκηση καὶ ἀποδείχθηκαν ἀνώτερες ἀπὸ τοὺς ἄνδρες.

Κι ἂς ποῦμε ἐδῶ ὅτι ἡ ἰσότητα μεταξὺ ἀνδρῶν καὶ γυναικὼν δὲν κρίνεται ἀπὸ τὸ τί ἐπαγγέλματα ἀσκεῖ ὁ καθένας, ὅπως πρεσβεύει τὸ ἀνόητο φεμινιστικὸ κίνημα, τὸ ὁποῖο δημιουργεῖ ταραχὴ καὶ ἀναστατώνει τὴν κοινωνία. Γιατί, ὅπως ἡ ἀνδρικὴ φύση εἶναι φτιαγμένη ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μετέρχεται ὁρισμένα ἐπαγγέλματα καὶ ὁρισμένες ἐργασίες, λόγω τῆς φυσικῆς της κατασκευῆς, ἔτσι καὶ ἡ λεπτὴ καὶ εὐαίσθητη γυναικεία φύση εἶναι κατάλληλη ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἀκολουθεῖ καὶ νὰ μετέρχεται ὁρισμένα ἐπαγγέλματα καὶ ἰδίως τὸ μεγάλο λειτούργημα τῆς μητρότητος. Δὲν ὑπάρχει ἱερότερο λειτούργημα ἀπὸ τὸ λειτούργημα τῆς μητρότητος.

Ἡ ἰσότητα, λοιπόν, δὲν ἔγκειται στὸ τί ἐπαγγέλματα μετέρχεται κανεὶς σ’αὐτὴ ἐδῶ τὴ ζωή. Οὔτε στὸ ἂν μπορεῖ ἢ ὄχι νὰ γίνει ἡ γυναίκα «ἱερεύς»? ποῦ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει, γιατί αὐτὸ εἶναι ἕνα ξενόφερτο, ἀντιπαραδοσιακό, ἀντορθόδοξο, ἀντιχριστιανικὸ καὶ εἰδωλολατρικὸ αἴτημα. Ἡ ἰσότητα ἔγκειται στὸ ἂν ἡ γυναίκα μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει πνευματικὰ τὰ ἴδια πράγματα, ποῦ ἐπιτυγχάνουν οἱ ἄνδρες? στὸ ἂν ὑπάρχει ἰσότητα στὴν ἁγιότητα καὶ στὴν ἀρετή? στὸ ἂν μποροῦν οἱ γυναῖκες νὰ κατακτήσουν, μὲ τὴν Χάριν τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐπουράνιο Βασιλεία? στὸ ἂν μποροῦν νὰ κατανοήσουν τὸ κήρυγμα καὶ νὰ ἀφοσιωθοῦν στὸν Θεό.

Τί εἶναι αὐτὴ ἐδῶ ἡ ζωὴ μ’αὐτὲς τὶς διαφοροποιήσεις καὶ ἀνισότητες; Μήπως καὶ ἀνάμεσα στοὺς ἄνδρες δὲν ὑπάρχουν τοῦ κόσμου οἱ ἀνισότητες;

Γιὰ τὴν Μία, Ἁγία, Καθολική, Ἀποστολική, Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία δὲν ὑπάρχουν ἀνισότητες μεταξὺ τῶν δύο φύλων παρὰ μόνο διαφοροποιήσεις φυσικὲς καὶ λειτουργικές. Αὐτό, ἄλλωστε, λέγει καὶ ὁ    Ἄπ. Παῦλος : «Οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ? πάντες γὰρ ὑμεῖς εἰς ἔστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ»[6]. Δηλαδή, μπροστὰ στὸν Θεὸ δὲν εἶναι ἀρσενικὸ οὔτε θηλυκό? δὲν λογαριάζει ὁ Θεὸς ὅτι μόνο οἱ ἄνδρες θὰ σωθοῦν, ἐνῶ οἱ γυναῖκες θὰ κολασθοῦν, ἀλλὰ ὅλοι ὅσοι πιστεύουν σ’Αὐτόν, εἶναι ἴσοι μεταξύ τους. Αὐτό, ἄλλωστε, ἀποδεικνύει καὶ ἡ λειτουργικὴ πράξη τῆς Ἐκκλησίας μας, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἐξ ἴσου ἄνδρες καὶ γυναῖκες μετέχουν στὴν μυστηριακὴ ζωὴ αὐτῆς. Μποροῦν καὶ οἱ γυναῖκες ἐξ ἴσου νὰ κατακτήσουν τὴν ἁγιότητα καὶ ἐδῶ εἶναι ὁ μεγάλος στίβος. Ὅποια γυναίκα θέλει νὰ ξεπεράσει τοὺς ἄνδρες, ἀνοίγεται μπροστά της ὁ δρόμος τῆς ἁγιότητος καὶ τῆς ἀρετῆς.

Ἀντιθέτως, ὅμως, σήμερα φωνὲς διαβολικές, φωνὲς τοῦ κακοῦ ἐξωθοῦν τὶς γυναῖκες σὲ ἄλλου εἴδους ἐξίσωση πρὸς τοὺς ἄνδρες? σὲ ἐξίσωση μὲ τὴν διαφθορὰ καὶ τὴν ἁμαρτία, μέσω τῶν αἰσχρῶν καὶ ἀτίμων σαρκικῶν παθῶν, τῆς πορνείας, τῆς μοιχείας καὶ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, μὲ τὰ ὁποία τὸ γυναικεῖο φύλο ξεφτιλίζεται.

