πάντα οι άλλοι

Πόσο πια πρέπει να αυτοθαυμαζόμαστε για να προχωρήσουμε φυσιολογικά τη ζωή μας.  Επιρεπείς στην αυτολύπηση αλλά και στην σύγκριση με τους άλλους.  Κι εδώ λειτουργεί πάντα ο ωραίος νόμος του Μέρφυ.  Όλοι οι άλλοι είναι κοινωνικοί,  πετυχημένοι,  έξυπνοι,  ενώ εμείς κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και πέφτουμε όλο και πιο χαμηλά.  Υπερεκτίμηση των άλλων,  υπερεκτίμηση συμβάντων που δεν συμμετέχουμε.  Εαν μπούμε στη θέση των άλλων θα δούμε και τις δυσκολίες και τις εκπτώσεις.  Αλλά και την ''αποτυχία''.
Έχω την αίσθηση ότι ο καθένας βιώνει την δική του αποτυχία ως ΑΠΟΤΥΧΙΑ,  ενώ όλοι οι υπόλοιποι μπορούν κάλιστα και να αποτύχουν και να προχωρήσουν.  Τόσο εύκολα!

*

Βροχή και ημίφως γιατί αυτή τη στιγμή και λίγα μόνο λεπτά θα πουλούσα την ψυχή μου για μια τέτοια ατμόσφαιρα.  Την φωτογραφία την βρήκα κάπου όπου απαγορευόταν το copy paste και μετά με 3 λέξεις την έψαξα στο google..  τα ''καλά''  του διαδικτύου..

*

Με ένα καινούργιο,  δώρο,  φλυτζάνι γεμάτο από ελληνικό καφέ..  η θάλασσα σήμερα μοιάζει μακρινή φαντασίωση..

εμπιστοσύνη

Πάλι απόλυτα μιλάς.  Για να λειτουργήσει το ''συλλογικά''  θα πρέπει να μπορείς να μπεις στο πετσί του άλλου κι ο άλλος στο δικό σου.  Να κατανοήσεις την διαφορετικότητα.  Το ότι μπορεί να υπάρχει κι άλλος τρόπος κι άλλος δρόμος.  Κι άλλο σκεπτικό και διαφορετικές ανάγκες και κυρίως αλλιώτικος ο τρόπος αντιμετώπισης τους,  αλλιώς το μόνο που αναζητάς είναι ''ακόλουθους''  πράγμα σπάνιο στις μέρες μας..

Ο δρόμος που χαράζεις διαγράφει τις ολόδικες σου ανάγκες και μόνο αυτές..  προς τι η στενοχώρια λοιπόν;

*

Οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν είναι φίλοι.  Στους εχθρούς δεν πιστεύω,  όχι γιατί δεν υπάρχουν αλλά επειδη αργά ή γρήγορα ή τους διώχνεις εσύ ή φεύγουν από μόνοι τους.
Εμπιστοσύνη όσον αφορά τον εαυτό σου.  Σ' αυτόν να βασίζεσαι.  Οι άλλοι πάντα θα σου απαντούν επιρεασμένοι από τα δικά τους βιώματα.  Άλλα τα δικά σου άλλα τα δικά τους.

*

Μ' αρέσουν οι φίλοι που μου λένε - σήμερα έχω τα νεύρα μου πάμε να εκτονωθούμε σε ένα ποτήρι σοκολάτα; -

*

Τις πολύ ζεστές μέρες του καλοκαιριού,  όταν δεν βρίσκομαι στη θάλασσα,  κάτι φωτογραφίες με βροχές και χιόνια,  ακόμη και χριστούγεννα τις γλύφω σαν παγωτό!

γεύση

Είναι σα να τρώω καραμέλες και άλλες φορές να κολλούν στο λαιμό μου και άλλες να κατεβαίνουν εύκολα.  Δεν το λες δύσκολο αλλά ούτε εύκολο το λες.  Κάποιες στιγμές θα έλεγα κι όλας ότι με παραζόρισε.  Τη γεύση την ένιωσα μετά από πολλές πολλές μέρες κι ακόμη δε μπορώ να το πω με σιγουριά.  Αυτή η ''απόφαση''  ένα χρόνο τώρα και δύο ολόκληρους μήνες περιείχε τα πάντα.  Ντροπή,  αμφισβήτηση,  θυμό,  ελπίδα,  χαρά,  απόρριψη,  αποδοχή,  και σκέψη,  τόση σαν να δούλεψαν όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα μαζί.

