απορία

 

Νομίζω πως μόνη μου μπαίνω,  μόνη μου βγαίνω,  είναι κανείς εδώ;

μήνυμα στο μπουκάλι

 

Κατ' αρχήν  μου άρεσε η φωτογραφία.  Μετά,  σκέφτηκα να γράψω πως πάντα θεωρούσα γραφικά και ρομαντικά τα μηνύματα,  στο messenger,  στο viber,  στο κινητό,  στο μπουκάλι.  Μηνύματα από φίλους,  μηνύματα τυχαία ακόμη κι από αγνώστους.  

Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι,  πως δεν είναι στο μήνυμα η ουσία,  είναι στον άνθρωπο.  Και εξηγώ:  ο ωραίος ο άνθρωπος,  ο χορτάτος,  ο δίχως εγωισμό,  ο δικός σου άνθρωπος,  αυτός που μαζί του ΤαιΡιάΖεις,  ο θετικός,  ο έχων την καλή διάθεση αλλά κυρίως αυτός που έχει σαν γνώμονα την ΑγάΠη,  αυτός με τον οποίο έχετε ανάγκη και στόχο το ίδιο πράγμα,  όχι μόνο θα βρει κάθε τρόπο να ΕπικΟινωΝήσει  αλλά και να στείλει το σωστό μήνυμα,  το περιεκτικό,  το ουσιαστικό,  το τρυφερό,  το φροντιστικό,  το αγαπησιάρικο.  

Ας μην σκορπάμε τον εαυτό μας σε μηνύματα εγωκεντρικά,  φτηνά,  λίγα,  φτωχικά.  Και κυρίως ας μην μπαίνουμε στο τρυπάκι να περιμένουμε ο άλλος να αλλάξει.  Το μπισκότο,  ολόκληρο και πεντανόστιμο βρίσκεται κάπου αλλού και όχι εκεί που μας προσφέρουν ψιχουλάκια και μας κάνουν να νιώθουμε κι ενοχές που νιώθουμε την έλλειψη.

Ωστόσο,  για να γυρίσω στη φωτογραφία,  πόση απελπισία μπορεί να κρύβει μέσα του ένας άνθρωπος που ρίχνει στη θάλασσα  ένα μήνυμα φυλαγμένο μέσα σε ένα μπουκάλι;

*στις φίλες μου, για τις υ π έ ρ ο χ ε ς χθεσινές ευχές!!!

40

 

Ο πατέρας μου έλεγε πως ο απολογισμός γίνεται πάντα σε βάθος χρόνου.  

Για αυτά τα σαράντα χρόνια λοιπόν,  σαράντα χρόνια μετά,  θα έλεγα πως ήταν χρόνια νόστιμα,  γλυκά και αγαπησιάρικα.
 

κανένας

 

Δυό γράμματα σου γράφω κάθε μέρα

το ένα

το στέλνω στο -πουθενά-

και το άλλο 

στο -για πάντα-

ανακουφιστικό!

 

Μια άδεια θέση είναι πάντα μια εν δυνάμει δικιά μου θέση.  

Μα τί φοβερό!  Πώς τα σκέφτονται έτσι οι άνθρωποι,  να συνδιάζουν την παιδικότητα με το θαλασσινό στοιχείο, που  παρ' όλο που δείχνει άγριο με ελκύει απίστευτα;   Θα μου πεις,  ποιόν δεν;;;

Σας το έχω πει πως τον τελευταίο καιρό νιώθω φοιτήτρια;  Είμαι εγώ και οι σκέψεις μου κι αυτές αν θέλω τις κρατώ κι αν δεν τις θέλω τις διώχνω.  Προτιμώ το δεύτερο.  Ένα σκυλάκι έχω κι αυτό άλλοι το φροντίζουν,  άρα ο εαυτός μου κι εγώ,  εγώ κι ο εαυτός μου.  Φεύγει στας Αθήνας κι η μαμά,  συμπέρασμα κανείς μα κανείς άλλος δε χρειάζεται την φροντίδα μου.  Είναι ανακουφιστικό αυτό!!!

της Τετάρτης

 

Οι άνθρωποι,  βλέπουν το αποτέλεσμα,  δεν γνωρίζουν το πως έφτασες σ' αυτό!  Και εν τω μεταξύ,  τάχα μου μεταξύ σοβαρού και αστείου,  λένε ό,τι χαζομάρα μπορείς να φανταστείς για να φέρουν στα μέτρα τους αυτό που στην πραγματικότητα θαυμάζουν επάνω σου.  

χωρίς ούτε μια τόση δα δεύτερη σκέψη ενοχής ή τύψης

 

Μου στέλνεις γράμματα στον ύπνο μου,  με τέτοιο τρόπο που να μη μπορούν να τα διαβάσουν άλλοι,  ξέρεις..  πώς στις κουβέντες ήταν τα κορακίστικα μια γλώσσα που την καταλάβαινε μόνο ο αποδέκτης,  να έτσι και στα γράμματα αυτά ήταν γραμμένα λόγια κρυμμένα μέσα σε άλλα λόγια και τα καταλάβαινα μόνο εγώ.  