Ἀγαπητοί, τὸ Φῶς εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Τὸ Φῶς αὐτὸ ἔχει ἔλθει στὸν κόσμο? «τὸ Φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον»[7]. Καὶ ὁ κόσμος αὐτὸ τὸ Φῶς ἔχει ἀνάγκη. Τὸ Φῶς τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ «ἑνός ἐστι χρεία»[8] τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι ὥρα, πλέον, νὰ ξυπνήσουμε, πρὶν νὰ εἶναι ἀργά «Ὥρα ἠμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι»[9]. Ἂς παρακαλέσουμε γονυκλινῶς, ἰκετευτικῶς καὶ ἐκ βάθους καρδίας τὴν ἑορτάζουσα σήμερα ἁγία ἔνδοξο Ὀσιοπαρθενομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Παρασκευὴ νὰ κρατᾶ πάντοτε τοὺς πνευματικοὺς ὀφθαλμούς μας, «τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα» ὀρθάνοικτα. Ἀμήν!

[1] Ἰω. 8,12.

[2] Ἡ Ἁγία Παρασκευή, ἔκδ. Ὀρθοδόξου Τύπου στὴ σειρὰ Βίοι  Ἁγίων, Ἀθήνα 1984, σσ. 18-19.

[3] Πατερικὸν Κυριακοδρόμιον,ἔκδ. Ι. Κελλίον Ἁγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Ἅγιον Ὅρος 2003, σσ. 331-332.

[4] Ἃ΄ Τιμ. 2, 9-10.

[5]«Βίος καὶ πολιτεία τῆς Ἁγίας Ὀσιοπαρθενομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ Παρασκευῆς»,  Ἀκολουθία τῆς Ἁγίας Ὀσιοπαρθενομάρτυρος τοῦ Χριστοῦ

  Παρασκευῆς, ἔκδ. Σχοινά, Βόλος, σσ. 35-36.

[6] Γαλ. 3, 28.

[7] Ἰω. 3, 19.

[8] Λκ. 10, 42.

[9] Ρωμ. 13, 11.

aktines

Δύο Κύπριες αγίες της διπλανής πόρτας, που μπορούν να διδάξουν τη ζωή κάθε σύγχρονο άνθρωπο

site analysis

Δ

Ελένη Πολυβίου (Ελού): η Κύπρια μάνα του αγνοούμενου, που αγάπησε ακόμα και τους εχθρούς…

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ

 

Η Ελένη Πολυβίου (Ελού) ήταν μια αληθινή Κύπρια ασκήτρια εν τω κόσμω, που έκανε πράξη την προσταγή του Ευαγγελίου «ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΗΜΩΝ»

Η Ελού αγάπησε καί πόνεσε πολύ στην ζωή της. Ο μεγα­λύτερος πόνος της, ανάμεσα στίς πολλές θλίψεις που δοκίμασε κατά τόν επίγειο βίο της, ήταν η απώλεια του πρωτόκου γυιου της Γεωργίου, κατά τήν τουρκι­κή εισβολή στην Κύπρο, τό καλοκαίρι του 1974. Έ­νας πόνος, πού, μέσα από τήν πίστη, μεταμορφώθηκε σέ αληθινή αγάπη καί προσευχή γιά όλους.

Έμαθε τόν πόνο καί τήν θλίψη της νά τα κάνη προσευ­χή καί όχι κατάθλιψη καί απελπισία.

Καί άρχισε μέ τήν συμβουλή ενός καλού Πνευματικού πού είχε, νά κάνη κάθε Σάββατο πρόσφορο. Καί τό πήγαινε πρωί-πρωί, από τό χάραμα, στό Μοναστήρι καί έλεγε: «Οι υπόλοιπες γυναίκες, όταν τελειώνη η Λειτουργία του Σαββάτου ["Ν": που τελείται υπέρ των κεκοιμημένων, αντίθετα από της Κυριακής, που είναι αναστάσιμη], θά πάνε στον τάφο του παιδιού τους, στον τάφο του ανδρός τους νά κάνουν τρισάγιο. Εγώ ούτε τάφο δεν έχω γιά τόν γυιό μου. Ούτε ξέρω αν πέθανε. Γι' αυτό κάνω αυτό τό πρόσφορο καί τό προσφέρω στον ιερέα γιά νά τό προσφέρη στον Χριστό μας. Καί θά τόν παρακαλώ: “Χριστέ μου, αν ο γυιός μου ζή, φώ­τισε τον νά κρατηθή στην πίστη του. Εκεί που βρίσκε­ται νά είναι κοντά Σου. Αν έχη κοιμηθή, φώτισε τον αιώνια καί φώτισε μας καί εμάς νά τόν μνημονεύουμε.Εσύ ξέρεις αν είναι ζωντανός ή κεκοιμημένος”».

Κάποια φορά έγραψαν κάποιες εφημερίδες ότι μερικοί αγνοούμενοι ζούνε καί μερικούς από αυτούς τους υποχρέωσαν οι Τούρκοι νά παντρευτούν Τουρκάλες. Τό διάβασε αυτό η γιαγιά η Ελού καί θορυβήθηκε καί είπε στον π. Νεόφυτο: «Νά κάνης μία Παράκληση στον Άγιο Γεώργιο γιά τον Γιώρκο μου. “Ως των αιχμαλώτων ελευθερωτής…” δεν είναι; Αν ο γυιός μου είναι ζωντανός καί αλλαξοπίστησε, καλύτερα νά τόν θερίση από αυτήν τήν ζωή. Εγώ τον θέλω τον γυιο μου ζωντανό, αλλά Ορθόδοξο».

Φτωχή γυναίκα ήταν, ένα πρόσφορο έκανε, καί έκανε καί τήν δική της καρδιά πρόσφορο, τήν προσέφερε στό Χριστό καί ο Χριστός έκανε τόν πόνο της χαρά καί όποιος τήν επλησίαζε εισέπραττε αυτή τήν χαρά από τήν Ελού. Καί έφευγε από κοντά της αναπαυμένος καί χαρούμενος. Γι’ αυτό καί ήταν μαγνήτης.