εσύ;

Αυτό το δωμάτιο πιά μοιάζει με υπόγειο,  σκοτεινό και αδιέξοδο.  Ή που δεν μου πήγαινε ποτέ η τόση ησυχία,  ή που συνήθισα τους πολυσύχναστους δρόμους καιρό τώρα.  Σκέφτομαι κάτι,  ξεκινάω να γράψω,  στην πορεία μπερδεύομαι,  άλλα αντ' άλλων οι λέξεις.  Είναι τόσα πολλά που έχω στο μυαλό μου μα ακόμη κι αν ξεκινήσω να τα λέω σήμερα και τελειώσω αύριο ποιός θα τα καταλάβει;  Είναι δύσκολο να μπεις στη θέση του άλλου.  Στην καλύτερη περίπτωση να νιωσεις την ατμόσφαιρα - αρνητική,  θετική κλπ
Καμμιά φορά σκέφτομαι τα χρόνια από το 2006.  Πολλές καταγραφές υπογράμμιζαν καταστάσεις.  Αυτό βοηθάει με μια ματιά να θυμηθείς.  Αν μη τι άλλο το ποιός ήσουν.  Το πως σκεφτόσουν.  Το τι σε βασάνιζε.  Σε τι έδινες χώρο.

Αυτός ο χώρος μοιάζει με με μονοπάτι σε πυκνό δάσος.  Δύσκολο να βρεις την επιστροφή.  Μοναδική λύση η κρυφή διέξοδος προς τη θάλασσα.  Αυτή που την ξέρουμε μόνο εσύ κι εγώ.
Εγώ,  έχω ανάγκη να ξέρω που βρίσκομαι,  τι με υπογραμμίζει και τι με περιτριγυρίζει.  Έχω ανάγκη από μια πηγή με φως.

Εσύ;

για καφέ και ανάγνωση

Σαφώς και ευθύνεται η οπτική γωνία,  όπως και η προσωπική προσπάθεια,  αφού βέβαια τα πιο πολλά έχουν μπει σε τάξη και απόλυτη συνείδηση του που είμαι και που θέλω να πάω.

Ο νόμος του Μέρφυ παραπλανεί ασύστολα.

Είναι πρωινό Κυριακής και το μπαλκόνι καλεί για καφέ και ανάγνωση.

εικονα

Nομιζω οτι η εικονα αυτη υπογραμμισε το δικο μου καλοκαιρι.. νεαρη γυναικα γυρω στα 30, γυμνοστηθη, με μωρο περιπου 1,5 ετους που επαιζε με τη μια θηλη με το χερακι του και απο την αλλη θηλαζε, ποσες φορες μεσα στις 5 ωρες που τους ειχα γειτονες στη διπλανη ομπρελλα, χωρις κλαμα, χωρις πειναω.. σαν ενα μικρο ζωακι απο την μανα του, επινε οποτε ηθελε να ξεδιψασει ετσι απλα οπως πιναμε εμεις τον καφε μας, αγγιζοντας την σε μια αγκαλια που κουμπωνε τους δυο τους σε Ενα συνολο ζηλευτο και τοσο μαγικο!!!

π ρ έ π ε ι

Και να τώρα εγώ..  πρέπει να στενέψω την ψυχή μου κι άλλο..  κι άλλο..  καμμιά χαραμάδα να μη σ΄αφήνει να χωράς πια..

Η πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης 1917 The Thessaloniki Fire of 1917

Άλλο ένα καλοκαίρι

Για σκέψου να μην πρόφταινα
 κι αυτό το καλοκαίρι
να δω το φως ξανά εκτυφλωτικό
να νιώσω την αφή του ήλιου στο κορμί μου
να οσμιστώ δροσερές και χαλασμένες μυρωδιές
να γευτώ γλυκόξινες και πιπεράτες γεύσεις
ν’ακούω τα τζιτζίκια ως τα κατάβαθα της νύχτας
να καταλαβαίνω τους δικούς μου που αγαπώ
να μην αδημονώ μ’αυτούς που με στηρίζουν
να σκέφτομαι κι εκείνους που θέλησα
να ξεχάσω να βρίσκω φίλους που έρχονται από μακριά
ν’αφήνω κι άλλες ζωές να μπαίνουν στη δική μου
να κολυμπάω σε θάλασσες ζεστές
ν’ αντικρύζω φρέσκα σώματα γυμνά
ν’ αναπολήσω έρωτες,
να ονειρευτώ καινούργιους
ν’ αντιληφθώ τα πράγματα που αλλάζουν.
 Έτσι καθώς τα πρόφτασα αυτό το καλοκαίρι
λέω να ελπίζω
για προσεχή Χριστούγεννα για κάποια επόμενη Πρωτοχρονιά -
άσε να δούμε για παραπέρα.