Εχθές,  πεθύμησα μια τούρτα,  μια ολόκληρη τούρτα με μαρέγκα και φράουλες όμως ξέρω πως η επιθυμία αυτή αφορά στην πραγματικότητα την νοσταλγία.  Το ίδιο συμβαίνει τα πρωινά που πεθυμώ ένα ολόκληρο πακέτο με τσιγάρα.  Η ικανοποίηση δεν βρίσκεται στο χαρτί ή στον καπνό,  όπως δεν βρίσκεται ούτε στη σαντιγύ ή στα κόκκινα φρούτα.  Η ικανοποίηση θα μπορούσε να βρεθεί στην επανάληψη κάποιας όμορφης στιγμής του παρελθόντος όπου υπήρχαν το τσιγάρο ή το γλυκό σε αφθονία και χωρίς ούτε μια τόση δα δεύτερη σκέψη ενοχής ή τύψης. 

αυτοκαταστροφικότητα

 

Οι σύντροφοι της ζωής σου,  ερωτικοί είτε φιλικοί,  δείχνουν την αγάπη που θρέφεις για τον εαυτό σου.  Αν έχεις επιλέξει να είσαι αυτοκαταστροφικός μοιραία έλκεις ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν στην αυτοκαταστροφικότητα σου.  Ξέρεις,  ανθρώπους που ποτέ δεν θα σου δίνουν αυτό που εσύ θα ήθελες να σου δώσουν.  Από ανθρώπους που σε αδειάζουν θα νιώθεις πάντα την έλλειψη και κυρίως το ότι παλεύεις μόνος.  Και όχι,  δεν είσαι εσύ υπερευαίσθητος ή που ζητάς πολλά.  Είναι αυτοί που έχουν λίγα και δίνουν λιγότερα.

ιδέες/ιδέα

 

Η πιο δύσκολη φάση είναι λίγο πριν κατέβει  η μια και μοναδική ιδέα,  όταν μέσα στο μυαλό της είναι ακόμη μπερδεμένες οι χίλιες μύριες που πιέζουν,  πιέζουν.. 

Σε αυτή τη φάση μπορεί ακόμη και να την πιάσει  πανικός.

Ξέρω πως είναι μια ιδιαιτερότητα του δικού της χαρακτήρα και πως το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να έχει απεριόριστη υπομονή.

Οι περισσότεροι άνθρωποι κινούνται σε μια ευθεία βολικής εσωτερικής ηρεμίας,  δεν ξέρω πώς το καταφέρνουν αυτό,  πιθανό να είναι θέμα κατασκευής.  Ή και μια γενικότερης γραμμής!

λογικό

 

Επειδή θαυμάζω ένα περίτεχνο κουτί με σπίρτα,  δε σημαίνει πως δεν αγαπώ τον παλιό μου αναπτήρα.

Και το αντίθετο,

επειδή αγαπώ τον παλιό μου αναπτήρα δε σημαίνει πως δεν θα θαυμάσω ένα περίτεχνο κουτί σπίρτα.

Θαυμάζω δεν σημαίνει διεκδικώ μπορεί όμως να σημαίνει ''απολαμβάνω''.  Δεν είναι κακό!

ρεαλισμός ή αρνητικότητα;

 

 

Καλό είναι κάποια πράγματα να μη λέγονται,  συμφωνώ.  Να μην δημιουργούμε αρνητική ατμόσφαιρα,  γενικότερα να προσέχουμε τις λέξεις και τις φράσεις που βγάζουμε από το στόμα μας,  συμφωνώ.  Όμως αν απλά μοιραζόμαστε την δική μας αλήθεια;  Αν είμαστε ρεαλιστές και όχι αρνητικοί ή επικριτικοί ή επιθετικοί;  Και πώς μπορούμε να είμαστε συγχρόνως ρεαλιστές,  ειλικρινείς,  θετικοί αλλά και ο εαυτός μας;

κουβέντες

 

Ήδη,  στις κουβέντες μας,  μαζί με το καφεδάκι,  αναφέρουμε το καλοκαίρι.  

Μια δεκαετία πριν,  το 2012,  πηγαίναμε μετά το νησί κάθε μέρα στην πιο κοντινή θάλασσα,  30 λεπτά έξω από την πόλη.  Κάθε μέρα.  Μετά το νησί.

Κάθε χρόνο,  τα σχέδια μας,  γίνονται όλο και στενότερα!