Σιγά-σιγά αυτή η γυναίκα απόκτησε πολλή χαρά. Τόση χαρά απόκτησε πού έλεγε: «Κύριε, ελέησον. Μά πόση χαρά έχω μέσα στην καρδιά μου. Ιδιαίτερα στην θεία Λειτουργία! Εκείνη τήν ώρα γεμίζει φως ο νους μου καί βλέπω μέσα μου χιλιάδες ονόματα. Καί αρχίζω καί τά διαβάζω. Συλλαβιστά-συλλαβιστά, όπως μπορώ, νά διαβάζω».

Αποτέλεσμα αυτής της χαράς πού ζούσε, άρχισε νά μοιράζη η ίδια χαρά στους πιστούς. Τήν πλησίαζαν νέοι που κατάλαβαν τήν αρετή της, καί πήγαιναν καί τής φιλούσαν τό χέρι. Καί τους έλεγε: «Γυιέ μου, εκατομμύρια ευχές νά έχετε. Εκατομμύρια εκατομμυρίων».

Μέσα στην Εκκλησία έβλεπες όλες τίς γυναίκες νά είναι γύρω από τήν Ελού. Οι νέες νά τήν έχουν κοντά τους, νά τήν παίρνουν στίς αγρυπνίες, νά τής δείχνουν πολύ σεβασμό καί νά τήν έχουν ως ένα πρότυπο χαριτωμένης γυναίκας [χαριτωμένης = με τη χάρη του Θεού μέσα της].

Κάθε Σάββατο, αλλά καί άλλες μέρες, πήγαινε μέ τά πόδια στό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Κοντού στην Λάρνακα, γιά νά καθαρίση τό ναό. Ο μακαριστός πατήρ Νικόλαος, ιερέας του ιερού ναού Αγίου Γεωργίου, ανέφερε στή νύφη της Στέφη ότι καθάριζε τό ναό περισσότερο μέ τά ρούχα της, αφού ήταν γονατιστή όσο καθάριζε τό πάτωμα. Όταν η ηλικία καί η υγεία της δέν της επέτρεπαν νά πηγαίνη περπατητή στον Άγιο Γεώργιο, ξεκινούσε, καί στον δρόμο πάντοτε κάποιον εύρισκε, γνωστό η άγνωστο, που τήν μετέφερε.

Όταν έφθανε στην πόρτα του ναού, γονάτιζε καί πήγαινε γονατιστή μέχρι τήν εικόνα του Αγίου, όπου τόν παρακαλούσε γιά τόν αγνοούμενο γυιό της. Είχε αποθέσει όλες τίς ελπίδες της γιά τήν ανεύρεση του γυιου της στον άγιο Γεώργιο, καί ο Άγιος δέν έμεινε απαθής άπό αυτή τήν συνεχή παράκληση της πονεμένης μάννας. 

Μία μέρα, καθώς ευρίσκετο στό Μοναστήρι, είδε τόν Άγιο καβάλα στό άλογο του φέρνοντας μαζί του τό αγνοούμενο παιδί της γιά νά τό δη η Ελένη. Αυτό τό ανέφερε σε μία γνωστή της, τήν οποία παρακάλεσε νά μήν τό πή στή νύφη της γιά νά μήν στενοχωρηθή.

Μετά τόν πόλεμο του 1974 κρατούσαν αρκετούς Τουρκοκύπριους αιχμαλώτους σε ένα γειτονικό σχολείο. Η γιαγιά Ελένη, παρά τόν πόνο του χαμένου παιδιού της, φιλοξενούσε τίς Τουρκοκύπριες πού πήγαιναν νά δουν τους δικούς τους. Όχι μόνο δέν μνησικακούσε [=δεν τις μισούσε], αλλά τους έδινε νερό καί τρόφιμα νά πάνε στους αιχμαλώτους συγγενείς. Αρκετές ήταν οι φορές πού η ίδια μαζί με τον σύζυγό της επεσκέπτοντο τους αιχμαλώτους.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Ασκητές μέσα στον κόσμο, τόμος Β΄, Άγιον Όρος, έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου “Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος”, Μεταμόρφωση Χαλκιδικής.

Ανδριάνα Μάρκου: «Κοιμόμουν σε ένα παλιό ρούχο στο πάτωμα και για φαγητό μου πετούσαν ένα κομμάτι ψωμί» 

ΜΗΤΕΡΙΚΟ

Η ζωή ορισμένες φορές δεν είναι δίκαια σε όλους μας. Μια από τις πιο ταλαιπωρημενες γυναίκες είναι και η Ανδριάνα Μάρκου.

Ένας υπέροχος άνθρωπος στον οποίο η ζωή αλλά και οι ίδιοι οι γονείς του, έδειξαν από την πιο τρυφερή ηλικία το πιο σκληρό τους πρόσωπο. Η ιστορία αυτής της γυναικάς είναι συνταραχτική και η στάση της δείχνει σε όλους μας το πόσο στιβαρός χαρακτήρας είναι.

Η κυρία Ανδριάνα Μάρκου είπε:

«Γεννήθηκα στις 4/1/1926 στον Μαραθόβουνο (κατεχόμενο χωριό της Μεσαορίας) και σήμερα ζω στο Κίτι της επαρχίας Λάρνακας. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν κάτι περισσότερο από εφιαλτικά.