 Τίτος Πατρίκιος

σαν επίδεσμοι

Λέω ''θυμάμαι'' και δεν σημαίνει ότι δεν ζω αλλά ότι αγαπώ πολύ ό,τι έζησα..

Θυμάμαι λοιπόν,  εκείνη τη μέρα που μου έμαθες να βουτάω τα μπισκότα βουτύρου στην πορτοκαλάδα.  Είχαμε πάει σ' εκείνο το παλιό διαμέρισμα,  αλλά πριν,  σταματήσαμε για να αγοράσουμε μια μεγάλη Fanta με ανθρακικό,  μου διαφεύγει αν ήταν πλαστικό ή γυάλινο το μπουκάλι,  κι ένα πακέτο πτι μπερ Παπαδοπούλου. Πιο πριν,   είχαμε κάνει κάτι που θα το σημειώναμε με ένα κόκκινο ''χ'' σε όλο το υπόλοιπο της ζωής μας,  κάτι που έβαζε σε κίνδυνο τη δική μου τη ζωή.
Ανακουφισμένοι σαν να είχε φύγει ένα μεγάλο βάρος από πάνω μας,  στο σπίτι πια αλλά όχι το δικό μας σπίτι,  σε εκείνο που είχε μοναδικό του έπιπλο ένα διπλό στρώμα,  βουτούσαμε τα μπισκότα και τα βάζαμε στα στόματα μας με μικρά διαλείματα από φιλιά.
Εκείνα τα φιλιά έμοιαζαν σαν επίδεσμοι επάνω σε μια πληγή που υπήρχε αλλά δεν φαινόταν.  

μπλε και όμορφα

Μπορείς να πεις μου λείπει αυτό,  ή θέλω εκείνο,  ή το άλλο πήγε η στραβά,  ή το σύμπαν δεν συνομωτεί υπέρ μου,  δεν μου βγαίνει ή δεν μου κάθεται..

Όμως το ''είμαι καλά''  δύσκολα περιγράφεται..

Απλά βιώνεται..  για όσο..

''σαντιγύ''

Μύκονος,  ούτε που θυμάμαι ποιό έτος,  αν και αν το βάλω κάτω θα το βρω,  η κόρη μου στα 7,  ο γιός μου με τη γιαγιά στη Θεσσαλονίκη 9 μηνών,  το εκκλησάκι αυτό λέγαμε πως είναι από σαντιγύ,  τόση πλαστικότητα,.  οι ανεμόμυλοι,  το sea satin με τα υπερβολικά υπέροχα πρωινά,  το κόκκινο σπίτι..  δεν ξαναπήγαμε ποτέ που το έγλυφε η θάλασσα,  όχι πως δεν ήταν όμορφα αλλά κάθε καλοκαίρι θέλαμε να γνωρίσουμε και κάτι άλλο,  και ύστερα κάτι άλλο..  και ύστερα φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.. όμως και τα τωρινά,  που είναι πιο διαφορετικά από όλα τα προηγούμενα,  άσχημα δεν τα λες..  όλα καλοδεχούμενα..

μπλε;

Ξυπνάω σε ένα πρωινό απόλυτα μπλε,  απόλυτα ελληνικό.  Στη σκέψη μου το χθεσινό μισοφέγγαρο και το παιχίδι του πίσω από την οθόνη του κινηματογράφου κι η ταινία.  Τα δυο πρόσωπα του Ιανουαρίου.  Πομπώδης και υπερβολικός ο τίτλος.  Στα πόδια μου 4-5 γάτες.  Ησυχία και καπνός από ένα τσιγάρο που δεν το κάπνιζα εγώ.

*

Έχω επιμείνει σε πράγματα κι έχω μετανοιώσει για αυτό.  Δεν έχει νόημα.  Είναι πιο βολικό να ελίσσεσαι.  Να παίρνεις το 100% σου και να φεύγεις.  Προκύπτουν καταστάσεις όταν κάνεις βήματα,  καμμιά φορά όμορφες!

*

Θα ήθελα να ζήσω καλοκαίρια όπου δεν νεκρώνουν τα πάντα στα αστικά κέντρα.  Καλοκαίρια δροσερά που να μοιάζουν με φθινόπωρα ή χειμώνες.  Που να μη μυρίζουν αποχαύνωση..  Σε άλλες χώρες.  Βόρειες ίσως.  Με πολύ ομίχλη.  Με πολύ βροχή.  Με άλλους ανθρώπους απλά διαφορετικούς.  Να μπορώ να επιλέξω αν θέλω να ασχοληθώ με κάτι και να μη με σταματάει αυτό.

