τί άλλο να πεις;

 

Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και να ξύνεις το μέσα σου η σπάτουλα μένει καθαρή.  Τί να πεις;  Τί άλλο να πεις πέρα από τα όλα αυτά που τόσα χρόνια έχουν ειπωθεί;  Οι ανάγκες διαφορετικές και το τρέξιμο στο κενό πολύ κουραστικό.  Την ουρά σου δεν την πιάνεις.  Οι πληγές δεν ξεχνιούνται ωστόσο μόνο στρογγυλεύουν αλλά έρχονται και μέρες που παίρνουν τη μορφή άγριων ζώων και σου επιτίθενται.  Επίθεση εαυτού προς εαυτόν,  σαν ένα αυτοάνοσο πράγμα.  Δεν ξέρω τί νόημα έχει να γράφεις αυτό που βλέπεις μέσα στην ψυχή σου και κανένας να μην το ακούει.  Μάλλον κανένα,  αλλά είναι ένα μικρό ''συν''  από το καθόλου να μην το κάνεις.  Είναι μια γλυκιά παρηγοριά.  Μια μικρή επιβεβαίωση.  Από τον εαυτό στον εαυτό και πάλι.  Έτσι κι αλλιώς πάντα οι δυό μας είμασταν.  Εσύ κι εγώ.  Εγώ και η ψυχή μου.  

μια μέρα

 

χρόνος

τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι

νοσταλγία

ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια του πουκαμίσου σου,  το λευκό σου χαμόγελο,  τα χέρια σου,  όλες οι μουσικές που συνόδεψαν αυτές τις εικόνες

θύμησες

η λαχτάρα,  οι ερωδιοί,  η θάλασσα με τις δύο ακτές,  το διπλό ηλιοβασίλεμα,  το μαύρο σύννεφο που μας ακολουθούσε

μια μέρα

ίσως, όταν τριγυρνάς στις σκέψεις μου,  να είσαι ήδη ένα πνεύμα

στο παρόν

το δωμάτιο φωτίζεται με φως ηλεκτρικό,  η βροχή κάνει έναν τρυφερό χαρακτηριστικό θόρυβο,  μοιάζει με μουσική που ακούγεται από τα γύρω μπαλκόνια,  θλίψη,  συννεφιά,  κανένα από τα πουλιά δεν ήρθε στο μπαλκόνι μου