Η μητέρα μου ήταν η πιο πλούσια στο χωριό αλλά αγάπησε έναν πολύ φτωχό νέο και επειδή οι γονείς της δεν τον ήθελαν, την έκλεψε. Θεώρησαν μεγάλη προσβολή αυτό που έκανε η κόρη τους και την αποκλήρωσαν. Δεν δέχτηκαν να μας δουν ποτέ στη ζωή τους, ούτε να μας βοηθήσουν.

Όταν η μητέρα μου γέννησε το τρίτο της παιδί, ο πατέρας μου αποφάσισε να πάει στην Αυστραλία. Οι γονείς της όταν το έμαθαν, βρήκαν τον πατέρα μου και του είπαν: «Θα σου δώσουμε εμείς τα χρήματα για να πας στην Αυστραλία αλλά με τον όρο να μην γυρίσεις ποτέ ξανά πίσω». Ήμουν δυο ετών τότε. Ποτέ δεν έστειλε ένα γράμμα ή χρήματα. Δεν μάθαμε ποτέ αν έκανε άλλα παιδιά, άλλη οικογένεια.

Πεινούσαμε και η μάνα μου αποφάσισε να στείλει την μεγάλη μου αδελφή (ήταν 7 ετών τότε) στην Λεμεσό ώστε να εργαστεί ως υπηρέτρια σε ένα παντρεμένο ζευγάρι. Εμένα με έστειλε στον παππού μου (πατέρα του πατέρα μου) και την μικρή μας αδελφή την πήρε μαζί της. Πήγαν στην Αμμόχωστο γιατί εκεί θα έβρισκε εύκολα δουλειά. 

Τα καλά φτωχικά χρόνια της ζωής της 

Κοντά στον παππού μου ζούσα καλά, φτωχικά αλλά καλά. Όταν έγινα 5 ετών, η γιαγιά μου αρρώστησε και ο παππούς μου δεν μπορούσε να φροντίζει και τις δυο, είχε όμως ήδη μεγαλώσει και δυσκολευόταν αρκετά.

Κάποια στιγμή η μητέρα μου επικοινώνησε μαζί του και του ζήτησε να με πάρει στην Αμμόχωστο για να με δει. Ο παππούς με πήρε και η μάνα μου του είπε πως αποφάσισε να με δώσει σε μια οικογένεια στη Λεμεσό. Εκείνος δεν ήθελε αλλά η μάνα μου επέμενε. Έτσι, πήγα στη Λεμεσό.

Δυστυχώς όμως, αυτοί οι άνθρωποι δεν μου φέρονταν καλά, μου πετούσαν ένα κομμάτι ψωμί να φάω και δεν με άφηναν να καθίσω στο τραπέζι μαζί τους αλλά έξω στην αυλή. Κοιμόμουν στο πάτωμα, πάνω σε ένα κομμάτι ρούχο. Μου φώναζαν επειδή δεν έκανα όλες τις δουλειές του σπιτιού. Ήμουν όμως 5 χρονών και δεν μπορούσα να καθαρίζω ολόκληρο το σπίτι. Εκεί πέρασα τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου…

Όταν έγινα 7 ετών, άρχισα να κάνω λίγη παρέα με τις υπηρέτριες των διπλανών σπιτιών. Κάθε μέρα μου έλεγαν: «Πρέπει να φύεις να γλυτώσεις. Να πάεις στην αστυνομία τζιαι να τους τα πεις ούλλα». Ένα πρωινό που έφυγαν όλοι από το σπίτι, το έσκασα…

Περπατούσα αρκετές ώρες και ρωτούσα τους περαστικούς να μου πουν που είναι το αστυνομικό τμήμα. Είπα με κάθε λεπτομέρεια στους αστυνομικούς τι περνούσα και τους ζήτησα να με στείλουν πίσω στον Μαραθόβουνο, στον παππού μου. Εκείνοι όμως, ήθελαν να με στείλουν στην μητέρα μου. Αφού την ενημέρωσαν, με έβαλαν μέσα σε ένα λεωφορείο και με έστειλαν στην Αμμόχωστο.

Όταν έφτασα, δεν ήταν εκεί η μητέρα μου και κάθισα σε μια γωνιά να την περιμένω. Λίγο πιο κάτω, καθόταν μόνο του ένα κοριτσάκι. Μετά από αρκετή ώρα, πήγα κοντά του και το ρώτησα ποιον περιμένει. Εκείνη μου απάντησε: «Καρτερώ την αλφή μου, την Ανδριάνα». Έβαλα τα κλάματα και την αγκάλιασα.

Της είπα: «Παναΐα μου! Εσού είσαι η αλφή μου». 

Ο παππούς είχε μεγαλώσει πλέον

 

Έμεινα μόνο ένα βράδυ μαζί τους. Το πρωί η μητέρα μου με έστειλε στον παππού μου. Δυστυχώς όμως, ο παππούς μου μεγάλωσε και δεν μπορούσε. Ήταν διαφορετικά αυτή τη φορά…

Ο παππούς μου ζητιάνευε για να με μεγαλώσει. Έμεινα πολύ λίγο καιρό κοντά του, αναγκαστικά έπρεπε να πάω στην μητέρα μου.

Η ζωή με την μητέρα μου ήταν ακόμα πιο δύσκολη…

Κάθε μέρα πηγαίναμε μαζί της στην αποθήκη που δούλευε. Από το πρωί μέχρι να σχολάσει, την περιμέναμε έξω. Παίζαμε με την αδελφή μου αλλά και με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Μια εβδομάδα αργότερα, μια κυρία που περνούσε συχνά και μας έβλεπε, με πλησίασε και με ρώτησε γιατί ήμουν κάθε μέρα εκεί. Όταν της εξήγησα, με ρώτησε αν θέλω να πάω μαζί της και ζήτησε να δει τη μητέρα μου.

Είπε στην μητέρα μου πως ήθελε να με πάρει μαζί της, να μείνω στο σπίτι της. Εκείνη με έδωσε και μάλιστα με μεγάλη χαρά.