πιο ροζ πεθαίνεις

 

Το ξέρεις,  πως τα πράγματα ποιά δεν είναι όπως τότε που πηγαίναμε τα απογεύματα στις δύο θάλασσες μέχρι που μας έβρισκε η νύχτα & χαζεύαμε το φεγγάρι,  μέχρι πια που δεν μπορούσαμε να δούμε τους ελιγμούς των ερωδιών όυτε τα πετάγματα των γλάρων και τότε φιλιόμασταν κι ο χρόνος,  ο χρόνος αυτός ο τόσο σημαντικός,  ο παντοκράτωρας,  σταματούσαμε τον χρόνο με ένα μόνο φιλί,  με δυό χείλη νόστιμα ενωμένα,  κάπως έτσι τον ξορκίζαμε,  τον μηδενίζαμε,  καταφέρναμε να μην υπάρχει κι αυτό ήταν το μοναδικό μυστικό που μας ένωνε μα δεν έχει τόση σημασία τώρα που τα θέματα είναι διαφορετικά,  άλλες δύσκολα κι άλλες πιο εύκολα,  ωστόσο ακόμη αντιμετωπίσημα,  είναι αλήθεια όμως το συνειδητοποίησα σήμερα κι έβαλα την υπογραφή μου,  πως όσο περισσότερα θέλω να κρύψω ή να διώξω το μυαλό μου από το επίμαχο σημείο,  τα ράμματα,  το θα πετύχει ή δεν θα πετύχει,  τόσο πιο πολύ στολίζω τα γύρω γύρω,  κραγιόν,  όζα,  γυαλιά ηλίου,  μπλουζάκι γυαλιστερό,  μεταξωτό,  τσαντάκι (δώρο) barbie όλα σε ένα χρώμα - πιο ρόζ πεθαίνεις -,  μου αρέσω που έχω αλλάξει,  μου αρέσω που είμαι πιο πολύχρωμη, μου αρέσω που είμαι πιο χαμογελαστή,  μου αρέσω που είμαι πιο λαμπερή,  μου αρέσω που είμαι πιο αισιόδοξη,  μου αρέσω που είμαι πιο θετική,  θα σου άρεσα κι εσένα το πιστεύω, ίσως περισσότερο, όχι τόσο από το πριν αλλά από το μετά,  θα με ήθελες να σου φωτίζω τη μέρα,  ωστόσο θα ματαιωνόταν οι προσδοκίες και οι επιθυμίες σου επειδή θα με άφηναν αδιάφορη,  θα βρισκόσουν αντιμέτωπος με έναν άνθρωπο που αγαπάει πολύ τον εαυτό του,  πολύ,  ώστε να Μην Υπολογίσει και κατά συνέπεια Αρνηθεί την κακοποιητική συμπεριφορά ακόμη και στην πιο απλή και υποτιθέμενα αθώα μορφή της.

το πιο από την φύση σου επιτρεπτό

 

Ώρες ώρες χρειάζεσαι απίστευτα πολύ να πετάξεις ωστόσο είναι εκείνες ακριβώς οι ώρες που το μόνο που κάνεις είναι να νιαουρίζεις νωχελικά γύρω από την ουρά σου.  Επικρατεί το πιο αναγκαίο αλλά και το πιο από την φύση σου επιτρεπτό.  Ή είσαι πουλί ή είσαι γάτα,  και τα δύο μαζί δεν γίνονται!
 

ποιό πονάει πιο πολύ;

 

Πoιό πονάει πιο πολύ,  το ''θα πρέπει να σε γνωρίσω από την αρχή'' ή το ''θέλω να είμαστε φίλοι'';

για την φωτογραφία..

 

 .. και το μήλο!  

οι δύο όψεις

 

Κι όμως,  υπάρχουν πράγματα που ενώ δεν τα αποδέχομαι,  ενώ με θυμώνουν και με εκνευρίζουν,  λειτουργούν σαν καταπραυντικό,  κάνουν τη δουλειά που έκανε η ζεστή σουπίτσα που μου έφτιαχνε η μητέρα μου όταν ήμουν παιδάκι,  κάθε φορά που πονούσε η κοιλιά μου.

-------

 

21 γραμμάρια πλην

μια γωνιά (στη φύση)

 

 

 

Δεν υπάρχει κελί που να μην τρυπιέται. Δεν υπάρχει φυλακή που δεν μπορείς να δραπετεύσεις. Δεν υπάρχει σκλαβιά που να εμποδίζει την ελευθερία σου. Όλα είναι στο κεφάλι σου. Σπάσ’ το και πέτα. Ο ουρανός είναι απέραντος. Υπάρχει μια γωνιά που σε περιμένει. Βρες την.. 

Περικλής Κοροβέσης

πού;

 

Δε ξέρω πως γίνεται,  τις στιγμές που θέλω να ξεχυθώ στους αγρούς και στα λειβάδια,  να μαζέψω αγκαλιές τα λουλούδια,  να αποθηκεύσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου χρωματιστές και μυρωδάτες εικόνες,  εκείνες ακριβώς τις στιγμές κάτι σαν μαγνήτης με κρατάει ένα με την καρέκλα μου..  ένα μυαλό έχω μόνο και τις σκέψεις μου που καλπάζουν όμως κι αυτές καμμιά φορά θυμώνουν μαζί μου.  Όλα θέλουν την φροντίδα μου και τότε ακριβώς είναι που αναρωτιέμαι ''εγώ πραγματικά πού είμαι;''