*

Μου λείπεις,  σου τηλεφωνώ.  Κυριακή πρωί και το μαξιλάρι άδειο,  τα σεντόνια ιδρωμένα,  ο ανεμιστήρας στέλνει τον αέρα κάπου μακριά μου και μετά τον φέρνει επάνω μου κι όλο αυτό μ ' αρέσει,  μετά ακούω τη φωνή σου.  Έχει κάτι αόριστο,  κάτι μεταφυσικό το φως χωρίς εσένα..

μεταλλάξεις

Εσύ θα με ξεχνάς κάθε μέρα και θα γνωριζόμαστε πάλι κάθε νύχτα. Θα είμαι ένας άγνωστος στο δρόμο, στο απέναντι τραπέζι, στο παράλληλο σύμπαν μιας συναυλίας και θα κοιταζόμαστε και θα γυρνάμε μετά αλλού για μια στιγμή κι ύστερα πάλι ο ένας τον άλλον. Θα σου θυμίζω κάποιον, κάτι, μια Κυριακή μελαγχολική σε μια παραλία, θα σου θυμίζουν κάτι οι καταιγίδες μες τα μάτια μου, οι μουσώνες στο μέτωπό μου. Θα μου λες το όνομά σου, θα σου λέω το δικό μου και θα ‘ναι το μεγάλο μυστικό που ξέρουν τα κοχύλια και τα κοράλια, θα ‘ναι οι λέξεις που φυσάνε τα γιασεμιά στα καλντερίμια τις νύχτες του καλοκαιριού κι εκεί ανάμεσα σε βήματα ταγκό πάνω σε πλακόστρωτα και πορτογαλέζικα φάδος θα βρισκόμαστε πάλι και θα γνωριζόμαστε πάλι σαν από πάντα κι όλη τη νύχτα θα γράφουμε το παρόν πάνω στα χείλη της αιωνιότητας. Το πρωί θα φεύγω σαν ίσκιος κι εσύ θ’ αγνοείς την ύπαρξή μου, θα βλέπεις μόνον έναν ξένο να απομακρύνεται στο βάθος του δρόμου και του χρόνου. Έτσι, θα μένει η αγάπη αγέραστη. Θα απομακρύνομναι ολοένα από σένα, ερχόμενος σε σένα από άλλο δρόμο. Ως το απόγευμα θα είμαι εκεί…

 στ. σταύρου - Διευθέτηση



*



 Δεν θέλω να προσπαθώ τόσο πολύ. Θα ήθελα να πιάνεις στον αέρα αυτό που λέω. Θα ήθελα να έχεις καταλάβει πριν μιλήσω κι αν είναι δυνατόν να έχεις δώσει και μια απάντηση. Έχουν παιδεμό οι σχέσεις. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Ένα πρόβλημα λύνεις, δύο σου εμφανίζονται. Πίνουμε καφέ. Σχεδόν αγνοούμε το υπέροχο περιβάλλον γύρω μας. Πράσινα νερά, πάπιες και υδρόβιες χελώνες. Δέντρα. Πόσες φορές σου έχω πει ότι μου λείπουν τα δέντρα! Μιλάμε. Αισθανόμαστε ο ένας τον άλλον. Γιατί να μην είναι πάντα έτσι; Γιατί θα πρέπει να σκάψω βαθιά και να βρω κι ένα δεύτερο τρόπο να σου πω αυτό που θέλω; Που κρύβεσαι; Τι σε εγκλωβίζει και γαιτί τόση αρνητική ενέργεια; Ακούσια την αποροφώ. Ασυνείδητα την εκπέμπεις! Πονάει που είναι οι πόροι μου τόσο ανοιχτοί, πονάει που είμαι διάφανη. Με δυσκολεύει που πρέπει να πάρω αυτό, με δυσκολεύει που πρέπει το λιώσω στο μυαλό μου και μετά να το εμφυτεύσω στο δικό σου μυαλό. Μασημένο για να γίνω κατανοητή. Τα ''σ΄αγαπώ'' μου γδαρμένα από τη φθορά του χρόνου. Ζωή όμως δεν είναι μόνο ευθύνες. Ζωή είναι κι ένας άλλος τρόπος σκέψης. Είναι ένα δυό βήματα μπροστά. Είναι επιλογές και έκφραση. Είναι συνειδητοποίηση της κάθε στιγμής. Της δικιάς μου και της δικιάς σου στιγμής. Δίχως καλυμμένη γκρίνια αλλά με διάθεση ουσιαστική. Γιατί πάντα θα έχεις με κάτι να παλέψεις κι αν δεν είναι αυτό θα ' ναι εκείνο. Και σ' αυτή την αναμέτρηση οφείλεις να είσαι παρών. Στην ανάσα σου πάνω απ' όλα..