«Εκεί είδα αλλά και ένιωσα για πρώτη φορά τι θα πει πραγματική οικογένεια»

Ήταν δασκάλα και ο άντρας της ήταν φαρμακοποιός. Ζούσαν στην Λάρνακα και με φρόντιζαν σαν δικό τους παιδί. Με έβαζαν μάλιστα, να κοιμηθώ μαζί με το παιδάκι τους. Εκεί είδα αλλά και ένιωσα για πρώτη φορά τι θα πει πραγματική οικογένεια. Μακάρι να έμενα για πάντα αλλά δυστυχώς, μετά από 5 χρόνια, όταν απέκτησαν ακόμα ένα παιδάκι, έφυγα. Συνέβησαν πάρα πολλά και ήταν τότε που ξέσπασε ο παγκόσμιος πόλεμος, ήταν το 1940 και δεν θυμάμαι πως και γιατί έφυγα.

Πήγα πίσω στην μητέρα μου αλλά μετά από μερικές εβδομάδες, με έδωσε σε μια άλλη οικογένεια που είχαν ήδη δυο παιδιά. Θυμάμαι μάλιστα ότι ο άντρας εκείνης της κυρίας, που μετά την έλεγα θεία, ήταν κωμοδρόμος στο επάγγελμα.

Με είχαν καλά και ήθελα να μείνω κοντά τους αλλά όταν έγινα 14 ετών, η μητέρα μου ήρθε να με πάρει γιατί ήθελε να με παντρέψει. Είχε συμφωνήσει μαζί με τους γονείς του γαμπρού. Η θεια μου (η γυναίκα που έμενα σπίτι της) της έλεγε πως ήμουν πολύ μικρή και πως ήταν λάθος αλλά εκείνη επέμενε. Δεν ήθελα ούτε εγώ να παντρευτώ αλλά δεν τόλμησα ποτέ να της το πω.

Εκείνος ήταν 19 ετών και ήταν από την Καρπασία. Επειδή ήμουν πολύ μικρή, δεν δεχόταν ο ιερέας να με παντρέψει και η μητέρα μου έβγαλε ψεύτικο χαρτί ότι ήμουν 16 ετών. Τότε με πάντρεψαν. 

Η γνωριμία με την αδερφή της 

Με τον άντρα μου αποκτήσαμε 6 παιδιά, το πρώτο μου παιδί το γέννησα στα 16. Περάσαμε δύσκολα χρόνια, αν και ήταν αστυνομικός στο επάγγελμα, έπρεπε να δουλεύω για να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Τα πρώτα χρόνια μέναμε μαζί με την μάνα μου, την αδελφή μου και τον αρραβωνιαστικό της. Η μητέρα μου το ζήτησε και σκέφτηκα ότι πιθανόν να είχε μετανιώσει και να στεναχωριόταν που πέρασα τόσο χρόνια μακριά της και μάλιστα τόσο δύσκολα. Τότε ήταν που γνώρισα και την μεγαλύτερη αδελφή μου. 

Σήμερα… 

 

Με τα παιδιά μου, τα εγγόνια και τα δισέγγονά μου, αισθάνομαι τόσο όμορφα και τόσο ήρεμα. Με αγαπούν όλοι τόσο πολύ και ποτέ δεν μου χαλάνε κανένα χατίρι. Μεγάλωσα με αξιοπρέπεια τα παιδιά μου και είμαι πολύ περήφανη, αυτά μου δίνουν δύναμη και γι΄αυτό είμαι ακόμα ζωντανή!

Καίγεται η ψυχή μου κάθε φορά που ακούω ότι χώρισε ένα ζευγάρι και ανάλαβε τα παιδιά τους το γραφείο ή τα άφησαν στους γονείς τους.

Σας παρακαλώ μην εγκαταλείπετε τα παιδιά σας, να σκέφτεστε πως πρώτα πρέπει να είναι αυτά καλά και μετά εσείς. Σας το λέει ένας άνθρωπος που τόσο πολύ έχει πληγωθεί και που ακόμα και τώρα, 92 χρόνια μετά, τα θυμάται έντονα και οι πληγές πονάνε ακόμα». 

Πηγή: Ενημερωτικό.gr-ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Οσιομάρτυρας Ελισάβετ Φεόντοροβνα: ζωή στολισμένη με αγγελικές ψαλμωδίες

site analysis

Νικόλαος Βολόσιν

Στις 18 Ιουλίου η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη της Οσιομάρτυρος Μεγάλης Δούκισσας Ελισάβετ Φεόντοροβνα Ρομάνοβα.

 Πάνω από τη μικρή ρωσική πόλη Αλαπάεβσκ σουρούπωνε. Η μέρα καταλάγιαζε, αφήνοντας χώρο για τη σιωπή της νύχτας. Πλησίαζε η ώρα της ανάπαυσης. Αλλά οι κάτοικοι στα περίχωρα του Αλαπάεβσκ, τον Ιούλιο του 1918, ήταν ανήσυχοι. Η επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου τους φαινόταν ως μια εξέγερση της ανθρωπότητας ενάντια στον Θεό και στην πίστη των πατέρων. Στη διάρκεια αυτής της γενικευμένης σύγχυσης, έγιναν ξαφνικά αυτόπτες μάρτυρες ενός ανεξήγητου για τον ανθρώπινο νου φαινομένου. Για τρείς ημέρες άκουγαν ότι από το εγκαταλελειμμένο ορυχείο Νόβαγια Σελίμσκαγια έφταναν ήχοι ψαλμωδίας.

Τα λόγια των προσευχών που έφταναν στα αυτιά των κατοίκων, ταίριαζαν με την αναστάτωση που ένιωθαν στις ψυχές τους οι απλοί άνθρωποι. Περίπου για ένα χρόνο η Πατρίδα τους καιγόταν στη φωτιά της επαναστατικής αναταραχής. Οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς να ξέρουν τι θα τους φέρει η επόμενη μέρα. Δεν ήταν σίγουροι αν θα ζουν την επόμενη μέρα ή αν θα παραστούν ενώπιον της Κρίσης του Θεού. Κάθε μέρα προσεύχονταν και πίστευαν βαθιά ότι η ορθοδοξία θα επιβιώσει παρόλες τις δυσκολίες.

 Και ξαφνικά, από κάπου κάτω από τη γη, άρχισε να ακούγεται ο ήχος γνωστής σε όλους προσευχής: «Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου… και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου…». Η ψαλμωδία τη μια δυνάμωνε και την άλλη έσβηνε. Κάποιες φορές, φαινόταν ότι σταματούσε, αλλά όταν νύχτωνε πάλι άρχιζε. Αυτό συνεχιζόταν για τρείς μέρες. Ύστερα, οι άνθρωποι άκουσαν τον Χερουβικό Ύμνο που θύμιζε το γεγονός της Εισόδου του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ για τα εκούσια σταυρικά Του πάθη. «Οι τα χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες… και τη ζωοποιώ Τριάδι τον Τρισάγιον ύμνον προσάδοντες…» - ακουγόταν από το βάθος του ορυχείου η ψαλμωδία μιας καθαρής και ήρεμης γυναικείας φωνής.

 Ήταν λες και, ακριβώς εδώ και τώρα, συνέβαινε κάτι πολύ σπουδαίο. Ήταν ως εάν εκείνη τη στιγμή, όχι ένας άνθρωπος αλλά ο όλος ο λαός μιας χώρας που καταστρέφεται επαναλάμβανε τον αναστεναγμό της προσευχής. «Πάσαν νυν βιοτικήν … αποθώμεθα μέριμναν…» - ακούστηκε από τα έγκατα της γης ακολουθώντας το βραδινό σούρουπο για να ακολουθήσει μια τρομακτική σιγή. Πέρασε μία ώρα, δύο, τρείς … και από το ορυχείο δεν ακούστηκε κανένας ήχος πια.

 Οι ντόπιοι καταλάβαιναν ότι ακούν ψαλμωδίες ζωντανών ανθρώπων. Ήξεραν ότι

λίγες μέρες πριν, σε αυτό το μέρος, είχε επιβληθεί σκληρή τιμωρία εναντίον αυτών που έμεναν αφοσιωμένοι στην πίστη και στην Πατρίδα τους και για αυτό τους είχαν εκτελέσει με βάναυσο τρόπο. Τόσο που δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι κάποιος από τους εκτελεσθέντες θα μπορούσε να επιβιώσει παρόλο που τους έριχναν στη βραχώδη άβυσσο του ορυχείου.

 Πέρασαν τρείς μήνες μετά από αυτά τα τραγικά γεγονότα. Όταν έσκαψαν το ορυχείο, ανάμεσα στις πέτρες βρήκαν σώματα ανθρώπων που είχαν ενταφιαστεί ζωντανοί. Ήταν ακρωτηριασμένοι και τραυματισμένοι τόσο που δεν μπορούσες να τους αναγνωρίσεις. Αλλά, ανάμεσα στους άλλους, ξεχώριζε μια γυναίκα με μοναχική ενδυμασία. Στο στήθος της είχε την εικόνα του Σωτήρα. Το πρόσωπό της είχε μια αγγελική ηρεμία και τα δάχτυλα του δεξιού χεριού της ήταν όπως όταν είναι για να κάνουμε τον σταυρό. Έτσι ανακομίστηκε το σώμα της Αγίας Μεγάλης Δούκισσας Ελισάβετ Φεόντοροβνα που αγόγγυστα είχε ανεβεί τον προσωπικό της Γολγοθά και που είχε παραδώσει την αθάνατη ψυχή της στον Θεό.

 Η ζωή της νυν τιμώμενης Αγίας ήταν γεμάτη από επεισόδια και τομές. Να σημειώσουμε τις αναζητήσεις της που είχαν ως αποτέλεσμα την ανακάλυψη της αληθινής πίστης. Και η μοναχική της κουρά ήταν ξεχωριστό γεγονός στη ζωής της. Αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην προσφορά βοήθειας σε πάσχοντες ανθρώπους. Η δε συγκρότηση της μοναχικής κοινότητας στην καρδιά της Μόσχας δεν ήταν μικρή υπόθεση. Όλα τα παραπάνω από το βίο της Δούκισσας Ελισάβετ είναι μόνο ένα μικρό δείγμα για το μεγαλείο του χριστιανικού της ανδραγαθήματος. Δεν είναι εύκολο να φανταστούμε πως μια εγγονή της βασίλισσας της Αγγλίας, η πριγκίπισσα Έσσης-Νταρμστάτ Έλλα, που είχε ανατραφεί σε αριστοκρατική οικογένεια, θα έστηνε ρωσικό μοναστήρι και θα είχε μαρτυρικό θάνατο από τα χέρια στρατευμένων θεομάχων.

 Ο δρόμος της χριστιανικής της σταυροφορίας άρχισε τη στιγμή που η Δούκισσα επισκέφτηκε τους Αγίους Τόπους, όπου είχαν ξετυλιχθεί τα γεγονότα της ευαγγελικής ιστορίας. Τότε αποφάσισε να εγκαταλείψει την λουθηρανική πίστη και να γίνει ορθόδοξη. Τη δεδομένη στιγμή αυτή η απόφαση σηματοδοτούσε άρνηση της οικογενειακής παράδοσης πολλών αιώνων, αλλά η Ελισάβετ Φεόντοροβνα έμεινε ακλόνητη.

Στην επιστολή προς τον πατέρα της είχε γράψει: «Συνεχώς σκεφτόμουν και διάβαζα και προσευχόμουν στο Θεό να μου υποδείξει το σωστό δρόμο, και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μόνο σε αυτή τη θρησκεία μπορώ να βρω την αληθινή και ισχυρή πίστη στο Θεό, την οποία πρέπει να διαθέτει ένας άνθρωπος ώστε να είναι καλός χριστιανός». Το να δεχτούν γονείς στρατευμένοι στον προτεσταντισμό μια τέτοια απόφαση της κόρης τους, ήταν μεν δύσκολο, αλλά σύντομα την αποδέχτηκαν.

Από πολύ μικρή ηλικία, η καρδιά της Έλλας ήταν γεμάτη από συμπάσχουσα αγάπη για τους ανθρώπους. Η αποδοχή της ορθοδοξίας ενδυνάμωσε αυτή την επιθυμία της νεαρής Δούκισσας να βοηθάει τους πάσχοντες. Αφιέρωνε τον εαυτό της στο να υπηρετεί αυτούς που βασανίζονταν από διάφορες ασθένειες και έτσι ανέλαβε τη Διεύθυνση Ερυθρού Σταυρού της Μόσχας.

 Με το να συμπάσχει στις τραγωδίες των απλών ανθρώπων, και με το να προφέρει χέρι βοήθειας σε όσους την έχουν ανάγκη με την πρώτη έκκληση, άραγε είχε φανταστεί η Ελισάβετ Φεόντοροβνα, πόσο τραγικός δρόμος ζωής την περίμενε.

 Το 1905, από έκρηξη βόμβας που πέταξε ένας τρομοκράτης, πεθαίνει ο άντρας της – ο Δούκας Σέργιος Αλεξάνδροβιτς. Ο θάνατος του συζύγου της συνετέλεσε ώστε η ολοφυρόμενη χήρα να αλλάξει ριζικά τον τρόπο της ζωής της. Ο πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Πόλσκιϊ διηγούταν για αυτήν την περίοδο της ζωής της: «Ο τρόμος που βίωσε άφησε στην ψυχή της μια πολύ βαθιά πληγή η οποία επουλώθηκε μόνο τότε, όταν έστρεψε το βλέμμα της σε αυτά που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου».

 Ακολουθώντας τις εντολές του Χριστού, μοίρασε μέρος της περιουσία της στους πλησιέστερους συγγενείς, ένα μέρος το επέστρεψε στο δημόσιο, και με τα περισσότερα από τα χρήματα που έμειναν, αγόρασε ένα κτήμα στο κέντρο της Μόσχας, όπου ίδρυσε την Ιερά Μονή του Ελέους των Αγίων Μάρθας και Μαρίας. Εκεί, το 1909, έλαβε τη μοναχική κουρά. Στις επιστολές της η Ελισάβετ Φεόντοροβνα αποκαλύπτει τις συναισθηματικές αναζητήσεις που την ενθάρρυναν να εγκαταλείψει τον κόσμο. «Το δέχτηκα όχι ως σταυρό, αλλά ως δρόμο που έχει άφθονο φως, δρόμο που μου υπέδειξε ο Κύριος. Νυμφεύομαι τον Χριστό και το έργο Του. Ό,τι μπορώ το δίνω σε Αυτόν και στον πλησίον» - γράφει η Δούκισσα. Σε αυτά τα βαθιά λόγια βρίσκεται το κλειδί για να κατανοήσουμε την πληρότητα της πραγματικής μοναχικής άσκησης.

 Η μοναστική δραστηριότητα της Δούκισσας Ελισάβετ ήταν πολύπλευρη. Δημιούργησε στη Μονή το καλύτερο στην πόλη χειρουργικό νοσοκομείο και βιβλιοθήκη για τους φτωχούς και άνοιξε σχολείο για δυσπροσάρμοστους εφήβους. Όταν η χώρα βίωνε τον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο, η Δούκισσα άνοιξε κοντά στο Νοβοροσσίϊσκ στρατιωτικό νοσοκομείο για τραυματίες στρατιώτες.

 Η ελεημοσύνη και η απλότητα της Αγίας Ελισάβετ δεν είχαν όρια. Έχει διατηρηθεί η ανάμνηση ενός γεγονότος, όταν η Δούκισσα έπρεπε να επισκεφτεί ένα ίδρυμα για μικρά ορφανά κορίτσια. Όλοι ετοιμάζονταν να δεχτούν αντάξια την ευεργέτιδά τους. Στα κορίτσια είπαν: «Όταν μπει η Μεγάλη Δούκισσα, όλοι με μια φωνή να πείτε ‟Γεια σας!ˮ και φιλήστε το χέρι». Όταν η Ελισάβετ Φεόντοροβνα πέρασε το κατώφλι, άκουσε τη χορωδία των παιδικών φωνών: «Γειά σας και φιλήστε το χέρι!» και όλα άπλωσαν τα χέρια τους προς τη Δούκισσα. Οι νηπιαγωγοί τρόμαξαν: τώρα τι γίνεται! Αλλά η Μεγάλη Δούκισσα δάκρυσε, πλησίασε στο καθένα από τα κορίτσια και τους φίλησε τα μικρά παιδικά χεράκια τους.

 Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 παραβίασε τον ήρεμο ρυθμό της πνευματικής και ιεραποστολικής ζωής της Μονής των Αγίων Μάρθας και Μαρίας. Στην αυγή αυτής της τραγικής εποχής, η Μεγάλη Δούκισσα Ελισάβετ, αναλογιζόμενη την προοπτική που θα είχε η επικείμενη ζωή της αυτοκρατορίας, απευθύνει επιστολή στον Νικόλαο Β’, στην οποία ανάμεσα στα άλλα έγραφε και τα εξής λόγια: «Όλους εμάς σύντομα θα μας πάρουν μεγάλα κύματα...Όλες οι τάξεις, από τις κάτω έως τις άνω, ακόμα και αυτοί που είναι τώρα στον πόλεμο, έφτασαν στα όρια! ...Τι άλλες τραγωδίες μπορούν να συμβούν ακόμα; Τι άλλα δεινά μας περιμένουν ακόμα;»

 Τα δεινά που ανέμενε η Αγία Δούκισσα ξεκίνησαν τον Απρίλιο του 1918. Την Τρίτη ημέρα του Πάσχα, στο μοναστήρι μπήκαν οπλισμένοι άνθρωποι με σκοπό να συλλάβουν την Αγία ιδρύτρια της Μονής. Μαζί με την Μεγάλη Δούκισσα συνέλαβαν και δύο αδελφές – τη Βαρβάρα και την Αικατερίνη. Όπως και οι Άγιοι Βασιλομάρτυρες, οι μοναχές μεταφέρθηκαν στην Αικατερινμπούργκ, και μετά, μαζί με άλλους συλληφθέντες μεταφέρθηκαν στο Αλαπάεβσκ για την οριστική καταδίκη.

Στις 18 Ιουλίου του 1918, ξύπνησαν τους συλληφθέντες τη νύχτα, τους έβαλαν σε κάρα και τους πήγαν στο χωριό Σινιάτσιχα σε ένα εγκαταλελειμμένο ορυχείο. Τα τελευταία λόγια της Αγίας που είπε, πριν πέσει στο γκρεμό, ήταν η φράση του Σωτήρα που την είπε όταν ανέβαινε τον Γολγοθά: «Κύριε, συγχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν!». Συνέχιζε να προσεύχεται για τους δολοφόνους της, αφήνοντας τον εαυτό της στα χέρια του Θεού.

 Όταν την έριξαν στο ορυχείο, η Δούκισσα επιβίωσε, αν και είχε πέσει σε πέτρινη προεξοχή. Δίπλα της βρίσκονταν και μερικοί άλλοι άνθρωποι. Ακόμα και εδώ, στο κατώφλι του θανάτου, η Ελισάβετ Φεόντοροβνα δεν σταμάτησε να εκτελεί την υπόσχεση που είχε δώσει να υπηρετεί τους ανθρώπους. Έβγαλε το μοναχικό κάλυμμα της κεφαλής, το έσκισε σε λωρίδες και έδεσε την πληγή στο κεφάλι του Δούκα Ιωάννη Κωνσταντίνοβιτς και συνέχισε να βοηθάει όσο μπορούσε και άλλους επιζώντες.

 Οι εξαγριωμένοι εκτελεστές, έχοντας πετάξει όλους τους συλληφθέντες στο λάκκο, αποφάσισαν να τελειώσουν την αιματηρή εκτέλεση και άρχισαν να πετάνε στο ορυχείο βόμβες. Εκτός από τις βόμβες με τις εκκωφαντικές εκρήξεις, οι βασανιστές πέταξαν στο λάκκο προσανάμματα και έβαλαν φωτιά. Αλλά από την φωτιά που άναψε ξαφνικά άρχισαν να ηχούν ψαλμωδίες. Οι δολοφόνοι τρόμαξαν και κάποιοι από αυτούς έχασαν τα λογικά τους, όντας μάρτυρες του γεγονότος ότι ο Κύριος με θαυμαστό τρόπο έσωζε τις ζωές των μαρτύρων.

 Τρείς μέρες η Αγία Δούκισσα, μαζί με άλλους μάρτυρες, πέρασε στο ορυχείο χωρίς φαγητό και φως και δεν έπαψε να βοηθάει τους τραυματίες και να προσεύχεται συνεχώς. Σε αυτό το εγκαταλελειμμένο ορυχείο, αποδυναμωμένη, πέρασε στην αιώνια γαλήνη. Η αθάνατη ψυχή της, έχοντας απελευθερωθεί από το σώμα και έχοντας ξεπεράσει το πέτρινο εμπόδιο, πέταξε εις τα Ουράνια.

Την Αγία Οσιομάρτυρα Μεγάλη Δούκισσα Ελισάβετ τιμούν όχι μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Στην προτεσταντική εκκλησία την τιμούν βαθιά ως γυναίκα που αφιέρωσε ολοκληρωτικά τη ζωή της στο ιεραποστολικό και κοινωνικό έργο. Ο επικεφαλής των αγγλικανών, ο αρχιεπίσκοπος Καντέρμπερι Τζάστιν Ουέλμπι, σε επιστολή του προς τον Αγιώτατο Πατριάρχη Κύριλλο σημείωνε ότι «η Αγία Ελισάβετ είναι παράδειγμα χριστιανικής ελεημοσύνης, προσφοράς και ανθεκτικότητας». Στη δυτική όψη του Αββαείου του Ουέστμινστερ, ανάμεσα στα αγάλματα των μαρτύρων της πίστης του 20ου αιώνα, βρίσκεται και το άγαλμα της Αγίας Μεγάλης Δούκισσας Ελισάβετ Φεόντοροβνα.

Μέχρι και σήμερα η Αγία Ελισάβετ παραμένει για μας οδοιπορικό αστέρι που οδηγεί τους χριστιανούς προς τη σωτηρία με το παράδειγμα της ηρωικής της ζωής.

 Νικόλαος Βολόσιν

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα

Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων

7/20/2020

Πηγή /αντιγραφή-proskynitis